vrijdag 20 maart 2015

Zwijmelen op zaterdag: Mooie Dag

Vanavond waren we weer even een paar uurtjes een compleet gezin.

We zaten met ons viertjes aan tafel, aten een maaltijd die door vrienden van de familie was gekookt, dronken een glaasje wijn en bespraken de week die was geweest en de week die zou komen.

Thuis doe ik mijn best om 'zo gewoon mogelijk' te doen.
Dat is voor de kinderen het beste. Daarop varen we de makkelijkste koers.
Maar het valt niet mee.

Vorige week kregen  we te horen dat mijn schoonmoeder een hersentumor heeft.
Tussen het ontvangen van dit vreselijke bericht en het afscheid nemen van (o)ma (d.w.z. het moment waarop ze het bewustzijn verloor)  zaten slechts twee dagen.
Hier *klik* schreef ik het hele verhaal dat ik nu in twee zinnen heb samengevat.

Mijn man is bij haar om haar de laatste zorg en liefde te geven, samen met zijn broer.
Ze doen het vol liefde en vinden het vanzelfsprekend dat ze dit doen.
Van heel veel mensen horen we dat ze dit toch wel heel bijzonder vinden, die twee mannen die hun moeder zo vol liefde verzorgen.
Ze zorgen goed voor maatje en zullen bij haar blijven zolang als nodig is.
Ze komen uit een warm nest. Misschien wel het warmste nest dat ik ken naast het nest waar ik uit kom, dus ik vind het ook volkomen vanzelfsprekend dat ze dit doen en ik ben ontzettend dankbaar dat dit mogelijk is.

En thuis gaat het leven gek genoeg gewoon door. De kinderen moeten naar school en hebben toetsen. Janneke kreeg haar (prachtige! ) rapport. Ze moet zich in gaan schrijven op haar nieuwe school. Jip heeft een informatieavond over het keuzeprofiel. Ik heb mijn werk. De boodschappen, het huishouden, eten koken... de dagen zijn lang en vol.

Daarbovenop komt het verdriet van de kinderen. Jip slaapt slecht en zijn emmertje zat vol de laatste dagen. Huilen en aan me hangen als ik 's morgens de deur uit ging. Kont tegen de krib. Niets was goed. Hij moest het toch maar gaan proberen op school, van thuiszitten word je immers ook niet vrolijker. Hij kon zich niet concentreren en zonderde zich af op school. Gelukkig heeft hij een oplettende juf die hem goed in de gaten houdt en hij mocht de afgelopen dagen 's middag lekker vroeg naar huis om bij te komen.

Er komen steeds meer klachten van de kinderen. Ik kook niet zo lekker als papa, ik haal de verkeerde boodschappen, de was is niet op tijd klaar, ze missen hem als ze uit school komen... kortom... het is allemaal maar niks zo, als papa er niet is.

Ik draai mijn dagen met mijn telefoon binnen een meter afstand van mijn lijf. Ik leun op alle lieve berichtjes die ik krijg  van familie, buurtjes en vrienden. In alle drukte komen we er wel dankzij alle whatsappjes en verdrietjes die we kunnen delen.
We horen steeds dat oma lekker rustig ligt te slapen, dat ze tevreden is en geen pijn heeft. En dat er eigenlijk niet veel verandert. Dat stelt ons gerust. Maar toch... zitten we gewoon toch een soort van te wachten. Jip zéker. Hij schrikt van elk telefoontje dat de juf ontvangt, bang dat ik het ben om te vertellen dat oma dood is. Hij zegt dat hij niet zal slapen voordat oma ook rust heeft. Hij is moe, dwars en verdrietig.

Dus zat er vanavond maar één ding op. We gingen oma en papa knuffelen.

Het heeft ons goed gedaan. De sfeer in haar huisje was warm, ontspannen en zo ontzettend liefdevol. De mannen zijn dankbaar dat ze dit mogen doen voor hun moeder. De rek zit er nog in. Ze kletsen veel over vroeger, kijken voetbal en drinken daarbij een potje bier met vrienden van ma, die op hun beurt de mannen ook weer vertroetelen.

Nu we weer thuis zijn is de spanning uit Jips lijf. Hij heeft gezien dat het goed was. Ma slaapt. Ze is ontspannen. De sfeer is rustig. Ze heeft geen pijn. We namen voor de tweede keer afscheid.
En ondanks dat ik deze week iedere dag heb gedacht dat het vandaag in godsnaam dan maar moest gebeuren, en ik vaak de laatste zin uit dit nummer hoorde in mijn hoofd... hoop ik ook gewoon dat het mag komen zoals het komt... als de tijd daar is...


18 opmerkingen:

  1. Prachtig dat ze zo liefdevol verzorgd wordt door haar zonen. Heel veel sterkte allemaal.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mooi lied, maar wat een droefheid daar bij jullie. Wat lijkt me dat mooi om als 2 broers samen de laatste dagen met je moeder te beleven. Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hoe moeilijk het ook is om definitief afscheid te moeten nemen, als het zo liefdevol en warm gaat zoals jij hierboven omschrijft is dat wel heel erg waardevol. Heb je eerdere blog hierover ook gelezen net en wat een idiote week hebben jullie achter de rug.
    Wens jullie sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Allemachtig wat een gebeuren en wat zorgen jullie goed voor haar en voor elkaar.
    Dat geeft kracht en in de toekomst kijk je daar met een goed gevoel op terug. Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Moeilijke momenten in het leven en gelukkig is er dan muziek, dat biedt begrip , warmte en troost.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Prachtige keuze

    Héél veel sterkte,

    Liefs, Ria

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Moeilijke momenten in een mensenleven. Heb het vorig jaar gehad met mijn moeder die 93 is geworden. Hoe oud is je schoonmoeder? Sterkte ook namens Mara voor je man en jouw gezin. Salu2 Albert

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ik heb je vorige blog ook gelezen zonet. Wat een vermenging van warmte en verdriet, van opstandigheid en berusting.
    Bijzondere muziek van Blof...

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Ik ben stil van je verhaal. Behalve veel verdriet is er ook veel liefde en troost. Die jullie met elkaar delen. Zo mooi.
    Ook mooi dat de broers dit doen voor hun moeder.
    Heel veel sterkte voor nu en wat komen gaat.

    Liefs Frederique

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Wat een warmte spreekt er uit dit blog. Gecondoleerd en ik wens jou en de jouwen heel veel sterkte, nu en altijd wanneer het verdriet pijn doet..

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Fijn om te horen hoe het gaat. Heel veel sterkte met elkaar de ruimte geven om te doen wat hij/zij moet/wil doen.... Dat jullie elkaar blijven dragen.

    Warme groet,

    Dorothé

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Tjonge wat een moeilijke tijd! Wat mooi dat ze samen voor hun moedertje kunnen zorgen. Het is altijd bijzonder als je dit kunt doen. Wij hebben het bij moeder en schoonouders gedaan, gewaakt om en om, niet meer alleen gelaten nadat het versterven was begonnen. Triest en moeilijk maar ze zullen hier een mooie herinnering aan overhouden.
    Heel veel sterkte voor iedereen en houd je taai Natasja, de kinderen opvangen in dit geval is niet makkelijk. Maar heel goed dat jullie gegaan zijn, zo hebben jullie allemaal kunnen zien dat ze echt geen pijn heeft en rustig kan inslapen! Denk aan je!

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Wat mooi dat haar zonen haar zo verzorgen en wat zullen ze daar later een goed gevoel over hebben. Sterkte met alles.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. ~Liefde draagt ver,
    verder dan je dragen kan,
    liefde draagt sterk,
    sterker dan je hebben kan,
    liefde draagt lang,
    langer dan je denken kan~

    wens je heel veel kracht en liefde deze dagen, warme hele warme groet xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Och, ik lees dit nu pas. Wat een verdriet, maar mooi hoe jullie ermee omgaan. Heel veel sterkte jullie allemaal in deze tijd!

    BeantwoordenVerwijderen
  16. wat mooi geschreven Natasja........uit je hart.....en ja....je mag zo trots zijn op de jongens.....ze zijn de liefde en rust in het huis........het is zo warm on er binnen te lopen,.....veel sterkte XX

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel José. Ik ben apetrots op de mannen. Zoveel liefde voor hun moedertje. Dit neemt niemand hun meer af.

      Verwijderen
  17. Ik dank jullie allemaal voor jullie lieve woorden...
    Ze doen me allemaal goed.

    BeantwoordenVerwijderen