Zwijmelen op Zaterdag: Girl, You'll be a woman soon

Eén van de voordelen van het volgen van een opleiding iets verder van huis, is dat ik tijdens het rijden een paar keer per week onderweg ernaartoe lekker naar muziek kan luisteren. Soms komt daar ineens een nummer voorbij waarbij ik dan ineens hoor hoe vet het is. Misschien omdat het op dat moment nèt past in mijn leven?

Vrijdagmorgen hoorde ik op weg naar de modevakschool bij Studio Brussel een interview met een man die lingerie ontwerpt voor het merk Prima Donna. Natuurlijk had het gelijk mijn aandacht.
Het interview had van  mij wel dieper mogen zijn, maar ja.. het is en blijft radio voor een breed publiek.

Ik heb zelf ondertussen mijn eerste schreden gezet in het naaien en op maat tekenen van lingerie.
Mijn eerste slips zijn gelukt en zitten als een tweede huidje om me heen. Het is voor mij een hele nieuwe tak van sport: werken met elastische materialen, het aanzetten van kant, het berekenen van rekpercentages. Gelukkig worden we zowel in de praktijk als de theorie goed begeleid.

Binnen een paar weken gaan we starten met de bh's. Ik ben heel benieuwd hoe het draagcomfort van een op maat getekende en zelfgemaakte bh gaat zijn. Want hemel. Wát héb ík een hékel aan het dragen van bh's.
Zodra ik thuis ben is het: Free Willy's! Er slingeren hier ook altijd bh's op tafels, stoelen en trapleuningen enzo. Gezellig als er onverwachts mensen langskomen. En die kans is groter nu de pubers ook op de meest onverwachte momenten mensen in huis uitnodigen.
Maar zeg me: dat is toch bij jullie ook zo, dat er overal in huis bh's rondslingeren?

De man die geïnterviewd werd op de radio mocht een liedje uitkiezen. Hij koos voor Girl, you'll soon be a woman van Urge Overkill (het origineel is van Neil Diamond). Met de hoop dat alle meisjes van nu, die later vrouw worden, zullen kiezen voor de lingerie die hij ontwerpt.

En dat liedje brengt me dan weer terug bij mijn dochter. Mijn lieve puberella.
Die soon een woman zal zijn. Of misschien wel pas geworden is.
Het gaat geleidelijk. Maar tegelijkertijd heel snel. Ineens blijkt ongemerkt het moment dat de overgang heeft plaatsgevonden al eerder gepasseerd te zijn.

Girl, you'll be a woman soon.
Een nummer uit één van de briljantste films die ik ooit zag: Pulp Fiction.
De zeldzame keren dat Mr. C. en ik samen op de dansvloer staan (ik ben niet zo'n danser) doen we altijd even de scene met de vingers langs de ogen uit clipje dat ik boven aan dit blogje heb geplaatst.
Altijd even een momentje en gebaartje van verbondenheid.

Quentin Tarantino gebruikt vaak hele toffe nummers in zijn films. Denk aan ons eigen George Baker met zijn Little Green Bag in 'Reservoir Dogs'.

Oké, nog een extraatje dan.
De beroemde 'Mayonaise-scene' (zonder bloed) uit de film Pulp Fiction. 

Hoe kun je lingerie, Pulp Fiction en dochter die bijna (of misschien net) een vrouw is tot één blogje smeden?
Zo dus.

Zwijmelen op Zaterdag: Devil went down to Georgia

Ik hou wel van liedjes waarin een verhaal wordt verteld.
Dit nummer is er één die totaal niet binnen binnen mijn genre van muzieksmaak valt, maar waarbij het volume van de radio toch altijd een flinke tik extra  krijgt als ik het hoor. Is ook niet zo vaak. Ik denk. Ongeveer 1 keer per jaar. En dat is met de top 2000.
Tot vandaag had ik ook eerlijk gezegd geen idee wie het zong, wanneer het uitkwam en wist ik niets over de band. Ja, country... dat had ik goed ingeschat. En 'ergens' vorige eeuw :-).
Maar ik hou van het verhaal. En vooral van de vioolpartij.
Als ik een viool zou zijn... dan zou ik zo bespeeld willen worden :-).

Zwijmelen op Zaterdag: Fly away

Het is alweer een paar weken terug dat ik mijn beklag zat te doen bij mijn vriendin.
Ik vertelde haar dat ik eigenlijk niet helemaal lekker teruggekomen was na mijn zomervakantie.
We hadden het goed in Budapest en in ons huisje bij zee, maar er was ook veel gedoe.
Pubers die niet meewerkten, slapeloze nachten, overprikkeling bij mijn zoon en bij mij.
Een gezin dat er een ander tempo op na houdt dan ik...
Ik wil juist veel van een stad zien, maar mijn gezin vindt dat gauw iets te druk, te warm, te ver of te vermoeiend is.
Ik durf het bijna niet te zeggen dat mijn gezin soms voelde als ballast.
Eenmaal terug bij ons huisje bij zee duurde het nog een week voordat ik me ontspannen voelde en eenmaal terug op het werk merkte ik dat de vakantie gewoon echt te kort was geweest om te herstellen. Balen. Je hoopt toch uitgerust en met hernieuwde energie terug te komen.

Dus toen mijn vriendin vroeg: 'En? Hoe was je vakantie?' Kwam er in plaats van een opsomming van leuks een bakkie ellende naar buiten.
Daar zijn vriendinnen voor. Daar mag je eerlijk tegen zeggen dat je gezin als ballast voelde, terwijl het tegelijkertijd ook juist de mensen zijn die je het liefst om je heen hebt en met wie je mooie dingen wilt delen. Terwijl je gewoon ook zo dankbaar bent dat je gezin bestaat uit juist deze mensen...

'Weet je wat jij moet doen?' was haar reactie... 'Je moet gewoon die ballast thuis laten en een keer met een vriendin op vakantie gaan. Waarom gaan wij niet samen?'
Ik zei dat me dat heerlijk idee leek, maar ik vertelde ook dat ik het vliegen een enorme hindernis vind.  'Maakt niet uit, Tas,' zei ze. 'Ik neem je bij de hand. Ik zeg wel wat je wanneer moet doen. Ik loods je er wel doorheen. Het komt helemaal goed'.  Mijn vriendin heeft intussen bijna de hele wereld gezien en ze draait voor een vlucht haar hand niet om, dus dat komt ook inderdaad echt helemaal goed.

Kwam het volgende dilemma: waarheen?
We besloten te kijken op de surprise-reisjes. Dan hoor je pas een paar uur voor vertrek waar je heen gaat. Leuke bestemmingen. Leuke accommodaties. Maar prijzig.
Mijn vriendin zei: 'Tas, wat zij doen, kan ik ook, maar dan voor veel minder geld. Zeg maar wanneer je wilt gaan, dan regel ik het'. Dus ik zei: 'Oké, verras me maar!'
Helemaal verrassen durfde ze niet. Ze wilde het niet op haar geweten hebben dat ze iets koos wat ik niet leuk vond.

Een dag later had ik mail:
Een lief briefje over hoezeer zij vond dat ik een leuke, zorgeloze vakantie verdiend had. Hoe fijn ze het vond dat ze met met me mee mocht. En hoe leuk ze het vond om een bestemming te kiezen.
In die mail had ze als een volleerd reisleidster 4 keuze-bestemmingen uitgewerkt:
Een treinreisje door Toscane, een stedentrip naar Barcelona, een trip naar Malta, in een hotel met yogasessies op het dakterras, en een roadtrip naar Alentejo (Portugal), naar wat oude, kleine stadjes , ten zuiden van Lissabon.
En dat laatste is het geworden. Ik ga gewoon bijna een volle week de boel de boel laten, met mijn vriendin op pad en op ons tempo een hoop zien en beleven. Genieten van de rust, de kust. Genieten van een andere cultuur. Hoe heerlijk is dat? En hoe heerlijk is het dat ze op deze manier voor me heeft gezorgd? Ze heeft dit echt op zo'n fijne manier in mijn schoot geworpen. Deze vriendin is goud waard!

Het duurt nog even voordat het zover is, eind maart... maar ik kijk er zo naar uit.

Ik kan nog een heel verhaal vertellen over het nummer van Lenny Kravitz dat ik erbij heb gekozen, maar mijn blogje is alweer lang genoeg. Het nummer zegt genoeg: I wanna Fly Away!
Ik geniet tot die tijd gewoon lekker van de voorpret.