Zwijmelen op zaterdag: Hips don't lie

De kogel is door de kerk. 

Ik ga een nieuwe heup krijgen. 
Na maanden pijn, ongemak, waggelen, steeds minder 'uit de voeten kunnen' ben ik er klaar mee. 
De laatst onderzoeken lieten ook zien dat een operatie onvermijdelijk is. 
De wachttijd voor de operatie is ongeveer een maand. 

Ik vind het bijzonder. Een jaar geleden wandelde ik nog een pelgrimspad in Duitsland, en maakte ik lange wandelingen in Zwitserland. Ik had toen slechts met afdalen 'wat last'. Het gevoel dat er iets niet lekker zat. Naar mate de zomer vorderde kreeg ik steeds meer klachten. Op gang moeten komen als ik had gezeten tijdens een lange wandeling of erna. Stijfheid. Mijn been niet meer in de auto kunnen krijgen als ik had gelopen. Inmiddels is de situatie zodanig dat ik pijn heb bij iedere stap. Pijn in rust. Pijn als ik me omdraai in de nacht. Ik kan de stofzuiger niet meer de trap optillen. En als ik de auto in wil stappen dan moet ik met mijn handen mijn been optillen. Lopen naar het einde van de straat is al ver. Hoe snel kon het gaan... van moeiteloos en dagen achtereen kilometers wandelen naar bij iedere stap de vraag stellen hoe ver je nog moet. Artrose is de diagnose. 

Er komt veel op me af. Want straks ben ik 6 weken uit de roulatie. Na de operatie heb ik zéker twee weken hulp nodig, misschien wel langer. Ik mag dan niet eens zelf mijn sokken aan trekken. 
Mijn bed moet op klossen. Er moet een postoel komen. Krukken. Een grijpertje om zooi van de grond op te rapen. Afspraken worden gemaakt en verzet. Ik zou in maart een oproep krijgen voor een MRI (het jaarlijkse borsten-apk'tje). Die moet naar voren gehaald worden, want ik wil en mag niet met een verse prothese in een MRI scanner liggen. Ik moet nog voor een preoperatieve screening. Een botdichtheidsmeting. En oja, ik heb al maanden een uitslag op mijn huid. Ook in het gebied waar geopereerd moet worden.  En ik moet vrij zijn van infecties dus ja.. daar moet ook maar even een huisarts naar kijken. En misschien toch ook maar even naar de kapper? Je bent zomaar weer 6 weken verder als ik er te lang mee wacht. 

Het fijne aan het hele verhaal is dat de verwachting is dat ik deze zomer weer kan doen wat ik zo graag doe. Huppelen op een festivalweide. Wandelen. Kamperen. 
En nog iets leuks: ik ben in hele goede handen in het ziekenhuis, want het toeval wil dat ik bij mijn dochter op de verpleegafdeling word opgenomen. Hoe fijn is dat? 

En dit brengt me, met de nodige zelfspot, bij het liedje van Shakira. Hips don't lie. 
Ik ben nooit soepel geweest in de heupen. Heb altijd al een beetje een bijzonder en onelegant loopje gehad. Wie weet hoe soepel ik ga worden als er een nieuwe heup in mijn lijf zit!  
Ik verheug me nu al op weer pijnvrij en soepel kunnen bewegen. 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats dan hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Major Tom

Ik had van de week zo'n leuke avond met mijn zoon, de metalhead ;-) . 
Het was via Whatasapp, weliswaar, maar het was zo leuk, gezellig en een avond vol nostalgie. 

Mijn zoon, de metalhead, kwam ineens met dit liedje op de proppen. 

Al in geen 100 jaar meer gehoord. Geen idee van wie het was. 

Maar mijn zoon viel voor de jaren '80 vibe. 
Vervolgens kwam hij met allemaal keigoeie nummers uit de jaren '80 'waar ik toch echt eens naar moest luisteren.' Ik moet zeggen: smaak heeft hij wel, dat joch. 
We maakten het later dan we wilden doordat we steeds maar weer toffe liedjes bleven delen. 
Uiteindelijk hebben we alles in Spotify in een playlist gezet,  zodat we alles wat we deelden naar hartelust terug kunnen luisteren. 

Mochten jullie de komende tijd denken: Heb je haar weer met haar '80 liedjes... dan weten jullie waar het vandaan komt. 

Overigens... natuurlijk vond mijn zoon ook een metal-versie van dit nummer :-) 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats dan hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: radioactive

Het nieuwe jaar is van start. 
Echt veel goede voornemens heb ik niet. 
Ik kreeg deze van de week toegestuurd van mijn nicht. 
Zij is een soort 'partner in crime'. Ook vrijgezel, en ze geniet van al het moois dat in het leven voorbij komt. Wij hoeven elkaar niet uit te leggen hoe het werkt in een 'vrijgezellenbestaan'. Wij verstaan elkaar zonder woorden. 

De wilde plannen kan ik me wel in vinden. Doelen op gebied van uitdagingen en bewegen heb ik niet. 

Vorige week liet ik al vallen dat ik 'wat last' heb van mijn heup. 

De 'wat last' zorgt ervoor dat ik momenteel helemaal niet kan wandelen. De oefeningen die ik kreeg van de fysio gaven zoveel pijn vannacht dat ik ze vandaag maar weer een dagje oversla. 

Staan voor een podium gaat gelukkig nog. Daarna naar huis lopen is een probleem. Een stofzuiger de trap optillen lukt al niet meer. Zonder trapleuning, als ik mijn handen vol heb, de trap op of af lukt alleen met een voetje op de trede bijzetten. Dat dus... 

De orthopeed denkt dat een operatie nodig is, ondanks dat er op de röntgenfoto niet zo heel veel afwijkends te zien is. Ik vind het nogal kort door de bocht. Intussen probeer ik het zelf op andere manieren beet te pakken. 
Ik heb veel baat bij de behandelingen van de osteopaat. Hij kijkt verder dan mijn heup. Gek genoeg ziet de verzekering zijn behandelingen als een 'alternatieve geneeswijze'. De fysio heeft geprobeerd de spanning in mijn spier die is ontstaan door de pijn en bewegingsbeperking, op te lossen met 'dry needling'.  Ik vond dit als zodanig nog een grotere 'hocuspocus'... maar wel heel effectief. 
De cranio-sacraal therapeuten pakten het nog breder aan. 
En zowaar: voor mijn gevoel loop ik, bij vlagen, weer heel soepel. Maar als ik mezelf in een spiegelruit voorbij zie schuiven, dan lijk ik echt op Oma Duck. En als ik 's avonds mijn benen op de bank te rusten wil leggen, moet ik echt nog met mijn handen 1 been optillen. 

Volgende week krijg ik een nader onderzoek met contrastvloeistof. 
Radio-actief, las ik in de folder. Maar het zal wel meevallen, want ik hoef niet in quarantaine, en ik mag van het gewone toilet gebruik maken in het ziekenhuis. 

Dat brengt me bij het volgende liedje: Radioactive van Imagin Dragons. 
Imagin Dragons was de band die, alweer een tiental jaar geleden, met het liedje 'Demons' mijn liefde voor livemuziek opnieuw aanwakkerde. Sinds ik deze band zag is mijn podiumverslaving alleen maar gegroeid. 
Ik hoop heel erg dat ik de komende zomer alle concerten en festivals die ik gepland heb bij kan wonen. 
Het verloop van de heupklachten is onvoorspelbaar. 
Al moet ik een rollator meenemen... ik zal gaan! 

Ik kies voor een live versie van een optreden op Sziget. Een festival dat hoog op mijn lijstje staat. 
Niet voor dit jaar, maar voor ooit. 
In dit stukje van Youtube worden Demons en Radioactive beiden vertolkt en mennnnn.... het breed uitgemeten slagwerk bijna op het einde... 
Als het hele fragment te lang is om alles te luisteren, scroll dan gewoon even door... 
Ik vind het fantastisch. 

Lang verhaal kort: Mijn doel voor 2025 is genieten en genezen. 
Mijn bewegingsvrijheid terugkrijgen en pijnloos alles weer kunnen doen waar ik zin in heb. 
En dat genieten graag met alle mijn lieve vrienden, family en liefst ook mijn lief aan mijn zijde. 

Ik wens jullie allemaal een prachtjaar toe! 
En als het leven toch even minder leuk is... dan wens ik je heel veel liefde om je heen toe, om je door de lastige tijd heen te helpen. 

Wil je mee zwijmelen? Plaats dan hier je link! 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Tijd genoeg

 

Dit liedje heb ik al eerder gepost in een zwijmel, zo'n twee jaar geleden toen Henny Vrienten overleed. 
Ik heb de gewoonte om eigenlijk nooit twee keer een zelfde nummer in de zwijmel te plaatsen. De vijver met liedjes is immers groot. Maar soms is er een moment voor een liedje, waarop het ontzettend binnen komt omdat het past bij het moment in je leven.  Vorige week was dat met dit liedje. 
Ik put onderweg in de auto nog altijd uit mijn cd-voorraad. En als het laat wordt, en als ik ver moet rijden, dan zoek ik een album waarvan ik veel mee kan zingen. Dan gaat de tijd lekker snel voorbij :-). 

Vorige week overleed een tante van mij plotseling. Heel verdrietig voor haar naaste familie en gezin.
Na mijn werk ging ik naar de condoleance. Ruim een uur heen, ruim een uur terug. 
Op de terugweg kwam dit liedje voorbij, en al denkende aan: ze zeggen er is haast geen tijd... 
En later: want wat ook een ander zegt, er is tijd genoeg, voor jou voor mij voor iedereen... kwam er een soort van error in mijn hoofd. 

Mijn tante, die er van de ene op de andere dag overleed.... er is helemaal geen tijd genoeg. 

En dan was mijn eigen leven op een punt gekomen waarop mijn lief en ik besloten om voor elkaar te gaan. Rustig aan. Er zijn een heleboel redenen om niets te overhaasten. We hebben nog een een heel leven voor ons, zeiden we tegen elkaar. We hebben alle tijd om leuke dingen met elkaar te doen, elkaar te ontdekken en te kijken of er meer tijd samen voor ons in zit. Er is tijd genoeg... 

En kijkend naar dit jaar. 
Er is weer zoveel gebeurd. De weken vlogen werkelijk voorbij. 
Ik liep een pelgrimstocht. Ik ging naar Zwitserland. Ik kreeg nieuwe taken op mijn werk, met de bijbehorende uitdagingen. Mijn dochter en schoonzoon kwamen terug na een jaar wonen in Zwitserland. Mijn zoon zat in een pittig medisch onderzoekstraject. Hij kreeg een indicatie voor begeleid wonen. Ik kreeg een schoondochter in huis, die na een paar maanden weer vertrok. Ik kreeg een naar mankement aan mijn heup. Ik bezocht talloze concerten. Er ontstonden nieuwe vriendschappen. Ik ben gaan daten op Tinder, omdat er geen nabije toekomst leek te zitten in de relatie die ik had met mijn lief. (Al met al vond ik dat daten een wisselend succes.) Ik liet mijn lief los, het brak mijn hart... en het brak zíjn hart... een lang verhaal kort... We kwamen erachter dat zonder elkaar onze weg niet ging zijn. We besloten dat er tijd genoeg is om te gaan ontdekken wat het leven voor ons samen kan gaan bieden. 

En ondanks dat er lessen in dit verhaal zitten waaruit blijkt dat er haast geen tijd is, vertrouw ik volledig, maar dan ook echt volledig, op de sterren en op het universum dat wij tijd genoeg hebben om hierachter te komen. En als dat niet zo blijkt te zijn... dan zullen de sterren daar vast ook hun plan mee hebben. 

en al zijn de dagen nog zo grauw 

ik weet het zeker als jij wou, 

dan verfde jij de wolken blauw
want wat ook een ander zegt
er is tijd genoeg, voor mij, voor jou, voor iedereen 

en als je wou, 
dan is elk ogenblik voor jou 

en alles wat je vragen zou
maar laat mij dan niet alleen. 

Het is zo'n mooi liedje. Zo'n lief liedje. 
Ik heb het wel een keer of 3 achter elkaar geluisterd, op die donkere weg naar huis. 
Met m'n hoofd vol allerlei gedachtes. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Christmas Time (don't let de bells end)

 

Een late zwijmel vandaag. 
Meestal zet ik de zwijmel klaar op vrijdagavond, of eerder in de week. 
Maar gisteravond ben ik echt misselijk van vermoeidheid op de bank neergestort. 
Na een tukkie op de bank, verruilde ik de bank om 20 uur al voor mijn bed. 
De decemberweken op de praktijk zijn altijd gierend druk, hoezeer we ook proberen om de rust in de behandelagenda's te bewaken. De telefoon blijft gaan. 

Nu is het werk klaar. 
Ik heb anderhalve week vakantie. 2 januari gaan we met zijn allen weer met frisse moed verder waar we gistermiddag gebleven zijn. 

Ik verheug me op tijd die ik ga hebben. Het is alweer gevuld met afspraken hoor. 
Door kwakkeldingen met mijn lijf wat behandelafspraken. Ik heb een leuke naaiopdracht voor een dansgezelschap. Wat dienstjes bij het poppodium. 

Maar ik verheug me vooral op de kerstdagen bij mijn zus en zwager op hun boerderij in Duitsland. 
Onderdompelen in een bad van gezelligheid, hun kinderen en aanhang, liefde, ze zorgen altijd goed voor me... 
Mijn zoon gaat met kerst naar een vriend in Limburg. Mijn Prulleke moet zich verdelen over vader en schoonfamilie. Daarom hebben we besloten zondagavond al kerst bij mij te vieren. 
We  houden het simpel. We doen een uitgebreide borrelplank. En we gaan Hitster spelen. Een spel met liedjes raden enzo. 
Even eerlijk en open... ieder huisje heeft zijn kruisje. Het is niet zo dat er onmin is ofzo... maar de band tussen zoon en dochter in soms wat ingewikkeld. En ik hoop dat we door een spel te doen, waar we allemaal plezier in hebben (muziek gaat altijd goed in mijn gezin) de gezelligheid vanzelf een beetje aan kunnen slingeren zonder iets te moeten forceren. 

Ik wens iedereen hele mooie dagen toe. 
Ik wens iedereen vooral liefde toe. Lieve mensen om je heen. 
Het liefst de mensen die je het liefste om je heen hebt. 
En ik weet dat dat niet voor iedereen is weggelegd. 
En daarom wens ik degenen die hun geliefden heel erg gaan missen, heel veel sterkte toe. 
En ik hoop dat die gaten van gemis worden gevuld door de liefde van de mensen die wel om je heen zijn. 

Ik post vandaag een kerstliedje van The Darkness. 
Een band die ik dit jaar pas heb leren kennen. 
Hele foute clip, maar ik vind de stem van de zanger zo bijzonder. 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats dan hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter