Zwijmelen op Zaterdag: Mijn jaar in 12 zinnen en 4 liedjes

 

In januari was de scheiding rond. 

In februari leefden we nog samen in ons oude, inmiddels deels ontmandelde, oude huis. 

In maart kreeg ik de sleutel van mijn eigen huis en begon het grote klusproject.

In april knapte ik met hulp van familie, vrienden en buren de bovenverdieping op. 

In mei verplaatsten de kluswerkzaamheden zich naar de benedenetage. 

In juni nam ik afscheid van het zomerhuisje bij zee en ging ik naar de KVK voor mijn eigen atelier. 

In juli had ik kluspauze en ging ik voor het eerst in mijn eentje op vakantie. 

In augustus ging mijn zoon het huis uit. 

In september was ik in afwachting tot de buurman tijd had om mijn woonkamer te stuken. 

In oktober stond de hele zooi weer op zijn kop. 

In november was het huis (zo goed als) klaar. 

In december begon het grote genieten op mijn eigen plek.

Dit was mijn jaar samengevat in 12 zinnen.

Ik plaats vandaag 4 liedjes in de zwijmel. Ik heb ze allemaal al een keer eerder geplaatst. 
Het waren de liedjes die tekenend zijn geweest voor 2021. 
Het nummer van Sheppard was heel vaak op de radio en ik werd er iedere keer vrolijk van als ik het hoorde en ik kreeg er altijd energie van. Het nummer van de FooFighters was heerlijk om bij af te reageren. Knalhard uit de speakers. En ja.. het jaar voelde echt als leren vliegen en opnieuw leren lopen. 

Het nummer van Billie Eilish was dit jaar een hit. En hoewel mijn ex echt niet zo vervelend was als de ex waar Billie in haar liedje over zingt, was het wel een heerlijke break-up song. De buren zullen ook geweten hebben dat ik dit een fijn nummer vind. 

Het nummer van of monsters en men gaf altijd troost. Ik heb het al vaker genoemd. 
'Cause though the truth may vary
This ship will carry our bodies safe to shore'
Dat waren de woorden waar mijn zus me op attendeerde.
Mensen zeggen steeds dat ik zo sterk was dit jaar. Maar ik heb sterk kunnen zijn en dingen gedurfd omdat ik wist dat er zoveel mensen zouden zijn die me op zouden vangen als ik tijdens het leren vliegen zou vallen. Vooral mijn zus. Maar vooral ook niet alleen mijn zus. Vooral ook al mijn vrienden en vriendinnen, familie, buren, collega's, de hele rimram om me heen! 

Dus aan iedereen die er dit jaar, op wat voor manier dan ook, voor me was... 
Zonder jullie had ik nu niet gestaan waar ik nu sta. 
Ik ben jullie allemaal zo dankbaar! 
Ik hoop jullie allemaal in 2022 in liefde terug te kunnen geven wat ik dit jaar van jullie ontving! 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Emergo (12)

 Zondag 28 februari

We hobbelen de weken een beetje door. 
Ik ben zelf veel thuis, M. is veel in het vakantiehuisje. 
Een enkele keer zijn we samen in ons 'oude' huis. 
Dit weekend ben ik bij mijn vriendin. Ze kent M. en mij ook al ongeveer 100 jaar dus ze snapt precies hoe de vork in de steel zit. En ik hoef haar niks uit te leggen over gescheiden zijn. 
Ik krijg een rete-gul kado van haar en haar ex waar ik echt ondersteboven van ben. Jemig... mensen gunnen me echt zoveel! 
Ik heb een heerlijk weekend. Traditioneel maken we een plaatpizza en eten we pannenkoeken met ijs en chocola. En we drinken natuurlijk Hugo (zij) en wijn (ik). 
Op zondag wandelen we een kunstroute in Rotterdam. Een zalige, zonnige dag. Ik voel me blij en ontspannen. 




Dinsdag 2 maart 

Gisteren een lange werkdag van 7.45 tot 20.30 uur. 
We moeten wat over hebben hè, voor elkaar als collega's. 
Ons huis werd deze dag  verkocht. We hebben de volmacht al ondertekend dus we merkten er niks van. 
Vandaag moet ik ook extra werken. 
Mike is thuis want de auto, die stomme veel te dure bak, die al een paar jaar weg moet maar er nog steeds staat, moet voor de APK. En natuurlijk: hoge kosten. 
Het liefst weiger ik er aan mee te betalen want ik verwijt M. dat hij niet hard genoeg zijn best heeft gedaan om hem te verkopen in het verleden. En ik stond al niet achter de aanschaf. Maar ja... hij wou het graag. Soms moet je elkaar je speeltje gunnen. 
Uiteindelijk delf ik het onderspit. Die wagen hoort nu eenmaal bij de boedel, dus moeten we de kosten nog samen dragen. Het loopt hoog op. M. vertrekt weer naar het vakantiehuisje. Met ruzie weg gaan is nooit leuk. 
Daarbij komt: mijn moeder zou vandaag jarig zijn en ik mis haar enorm. 
Ik heb het echt even slecht vandaag. Maar... ik leer al: ook op slechte momenten mag ik mensen bellen, en verrèk... het helpt. 

Donderdag 4 maart

Er is er één jarig hoera, hoera, dat kun je wel zien dat ben ik! 
Ik begin de dag met tekenen voor mijn hypotheek. 
Dubbel feest. Nu nog heel even wachten op de bevestiging van de bank, en dan kan ik echt officieel mijn rondedansje doen! 
We houden vooralsnog de sleuteloverdracht op 18 maart. De tijd gaat snel. Het zou hooguit een paar dagen eerder worden. 
Ik krijg ontzettend veel lieve cadeautjes, kaarten, berichtjes, bloemen enzo. 
Ik voel me geliefd :-) . 
Van M. krijg ik een goed gevulde gereedschapskist. 
Van mijn zoon een heerlijke douchemousse. 
En van mijn dochter een prachtig gedicht geprint op plexiglas. Voor in mijn nieuwe huis. 
Dikke tranen hoor! Maar nu van ontroering. 

Zaterdag 6 maart

Ik kan niet slapen en om 5.30 uur besluit ik op te staan en naar het strand te rijden. Ik wil de zon daar op zien komen. Ik voel mezelf belachelijk maar ik heb geen spijt. 
Het is prachtig! Het licht schijnt zo mooi op de zee. De schuimkoppen lichten prachtig op doordat de zon er laag over de duinen op schijnt. 

Om half 9 ben ik uitgewandeld en ga ik naar M. Hij is al in het vakantiehuisje. 
We moeten vandaag de caravan schoonmaken: hij wordt verkocht. 
Gelukkig hebben we mooi weer en klaren we de klus in harmonie. 
Bij een nieuw leven horen nieuwe bestemmingen. Of oude bestemmingen in een andere vorm.
Ik bedank, in de stijl van Mari Kondo, de caravan voor bewezen diensten en de fijne tijden en ik hoop dat een ander gezin er fijne tijden mee gaat beleven. 

Zondag 7 maart 

Een applaus voor mezelf: 
Ik heb zojuist internet geregeld, gas en licht, en een man die de boom om komt halen. 
Ik geef mezelf echt een schouderklopje. Weer wat hobbels genomen. 

Zwijmelen op Zaterdag: Ik kan alleen zingen

Klik hier als het liedje niet laadt op je telefoon 

Ondanks dat ik deze week pittige momenten had, hangt de vlag nog in de emergo stand.
2 maart blijft altijd een lastige dag. Dat is de dag waarop mijn moeder jarig was. 
En ik mis haar zo. Ik had zo graag samen met maar mijn nieuwe huis ingericht. 
Had zo graag willen weten hoe ze stond in mijn besluit. Had zo graag lekker willen mopperen over gedoe met M. Want dat kon ik zo lekker met haar: mopperen op alles en om niets.  
En ja... het is ook wel een beetje door haar dat ik zo lang heb gewild dat mijn huwelijk zou slagen. 
'Tot de dood ons scheidt' was letterlijk wat een einde maakte aan het huwelijk van mijn ouders. Vlak voordat mijn moeder overleed, en vlak voordat M. en ik gingen trouwen kreeg ik haar trouwring. 
Ik mocht het gaan dragen in mijn huwelijk. Zij had er toch niks meer aan zei ze. 
Dus ik heb jarenlang de trouwring van mijn moeder gedragen, met daarin de naam van mijn vader en de datum van hun trouwdag en de naam van mijn (ex-) man en onze trouwdatum. 
Beide data zijn er intussen helemaal uit gesleten. 
Maar door het feit dat ik die ring droeg, heb ik me wel heel lang een soort van verantwoordelijk naar haar toe gevoeld dat mijn huwelijk zou slagen tot de dood ook M. en mij zou scheiden. 
Het liep dus anders. 

En nu is dagelijks het liedje van Miss Montreal op de radio. Of eigenlijk van Stef Bos. 
Ik hou het niet droog bij deze. 
Ik moet steeds zo aan mijn moedertje denken. Hoe ik door haar nooit alleen ben... 
Maar het verdriet... dat was er van de week weer heel even. Dat diepe, donkere, koude gat waar ik eigenlijk niet wil zijn. Zo gauw ik daar in de buurt kom denk ik: "Wegwezen, Tas! Hier ben ik ooit geweest, hier wil ik nooit meer zijn." 
Geen idee of het goed is om er van weg te gaan. Maar ik wil er gewoon niet zijn. Punt. 

Maar... donderdag heb ik getekend voor mijn hypotheek. En was ik jarig. En heb ik weer zoveel liefde om me heen gevoeld. Dat was weer een goede dag! En een prachtig cadeau van mijn dochter: 
Mijn (momenteel) lievelingsgedicht geprint op plexiglas. Voor in ons nieuwe huis! 
Hij krijgt een ereplekje! 





Dus ja... mijn moedertje. Ze blijft bij me. Dwars door alles heen! 

En ik denk bij dit liedje denk ik ook steeds aan mijn lieve nichtje en haar moeder, die sinds deze week zonder (o)ma verder moeten. Ik stuur met deze zwijmel een hele dikke knuffel mee voor deze twee lieverds! 

Meezwijmelen? 
Plaats hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Wordpress shortcode [fresh_inlinkz_code id="9dca8256603e451386f014c750634262"]

Emergo (11)

Woensdag 17 februari

Ik ben onverwachts een dagje vrij. Personeelsoverschot. 
En eigenlijk komt het wel goed uit na mijn wat paniekerige reactie op het afsluiten van de hypotheek gisteren. 
Ik spreek af om te gaan wandelen met een vriendin. Eet gezellig bij mijn zus. En ik kan de avondklok omzeilen omdat mijn broer, die vlak bij mijn zus woont, nog een bedje over heeft. 
Samen met hem bekijk ik de opties voor de hypotheek en breng ik mijn financiën in kaart. 
Ik heb nog nooit van mijn leven een budget gemaakt. En nog nooit een budget bijgehouden. Maar nu is het toch echt wel slim om dat te doen. 
We maken een bestandje in Excel. En briljant: we delen het in Google-drive, zodat hij op afstand met me mee kan kijken en ook het bestand kan bewerken. Ik ben zo blij met mijn broer, mijn 'bewindvoerder'. Ik moet gewoon een stok achter de deur hebben. En hij is die stok. 
En wat ik al hoopte en vermoedde: het financiële plaatje ziet er gewoon prima uit. 
Ik geef mezelf een schouderklopje. 

Vrijdag 19 februari

Vanwege de Covid mogen we 1 maart niet bij de overdracht zijn van ons 'oude' huis. 
Via video bellen met de notaris zetten we een handtekening onder een volmacht. 
Echt... Corona is klote. Maar dit soort dingen mogen blijven. 
In plaats dat ik een vrije middag op moet nemen om naar de notaris te gaan, is het nu in 5 minuten gepiept. Zo gauw de handtekening gezet is scheur ik in mijn Twingo naar ons huisje bij zee.
Mijn vierde bed deze week. Ik lijk wel een nomade.  

Zondag 20 februari

Wat is dit een zalige dag. 
Ik heb me in geen tijden zo ontspannen gevoeld. Alles is geregeld qua financiën. Deze hobbel heb ik gewoon genomen. Met dank aan mijn geduldige en daadkrachtige financieel adviseur. Het plaatje ziet er goed uit. En dat geeft zo'n rust. Ik wist niet eens meer hoe ontspannen zijn voelde! 
Mijn vriendin Kleine Tas is er. Zoveel liefde voor Kleine Tas! We wandelen op het strand en op de slikken van Flakkee, genieten van de zon, eten en drinken allemaal lekkers. 
Mijn puberella komt langs met haar lief. Hij gaat zwemmen in de zee! (5 graden hè!!!, de bikkel.) 
En wat is het weer lekker! Vorige week nog schaatsen. En nu in een shirtje op het terras. 

Luctor, maar ook Ermego! (10)

Zaterdag 13 februari

En dan hoop je winters lang op dit weer. Vrieskou, zon en een dikke ijslaag. 
En dan kan je ervan genieten, maar dan werkt je hoofd niet mee. 
Uiteraard ga ik schaatsen. En uiteraard is het fijn. 
Maar mijn hoofd komt niet in de genietstand ondanks deze ingrediënten. 

We zitten in de maand februari weer wat vaker samen in één huis, mijn kersverse ex en ik. 
En dat gaat best een poos goed. Maar daar komt een moment dat ik afstand moet nemen omdat het niet goed meer gaat. Gelukkig is daar dan nog het huis van mijn vriendin waar ik me af en toe terug kan trekken. Ik ga daar sinds het najaar regelmatig heen. In het begin voelde het echt als wennen aan het alleen zijn. Nu voelt het echt als een rustige, veilige plek waar ik even tot mezelf kan komen. 
Maar goed... dat het even niet goed gaat, zit het kunnen genieten in de weg. 

Zondag 14 februari

Zondagmorgen ben ik al vroeg op het ijs. Maar ook nu: te veel dwarse gedachtes. Ik voel me boos. Ben bang om te vallen. Bang om door het ijs te zakken. En ik ben alleen. En alleen is dan ook maar weer alleen. 

De vorige keren dat ik ging schaatsen brak ik mijn arm. 2x. En ik ben bang dat ik nu weer mijn arm zal breken, met mijn broze botjes. En wat nou als ik straks met een gebroken arm moet verhuizen en klussen? Dat kan toch helemaal niet? Dus ook zondag hou ik het al gauw voor gezien, maar maak ik ook wel een heerlijke wandeling rondom de plas. Er is genoeg te zien onderweg! 

Dinsdag 16 februari

Maandagavond begint de paniek toe te slaan. Dinsdag (vandaag dus) heb ik een gesprek over mijn hypotheek met mijn financieel adviseur. En als het over cijfers gaat... ik sla niks op en ik blokkeer. Ik kan maandagavond alleen maar huilen, ondanks de spreekbeurt die mijn broer houdt over 'hypotheken voor dummies'. Die nacht slaap ik amper. Voor dag en dauw alweer uit bed. En tegen de tijd dat ik weg moet zit ik in paniek te huilen en ben ik niet meer voor rede vatbaar. 

Bang dat ik het niet zal snappen. Dat ik dicht zal klappen. Dat ik zo'n grote beslissing niet zal kunnen overzien en niet zal kunnen maken. 

Ik zie het uiteindelijk als angst voor de tandarts: ook (deels) irrationeel. En tegen angstige patiënten zeg ik altijd aan de balie en aan de telefoon: maak het bespreekbaar, dat helpt. 

Dus ik kom binnen bij mijn financieel adviseur, en huilend begin ik te vertellen hoe zeer ik tegen dit gesprek op zie. En vanaf dat moment gaat het beter. Ik snap het verhaal. En ik ga met een gevoel van weer een overwinning naar huis. En het ziet er allemaal heel gunstig voor me uit. 

Doordat de banken me vanwege mijn lage salaris weinig hypotheek willen geven, heb ik straks wel weer een lekkere lage maandlast. En met alimentatie en kindgebonden budget sprokkel ik toch een bedrag bij elkaar waar ik zelfs wat van over lijk te houden om van te leven, mijn huis in te richten en nou ja... alles wat nodig is om het leven weer op te bouwen. 

Dus... ik sluit weer af met een dikke emergo! 

Emergo (9)

We zijn intussen een dikke week verder sinds mijn laatste Emergo blog.  
En het voelt een beetje alsof ik in een vacuüm zit. 
Ik kan niks doen. De spanning is weg. En nu moet ik wachten tot alles rond is. 
Gisteren is het huis getaxeerd voor de hypotheek en dan mag mijn financieel adviseur daarmee aan de slag om bij een bank een hypotheek los te peuteren. 
In de Lidl kom ik van alles tegen wat ik nodig heb. Een wasrek, een strijkplank, een stofzuiger. Ze hebben het ineens allemaal. Maar waar láát ik het allemaal. 
De garage en gang puilen inmiddels uit met ingepakte en alvast aangeschafte spullen. 
Ik gun mezelf maar wat rust voor de tijd die komen gaat. En de tijd die geweest is. Want ik heb maanden slecht geslapen en ik slaap weer als een roos de laatste weken. En ik hoop gewoon straks in maart vol aan de bak te kunnen gaan. 

Wat we wel alvast hebben gedaan: we hebben de dakgoot leeggeschept. Die zaten nog vol blad van de afgelopen herfst. Zonder sleutel was dat het enige wat we konden doen. Ik zag de bui al hangen met de naderende vorst en sneeuw: weer van die kletsen water die langs mijn muren zouden druppen. En alles wat nu niet meer nat wordt hoeft straks in maart niet meer te drogen. 
Gelijk punten gescoord bij de buurvrouw met deze actie.
En dankbaar dat mijn ex (het klinkt nog steeds een beetje raar hoor, dat ik hem niet meer mijn man noem) mij daarbij hielp (of eigenlijk: al het hoge en zware werk uit handen nam). 

En verder: genoten van de sneeuw. Gewerkt. Online les gehad. Geslapen. Middagdutjes en vroeg naar bed. 
En uitzingen. 
We zitten nu weer even tijdelijk samen in één huis en het gaat oké. 
Het is een beetje op eieren lopen. En het voelt steeds afstandelijker en ook een beetje raar. 
Het is meer dan gedogen. Het is een beetje naast elkaar leven. Een beetje liefdeloos. Soms op je tong bijten. Soms dingen negeren. Soms blij dat je nog gebruik kunt maken van elkaars talenten. 
Maar de wetenschap dat het eind in zicht is maakt het voor mij makkelijker te dragen dan een poosje terug. 

Zwijmelen op Zaterdag: Another 45 Miles

(Hier een link naar Youtube voor als het liedje op de telefoon niet laadt)

Another 45 miles to go
Another 45 miles before I'm home 

Deze regels heb ik zo vaak in mijn hoofd gehad de afgelopen tijd.
Afscheid nemen van mijn huis. Mijn huis dat steeds minder mijn thuis begon te worden.
En niet wetende wanneer ik me weer thuis zou voelen in mijn nieuwe huis. En waar dat huis zou staan. En hoe het huis zou voelen. En dat soort dingen. Het leek allemaal mijlenver weg. 

Maar... het komt ook steeds dichter bij! 
Eergisteren heb ik het koopcontract getekend van het huis waar ik een bod op heb gedaan. 
Wat een heerlijk gevoel is dat. 
Een aannemer heeft alle mankementen waar ik me vorige week zo'n zorgen om maakte kritisch bekeken en hij heeft gezegd dat het goed was. 
Alles wat aan het huis mankeert is te overzien qua werk en kosten. 
Hij heeft me op het hart gedrukt dat ik me geen zorgen hoef te maken en dat hij me gaat helpen met de dingen die ik niet zelf kan. Hoe fijn is dat! 

Ik had een paar dagen geleden al bedacht dat ik vanwege deze twee regels in dit lied deze zwijmel wilde plaatsen. Alhoewel George Kooymans in dit nummer een heel ander thuiskomen bezingt. 
Nou ja... met het nieuws dat Golden Earring vanwege de slechte gezondheid van George moet stoppen is het ook een gepast moment om even stil te staan bij al die mooie liedjes die deze band gemaakt heeft. Vreselijk voor George en voor de andere bandleden.
En hoe mooi is het om zo'n jonge George dit te zien zingen? Prachtig toch? 
Ik had geen idee dat dit nummer al zo oud was. 

Dit nummer stond ook op de cd The Naked Truth. Een live-cd van Golden Earring die steevast mee ging als we op vakantie gingen. Fijne herinneringen aan. Helaas... ook aan het bezit van deze cd is tijdens onderhandelingen van de boedelscheiding een einde gekomen... ;-)

Mee zwijmelen? 
Plaats hier je link: 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

(Hier een link naar Youtube voor als het liedje op de telefoon niet laadt)

Emergo (8)

 03-02-2021

Het leven voelt zoveel lichter met een nieuw (weliswaar lek, maar toch :-) )  dak boven je hoofd. 

Op de terugweg van mijn werk in de auto had ik ineens een briljant plan: 

Wat nou hè... als 1 van de kinderen het huis uit is... of als ik 1 van de kinderen op de zolder parkeer. 
En ik maak dan van heel de benedenverdieping atelier. 
En op de bovenverdieping breek ik dan een kamer door en maak ik een kitchenette zodat ik boven kan wonen? De etage is groot genoeg. 
Dan kan ik beneden les geven en klanten ontvangen.
Natasja's naaikamertje :-)
Hoeven ze niet in mijn leefruimte te komen. 
En hoef ik geen ruimte te huren en zijn alle inkomsten voor mezelf? 
Hoe tof zou dat zijn? 

Ik zet op mijn lijstje: 
Uitzoeken wat de regels van de gemeente zijn voor het maken van een werkplek in een huis dat wonen als bestemmingsplan heeft. 

23.34 uur: 

Ik heb gewoon zojuist een huis gekocht! 
Het koopcontract is (onder voorbehoud van financiering) getekend. 
Echt. Nooit gedacht dat ik in mijn eentje een huis zou kunnen kopen. 
Oké... heel de wereld doet het. Maar ik voel me zo ongeveer de stoerste vrouw op aarde. 

En nu al nieuwe dingen geleerd: 
Ik heb geleerd wat een nokvorst is. 
Ik heb geleerd dat je documenten digitaal kunt ondertekenen via je bank app. 
Ooit je handtekening met de muis van je computer gezet? 
Ziet er niet uit, maar hé... rechtsgeldig dus oké. 

Enne... nog twee dingen waar ik trots op ben: 
Nu ik het zelf moet doen is ook mijn administratie op orde. 
Ik wist dat ik het kan hoor... want op mijn werk gaat het ook goed.
Maar: mijn inkomende mailbox is leeg. 
Alles keurig gearchiveerd in mapjes. 
Zo ook op mijn pc. 
Ik heb zelfs een eigen gealfabetiseerde papieren archiefmap aangemaakt. 

En nu neem ik nog een wijntje. Want je leven moet ook weer niet teveel op orde komen toch? 

De tussenstand is intussen 6-2.
6 Emergo's - 2 Luctors. 
Niet gek toch? 

Emergo (7)

 1-02-2021

Maandag. Wederom een gewone werkdag. 
Ik heb mijn zorgen n.a.v. het bouwtechnisch rapport uit staan bij verschillende mensen. 
Ik zit aan mijn telefoon vastgeplakt. 
Tegen de avond ben ik wel iets wijzer maar nog niet overtuigd. 

02-02-2021

Ik besluit aan te bellen bij mijn aanstaande buren van mijn nieuwe huis. 
Op haar sloffen en in ochtendjas doet mijn aanstaande buurvrouw open. 
Ik wil weten of zij problemen heeft met dat dak en vocht. 
Ik word allerhartelijkst ontvangen. 'Kom binnen meid, zullen we even koffie doen? Ja, ik werk thuis vandaag en de dag is zo druilerig dat ik nog geen zin heb om me aan te kleden.'
Ik geef haar groot gelijk. Als ik de deur niet uit had gehoeven dan had ik er net als haar bij gelopen. 

Ik ben verrast om te zien wat een mooi en warm huis je ervan kunt maken. 
En wat ze me vertelt, over het huis, over de buurt, over de buren... het is een fijn en positief gesprek. 
O.... en ze is ook niet gehecht aan de slangen-den vertelt ze me :-).

Eén van de aannemers die komt kijken is geregeld door een man die het nodig vindt om goed voor me te zorgen. Ik hou van deze mensen in mijn leven en ben daar ontzettend dankbaar voor. 
In de middag zijn verlossende telefoontje: 'Natas... het gaat helemaal goed komen. Het dak: dat is een kwestie van de nokvorst recht leggen Dat kost een paar tientjes aan materiaal en een paar uur werk. 
Als je gesetteld ben dan bel je me en dan stuur ik één van mijn jongens langs om het te fixen. 
Het optrekkende/doorslaande vocht? De dakgoot vegen en de afwatering van je balkon schoonmaken. Dan loopt er geen water meer langs de muren. De boel laten drogen, het komt goed.'
Hij benadrukt: 'Geen zorgen over het dak. Dat dak gaat langer mee dan jij. Je hebt een groot huis, in een fijne straat en alles wat je zelf niet kan daar kan ik je mee helpen.' 
Wat een ontzettend fijne man is dit! 

Ik hoef niet langer na te denken: ik bel de verkopende partij en de makelaar: Ik ga ervoor!  

In de tuin bloeit de camelia. Ik laat een camelia achter, maar krijg er een prachtige slangen-den voor terug. Some girls have all the luck! 

Emergo (5)

 23-01-2021

Weer een korte nacht. 
van 1 tot 4 geslapen. 
Daarna gedommeld tot half 7. 
Ik kom maar weer moeilijk op gang vandaag. 
Ik moet denken aan een paar jaar geleden toen M. zonder werk zat. 
Mijn grootste angst was dat we ons huis moesten verkopen en dat we op 'De Zeekant' moesten gaan wonen. De wijk waar ik never nooit niet heen wilde. De wijk waar nu het huis staat waar ik voor bid dat ik het krijg. Een mensenhoofd zit raar in elkaar. 

24-01-2021

Voor het eerst in mijn leven doe ik in mijn eentje een bod op een huis! Hoe spannend! 
Ik bied de vraagprijs op het kleine huisje in de binnenstad. Het zal te weinig zijn, maar qua ruimte zijn er teveel bezwaren om hier meer voor te willen bieden. Maar ik ben wel verliefd op dit huisje. 
Morgen doe ik een bod op het andere, grotere, verstandiger huis op de Zeekant. (Geen zee meer in de buurt hoor... de zee, die is daar al 50 jaar geleden  verdrongen door het Delta-plan). 
Nu maar hopen dat niet allebei de biedingen geaccepteerd worden. 
Als ik ga slapen voel ik me gespannen. 
Maar ineens voel ik in me een hele diepe rust. Mijn innerlijke stem zegt: 'ga maar lekker slapen Tassie.. het komt goed'. Jullie denken: 'ze is koekoek geworden'. Maar dit is echt zo... ik heb dit nog nooit zo gevoeld. Desondanks is de nacht onrustig. 

25-01-2021
D-day. 
Het bod op het tweede huis wordt gedaan. 
Met trillende vingers. Ik ben op mijn werk. 
Het moet tussen de bedrijven door en ik ben bang dat ik de concentratie niet heb en fouten maak. 
De ochtend verstrijkt. Het duurt en het duurt maar. En dan het verlossende telefoontje: Mijn bod is geaccepteerd. Op het verstandige huis op de Zeekant. 
Achter de balie doe ik een ingehouden dansje. Ik jubel. Wat een opluchting is dit. 
De kinderen zijn opgelucht. Een grote slaapkamer en een huis dichtbij papa ligt in het verschiet. In de stad waar ze zijn opgegroeid. 
In de avond een telefoontje van de makelaar van het huisje in de binnenstad. Ze hebben gekozen voor een hoger bod. Ik doe door de telefoon alsof ik het jammer vind. Dat is het makkelijkst. Maar ik ben opgelucht. Hoef ik hierover ook niet in conclaaf. 

28-01-2021: 
Het gaat allemaal snel. 
Stukken moeten worden aangeleverd. De bouwtechnische rapportage is al gedaan en het rapport ontvangen. Er zijn wat vocht-issues, maar nog steeds geloof ik dat ik geen beter huis kan krijgen dan deze. Ik ga mijn makelaar nog om advies vragen. 
Een bericht van de advocaat: ook bij de gemeente waar we trouwden staat nu dat we gescheiden zijn.
Het is rond.... 
Ik heb de afgelopen nachten als een os geslapen. Heerlijk! 

Emergo (4)

 12-01-2021

Deze week ben ik weer een weekje thuis. Lekker in mijn eigen bed. 
Er komen wat huizen voorbij op de socials en ik plan bezichtigingen. Helaas kunnen ze pas voor volgende week gepland worden. Een groot huis dat er op de foto's erg leuk uitziet. Maar de makelaar waarschuwt dat het een klushuis is. 
Ik ga weer eens een dagje naar het atelier in Breda en knip een jas. 
Tegen beter weten in. Want geloof ik nou echt dat ik de komende tijd de tijd en moed en zin heb om deze in elkaar te zetten? 

14-01-2021

Met mijn buurvrouw bezichtig ik een huis. De foto's op de site ogen somber maar ik geef het een kans. 
Tijdens de bezichtiging probeer ik de moed erin te houden en de mogelijkheden te zien. 
Maar ach,ach... wat een ellende. 
Als dit mijn voorland is? 
Het is verhuurd aan 'arbeidsmigranten'. 
Niks is nog goed genoeg om tijdelijk te gebruiken. 
De grote kamers zijn in tweeën gesplitst. En in iedere kamer staat een onopgemaakt bed. 
In de trapkast komen we nog een opgerold matras met dekbed tegen. Dus kennelijk slaapt er nog een persoon.... ja, waar? In de gang? Op de overloop? In de keuken? Ik heb werkelijk geen idee. 
En die geur in huis! 
Nee... dit overzie ik niet... 
Huilend kom ik thuis. 
Voor volgende week staan er nog 3 bezichtigingen gepland: 3 nieuwe kansen. 

15-01-2021

Ik ben op mijn werk als ik een appje krijg van onze mediator: 
Hij heeft bericht gekregen van de advocaat: de scheiding is erdoor. 
Ik moet toch een beetje huilen. Maar mijn pauze is maar kort. 
Ik trek mijn scherm weer op en verschuil me achter mijn 'professionele glimlach'.  
The show must go on. 

16-01-2021

Gisteravond was het mijn beurt weer om naar ons vakantiehuisje te vertrekken. 
Gezien de eenzaamheid vorig weekend heb ik het nu anders aangepakt: ik heb mijn weekend volgestouwd met leuks. 
Zaterdagochtend maak ik een wandeling met een lieve vrouw die ik in geen jaren heb gezien. We gaan naar de Slikken van Goeree en het is er prachtig! 

Voor de sneeuwbui uit rij ik naar mijn nichtje om een nachtje te logeren. Ze zit zo'n beetje in hetzelfde schuitje als ik, dus we hoeven elkaar niet veel uit te leggen. We maken een prachtige wandeling in de sneeuw in het Linschoter bos. Een prachtig en bijzonder landschap (sinds vorig jaar Werelderfgoed) en ik vertel, bij het zien van al die knotwilgen in het landschap, aan  mijn nicht dat mijn vader met de knotploeg zich inzet voor het behoud van de wilgenbomen.

 
Er is een slaapplekje voor me in het 'washok'. We zijn allebei knetterkapot en zoeken om kwart voor 10 ons bed al op. De nacht is wat onrustig maar toch val ik in slaap en word ik wakker van het gekraai van een haan. 

18-01-2021

Een gewone werkdag. Na mijn werk rij ik naar huis om met het gezin samen te eten. 
Ik slaap in het huis van mijn vriendin. Het vierde bed deze week. 

17-01-2021

Twee bezichtigingen deze dag. 
M. gaat mee naar het eerste huis. Te koop aangeboden door de woningbouw. 
Verrassend groot. 4 slaapkamers (dus atelier-ruimte). Een tuin. Achterom bereikbaar. Een prima woonkamer. Keukenblok, douche en toilet eenvoudig, maar voorlopig bruikbaar. 
Alles heeft een lik verf en vloerbekleding nodig maar de basis staat. En het is op 500 meter van het huis van M. vandaan. Voor de kinderen ideaal. 
Hier word ik blij van. 
Maandag moeten alle gegadigden een bod uitgebracht hebben. De hoogste bieder wint. 
Ik heb wel iets ruimte om boven de vraagprijs te gaan, maar alles wat ik erboven biedt, gaat van mijn klusbudget af. Het zal een gok worden. 

Het tweede huis is drama. Groot. Maar ach, ach... wat een achterstallige bende weer.
Er blijkt dus iets te bestaan als een 'arbeidsmigrantenhuisgeur'. Ik word er misselijk van.
Ik moet er weer van huilen. Ondanks dat het eerste huis van vandaag zo leuk was... 

Ik rij weer terug naar ons huisje op Goeree.
Mijn vader belt: hoe het in godsnaam mogelijk is dat ik hem niet ben tegen gekomen in het Linschoter bos, terwijl hij daar aan het knotten was? Zo jammer! 

Ik slaap van die nacht  11 tot 1. En van half 4 tot half 6. Dan gaat de wekker weer. De stilte begint te wennen. 
Ik durf nu te slapen zonder de radio aan, maar met de oordopjes in. Maar de nachten blijven tobben.
De huizenjacht geeft onrust in mijn hoofd. En voor het eerst mis ik een paar stevige armen om in weg te kunnen kruipen. Om in te kunnen schuilen. 

19-01-2021

Ik ben weer een dagje in BoZ. De werkdag gisteren was lang na zo weinig slaap. Maar... mijn baliemaatje had me uitgenodigd voor het eten en ik heb daardoor de dag echt heel fijn af kunnen sluiten. En.... eindelijk weer een een nacht van 8 uur slaap gemaakt! Hoe fijn was dat!!!! 

Ik krijg een bemoedigend telefoontje van mijn aankoopmakelaar waardoor ik weer voel dat het universum met me is, en waardoor ik ga geloven in een goede afloop op het bod wat ik wil doen. We moeten er gewoon in geloven en ervoor gaan! 

Het laatste huisje van deze week om te bezichtigen. Aan de voet van de gevangenpoort. 
Ik ben verliefd. Alle praktische bezwaren vallen weg. De huiskamer is piepklein. Er is een kamer te weinig. Er is vanalles aan de hand met elektriciteit. Maar het voelt zo fijn. Het uitzicht op de gevangenpoort en alle oude gebouwen eromheen... 
Zondagavond wil de makelaar het bod binnen hebben. Maar maandag moet ik op het andere huis bieden. En wat nou als van beide huizen het bod geaccepteerd wordt? Kan ik er dan nog ongestraft van afzien? Ik heb geen idee.

Het eerste huis van dinsdag wordt de meest verstandige keuze en daar moet ik maar voor gaan. 

Zwijmelen op Zaterdag: The power of love

 

Het lijkt een wat onlogische keuze om 'The Power of Love' te kiezen als zwijmel als je huwelijk net op de klippen is gelopen.  Maar toch... het warme bad vol liefde waar ik me in bevind is... ja... wat is het...?  

Verrassend? Nee... Dat is niet het juiste woord. Ik weet al heel lang dat ik de juiste mensen om me heen heb.
Overweldigend? Ja... dat is het wel. 

Ik heb al vaker geschreven dat het pad goed voelt. Dat er 0 twijfels zijn. En dat ik soms echt verdrietig ben als ik weer een uitgewoond huis heb bezichtigd wat 15 jaar lang verhuurd is aan 'arbeidsmigranten'. 
En dat ik daarnaast écht gewoon een enorm vertrouwen heb dat het goed komt. 
Het universum is zo enorm met me de laatste maanden. 

Ik heb de juiste mensen om me heen. Een dozijn vriendinnen die ik kan bellen. Mijn familie. Ik voel me gedragen en gesteund. Ik ontmoet de juiste mensen, die me helpen op mijn pad. Ik vind het echt heel bijzonder. 

En in die zin ervaar ik écht 'The Power of Love'.  De kracht van de liefde van iedereen om me heen. Ik ben zo ontzettend dankbaar voor al die lieve mensen die er in mijn leven zijn. Een ieder geeft op zijn eigen manier en op zijn eigen moment zijn steun. Maar ik voel ook gewoon de kracht van de liefde in het universum. Of in mezelf. En misschien is dat wel hetzelfde? Geen idee. Het is er. Ik voel het en ik ben blij en dankbaar dat het er is. 

De komende week wordt ontzettend spannend. Maandag doe ik een bod op een huis wat ik ontzettend graag wil hebben. Het voldoet aan alles. Ruim genoeg. Zelf meer ruimte dan ik zou wensen.
Weten jullie nog dat ik in een eerder blog mijn makelaar vroeg om een plek met atelier-ruinmte? Dit huis heeft het gewoon!!! De plek is prima. De hoeveelheid kluswerk is een soort van behapbaar. De prijs is binnen budget. 
Maar... alle gegadigden moeten hun bod doen, en het hoogste bod wint. 
En ik heb wel wat ruimte in mijn budget. Maar ook niet heel erg veel. Dus het wordt een soort van gokken. 

Mijn innerlijke stem is rustig en wacht af. Het is de stem die zegt: 'Komt goed schatje. Als dit jouw huis is, dan is het jouw huis. Punt. Vis je achter het net: dan is het niet jouw huis, dan komt er wat beters op je pad. En dan had iemand anders het misschien harder nodig'. 
Maar mijn ongeduldige kant wil zo graag weten waar ik heen ga. Ik wil fantaseren over hoe mijn huis eruit gaat zien. Ik wil afronden. Ik wil beginnen aan mijn nieuwe toekomst. 

Dus mensen... kaarsjes, bidden, positieve energie naar de zuidwesthoek van het land. 
Maandag is het D-day voor dit huis. Ik heb jullie vibes nodig. 

The power of love is a curious thing
Make a one man weep, make another man sing
Change a hawk to a little white dove
More than a feeling, that's the power of love
Tougher than diamonds, rich like cream
Stronger and harder than a bad girl's dream
Make a bad one good, make a wrong one right
Power of love will keep you home at night
You don't need money, don't take fame
Don't need no credit card to ride this train
It's strong and it's sudden and it's cruel sometimes
But it might just save your life
That's the power of love
That's the power of love
First time you feel it, it might make you sad
Next time you feel it, it might make you mad
But do be glad baby when you've found
That's the power makes the world go 'round
And it don't take money, don't take fame
Don't need no credit card to ride this train
It's strong and it's sudden, it can be cruel sometimes
But it might just save your life
They say that all in love is fair
Yeah, but you don't care
But you know what to do (to do)
When it gets hold of you
And with a little help from above
You feel the power of love
You feel the power of love
Can you feel it
Mmm-hmmm
It don't take money and it don't take fame
Don't need no credit card to ride this train
Tougher than diamonds and stronger than steel
You won't feel nothin' till you feel
You feel the power
Just feel the power of love
That's the power
That's the power of love
You feel the power of love
You feel the power of love
Feel the power of love


Meezwijmelen? 
Plaats hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

En als je meer wilt lezen over het pad wat ik bewandel? 
Onder de kopjes Emergo en Luctor staat het hele verhaal. 

Zwijmelen op Zaterdag: It's a new day

|

Blogster Djaktief plaatste dit nummer van de week op Twitter. 

Het kwam enorm bij me binnen. 

Al deze sterke, krachtige vrouwen... Wat hebben ze enorm veel bereikt. 

Als je in je dromen gelooft is heel veel mogelijk. 

En waarom raakte dit me zo? 

Ik denk omdat ik de komende tijd ontzettend op mijn eigen kracht aangewezen ga zijn. 

En ik ga het kunnen hoor. Maar jemig... er zijn nog zoveel hobbels te nemen. 

Opzien tegen de kracht van deze vrouwen terwijl je vorige week voor het eerst zelf je autobanden opgepompt hebt. Dan heb je nog een lange weg te gaan zegmaar. 

Ik moest denken aan het appje naar mijn aankoopmakelaar. 

Hij vroeg: Natasja, wat zijn je woonwensen? Dan kan ik gericht voor je op zoek. 

Mijn eerste antwoord was: Voor 175.000 hypotheek met een beetje spaargeld heb ik denk ik niet veel te wensen. Ik mag blij zijn als ik wat vind. 3 slaapkamers en een plekje in de zon zou fijn zijn. Maar als het leuk genoeg is ben ik bereid in te schikken en neem ik genoegen met 2 slaapkamers. 

Ik stuurde er een appje achteraan: 

Herstel! Je vroeg naar mijn wensen hè? Oké... dan mag ik dromen. 

Een huis op een fijne plek. Hoeft niet groot te zijn. Maar wel met een tuin en 3 slaapkamers. En een extra plek voor atelierruimte. 

Hij appte terug: Dit wordt een uitdaging met jouw budget, maar we gaan ervoor! 

Waarmee ik wil zeggen: als de instelling niet juist is, maakt het de kans niet groter dat het wél gaat lukken. 

Ik heb nog een hoop hobbels te gaan. Ik moet een huis kopen. Contracten afsluiten met energiebedrijven en internetproviders en nog meer instanties waarbij ik door de bomen het bos niet meer zie. Ik moet verhuizen. Dingen opknappen. Hulp vragen. Nieuwe dingen leren. Dingen waarvan ik echt over mijn huig kan gaan van angst of geen zin in. 
Maar als ik dan deze vrouwen zie dan denk ik: Kom op, Tas. Het is peanuts! 

Dus daarom: Bedankt Anouk, voor dit liedje. En complimenten voor de clip. Wat ontzettend mooi gedaan. 
En Djaktief... fijn dat je het even onder de aandacht bracht. 

Overigens: Ik ben begonnen met het bijhouden van mijn ervaringen op mijn nieuwe weg. Je kunt ze lezen onder het kopje Emergo (ik kom boven). En soms onder het kopje Luctor (ik worstel). Maar ik hoop dat ik die laatste niet te vaak hoef te gebruiken. 

Meezwijmelen? 

Plaats hier je link: 

 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Emergo (2)

 07-01-2020

Het leven is best overzichtelijk als je alleen voor jezelf hoeft te zorgen. Ik ben nog steeds alleen in ons huisje bij zee. De dagen waarop ik vrij ben glijden een beetje voorbij. 
Ik ga een stukje lopen, ik doe een wasje, een boodschap, ik lees, ik kijk tv. Voor ik het weet is de dag al een eind op dreef. Ik moet ook weer gewoon naar mijn werk. Daar is het druk genoeg voor afleiding. 
Met de radio hard genoeg maar niet te hard en mijn oordopjes in zijn de nachten ook redelijk door te komen. 

Van mijn positieve stemming op nieuwjaarsdag is inmiddels niet heel veel over. 
Ik ben nu een week alleen. Ik mis mijn kinderen. Ik heb enorme behoefte aan knuffels. Morgenavond mag ik weer naar huis en hoef ik in ieder geval niet meer alleen te zijn. 

De mineur komt ook doordat M. een huis gekocht heeft. Een leuk huis. Een huis met genoeg ruimte voor de kinderen. Een huis met een leuke tuin. Een huis waar alles al op en aan zit. 
En ik gun het hem. En ik gun J&J een fijne plek. Maar ik ben stikjaloers. 

Voor mij is het nog maar afwachten waar ik terecht kom. Of het überhaupt een huis wordt met een tuin. Of met genoeg slaapkamers voor ons allemaal. Ik heb een kleine twee ton te besteden. En in dat segment is het aanbod klein en de vraag enorm. 
Ik vind het ook maar raar dat ik nu niet weet hoe het huis waar J&J gaan wonen eruit ziet. 
En dat er enorme beslissingen worden genomen waar ik niet bij betrokken ben. Dit soort dingen deden we altijd samen en nu niet meer. Ja. Zo gaan dingen bij een scheiding. Mijn hoofd snapt dat. Maar mijn gevoel hobbelt daar nog een beetje achteraan. 

Hardlopen helpt altijd hè? 
Ik ga naar buiten. Maar na een half uurtje hou ik het alweer voor gezien. Het is koud, nat en somber. 

Maar.... het rondje tuin laat me wel al weer de belofte van het voorjaar zien! En dat geeft weer moed! 

Emergo (1)

 01-01-2021

Het is nieuwjaarsdag. 
Niet eerder heb ik zo uitgekeken naar het nieuwe jaar. 
Zin om het in-meer-dan-één-opzicht rotjaar 2020 af te sluiten. 
In 2021 op weg naar een nieuwe toekomst. Mijn eigen nieuwe toekomst. 
Hoe spannend is dat? 

Oudjaarsdag is er, hoe symbolisch qua timing, een sticker 'Verkocht' op het te-koop-bord in onze tuin komen te staan. Vanaf nu kan ik gaan bieden op een nieuw huis. Nog diezelfde middag geef ik de makelaar de opdracht om ook mijn aankoopmakelaar te zijn voor mijn nieuwe huis. Alle kleine beetjes helpen op de overspannen woningmarkt voor starters en herstarters, waar ik onder val. 

M. (mijn aanstaande ex) en ik hebben besloten om oudejaarsavond nog één keer samen door te brengen. Mede omdat de kinderen ook deels thuis zouden zijn. 
De avond was oké. We deden eens gek. Rookten een blowtje (niet verder vertellen ;-) ) van een zakje wiet dat we een paar jaar geleden van onze oudste afgenomen hadden en dronken een borrel. We luisterden naar de laatste nummers van de Top2000 en bij het nummer Rollercoaster van Danny Vera zaten we te huilen in elkaars armen. 
Allebei geen spijt van ons besluit om uit elkaar te gaan, maar dankbaar voor al het mooie wat er ook was. En verdrietig om wat er niet was en om wat het niet meer gaat worden. 

Ik vond het maar raar. Meestal kun je je wel een voorstelling maken van waar je over een jaar staat. Waar je bed staat als je weer Oud&Nieuw viert. Wie je naast je hebt. Nu is dat gewoon helemaal blanco. 

Traditiegetrouw ga ik op nieuwjaarsdag naar mijn zus. Ze is jarig. 
Mijn auto volgeladen met kleding voor een week en eten en drinken voor een paar dagen. Ik vertrek na het bezoek aan haar gelijk door naar ons huisje bij zee. 

In het donker kom ik bij ons huisje aan. Aan het ruisen van de zee hoor ik dat het springvloed is. Het klinkt zo dichtbij. De maan is een paar dagen geleden vol geweest en de wind is aanlandig. 
Ik doe snel de lampen en de televisie aan om het donker en de stilte te doorbreken. Ik werp een vlugge blik in alle kamers om de checken of er geen ongenode gasten zijn (zowel menselijk als dierlijk als geestelijk) en als de auto uitgeladen is gaat gauw de deur weer op het nachtslot. 

De nachten daar zijn altijd onrustig. Het is er te eenzaam voor me. Te stil. Ik hoop dat het snel gaat wennen nu M. en ik er voorlopig om en om een week verblijven. 
Ik moet de juiste modus vinden voor de nachten. De radio zachtjes aan. Niet te hard, anders word ik toch overprikkeld wakker omdat er de hele nacht geluid is geweest. Ik wil wel mijn oordoppen in want ik wil de muis niet horen die iedere nacht op bezoek komt. Dus de radio mag ook weer niet te zacht. 

Die nacht droom ik twee keer dat ik wakker word. Eén keer omdat M. bij me in bed stapt. ('WTF... wat dóe je hier... je bént hier niet eens'). Als ik mijn ogen open doe is mijn bed gewoon leeg. 
Eén keer droom ik dat ik wakker word en dat het licht is.( 'Godzijdank... deze nacht is redelijk soepel voorbijgegaan' denk ik.... ). Als ik écht wakker wordt is het nog aardedonker. Het is pas tegen tweeën... Ik heb nog een hele nacht te gaan. 
Uiteindelijk is het half 11 in de ochtend als ik daarna weer wakker word. 

02-01-2021

De stilte is niet beklemmend deze ochtend. Ik voel me vrij. Een lege dag voor me. Ik hoef niks te doen. 
De dag begint met een regenboog boven ons huis. 
Mijn zus reageert op deze foto: de familieleden die niet meer bij ons zijn waken over je. Je kan rustig gaan slapen vannacht. 

Als het opklaart ga ik een stukje hardlopen op het strand. Er zijn veel mensen. Het is zonnig weer. Soms voel ik me eenzaam als ik in mijn eentje op het strand ben. De meeste mensen zijn met iemand samen. Ik ben blij dat het vandaag goed valt. Ik loop langs de plekken waar ik al zo vaak was. Waar we zo vaak samen waren. Waar we deze zomer nog samen waren. Toen ik diep in mijn hart al wist wat we toen nog niet uitgesproken hadden. De plekken waar ik al zoveel gedachtes weg heb laten waaien. 

En opvallend. Er zijn zó ontzettend veel loslopende honden. Vorig jaar, toen ik me zo kwetsbaar voelde, kwamen ze al van verre op me af. Ik was bang voor ze omdat ik wíst dat ze op me af zouden komen. Altíjd weer! En vandaag? Er is geen één hond die er behoefte aan heeft om ook maar één stap in mijn richting te zetten. Ik kan gewoon hardlopend voorbij de honden gaan. Kennelijk is het ook maar net hoe je in je vel zit. Een hele bijzondere gewaarwording. 

Al lopend nemen mijn gedachten de vrije loop. Ik moet denken aan een zorginstelling die ik via mijn werk voorbij zag komen: Emergis is de naam van de instelling (Jij komt boven). Zónder het Luctor erbij (ik worstel) uit de zeeuwse wapenspreuk Luctor et emergo. Ik vind het altijd een mooie, positieve en krachtige naam. En ik vind het ook mooi dat de worsteling hierbij weggelaten is. 
Ik besluit dat ik het traject wat ik ga bewandelen (het zoeken naar een nieuw huis, het maken van een nieuw thuis, alle  beslissingen die ik in mijn eentje moet gaan nemen, het moeten wennen aan mijn nieuwe leven) voor mezelf Emergo ga noemen: Ik kom boven. Er zullen Luctors genoeg komen. Maar ik ga me richten op het Emergo. 

Die nacht denk ik aan de troostende woorden van mijn zus. Ik voel me beschermd door ma, pa, en M's zus. Allen nog altijd zo voelbaar aanwezig in ons huisje. Op een fijne manier. Ik slaap in 1 ruk door de klok rond. Het kán dus wel!