vrijdag 30 mei 2014

Zwijmelen op zaterdag: Clocks

Ik zwijmel op zaterdag nog even na over vrijdag.

Er is weinig lekkerder dan met een bootje een dagje op het water heen en weer te tuffen, vinden wij.
En het was er een prachtige dag voor!

Wat hebben we genoten, met elkaar, en ook van elkaar.
Het is gewoon fijn om een dagje met elkaar op pad te zijn, en blij te zijn met het cluppie man en kinderen dat ik om me heen heb.

De Biesbosch, daar waren we al eens geweest, maar dan aan in Dordrechtse hoek.
Vandaag was het startpunt Drimmelen. Vandaaruit gingen we een andere hoek van de Biesbosch verkennen.

Jip genoot van de rust en de wind in zijn haren.




Janneke genoot van de aandacht.


Mr.C. genoot van alles.


En ik genoot van het buiten zijn, de zon en de liefde om me heen.




Het is heel handig dat je een kaart mee krijgt. Daarop staat namelijk precies waar je wel en niet kan varen. En als je dan ook nog eens de kaart kan lezen... . Waar geen foto's van zijn: van moederdevrouw die tot haar dijen in het water staat om het vastgelopen bootje weer vlot te duwen. Jammer hè. Dat zijn de leukste!

Na de heerlijke dag heb ik nog even met mijn ogen dicht en 'oortjes' in de oren, nagenoten in de tuin. De Hemelse Honderd was op Radio 3. Van de top-albums werden steeds twee nummers gedraaid. Heerlijk als je gezinsleden begrijpen dat je op zo'n moment niets liever wil als even rustig blijven liggen. En nog lekkerder als ze snappen dat je niet naar binnen wil om te eten, maar dat ze gewoon een bordje pizza op schoot komen brengen.

De Hemelse Honderd dus. Met Coldplay, Radiohead, U2, Nirvana en Pearl Jam in de top 5. Wild zwijmelen heet dat :-). 

Volgens mij heb ik nog nooit een zwijmel van Coldplay geplaatst. Ik zwijmel met Clocks. Omdat het zo'n lekker vlot tempo heeft. En omdat je er zo lekker los op kunt gaan op de spinningfiets.




zaterdag 24 mei 2014

Verdubbelen in het kwadraat

Een poosje terug schreef ik over de Verdubbeldame.

Wat doet de verdubbeldame? Zij vraagt om goede daden. Die daden gaat zij dan verdubbelen door zelf ook die goede daad te doen.

Zo meldde ik in december mijn actie No Presents No Glory aan.
Dat is mijn 'webwinkeltje' waar ik spullen verkoop voor No Guts No Glory.

Zij blogde en deelde mijn actie er lustig op los en vroeg mensen om iets te doneren voor No Presents No Glory, of om daar iets te kopen.

Daar was J. Zij doneerde een paar prachtige zelfgehaakte mutsen.




De verdubbeldame beloofde om ook zelf iets te maken voor No Presents No Glory.
Ze heeft een doos vol 'geluksmagneetjes'  naar me toe gestuurd.


Toen was er een lieve dame bij mij op naailes. Er lag stof bij haar op zolder. Al jaren wachtend op een bestemming. Of ik er niet iets moois van wist te maken voor No Presents No Glory. Natuurlijk wist ik daar wat moois van te maken.

Een meelezer van het blog van de verdubbeldame kwam kijken in mijn facebookwinkeltje. Ze had wel interesse in een setje pannenlappen. Dus ik dacht... als ik toch aan het knippen ben, dan maak ik gelijk een extra setje. Heb ik weer wat op voorraad. 
Ik vroeg haar welke ze wilde hebben. De linker of de rechter set.

Och zei ze... doe ze allebei maar. En doe er gelijk een paar van die geluksmagneetjes bij.


En zo verdubbelen we er met zijn allen lekker op los. En weet je wat ik nou het leuke vind? Niet alleen het goede doel dat we ermee steunen. Dat de begunstigde van No Guts No Glory nu weer geld in de pot heeft voor haar behandelingen tegen kanker die zij niet vergoed krijgt, dat is natuurlijk heel mooi. Maar wat bijna net zo mooi is, is dat ik hier zo blij van word, dat we dit met elkaar mogelijk maken!


vrijdag 23 mei 2014

Zwijmelen op Zaterdag: Hand vol Vrienden

De afgelopen weken ben ik zo af en toe op zoek gegaan naar het antwoord op de vraag: hoeveel mensen kent een mens gemiddeld nou eigenlijk?

De vraag riep gelijk al nieuwe vragen op.
Wat is kennen? Iemands gezicht kennen? Iemands naam kennen? Weten van wie die d'r eentje is? Weten wat hij doet? En mensen die je gekend hebt maar nooit meer ziet? Horen die er ook bij? Of mensen die je kent, maar die jou niet kennen? Of zit kennen in meer? Wanneer ken je iemand goed genoeg om hem te kennen?

Ik ben er maar mee gestopt.
De vraag is niet te beantwoorden.
Maak maar eens een lijstje met iedereen die je kent.
Klanten van mijn werk, collega's, sportclub, mensen van vroeger van school, buren, familie, vrienden, vrienden van vrienden, buren van vrienden, kinderen uit de klassen van mijn kinderen. Mens... ik word niet goed.

Stomtoevallig (of niet ;-) ) was ik op zoek naar de zwijmel van vandaag.
Ik had 'een hand vol vrienden' in mijn hoofd van Gerard van Maasakkers.
En hij vroeg zich hetzelfde af:

Hoeveul mensen zou ik kennen
Wijdterweg of dichterbij
Geen idee, ik heb ze nooit geteld
Mer 't moeten er hul wa zijn
En waor ligt de grens van kennen
Bij da ge weet hoe ze heten
Of da ge weet van wie ze 'r ene
Ik zou 't echt nie weten


Hij komt in hetzelfde liedje eigenlijk ook met een mooi antwoord:

Een handvol vrienden,
Meer hoeft dat niet te zijn
Veur het stikken van het lachen
Veur het stillen van de pijn.


Ik zoek niet meer verder...


Meer zwijmelen? Kijk bij Marja!

donderdag 22 mei 2014

Passeren is passé


Soms ben je net een beetje beter in iets dan de gemiddelde mens,  zeg maar.
Ik kan een hoop dingen niet. Ik ben niet overdreven intelligent. Ik kan niet goed rekenen. Ik hoor in niets tot de top.

Maar ik kan wel heel makkelijk best wel hard fietsen. Niet dat je er wat aan hebt. Maar toch.

Ik zou niet zomaar een tour wegrijden of een colletje een paar keer op een dag fluitend beklimmen. Zo goed ben ik nou ook weer niet. Of nou ja... wie weet. Misschien zou ik dat ook wel kunnen.Ik heb het nog nooit geprobeerd.

Maar eigenlijk is het mijn hele leven al zo geweest dat ik bijna nooit werd ingehaald als ik fietste. Ik was altijd degene die inhaalde. Dat was vroeger zo, toen ik naar school fietste. En dat is nog steeds zo. En zo stiekem voor mezelf was ik daar best een beetje trots op.

Tot een paar maanden geleden. Toen werd ik ineens ingehaald. Door een dame met keurig gekapt haar. En hoge hakjes. En zonder inspanningsblosjes op de wangen.
Moeiteloos, met een flink tempo.
Ik probeerde nog aan te haken maar zat binnen een paar meter tegen het verzuringsniveau aan.
Kansloos.

De laatste weken gebeurde het me steeds vaker. Mooiweerfietsers. Dames en heren op leeftijd. Dames en heren waar ik qua postuur 3 keer in pas. No way dat die met zoveel gemak zoveel sneller kunnen fietsen als ik.

Nou ja... jullie snappen het al. Onder de kinderzitjes, fietstassen en bagagedragers zitten dus accuutjes verborgen.

En niet dat ik het nou zo ontzettend vervelend vind ofzo. Het is gewoon vreemd dat ik ingehaald word in een tempo dat ik met geen mogelijkheid kan bijhouden. Dat is alles. Ik vind het niet erg. Ik ben alleen maar niet neer degene die inhaalt. De rollen zijn omgedraaid. Dat is alles. Ik vind het écht niet erg. Heus niet.

Hmmm.... maar stiekem wacht ik af. En kan ik me nu al verkneukelen.
Er komt een tijd waarin blijkt dat, net als bij de telefoontjes, de elektrische tandenborstels en alle e-dingen waar we gebruik van maken, de accu's toch niet zo heel lang mee gaan. En dat de afstand die overbrugd kan worden steeds kleiner wordt. En dat al die makkelijke trappers halverwege, liefst op het moment dat ze mij inhalen, ineens geen gebruik meer kunnen maken van hun e-power. En dan zal ik ze eens laten zien hoe je keurig rechtop, ogenschijnlijk zonder inspanning, maar met blosjes op de wangen en een klein zweetdruppeltje op de rug, in kan halen op een tempo dat eigenlijk gewoon niet bij te benen is.

Ik kan niet wachten....

zaterdag 17 mei 2014

Zwijmelen op zaterdag: Come as you are

Van de week trof ik bij thuiskomst Jip aan achter de computer.
Niks bijzonders. Koptelefoon op. Minecraft spelend.

Zijn opmerking verraste me.
Mam, zei hij, die muziek van Nirvana... dat is écht vette muziek.
Ah... hij zat ondertussen muziek te luisteren op Youtube.
Ik vroeg hem waar hij naar luisterde.
Nevermind, mama, dat is écht een mooi album.

Dit is weer zo'n dingetje dat vanzelf op zijn plek komt.
Ik hoef niet te sturen. Hij hoort wat ik mooi vind. En daar waar hij nooit enige blijk van waardering heeft laten merken ( Mahàààm.. doe die muziek nou zachter, ik krijg oorpijn... Hij is altijd al erg gevoelig op zijn oren geweest..) komt het nu vanzelf op zijn pootjes terecht.
Ik heb het al vaker gemeld hoe leuk ik het vind dat hij de stevigere muziek opzoekt, en ook teruggrijpt naar muziek uit andere decennia. Maakt niet uit. De jaren '70, '80, '90,'00. Hij pikt de klassiekers eruit en taalt niet naar wat hip en wat hot is.

Dus... nou zit ik in dubio.
In juni is Rock Werchter. Ik ga vooral voor Pearl Jam. Als Jip de muziek van Nirvana kan waarderen zegt mijn gevoel dat hij ook rijp is voor een vet concert van Pearl Jam. Ik zit alleen met het gebeuren eromheen. De reis ernaartoe. Het wachten. De drukte op een festivalterrein. Zoveel mensen. En de herrie. Een kwartiertje kermis is voor Jip al genoeg om volledig overprikkeld te raken. En nee... op Werchter is er geen escape. Ik kan niet zeggen: als je het zat bent, dan hoef je het maar te zeggen, dan gaan we naar huis. Het gaat gewoon niet gebeuren dat ik Pearl Jam mis omdat Jip naar huis wil. Maar om zoiets samen met Jip te kunnen beleven? Dat lijkt me wel heel gaaf!

Dus... ik denk er nog een maandje over na.
Het lijkt me ook heerlijk om met Mr. C. weer eens een keertje ouderwets te festivallen.

Omdat het toch in de zwijmelrubriek valt kies ik voor een wat rustigere unplugged versie.
Een legendarisch optreden waar ik graag naar kijk!




zaterdag 10 mei 2014

Vol

Ik wil over van alles schrijven.
Maar het lijkt me niet de moeite waard.
Toch vind ik het bij anderen juist fijn om te lezen, als het nergens over lijkt te gaan.
Gewoon, ontspannen. Een stukje over iets leuks, iets opvallends, iets moois... meer hoeft het niet te zijn.
Maar op de één of andere manier lijkt het bij mij er allemaal niet toe te doen.

Ik wil over van alles schrijven.
Over mijn kinderen. Over hoe mooi het is dat ze zo wijs worden. Over hoe lastig het soms allemaal is. Over hoe ze soms niet lekker in hun vel zitten, en hoe moeilijk het is om hun daarbij te helpen.
Maar ze willen helemaal niet dat ik over ze klets. En zéker niet op plekken waar iedereen mee zou kunnen lezen.

Ik wil over van alles schrijven.
Op een tijdstip dat ik voel dat ik wil schrijven.
Maar de puber en de pré-puber eisen ook hun computertijd op. Laat maar... mama wacht wel.
En als het mijn beurt dan is, dan is de inspiratie weg. Of dan is het alweer ver over bedtijd heen.

Ik wil over van alles schrijven.
Leuke verhalen. Fantasie.
Mijn hoofd is vol. Geen grote zorgen. Maar ook geen rust. Soms lukt het. Maar veel vaker niet.

Ik wil over van alles schrijven.
Maar mijn leven lijkt om een paar dingen heen te cirkelen. De mensen weten het nu wel, denk ik. Ik hoef er niet meer over te schrijven. En sommige dingen weten ze ook niet. Die hou ik binnen mijn cirkel. Maar het cirkelt er wel rond. En het belemmert me om met mijn gedachten buiten mijn cirkel te gaan. Cryptisch? Nee. Gewoon. Dagelijkse zorgjes. Misschien toch ook wel wat grotere zorgen. Wat onzekerheden. Wat dingen waar ik juist niet over wil schrijven.

Dus dan gooi ik er op zaterdag een zwijmel uit. Plaats af en toe een losse kreet. Lees hier en daar eens bij een ander. En prakkiseer ik  me suf over de WE-300, maar kom niet verder dan dat.

Het komt wel weer. Maar nu ik schrijf, merk ik dat ik het mis.

Wat is bloggen soms toch moeilijk.

vrijdag 9 mei 2014

Zwijmelen op zaterdag: Run

Moeders...
Ze liepen verweven door heel deze week.
De belangrijke en onvervangbare rol die je moeder speelt in je leven.
Het verdriet en alle gevoelens die je voor haar gevoeld hebt. Ze komen voorbij als je moeder overlijdt. Of als je weet dat het leven van je moeder niet zo lang meer duurt.

Eén vriendin heb ik de afgelopen week mogen steunen toen haar moeder overleed. Mogen klinkt raar in deze zin. Maar hierin zie ik ook een bevestiging van onze vriendschap als ze laat weten dat ze me nodig heeft. En dat vind ik dan ook weer een soort van mooi.

Een andere vriendin en haar moeder zijn stapelgek op elkaar. Ze willen elkaar niet kwijt, maar weten dat ze langzaam afscheid moeten nemen. Los moeten laten, en vast willen houden... Het is bijna onmogelijk.

Ik moest veel denken aan mijn schoonmoeder deze week. Zij pakt de draad nu, na het overlijden van haar dochter, mijn schoonzus Annemiek, zo ontzettend goed op. De regenboog is met Annemiek verbonden. En ze was een beetje teleurgesteld. Iedereen liep te strooien met regenbogen, en zijn had er in 8 maanden tijd nog niet één gezien. En afgelopen woensdag was ze er. Een prachtige regenboog zag ze vanuit haar tuin. En diezelfde middag kwam ze zelfs drie keer voorbij.

De aankomende moederdag. Kadootjes verstopt. Maar ook achteloos achtergelaten op het nachtkastje van Mr. C. Ik moet me al twee weken bedwingen om niet te kijken wat erin zit. Maar zondag ook weer het missen van mijn eigen moeder. En ja... het allermoeilijkste zal deze dag voor mijn neefje en nichtje zijn. Wat zal het missen met moederdag weer rauw bij hun binnendreunen.

Vorige week zijn er op heel veel plaatsen acties geweest voor een moeder die niets liever wil dan er gewoon nog heel lang te kunnen zijn voor haar zoon *klik*. Met mijn buren en mijn gezin zijn we dagen in touw geweest om te kunnen helpen. Het klinkt als een simpele wens. Maar het leven is niet simpel. Verre van dat.

Het nummer dat ik vandaag plaats in de zwijmel is voor haar.
Ze deelde vorige week dit nummer via haar facebook-account.

Met moeders heeft het nummer niet direct te maken.
Maar wel met iemand die aan iemand de liefde verklaart terwijl ze afscheid nemen.
En dat heeft dan ook weer met al die moeders, dochters en zonen te maken die deze week in mijn gedachten en om mij heen waren.

Run, van Snow Patrol.


woensdag 7 mei 2014

De verdubbeldame

De Verdubbeldame is leuk . Je kan een actie, een goede daad bij haar aanmelden, zij deelt deze actie vervolgens op haar blog, doet een poosje hetzelfde om de actie te verdubbelen en beschrijft vervolgens haar ervaringen in haar blog.
Zo wordt de wereld steeds een beetje mooier . 

Dus meldde ik me bij haar voor No Presents No Glory: Mijn 'facebookwinkeltje' waar ik spullen verkoop voor No Guts No Glory. Via haar oproep werden er verschillende items gedoneerd. En ze beloofde zelf ook iets te maken. Vorige week lag er een pakketje in de brievenbus. Een doosje geluksmagneetjes van de verdubbeldame. Met een prachtige fleurige kaart. 





'Trekt het geluk naar je toe' staat er op. Natuurlijk een prima kadootje om thuis op voorraad te hebben. Er is altijd wel iemand die je een portie geluk toe kan sturen. Ze zijn voor minimaal €2,50 per stuk te koop. En het bedrag gaat natuurlijk naar No Guts No Glory. 

Lees hier het blog dat ze erover schreef!
http://verdubbeldame.blogspot.nl/2014/05/de-verdubbeldame-doneert-iets.html

Heel erg bedankt, verdubbeldame!

O, en als jullie toch bij haar kijken: Zondag organiseert ze een verdubbel-doe-dag in Rotterdam. Superleuke acties!
Hier lees je er alles over: http://verdubbeldame.blogspot.nl/2014/04/het-verdubbeldag-programma-online.html