Ja... jemig.
Mijn zwijmel kán vandaag over niets anders gaan dan Sinéad O'Connor en mijn bewondering voor haar.
Ik heb al eens een blog gewijd over hoe ik onder de indruk was van deze vrouw na het zien van de documentaire Nothing Compares.
Vooral over het gedeelte dat ze naar het klooster van de Magdalene Sisters was gestuurd waar de haat tegen het katholicisme is gegroeid.
Hoe ze op een bepaald ogenblik, na het verscheuren van de foto van de Paus later weer op het podium stond, uitgejouwd werd en zichzelf herpakte en in al haar kwetsbaarheid en haar kracht uitzong, uitschreeuwde wat haar dwars zat.
Ze werd een beetje weg gezet als gekkie, maar ze was met haar ideeën gewoon haar tijd ver vooruit.
Niets dan bewondering voor deze vrouw.
De film 'The Magdalene Sisters' heb ik lang geleden al gezien en ik was daar zwaar van onder de indruk.
Jonge vrouwen, veelal zwanger, al dan niet door verkrachting, werden daar in het klooster opgenomen en uitgebuit. Hun leven verwoest, kind afgenomen, terwijl het leven van de mannen, de verkrachters, gewoon door kon gaan. Het heeft tot 1996 (!!!) geduurd voordat hier een eind aan kwam!
Dus nogmaals de twee kijktips: Nothing Compares en The Magdalene Sisters
Memento Sinéad.
Een vrouw die écht in mijn rijtje voorbeeldvrouwen staat.
Ik niet gekozen voor wat voor mij haar allerbeste nummer is.
Dat is en blijft toch altijd Troy. Die heb ik al eens geplaatst in de Zwijmel. dus die 'mag' niet meer.
Ik koos voor 'I want your hands on me'.
Ongetwijfeld al 100 keer gehoord, mijn zus had haar albums, maar nu, in mijn huidige staat van zijn (nog altijd die roze wolk om mijn hoofd) voel ik pas waar ze over zingt.
Een piepjonge Sinéad uit de jaren 80...
Ik vind het prachtig.
Wil je mee zwijmelen?
Plaats dan hier je link.
