Zwijmelen op Zaterdag: Why Worry

Afgelopen dinsdag ontving mijn langharig tuig zijn diploma.
Zijn eerste. MBO niveau1.
We waren zo trots al een aap met 7 lullen.
Dat hij, nu hij 20 is, zijn eerste diploma heeft gehaald zegt iets over de weg die hij heeft afgelegd.
Op de lagere school, voordat hij naar speciaal onderwijs ging, heeft hij jarenlang in de overlevingsstand gestaan waardoor hij eigenlijk aan leren niet toekwam.
De laatste jaren op de basisschool en het VMBO op het speciaal onderwijs heeft hij prima doorlopen.
Maar dat werd helaas niet beloond met een diploma.
Nadat hij op het MBO weer naar het regulier ging, ging het mis.
Uiteindelijk kwam bij op de niveau 1 opleiding terecht waar hij een geweldige mentor trof.
Aan het begin van het jaar kwam ze thuis om te praten en om te kijken wat hij nodig had om hem te laten slagen. Ze zag al gauw dat hij qua kennisniveau meer kon dan ze aanboden, maar ze zag ook dat zijn persoonlijke groei heel veel aandacht vroeg, en daar was alle ruimte voor. Ze vond twee fijne stageplekken voor hem, waar hij ook echt ruimte kreeg om te groeien.
In de speech zei ze de mentor dat ze heel veel  van hem had geleerd het afgelopen jaar.
En toen ze dat zei hield ik het niet droog.

Met zijn drieën, mr. C., Jip en ik,  liepen we vervolgens een parcoursje over het schoolterrein. Een hapje, een drankje, een foto (die onwijs leuk is, maar die ik niet mag plaatsen, én hij wilde als enige van zijn klas mét zijn ouders op de foto! Yes!), een praatje met de docenten,  en uiteindelijk de handtekeningen op het diploma. Alles lekker in de buitenlucht en op veilige afstand van elkaar.

Het liedje van vandaag, Why Worry, luisterde ik vaak in de afgelopen weken.
Het brengt me terug naar de afgelopen jaren waarin ik af en toe gewoon echt niet meer wist hoe ik  mijn zoon moest helpen. Gelukkig hebben we nu weer een goede periode achter de rug.
Volgend jaar mag hij nog lekker blijven op deze opleiding en ik hoop dat hij weer een stageplek krijgt waar hij de ruimte krijgt om nog meer te groeien. Want wat is het fijn als je kind gewoon weer lekker in zijn vel, of eigenlijk, in zijn hoofd zit.

Baby, I see this world has made you sad
Some people can be bad
The things they do, the things they say

But baby, I'll wipe away those bitter tears
I'll chase away those restless fears
And turn your blue skies into gray

Why worry
There should be laughter after pain
There should be sunshine after rain
These things have always been the same
So why worry now
Why worry now

Baby, when I get down I turn to you
And you make sense of what I do
And though it isn't hard to say
But baby, just when this world seems mean and cold
Our love comes shining red and gold
And all the rest is by the way

Why worry
There should be laughter after pain
There should be sunshine after rain
These things have always been the same
So why worry now
Why worry now

Mee zwijmelen?
Plaats hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Smile

De weken vliegen weer voorbij sinds ik weer aan het werk ben.
Ik zit alweer een maand bij de nieuwe tandarts in de Zeeuwse polder.
Een fijne plek, waar ik mijn draai heel snel gevonden heb.

En ik heb weer echt weekenden om naar toe te leven.
Tijd voor mezelf. Bijkomen (starten met een nieuwe baan is heel intensief). En het huishouden wat in dat weekend gepropt moet worden.
En o, ja... het examen komt er in oktober ook nog aan. Dat moet ik nu toch echt wel serieus gaan voorbereiden.

Dit weekend is het lekker rustig in huize C.
De mannen zijn de hort op. Ik ben lekker samen met mijn prulleke thuis.
We gaan er een klein feestje van maken.

Als zwijmel heb ik gekozen voor een klein liedje van David Gilmour.
Mijn zoon en ik zijn het samen eens: wat was het vroeger een mooie man!
Hoewel ik Pink Floyd en de bandleden door de jaren heen toch wel een klein beetje ben blijven volgen, heb ik op één of andere manier dit juweeltje gemist toen het in 2006 uitkwam.
Ik ben blij het nummer toch nog op mijn pad is gekomen, want ik draai het de laatste tijd vaak.
(Haha, ik schreef draai... alsof ik achter mijn platenspeler zit :-) ).

Heb een heerlijk weekend allemaal.

Meezwijmelen?
Plaats hier je link:

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Father and Son

Ik heb dus een zoon van het soort die er niet aan denkt om zijn moeder te bellen als hij hoort dat hij geslaagd is. "Ja, ik wist het toch al? Ik heb mijn cijfers toch gekregen?"
Ik had zelf het idee dat hij nog wachtte op de laatste cijfers van zijn toetsen Nederlands.
Het grappige is dat ik me hierdoor ook niet beledigd of gepasseerd voel.
Hij is gewoon zoals hij is.
Nou ja... anyway... mijn zoon, die de wind echt niet altijd in de zeilen heeft gehad (of eigenlijk heel zijn schoolcarrière veel tegen de wind in heeft moeten gaan) heeft zijn eerste diploma op zak!
Hoe fijn is dat!
En wat ook fijn is: hij blijft volgend jaar en het jaar erop op dezelfde school om van zijn MBO 1 diploma een MBO 2 diploma te maken.
We hebben nog even gepolst of hij zijn fantastische mentor mee kon nemen naar volgend jaar (echt... ze was goud!), maar helaas. We hopen dat hij weer zo'n lieve, goeie en fanatieke treft.

Dubbel feest dit weekend: hij verjaart. 20 wordt hij alweer.
Dat kan toch helemaal niet?

De afgelopen tijd kwam dit liedje van Cat Stevens regelmatig bij mij voorbij.
En ik vond het wel passen bij een jongen die op een keerpunt in zijn leven staat.
Hij zal naar verwachting nog wel even bij ons blijven.
Maar als ik mezelf na ga, kan het binnen een maand anders zijn en kan hij besluiten dat hij het anders wil. Zo ging het bij mij ook toen ik die leeftijd had.

Ik vind het een mooi liedje, Father and Son. De woorden van de vader worden laag gezongen, en de woorden van de zoon in een hoger register. Ik blijf er altijd even voor zitten om  het af te luisteren.

Meezwijmelen?
Plaats hier je link.

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: When the party is over

Nah... ik ben echt een beetje klaar met alle plannen die in duigen vallen of dreigen te vallen.
Ik hou niet van dingen die onzeker zijn. Ook als het om kleine dingen gaat als een uitje ofzo.
Van lieverlee komen er dingen in de agenda voorbij die niet doorgaan.
Deze zaterdag zou ik met zijn zoon om graspop staan.
De week erop stond er een concert gepland van Rammstein.
Helaas. We moeten nog zeker een jaartje wachten.
Vandaar de titel van mijn zwijmel: when the party is over.
Of eigenlijk had ik een liedje moeten zoeken met als titel: als het feest niet eens begonnen is...

Maar ook kleinere uitjes blijken vaak onzeker. De afgelopen maand is mijn dochter twee keer getest omdat er corona op haar afdeling was. Gelukkig was het bij haar allemaal goed, maar het was net weer op het moment dat we net weer voorzichtig met mensen hadden afgesproken. En ja...tussen test en uitslag ga ik geen mensen ontmoeten.
Afgelopen weekend zouden we bij vrienden gaan eten en we zouden dus ook niet gaan voordat de uitslag bekend was. Vriendin had het vlees en de vleesvervangers al in de marinade staan toen ik belde dat het misschien niet door zou gaan. Nou ja, je snapt... als je eters krijgt heb je voorbereidingen te treffen. En je wil dat ook niet voor niets doen.
Maar wij konden tot een uur voor vertrek niet zeggen of we wel of niet konden komen. Want als die test positief was dan moesten wij ook met het gezin weer veertien dagen in quarantaine.
Gedoe, gedoe...
Ik stond zaterdagmorgen als in mijn hardloopkloffie klaar om naar het bos te gaan om te gaan lopen met de groep, toen ik me bedacht dat het ook helemaal niet slim is om met een mogelijke (weliswaar kleine kans op) besmetting bij mensen in het gezicht te gaan lopen hijgen.
Gedoe, gedoe...

Dit komend weekend had ik dus, omdat Graspop toch niet doorging, afgesproken dat ik met mijn zus en broer een weekend in ons huisje bij zee ging logeren. Mijn zus wordt ouder ons moeder ooit geworden is en we vonden dat we daarbij stil moesten staan en moesten vieren.
Nu is er dus bij één van hun in de omgeving sprake van een mogelijke besmetting en weet ik dus weer niet of het weekend door kan gaan.
Moet ik de boodschappen al in huis halen? Na vandaag heb ik daar geen tijd meer voor dus nou ja... ik heb de wijn in huis gehaald. Dat is het belangrijkste ingrediënt waar iets mee gevierd moet worden toch? En aangezien ik de rest van de week hele dagen tot in de avond laat weg ben, zit ik ook maar alvast op dinsdag mijn zwijmel voor te bereiden. Wat misschien ook weer voorbarig is omdat dat weekend mogelijk toch niet doorgaat. Vrijdag in de loop van de ochtend horen we of het door kan gaan. Terwijl ik vroeg in de ochtend al mijn spullen in de auto moet hebben omdat ik na mijn werk gelijk door moet gaan. Allemaal gedoe, gedoe.

Dochterlief wil naar vrienden maar het regent dus we bedenken dat ik haar en haar vriendin wel met de auto breng. O, nee... we kunnen niet met 3 personen die niet tot 1 gezin behoren met de auto.
Gedoe, gedoe....

Nou ja...weet je wat pas gedoe is? Degenene die het treft, die hebben pas gedoe. Een nieuwe opleving van corona. Of met corona in de zorg werken. Of corona krijgen. Dan heb je pas echt gedoe. Maar ik ben er eigenlijk wel een beetje klaar mee hoor met dat wel/niet gedoe.

Meezwijmelen? Plaats hier je link.

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Homeward Bound

Nick en Simon. Wie had ooit gedacht dat ik ze ooit nog eens zou aanbevelen.
Ik ben zéker geen fan van ze. En ik noem ze al zolang ik ze 'ken' heel flauw Pik en Piemel.

Een paar weken terug zei Mr. C. dat hij nu toch wel een heel leuk programma van Nick en Simon had gezien: Homeward Bound. Ze gingen op zoek naar de geschiedenis van Simon and Garfunkel.
Ik dacht, is goed. Ik heb andere dingen te doen. Maar toen ik op een avond toch ineens niks te doen had en zat te zappen bleef ik toch hangen bij 'Homeward Bound' van Nick en Simon.
Ik durf ook niet te zeggen of de laatste aflevering al is geweest.
Maar gelukkig is alles tegenwoordig terug te kijken.

Ik heb Simon and Garfunkel eigenlijk nooit zo 'gevolgd'.
Ik weet wie ze zijn. Ken de grootste hits. En vind de muziek ook echt wel heel mooi.
Ik denk dat ze door hun gebrek aan uitstraling een beetje aan mijn interesse voorbij zijn gegaan. Ik vond ze eigenlijk een beetje oneerbiedig gezegd de Pik en Piemel van de jaren '60-'70.
Nu kan je zeggen dat ze meer uitstraling niet nodig hebben, want hun muziek compenseert dat ruim. Want toen ik al die muziek van Simon and Garfunkel voorbij hoorde en zag komen in Homeward Bound, vond ik het toch wel weer mooi en tof om te horen. Zo'n eigen geluid. En na al die jaren echt klassiekers!

Het bracht me tot de zwijmel van vandaag: Homeward Bound.





Meezwijmelen?
Plaats hier je link.

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter