Zwijmelen op Zaterdag: Proud Mary

Hoe wij rollen...

Het nieuwe schooljaar draait nu een paar weken. Voor mijn zoon, voor mijn dochter en ja, ook voor mij :-).
Hoe wij rollen? Tijd voor een update.

Jip...
Die rolt goed!
Op 24 augustus hoorden we eindelijk dat hij op 26 augustus mocht gaan beginnen op de koksopleiding. Wonder boven wonder hadden we ondanks de problemen bij Van Dijk (de landelijke schoolboekenleverancier) de boeken die Jip nodig had binnen een paar dagen in huis. Toen ook de messenset en de kleding binnen was mocht hij ook aan de praktijklessen mee gaan doen.
En wat een fijne school is het! Dichtbij, een mooi pand, klein en overzichtelijk. Zo'n school waar alle docenten alle leerlingen nog bij naam kennen. Waar vind je dat nog?
We hebben ook vandaag te horen gekregen dat Jip een hele toffe stageplek heeft! Een restaurant, hier in de stad, waar alleen gewerkt wordt met streekproducten. Beter voor de diertjes (hier ligt nog een conflict... als vega-moeder) en beter voor het milieu.  Dat spreekt mij wel aan!
Van de mentor hebben we een al de eerste feedback gehad: Jip is binnen een paar weken al gegroeid in zijn rol als kok. En hij weet ontzettend veel zei de mentor. Leuk om te horen. En man... als ik thuis zijn snij-skills zie... wat ben ik zelf dan toch een prutser.

Janneke... Die gaat ook lekker.
Even een zijstapje.
Er zijn twee mannen in mijn leven waarbij ik altijd heel blij ben als ik ze zie. Dat is natuurlijk mijn lief en de andere is M.
M. is de snelste man in onze loopgroep.
Als we met de groep lopen, dan spreken we vaak van tevoren af tot welk punt de voorste loopt.
Als de voorste bij dat punt is, keert hij om, en loopt terug om de achterste loper op te pikken. Het zogenaamde stofzuigersysteem. En omdat M. dus altijd als eerste terugkeert, en ik meestal een beetje achteraan sukkel, ben ik altijd blij om hem te zien. Want hoe sneller hij loopt, hoe minder ik hoef te lopen. Nou ja, waarom dit verhaal? M. en ik spreken elkaar niet zoveel omdat we dus nooit naast elkaar lopen. Ik had dus géén idee dat hij gymleraar was bij Janneke op school, dus ik was aangenaam verrast toen de mentor van Janneke dus M. bleek te zijn. Ik heb wel het idee dat ze in goede handen is dit jaar.
Voor Janneke is een belangrijk jaar gestart. Ze moet keuzes maken. Profielkeuze. Beroepskeuze. Maar ook de keuze waar ze volgend jaar in 4 Mavo naar op reis gaat :-).

En ik...
Ik draai nu een paar weken mee in het klasje voor de opleiding tot coupeuse.
De éne module, de naaitechnieken, dat gaat goed. Het meeste heb ik al een keer gedaan, of anders snap ik het doordat ik veel naai-ervaring heb.
Met de tweede module, patroon tekenen voor kinderen, ben ik nog geen vrienden geworden. Het gaat snel. Ik vind het moeilijk. Maar... ik snap het nog wel. Ik ben echt kapot van het nadenken als ik een middagje les in patroontekenen heb gehad.
Met het huiswerk erbij is mijn week echt vol. Zoals het nu draait, draait het. Maar ik ben bang dat ik spaak ga lopen als er ook maar een kleine kink in de kabel komt. Iemand omschreef het van de week treffend: zolang mijn omgeving zich een beetje koest houdt en doorkabbelt, dan kan ik lekker doorstomen dit jaar. Daar gaan we dan maar voor.
Eind mei is mijn examen. Dan moet ik twee zelfontworpen en genaaide kinderkleedjes klaar hebben.
Oproep aan de lezers: mochten jullie een origineel ontwerp, stofje, detail, of weet ik wat tegenkomen? Stuur gerust een plaatje ter inspiratie naar me toe!
O, en ik ben zo blij met de modevakschool waar ik voor gekozen heb. Een heerlijk atelier. Een fijne docent. En het is ook nog eens goed aan te rijden.

En dan hebben we onze mr. C. nog. Die gaat als een dieseltje. Niet op school weliswaar, maar op zijn werk. Lange drukke dagen. Gevulde weekenden met klussen, boodschappen en ook wat meer huishouden nu ik daar minder tijd voor heb. Morgen gaan we samen en dagje snoeien bij ons vakantiehuisje. Ook daar doen de kabouters het werk niet voor ons.

Het tempo ligt voor ons allemaal gelijk weer hoog zo na de vakantie. Maar ik teken ervoor als we op deze manier het jaar door kunnen rollen!

Dus ook hier heb ik weer een bijpassend liedje gevonden (met een hele jonge Tina):

Zwijmelen op Zaterdag: Planet Caravan

Ik had verwacht dat er nog niet eerder een nummer van Black Sabbath in de zwijmel geplaatst zou zijn, maar in het zwijmeloverzicht van Marja zag ik dat Dwarsbongel me voor was geweest.

Van de week troffen zoonlief en ik elkaar bij het ontbijt in de keuken. Hij staat met muziek op en gaat ermee naar bed. Zijn JBL-speakertje is altijd binnen een cirkel van een paar meter bij hem vandaan.
Die ochtend klonk er uit zijn speaker een nummer dat me wel aanstond.
Beetje zwevend, beetje psychedelisch, met een mooie percussie eronder.
Ik kende het niet, maar mijn zoon wist me te vertellen dat het om een nummer van Black Sabbath ging. En dat het gaat over met je geliefde zweven door de ruimte. Nou... als dat niet zwijmelwaardig is?

Dit brengt me bij een leuk auti-prietje. Ik hoorde het nummer Paranoid op de radio. Ik vroeg aan zoon Jip van wie het ook alweer was, ik kon het even niet thuisbrengen.
Hij zei: Ik zal je helpen, het begint met de B.
Ik kon hem niet goed verstaan dus ik vroeg: Bernhard of Dirk.
Fout!, zei hij. Het wordt niet door Bernhard of Dirk gezongen... Het is Black Sabbath!
Hij was, zonder dat hij het zelf door had, erg grappig, vond ik :-).

Planet Caravan, van Black Sabbath dus.
En voor wie mee wil zingen... hier de tekst.

We sail through endless skies

Stars shine like eyes

The black night sighs

The moon in silver trees

Falls down in tears

Light of the night

The earth, a purple blaze

Of sapphire haze

In orbit always

While down below the trees

Bathed in cool breeze

Silver starlight 

Breaks down the night

And so we pass on by 

The crimson eye

Of great god mars

As we travel the universe

Zwijmelen op Zaterdag: Give a Little Bit

Ik wist eigenlijk niet zo goed wat te zwijmelen vandaag.
Vanmorgen ging ik met de auto naar het bos en ik dacht toen ik instapte: het eerste liedje dat ik hoor wordt mijn zwijmel.
Het was Give a Little Bit, van Supertramp.

Luisterend naar de tekst gingen mijn gedachten terug naar een verdrietig verhaal dat ik van de week hoorde.

Een oude dame uit mijn woonplaats was met haar fiets gevallen omdat ze moest uitwijken voor een auto die rakelings langs haar reed. Ze reed op een smalle weg. Ze kwam in de berm terecht en viel.
De automobilist stopte. Hij moet gezien hebben dat ze hevig bloedde. Hij vroeg of het ging en of hij haar geraakt had. Toen ze zei dat dat niet het geval was, maar dat ze wel moest uitwijken door hem, zei de automobilist: dan hoef ik me ook niet schuldig te voelen.
Hij stapte weer in en reed weg.

Ik werd hier zo boos over. Hoe kún je een oude vrouw hevig bloedend op een stille landweg achterlaten. Terwijl ze nota bene door jouw schuld gevallen is? Hoeveel hufterigheid heb je dan in je zitten?
Gelukkig voor deze dame kwam er later wel iemand langs die zich over haar ontfermde. En helaas... geen kenteken onthouden in alle consternatie.

En luisterend naar dit liedje dacht ik dat al die hufters die hier rondlopen maar eens naar dit liedje moesten luisteren. En vooral maar wat meer naar dit liedje zouden moeten leven.

Leeslijst deze zomer (3)

Dit is het derde (en laatste deel) van mijn blogs over de boeken die ik deze zomer las.
Wil je meer leestips? Hier en hier lees je deel 1 en 2.

De bedelaarskolonie van Wil Schackman

Op de één of andere manier ben ik altijd ontzettend geboeid door alles wat ik lees, zie of hoor over de bedelaarskonie. De ondertitel van het boek is: De Ommerschans, het eerste landelijke gesticht voor luilevende armen.
De bedelaarskolonie Ommerschans (Overijssel) was een inrichting die begin 1800 opgericht werd om de paupers en zwervers een kans op een werkend bestaan te geven. Als ze een leven van arbeid, reinheid en regelmaat zouden krijgen, dan zou het wel goed komen met ze, was de gedachte. Ze werden in de kolonie tewerkgesteld om o.a. veen af te graven in ruil voor kost en inwoning. De aanlevering van zwervers door alle steden in Nederland was aan regels gebonden. Men moest wel kunnen werken en niet ziek of gebrekkig zijn. Daar ging het fout. De steden zagen een mooie kans om al hun gebrekkigen te lozen in de kolonie. Het is een ontzettend goed geschreven boek waarin de personages echt gaan leven, ondanks dat het geen roman is, maar gewoon een informatief boek.
Eerder schreef Wil Schackman de proefkolonie, over Frederiksoord. Dus ik heb nog een boek toegvoegd aan mijn 'nog te lezen-lijstje'.

Dingen die mijn zoon moet weten over de wereld van Fredrick Backman

Een stukje van de achterflap:
'Voor mijn zoon. Ik zeg nu al sorry tegen je. Voor alles wat ik fout ga doen. Voor alles wat ik niet zal begrijpen. Voor de korte broek. Omdat ik probeer je vrienden een high five te geven. Dit boek is voor jou. Over de dingen die je naar mijn idee over de wereld moet weten. Het is vooral een boek over pogingen een goede ouder te zijn. Want ik wil dat je weet dat ik echt altijd heel erg mijn best heb gedaan. Niemand heeft meer gegoogeld dan ik.'
Iemand noemde in een recensie deze schrijver de Zweedse Kluun. En daar sluit ik me bij aan.
Humor. Herkenning. (Mijn man zou het geschreven kunnen hebben, bij wijze van spreken).
Lekker tussendoortje voor als het even niet heel diep hoeft te gaan.
In twee avondjes erdoorheen gejaagd.

Als je het licht niet kunt zien van Anthony Doerr

"Never judge a book by it's cover".
Nou... ik doe het all the time. Ik pak regelmatig een boek omdat de omslag me aanspreekt.
En het pak zelden verkeerd uit. Dit was echt de topper van deze zomer. Een heerlijk dik boek met een prachtig verhaal dat op sommige momenten echt heel spannend was. Het werd meerdere malen nachtwerk omdat ik het niet weg kon leggen.
Ik knip en plak de samenvatting even:
De jonge Marie-Laure is blind. Ze woont met haar vader in Parijs naast het Natuurhistorisch Museum, waar hij werkt als curator. Als Marie-Laure twaalf is bezetten de nazi's Parijs en vader en dochter vluchten naar het Bretonse Saint-Malo. Ze hebben de grootste en meest waardevolle schat van het museum meegenomen.
In een Duits mijnstadje groeit Werner Pfennig op in een weeshuis samen met zijn jongere zusje Jutta. Werner belandt bij de Hitlerjugend en wordt vervolgens naar het front gestuurd. Via Rusland komt hij tenslotte in Saint-Malo terecht, waar zijn verhaal en dat van Marie-Laure samenkomen.
Het hele boek door voel je aankomen dat de verhalen samen gaan komen. Maar hoe en waar??? Dat maakte voor mij dat ik heel nieuwsgierig werd naar de afloop.
Grappig ook dat in dit boek heel veel werd verwezen naar Jules Vernes 1000 mijlen onder zee.
In het boek 'De Gevleugelde' van Arthur Japin waarover ik schreef in mijn vorige blog, werd ook vaak naar Jules Verne gerefereerd, maar dan naar de Reis om de wereld in 80 dagen. Voor mij een teken dat ik deze boeken toch eens moet gaan lezen.

Soldaat van Oranje van Erik Hazelhoff Roelzema

Soldaat van Oranje kwam ik toevallig tegen in de bieb in het rek bij 'De Bedelaarskolonie'.
En omdat mijn dochter helemaal lyrisch thuis kwam toen ze de musical met school had gezien, wilde ik het boek graag lezen. De film heb ik ook nooit in zijn geheel gezien, ondanks dat hij toch wel ieder jaar een keer op tv te zien is. De musical móet ik van mijn dochter gaan kijken (hij is gelukkig weer verlengd ;-))) ).
Nu weet ik dat het een reden had dat ik de film en musical nog moet zien: het moest zo zijn dat ik eerst het boek zou lezen. En jemig... Wat een spannend verhaal. Waargebeurd. Wat een moedige mensen. Moet ik het verhaal nog toelichten? Oké, heel kort: een boek over verzet vanuit Engeland tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ondanks dat het boek in de jaren `70 uitkwam vind ik de tekst erg hedendaags. Of is er intussen geredigeerd? Dat kan ook... Ondanks dat het een heel serieus verhaal is, zit het boek ook vol met een soort onderkoelde humor die mij erg aanstaat. Ik ben heel benieuwd hoe ze al deze gebeurtenissen in een musical hebben kunnen gieten.
Ook weer een aanrader dus!

Dat waren ze!
Ik hoop dat er wat tips tussen zitten en dat ik iemand heb kunnen inspireren.
En laat me gerust de jouwe weten. Ik zit nog steeds goed in de leesmodus! 

Leeslijst van deze zomer (2)

Hier volgt deel twee van mijn leeslijst, van boeken die ik deze zomer las.
Deel 1 lees je hier. 

Lieve Mama van Esher Verhoeff

Misdaad is echt totaal niet mijn genre.
Toch vind ik de boeken van Esther Verhoef altijd wel aardig om te lezen.
Ik las dit boek omdat het door mijn zwager en schoonzus in ons zomerhuisje was achtergelaten.
Een verhaal over een jongen wiens vriend een overval pleegt bij een gezin. De vader des huizes vermoordt de indringer en het lijk moet weggewerkt worden. Het verhaal heeft een duidelijke structuur. Het ene hoofdstuk gaat over het gezin. Het andere hoofdstuk over die jongen wiens vriend dus vermoord wordt. En dat houdt het overzichtelijk.
Ik geloof dat ik aan dit soort boeken toch meer plezier beleef dan ik voor mezelf toe wil geven :-).

Judas van Astrid Holleeder

Nog zo'n boek dat ik las omdat het toevallig in het huisje lag maar zelf nooit zou kiezen. Astrid Holleeder schrijft in dit boek over haar broer, de crimineel Willem Holleeder. Een waanzinnig verhaal over een man die zijn familie terroriseert, afperst en met de dood bedreigt. Ontzettend moedig dat deze dame met dit verhaal naar buiten durfde te komen.
Soms wat langdradig, maar al met al met plezier gelezen.

Je hebt wél iets te verbergen van Maurits Martijn en Dimitri Tokmetzis

Dit boek zou eigenlijk iedereen moeten lezen die zich bezighoudt met mailverkeer, Whatsapp, Facebook, Twitter, Internet, mobiele telefoons, etc.
Ik zat meerdere keren met mijn oren te klapperen.
Het gaat er in dit boek om hoeveel er over jou bekend is en gedeeld wordt als je gebruik maakt van het internet. Wist je bijvoorbeeld dat de belastingdienst gegevens opvroeg bij beheerders van parkeerapps om fraude op te sporen? En dat ze die gewoon kregen van de beheerders? Totdat één beheerder zich afvroeg of dat wel mocht; het gaat immers om privé gegevens. De rechter gaf parkeerbeheer gelijk en sindsdien mag de belastingdienst het niet meer vragen. Maar had deze beheerder niet aan de bel getrokken, dan had de belastingdienst hier gewoon mee door gegaan zonder zich íets van de privacyregels aan te trekken.
Vanavond op het nieuws: Duo ( die van de studiefinanciering) vraagt gegevens op van de reizigers bij het openbaar vervoer om fraudeurs op te sporen.  Mag niet! Is privé!
Zodra jij inlogt op bijvoorbeeld Facebook wordt jouw data geveild en de hoogste bieder mag een advertentie plaatsen. Binnen een halve seconde!
En wat bijvoorbeeld als je zorgverzekeraar korting wil geven op jouw premie als je door het dragen van een FitBitkan laten zien dat je gezond leeft? Klinkt onwaarschijnlijk... maar zo onwaarschijnlijk is het dus niet.
Wat nou als banken jou pas een lening gaan verstrekken nadat ze jouw vrienden hebben gecheckt via social media? Pas als hun sociale klasse hoog genoeg is, is het voor de bank aannemelijk dat de kans groot is dat jij netjes je premie zal voldoen.
Het is voor de gebruiker totaal niet inzichtelijk wat er met onze data gebeurt.
Dit citaat van het allemaal wel goed samen: Facebook weet bij wie je gisteren op bezoek ging. De Belastingdienst zag hoe je er kwam. Apple hield bij hoe lang je er bleef. Samsung hoorde wat je er zei. En Google wist al dat je het van plan was.
Ik gebruik de computer en smartphone veel, maar ik heb er verder weinig verstand van. Toch was het boek voor mij makkelijk te begrijpen. Echt een múst read voor iedereen!!!

Selma van Carolijn Visser

Een heel aangrijpend verhaal over een Joodse vrouw, Selma de Vos. In de oorlog weet ze te ontkomen aan de nazi's. Als ze in Cambridge studeert leert ze een Chinese man kennen en ze gaat met hem in China wonen. Hij is wetenschapper in de psychologie, maar onder het regime van Mao wordt dat vak niet erkend en het tij keert. Als buitenlander is Selma sowieso een verdacht persoon. Selma zit klem in China: omdat ze geen Nederlands staatsburger meer is kan ze niet terug naar Nederland. Selma en haar man worden gevangen genomen en de kinderen moeten op jonge leeftijd alleen verder. Het verhaal loopt niet goed af. Carolijn Visser heeft dit boek prachtig geschreven. Ik las het in één ruk uit. En ik zie hier ook een hele mooie film in.

De geveugelde van Arthur Japin

De boeken van Arthur Japin lees ik altijd graag. De gevleugelde gaat over de Braziliaan Alberto Santos-Dumont. Hij droomt ervan te kunnen vliegen. Als hij naar Parijs verhuist maakt hij samen met Albert Chapin zijn droom waar. Hij is de eerste die een gemotoriseerde vlucht maakt.
De recensies over dit boek zijn niet zo heel erg lovend, maar ik vond het een prachtig verhaal.
Bijna een Gabriel Garcia Márquez-achtige sfeer (hoewel de boeken van Márquez vele malen mooier zijn).
Ik hoopte eigenlijk dat de heren Nungesser en Coli, de vliegeniers die als eersten de Atlantische Oceaan overvlogen (zie link ) ook nog een bijrol zouden spelen, het waren immers tijdgenoten, maar dat was helaas niet het geval. Van Coli wordt beweerd dat hij verre familie was. Tijdens een vakantie in Frankrijk hebben we op de klippen van Etretat een monument bezocht dat daar staat ter nagedachtenis aan Nungesser en Coli. Hun vliegtuig met de naam L'oiseau Blanc daar voor het laatst is gezien. Ze zijn tijdens hun transatlantische vlucht omgekomen en ieder spoor ontbreekt.

Stay tuned voor deel 3!