Zwijmelen op Zaterdag: Guitar Man

De eerste werkweek zit erop. 

Het is op mijn werk bij de tandarts eigenlijk altijd druk, maar na de vakantie is het echt altijd gekkenhuis. 
De praktijk is 3 weken dicht geweest. De mailbox stroomt over. 
De telefoon staat de eerste dagen niet stil omdat veel mensen tijdens onze vakantie klachten hebben gekregen en blij zijn dat ze eindelijk weer bij ons terecht kunnen. 
En veel mensen zeggen hun afspraak af omdat ze toch nog een dagje weg gaan, of toch nog even op vakantie gaan. Of zijn het zodanig vergeten dat ze helemaal niet op komen dagen... 
Maar... éénmaal in het ritme is het werken ook wel weer fijn en gezellig met mijn collega's.

Gisteren zat ik weer even door mijn vakantiefoto's te scrollen. 

En tja... ik wil terug. Het duurt weer een paar weken voordat ik weer naar ons zomerhuisje kan en ik mis het. 
Het fijnste waren de avonden waarop ik met de kinderen naar het strand ging.

Jip met zijn gitaar. Samen genieten van de zee, die altijd maar in beweging is. Genieten van de ondergaande zon. 

Die gitaar was echt een schot in de roos. 

Vorig jaar kreeg Jip hem van een paar klasgenoten. Hij had al vaker om een gitaar gevraagd, maar ik dacht dat het een bevlieging zou zijn en schaarde het onder de categorie 'verloren investering'. 
Nou ja... hij doet bijna niet anders als tokkelen op zijn gitaar. 
Een paar maanden geleden kreeg hij een tweede gitaar van een vriendin van mij en kocht hij ook een elektrische gitaar met een versterker. Het wordt een hele verzameling. 
Zo leuk om te zien hoe hij zichzelf muziek leert spelen. 

Een liedje over een gitaarman vandaag in de zwijmel. 
Van Elvis. Omdat het deze week 40 jaar geleden was dat Elvis overleed. 

Zwijmelen op Zaterdag: Fashion

De vakantie is weer voorbij.
We hebben 3 heerlijke weken vrij gehad.
We hadden eigenlijk gewoon een simpele vakantie.
Bijna 3 weken in ons huisje bij zee, en tussendoor een weekendje met de tent naar onze vertrouwde stek in Duitsland.
Eigenlijk heb ik vooral genoten van het niets hoeven.
Kijken wat de dag je brengt.
Mijn vriendin omschreef het zo mooi: Je laten leiden door de sfeer en de zin van de dag.
En dat was heerlijk. Omdat dat thuis eigenlijk nooit kan. Er is altijd wel iets dat moet, of niet kan wachten tot morgen. Of maar vast gedaan kan zijn, omdat er morgen vast weer heel veel te doen is.

Ik heb genoten van het strand, van fietstochtjes, van onze mooie tuin...
Op regenachtige middagen deden we een spelletje, of maakte ik eindelijk een haakwerkje af dat al een jaar lang lag te wachten. Ondanks het wisselvallige weer (we hebben 1dag op het strand kunnen liggen, in Duitsland, langs de Rijn en het zwembad hebben we dit jaar niet eens opgezet) hebben we écht een hele fijne vakantie gehad.
En mijn tas met boeken (die moest gewoon weer mee, ondanks dat er meer dan 100 boeken op mijn e-reader staan... je zou eens zonder komen te zitten :-))) ) die is bijna helemaal gelezen. Blog hierover volgt...

Nu zijn we nog een weekend thuis voordat we weer aan de slag gaan.
En het begint een beetje te kriebelen hoor. Een beetje zenuwachtig word ik wel.
29 augustus begint mijn opleiding.
Twee middagen in de week ga ik naar Breda om een opleiding te doen tot coupeuse.
En ik ben zo benieuwd hoe ik het in hemelsnaam ga bolwerken.
Van de 3 vrije dagdelen in de week, blijft nog maar 1 ochtend over. En daarop zal ik de boodschappen en het huishouden moeten doen.
Naast de opleiding zal er ook huiswerk gemaakt moeten worden. Naaien, patroontekenen, examen opdrachten. En als ik dan ook nog het sporten een beetje bij wil houden...
Ik ga het wel zien.
Voorop staat dat ik enorm veel zin heb om eraan te gaan beginnen!

Daarom vandaag een liedje over Fashion in de Zwijmel.
Van David Bowie.
Om alvast een beetje in de stemming te komen.

Zwijmelen op Zaterdag: Heavy

Donderagavond zat ik wat heen en weer te klikken op social media en ik dacht laat ik eens kijken wat trending is op Twitter.
Linkin Park was trending.
Raar, vond ik... want er was bij mijn weten geen optreden ofzo in Nederland.
Ik klikte verder en las dat zanger Chester was overleden.
Ik vloog naar boven om dit verdrietige nieuws aan Jip te vertellen. Jip is al een paar jaar fan van Linkin Park en dankzij Jip ben ik ook vaker naar deze muziek gaan luisteren.
Jip zei dat hij het net gelezen had...
Ik vroeg of hij spijt had van onze (of eigenlijk mijn) beslissing om een paar weken geleden op Rock Werchter niet voor Linkin Park te kiezen maar voor de Foo Fighters...
Hij wist het niet. Hij vond het wel raar dat het er nooit meer van gaat komen om deze band live te zien. Jip vond het ook heel erg dat Chester zelfmoord heeft gepleegd. Hij heeft er slecht door geslapen vannacht.
We hadden er nog even een gesprekje over. Dat het eigenlijk maar een raar gegeven is dat iemand die zo depressief is toch zichzelf zó kan geven bij optredens.
En ik prijs mezelf maar weer gelukkig dat ik écht géén idee heb hoe het is om je depressief te voelen. Laat staan hoe het moet zijn om je zo te voelen dat de dood de enige uitweg is.

Ik plaats twee nummers van Linkin Park in deze zwijmel.
Het eerste nummer heet Heavy. Ik kies voor de uitvoering op Rock Werchter... (Die we dus helaas niet gezien hebben...)
En jemig... ja... heavy...
Zeker nu we weten wat we nu weten...

I don't like my mind right now

Stacking up problems that are so unnecessary

Wish that I could slow things down

I wanna let go but there's comfort in the panic

And I drive myself crazy

Thinking everything's about me

Yeah I drive myself crazy

'Cause I can't escape the gravity

I'm holding on

Why is everything so heavy?

Holding on

To so much more than I can carry

I keep dragging around what's bringing me down

If I just let go, I'd be set free

Holding on

Why is everything so heavy?

You say that I'm paranoid

But I'm pretty sure the world is out to get me

It's not like I make the choice

To let my mind stay so fucking messy

I know I'm not the center of the universe

But you keep spinning round me just the same

I know I'm not the center of the universe

But you keep spinning round me just the same

I'm holding on

Why is everything so heavy?

Holding on

To so much more than I can carry

I keep dragging around what's bringing me down

If I just let go, I'd be set free

Holding on

Why is everything so heavy?

I know I'm not the center of the universe

But you keep spinning round me just the same

I know I'm not the center of the universe

But you keep spinning round me just the same

And I drive myself crazy

Thinking everything's about me

I'm holding on

Why is everything so heavy?

Holding on

To so much more than I can carry

I keep dragging around what's bringing me down

If I just let go, I'd be set free

Holding on

Why is everything so heavy?

Why is everything so heavy?

Why is everything so heavy?

En ik dacht het geheel iets luchtiger af te sluiten door een cover van Adèle te plaatsen: Rolling in the Deep. Maar ja... eigenlijk is deze net zo hartverscheurend om naar te luisteren...

Ik vind er niks aan, al die grootheden in de muziek die overlijden...

Zwijmelen op Zaterdag: Swedish Chef Singing

Gisteren kregen we eindelijk de uitslag van Jip's examen.
Nu pas? Ja, nu pas!
Omdat hij op speciaal onderwijs zit en staatsexamen moest doen, had hij pas gisteren zijn laatste mondelinge examen. Hoe stom het precies allemaal geregeld is schreef ik hier.

Van de 8 vakken die mijn zoon kon halen, heeft hij er 7 met een voldoende afgerond.
Hij had een nipte onvoldoende voor natuur/scheikunde. Apetrots op dit resultaat!

Hij was op basis van zijn cijferlijst onder voorbehoud en mits hij zijn certificaten zou halen, aangenomen op de koksopleiding.
Vanmorgen belde ik gelijk met zijn nieuwe school om te vragen of hij ondanks die ene onvoldoende toch mag komen. Helaas... ze zijn daar al met vakantie.
Tot 21 augustus is het dus nog niet zeker naar welke school hij gaat.

Omdat Jip, als hij gewoon een VMBO-examen had gedaan, met deze cijfers gewoon een diploma had gehad, neem ik aan dat ze op de koksschool niet moeilijk gaan doen over die ene onvoldoende.
Ik zou dat wel heel flauw vinden. Maar ja... Ik ben niet degene die beslist.
Ik ga er wel van uit dat het allemaal wel goed gaat komen.

Dus...
Een flauw liedje in de zwijmel van de Swedish Chef.
En een foto van een voldane moeder en zoon na een heerlijk etentje om het supergoede resultaat te vieren.

Zwijmelen op Zaterdag: Ballad of the Beaconsfield Miners

Jullie zijn natuurlijk allemaal benieuwd hoe Rock Werchter vorig weekend was... 

En met name het concert van de Foo Fighters. 

Nou... We hadden de tijd van ons leven! 

Voor Jip een beetje sneu, want hij is pas 17 en hij heeft nu al zo ongeveer het beste gezien dat hij ooit zal gaan zien in zijn leven. Althans... naar mijn mening. Veel beter dan dit gaat het niet worden. 

Alhoewel het volgens kenners zéker niet het beste optreden was dat de Foo Fighters ooit gedaan hebben. Voor ons een reden om ooit, als we de gelegenheid hebben, nog eens te gaan kijken of het écht niet beter kan. Wat een energie! Wat een muziek! Wat geweldig!
Jip heeft zo enorm staan genieten. En ik genoot volop mee. Bij de langzame nummers kreeg ik van hem een arm om me heen en voelde ik af en toe een kus op mijn kruin of in mijn nek.
Hij was zo lief... En dat hij en plein publiek zijn moeder knuffelt... Heerlijk joch!

We hebben die zondag dat we op Werchter kwamen eigenlijk maar 3 bands gezien.
Nothing but Thieves... check deze even... Een hele fijne band. Ik heb weleens eerder wat van hen geplaatst in de zwijmel. Beetje jammer dat ze zonder ons al begonnen waren en maar 40 minuten optraden.Maar een band die volgens mij nog heel ver gaat komen.

En Rag'n Bone Man. Ook leuk. Mooie stem en natuurlijk bekende hits. Dat zorgt altijd voor een leuke sfeer in de tent.

Verder heerlijk gechilld op de wei voor het podium.

De terugreis was hel. Het optreden was niet van dien aard dat we, om de grote drukte voor te zijn, wat eerder weg wilden gaan. Om 1 uur was de grote finale met vuurwerk. Daarna liepen we de meute achterna weer terug naar het parkeerterrein. Om 1.47 appte ik Mr.C. dat we bij de auto waren.
Vervolgens gebeurde er anderhalf uur niets. Noppes. Nada. Geen beweging in te krijgen. Pas om kwart over drie ging de boel een beetje rijden en konden we het parkeerterrein af.
Natuurlijk nam ik bij Antwerpen een verkeerde afslag waardoor de tomtom me de halve binnenstad doorstuurde. Gelukkig was het niet druk op de weg op dat tijdstip. Maar ik had wel knallende koppijn van de spanning en de slaap.

Om kwart voor 5 waren we thuis... Als dat geen Rock&Roll is... op maandagmorgen thuiskomen als het al licht is en de vogeltjes alweer fluiten.

Ik plaats geen nummer van het optreden vandaag. Ik heb gekozen voor een mooi en rustig akoestisch nummer van de Foo Fighters. Het nummer heet Ballad of the Beaconsfield Miners.
Er zit een mooi verhaal achter wist Jip me te vertellen.
In 2006 stortte er in Australië een mijn in. Er waren twee overlevenden en deze mannen hebben 14 dagen vastgezeten voordat ze bevrijd konden worden. Via een schacht konden ze levensmiddelen krijgen en ze vroegen ook om een ipod met muziek van de Foo Fighters. Dave Grohl (de zanger van de FF) stuurde een boodschap waarin hij zei dat, als ze het zouden overleven, dat ze dan welkom waren als gasten op zijn optreden. Dave was enorm geroerd dat zijn muziek mensen door moeilijke tijden kon slepen. Voor deze mijnwerkers schreef hij deze song, en hij heeft het bij een optreden voor de mijnwerkers gespeeld. Mooi verhaal toch?