Zwijmelen op Zaterdag: Let it be

In tijden van zorgen, vooral als het mijn kinderen aan gaat, denk ik vaak aan mijn moedertje. 

Wat zou haar wijze raad zijn? Hoe zou zij dit aanpakken? Wat is haar mening over hoe ik het aanpak? 

Momenteel worstelen we met onze zoon die niet goed weet hoe hij verder wil. Hij weet niet wat voor opleiding hij wil doen. Hij vindt niks leuk. Behalve dan muziek en gitaarspelen. 

Ik kan mijn moeder nooit om raad vragen,  ze is bijna 20 jaar geleden overleden.

Ze zal nooit een arm om mijn schouder kunnen slaan en zeggen: het komt wel goed schatje... 

Maar soms hè... dan heb ik echt het gevoel dat ze er gewoon even is. Dat ze me de goede richting wijst. Dat ze me net even een duwtje in de rug geeft. 
Vandaag gebeurde het tijdens een het kijken van de nieuwe Carpool Karaoke.

Op het einde wist ik niet meer of ik nou moest janken van ontroering, verdriet of van het lachen.... 

Paul McCartney vertelde in dit filmpje dat hij het nummer Let it be schreef nadat hij had gedroomd over zijn moeder. Ik luisterde naar de tekst en het verbaasde me dat ik in dit liedje in de afgelopen 20 jaar niet eerder de troost vond die ik soms nodig had...

When I find myself in times of trouble
Mother Mary comes to me
Speaking words of wisdom, let it be
And in my hour of darkness, she is standing right in front of me
Speaking words of wisdom, let it be

Het was net of mijn moeder (Ma)Rietje tegen me zei: "Hé... let je even op? Luister nou maar eens even goed naar deze tekst, m'n Pumpke..."
En het is echt zo... als ik goed luister en voel, dan weet ik dat ze voor me staat en wijze woorden zegt.

Ik keek het filmpje verder en ik dacht na over hoe mooi het is om muziek te kunnen maken.
Hoe mooi moet het zijn als je mensen tot tranen kunt roeren? Hoe tof moet het zijn als je, net zoals in het filmpje, met een paar akkoorden de sfeer in een kroeg kan laten omslaan tot een uitzinnig feestje? Hoe tof moet het zijn als je een menigte voor je hebt die totaal uit zijn pan gaat omdat jij daar mooie liedjes staat te spelen? Hoe gaaf is het als jouw muziek aanwezig is op belangrijke momenten in iemands leven? Als je muziek een déél is ván iemands leven?

En terwijl ik zat te kijken, snapte ik zo enorm dat Jip op dit moment alleen maar muziek wil maken.
We roepen altijd: "maar met muziek kun je geen brood verdienen. Je moet een vak leren!
En als je het wilt maken in de muziekwereld, dan moet je echt wel vroeg begonnen zijn en wel zovéél talent hebben..."
En ik sta daar ook wel achter dat ik dat roep. Maar aan de andere kant...waarom zouden we hem deze droom niet na laten jagen? Hoe mooi is het als je muziek kunt maken?
En hé... Jim Morrison van The Doors had ook nog niet eerder gezongen voordat ze begonnen met de band. En zie eens wat hij op muzikaal gebied heeft bereikt?

Nadat klaar was met lachen en huilen, luisterde ik Let it be even in zijn geheel.
En voor het eerst sinds weken voelde ik even een soort van rust.
Ik hoef me geen zorgen te maken hoe het volgend schooljaar moet voor Jip.
Ik hoef me geen zorgen te maken als de wereld te ingewikkeld voor hem is.
Of misschien moet ik het omdraaien... als de wereld zijn autisme te ingewikkeld vindt om mee te dealen.
We komen er wel, het zal niet altijd even makkelijk zijn, maar het komt wel goed.
Ik heb alleen nog geen idee op welke manier. Maar dat zien we wel.
Laat het allemaal maar gebeuren.

When I find myself in times of trouble
Mother Mary comes to me
Speaking words of wisdom, let it be
And in my hour of darkness, she is standing right in front of me
Speaking words of wisdom, let it be

Let it be, let it be, let it be, let it be
Whisper words of wisdom, let it be

And when the broken hearted people living in the world agree
There will be an answer, let it be
For though they may be parted, there is still a chance that they will see

There will be an answer, let it be

Let it be, let it be, let it be, let it be, yeah
There will be an answer, let it be

Let it be, let it be, let it be, let it be
Whisper words of wisdom, let it be
Let it be, let it be, let it be, let it be, yeah, let it be
Whisper words of wisdom, let it be

And when the night is cloudy there is still a light that shines on me
Shine until tomorrow, let it be
I wake up to the sound of music, Mother Mary comes to me
Speaking words of wisdom, let it be

Let it be, let it be, let it be, let it be, yeah, let it be
There will be an answer, let it be
Let it be, let it be, let it be, let it be, yeah, let it be
There will be an answer, let it be
Let it be, let it be, let it be, let it be, yeah, let it be
Whisper words of wisdom, let it be

Zwijmelen op Zaterdag: Racing in the Streets

Het is alweer een paar weken geleden dat ik gezwijmeld heb op zaterdag.
Lekkere weekendjes weg stonden de zwijmels in de weg.
En... ik heb nog niet verteld hier hoe het met mijn examen was gegaan...

Het blijft leuk om het te vertellen :-).
De eerste twee modules voor mijn opleiding tot coupeuse (de kinderlijn en couture technieken) heb ik afgerond met twee negens en een 10!!!

Wie had dat gedacht? Nou, eigenlijk iedereen om me heen, blijkt achteraf :-). Behalve ik zelf.

De laatste weken was echt hel.
De map met examenwerken die ik kwijt was, maar toch weer vond.
De examenstukken die af moesten.
Op de laatste dag voor het examen viel een een 'stud' (een klein glinstertje) af van het jurkje dat ik gemaakt had. De glinstertjes zaten per drie aan weerszijde ter versiering van de rits. Dus ik kon niet anders als dat ene glinstertje weer erop zetten. Dus ik hop, in de auto, 3 kwartier naar Breda tuffen, 3 minuten glinstertje erop zetten (daar was speciale apparatuur voor nodig), en hop 3 kwartier weer terug. Om vervolgens in de middag weer naar Breda te moeten tuffen voor het eerste deel van het examen.

Het tekenen van het patroon ging goed.
Door tijd tekort maakte ik net op het laatste moment een slordigheidsfoutje, welke ik me realiseerde op het moment dat ik mijn examen inleverde. Jammer, tijd was om, niets meer aan te doen. Achteraf wel zonde, anders had ik ook een 10 gehad voor dit onderdeel :-).

De kledingstukken en tekeningen die ik gemaakt had werden de volgende dag beoordeeld door de vakdocenten. Het opnoemen van de resultaten was heel spannend. De eerste vijf stukken die beoordeeld werden vond ik echt prachtig, maar zij waren allemaal gezakt vanwege een technische fout. Voor mezelf betekende dit dus dat het nog alle kanten op kon gaan.
Zelf had ik in mijn werkstukken ook wel wat dingen gezien die beter hadden gekund, maar deze zijn gelukkig door de examencommise niet opgemerkt. De examencommissie was vooral erg te spreken over mijn netheid van werken en de keurige uitvoering van de technieken en alles bij elkaar werd dit onderdeel beoordeeld met een 10! Ik was zo blij!

En nu?
Nu zijn we gelijk doorgegaan met de dames/herenlijn.
De druk is even van de ketel. Tegen de tijd dat het weer mei wordt, zal het weer wat stressiger worden omdat ik dan weer twee examenstukken moet inleveren. Maar ik hoef me nu maar te focussen op 1 module, en dat is fijn.

Het liedje dat ik heb gekozen heeft eigenlijk niks te maken met wat ik hier schrijf.
Maar ik hoorde het nummer op de terugweg van Breda toen ik de eerste les had gehad van de nieuwe module. Ik hoorde het nummer voor het eerst en het raakte me gelijk. Wat ik mooi vind aan het nummer is dat er zo lekker de tijd wordt genomen om een verhaal te vertellen. Dus ik hoop dat jullie er ook van dit nummer van Bruce Springsteen zullen genieten.

Zwijmelen op Zaterdag: Sunny Days

Dit wordt denk ik weer een vaag zonder naam en toenaam blogje omwille van de privacy.
Maar het houdt me bezig. Dus ik schrijf erover.

Mijn meelezende 'intimi' zullen weten waar het over gaat.
Mijn 'intimi' en anderen die niet weten waar het over gaat mogen vragen stellen als ze bezorgd zijn.

Ik maak dus van dichtbij een depressie mee.
Ik bedoel dus... iemand in mijn omgeving heeft een depressie... en ik vind het me daar toch een partijtje moeilijk.
Niet alleen het zien lijden. Maar ook de machteloosheid. Ik sta erbij en ik kijk ernaar. En ik voel het verdriet.
Ik steun, ik help, ik luister, ik geef ruimte en randvoorwaarden. Dat is alles wat ik kan doen. En een flinke knuffel op gezette tijden.
Ik probeer begrip op te brengen voor het ziektebeeld.
Want ik denk wel dat je van ziekte mag spreken.
Begrip gaat samen met kennis over. Hoe meer ik erover leer/lees, hoe beter ik het begrijp.
Ik dacht bijvoorbeeld dat er voor een depressieve bui een aanleiding moest zijn.
Is niet zo. Het komt en het gaat. Zonder reden, zonder oorzaak.
Ik zag laatst een filmpje op Youtube over een Zwarte Hond.
Ik heb bij die persoon nagevraagd of het filmpje beschreef hoe het voelt.
Het was de spijker op zijn kop.
Omdat ik het fijn zou vinden dat meer mensen een depressie begrijpen, plaats ik *hier*  de link naar het filmpje.

Ik leerde ook dat leuke dingen doen soms helpt. Maar soms gewoon ook niet.
Bij het liedje Sunny Days van Armin van Buuren moet ik er steeds aan denken. Het liedje gaat over de mooie dingen zien in het leven.
Maar dat is nou juist wat de persoon waar het over gaat zo mee worstelt.
Het leven is mooi. Hij/zij heeft het goed. Is niet arm. Leeft in een vrij land. Doet leuke dingen.
Heeft de liefste ouders op de wereld. En toch voelt hij/zij zich ongelukkig. Het geeft een schuldgevoel. Waarom kan je je met zoveel fijns om je heen niet gelukkig voelen?

'No more butterflies, 'cause they don't never last,
Stolen from the light by demons of the past...'

En ja. Hij/zij kan leuke dingen doen. Maar waarom voelt hij/zij zich dan niet altijd beter als hij/zij leuke dingen doet? De zonnige dagen dragen niet altijd bij aan meer geluk...

Het zijn dagelijkse worstelingen. We weten niet hoe lang het traject tot beter zijn gaat duren. Tot die tijd doe ik wat mijn hart me ingeeft, laat ik me adviseren, en probeer ik er te zijn.

Zwijmelen op Zaterdag: Het naaimachinelied

O, jongens ik ben er letterlijk helemaal klaar mee. 

Op 3 knoopsgaten na ben ik helemaal klaar met de eerste twee modules voor de opleiding tot coupeuse.
Keurig op tijd. Het examen is over een week.

Voor het examen moet ik 3 mappen met techniekwerken inleveren (paspelzakken, verschillende kragen, verschillende zakken, paspelknoopsgaten, etc.) en 3 mappen  met patroontekeningen.
Daarnaast moet ik ter plaatse 1 patroon uitwerken van een plaatje en twee zelf ontworpen, zelf getekende en zelf genaaide kledingstukken inleveren.

Ik heb zo hard gewerkt de laatste maanden.
Naast mijn baan, gezin en grote puber die veel aandacht nodig had de laatste tijd, is ieder vrij uurtje de laatste maanden in het naaiwerk gaan zitten.
Avond aan avond zat ik tot laat in de avond achter mijn tekenwerk of achter de naaimachine.
De laatste weken zat ik 4 dagdelen per week in Breda op de modevakschool.
Normaal gesproken loopt een module van mei tot mei.
Dit jaar waren we wat later, pas in september begonnen, en zijn de modules dus in 4 maanden minder gepropt. Dit was eigen keuze, de examens zijn altijd in mei. Ik had ook ervoor kunnen kiezen om volgend jaar mei examen te kunnen doen.
En twee modules in zo'n korte tijd was dus écht keihard werken.

Afgelopen woensdag zag ik mijn hele examen in het water vallen.
Ik was één van mijn examen-mappen kwijt.
Heel het huis overhoop gehaald. Op de gekste plekken gezocht. In tassen, in de wasmand, in de auto, in laadjes waar ze niet eens n passen. Niet te vinden.
Geen map = geen examen.
Ik wist even niet meer hoe ik het had. Blinde paniek. Bijna overgeven van ellende.
Het hele jaar zo keihard werken, en dan voor de finish struikelen omdat je een map kwijt bent? Dat zou toch niet gaan gebeuren?

Gelukkig hebben we een tegenwoordig allemaal groepsapps.
De docent in de groepsapp vroeg de andere docenten om uit te kijken naar mijn map en na een slapeloze nacht kwam in de ochtend het bericht dat mijn map terecht was en verstopt stond in het lokaal tussen de mappen van de docent.
Ik heb een rondedansje gedaan :-).

De hele week heb ik op mijn tandvlees alles op alles gezet om mijn laatste examenstuk vandaag af te hebben. Nu moet je je niet verliezen in details, en goed is goed, maar soms maken kleine details het nèt even mooier.
Mijn docent liet me een techniek zien om de knoopsgaten te maken met vuldraad. Dat was dan weer een techniek die ik nog nooit had gebruikt en die nog even geoefend moest worden. De techniek zit er nu goed in dus morgen maak het gewoon helemaal klaar!
Af!
Finished!

Ik ben kapot.
Maar voldaan.
En helemaal in mijn nopjes met het resultaat.
De mouwen zitten PERFECT in het jasje (zie mijn vorige blog) en ik kan aan het jasje écht niets ontdekken waar ik niet tevreden over ben, of wat beter had gekund.
En ook de docenten waren tevreden over mijn werkstukken.
Zoveel complimentjes gekregen deze week van docenten en mede-cursisten.
Nu de examencommissie nog.
De foto's volgen volgende week na het examen.

Ik ga lekker een weekje uitrusten, zodat ik er volgende week helemaal klaar voor ben.

En het liedje...
Nou... ik ben een beetje moe en appelig van het harde werken.
Ik vond deze wel toepasselijk :-).
Er komt nu toch weinig zinnigs meer uit bij me, dus dit sluit er mooi bij aan.

U mag aanhaken in de polonaise. Ik haak aan vanwege de teruggevonden map :-)!
Maar gauw wegklikken mag ook :-)
Alle begrip voor.

Zwijmelen op Zaterdag: Mother

Nog 21 dagen tot het examen. 

En als je mij vraagt hoe het gaat, dan zeg ik meestal: vooral doorbikkelen, het wordt vanzelf eind mei. 
Als je het mij vandaag had gevraagd, dan had ik niet kunnen antwoorden zonder in tranen uit te barsten. 
Het klinkt dramatischer dan het is, maar ik was er even helemaal klaar mee. 

Weet je wat het is? Ik heb geen rust meer in mijn kont. 
Nou heb ik dat meestal toch al weinig, die rust in mijn kont... 
Maar ik heb geen rust, ruimte in mijn hoofd om andere dingen te doen totdat mijn werkstukken afgerond zijn. 
En ik durf geen 'vrij' te nemen van mijn naaiwerk, omdat ik bang ben dat alles meer tijd gaat kosten dan ik verwacht, en dat ik het op het einde niet ga redden. Ik heb het hele jaar zo kei-hard gewerkt, dat ik niet voor de finish wil struikelen.

Vanmorgen gunde ik mezelf een ommetje bij het boodschappen doen en de plas waar ik altijd mijn rondjes loop lag er prachtig bij, zo in de lentezon. En ik besefte hoezeer ik het buiten zijn mis.

Dat alles meer tijd kost dan verwacht, is ook deze week zo gebleken. 
Ik had de halswijdte van mijn jasje verkeerd gemeten waardoor ik de kraag te klein had gemaakt. 
Dat betekende niet alleen dat ik een nieuwe kraag moest maken, maar dat ik ook deels mijn examentekening overnieuw moest maken. 

Toen de kraag er goed en wel in zat waren de mouwen aan de beurt. 
Maar ook dat viel tegen. Ik hield op de mouwkop zo'n 6 centimeter over ten opzichte van het armsgat. Echt... ik was de wanhoop nabij. Ik zag alweer voor me dat ik een nieuwe tweedelige mouw moest teken en nieuwe mouwen moest maken. Ik vind het al wonderbaarlijk dat het me gelukt was om een tweedelige mouw te tekenen. Als ik de tekening zie, dan vind ik het echt hogere wiskunde en denk ik echt: WTF... heb ík dat getekend??!!! 

Vandaag besloot ik het toch nog een keer te proberen. Na drie pogingen was het nog niet gelukt. Ik was er helemaal klaar mee. Ik wilde weer tijd aan andere dingen besteden. Aan mijn huishouden, aan hardlopen, aan mijn tuin. Maar iedere keer als ik wat anders doe, dan hangen de examenstukken als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd.
En ik moest er gewoon van huilen. En terwijl ik huilde, schaamde ik me. Mijn kinderen waren thuis. En ik had zelf mijn moeder nooit zien huilen om een mouw. Ik vond eigenlijk dat ik gewoon een slecht voorbeeld gaf als mijn kinderen me zagen huilen om een mouw. Maar het is natuurlijk veel meer dan huilen om een mouw. Het was gewoon het emmertje dat volgelopen was en even leeg moest. Gelukkig heb ik mijn lieve vriendin Kleine Tas tegen wie ik altijd aan mag mopperen via Whatsapp. En Kleine Tas zou Kleine Tas niet zijn als ze me niet even belde. En hoewel ze me geen tips kon geven over de mouw, kon ze me wel moed inspreken. Ik eindigde met het gesprek met een opgewekt: Goed, ik ga kijken of er nog een mouw aan te passen is... En na een paar kleine aanpassingen, wat smokkelen en wat vloeken zat de mouw er eindelijk in.
Nog 3 mouwen te gaan. (Het jasje moet ook nog gevoerd worden). Maar morgen weer een dag. En daarna nog 20 dagen tot de grote dag.

En het liedje voor vandaag?
Mother, van Pink Floyd, uitgevoerd door Pearl Jam.
Mother, vanwege de titel, omdat mijn moeder nooit huilde om mouwen. Of misschien wel, maar dat liet ze dan niet aan ons zien.
En de combi Pink Floyd/Pearl Jam?
Dat is omdat ik vorige week weer twee fijne optredens heb gezien, met zoon- en manlief. Twee goeie bandjes die muziek van Pink Floyd en Pearl Jam speelden...
Echt, bij Pink Floyd... ik heb genoten van mijn pubert. Het was best een beetje een bejaardensoos hoor, met grijze dakduifjes enzo, maar hij stond vooraan het hardste mee te zingen van allen. Met zijn moeder als tweede stem :-). Heerlijk!
Dus... vandaar.