Ik hou wel van liedjes waarin een verhaal wordt verteld. Dit nummer is er één die totaal niet binnen binnen mijn genre van muzieksmaak valt, maar waarbij het volume van de radio toch altijd een flinke tik extra krijgt als ik het hoor. Is ook niet zo vaak. Ik denk. Ongeveer 1 keer per jaar. En dat is met de top 2000. Tot vandaag had ik ook eerlijk gezegd geen idee wie het zong, wanneer het uitkwam en wist ik niets over de band. Ja, country... dat had ik goed ingeschat. En 'ergens' vorige eeuw :-). Maar ik hou van het verhaal. En vooral van de vioolpartij. Als ik een viool zou zijn... dan zou ik zo bespeeld willen worden :-).
Het is alweer een paar weken terug dat ik mijn beklag zat te doen bij mijn vriendin.
Ik vertelde haar dat ik eigenlijk niet helemaal lekker teruggekomen was na mijn zomervakantie.
We hadden het goed in Budapest en in ons huisje bij zee, maar er was ook veel gedoe.
Pubers die niet meewerkten, slapeloze nachten, overprikkeling bij mijn zoon en bij mij.
Een gezin dat er een ander tempo op na houdt dan ik...
Ik wil juist veel van een stad zien, maar mijn gezin vindt dat gauw iets te druk, te warm, te ver of te vermoeiend is.
Ik durf het bijna niet te zeggen dat mijn gezin soms voelde als ballast.
Eenmaal terug bij ons huisje bij zee duurde het nog een week voordat ik me ontspannen voelde en eenmaal terug op het werk merkte ik dat de vakantie gewoon echt te kort was geweest om te herstellen. Balen. Je hoopt toch uitgerust en met hernieuwde energie terug te komen.
Dus toen mijn vriendin vroeg: 'En? Hoe was je vakantie?' Kwam er in plaats van een opsomming van leuks een bakkie ellende naar buiten.
Daar zijn vriendinnen voor. Daar mag je eerlijk tegen zeggen dat je gezin als ballast voelde, terwijl het tegelijkertijd ook juist de mensen zijn die je het liefst om je heen hebt en met wie je mooie dingen wilt delen. Terwijl je gewoon ook zo dankbaar bent dat je gezin bestaat uit juist deze mensen...
'Weet je wat jij moet doen?' was haar reactie... 'Je moet gewoon die ballast thuis laten en een keer met een vriendin op vakantie gaan. Waarom gaan wij niet samen?'
Ik zei dat me dat heerlijk idee leek, maar ik vertelde ook dat ik het vliegen een enorme hindernis vind. 'Maakt niet uit, Tas,' zei ze. 'Ik neem je bij de hand. Ik zeg wel wat je wanneer moet doen. Ik loods je er wel doorheen. Het komt helemaal goed'. Mijn vriendin heeft intussen bijna de hele wereld gezien en ze draait voor een vlucht haar hand niet om, dus dat komt ook inderdaad echt helemaal goed.
Kwam het volgende dilemma: waarheen?
We besloten te kijken op de surprise-reisjes. Dan hoor je pas een paar uur voor vertrek waar je heen gaat. Leuke bestemmingen. Leuke accommodaties. Maar prijzig.
Mijn vriendin zei: 'Tas, wat zij doen, kan ik ook, maar dan voor veel minder geld. Zeg maar wanneer je wilt gaan, dan regel ik het'. Dus ik zei: 'Oké, verras me maar!'
Helemaal verrassen durfde ze niet. Ze wilde het niet op haar geweten hebben dat ze iets koos wat ik niet leuk vond.
Een dag later had ik mail:
Een lief briefje over hoezeer zij vond dat ik een leuke, zorgeloze vakantie verdiend had. Hoe fijn ze het vond dat ze met met me mee mocht. En hoe leuk ze het vond om een bestemming te kiezen.
In die mail had ze als een volleerd reisleidster 4 keuze-bestemmingen uitgewerkt:
Een treinreisje door Toscane, een stedentrip naar Barcelona, een trip naar Malta, in een hotel met yogasessies op het dakterras, en een roadtrip naar Alentejo (Portugal), naar wat oude, kleine stadjes , ten zuiden van Lissabon.
En dat laatste is het geworden. Ik ga gewoon bijna een volle week de boel de boel laten, met mijn vriendin op pad en op ons tempo een hoop zien en beleven. Genieten van de rust, de kust. Genieten van een andere cultuur. Hoe heerlijk is dat? En hoe heerlijk is het dat ze op deze manier voor me heeft gezorgd? Ze heeft dit echt op zo'n fijne manier in mijn schoot geworpen. Deze vriendin is goud waard!
Het duurt nog even voordat het zover is, eind maart... maar ik kijk er zo naar uit.
Ik kan nog een heel verhaal vertellen over het nummer van Lenny Kravitz dat ik erbij heb gekozen, maar mijn blogje is alweer lang genoeg. Het nummer zegt genoeg: I wanna Fly Away! Ik geniet tot die tijd gewoon lekker van de voorpret.
In mei 2017 stapte ik voor het eerst bij Dutch Fashion binnen.
Ik wilde een opleiding tot coupeuse doen en ik was me aan het oriënteren op welke opleidingsmethode en welke plek bij me paste.
Ik weet me die middag nog goed te herinneren.
Ik kwam ver na de afgesproken tijd de les binnen.
Er was een ongeluk gebeurd op de oprit naar de snelweg en ik moest daardoor heel de Zuidwesthoek doorcrossen om in Breda te belanden.
Dutch Fashion was de laatste modevakschool in de regio die op mijn lijstje stond om te bezoeken.
Ik kwam redelijk gestressed binnen.
De hartelijke ontvangst is me altijd bijgebeleven: 'Meid, je ziet er helemaal verhit uit! Zullen we eerst eens even koffie voor je regelen?'
Brabantse gezelligheid.
En ondanks dat de les een gezellige chaos was (de leerlingen legden hun laatste hand aan de examenopdrachten... ik weet inmiddels hoe stressvol dat kan zijn) en ik niet echt een indruk kreeg van hoe een les daar eruit hoorde te zien, zag ik wel dat de sfeer me enorm beviel. Ik zag dat de lesmethode me het meest van alle methodes aansprak en dat de docent enorm kundig was. Met haar enorme creativiteit en drive maakte ik later kennis.
Eigenlijk wist ik het zodra ik binnenstapte: Dutch Fashion is de plek waar ik de opleiding wil doen. En daarbij werd Mode op Maat de lesmethode.
Helaas heb ik van deze docente maar een paar maanden les gehad. Ze leerde me de fijne kneepjes van het vak. Paspelzakken maken, manchetten, kragen met revers, ga zo maar door. De plooien kan ik inmiddels dromen.
Ze leerde me patroontekenen. Ze begeleidde me in mijn eerste 2 examenprojecten. 'We gaan voor de 10' zei ze altijd. Dat is me onder haar hoede voor het eerste examen gelukt. Daar ben ik dankbaar voor.
Nog voor ik mijn eerste examen deed werd ze ziek en heeft ze de modevakschool over moeten dragen. Ze heeft een fantastische opvolger gevonden die mij net zoveel kan leren en even goed inspireert.
Vorige week heeft ze afscheid moeten nemen van het leven. En wij van haar.
Bij het afscheid werd dit nummer gedraaid.
Dat komt door jou...
Heel veel mensen kunnen ze zeggen dat ze iets in hun leven meedragen waar zij de kiem van gelegd heeft. Ze heeft voor heel veel mensen heel veel betekend. Bovenal was ze moeder, partner, dochter, zus, vriendin. Ze is met haar kracht, haar drive, haar creativiteit en haar kennis een inspiratie geweest voor velen. Een mentor, die je uit je comfortzone haalde en je onder haar begeleiding op een hoger plan zette.
Voor mij geldt ook dat ze voor altijd een voorbeeld voor mij zal zijn. Als ik denk aan coupeuse zijn, dan kan ik er alleen maar van dromen om ooit aan haar niveau en creativiteit te tippen.
En ja... het moet vanaf nu echt allemaal zonder Annemiek.
Maar potver...
Alles wat zij ons heeft geleerd, hoe zij ons heeft geïnspireerd... dit alles kunnen wij weer doorgeven aan anderen die het vak willen leren, of die alleen maar plezier willen hebben in het naaien van kleding. En dat is, ondanks dat het allemaal ontzettend verdrietig is, toch ook heel mooi?
Are the details in the fabric
Are the things that make you panic
Are your thoughts results of static cling?
Are the details in the fabric
Are the things that make you panic
Is it Mother Nature's sewing machine?
Are the things that make you blow
Hell no reason go on and scream
If you're shocked it's just the fault
Of faulty manufacturing
Omdat het Langharig Tuig na een lastige tijd voor het eerst weer naar school gaat.
Een traject tot herstel dat al met al ruim anderhalf jaar geduurd heeft.
Blij en dankbaar dat we deze periode voor nu achter ons kunnen laten.
Echt... Het is misschien makkelijk gezegd voor iemand die aan de zijlijn stond, maar ik hoop zo dat iedereen die in een moeilijke periode zit, hoop kan houden op betere tijden.
