Zwijmelen op Zaterdag: Time

De afgelopen week heb ik met Janneke een paar open avonden voor een MBO opleiding bezocht.
Het goede nieuws is: ze heeft haar (voorlopige) keuze gemaakt. Ze wil verpleegkunde gaan studeren.
En dat vind ik wel leuk hoor. Ze treedt hiermee in de voetsporen van haar moeder én ook van haar oma die kraamverzorgster was.
Tijden zijn veranderd hoor :-). Ik leerde nog prikken op een sinaasappel en een spons... Janneke kreeg  op de open avond haar eerste prikles op een 'echte' namaakbil en mocht bloed aftappen uit een 'echte' namaakarm.

Ik vind dat ze hiermee een mooie keuze heeft gemaakt. Niet de makkelijkste. Want naast dat het een mooi vak is, maak je dingen mee waar menig 16-jarig hartje misschien nog niet tegen opgewassen is.

Ik kan me mijn eerste dagen stage nog goed herinneren.
Haha, zie hier de foto met mijn vriendin Kleine Tas, op onze eerste stagedag!

IK weet nog goed de eerste dame die ik ging helpen met wassen... Ik sloeg de dekens weg en schrok me lam omdat haar benen halverwege haar dijen ophielden. Ze hadden me wel even mogen waarschuwen... een voorbereid mens telt voor twee.
De eerste man die bij ons op de afdeling overleed... Ik weet zijn naam nog. Hij is maanden op de afdeling verpleegd. Ik vond het maar raar dat hij ineens weg was.
De eerste acute situatie waarin ik moest handelen.
Die ene nachtdienst waarin 3 nachten achter elkaar iemand overleed.

Het doet je ook weer beseffen hoe snel de tijd gaat. Ik ben alweer 18 jaar uit het vak en ik zou niet meer terug willen, hoe mooi ik het ook vond om voor mensen van betekenis te kunnen zijn.

De tijd die voorbij vliegt.
Mijn Prulleke die alweer een keuze moet gaan maken voor haar beroep.
Mijn Prulleke die van de week nieuwe kleren bestelde en daarbij koos voor een shirt met daarop een afbeelding van The Dark Side of the Moon van Pink Floyd. (Yes! Opvoeding geslaagd!).
Dit is dan gelijk het bruggetje naar het nummer Time.

Toen ik zelf vroeger naar school fietste had ik vaak het album The Dark Side of the Moon van Pink Floyd op mijn walkman aan staan. Ik kende het album natuurlijk van voor tot achter,  maar iedere keer schrok ik me toch weer het apelazerus bij de bellen aan het begin van het nummer Time.
Gelijk wakker zegmaar.

Ik vind het een prachtig nummer.
Van de week kwam ik dit filmpje tegen wat het toch wel zwijmelwaardig maakt.
Géén idee wat de heren van Pink Floyd ervan vinden dat het op deze manier zo'n sentimenteel gebeuren van gemaakt hebben, maar ik vind het wel mooi...
De meningen zijn er hier in huize C. over verdeeld. Zoonlief vindt het 'annoying'.

Ik weet zeker dat ik dit filmpje een keer in een andere context (en dan bedoel ik met een ander liedje eronder) heb gezien, maar ik heb geen idee meer waar en hoe.
De scenes zijn uit de Pixar-film Up.

Klik hier voor het filmpje. 

Zwijmelen op Zaterdag: Home

Het is alweer twee weken geleden dat we zo lekker los gingen bij het poppodium in onze stad.
Er traden drie tributebandjes op van Volbeat, Motörhead en de FooFighters.
En vooral die laatste... man, man...
Er circuleren filmpjes... ik wil het niet weten :-).

Vorig jaar zagen zoon Jip en ik de Foo Fighters op Rock Werchter. Dat was een mooi feestje.
Deze avond was er een Antwerspe Dave Grohl lookalike. (In your Honour is de naam van de band, ze zijn echt de moeite waard om te gaan zien, als je ze eens tegenkomt).
En ik denk dat ik het net zo naar mijn zin heb gehad als toen op Werchter.
Jip vond aansluiting bij een paar andere FooFighterFans.
Het was redelijk rustig voor het podium dus ze hadden alle ruimte om los te gaan.
Toen Jip samen met een andere andere gast op zijn knieën op de grond voor het podium luchtgitaar zat te spelen vroeg de zanger (zie Dave Grohl voor je met een Belgisch accent, haha) of die gekke gasten hiervooraan even uit de zaal verwijderd konden worden, 'want ze worden helemaal gek'.
Toen de zanger ook nog van het podium kwam om even met ze mee te pogoën kon het voor Jip helemaal niet meer stuk. Dit was trouwens wel het moment dat het voor moeders iets te wild werd en dat ik een stapje terug deed :-).

De  muziek was fijn, de energie van de zanger evenaarde die Dave Grohl. De andere bandjes waren ook prima, en we kijken terug op een heerlijk avond, samen met mijn vriendin Kleine Tas en haar lief.

Jemig.. wat kan je hier lekker lang op teren, op zo'n avond. En wat moet ik hier ook lang van bijkomen. Ik kan echt merken dat ik langzaam naar de 50 toe kruip...

Over een klein maandje gaan we in de herkansing. Dan is er een groot festival in Zoetermeer waar deze bandjes ook weer optreden. Ik heb mijn plekje voor aan het podium alvast gereserveerd hoor!

En de muziek voor deze zwijmel... 
Het is en blijft een zwijmelrubriek dus ik heb een rustig nummer van de Foo Fighters gekozen.
Een prachtig nummer, vind ik.
Het liefst plaats ik er één met bewegend beeld. Maar de albumversie vind ik toch het mooist.
Dus ik plaats er 1 met de lyrics erbij. Heb je toch nog iets te lezen tijdens het luisteren :-).

Zwijmelen op Zaterdag: Drops of Jupiter

Vandaag schrijf ik de Zaterdagse Zwijmel een dag te vroeg.
Het is pas vrijdag.
Maar het is vandaag de dag dat mijn moeder haar 69e verjaardag zou moeten vieren.
Ik vind het vandaag wel even fijn om aan haar te denken en even een stukje over mijn lieve moedertje te schrijven. Dus vandaar...
In augustus is het alweer 20 jaar dat ze er niet meer is. En dat vind ik echt niet te geloven.
20 jaar...

Het rauwe verdriet is gelukkig al een hele poos geleden verdwenen.
Het missen wordt helaas niet minder naarmate de jaren verstrijken.
Het meeste mis ik haar nog met opvoed-dingen. Bij pubergedoe. Ik mis een klankbord. Ik mis het delen van ervaringen. Hoe deed ze dat met ons vroeger? Hoe zou ik het nu aan moeten pakken met mijn Puber en mijn Puberella?

Nou ja... dingen als op deze foto zijn eigenlijk de fijnste herinneringen. 's Avonds met elkaar op de bank. De televisie aan. Moeders altijd met een breiwerkje op schoot. Ik zat er vaak met een borduurwerkje naast.

Het liefst keken we quizzen als Twee voor Twaalf of Per Seconde Wijzer. We hebben dat, toen ik het huis uit was, lang samen volgehouden. Dan zaten we met elkaar te bellen, zeiden we niet veel, keken we tv, en riepen we af en toe het antwoord naar elkaar door. Mr. C. vond dat maar raar. Ik niet ;-).
Mijn vader werkte onregelmatig en als hij weg was op vrijdagavond of zaterdagavond maakten we het vaak extra gezellig. Dan namen wat lekkers erbij. We dronken een 'Bakkie Nes'. Dat was van die smerige oploskoffie die we oplosten in een beker warme melk. Vaak deden we een 'Smulrol' opwarmen in de koekenpan, of een loempia of warmden een sateetje op in een pannetje water. Of er was zo'n lekker ranzig huzarenslaatje. Toen ik wat ouder was dronken we dan samen een 'Pleegje': Pleegzuster Bloedwijn of Port. Als het maar een zoet en wijnachtig iets was. 

Ik heb er een liedje bij. En geheel tegen mijn eigen regels in plaats ik een nummer dat ik al eerder heb geplaatst in deze Zwijmelrubriek. Het gaat om Drops of Jupiter van Train. Ik vond het altijd gewoon een mooi liedje, maar een poosje geleden hoorde ik dat hij het schreef toen zijn moeder was overleden. En sindsdien komt het nummer zo enorm bij me binnen... ik moet steeds huilen als ik het hoor.

Echt... ze mag wel weer eens terugkomen van haar soulvacation, van haar reisje through the constellation... het heeft nu wel lang genoeg geduurd... 

Now that she's back in the atmosphere

With drops of Jupiter in her hair, hey, hey, hey
She acts like summer and walks like rain
Reminds me that there's a time to change, hey, hey, hey
Since the return from her stay on the moon
She listens like spring and she talks like June, hey, hey, hey
Hey, hey, hey

But tell me, did you sail across the sun?
Did you make it to the Milky Way to see the lights all faded
And that heaven is overrated?

Tell me, did you fall for a shooting star–
One without a permanent scar?
And did you miss me while you were looking for yourself out there?

Now that she's back from that soul vacation
Tracing her way through the constellation, hey, hey, hey (mmm)
She checks out Mozart while she does tae-bo
Reminds me that there's room to grow, hey, hey, hey (yeah)

Now that she's back in the atmosphere
I'm afraid that she might think of me as plain ol' Jane
Told a story about a man who was too afraid to fly so he never did land

But tell me, did the wind sweep you off your feet?
Did you finally get the chance to dance along the light of day
And head back to the Milky Way?
And tell me, did Venus blow your mind?
Was it everything you wanted to find?
And did you miss me while you were looking for yourself out there?

Can you imagine no love, pride, deep-fried chicken?
Your best friend always sticking up for you even when I know you're wrong
Can you imagine no first dance, freeze dried romance, five-hour phone conversation?
The best soy latte that you ever had and me

But tell me, did the wind sweep you off your feet?
Did you finally get the chance to dance along the light of day
And head back toward the Milky Way?

And tell me, did you sail across the sun?
Did you make it to the Milky Way to see the lights all faded
And that heaven is overrated?

And tell me, did you fall for a shooting star,
One without a permanent scar?
And did you miss me while you were looking for yourself?

Na, na, na, na, na, na, na, na, na, na, na

And did you finally get the chance to dance along the light of day?
Na na na na na na na na na na na na na na
And did you fall for a shooting star, fall for a shooting star?
Na na na na na na na na na na na na na na
And now you're lonely looking for yourself out there.

Zwijmelen op Zaterdag: De straatnaambordjesblues

Vorige week kwam ik een liedje tegen over de straat waar ik ben opgegroeid.
Harry Jekkers zingt een liedje over de Monseigneur Bekkerslaan.
En omdat er in Den Haag geen Monseigneur Bekkerslaan bestaat, móet het wel over de Rèswèkse gaan. Vanuit Den Haag liep je immers zo de Monseigneur Bekkerslaan op.
Jemig... Ik heb een hoop plat Haags gehoord in mijn jeugd, maar ik heb niemand de Monseigneur Bekkerslaan zo lekker plat uit horen spreken als Harrie Jekkers.

Mooie herinneringen kwamen er voorbij aan de Bekkerslaan.
Het was de laatste straat van de bebouwde kom, op het randje van Rijswijk, tegen Wateringen aan. Aan de voorkant liep je langs het crematorium, de Zwet over, zo de polder in. En vanaf de Zwet konden we zomaar naar Vlaardingen schaatsen. Vanaf vijf hoog, waar mijn beste vriendinnetje woonde, keek je het hele Westland over en kon je de vuurtoren van Scheveningen zien.
Aan de achterkant was een groot voetbalveld.
Tussen de flats het speeltuintje, met het huisje waar we op het dak konden klimmen (er was precies een gleuf in het dak, waar je vingers in pasten, om zo aan je vingers omhoog te kunnen klimmen). Hetzelfde huisje waar ik nooit achter durfde omdat er kinderlokkers zouden zitten.  De uitkijktoren waar we op durfden, maar niet meer eraf. De hinkelbaan. De glijbaan die loeiheet was in de zomer als de zon erop stond. De zandbak, waar de moeders op het randje zaten te keuvelen toen we nog heel klein waren. Een gebouw met genoeg vriendinnen waar je uit kon kiezen om mee te spelen.
En altijd hele lieve buurtjes gehad, daar op die Bekkerslaan.

Maar er zijn ook mindere herinneringen.
Aan de donkere keldergang bijvoorbeeld, met om de paar meter een bochtje, een zijgang of een muurtje waar iemand zich verstopt zou kunnen hebben om je te grijpen. Totdat ik daar op mijn veertiende wegging ben ik bang geweest in de keldergangen. En ik moest er zeker twee keer per dag doorheen, om mijn fiets te halen. Onze box was ook nog eens bijna helemaal op het einde. Dat daar nooit wat gebeurd is, is me een raadsel. Of er werd goed gezorgd dat het mij niet ter ore kwam. Ik ruik nog de verrotte geur van het hok met huisvuilcontainers waar ik ook iedere dag minimaal twee keer langs moest.
Of wat dacht je van Meneer de W. De überstrenge huismeester met die harde stem, die altijd wat te zeiken had als je alleen maar langsliep. Of als je in de hal stond om even op je vriendinnetje te wachten... Hij stuurde je gewoon naar buiten. Hij was echt tégen kinderen.
Als ik naar buiten moest keek ik altijd gelijk of zijn kantoortje dat naast de ingang dicht was. Dan durfde ik pas zonder angst naar buiten te gaan, of op mijn vriendinnetje te wachten.
Gelukkig overheersen de fijne herinneringen!

Nou ja... Harry Jekkers heeft er hele andere herinneringen aan als ik.
Ik heb er gelijk een plaatje bij hoor: Dat ik uit mijn slaapkamerraam naar buiten kijk, vanachter de gele gehaakte gordijntjes met kippetjes, en dat ik meneer Jekkers daar in de lantarenpalen zie klimmen :-).
En dat monseigneur Bekkersplein?
Die heeft hij volgens mij gewoon erbij verzonnen hoor. Die bestaat helemaal niet.

Zwijmelen op Zaterdag: Numb

We deden iets spannends deze week.
Iets wat we ongeveer 15 jaar geleden voor het laatst deden:
We boekten een vakantie!

Natuurlijk gaan we wel vaker op vakantie, maar naar de camping in Duitsland, of naar ons huisje bij zee hoeven we nooit te boeken. Maar omdat we in augustus 20 jaar getrouwd zijn willen we eens "groots uitpakken" ;-).

Spannend.
Voor de jongste wordt het de eerste keer vliegen.
De oudste zat ooit wel in een vliegtuig maar heeft er geen herinneringen aan.

Wat het wordt?
Nou... Wel vier hele dagen.
En wel anderhalf uur vliegen.
Naar Praag.
En daar heb ik ontzettend veel zin in.

Dus om alvast in de stemming te komen wil ik een liedje plaatsen met beelden uit Praag.

Het mooiste liedje plaatste ik in 2013 al eens, dus die mag van mij niet meer in de Zwijmelrubriek.
Dat was Never Tear  Us Apart van INXS.
Dus nu het wordt Numb van Linkin Park.

Oké, oké... voor degenen die Linkin Park toch teveel herrie vinden...

Geniet maar even van INXS! 
Qua beelden vind ik deze eigenlijk gewoon het mooist!