Zwijmelen op Zaterdag: Maid of Orleans

Volgens mij is deze nog nooit voorbijgekomen in de zwijmel-ere-galerij.
En toch verdient hij daar écht een plaatsje.

Maid of Orleans van Orchestral Manoeuvres in te Dark.

Zwijmelen op Zaterdag: Something in the Way

Het lastige aan de weekendjes in ons zomerhuisje is het meenemen van alle spullen die je nodig hebt.
Veel heb ik daar liggen, maar sommige dingen heb ik nu eenmaal niet dubbel in huis.
De oplader van mijn telefoon bijvoorbeeld, of alles wat ik nodig heb als ik ga hardlopen.
Een setje sportkleding ligt er inmiddels, maar vaak neem ik toch mijn lievelingssetje mee, omdat het weer weer net te koud of net te warm is voor de outfit die daar ligt.
Maar jeetje, waar ik al niet aan moet denken als ik daar even wil gaan hardlopen.
Ik draag bij het lopen altijd een andere bril, omdat mijn gewone dagelijkse bril door het zweten steeds afzakt. Ik moet er aan denken dat ik mijn sport-BH meeneem. (Weet je hoe rot het loopt in je gewone padded-BH?) Of die keer dat ik alles bij me had, behalve mijn oortjes. Bij een duurloopje móét ik gewoon muziek hebben. Of de armband waar ik mijn telefoon in draag tijdens het lopen. Ook zo'n ding waar ik er maar 1 van heb en die redelijk essentieel is.

Vorige week was ik dus mijn telefoon vergeten en gelukkig was Jip zo lief om de zijne aan mij uit te lenen. We delen grotendeels dezelfde muzieksmaak dus dat kwam goed.
In zijn playlist kwam ik het complete album Nevermind van Nirvana tegen. Mooi!  Het was een poos geleden dat ik hoorde.
Halverwege mijn laatste loopje was het laatste nummer voorbij en ik verwachtte dat de muziek verder zou gaan met een nieuw nummer of een nieuw album. Maar, ik wachten, en nog eens wachten. Er gebeurde niks. Het geluid harder... nog niks.
Ik moest toen toch maar mijn loopje onderbreken om muziek te zoeken, maar op een vreemde telefoon en in het felle zonlicht kon ik de juiste knopjes op het scherm niet vinden.
Uiteindelijk was er weer geluid en bleek dat ik de replay-knop had gevonden. Dus noodgedwongen liep ik mijn loopje met nog een keer het hele album uit. Het was geen straf. Lekkere stevige muziek, en net bij het uitlopen kwam het laatste rustige nummer.

Heb ik trouwens mijn lievelingsvalleitje weleens laten zien? Ik denk het wel hè? 

Als ik daar loop, heb ik echt de neiging om te gaan huppelen. 

In  middag ben ik er nog even met Janneke naar teruggefietst om er samen te gaan picknicken. 

Maar hoe zat het nou met de nuziek die niet verder speelde? Waarom begon er geen nieuw nummer?
Toen ik thuis kwam viel het kwartje. Het album heeft een hidden song. Na 15 minuten stilte krijg je het laatste nummer pas te horen. En die was ik dus even vergeten.

Ik plaats dus heet op één na laatste nummer van dit album in de zwijmel vandaag. Omdat dat één van de weinige rustige nummers van Nirvana is. Ik denk dat de meeste zwijmelaars dat op de zaterdagmorgen het beste 'kunnen pruimen', hoewel het een behoorlijk depressieve song is.
Ik hou van het 'donkere' geluid van de gitaar in de muziek van Nirvana. Ik hou van de stem van Kurt Cobain. Een klassieker die gelukkig ook door de volgende generatie gewaardeerd wordt.

Het leed dat Moestuin heet

Leuk hoor... die moestuintjes.
Het kost je ontzettend veel energie, maar je krijgt er zoveel voor terug...
Althans... de rest van moestuinierend Nederland misschien, maar ik niet.

Vanaf april begonnen we vol goede moed, Janneke en ik.
Met moestuintjes van de Appie en wat ander los zaad.
Laten kiemen in de vensterbank. Zorgen dat ze niet te droog, maar ook zeker niet te nat werden.
Laten harden in tuin, 's avonds weer naar binnen.

Overpotten. Niet vergeten water te geven.
De schuur stond vol met potten in allerlei maten.
Ontrupsen.
Bemoedigend toespreken.
We waren er maar druk mee.

Na een zomer moestuineren kan ik concluderen dat ik volgens jaar beter maar alleen nog maar paprika's en pepers kan zaaien. Dit was het enige wat succesvol was.

Kijk hem eens hangen en glimmen, die kanjer!

De bietjes die ertussen staan, gaan het denk ik niet redden. Ze blijven wat achter qua groei en zien er wat droogachtig uit. 

De Broccoli: Rupsenvoer... 

De venkel: Die ging wel de lengte in, maar die vergat dat hij ook nog dik moest worden. Hij is zo matig dat hij niet eens goed op de foto wilde... Overigens... het ligt niet alleen aan het vrij kleine potje. De venkel die wat ruimer behuisd was zag er niet veel beter uit. 

De peterselie: Die doet het goed. Maar wat moet je met zoveel peterselie? Dat gaat toch alleen maar in de soep? En als ik 2 keer per jaar groentensoep maak, dan is het veel... 

De meloenen: Het werden prachtige planten. Maar de meloentjes verschrompelen zodra ze het formaat knikker dreigen te krijgen. 

En zo ook de courgette. Veel blad, met prachtige gele bloemen. Maar 0 vruchten. 

Dan de tomaatjes. Die verschrompelen op het moment dat ze bijna rijp zijn. 

Ik geloof dat het er nog geen 10 van heb kunnen snoepen.

Wat het wel goed deed, waren de augurken. Maar ja... die zijn eigenlijk niet zo heel lekker om zo te eten. En de augurken inmaken, vond ik dan net weer veel werk. Het was ook niet zo dat ik ze bij bakken tegelijk kon plukken... 

En ook hulde voor de sperzieboontjes. Daar had ik 3 plantjes van. Maar dat was lang niet genoeg voor 1 maaltijd. 

De andijvie schoot door voordat het groot was en smaakte veel te bitter. 
De radijsjes deden het goed, maar er poepte een kat in de bak en toen hoefde ik ze niet meer. 
De rucola was veel te stug.

Dus. Conclusie. 

Voor herhaling vatbaar? 

Nee, eigenlijk niet. 

Maar ik weet zeker dat de tuin volgend jaar wil vol met potten staat, want eigenlijk vonden Janneke en ik het toch ook wel heel erg leuk. 

Tot die tijd zijn tips welkom. 

Zwijmelen op zaterdag: she's like a rainbow

Het was vorige week alweer 3 jaar geleden dat mijn lieve schoonzusje Annemiek  overleed.
Of is het nog maar 3 jaar geleden?
De mooie dappere vrouw.
Dit nummer zat de afgelopen weken steeds weer in mijn hoofd.
Hoe mooi... dat we bij iedere regenboog altijd weer even aan haar denken!

Theekransje (2)

Waar mag je mij 's nachts voor wakker maken?

Mijn kinderen mogen me altijd wakker maken als er iets is.
Als het onweert ofzo. Of als ze eng gedroomd hebben.
Maar verder mag niemand me ergens voor wakker maken.
NIEMAND! NERGENS VOOR!

Echt. Ik ben een slechte inslaper. Het duurt sowieso vaak minimaal een uur voordat ik in een diepe slaap wegzak. Ongeacht hoe laat ik naar bed ga. Mijn gedachten springen altijd alle kanten op.
Daarbij zijn de nachten verder ook gewoon onrustig. Ik droom veel.
En vooral: ik transpireer veel.
Vies ja. Maar het is zoals het is.
Op mijn nachtkastje licht een stapel shirtjes klaar zodat ik, als ik weer eens badend in het zweet en onderkoeld (want kletsnatte kleren voelen gewoon koud) wakker word, met zo min mogelijk inspanning gauw weer even lekker wat droogs aan kan trekken.
En dat gebeurt gemiddeld twee keer per nacht.
Het is al een stuk minder dan het was hoor. Tot vorig jaar was dat nog een keer of 4 per nacht. Dus ik heb hoop dat het ooit weer over gaat!

Voor iemand die eigenlijk standaard te laat naar bed gaat, en voor haar biologische ritme dagelijks te vroeg op staat, is dus iedere minuut nachtrust kostbaar.

Wat is het meest bijzondere wat iemand ooit voor mij deed? 

Het waren een paar mensen die heel veel voor mij deden op 1 dag.

Eind juli 1998 besloten Mr.C en ik halsoverkop te gaan trouwen.
Mijn moeder had te horen gekregen dat ze uitzaaiingen had van kanker door heel haar lijf. Het zou een kwestie zijn van weken.
Mr.C en ik zouden eigenlijk in mei 1999 trouwen. Maar toen we dit slechte nieuws hoorden besloten we direct dat we zo snel als mogelijk was onze bruiloft zouden houden, zodat mijn moeder erbij kon zijn. Maar hoe regel je dat binnen twee weken?
We hadden veel familie en vrienden om ons heen, die zich ervoor inzetten om deze dag onvergetelijk voor ons te maken.
Er was een vriend die een trouwauto regelde. Mijn zwager zorgde voor de bloemen en de corsages. Een vriendin nam vrij om met Mr.C. de stad in te gaan om nog gauw een pak te scoren. Twee collega's van mijn vader boden aan om de hele dag op video vast te leggen. Mijn oom had een party-boat en die stelde hij voor ons beschikbaar. Hij regelde diner, taart en de hele mikmak.

Dankzij dat warme bad van mensen om ons heen kijken wij nog steeds terug op een prachtige dag. Er was liefde. Er was verdriet, omdat veel mensen wisten dat ze mijn moeder waarschijnlijk voor het laatst zouden zien. Er waren heel veel tranen. Maar ik zou die dag nooit, maar dan ook nooit op een andere manier over willen doen.

Mijn moeder had in de twee weken naar de huwelijksdag toe veel afleiding door alle voorbereidingen. Ze heeft er, vanaf haar ziekbed heel erg naartoe geleefd. En ik ben er dankbaar voor dat we haar die voorpret hebben kunnen geven. Ze heeft genoten van een prachtige dag en alles gegeven wat ze nog aan kracht in zich had. Op 4 augustus trouwden we. Op 20 augustus is ze overleden.

Heb ik de afgelopen weken nog iets nieuws geleerd?

Ik volgde wat youtubejes met Jip's nieuwe gitaar in de hand.
Ik leerde vanalles over akkoorden. Ik leerde hoe ik zo'n akkoordenblokje moet lezen.
En ik leerde dat het nummer van Guus Meewis 'Het is een Nacht' maar uit 4 akkoorden bestaat.
En ik leerde twee akkoorden spelen. Het E-akkoord en A-mineur akkoord.

En ik paste iets toe dat ik van mijn dochter leerde.
Je weet wel... die piraten met dat ooglapje. Dat hebben ze dus voor hun oog zodat ze makkelijk kunnen zien als ze een donkere ruimte binnenlopen. (Heeft 40 jaar geduurd voordat ik dat wist...)
Dus zei ze: als je nou 's nachts je bed uitgaat, om te plassen, en je doet het licht aan, dan moet je één oog dicht houden. Dan kan je in het donker makkelijk je bed weer terugvinden.
Nou ja... Echt handig!
Het is zo'n goede tip en zo simpel dat vast de hele wereld dit altijd doet. Behalve ik natuurlijk.

Wat is het leukste wat ik leerde van mijn oma? 

Mijn oma (van mijn vaders kant) leerde me breien. Met dikke houten pennen en dikke bruine wol.
Niet dat ik dat ooit verfijnd heb, want ik kan niet meer dan een sjaal breien, maar ik vond het wel heel leuk om naast haar te zitten en met haar mee te kunnen breien. Ik was altijd wel jaloers hoor op haar breivaardigheid. Die ging zo snel.
Ik heb nog jaren een door haar gebreid poesje gehad. Wittewolletje heette die.

Maar wat ik nu, nu ik zelf volwassen ben, het meest bewonder aan mijn oma, is haar grote hart en haar hartelijkheid. (Of is dat hetzelfde?)
Er was plek voor iedereen. Nooit was haar huis te vol. Nooit was iets te veel. Nooit had ze geen zin in een logeerpartijtje.
Zelf ben ik veel meer op mezelf.Ik vind veel mensen in huis gezellig hoor, maar ook gewoon heel erg druk. En vaak, als ik even geen zin heb in een logeerpartijtje (als de kinderen vriendjes/vriendinnetjes) willen uitnodigen, dan denk ik even aan oma, bij wie altijd iedereen welkom was. En dan denk ik, ach... wat kan het eigenlijk ook schelen...
Dat is eigenlijk wel de grootste les die ze me, zonder dat ze het zelf wist, heeft geleerd.



Schuiven jullie even gezellig aan?
Ik ben benieuwd naar jullie antwoorden!