Voor deze Zwijmelzaterdag was het 'verzoek' gekomen om een nummer te kiezen uit de jaren '60.
Dat is wel ver van voor mijn tijd hoor!
Als kind van de jaren '70, waarbij mijn smaak voor muziek ontwikkeld is in de jaren '80-'90 was dit toch wel even diep graven.
Ik had natuurlijk iets kunnen kiezen van The Stones waar ik in de jaren '80 veel naar luisterde, of van The Doors.
In de jaren '80 is bij mij echter ook de liefde voor muziek van Pink Floyd ontstaan. Destijds een band die ook al heel wat jaartjes meedraaide. En omdat de muziek van Pink Floyd als een draad door mijn leven verweven is, (de laatste jaren kan ik ook samen met mijn zoon enorm van deze muziek genieten, hoe mooi is dat!!!) heb ik voor deze band gekozen.
Het viel niet mee om iets zwijmelwaardigs uit de jaren '60 te vinden van PF.
Het vroege werk is bijna allemaal vrij psychedelisch en niet heel erg toegankelijk.
Maar... ik kwam See Emily Play tegen.
Een song die je qua geluid misschien eerder zou toeschrijven aan The Beatles.
En een heel grappig filmpje met 4 lunatics on the grass. (<- grapje dat alleen de Pink Floyd-kenners zullen snappen :-) ).
O, jongens, echt... alles beter dan 'zoals in mijn tijd' in een slaapzakje voor het ticketkantoor bivakkeren hoor, maar wat is dat tickets bestellen toch altijd een schijtzenuwengebeuren.
Gisteren om 10 uur startte de verkoop van mijn dochters allerfavorietste band Bastille.
Een paar jaar geleden hebben we ze al een live gezien in het sportpaleis in Antwerpen, en we vonden het beiden voor herhaling vatbaar. Voor mijn dochter is dit een understatement. Ze wil niets liever dan Bastille nog een keer zien!
Expectations VS Reality:
Expectations:
Ik log in achter mijn PC, bestel twee kaarten, betaal, een paar minuten later krijg ik de kaarten in mijn mailbox. Zo handig.
Reality:
Om half 10 zit ik klaar achter de computer.
De verkooppagina van het Sportpaleis open, en voor de zekerheid bij ook die van Ziggodome, waar ze ook op gaan treden, voor het geval bij het Sportpaleis achter het net zou vissen. Inloggen bij de Nederlandse ticketservice en bij de Belgische Teleticket.
Wachtwoorden natuurlijk vergeten. Opnieuw opvragen. Inloggen bij mijn twee mailboxen want bij de Belgische was ik natuurlijk weer bekend bij mijn tweede mailaccount.
Om 10 over half 10 knalt het internet eraf en kan het hele inloggebeuren opnieuw beginnen.
Met een minuutje staat nu alles weer open en kan het wachten beginnen.
Kak... er is intussen een wachtrij van een half uur bij Ziggodome... maar met 5 minuten word ik toch weer toe gelaten op de site. In mijn zenuwen refresh ik toch de pagina van Ziggodome (er werd nog gewaarschuwd: DOE DIT NIET!!!) en kom ik weer achter in de wachtrij te staan.
Om 2 minuten voor 10 krijg ik van de zenuwen een aandrang des doods. Ik besluit deze zo goed en kwaad als het gaat te negeren, want dat ga ik natuurlijk nooit redden in 2 minuten.
Om 1 minuut voor 10 zie ik dat de Belgische Site opengaat. Ik bestel 2 tickets voor 'staanplaatsen op het veld' en verrek! ik kan door naar het betaalscherm.
Ik pak mijn telefoon, log in bij mijn bank, en scan de QR-code. Maar die wordt niet herkend. 'Update de nieuwste versie van de bank-app' zegt-ie.
Ik doe een update... ik wacht.... en terwijl ik wacht bedenk ik me dat op mijn mans telefoon ook een bank-app staat. Ik pak de telefoon (die gelukkig thuis ligt) van mijn man (die niet thuis is). Shit. Die is leeg. Snoertje, snoertje, waar is het oplaadsnoertje?
Ik hang zijn telefoon aan de pc en er komt sap in. Weer shit. Ik moet zijn simcode in toetsen. Die weet ik niet, ik moet hem bellen op zijn werk. Met mijn telefoon die ligt te updaten. Gelukkig neemt hij op. Ik log in op zijn telefoon, op zijn bankapp, scan de QR-code en.... hij pakt hem ook niet. Ook daar moet ik de laatste versie van de app downloaden. Maar intussen had ik op mijn telefoon al gezien dat hij met de nieuwste versie van de app de QR-code ook niet pakt.
Er zit maar 1 ding op... teruggaan uit het betaalscherm en opnieuw twee kaarten proberen te bestellen. Er zijn inmiddels 20 minuten voorbij. Dit is kansloos. Ik ben nu bijna hysterisch. Ik klik op 'bestel uw tickets' en tot mijn stomme verbazing kan ik nog twee veldplaatsen scoren! Hoe bestaat het!!!
Ik zie nu heel klein, helemaal verstopt onderaan de bestelpagina het kopje 'selecteer uw bank' staan (ah!!! stom! Die was ik zojuist vergeten, logisch dat het dan niet lukt! Waarom had ik niet bedacht dat ik mijn bank niet had geselecteerd?), ik selecteer mijn bank, ik mag door naar het betaalscherm en krijg een QR-code, scan hem, en ha! hij pakt hem!!!
Om 5 voor half elf waren Janneke en ik de blije eigenaars van een ticket voor Bastille!
Mijn god... wat een toestand was dit!
Maar... We gaan in Antwerpen Bastille zien!
En ik kan op mijn gemakje naar de WC.
Een liefdesliedje van U2: All I want is you.
In mijn ogen (oké... oren dan) één van de meest ondergewaardeerde nummers van U2. Want jemig... wat vind ik dit een prachtig nummer!
Ze zeggen dat hij het nummer voor zijn vrouw schreef. Stel je voor als zó de liefde aan je word verklaard... Je leven zou klaar zijn.
Het verbaast me dat niemand het ooit eerder in deze zwijmelrubriek geplaatst heeft!
Ik moet ook eerlijk zeggen... hij was bij mij ook even van de radar verdwenen.
Er is bij dit nummer een prachtige clip gemaakt, die zich afspeelt in een circussetting.
Maar de clips die ik kon vinden op Youtube worden allemaal voor het einde afgebroken. Dat geeft kortsluiting in mijn hoofd dus die plaats ik niet. Maar ik heb hier wel een linkje naar een Vimeo.
Ik raad je aan deze even af te spelen. Het is een beetje een verwarrend filmpje... want wacht... wie ging er nou eigenlijk dood?
En als je halverwege denkt: mwah... niet mijn ding... niet afhaken hoor! Scroll dan even door naar het einde. Want het outro is echt episch!
En voor wie mee wil zingen, de tekst:
You say you want
Diamonds on a ring of gold
You say you want
Your story to remain untold
But all the promises we make
From the cradle to the grave
When all I want is you
You say you'll give me A highway with no-one on it
Treasure, just to look upon it
All the riches in the night
Like a Bad Out of Hell van Meat Loaf is één van mijn favoriete albums.
Het is een beetje tussen Kunst en Kitsch denk ik.
Aan de ene kant briljant. Maar ook zo over de top.
Maar maakt niet uit. Ik geniet ervan.
Als puber draaide ik hem vaak onderweg naar school. Ik had het album op cassette, voor in mijn walkman. Heerlijke lange bombastische nummers. En nog neem ik het album weleens mee, als ik een end moet rijden. En hij is het mooist als je hem van voor tot achter afspeelt. Want o, wat zingt dit album lekker mee. En wat zingt het lekker als niemand je hoort!
Als zo lang als ik weet woonden ze op het hoekje op de eerste etage van ons flatgebouw. Mijn buurman en buurvrouw. Het waren aardige, lieve mensen. Mensen die voor ons onder de noemer 'deftig' vielen. De buurvrouw had een mooie dubbele naam. Als ze over de galerij voorbij liepen dan waren ze altijd keurig gekleed. De buurvrouw altijd op hoge hakken, keurig in de make-up, haren in de plooi en een bontjas aan. De buurman maakte zijn outfit compleet met een hoed. Maar die bontjas en hoed kan ik er ook in mijn herinneringen bij verzonnen hebben. Geen idee of ze die ook echt droegen. (Eén van mijn vroegste jeugdherinneringen is dat ik 'buurvrouwtje' speelde en deed alsof ik op de hoge hakken van mijn moeder de trappen in het trappenhuis af moest lopen.)
Ik kwam ze ook nooit ergens anders tegen als bij ons op de galerij of in het portiek. Ik zag ze nooit wandelen of fietsen. In het winkelcentrum of in de buurtsuper kwam ik ze nooit tegen. Ik heb altijd gedacht dat ze hun boodschappen deden in van die Haagse Delicatessenzaakjes in de binnenstad. Geen idee of dat waar is.
Maar als ik ze zag waren ze altijd samen.
We kwamen er vaak over de vloer, mijn zus en ik. Mijn buurvrouw was dol op ons.
Als de buurvrouw aan het koken was gingen we altijd even kletsen op de galerij waar mijn zusje en ik aan het spelen waren, bij haar open keukenraam. We kregen dan altijd een 'schuimpje'. De buurvrouw vertelde me niet zo heel lang geleden dat ik altijd om een 'zuigje' kwam vragen :-).
Bij haar konden we proeven aan een luxe die we bij ons thuis en trouwens nergens in onze familie of kringen kenden. De bel had een elegante 'ding-dong' in plaats van een allesdoordringende 'tring'. Er lag hoogpolig, zacht tapijt van gang tot woonkamer, waar je voeten een paar centimeter in wegzonken. Als we binnenkwamen werden onze jassen aangenomen en niet zomaar aan een haakje op de kapstok gehangen, maar werden zorgvuldig aan een knaapje in de kast opgeborgen. In de woonkamer stond een enorme vleugel (waar we als kind best op mochten spelen, als we het maar met één vingertje tegelijk deden), een wand vol met boeken, en op het laatste stukje muur dat nog over was hing een prachtig schilderij met engeltjes in een enorme gouden lijst. Ondanks dat hun huis hetzelfde was als het onze, maar dan in spiegelbeeld, leek het een compleet andere wereld. Er waren dingen die wij thuis niet hadden. Een video-recorder. Een kleurentelevisie.
Ik herinner me nog goed de woensdagmiddagen waarop mijn zus en ik werden uitgenodigd om film te kijken. Er was thee uit prachtige porseleinen kop en schotels. Echte thee die eventjes moest trekken en door een zeefje ingeschonken werd, niet van die Pickwickzakjes zoals we thuis hadden. De suikerklontjes werden aangereikt met een zilveren suikerklontentang. Er stonden twee kristallen schaaltjes klaar met wel drie soorten Mars-repen, smarties en chips. En er was priklimonade. En natuurlijk de film. Ik herinner me Bambi, Sneeuwwitje, en toen we wat ouder werden Annie en E.T.
De buurvrouw had een groot hart. Ze had altijd verhalen over haar adoptiekinderen in Sri-Lanka. En ze zorgde altijd voor de zwerfkatjes rondom onze flat. Er was een takelsysteem met alu-bakjes vanaf haar balkon naar de struiken beneden.
Toen ik een jaar of 8 was zag ze in mij een talent dat ik zelf nooit ze heb gezien. Ze vond dat ik aanleg had voor pianospelen. Ze voorzag een grote carrière voor mij op een conservatorium. Jarenlang heeft ze mij pianoles gegeven. De carrière is er echter nooit gekomen. Haar klassieke smaak ging steeds minder matchen met wat ik wilde leren. Alles wat ik aandroeg vond zij vreselijk slecht gecomponeerd. Ik begon steeds minder mijn lessen te oefenen. Wat dat betreft hield ik haar niet voor de gek, ze woonde immers naast ons. Op een gegeven ogenblik ben ik ermee gestopt. Ik voel me daar nog wel eens schuldig over. De piano is wel mijn hele leven lang meeverhuisd. Ik speelde zelf amper meer piano, maar had de hoop dat mijn kinderen er ooit muziek op zouden maken. En dat is uitgekomen. En daar ben ik mijn buurvrouw dan weer dankbaar voor.
Toen ik niet meer naast hun woonde heb ik ze nog maar weinig gezien. We hebben wel altijd contact gehouden. Ze waren op onze bruiloft. De buurvrouw was altijd heel belangstellend naar mijn leven, en naar mijn gezin. Ik ben met mijn kinderen ooit één keer op bezoek geweest. Ze waren niet ouder dan 4 en 7 denk ik, maar ze weten het zich nu nog te herinneren, het had indruk gemaakt. De buurvrouw was de laatste met wie ik een echte correspondentie had: lange epistels op papieren brieven over de post en enveloppen met stickertjes versierd.
Vorig jaar wilden mijn zus en ik weer eens een bezoekje plannen. Het kwam niet goed uit vertelde de buurvrouw, omdat haar man erg ziek was. We hoopten allemaal dat het vaarwater wat rustiger zou worden en dat het er in de loop van het jaar nog eens van zou komen. Haar man werd echter zieker en zieker en in de laatste brief in juni vertelde ze me dat ze zelf erg moe was en veel pijn had. De artsen hielden het op stress van de zorgen om, en het zorgen voor haar man. Een bezoekje zat er voorlopig nog niet in. Ik begon te vrezen dat we haar voor het eerst weer op de begrafenis van haar man zouden zien.
Vorige week droomde ik dat de buurman in zijn rolstoel naar me toe kwam rijden. Hij probeerde wat te zeggen, maar ik weet niet wat. Ik schrok wakker. Bang dat dit een slecht voorteken zou zijn. Ik nam me voor om deze week nog een kaartje te sturen om ze te laten weten dat ik vaak aan hun dacht.
Woensdag kwam ik uit mijn werk en er lag een envelop op tafel met een grijze rand. Op de kaart stond in grote letters de naam van mijn buurvrouw. Mijn ogen zochten snel de rest van de tekst af... ergens móest toch staan dat ze vertelde dat haar man was overleden? Maar nee... het stond er niet.
Ik was compleet in shock. Er stond toch echt dat mijn buurvrouw was overleden... Zomaar ineens, zonder aankondiging...
En nu, een paar dagen later, ben ik nog steeds in shock en verdrietig. Ik zal aan het idee moeten wennen dat ze er niet meer is. Iemand die altijd een deel van mijn leven is geweest. Het eerste deel van mijn leven heel dichtbij, het tweede deel op afstand. Ze was iemand die ons van nabij op heeft zien groeien en ze had ook veel herinneringen aan mijn moeder, over wie ze altijd heel liefdevol sprak. Ik heb het gevoel gehad dat we nog altijd een lijntje samen hadden, wat een beetje werd bevestigd door de droom die ik vorige week had. Ik hoop dat dat lijntje over de grens van dood en leven blijft bestaan.
En de muziek in deze zwijmel? Eigenlijk zou ik nu een zwaar klassiek stuk moeten kiezen. Daar hield ze van. Maar ik ben daar, ondanks haar pianolessen en alles wat ze me liet horen, nooit zo in thuis geraakt.
Ik heb gekozen voor een nummer van Paul Simon, uitgevoerd met violen, dwarsfluit, cello en nogmeer van die klassieke instrumenten. Ik hoop dat ze deze muziek niet slecht gecomponeerd vindt en dat ze het kan waarderen.
