Zwijmelen op zaterdag: Dansen op de Vulkaan

 

Straks is het verboden

Of te laat om nog te gaan

Lief trek iets moois aan... 

Want we gaan dansen, dansen, dansen, 

Dansen op de vulkaan. 

Met deze zinnen brandden de tranen de laatste maanden regelmatig achter mijn ogen. 
En deze zinnen deden me ook paar maanden geleden besluiten om met Josha tóch naar het concert van Harry Styles te gaan. 
We twijfelden al een poos. Tickets waren duur. Ver weg. Een doordeweekse dag. We moesten werken. En  het was in de galmbak die Arena heet. 

Maar toen ik de zinnen: 'straks is het verboden, of te laat om nog te gaan', op de radio hoorde wist ik het: Tas... pakken wat je pakken kan, met je Prulleke. 

Ik wist toen al dat ze na de zomer met haar vriend voor een jaar naar Zwitserland zou gaan. Na de zomer leek toen nog ver weg. 
En ik  dacht ineens: wie weet... hoe de wereld er over een jaar uit zal zien. 
Straks is het verboden, of te laat om nog te gaan... 

Dus kochten we tickets, trokken we een dag later onze mooiste glitterkleding aan, en gingen we naar Harry Styles en hadden we de avond van ons leven. 

Deze week was het dan zover. Het vorig weekend lag ineens de verhuisdatum vast: de aankomende woensdag zou ze vertrekken. Dat zou betekenen dat ik haar nog maar een paar uurtjes zou kunnen zien voor vertrek!!! Om de pijn te verzachten boekten we direct een treinticket voor mij, voor over een paar weken zodat er een datum vast zou liggen waarop ik haar weer zou zien. En achteraf blijkt dat een grote troost te zijn! Gauw organiseerde ik nog een afscheidspicknick en zo kon ik nog wat extra uurtjes samen stelen.  

We hebben heel wat tranen laten lopen de afgelopen week. We gaan elkaar ontzettend missen. 

Het was zondag ook 25 jaar geleden dat mijn lieve moedertje overleed. En het missen, loslaten, onvoorwaardelijk liefhebben was ineens zo'n enorm thema in mijn leven. 
De tranen mochten er zijn. Maar ook het gevoel van ontzettend trots dat ze deze stap gaan zetten. (Ze is nog maar 19 hè?!!).
'Stevig geworteld om veilig hun vleugels uit te kunnen slaan'. 
Josha gaat als verpleegkundige werken in een Hospitaal in Bern. Voor haar vriend is een jaar buitenland een verplicht onderdeel van zijn studie. Ik hoop dat het ze ontzettend veel ervaringen en plezier zal brengen. 

Willen jullie nog een mooi verhaal horen hoe ze aan een huis kwamen? 
Het lukte maar niet om een woning te vinden in Bern. Ze, en we, hadden wel gedacht dat ze dat online zou kunnen lukken. Maar de makelaars wilden geen woning verhuren zonder bezichtiging. Dus ze zijn de afgelopen tijd een keer of 3 naar Zwitserland gereden. 
Steeds 50 of meer gegadigden voor 1 woning. En toen ze eindelijk beet hadden, wilde de makelaar een verblijfsvergunning zien. De ambassade, waar ze heen gingen voor advies voor die vergunning, vertelde dat ze daar een woonadres voor moesten hebben... kastje-muurverhaal. 
Zondag avond zaten ze aan een meertje en ze raakten aan de praat met een surfer. Ze vertelden waarvoor ze in Zwitserland waren, en de surfer bleek makelaar te zijn in Bern, hij had een appartement beschikbaar, ze mochten de volgende avond komen kijken... 
Dat was wel even spannend... want zo'n ontmoeting... als het te mooi lijkt om waar te zijn... dan ís het vaak te mooi om waar te zijn. 
Maar het verhaal eindigde er dus mee dat ze nu in dat appartement wonen. 
Ik weet van 1 persoon zéker dat er een gebedje voor hun is gedaan. Ik bid zelf nooit, maar ik geloof graag dat het clubje mensen hier boven beetje aan de touwtjes getrokken hebben. En dat het universum in actie kwam en gewoon deed doet wat het moest doen. 

Lief Prulleke, ik weet niet of je hier leest. Maar ik het heb het je ook al gezegd en ik kan het niet vaak genoeg zeggen: Wat ben ik ontzèttend trots op jouw grote stappen, jij, met je zevenmijlslaarzen aan. 
Je gaat dit rocken. 
En het zal niet altijd even makkelijk zijn, want je bent daar maar samen, totdat je mensen leert kennen. 
Maar ook: je bènt daar samen. 
En je zal me missen. Maar we kunnen iedere dag videobellen als we willen. 
Ik geloof in je en ik hou van je! 
So close no matter how far! 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats dan hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Father and Son

Ik heb dus een zoon van het soort die er niet aan denkt om zijn moeder te bellen als hij hoort dat hij geslaagd is. "Ja, ik wist het toch al? Ik heb mijn cijfers toch gekregen?"
Ik had zelf het idee dat hij nog wachtte op de laatste cijfers van zijn toetsen Nederlands.
Het grappige is dat ik me hierdoor ook niet beledigd of gepasseerd voel.
Hij is gewoon zoals hij is.
Nou ja... anyway... mijn zoon, die de wind echt niet altijd in de zeilen heeft gehad (of eigenlijk heel zijn schoolcarrière veel tegen de wind in heeft moeten gaan) heeft zijn eerste diploma op zak!
Hoe fijn is dat!
En wat ook fijn is: hij blijft volgend jaar en het jaar erop op dezelfde school om van zijn MBO 1 diploma een MBO 2 diploma te maken.
We hebben nog even gepolst of hij zijn fantastische mentor mee kon nemen naar volgend jaar (echt... ze was goud!), maar helaas. We hopen dat hij weer zo'n lieve, goeie en fanatieke treft.

Dubbel feest dit weekend: hij verjaart. 20 wordt hij alweer.
Dat kan toch helemaal niet?

De afgelopen tijd kwam dit liedje van Cat Stevens regelmatig bij mij voorbij.
En ik vond het wel passen bij een jongen die op een keerpunt in zijn leven staat.
Hij zal naar verwachting nog wel even bij ons blijven.
Maar als ik mezelf na ga, kan het binnen een maand anders zijn en kan hij besluiten dat hij het anders wil. Zo ging het bij mij ook toen ik die leeftijd had.

Ik vind het een mooi liedje, Father and Son. De woorden van de vader worden laag gezongen, en de woorden van de zoon in een hoger register. Ik blijf er altijd even voor zitten om  het af te luisteren.

Meezwijmelen?
Plaats hier je link.

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Top 18 van 2018

Het viel niet mee om een top 18 op te schrijven van 2018. 

Eigenlijk is het gewoon een pittig rotjaar geweest dat wat mij betreft afgesloten mag worden.
Maar... Tel je zegeningen is toch wel altijd mijn motto.
Dus hier komt-ie!

#1 Het examen

Dat was spannend.
In augustus 2017 begon ik met de opleiding tot coupeuse.
Voor het examen van de eerste module moest ik onder andere twee zelf ontworpen, op maat getekende en zelfgenaaide kledingstukken inleveren.
En ik slaagde hiervoor met een 10!
Ik was zelf stomverbaasd en supertrots.
Ik ben nu alweer langzaamaan begonnen aan de examenstukken voor de tweede module in mei.
De lat ligt hoog :-).

#2 Lesgeven

In oktober kreeg ik de vraag of ik les zou willen geven op de modevakschool waar ik de opleiding doe. Supertof!
Dit is zo wat ik wil! Ik ga zo ontzettend veel leren de komende tijd!
Ik mag mezelf nu dus ook docent noemen, bij Modevakschool Dutch Fashion in Breda.
Zo fijn dat ik mijn docent naast me heb staan. Iemand die vertrouwen in mij heeft. En mijn daardoor zelfvertrouwen geeft. Want daar ontbreekt het bij mij weleens aan. Ondanks dat er heel veel in mijn leven gewoon best wel goed gelukt is.

#3 Zeevonk

Tijdens onze vakantie in Ouddorp zagen we een aantal maal zeevonk.
Dit is een alg in zee dat fluoriserend oplicht als het water beweegt.
Uren en uren hebben we in het donker in de zee lopen spetteren, totaal verwonderd over wat we we zagen. We hebben het zelf niet op foto of film vast kunnen leggen. Hieronder een foto gepikt van de Telegraaf.

#4 Praag

We bezochten Praag.
Wat is dat een heerlijke stad. Zoveel te zien. Zoveel pracht en praal. Iedere wijk een andere sfeer. Vanwege de 35 graden heb ik niet alles kunnen zien wat ik wilde zien, maar misschien is dat juist een reden om nog een keer terug te gaan.

#5 20 jaar getrouwd 

De reden dat we Praag bezochten was dat ik Mr.C. al 20 jaar mijn man mag noemen.
Als je het hebt over tel je zegeningen, dan is dit wel een hele grote.

#6 Mr.C. 

Nu we het toch over hem hebben...
Ik was blij met hem dit jaar.
Samen hebben we ons langharig tuig door een lastige periode begeleid. We hebben hier goed samen over kunnen praten, vulden elkaar aan.
Mr.C. zit lekker in zijn vel. Komt moe maar blij thuis. En hoewel ik zelf de knop om heb moeten zetten: hij was degene die me een paar weken geleden optilde en weer op de juiste manier met mijn benen op de grond zette toen ik het een paar weken geleden na gebeurtenissen op mijn werk zelf niet meer zag. Dankbaar voor dit alles...

#7 Ouddorp

We kwamen er dit jaar niet vaak, in ons huisje in Ouddorp. Maar als ik er ben, dan ben ik echt op mijn eilandje van rust, waar de hectische wereld even niet bestaat. De zee, het strand, de natuur, de tuin met de planten en de vogeltjes. Ik hou van die plek en ben dankbaar dat we het hebben.

#8 Het jaarlijkse 'trainingsweekend' met Kleine Tas

Net als vorige jaren dook ik ook dit jaar een keer een weekend onder in Ouddorp met mijn vriendin Kleine Tas. Met genoeg voor een weeshuis aan lekkers praatten we uitgebreid bij en genoten we van de natuur. Een weekend met Kleine Tas is altijd zo fijn. We hebben intussen onze eigen rituelen en ongeschreven afspraken. Zoals géén winkel bezoeken. Gelukkig telt de SRV-wagen niet mee ;-).
Het is inmiddels een traditie geworden in het vroege voorjaar. Dus hoog tijd om hem weer te plannen.

#9 Soldaat van Oranje

Ik durf het bijna niet hardop te zeggen, maar Soldaat van Oranje was toch wel een topper dit jaar. Niet alleen de musical, maar ook het feit dat ik hem mocht zien samen met mijn vriendin J., haar dochter I. en mijn Prulleke. We zijn al sinds de Havo bevriend, en we beseften dat het niet vanzelfsprekend is dat we dit samen konden gaan doen.
Ik was de laatste Nederlander die daar nog naartoe moest. Hou eigenlijk niet zo van musicals. Maar mijn Prulleke was met school geweest en ik MOEST deze gaan zien van haar.
Het was echt de moeite waard: het zat prachtig in elkaar!

#10 Mijn vader werd 70

We vierden mijn vaders 70e verjaardag.
Een boottochtje. Sushi eten. De hele club bij elkaar.Goud!
Dankbaar dat hij met zijn 70 jaar nog zo gezond, fit en vooral mijn lieve Paatje is.
En natuurlijk moest het zooitje ongeregeld weer met het servies gaan lopen zitten te spelen.

#11 Werchter
Met mijn langharig tuig bezocht ik Werchter. Het hoogtepunt zou Pearl Jam moeten zijn, maar het meest genoten hebben we van Stone Sour. Moeders deed een stapje terug toen Jip in 'the pit' sprong. Genoten van hoe hij los ging. En elkaar plechtig beloofd dat we, zolang als het kan, samen ieder jaar een keer een festival bezoeken. Al moet hij zijn oude moedertje later in een rolstoel voortduwen.

#12 Gewonnen kaarten voor Concert@Sea. 

Concert @ Sea was een festival waar ik al heel lang eens heen wilde.
Hoe leuk was het dat ik kaarten won en Kleine Tas mee wilde.
Vanuit Ouddorp lekker op de fiets erheen. Genoten van o.a. (natuurlijk) Blöf, met het Zeeuws Philharmonisch Orkest en Danny Vera. Op de fiets het klote eind weer terug. Totaal geen idee hebbend waar we waren (alles ziet er zo anders uit in het donker en alles leek op elkaar) maar dit niet laten merken en op goed geluk ineens voor de ingang van het park staan :-).

#13 Muziek

Sowieso muziek. Het lijkt wel of er steeds meer muziek in mijn leven komt.
Veel optredens gezien. 2x Legends of Rock met Arie Rambambassie :-).
2x Danny Vera (CAS en Parkpop). Mijn favoriete bandje The Wolff met de leukste (maar veulste jonge) gitarist/zanger op aarde, op parkpop. Werchter. 2x Pink Floyd Tribute bands. En mijn kinderen gaan steeds meer muziek maken. Zo mooi om te zien hoe ze daarin groeien. En fijn ook. Dat ik mensen om me heen heb met wie ik de liefde voor muziek kan delen!

#14 Pink Project

De tributeband Pink Project treedt jaarlijks op in het Omniversum in Den Haag. Dit jaar was ik erbij met Jip. Heerlijk achteroverleunend in de bioscoopstoelen genoten van indrukwekkende beelden met onze lievelingsmuziek. Bij Comfortably Numb sloeg hij zijn arm om me heen, kreeg ik een kus op mijn hoofd en heb ik huilend liggen luisteren. Tranen omdat ik zo ontiegelijk veel van hem hou.

#15 Nog meer muziek van de Puberella

Het is zo mooi om te zien hoe mijn Prulleke dit jaar groeide met muziek maken. Ze is behoorlijk allround: akoustisch gitaar, ukelele, piano, keyboard, zang. Ze spiekt op youtube hoe het moet en maakt het zich allemaal eigen. Ze schrijft haar eigen songs. Ze heeft muziek als examenvak en won dit jaar met haar klas de Rijks Music Awards. Ze was zo trots... En ik ook!

#16 Bioscoop

Ik heb ontdekt dat het helemaal niet eng of erg is om in mijn eentje de bioscoop te bezoeken.
Ik ga regelmatig naar filmhuisfilms en ik krijg daar niet altijd iemand uit mijn omgeving voor mee.
Het zijn geen spannende kaskrakers, maar ik ben nog niet één keer teleurgesteld naar huis gegaan. Sterker nog. Alle films die ik zag waren op hun eigen manier mooi!

#17 De mensen om me heen

Ik voel me gezegend met de mensen om me heen. Bij al mijn vriendinnen kon ik dit jaar terecht voor raad, een goed gesprek, een lach of een traan. Dankbaar. Voor mijn vriendin bij wie we op haar bruiloft mochten zijn. Voor de vriendin die me een dagje sauna gaf en die haar programma gewoon omgooide toen ik een week te vroeg op de stoep stond :-). Voor de vriendin met wie ik zo lekker kon wandelen en praten. Voor mijn vriendin met wie ik dagelijks even app, als het 09.09 uur of 10.10 uur, of nog mooier 11.11 uur of 22.22 uur is. Voor mijn buren. Dankbaar dat mijn buurvrouw er ook is voor Jip. Dankbaar voor mijn familie.Voor mijn zus, tegen wie ik eigenlijk niks hoef te zeggen.
Ik heb de laatste weken andersom ook zoveel blijken van waardering gekregen van mensen die dankbaar zijn voor dingen die ik voor hun deed. En dat vind ik dan ook weer mooi.

#18 Mijn langharig tuig

Eigenlijk had deze op nummer 1 moeten staan. Maar het is een lastig verhaal en ik moest er even over nadenken wat ik hierover ging zeggen.
Ik ga zeggen dat het beter gaat Jip.
Hij maakt voorzichtig plannen voor het volgende schooljaar.
Hij accepteert hulp en blijft met problemen naar ons toekomen, Godzijdank.
Hij regelde een baantje voor de zomer: samen met een standhouder gaat hij alle bekende Metal-festivals langs om merchandise te verkopen. Helemaal in zijn straatje!

En ik neem alvast een voorschot op  #19 van volgend jaar.
Want dat is deze kerstvakantie. Ik vind het heerlijk om lege dagen te hebben. Te kunnen denken: niet alles hoeft nu, want morgen is er ook nog tijd. Heerlijk om uit te kunnen slapen. De top 2000 te kunnen luisteren. Het hardlopen weer op te pikken. Ik heb maar 2 afspraken gepland staan, waar ik ook ontzettend veel zin in heb. En de rest van de vakantie is tijd voor mezelf, mijn gezin, mijn opleiding en achterstallig huishouden. Ongeveer in deze volgorde.
Dus, mocht je me niet zien de komende weken: ik zit weer lekker in mijn cocon!

Zwijmelen op Zaterdag: Let it be

In tijden van zorgen, vooral als het mijn kinderen aan gaat, denk ik vaak aan mijn moedertje. 

Wat zou haar wijze raad zijn? Hoe zou zij dit aanpakken? Wat is haar mening over hoe ik het aanpak? 

Momenteel worstelen we met onze zoon die niet goed weet hoe hij verder wil. Hij weet niet wat voor opleiding hij wil doen. Hij vindt niks leuk. Behalve dan muziek en gitaarspelen. 

Ik kan mijn moeder nooit om raad vragen,  ze is bijna 20 jaar geleden overleden.

Ze zal nooit een arm om mijn schouder kunnen slaan en zeggen: het komt wel goed schatje... 

Maar soms hè... dan heb ik echt het gevoel dat ze er gewoon even is. Dat ze me de goede richting wijst. Dat ze me net even een duwtje in de rug geeft. 
Vandaag gebeurde het tijdens een het kijken van de nieuwe Carpool Karaoke.

Op het einde wist ik niet meer of ik nou moest janken van ontroering, verdriet of van het lachen.... 

Paul McCartney vertelde in dit filmpje dat hij het nummer Let it be schreef nadat hij had gedroomd over zijn moeder. Ik luisterde naar de tekst en het verbaasde me dat ik in dit liedje in de afgelopen 20 jaar niet eerder de troost vond die ik soms nodig had...

When I find myself in times of trouble
Mother Mary comes to me
Speaking words of wisdom, let it be
And in my hour of darkness, she is standing right in front of me
Speaking words of wisdom, let it be

Het was net of mijn moeder (Ma)Rietje tegen me zei: "Hé... let je even op? Luister nou maar eens even goed naar deze tekst, m'n Pumpke..."
En het is echt zo... als ik goed luister en voel, dan weet ik dat ze voor me staat en wijze woorden zegt.

Ik keek het filmpje verder en ik dacht na over hoe mooi het is om muziek te kunnen maken.
Hoe mooi moet het zijn als je mensen tot tranen kunt roeren? Hoe tof moet het zijn als je, net zoals in het filmpje, met een paar akkoorden de sfeer in een kroeg kan laten omslaan tot een uitzinnig feestje? Hoe tof moet het zijn als je een menigte voor je hebt die totaal uit zijn pan gaat omdat jij daar mooie liedjes staat te spelen? Hoe gaaf is het als jouw muziek aanwezig is op belangrijke momenten in iemands leven? Als je muziek een déél is ván iemands leven?

En terwijl ik zat te kijken, snapte ik zo enorm dat Jip op dit moment alleen maar muziek wil maken.
We roepen altijd: "maar met muziek kun je geen brood verdienen. Je moet een vak leren!
En als je het wilt maken in de muziekwereld, dan moet je echt wel vroeg begonnen zijn en wel zovéél talent hebben..."
En ik sta daar ook wel achter dat ik dat roep. Maar aan de andere kant...waarom zouden we hem deze droom niet na laten jagen? Hoe mooi is het als je muziek kunt maken?
En hé... Jim Morrison van The Doors had ook nog niet eerder gezongen voordat ze begonnen met de band. En zie eens wat hij op muzikaal gebied heeft bereikt?

Nadat klaar was met lachen en huilen, luisterde ik Let it be even in zijn geheel.
En voor het eerst sinds weken voelde ik even een soort van rust.
Ik hoef me geen zorgen te maken hoe het volgend schooljaar moet voor Jip.
Ik hoef me geen zorgen te maken als de wereld te ingewikkeld voor hem is.
Of misschien moet ik het omdraaien... als de wereld zijn autisme te ingewikkeld vindt om mee te dealen.
We komen er wel, het zal niet altijd even makkelijk zijn, maar het komt wel goed.
Ik heb alleen nog geen idee op welke manier. Maar dat zien we wel.
Laat het allemaal maar gebeuren.

When I find myself in times of trouble
Mother Mary comes to me
Speaking words of wisdom, let it be
And in my hour of darkness, she is standing right in front of me
Speaking words of wisdom, let it be

Let it be, let it be, let it be, let it be
Whisper words of wisdom, let it be

And when the broken hearted people living in the world agree
There will be an answer, let it be
For though they may be parted, there is still a chance that they will see

There will be an answer, let it be

Let it be, let it be, let it be, let it be, yeah
There will be an answer, let it be

Let it be, let it be, let it be, let it be
Whisper words of wisdom, let it be
Let it be, let it be, let it be, let it be, yeah, let it be
Whisper words of wisdom, let it be

And when the night is cloudy there is still a light that shines on me
Shine until tomorrow, let it be
I wake up to the sound of music, Mother Mary comes to me
Speaking words of wisdom, let it be

Let it be, let it be, let it be, let it be, yeah, let it be
There will be an answer, let it be
Let it be, let it be, let it be, let it be, yeah, let it be
There will be an answer, let it be
Let it be, let it be, let it be, let it be, yeah, let it be
Whisper words of wisdom, let it be

Zwijmelen op Zaterdag: Proud Mary

Hoe wij rollen...

Het nieuwe schooljaar draait nu een paar weken. Voor mijn zoon, voor mijn dochter en ja, ook voor mij :-).
Hoe wij rollen? Tijd voor een update.

Jip...
Die rolt goed!
Op 24 augustus hoorden we eindelijk dat hij op 26 augustus mocht gaan beginnen op de koksopleiding. Wonder boven wonder hadden we ondanks de problemen bij Van Dijk (de landelijke schoolboekenleverancier) de boeken die Jip nodig had binnen een paar dagen in huis. Toen ook de messenset en de kleding binnen was mocht hij ook aan de praktijklessen mee gaan doen.
En wat een fijne school is het! Dichtbij, een mooi pand, klein en overzichtelijk. Zo'n school waar alle docenten alle leerlingen nog bij naam kennen. Waar vind je dat nog?
We hebben ook vandaag te horen gekregen dat Jip een hele toffe stageplek heeft! Een restaurant, hier in de stad, waar alleen gewerkt wordt met streekproducten. Beter voor de diertjes (hier ligt nog een conflict... als vega-moeder) en beter voor het milieu.  Dat spreekt mij wel aan!
Van de mentor hebben we een al de eerste feedback gehad: Jip is binnen een paar weken al gegroeid in zijn rol als kok. En hij weet ontzettend veel zei de mentor. Leuk om te horen. En man... als ik thuis zijn snij-skills zie... wat ben ik zelf dan toch een prutser.

Janneke... Die gaat ook lekker.
Even een zijstapje.
Er zijn twee mannen in mijn leven waarbij ik altijd heel blij ben als ik ze zie. Dat is natuurlijk mijn lief en de andere is M.
M. is de snelste man in onze loopgroep.
Als we met de groep lopen, dan spreken we vaak van tevoren af tot welk punt de voorste loopt.
Als de voorste bij dat punt is, keert hij om, en loopt terug om de achterste loper op te pikken. Het zogenaamde stofzuigersysteem. En omdat M. dus altijd als eerste terugkeert, en ik meestal een beetje achteraan sukkel, ben ik altijd blij om hem te zien. Want hoe sneller hij loopt, hoe minder ik hoef te lopen. Nou ja, waarom dit verhaal? M. en ik spreken elkaar niet zoveel omdat we dus nooit naast elkaar lopen. Ik had dus géén idee dat hij gymleraar was bij Janneke op school, dus ik was aangenaam verrast toen de mentor van Janneke dus M. bleek te zijn. Ik heb wel het idee dat ze in goede handen is dit jaar.
Voor Janneke is een belangrijk jaar gestart. Ze moet keuzes maken. Profielkeuze. Beroepskeuze. Maar ook de keuze waar ze volgend jaar in 4 Mavo naar op reis gaat :-).

En ik...
Ik draai nu een paar weken mee in het klasje voor de opleiding tot coupeuse.
De éne module, de naaitechnieken, dat gaat goed. Het meeste heb ik al een keer gedaan, of anders snap ik het doordat ik veel naai-ervaring heb.
Met de tweede module, patroon tekenen voor kinderen, ben ik nog geen vrienden geworden. Het gaat snel. Ik vind het moeilijk. Maar... ik snap het nog wel. Ik ben echt kapot van het nadenken als ik een middagje les in patroontekenen heb gehad.
Met het huiswerk erbij is mijn week echt vol. Zoals het nu draait, draait het. Maar ik ben bang dat ik spaak ga lopen als er ook maar een kleine kink in de kabel komt. Iemand omschreef het van de week treffend: zolang mijn omgeving zich een beetje koest houdt en doorkabbelt, dan kan ik lekker doorstomen dit jaar. Daar gaan we dan maar voor.
Eind mei is mijn examen. Dan moet ik twee zelfontworpen en genaaide kinderkleedjes klaar hebben.
Oproep aan de lezers: mochten jullie een origineel ontwerp, stofje, detail, of weet ik wat tegenkomen? Stuur gerust een plaatje ter inspiratie naar me toe!
O, en ik ben zo blij met de modevakschool waar ik voor gekozen heb. Een heerlijk atelier. Een fijne docent. En het is ook nog eens goed aan te rijden.

En dan hebben we onze mr. C. nog. Die gaat als een dieseltje. Niet op school weliswaar, maar op zijn werk. Lange drukke dagen. Gevulde weekenden met klussen, boodschappen en ook wat meer huishouden nu ik daar minder tijd voor heb. Morgen gaan we samen en dagje snoeien bij ons vakantiehuisje. Ook daar doen de kabouters het werk niet voor ons.

Het tempo ligt voor ons allemaal gelijk weer hoog zo na de vakantie. Maar ik teken ervoor als we op deze manier het jaar door kunnen rollen!

Dus ook hier heb ik weer een bijpassend liedje gevonden (met een hele jonge Tina):

Zwijmelen op Zaterdag: Swedish Chef Singing

Gisteren kregen we eindelijk de uitslag van Jip's examen.
Nu pas? Ja, nu pas!
Omdat hij op speciaal onderwijs zit en staatsexamen moest doen, had hij pas gisteren zijn laatste mondelinge examen. Hoe stom het precies allemaal geregeld is schreef ik hier.

Van de 8 vakken die mijn zoon kon halen, heeft hij er 7 met een voldoende afgerond.
Hij had een nipte onvoldoende voor natuur/scheikunde. Apetrots op dit resultaat!

Hij was op basis van zijn cijferlijst onder voorbehoud en mits hij zijn certificaten zou halen, aangenomen op de koksopleiding.
Vanmorgen belde ik gelijk met zijn nieuwe school om te vragen of hij ondanks die ene onvoldoende toch mag komen. Helaas... ze zijn daar al met vakantie.
Tot 21 augustus is het dus nog niet zeker naar welke school hij gaat.

Omdat Jip, als hij gewoon een VMBO-examen had gedaan, met deze cijfers gewoon een diploma had gehad, neem ik aan dat ze op de koksschool niet moeilijk gaan doen over die ene onvoldoende.
Ik zou dat wel heel flauw vinden. Maar ja... Ik ben niet degene die beslist.
Ik ga er wel van uit dat het allemaal wel goed gaat komen.

Dus...
Een flauw liedje in de zwijmel van de Swedish Chef.
En een foto van een voldane moeder en zoon na een heerlijk etentje om het supergoede resultaat te vieren.

Puberprietje... of auti-prietje?

Ik heb nog niet eerder zó hard moeten lachen na het maken van een mammografie.

Thuisgekomen deed ik man en kinderen verslag van het bezoekje aan het ziekenhuis.
Dat het allemaal lekker vlotjes verliep: Ik stond alweer buiten voordat mijn afspraak eigenlijk zou beginnen... een unicum!
Dat de uitslag gelukkig weer goed was.
En dat het allemaal nogal ongemakkelijk en pijnlijk was.

Ik vertelde dat voor het maken van een foto mijn borsten tussen twee platen worden geplet en dat ze dan zo plat zijn als een pannekoek. 'Eigenlijk is het net een tosti-ijzer.'
Waarop Jip me verschrikt aankeek en vroeg: 'Wordt het dan ook net zo heet?'

Soms hè... dan komt er volgens mij ineens weer een vleugje autisme bij hem bovendrijven :-).

De moeder/dochter tag.

Bij Zuster Klivia kwam ik een leuke tag tegen.
Ik neem hem over, omdat ik wel benieuwd ben wat mijn dochter Janneke nu echt van me vindt en hoe goed ze me nu eigenlijk kent. Ze heeft de vragen naar waarheid en ongecensureerd beantwoord.

Wat eet ze het liefste?

Het liefste eet ze gezond :P.
Avocado’s vind ze heel lekker en de slades van de Keutmann vindt ze heerlijk. Wat ze ook erg lekker vindt is de risotto met zeevruchten die pappa wel eens maakt.

Wat is haar minst leuke eigenschap?
Dat ze bijvoorbeeld 10 minuten voor dat ze de auto in gaat gestresst raakt.

En haar leukste?
Dat ze heel goed een moeder kan zijn :-)

Wat zou ze aan zichzelf willen veranderen als dat zou kunnen?
De blauwe plekken op haar buik (nee ze wordt niet mishandeld :P)

Wat vindt ze het allerstomste?
Dat als ze thuis komt dat de vaatwasser nog niet uitgeruimd is :P.
Ze vindt ruzie ook niet leuk.

Waaraan is ze verslaafd?
Wordfeud en haar telefoon/computeren.

Waarmee kun je haar pissig krijgen?
Als je op haar knieën gaat kietelen wordt ze wel pissig van :P

Waarvan wordt ze hartstikke blij?
Als je haar verrast met iets leuks ;-)

Als ze dingen over zou kunnen doen, wat zou dat dan zijn?
Haar bruiloft, niet dat die slecht gegaan is maar gewoon omdat het een mooie dag voor haar was.

Stel dat ze 1000 euro zou krijgen, wat zou ze dan als eerste kopen denk je?
Ze zou er niks van kopen, maar doneren aan Stichting No Guts No Glory :-)

Ik ben inderdaad gek op salades. Keutmann is het restaurant bij de camping in Duitsland waar we vaak eten. Ze hebben daar inderdaad een heerlijke salade met een soort zuurkool erbij en een heerlijke zure dressing. Het liefst zou ik daar alleen salade bestellen, zonder verder iets erbij, maar helaas... ze geven het alleen maar als bijgerecht...

Dat ik stressig ben als we weggaan, dat klopt. Ik kom niet graag te laat, vind het vervelend als ik dingen vergeet en als moeder moet ik vaak voor meerdere personen nadenken. Een autorit op zich vraagt al veel van mijn zenuwen, zeker als ik naar onbekend terrein moet. Dus ja... Janneke heeft hier niet gelogen.

Dat ik goed moeder kan zijn vind ik een groot compliment.

Tja, die blauwe plekken op mijn buik... Dat behoeft wel enige toelichting.
Janneke doelt hierbij op de 'Morphea': de verkleurde plekken op mijn romp door de Sclerodermie.
Ik schreef er al eerder iets over in mijn blog.
Ze zijn inderdaad niet fraai. Maar sinds ik bij de specialist ben geweest en er geconstateerd werd dat er eigenlijk niet veel aan te doen is, heb ik geaccepteerd dat het zo is.
Nu in de winter is het altijd bedekt en denk ik er eigenlijk nauwelijks aan.
In de zomer zie ik het vaker, maar ook dan schaam ik me er niet voor. Ik loop gewoon nog in mijn bikini op het strand hoor. 

De vaatwasser. Ja... Het is hun taak: Dat hebben we zo met de kinderen afgesproken.
Als ik iedere dag iets aan de kinderen moet vragen... dan zou het toch ook een keer spontaan gedaan kunnen worden? 

Ik zit behoorlijk vastgeplakt aan mijn telefoon/computer, maar als we in ons zomerhuisje zijn, mis ik het ook geen moment. Dus verslaafd wil ik het niet noemen :-).

Mijn knieën? Don't touch them! Wat een vreselijk gevoel is dat! 

Ik vind de kleine verrassingen van Janneke echt leuk. Soms komt ze na een middagje shoppen met haar vriendinnen uit de stad terug met een klein cadeautje voor mij. Of afgelopen vrijdag kwam ze bijvoorbeeld thuis met mijn lievelingsbroodje. En er stond ook nog eens een cake in de oven. Beter kan je weekend toch niet beginnen?

Mijn bruiloft was inderdaad een dag die ik zomaar over zou willen doen. Hier schreef ik eerder een stukje over deze prachtige dag. Ik zou er niks aan willen veranderen. Het was mooi zoals het was. Ik zou wel iedere seconde opzuigen en vasthouden, omdat ik nu weet hoe dierbaar de herinneringen aan die dag geworden zijn.

Het laatste antwoord daar moet ik wel om lachen hoor.
Zeker weten dat er een mooie donatie naar No Guts No Glory zou gaan.
Momenteel is de 14-jarige Sabine begunstigde van de stichting en voor haar behandelingen is heel veel geld nodig. Maar van dat bedrag zal ik ook een deel besteden om iets leuks met het gezin te doen. Een weekendje weg met mijn man, met Jip naar een festival, of met Janneke naar een mooie voorstelling of naar een concert.

Ik vond het best spannend hoor om dit door Janneke in te laten vullen. Kinderen spreken immers de waarheid, en je weet nooit waar ze mee komen. Maar het kan erger :-).
Janneke, je weet behoorlijk goed hoe je moedertje in elkaar zit.
Je bent een heerlijke griet. En ik vind het fijn dat we het altijd zo gezellig hebben met elkaar! 

Zwijmelen op zaterdag: Can't stand loosing you

Afgelopen donderdag tijdens het eten koken ging de deurbel.
Altijd een onhandig moment.
Meestal is het de postbode die een pakketje af komt geven voor mijn koopzieke buurvrouw :-).
Ik zette de gaspitjes laag een liep in het schemerdonker door de gang naar de voordeur.

Dat moment waarop je hart stil staat en dat je in één seconde weet dat er dikke shit is!
Ik zag zwaailichten voor de deur!

Mijn dochter had een uurtje eerder geappt dat ze rond half 6, tegen etenstijd, vanaf haar vriendinnetje vandaan naar huis zou fietsen. Het was al donker.
Dit was vast de politie die aanbelde om te zeggen dat ze een ongeluk had gehad.

In de tweede seconde zag ik wat er aan de hand was.
Mijn hart begon weer te kloppen en bonkte in mijn keel...
Mijn dochter had aangebeld. Ze was met de zaklamp op haar telefoon aan het spelen en stond met het knipperlicht door het raampje in de deur naar binnen te schijnen.

Dat was alles...
Niks aan de hand dus.
Maar echt... zo wordt je dus in 3 seconden 10 jaar ouder...
En besef je weer wat een zegen het is als je met je hele cluppie compleet aan tafel zit.

Zwijmelen op Zaterdag: Photograph

Een paar weken geleden vertelde ik in de zwijmel over hoe we hulp zouden krijgen bij de studiekeuze voor Jip. Vorige week deed Jip een test en gisteren hadden we een uitgebreide bespreking daarover. 

Cognitief moet hij een niveau 3 opleiding makkelijk aankunnen, bleek uit de test. Vergeleken met een heleboel jongeren die op zijn niveau leren scoort hij op bijna alle vlakken bovengemiddeld. 

In de uitslag van rest van de test, die ging over Jips persoonlijkheid, herkenden we Jip goed. 

Dat gedeelte ging over de factoren in Jips persoonlijkheid die ervoor zorgen of een bepaalde opleiding wel of geen kans van slagen zou hebben bij Jip. 

Het leuke was dat Jip veel aan het woord was. En ondanks dat hij aangaf dat hij heel zenuwachtig was voor het gesprek, kon heel goed zijn mening formuleren. Hij kwam met veel anekdotes uit de klas. Voor ons ook heel leuk om te horen, vooral omdat hij thuis niet zo spraakzaam is over de gebeurtenissen op school. Ook zijn levensloop kwam weer even aan bod. Hij had het zelf allemaal beter in het geheugen als wij zelf. 

Ruim 3 uur hebben we zitten praten, met de studie-adviseur. Ik vind het echt geweldig dat dit bureau (het Centrum voor Studiekeuze en Beroep) er is voor de West-Brabantse MBO's. (Hoe wordt dit in vredesnaam gefinancierd?).

We kregen goede tips. De komende maanden zullen we in de omgeving wat scholen gaan bezoeken. En hoera!!! Vanaf januari 2017 wordt het openbaar voor voor MBO-studenten ook vergoed! Dat betekent dat we geen bom duiten kwijt zullen zijn aan openbaar vervoer als de keuze toevallig op Vlissingen, Rotterdam of Breda valt. (Echt... ik schrok daarvan. De OV-kosten kunnen dan weleens oplopen tot €2000,- per jaar!) 

Op het moment dat alles dan weer even de revue passeert, de eerste jaren op school, de verhuizing, blijven zitten, de overgang naar speciaal onderwijs, de overstap naar het middelbaar, en dan nu de studiekeuze bepalen... dan draait de hele film in mijn hoofd weer even af. Jemig... waar is de tijd gebleven. 

Ik vond er, met hulp van mijn dochter, een mooi Liedje bij van Ed Sheeran: Photograph. 

Zwijmelen op Zaterdag: School Days

Gisteren hadden we een informatieavond bij Jip op school over het jaar dat ons, en vooral hem, te wachten staat: Het Examenjaar.

Jip zit op het speciaal onderwijs. Een klein klasje van 12 met allemaal "autisten en ADHD-ers".
Het wordt een heel spannend jaar waarin ook belangrijke keuzes gemaakt moeten worden.
Want wat gaat hij hierna doen?
De verwachting is dat hij uitstroomt naar een MBO-3 opleiding: een 3 tot 4 jarige Middelbare Beroepsopleiding. En dat is, gezien zijn niveau VMBO-kader, eigenlijk best wel goed te noemen.

Er zitten een paar mitsen en maren aan dat examen.
Jip krijgt geen VMBO-diploma als hij geslaagd is.
Hij doet per vak een staatsexamen en als hij slaagt voor het betreffende vak, krijgt hij daarvoor een certificaat.

Anders dan bij het regulier onderwijs tellen de cijfers die hij nu krijgt nog niet mee voor zijn examen. Op het examen in juni wordt dus echt getest wat hij op dat moment weet.
Jammer... je zal maar een slecht moment hebben.
Haal je het examen niet, dan kan je het ook niet herkansen.

Ook anders dan bij het regulier onderwijs is dat Jip, een week of 4 tot 6 ná het schriftelijk eindexamen voor alle vakken ook nog eens een mondeling examen af moet leggen.
Dat is immers onderdeel van het staatsexamen.

De regering heeft beslist dat de docenten op het speciaal onderwijs niet bevoegd zijn om examens af te nemen. Daarom worden van middelbare scholen uit het hele land vakcdocenten ingevlogen om de mondelinge examens af te nemen. En daarom wordt er ook op een zaterdag geëxamineerd: de docenten staan door de weeks immers zelf voor de klas.

Na het schriftelijk examen krijgen ze nog niet hun cijfer te horen. Pas als ze het laatste mondeling examen hebben afgelegd krijgen ze na een paar uur te horen voor welke vakken ze geslaagd zijn. Ze weten dus ook niet na het schriftelijk examen of ze goed genoeg voorbereid zijn voor het mondeling examen.

Raar allemaal hè? Juist op een plek waar veel jongeren met autisme zijn, die het goed doen in hun vertrouwde omgeving met vertrouwde mensen om hun heen... Daarbij zou je toch verwachten dat dit allemaal een beetje fijner geregeld zou moeten zijn?

Daarbij komt nog dat eind mei de inschrijvingen voor het MBO al rond moeten zijn en de MBO's de klassen al gaan verdelen. Tot ver in juli weten ze dus nog niet of Jip bij hun op school zal komen.

Voor Jip is het natuurlijk buitengewoon zuur dat iedereen die eindaxamen doet in mei al lekker aan de zomervakantie kan beginnen en dat hij nog tot juli door moet bikkelen.

En welke opleiding gaat hij kiezen? Vorig jaar was was hij overtuigd dat het de opleiding voor ICT ging worden. Nu ziet hij daarvan af en twijfelt hij tussen een koksopleiding en PABO. Maar voor de PABO moet je minimaal Havo hebben. Een opleiding voor Pedagogisch werk dan maar? En welk niveau? Is een niveau 2 opleiding het maximum? Of zit er een niveau 3 opleiding in?

Gelukkig hebben de MBO-scholen hier in de omgeving een goede band met zijn school. Ze laten de cijfers van het afgelopen jaar, de stage-beoordeling én de inzet zwaar wegen in de aanname-procedure. Volgende week gaat hij een test doen om te kijken wat hij kan en wat hij wil, gevolgd door een gesprek met iemand die weet wat er te bieden is en wat mogelijk bij hem past. Fijn dat iemand ons even aan de hand neemt om ons wegwijs te maken in de wereld van de MBO's.

Een spannend jaar dus. Niet alleen voor Jip. Ik denk dat ik het zelf allemaal net zo spannend ga vinden als hij.

Hoe de week van Tas was (25)

Terwijl het midden van het land zich klaarmaakt voor de vakantie, trekken wij hier in het zuiden nog even aan de laatste eindjes.
Janneke is druk bezig met leren voor haar proefwerkweek.
Twee weken geleden maakten we al een uitgebreid schema en dag voor dag werkt ze het plichtsgetrouw af. Straks mag ze lekker even een uurtje ontspannen bij de paarden. Morgen moet ze weer hard aan de slag.

Het einde van het schooljaar betekent ook altijd dat Jips verjaardag weer voorbijkomt.
16 is hij geworden. Afgelopen zaterdag had hij een BBQ met zijn maten. De mannen en dame hebben het, op één flinke hoosbui na, denk ik erg gezellig gehad; we hoorden een hoop gezelligheid uit de tuin. Zondag kwamen familie en vrienden langs. Ook weer een heerlijke gezellige ontspannen middag gehad in de tuin. En zowaar... de zon scheen.

Jip's klasgenoten scoorden punten met het cadeau dat ze voor Jip meenamen.
Een gitaar! Tijdens de muzieklessen op school had Jip zijn belangstelling voor gitaarspelen al meerdere malen laten blijken. Dus dit was voor Jip een supergave verassing. Uren, nee, dagen is hij nu zoet met het zoeken naar Youtubejes en na te doen wat ze op Youtube laten zien en horen.
Hij wilde er uiteraard niet mee op de foto, maar met een close-upje ging hij toch wel akkoord :-).

Mr.C. is vorige week weer lekker aan het werk gegaan.
Hij vindt het leuk en is keikapot als hij 's avonds thuis is.
Vorige week deed ik voor het eerst weer Het Huishouden en vandaag De Grote Boodschappen.
Het was niet eens vervelend. En het is zo lekker rustig in huis! Géén TV die de halve dag aanstaat.
Lekker zo mijn eigen gang gaan. Ik wist niet eens meer hoe fijn dat was!

Gisteravond ben ik met Janneke lekker nog een stukje gaan wandelen.
We hebben hier een mooi rondje langs de plas. Heen over een grasstrook, en langs het water over het fietspad weer terug. Een paar weken geleden konden we er nog naast elkaar lopen, maar het werd een heel avontuur. Het riet was op sommige plekken zo hoog opgeschoten dat we ons echt een weg erdoorheen moesten banen.

Maar het mooiste was de ondergaande zon.
Hij leek wel in een regenboogje weg te zakken.
Toen er ook nog een 'kudde' lepelaars overvloog, maakte dat het plaatje helemaal compleet.
Helaas... ze vlogen te snel voor de foto voorbij.

Nog een weekje of twee. Dan mogen ook af gaan tellen voor de schoolvakanties. Ze zeggen dat we komend weekend eindelijk zonnig weer krijgen. Ik hoop dat het dan even een paar weken aanhoudt!

Zwijmelen op Zaterdag: Here Comes the Sun

Vanmorgen werd ik wakker met dit nummer, geplaatst door iemand die me lief is op Twitter. En eigenlijk was dit wel heel lekker wakker worden.

Here comes the sun...
Ik weet niet of het zonnetje echt gaat schijnen vandaag.
Het zou heel welkom zijn, nu we dit weekend de 16e verjaardag van Jip vieren. (WTF... 16 alweer??!!! Vorige week lag hij nog in de wieg!). Het is altijd zo fijn als we met de hele bubs visite in de tuin kunnen zitten op zulke dagen.

Zon of geen zon. In huize C. genieten we nog volop van de opklaringen in ons leven.
Het leven lacht ons nu zo lekker toe.
Mr. C. heeft een hele goede eerste werkweek gehad.
Zo fijn.

En Jip... Daar ben ik zo trots op.
Hij heeft eigenhandig hoogstwaarschijnlijk een hele toffe stageplek geregeld voor het volgend schooljaar.

Voor volgend jaar heeft hij voor iedere vrijdag van september tot juni een stage-plek nodig.
Het is niet veel wat ze moeten kunnen/leren: omgaan met collega's, met mensen, verantwoordelijkheden dragen... dat soort dingen. Nou ja... eigenlijk is dat best wel heel wat.
Maakt niet uit waar de stageplek is. Hoeft ook niet per sé iets met de vervolgopleiding te maken te hebben.

Nu is de animo bij bedrijven om een VMBO leerling aan te nemen al niet zo heel erg groot, laat staan als je VMBO op speciaal onderwijs volgt, dus de school is blij met iedere plek die beschikbaar is.
Maar Jip heeft het geregeld :-).

Vorige week stapte hij bij de het nieuwe bowlingcentrum hier in de stad binnen. Fris gedouched, haren gekamd, net blousje aan :-). Hij vroeg keurig netjes of de manager even tijd voor hem had en had een kort gesprekje.

Van te voren hadden we wel doorgesproken wat hij zou vertellen als het op zijn autisme aankwam.
We hadden gezegd dat hij er uit zichzelf niet over zou hoeven beginnen (hij heeft immers laten zien dat hij allerlei strategieën heeft ontwikkeld om er beter mee om te gaan) maar als het er in het gesprek op zou komen, dan zou hij voorbeelden kunnen vertellen van dingen waar hij last van heeft en kunnen vertellen hoe hij dit oplost. De manager vroeg nergens naar, maar Jip besloot echter tijdens het gesprek dit wel te benoemen en de manager zag hier geen problemen mee.

Omdat het wel een plek is waar veel prikkels zijn (er zijn vaak veel mensen aanwzig, de muziek staat hard, er is continu veranderende (disco)verlichting, kinderpartijtes, etc.) mocht hij vorige week twee avonden komen kijken om te ervaren hoe hij het vindt. Of hij het trekt qua prikkels. Hij is op advies van de manager twee keer komen kijken. Jip wilde wel dat ik even met hem mee ging. Eén keer op de vrijdagavond, de avond dat zijn werkavond wordt, en één keer op de zaterdagavond, waarop het topdrukte is.
Beide avonden dacht hij de hoeveelheid prikkels wel aan te kunnen.

Dus het was een welkom aan boord. Ik heb ook kennis gemaakt met de manager en het lijkt me een hele toffe, begripvolle man!

5 jaar geleden, toen we de overstap maakten naar het speciaal onderwijs en toen hij midden in een lang traject zat bij het GGZ had ik nooit durven denken dat hij zo zou groeien dat hij dit zou kunnen doen. Hij was ook stikzenuwachtig, maar hij heeft het toch maar even gefixt! De contractjes moeten nog even getekend worden, maar alles lijkt gewoon dik in orde te zijn.

Dus, ik ben trots . En dat wilde ik even delen!

Straks, als het weer winter wordt...

Het is niets voor mij om me nu, terwijl de lente eigenlijk nog niet eens goed op gang is, zorgen te maken over straks als het weer winter wordt.
Ik heb het gevoel dat ik dit jaar niet van de lente durf te genieten. Niet eens durf te genieten van alles om me heen omdat ik bang ben dat straks alles anders wordt. Omdat ik bang ben dat ik het straks kwijt ben. En hoe meer ik er nu van geniet... hoe meer ik het straks zal missen...

De mensen die me goed kennen hebben het me misschien al horen zeggen. Ik blogde er een paar weken ook al over: ik was niet zo in mijn hum.
Dat gevoel dat is me wel bekend hoor. Dat heb ik altijd al in periodes gehad. Dan zit ik niet zo lekker in mijn vel, zie ik de wereld wat grauwig en uiteindelijk komt wel naar boven waar het wringt.

Ik ben dus bang voor straks. Over een paar maanden. Oktober om precies te zijn.
Dat is het moment dat Mr.C. bijna 3 jaar lang tevergeefs gezocht heeft naar een baan, nog niets heeft kunnen vinden en dat de uitkering ophoudt.

En dan?
Ja... en dan....

Daar stop het ook bij mij.
Er is geen recht op bijstand.
We hebben een huis.
Ik heb een inkomen.
We hebben zelfs de luxe van een tweede huis.
Mijn inkomen is te bescheiden om alle vaste lasten van te kunnen betalen.
Dus...
Die huizen leveren geen boterhammen op.
Zal er een bordje te koop in de tuin moeten komen?
En wat als we het huis met verlies verkopen?
Waar komen we terecht als we een huis gaan huren? Ik ken hier zoveel buurtjes waar ik nevernooitniet zou willen wonen. Maar wat als ik niets te kiezen heb?
Voor welk bedrag kunnen we überhaupt een huis huren?
Is er nog wel ruimte voor extraatjes? Kan Janneke nog wel naar paardrijden?
Welke clubjes moet ik schrappen? 

Ik weet echt wel dat we het heel, heel goed hebben. En dat we het met een tandje minder nogsteeds heel goed hebben.
Maar dat er geknabbeld wordt aan mijn zekerheden dat valt me nu toch wel zwaar.
Verstandelijk weet ik, en zeg ik ook herhaaldelijk tegen mezelf, dat het er om gaat dat we elkaar lief hebben. En dat we gezond zijn.  Dat hebben we en dat zijn we. En ik weet ook dat ik vroeger, toen we het een stuk minder breed hadden, niet minder gelukkig was dan nu.
Geluk is toch voor een groot deel wat je er zelf van maakt.

Maar toch. Nu het voor mijn gevoel 10 voor 12 is begint het aan me te vreten.
Het laatste wat ik wil is weg uit mijn huis.
We wonen hier zo fijn.
We hebben het zo getroffen met onze buren. Het is zo fijn om goeie lieve buren te hebben als je in een stad woont zonder familie in de buurt.
We hebben van nooit overlast van geluid of vandalisme of wat dan ook. 

We zijn omringd door groen en natuur.

Hoe fijn is dat allemaal?

De afgelopen weken is mijn hoofd vaak bezig met het maken van plan B, plan C, plan D en verder.
En daardoor is er kennelijk weinig ruimte om de wereld door een leuke bril te zien.
Als het M. niet lukt om werk te vinden? Is het dan mijn beurt om te zoeken naar een andere baan? Ik heb alleen maar diploma's in de verpleging... moet daar misschien herintreden?
Ik zie mezelf niet op een andere plek als bij de tandarts achter de balie.
Kan Mr.C. zich om laten scholen? Het over een hele andere boeg gooien?
Wat zijn de mogelijkheden? Waar ligt wel werk? Lukt het hem om voor zichzelf te beginnen met... ja, met wat?
En stel dat we er ook nog voor moeten kiezen om ons vakantiehuisje op te doeken? Dan is mijn zwager, mede-eigenaar, daar ook de dupe van. Want wat als hij dat ook niet in zijn eentje op kan hoesten?
Wanneer is het 5 voor 12? Wanneer nemen we het besluit om ons huis te koop te zetten? Nu al? Kunnen we nog wachten? Wat als we nog wachten en het blijkt te laat zijn? Wat als we het verkocht hebben en het blijkt niet nodig geweest te zijn? Zo'n fijne plek als dit vinden we nooit meer...

Op de schaal van wereldproblemen zijn het bijna luxeproblemen.
Maar het zagen aan de stoelpoten waar heel mijn hebben en houden op zit voelt helemaal niet fijn.
Dus misschien ook vandaar... de radiostilte hier. Geen gezellige blogjes. Geen leuke dingen te melden op facebook. Er is geen ruimte voor in mijn hoofd.

Ik hoop dat de zorgen voor niks zijn en dat het allemaal vanzelf goed komt.
Tot die tijd ga ik echt heel hard mijn best doen om van het mooie om me heen te genieten als dat niet vanzelf gaat. En er natuurlijk met Mr.C. keihard voor knokken dat we de wind weer in de zeilen krijgen! Dat beloof ik!

Hoe de week eh... vakantie van Tas was (12)

O, wat heb ik lekker ik mijn kerst-cocon gezeten deze vakantie.
Toen ik aan de vakantie begon had ik bijna 14 lege dagen in mijn agenda staan.
14 dagen die gevuld konden worden met niets, met leuke dingen en met trainen.
Ook wilde ik heel veel achter de naaimachine kruipen, maar eigenlijk is dat laatste pas op bijna de laatste dag van de vakantie gelukt.

De topdagen: de wandeling in Meyendel met vriendinnetje kleine Tas.
Wat een heerlijke dag was dat. Zulk lekker weer. Zo lekker bijgepraat.
Thuisgekomen besloot ik om een weekendje te plannen om in alle rust samen te kunnen trainen voor de CPC. Begin februari gaan we samen op trainingskamp! Nu al heel veel zin in!

Nog een topdag: de zondagmiddag-nieuwjaarsborrel met mijn loopmaatjes. Een middag vol gekkigheid en gezelligheid. Wilde plannen gemaakt voor het oprichten van een woongroep voor als we oud zijn. Het opkopen van het 'Armenblok', een hofje hier in de stad, en daar met zijn allen een soort 'Oudtopia' oprichten. De jongeren (ik dus) zorgen voor de ouderen en zorgen zelf voor nieuwe aanwas. Een hoop lol. Maar eigenlijk zie ik het gewoon best wel zitten met deze groep mensen.

De kerst was zoals we het al jaren vieren. Lui. Met het gezin. Lekker doen waar we zin in hebben. Gewandeld in tropische sferen bij 15 graden. Lekker gegeten en bedankt lief gezin... grotendeels vegetarisch!

Kopjes koffie met de buurvrouw. Ouderjaarsavond bij d'andere buuv. Bakkie bij m'n pa+vriendin. Ook heel waardevol en fijn.

Gisteren begon de werkweek weer. Gelukkig weinig spoedgevallen of pijnklachten op de praktijk. Maar wel weer de post-vakantie-drukte. Lekker ook weer om actief aan de gang te gaan.

En de leuke afsluiter vandaag was het gesprek met de mentor van Janneke. Wat wij al zagen zag hij ook. Een lieve, serieuze meid die hard werkt en die prima op haar plek zit op deze school en in haar klas. Trots op mijn prulleke!

En de trainingen voor de CPC?
Die gaan super. Met al die vrije dagen heb ik ongestoord kunnen trainen.
Op 10 december nam ik het moedige besluit om op  6 maart een halve marathon te gaan lopen. Op dat moment was een uur lopen al ver. Mijn conditie was een beetje ingezakt zegmaar.
Afgelopen zondag liep ik in heel rustig tempo 1 uur en 50 minuten.
Natuurlijk was het ver, natuurlijk was ik moe. Maar na afloop goed hersteld en amper spierpijn gehad. Ik heb er nu zelf vertrouwen in dat het me gewoon gaat lukken.
4-5 keer per week hardlopen is veel. Maar ik ben blij dat ik het doel heb gesteld. Het helpt me wel om de bank af te komen.

En ja... nog steeds bloeiende klaproosjes onderweg.

O, ja... heeft iemand nog goed advies? Ik loop een beetje te stuntelen met de hardloop-apps. De meeste registreren de afstand niet goed omdat de satelliet-verbinding niet goed is. Ligt dat misschien aan mijn (simpele) smartphone? Ligt dat aan de plek waar ik woon? Ligt het aan de app?
Wie heeft er een goede tip voor een (gratis) app voor mij?
Ik vind het toch wel fijn om af en toe onderweg te horen wat mijn tussentijdse scores zijn.

Zwijmelen op Zaterdag: Unwritten

Vandaag is Unwritten van Natasha Beddingfield mijn zwijmel.
De stijl van haar muziek is niet helemaal in mijn straatje, maar gek genoeg hoor ik dit nummer heel graag en put ik er vaak ook moed uit.

'Unwritten' als zijnde de 'blank page' van het onbeschreven boek dat voor je ligt aan het begin van het nieuwe jaar. Sommige bladzijden vul je zelf in. Sommige bladzijden worden voor je ingevuld, omdat dingen nu eenmaal gebeuren. Maar hoe je met gebeurtenissen omgaat, het verhaal dat je er zélf omheen maakt, dat is aan jou.

Een sterk staaltje hiervan zie ik bij mijn zwager.
In 2013 kreeg hij een motorongeluk. Hij wordt nog dagelijks geconfronteerd met de gevolgen hiervan. Pech, complicaties, een traject dat veel langer duurt dan hem lief is. Maar hoe hij hiermee omgaat! Volgende week moet hij weer geopereerd worden omdat er schroeven afgebroken waren. Hij schreef van de week dat hij er nu alweer naar uit kijkt om na de operatie weer te kunnen trainen om vooruit te komen. Dan kan ik alleen maar een dikke Chapeau geven! Ook voor zijn vrouw, mijn  lieve zus, die de kar maar blijft trekken. Het is goed om zulke sterke mensen als voorbeeld te hebben.

In 2015 zijn er ook bij ons in de omgeving ook weer dingen gebeurd die we liever anders hadden gezien. Verdiet, een onzekere situatie...
Ik merk dat we als gezin heel sterk staan. Dat we veel aan kunnen en dat we er vaak voor kiezen om de sunny side van het leven te zien. Onze zegeningen tellen. Kijken naar wat we wel hebben in plaats van naar wat we niet hebben. En daar ben ik trots op.
Ik probeer me geen zorgen te maken om de dag van morgen. Ik kan het doen hoor, me zorgen maken... onzekerheden genoeg. Maar het lost niets op. En ik voel me er alleen maar rotter door als ik nadenk over wat ons eventueel te wachten staat. Maar ik heb ervoor gekozen om dat niet te doen. Hakuna Matata.
Dat zeg ik vaak tegen de kinderen als ook zij zich zorgen maken. Niet om hun zorgen weg te wuiven. Maar om aan te geven dat ik hun zorgen zie. En om te zeggen dat het gewoon geen enkele zin heeft om je zorgen te maken. Het lukt vaak wel. Maar soms ook niet. En zolang de schaal overhelt naar wel lukken, dan is het wat mij betreft oké.

Ik kies er ook voor om 'the rain on my skin', waar Natasha Beddingfield in dit nummer over zingt, ook echt te voelen. The rain on my skin zie ik als alles wat ik liever niet zou voelen. Maar
' No one else can feel it for you, Only you can let it in'. Het is aan mij wat ik ermee doe. Laat ik me overspoelen door verdriet en zorgen, of kijk ik naar wat ik wel heb. Kijk ik naar de zonnige kant, of zie ik alleen maar wat tegen zit? Aan mij de keuze. En dan bof ik dat ik een man heb die dezelfde kant kiest als ik, zodat we samen onze kinderen kunnen voorleven hoe we met tegenslagen om kunnen gaan.
De afgelopen dagen, met de kerst en oud&nieuw heb ik me dan ook ontzettend tevreden gevoeld met het gezinnetje om me heen. We hebben nogal eens de neiging om ons terug te trekken in ons coconnetje met deze dagen... maar ik kan me ook geen beter gezelschap bedenken om dat coconnetje mee te delen.

En ja... dit nummer staat ook op mijn running-list.
Ik ben aan het trainen voor een halve marathon die ik op 6 maart hoop te lopen.
Het weer is tot nu toe zacht geweest, maar dit weekend slaat het weer om.
Zaterdagochtend staat er een loopje in het bos gepland en zondag een lange duurloop van 1 uur en 50 minuten.
Ongetwijfeld zal ik een bui in mijn gezicht krijgen. Maar dit nummer helpt me altijd wel om ook dit in het juiste perspectief te zien. 'Only I can let it in'.
Het is aan mij wat ik met die regen doe.
Ik kan ervan balen dat ik nat word.
Maar ik kan ook dankbaar zijn dat ik een lijf heb dat het aan kan om 1 uur een 50 minuten hard te lopen, ook al is het iedere keer weer rete-zwaar. Dankbaar zijn dat ik een hoofd heb dat het aandurft om een halve marathon als doel te stellen voor 2016. En dankbaar zijn dat ik het doorzettingsvermogen heb om daar toch maar weer, ondanks het slechte weer, in de regen te lopen. Dat ik daar in de regen mág lopen.
En ik kan je vertellen... dan voelen die druppeltjes ineens eigenlijk toch best wel een beetje lekker.

I am unwritten, can't read my mind, I'm undefined
I'm just beginning, the pen's in my hand, ending unplanned

Staring at the blank page before you
Open up the dirty window
Let the sun illuminate the words that you can not find
Reaching for something in the distance
So close you can almost taste it
Release your inhibitions

Feel the rain on your skin
No one else can feel it for you
Only you can let it in
No one else, no one else
Can speak the words on your lips
Drench yourself in words unspoken
Live your life with arms wide open
Today is where your book begins
The rest is still unwritten

I break tradition, sometimes my tries, are outside the lines
We've been conditioned to not make mistakes, but I can't live that way

Staring at the blank page before you
Open up the dirty window
Let the sun illuminate the words that you can not find
Reaching for something in the distance
So close you can almost taste it
Release your inhibitions

Feel the rain on your skin
No one else can feel it for you
Only you can let it in
No one else, no one else
Can speak the words on your lips
Drench yourself in words unspoken
Live your life with arms wide open
Today is where your book begins
The rest is still unwritten

Staring at the blank page before you
Open up the dirty window
Let the sun illuminate the words that you can not find
Reaching for something in the distance
So close you can almost taste it
Release your inhibitions

Feel the rain on your skin
No one else can feel it for you
Only you can let it in
No one else, no one else
Can speak the words on your lips
Drench yourself in words unspoken
Live your life with arms wide open
Today is where your book begins

Feel the rain on your skin
No one else can feel it for you
Only you can let it in
No one else, no one else
Can speak the words on your lips
Drench yourself in words unspoken
Live your life with arms wide open
Today is where your book begins
The rest is still unwritten
The rest is still unwritten
The rest is still unwritten

Meer zwijmelen / mee zwijmelen? Klik bij Marja! 

Hoe de week van Tas was (11)

Ergens was de week weer best een beetje pittig.
Niet heel druk, niet heel veel gedaan, maar wel een beetje verdrietig.

Vlakbij ons was iemand die ons zeer na staat plotseling een familielid verloren.
Op het moment dat je dan voor haar staat... dat je eigenlijk niets weet te zeggen. Dat je armen tekort lijken om het hele gezin tegelijk te omhelzen... dat je hoopt dat je hart de juiste toon slaat om hopelijk iets van troost te kunnen geven.

Mr.C. en ik hebben elkaar maar weer eens aangekeken, beseft dat het leven dat we leven zo mooi is met ons viertjes en al het liefs dat om ons heen is. En ik heb heel hard gehoopt dat we gewoon nog heel lang ontzettend veel van elkaar mogen houden...

Als mijn hoofd in standje verdrietig staat, lukt het me niet om heel veel beet te pakken. Ik deed wat kleine klusjes. Wat laatste boodschapjes voor de kerst.

Janneke vroeg van de week of we ervoor konden zorgen dat er voldoende zakgeld op haar pinpasje stond, want ze wilde ons met kerst verrassen. Een dag later lagen er allemaal ingepakte cadeau's onder de boom. De schat.
Natuurlijk wilde ik dan ook niet achterblijven dus ik deed ook een duit in het zakje. En gisteren leverde Mr.C. ook zijn bijdrage. En Jip? Ach... zolang niemand hem duidelijke instructies geeft om naar de winkel te gaan om een klein cadeautje voor iedereen uit te zoeken, omdat we dat nu eenmaal allemaal hebben gedaan, komt het ook niet in hem zelf op om aan te haken. Ook goed. Soms weet ik nou niet welk gedeelte autisme of gemakzucht is...

Hoe de trainingen gaan voor de halve marathon?
Och! over het weer heb ik geen klagen. Ik loop nog steeds met korte mouwtjes.
Ik heb daags na het besluit een trainingsschema geprint, waar ik, gezien de korte voorbereidingsduur ergens op een kwart moest aanhaken.
Toevallig stonden er deze week 5 trainingen op het schema. Dus gelijk volop aan de bak.
Ik kan dan ook verschrikkelijk 'autistisch' worden (zoals mijn zoon zou zeggen) en me echt vastklampen aan zo'n schema.
Zondag heb ik wel een beetje gesmokkeld.
Ik had een ouderwetse kater.
Het is natuurlijk niet sjiek als dame om hierover te praten, maar het was een echte kater die bleef plakken na een feestje en met de nagels van zijn voorpoten met al zijn gewicht aan mijn kont bleef hangen.
80 minuten duurloop stond er op het programma. Maar dat kon ik echt niet aan. Ik besloot de rustige training die eigenlijk vandaag (dinsdag) op het programma stond zondag te lopen, dus vandaag moest ik aan de bak. 'Voor straf' deed ik er vandaag 10 minuten extra bij, dus ik heb weer een keurige anderhalf uur gelopen.
Kortom: de traingen liggen op schema.

En omdat het nu toch écht over en uit is met het werk bij Fitness Palace besloot ik om mijn werkblousje om te bouwen. 2 paar pannenlappen haalde ik eruit. Ze zijn nog niet af, dus wordt vervolgd.

O, ja. En ook even leuk om te laten zien. Er lag al weken een fotootje te wachten dat in een lijstje moest. 12 is ze nu, mijn prachtige dametje. Toen ik met het vullen van dit lijstje begon had ik géén idee hoe vakje 12 eruit zou gaan zien. Ik had hem met geen mooier plaatje kunnen vullen!

En OHHHHHH! 

Op het moment dat ik dit blog afrondt staat de postbode voor de deur! Met een doos vol prachtig gehaakte poncho's van blogster Dieneke! Ik smelt ter plekke... ze zijn prachtig. Kinderponscho's met bijpassende mutsjes en een werkelijk prachtige Russische sjaal. Alles om te verkopen voor No Guts No Glory! Dieneke, lieverd! Dank je wel! Zo gaaf! 

En een lief kaarshoudertje voor mezelf! Zo lief dit! 

Hoe de week van Tas was (7)

Samengevat... het was een prima weekje deze week!

Op het werk bij de tandarts was het lekker druk. De kerst en de vakantie komen eraan. En belangrijker nog... de budgetten van de zorgverzekeraars voor dit jaar moeten op, dus er moeten op de valreep nog kronen geplaatst worden, vullingen gezet worden, etc.
Soms heb ik weleens het gevoel dat alles wat mensen maanden en maanden uitstellen, dan toch nog even op de valreep moet gebeuren.
En als het dan niet meer gaat omdat de agenda van de tandarts vol zit?
Tja... dan heb ik het gedaan.
Ik ben immer verantwoordelijk voor de planning van de behandelingen...
Het blijft toch iedere dag weer een sport om iedereen tevreden te stellen!

En weten jullie nog dat ik vorige week mijn dienblad verprutste?
Mr. C. heeft alles weer gladgetrokken, met engelengeduld en en een goede penseel.
Ik ben nu helemaal happy met het resultaat.

Dit was voor:

En zo is het uiteindelijk geworden!

Mooi strak hè?

Het was ook wel een week van alvast wachten. Wachten op de geboorte van mijn nichtje...

Morgen wordt mijn schoonzusje ingeleid. Zo spannend wat voor moois daar uit gaat komen. Moeders is van Surinaamse afkomst, mijn broer een uit de klei getrokken blonde Hollander met groene ogen...

In het weekend zijn we alvast even wezen kijken naar de baby-kamer en de wieg. Dat wiegje daar hebben zo'n 44 jaar geleden mijn zus en ik in gelegen, en wat later mijn broer. Zo'n 16 jaar geleden is het wiegje opgeknapt lagen de kinderen van mijn zus en mijn kinderen erin. 

Zo zag de wieg bij de eerste ronde uit.

En nu heeft mijn schoonzus hem opnieuw laten bekleden en geverfd.

Ze heeft plechtig beloofd dat ze hem nog een jaar of 10 zal bewaren voor de kleinkinderen van mijn zus en van mij... zo leuk! 

En het kraamcadeau is net op tijd af!

Ik maakte een verschoonmatje en ik ben superblij met het resultaat. Aan de onderkant zitten vakjes voor luiers, poetsdoekjes en nou ja... wat je er verder nog in wil doen, Borstcompressen ofzo?

Ik plaats de foto's toch alvast, want ik geloof nooit dat de aanstaande moeder dit vanavond of morgen zal lezen. Die is druk met het op orde maken van het nest en bevallen morgen! 

Een paar weken geleden gaf ik haar al de bijpassende accesoires:

Het was prutweer vandaag dus fijn om een dagje achter de naaimachine en achter de computer  te kruipen. 

Jip kwam op het superidee om uit school vandaan een tussenstop te maken bij de Jumbo voor warme chocomelk! Dat was echt een leuke tractatie op deze sombere koude dag. En tja... daar sta je dan met je versgeperste sinaasappeltjes.

En ik ben weer begonnen met het volstorten van mijn webwinkeltje voor No Guts No Glory.

Bij No Presents No Glory heb ik stapels mutsen geplaatst. Voor elk wat wils. En het mooie is dat je daar dus niet alleen een leuk cadeau kan kopen, voor sinterkerstennieuw... je steunt ook nog eens een goed doel, want alle opbrengsten zijn voor No Guts No Glory! Andere cadeau's, zoals sieraden volgen deze week!

Ik ga duimen voor een hele voorspoedige bevalling voor mijn schoonzusje, en voor een prachtig maar vooral gezond kindje voor haar en voor mijn broer! Duimen jullie allemaal mee?

Ik kan niet wachten tot we mogen komen baby-snuffelen!