Het blijft milimeterwerk: Het afstellen van de hoogte van
het zadel, de hoogte van het stuur en de afstand van het zadel tot de stuurpin.
En paar millimeter verkeerd en het trapt niet lekker.
De SPD-tjes schieten met een soepele klik in de trappers.
Twee waterflesjes. Ze zullen nodig zijn.
En een vochtige handoek. Ik kan me damesachtig gedragen,
maar tijdens deze uurtjes maak ik van menig zwetende man een kleintje.
Plekje tactisch uitgekozen: Niet onder de lamp, dat scheelt
weer een graad. En lekker onder de airco.
Ik begin met het losdraaien van de benen. Met een paar
minuten worden de spieren warm en soepel.
I have a dream!
De handen gaan naar positie 2. We komen uit het zadel.
Genoeg gezeten. Ook de vezels die nog niet los zaten komen nu aan bod. Staan zit,
staan zit. Tussendoor slokjes water. De benen blijven draaien.
Tijd voor de eerste veegpauze. Zweetdruppeltjes. Niet alleen
op mijn voorhoofd. Ook op mijn rug, armen en benen voel ik
straaltjes naar beneden lopen. We gaan los. We draaien de fiets 3 slagen zwaarder en trappen op het tempo van de
muziek. If you go crazy, then will you still call me superman? We gaan staan in
de pedalen bij het refrein en sprinten ‘tot we de voorste man hebben ingehaald’.
We staan nog steeds en trappen tegen de wind bergopwaarts.
We draaien bij tot we niet meer kunnen.
We zijn boven. We draaien de knop terug naar afdaling. De
pedalen draaien snel.
Het laatst werknummer. We gaan niet zwaarder, alleen maar sneller.
We volgen het tempo van de muziek. Ogen dicht en
gáán! Het zijn maar vijf minuten. Het venijn zit in de staart.
En ik ben leeg. Bodem bereikt.
Heerlijk.
We draaien terug en trappen rustig uit tot de laatste noot
van de muziek.
WE-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: spinnen. Meer lezen/meedoen? http://
