Pieterpadetappe Strabeek-Sint Pietersberg Maastricht > 17 km
Het was een korte etappe vandaag. Om even voor half 9 parkeerde ik de auto op de P&R bij station Valkenburg om aan de route te beginnen. Het startpunt lag 2 kilometer verder, en omdat er geen busverbinding was, begon ik met dit voorafje.
Gauw de stad uit, de natuur weer in. Het eerste stuk liep door een bos. Al gauw liet ik de hondenuitlaters achter me en liep ik alleen. Het bos werd stiller en stiller, en steeds donkerder en de klim steeds steiler... het was heerlijk en bijna magisch, maar ik was ook blij toen ik eruit was... er was niemand om me heen.
 |
| Ingendael, hoe toepasselijk :-) |
Terwijl ik na het bos de weg overstak kwam ik de buurwijnvatbewoner tegen met wie ik gisteravond pizza had gegeten en wijn had gedronken. Hij was vanaf de camping op de Cauberg naar beneden gelopen en stomtoevallig haakten we weer bij elkaar aan op de plek waar hij de route ook weer oppikte. Even verderop zat de jongedame die ik afgelopen dagen ook steeds tegenkwam gezellig (nu met haar moeder, die de laatste etappe meeliep) op een bankje thee te drinken. We vervolgden het pad elk op ons eigen tempo.
Het was in het bos al goed te zien dat we in het mergellandschap liepen.
En even verderop kwam ik de eerste mergelgrotten tegen.
Wat later een bordje waar op stond dat ik nog maar 9 kilometer moest lopen tot het eindpunt.
Tweestrijd: ik snakte naar de finish, en tegelijkertijd wilde ik de tijd stilzetten en dat het pad niet zou eindigen. Mens, wat genoot ik ervan!
De wijnvatbuurman passeerde me toen ik op een bankje zat te pauzeren, en in Maastricht haalde ik hem weer in.
Bij het eerste koffietentje besloten we om samen koffie te gaan drinken en er was, hoera!, nog warme abrikozenvlaai! De twee dames hadden hetzelfde plan gevat, en haakten gezellig aan.
Vanaf daar was het nog 5 kwartier lopen. Dwars door het centrum van Maastricht.
We spraken af dat we dat ook weer op eigen tempo zouden doen, en dat we elkaar bij het eindpunt zouden treffen.
In de stad liep ik een paar keer verkeerd.
Uiteindelijk pikte ik de route weer op, de Pietersberg op, en ik had eigenlijk verwacht dat boven bij het fort de finish zou zijn. Helaas... het eindpunt was nog anderhalve kilometer verder.
Die laatste anderhalve kilometer was best een ding. Ik heb hem huilend afgelegd. Alles wat er in het afgelopen jaar waarin ik het pad liep is gebeurd, passeerde de revue. Toen ik begon aan het pad, voelde ik dat ik in de landingsfase was van mijn 'nieuwe' vrijgezelle leven. Intussen kan ik zeggen dat ik voel dat ik geland ben, en dat is een ontzettend fijne constatering. Er is heel veel op zijn plek gekomen in mijn leven. Er zijn nog een paar (belangrijke) losse eindjes. Waar ik me nu bevind (qua fase en woning) voelt als een tussenstation. De toekomst heeft verschillende de opties, en voorlopig nog geen keuze maken is ook een prima optie. Ik geniet van heel veel leuke dingen. Uitgaan met vriendinnen, mijn eigen gang gaan, mijn lover, om maar eens wat leuks te noemen. De agenda staat ramvol met concerten. En niemand die er wat van vindt als ik wéér eens de hort op ga.
Dit allemaal overdenkend bereikte ik toch ineens het eindpunt.
Het uitzicht op het einde was magnifiek: op een plateau boven de steengroeve.
Boven zaten mijn partners in crime al op me te wachten. Ze waren al een beetje teleurgesteld... omdat ik het hoogste tempo had, hadden ze verwacht dat ik er als eerste zou zijn, en ze dachten dat ik zonder hen was vertrokken. Doordat ik in de stad twee keer verkeer liep, lagen zij ver voor op me, en konden zij mij bij de finish onthalen!
Samen hebben we het voltooien van het pad gevierd, met nog andere finishers. (Eén man had het pad in 14 dagen !!! gelopen, voor KIKA!!!)
Er was wijn, bier, slingers, balonnen. Het was een klein feestje.
Maar we moesten nog naar beneden. En dat deden we ook gezamenlijk. Op een terras namen we nog een afzakkertje.
Een ober vroeg ons onze namen op te schrijven en deelde daarna ten overstaan van het hele terras de oorkondes uit. Onder luid applaus namen we ze in ontvangst.
Gisteren vroeg een retraiteganger in het klooster me, of het pad me iets gebracht heeft. Of het me inzichten heeft gegeven.
Ik had er toen niet echt antwoord op.
Uiteraard heb ik onderweg over die vraag nagedacht. En wat ik op het pad heb geleerd, is om in het hier en nu te leven.
In het begin van het pad was ik ontzettend bezig met de finish, en of mijn lichaam het wel aankon, en of de terugrit met het OV wel zou lukken en dat soort dingen.
Het heeft een half pad geduurd voordat ik erop kon vertrouwen dat het altijd lukt. En de verdere etappes heb ik heerlijk met mijn hoofd in het hier en nu gelopen. En dat leven in het hier en nu wil ik ook in mijn dagelijks leven vast blijven houden.
En daarbij... ik heb ontzettend veel gastvrijheid ervaren. Leuke mensen ontmoet. En ik heb ontzettend veel support gevoeld van de mensen (vrienden, familie, kennissen) om me heen. Support online, berichtjes, sommigen kwamen kamperen of liepen etappes mee. Ik vond het grandioos!
 |
| Mijn trouwe schoenen na ruim 500 km |
Ik lees in reacties dat mensen mijn verhalen gaan missen. Maar jullie zijn niet van me af.
Ik zal blijven wandelen en blijven vertellen. Het leuke is: er zijn ontzettend veel wandelpaden in Nederland en er loopt er één van Thorn (in Limburg) naar Sluis (in Zeeuws Vlaanderen) en dat pad loopt ook door mijn woonplaats. Hoe leuk is het om nu van Limburg weer terug naar huis te wandelen!
In april staat het pelgrimspad gepland van Sint_Hildgegard op de planning. Dat loopt van Idar-Oberstein naar Bingen (Duitsland).
En eigenlijk is mijn wens gewoon om op een dag mijn spullen te pakken, de boel de boel te laten en gewoon een paar maanden te gaan lopen. Maar ja. Teveel verplichtingen die me daarvan weerhouden. Ooit zal de tijd daar rijp voor zijn.
Het liedje, My way, soon van Greta van Fleet, sluit mooi aan op de nu nog onbekende wegen die de toekomst gaan brengen.
Wil je mee zwijmelen?
Plaats dan hier je link.
. 
