Zwijmelen op Zaterdag: Resistance

Het jaar zit er alweer op. Niet te geloven hoe snel het is gegaan. 

2023 was voor mij het jaar van landen in mijn nieuwe leven. Geland zijn! 
Ik heb nog even mijn laatste blog van 2022 gelezen en ik hoopte op meer rust. 
Ik schreef over kruisen in agenda's en geen opdrachten meer aannemen waar tijdsdruk op zat. 

Haha. Ik voltooide een jurk voor een bruid, paste een trouwjurk aan... Hoezo druk? 
Ik heb nog nooit zoveel uitjes gehad als in de afgelopen maanden. 
Wat nou kruisen in agenda's? Zo gauw er een gaatje open was, kwam er weer een leuk concert voorbij.
Er is nog nooit zoveel muziek in mijn leven geweest als het afgelopen jaar. Eigenlijk was mijn leven vanaf de 1e week van juni 1 groot feest! 

Ik zag Muse, Arstidir, Corey Taylor, Danny Vera, Danko Jones, Till Lindeman en Alestorm op het podium. En niet te vergeten Harry Styles samen met mijn Prulleke. Wat was dat een mooie avond. 



Ik bezocht veel tributebandjes. Rootsriders met Henny Vrienten tribute, Legends of Rock, Haags Plagiaat. Veelal met Kleine Tas aan mijn zijde. 
Er waren festivals: 'Hier' in Ahoy met als klapper het optreden van Di-rect, Blommenkinders, Dynamo, het bevrijdingsfestival (Met DeWolff en Goldband). 
Het vloog van Metal naar Nederlandstalige nostalgie.
Zaterdagavond sluit ik het jaar nostalgisch af met Wham Mania. 

Met stip op 1, als mooiste moment van 2023, staat RosRock. De avond was niet alleen legendarisch door de verrassende en fantastische muziek en het fijne gezelschap, maar vooral ook door het brommerskiek'n en de heerlijke zoen die daarbij volgde bij de gastank, verscholen in de bosjes. En de vreselijke verliefdheid die daarop volgde. 
Mèèèn... ik beleefde mijn tweede puberteit dit jaar. Weer met grote regelmaat met Kleine Tas en andere vrienden en vriendinnen voor een podium staan. De wereld door een roze bril bekijken. Het leven was mooi. 

Het was ook een jaar van missen. Mijn zus met haar gezin in Duitsland. Het is toch een eind weg. 
En vooral m'n Prulleke en haar vriend, nu in Zwitserland. Ik ben zo trots op die twee: wat doen ze het goed daar en wat maken ze mooie dingen mee! 

Andere hoogtepunten van dit jaar waren het groots vieren van mijn 51e verjaardag, met (bijna) iedereen die me lief was om me heen. 
Het voltooien van het Pieterpad. 
De wandelingen in de Zwitserse Alpen. Alleen door de Kandersteg en met Sem en Lex naar de Oeschienensee.

En het liedje wat ik vandaag heb gekozen? 
Het moest sowieso een liedje worden van iemand die ik dit jaar live heb gezien. 
Een liedje wat indruk op me heeft gemaakt. 

En ik vond het heel moeilijk om te kiezen, want in het jaar dat liefde weer een fijne rol speelde in mijn leven, kregen de meest onbenullige liedje ineens een hele diepe betekenis. En ik leerde ook heel veel nieuwe muziek kennen. 

Dat krijg je zomaar cadeau als nieuwe mensen een grote rol gaan spelen in je leven. 

Het is Resistance van Muse geworden. 
Typisch zo'n nummer waarvan ik zei: al heel vaak gehoord, maar ineens komt het binnen. 

Ik durf nog niet zo vooruit te blikken op 2024. 
Niets is zo verrassend als het leven zelf. Morgen kunnen de sterren anders staan. Iemand die je vandaag nog niet kent kan zomaar ineens een grote rol in je leven gaan spelen. En andersom kun je mensen die een grote rol spelen ook zomaar ineens gaan missen. 
Ik heb heel erg in het moment geleefd. Simpelweg ook omdat de agenda zo vol stond met leuks, dat ik het zelf allemaal niet bij kon houden en kon overzien. Simpelweg omdat de toekomst zo open ligt dat ik nog geen lange termijn planning kan maken.
Het leuke, alle krenten uit de pap, kersen op taarten, wil ik vooral vasthouden in het nieuwe jaar. 
En ik neem het me, net als vorig jaar, weer voor: met iets meer rust en kruisen in agenda's. 
Maar goed: ik spreek mezelf over 52 weken weer. Dan gaan we zien wat daarvan terecht is gekomen :-). 

Ik wens iedereen een goed uiteinde toe. 
Hou vast wat goed was, neem dat mee naar het nieuwe jaar. 
Laat achter wat je in 2023 wil laten. 
En koester wat wat er in 2023 nog was, maar wat je in 2024 moet missen, op een mooi plekje in je hart. 

Wil je mee Zwijmelen? 
Plaats dan hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Fairytale of New York

Degenen die mijn zwijmels al een poosje volgen weten dat ik niet zo heel goed ga op kerstliedjes. 
Op mijn werk was het de laatste jaren afzien omdat we daar altijd Sky Radio op hebben staan en daar word je vanaf November doodgegooid met kerstliedjes. 
Die belletjes... die paardenhoefjes... dat vrolijke kerstgeneuzel: ik trek het gewoon niet. 

Dit jaar heb ik het allemaal heel handig weten te omzeilen. We hebben op het werk ontdekt dat er verschillende kanalen zijn op Sky: Sky hits, Sky love songs, Sky @ work, enzovoorts. 
En daar worden dus 0 kerstliedjes gedraaid. 
En zolang ik nergens over sprak, werd het door de collega's prima geaccepteerd dat er geen kerstmuziek op de radio te horen was. 

Tot de laatst dag voor kerst. Toen kon ik er echt niet meer onderuit en ben ik gecapituleerd. 

Het is ook altijd de sport om met kerst een redelijk te pruimen kerstliedje te plaatsen. 
Dit jaar kwam, natuurlijk, het nummer van The Pogues voorbij. 
Voor mij een heel goed te pruimen kerstliedje, zonder belletjes en paardenhoefjes en hysterische uithalen. 

Ik wens jullie allemaal een mooie kerst toe. Het liefst vol liefde, armen om je heen waar nodig. 

Ik vier de kerst dit jaar heel divers. 
Op kerstavond zijn mijn kinderen en aanhang bij me. En joepie: m'n prulleke en haar vriend zijn over uit Zwitserland. 
Eerste kerstdag zoeken de overgebleven vrijgezelle sneuneuzen elkaar op. 
Nee... zo zou je het kunnen uitleggen, maar het is anders. In al die meer dan 30 jaar dat Kleine Tas en ik vriendinnen zijn, hebben we nog nooit samen kerst gevierd. Nu we de kans daartoe hebben grijpen we die met beide handen aan. 
Zo ook tweede kerstdag. Met mijn nicht ga ik lekker een dag in de sauna rondhangen. Niet nadenken over wat te dragen. Niet nadenken over wat te doen met eten. Rust, bijkletsen en genieten!  
Het is toch heerlijk dat dat gewoon ook kan? 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats dan hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: My Little RNR

 

Een korte zwijmel dit keer, omdat ik weer de hele week in touw ben. 

Ik blik terug op afgelopen zondag. Ik ging, uit nieuwsgierigheid, naar een concert van Danko Jones. 
Een voor mij onbekende zager/band. Maar het bleek één van de beste optredens te zijn die ik ooit heb gezien. De band was één met het publiek. De bassist heeft het hele optreden een big-smile op zijn gezicht gehad. Fantastische muziek. Mooie zanger. En de hele zaal deed mee. 
Danko Jones heeft er een fan bij. 

Komende week zal ik van twee weken zwijmels terug gaan luisteren. 
Ik heb er gewoonweg de tijd niet voor gevonden. 

Wil je mee zwijmelen?
Plaats hier je link.

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Je te Laisserai des Mots

 

Deze week was weer stemweek voor de Top2000.
Ik zie heel veel stemlijstjes voorbijkomen van familie, vrienden, kennissen op de socials. 
En ik vind het leuk om te zien welke overeenkomsten en verschillen er zijn. 
Maar ook bijzonder hoe voor sommigen de mooiste nummers ooit, voor mij totaal onbekend zijn. 
Dit nummer komt van het stemlijstje van mijn dochter. 
Hoe verrassend, een Franstalig nummer. 

En ja... ook een paar keer Pink Floyd en Radiohead op haar lijstje dus ik beschouw de muzikale opvoeding als geslaagd. 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats dan hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: My way, soon

Vandaag blik ik terug op de laatste Pieterpad-etappe die ik liep op 25 september. 

Pieterpadetappe Strabeek-Sint Pietersberg Maastricht > 17 km

Het was een korte etappe vandaag. Om even voor half 9 parkeerde ik de auto op de P&R bij station Valkenburg om aan de route te beginnen. Het startpunt lag 2 kilometer verder, en omdat er geen busverbinding was, begon ik met dit voorafje.

 

Gauw de stad uit, de natuur weer in. Het eerste stuk liep door een bos. Al gauw liet ik de hondenuitlaters achter me en liep ik alleen. Het bos werd stiller en stiller, en steeds donkerder en de klim steeds steiler... het was heerlijk en bijna magisch, maar ik was ook blij toen ik eruit was... er was niemand om me heen.

Ingendael, hoe toepasselijk :-) 

Terwijl ik na het bos de weg overstak kwam ik de buurwijnvatbewoner tegen met wie ik gisteravond pizza had gegeten en wijn had gedronken. Hij was vanaf de camping op de Cauberg naar beneden gelopen en stomtoevallig haakten we weer bij elkaar aan op de plek waar hij de route ook weer oppikte. Even verderop zat de jongedame die ik afgelopen dagen ook steeds tegenkwam gezellig (nu met haar moeder, die de laatste etappe meeliep) op een bankje thee te drinken. We vervolgden het pad elk op ons eigen tempo. 

Het was in het bos al goed te zien dat we in het mergellandschap liepen.
En even verderop kwam ik de eerste mergelgrotten tegen.

Wat later een bordje waar op stond dat ik nog maar 9 kilometer moest lopen tot het eindpunt.
Tweestrijd: ik snakte naar de finish, en tegelijkertijd wilde ik de tijd stilzetten en dat het pad niet zou eindigen. Mens, wat genoot ik ervan! 

De wijnvatbuurman passeerde me toen ik op een bankje zat te pauzeren, en in Maastricht haalde ik hem weer in.

Bij het eerste koffietentje besloten we om samen koffie te gaan drinken en er was, hoera!, nog warme abrikozenvlaai! De twee dames hadden hetzelfde plan gevat, en haakten gezellig aan.

 

Vanaf daar was het nog 5 kwartier lopen. Dwars door het centrum van Maastricht.
We spraken af dat we dat ook weer op eigen tempo zouden doen, en dat we elkaar bij het eindpunt zouden treffen.

 

 
In de stad liep ik een paar keer verkeerd.
Uiteindelijk pikte ik de route weer op, de Pietersberg op, en ik had eigenlijk verwacht dat boven bij het fort de finish zou zijn. Helaas... het eindpunt was nog anderhalve kilometer verder.

 

Die laatste anderhalve kilometer was best een ding. Ik heb hem huilend afgelegd. Alles wat er in het afgelopen jaar waarin ik het pad liep is gebeurd, passeerde de revue. Toen ik begon aan het pad, voelde ik dat ik in de landingsfase was van mijn 'nieuwe' vrijgezelle leven. Intussen kan ik zeggen dat ik voel dat ik geland ben, en dat is een ontzettend fijne constatering. Er is heel veel op zijn plek gekomen in mijn leven. Er zijn nog een paar (belangrijke) losse eindjes. Waar ik me nu bevind (qua fase en woning) voelt als een tussenstation. De toekomst heeft verschillende de opties, en voorlopig nog geen keuze maken is ook een prima optie. Ik geniet van heel veel leuke dingen. Uitgaan met vriendinnen, mijn eigen gang gaan, mijn lover, om maar eens wat leuks te noemen. De agenda staat ramvol met concerten. En niemand die er wat van vindt als ik wéér eens de hort op ga. 
Dit allemaal overdenkend bereikte ik toch ineens het eindpunt. 

Het uitzicht op het einde was magnifiek: op een plateau boven de steengroeve.
Boven zaten mijn partners in crime al op me te wachten. Ze waren al een beetje teleurgesteld... omdat ik het hoogste tempo had, hadden ze verwacht dat ik er als eerste zou zijn, en ze dachten dat ik zonder hen was vertrokken. Doordat ik in de stad twee keer verkeer liep, lagen zij ver voor op me, en konden zij mij bij de finish onthalen!

 
Samen hebben we het voltooien van het pad gevierd, met nog andere finishers. (Eén man had het pad in 14 dagen !!! gelopen, voor KIKA!!!)
Er was wijn, bier, slingers, balonnen. Het was een klein feestje.

Maar we moesten nog naar beneden. En dat deden we ook gezamenlijk. Op een terras namen we nog een afzakkertje.
Een ober vroeg ons onze namen op te schrijven en deelde daarna ten overstaan van het hele terras de oorkondes uit. Onder luid applaus namen we ze in ontvangst.

 

Gisteren vroeg een retraiteganger in het klooster me, of het pad me iets gebracht heeft. Of het me inzichten heeft gegeven.
Ik had er toen niet echt antwoord op.
Uiteraard heb ik onderweg over die vraag nagedacht. En wat ik op het pad heb geleerd, is om in het hier en nu te leven.

In het begin van het pad was ik ontzettend bezig met de finish, en of mijn lichaam het wel aankon, en of de terugrit met het OV wel zou lukken en dat soort dingen.
Het heeft een half pad geduurd voordat ik erop kon vertrouwen dat het altijd lukt. En de verdere etappes heb ik heerlijk met mijn hoofd in het hier en nu gelopen. En dat leven in het hier en nu wil ik ook in mijn dagelijks leven vast blijven houden.

En daarbij... ik heb ontzettend veel gastvrijheid ervaren. Leuke mensen ontmoet. En ik heb ontzettend veel support gevoeld van de mensen (vrienden, familie, kennissen) om me heen. Support online, berichtjes, sommigen kwamen kamperen of liepen etappes mee. Ik vond het grandioos!

Mijn trouwe schoenen na ruim 500 km 

 
Ik lees in reacties dat mensen mijn verhalen gaan missen. Maar jullie zijn niet van me af.
Ik zal blijven wandelen en blijven vertellen. Het leuke is: er zijn ontzettend veel wandelpaden in Nederland en er loopt er één van Thorn (in Limburg) naar Sluis (in Zeeuws Vlaanderen) en dat pad loopt ook door mijn woonplaats. Hoe leuk is het om nu van Limburg weer terug naar huis te wandelen!

In april staat het pelgrimspad gepland van Sint_Hildgegard op de planning. Dat loopt van Idar-Oberstein naar Bingen (Duitsland). 

En eigenlijk is mijn wens gewoon om op een dag mijn spullen te pakken, de boel de boel te laten en gewoon een paar maanden te gaan lopen. Maar ja. Teveel verplichtingen die me daarvan weerhouden. Ooit zal de tijd daar rijp voor zijn. 

Het liedje, My way, soon van Greta van Fleet, sluit mooi aan op de nu nog onbekende wegen die de toekomst gaan brengen.

Wil je mee zwijmelen? 

Plaats dan hier je link. 

 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter