Het leed dat Moestuin heet

Leuk hoor... die moestuintjes.
Het kost je ontzettend veel energie, maar je krijgt er zoveel voor terug...
Althans... de rest van moestuinierend Nederland misschien, maar ik niet.

Vanaf april begonnen we vol goede moed, Janneke en ik.
Met moestuintjes van de Appie en wat ander los zaad.
Laten kiemen in de vensterbank. Zorgen dat ze niet te droog, maar ook zeker niet te nat werden.
Laten harden in tuin, 's avonds weer naar binnen.

Overpotten. Niet vergeten water te geven.
De schuur stond vol met potten in allerlei maten.
Ontrupsen.
Bemoedigend toespreken.
We waren er maar druk mee.

Na een zomer moestuineren kan ik concluderen dat ik volgens jaar beter maar alleen nog maar paprika's en pepers kan zaaien. Dit was het enige wat succesvol was.

Kijk hem eens hangen en glimmen, die kanjer!

De bietjes die ertussen staan, gaan het denk ik niet redden. Ze blijven wat achter qua groei en zien er wat droogachtig uit. 

De Broccoli: Rupsenvoer... 

De venkel: Die ging wel de lengte in, maar die vergat dat hij ook nog dik moest worden. Hij is zo matig dat hij niet eens goed op de foto wilde... Overigens... het ligt niet alleen aan het vrij kleine potje. De venkel die wat ruimer behuisd was zag er niet veel beter uit. 

De peterselie: Die doet het goed. Maar wat moet je met zoveel peterselie? Dat gaat toch alleen maar in de soep? En als ik 2 keer per jaar groentensoep maak, dan is het veel... 

De meloenen: Het werden prachtige planten. Maar de meloentjes verschrompelen zodra ze het formaat knikker dreigen te krijgen. 

En zo ook de courgette. Veel blad, met prachtige gele bloemen. Maar 0 vruchten. 

Dan de tomaatjes. Die verschrompelen op het moment dat ze bijna rijp zijn. 

Ik geloof dat het er nog geen 10 van heb kunnen snoepen.

Wat het wel goed deed, waren de augurken. Maar ja... die zijn eigenlijk niet zo heel lekker om zo te eten. En de augurken inmaken, vond ik dan net weer veel werk. Het was ook niet zo dat ik ze bij bakken tegelijk kon plukken... 

En ook hulde voor de sperzieboontjes. Daar had ik 3 plantjes van. Maar dat was lang niet genoeg voor 1 maaltijd. 

De andijvie schoot door voordat het groot was en smaakte veel te bitter. 
De radijsjes deden het goed, maar er poepte een kat in de bak en toen hoefde ik ze niet meer. 
De rucola was veel te stug.

Dus. Conclusie. 

Voor herhaling vatbaar? 

Nee, eigenlijk niet. 

Maar ik weet zeker dat de tuin volgend jaar wil vol met potten staat, want eigenlijk vonden Janneke en ik het toch ook wel heel erg leuk. 

Tot die tijd zijn tips welkom. 

Zwijmelen op Zaterdag: The Caterpillar

Mijn dochter is gek op moestuintjes.
Niet dat we er een hebben, maar ze zegt altijd, als we langs een stukje land rijden, dat ze dat stukje later wel wil kopen voor haar moestuin. En nog beter is het als het stukje land groot genoeg is om er ook nog een paardje op kwijt te kunnen.
Voorlopig moestuinieren we maar in potten.
En ik weet eigenlijk niet wie het leuker vindt, zij of ik.
Maar ik geniet van het dagelijkse gezamenlijke rondje langs onze plantjes.

Van de week zagen we dat de broccoli het zwaar had.
De blaadjes werden opgevreten. Het zachte blad was verdwenen en er stonden alleen nog maar nerfjes overeind. Vandaag waren bij gebrek aan beter ook de kleine nerfjes verdwenen.

We hadden van de week al staan kijken of we de boosdoener konden vinden, maar we zagen geen rupsjes of slakken in de pot of in de plantjes zitten.
Vandaag keken we wat beter. En warempel...
Goed gecamoufleerd, in exact dezelfde kleur als de broccoliblaadjes en keurig in de lengte van de bladnerf verstopt zagen we een rups zitten. Prachtig eigenlijk... dat een rupsje zich zo goed kan verstoppen. Toen we wisten waar we naar moesten kijken hebben we 7 rupsjes kunnen vinden. Ze verdwenen over de schutting in de poort en ik vrees dat ze, volgens the circle of life, nu vogelvoer zijn geworden.
Wie ziet 'm zitten?

Kennen jullie het verschijnsel, dat je bij het zien van iets gelijk een liedje in je hoofd hebt? 

Mijn vriendin Kleine Tas is daar een meester in. Noem een woord en ze kan er een liedje over zingen. Een tikkeltje beroepsdeformatie misschien? 

Zo heb ik dat altijd als ik een rups zie. Dan plopt het laadje open met: Catecatecatecatecaterpillar.

Het is een nummer van The Cure. Ik denk dat ik vroeger een cassettebandje had met een album van hun en dat het op die manier regelmatig voorbij is gekomen. In ieder geval had mijn toenmalige vriendje verschillende albums van deze band.

Niet het mooiste nummer van de band, maar in deze context wel een leuk muziekje bij de gebeurtenis van vandaag. Althans... Dat vind ik. Maar ik vrees dat ik vandaag weer in deze rubriek weinig medestanders kan vinden.... 

Voor degenen die mijn muziekkeuze niet kunnen waarderen heb ik een escape.

Luister maar naar één van mijn favoriete kinderboeken.....

Meer zwijmelen/meezwijmelen? Klik bij Marja! 

sla van eigen moesdak

Sinds vorig jaar heb ik een 'moestuin' op mijn dakterras.
Wat er zo leuk aan is, dat snap ik zelf ook niet helemaal, maar ik geniet er altijd van om dingen te zien groeien. Het is zoveel werk. Zaaien, nathouden, uitdunnen, verpotten, weer nathouden .... en dan heb ik het nog niet eens over de zakken aarde die ik naar boven moet slepen. En de emmers met water. Gelukkig heb ik een mede-expirementerende buurvrouw, met tuinslang op het dakterras, die af en toe welwillend water over de 'schutting ' morst. Dat scheelt :-).

Vorig jaar was de oogst best wel mislukt. Zie deze blog *klik*.
Ik kan wel zeggen dat mijn oogst nu al beter gelukt is als vorig jaar.

De radijzen doen het goed. Er zitten alleen wel kleine slakjes op, maar de radijzen zijn te groot voor de slakken om ze helemaal op te eten. Vanavond zag ik tot mijn verbazing dat de andere rij radijzen die ik had gezaaid rucola bleek te zijn. Die was dus rijp om te oogsten. Met een paar buitenste blaadjes van de kropsla en de radijzen had ik een heerlijke salade uit eigen tuin.
Ik vond het er zo heerlijk vers en gezond uitzien toen het in de schaal lag... Bijna zonde om er dressing over te doen. Dan ziet het er gelijk niet meer zo fris uit.

wie sla zaait, zal sla oogsten...

... met een beetje mazzel dan.

Eind april ben ik, samen met de buuv, begonnen aan een moestuin op het dakterras.
Geïnspireerd door allerlei succesvolle berichten en foto's op het internet over een vierkante meter moestuin zijn we vol goede moed begonnen. Zij aan haar kant van het terras, ik aan de mijne.

Kilo's aarde heb ik 2 trappen opgesjouwd ( 8 zakken waren het , van ... hoeveel liter zit er in zo'n zak? Geen idee, ik weet wel dat ik het rete-zwaar vond).
Met engelengeduld heb ik voorgekweekt, overgeplant, gietertjes water naar boven gebracht... en wat is de oogst? 1 wortel, 2 radijzen, een paar goede tomaten (maar dat was een gekweekte plant van de intratuin, dus dat telt niet mee) en een paar paprika's (idem als de tomaten).

2 weken geleden zag ik tot mijn verbazing dat mijn chinese koolplantjes zo laat in het seizoen toch nog begonnen aan te slaan. Iedere dag ging ik even kijken, ik volgde de groei op de voet. Tot op een ochtend.... toen stonden er alleen nog maar een paar armetierige bladnerfjes omhoog. Onder de plant lagen 3 rupsen, met bolle buikjes tevreden opgerold hun roes uit te slapen. Dat werd dus ook geen chinese kool op het menu.

En nu, begin november, eindelijk: hoera! Een bijna doorgeschoten krop sla. De blaadjes voelen nog heerlijk mals aan, dus ik denk dat hij nog wel lekker is. En een paar cherry-tomaatjes. Of moet ik ze aalbes-tomaatjes noemen? Veel groter zijn ze niet. Ik vraag me eigenlijk wel af of het een krop sla is... hij ziet er zo raar en lang uit??!!

Vanmorgen zag ik dat de paprikaplanten die ik binnen had gezet onder de bladluis zaten. Exit paprikaplanten!

Alles bij elkaar genomen moet ik concluderen dat het project voor dit jaar is mislukt. De kosten wegen niet op tegen de baten. Ik heb een grote investering moeten doen voor een paar stukjes groente. Ik geef je natte zomer en de toch wel late start de schuld.

Volgend jaar ga ik nog één poging doen. Lukt het niet, dan stort ik het hele project vanaf het terras in een grote boog de kliko in.