Zwijmelen op Zaterdag: Send in the Clowns

Vorig jaar op 31 augustus stond ik 's avonds op het strand in Ouddorp. 

Ik had samen met J&J afscheid genomen van mijn prachtige schoonzus, hun lieve tante Annemiek. 

We konden toen al niet meer met haar praten. Er was alleen nog maar zijn...

Ik kan me niet eens meer herinneren wanneer ik haar vóór dat laatste moment heb gezien. Het moet maanden voor haar overlijden zijn geweest. Er zat een vakantie tussen. Gek is dat... ik heb er het afgelopen jaar vaak over nagedacht. Maar ik weet het niet. 

We hadden wel heel veel contact. Via de telefoon, via whatsapp, via mail. 

En ook dat contact was heel intens. Ik denk dat ik het niet weet omdat het er gewoon niet toe doet.

Dit moment, deze foto, zal me ook altijd bijblijven. J&J, steun zoekend bij elkaar. Kijkend naar de ondergaande zon. Het verdriet staat op hun ruggetjes geschreven. Ze wisten dat Annemiek het leven los zou laten die nacht. 'Gek' zei Jip. 'De zon gaat onder. En morgen is hij er weer. Maar voor Annemiek zal er geen morgen meer zijn.' 

Intussen zijn we een jaar verder. Door alle regenbogen in de afgelopen weken hebben we Annemiek toch vaak heel dichtbij gevoeld. 'Zo dichtbij... en toch zo verweg...' zo verwoordde een vriendin van Annemiek het vandaag op Facebook. En zo is het...

Ik kies voor een nummer dat op Annemiek veel indruk heeft gemaakt. Een paar maanden vóór haar overlijden ging ze met haar dochter naar Berlijn om één van haar laatste wensen te vervullen: een concert bijwonen van Barbra Streisand. Het nummer Send in the Clowns raakte haar diep.  'Als de show niet zo goed loopt, laat dan de clowns maar opdraven, laten we er maar grappen over maken' . Dat is in een paar woorden de strekking van dit nummer. En zo ging ze er ook mee om. Met de nodige humor. Tumorhumor noemde ze dat.  'Laat ze me alsjeblieft vertellen dat dit hele gedoe wat uit de hand gelopen is' heeft ze gedacht, toen Barbra dit zong *klik*. 

Barbra mag vandaag het liedje nog een keertje zingen. Speciaal voor Annemiek. In de Zaterdagse Zwijmel.

familietrekjes

Binnenkort hebben wij een familiereünie.

Een familiereünie die gekenmerkt wordt door scheve voetjes en waggelende kontjes.

Mijn loopje is niet elegant te noemen. Niet dat ik me ervoor schaam. Ik zie mezelf zelden lopen. 

Het valt vooral op als ik samen met mijn zus loop. En met haar dochter. En met mijn dochter.

Dan zie ik dat ze allemaal net zo waggelen als ik. En dan zie ik ook dat het er best een beetje gek uitziet. 

En als ik de foto's van mijn oma terugzie, dan zie ik ook bij haar de naar binnen gedraaide voetjes. Haar zussen hadden en hebben ze ook, die scheve voetjes. En de dochters van mijn oma, mijn tantes, hebben ze ook. Het lijkt dus dat het wordt doorgeven door de vrouwelijke lijn in de familie, want mijn vader heeft ze niet en ik heb ook nog geen oom met x-voetjes kunnen ontdekken. Ook geen neven. Maar wel nichten.

Mijn dochter heeft ze dus ook. 

Het viel de arts op het consultatiebureau ook op, een paar jaar terug.

Als ik me er ongerust over maakte, dan mocht ik wel een verwijzing vragen om het te laten onderzoeken door een specialist, zei ze. 

Ik vond dat niet nodig. Er zijn er bij in de familie die er met gemak de 80 mee passeren, verdienstelijk mee kunnen schaatsen (wat ik overigens wonderbaarlijk vind.... met scheve voeten kunnen schaatsen op noren zonder over je punten te struikelen...) of een marathon mee kunnen lopen.

Kijk... dit is ongeveer wat ik bedoel:

Of deze... van mijn dochter een paar jaar geleden: 

Ik vind het altijd mooi om te zien hoe familieleden op elkaar lijken.

Niet alleen in gezicht bedoel ik dan. Maar meer in houding, of in oogopslag bijvoorbeeld.

Het kan me diep raken als de dochter van Annemiek (mijn schoonzus) me aankijkt met de blik die ik van Annemiek zo goed kende. 

En vorige week dacht ik even dat mijn schoonvader in de keuken stond in plaats van mijn zwager: zijn kenmerkende licht voorovergebogen houding, die ik ook altijd bij de broers van mijn schoonvader terugzie.

Vorig jaar schoot ik dit plaatje. Mijn man met zijn broer. En hun vader kan ik overigens óók zo uittekenen. 

Vaak lijkt er op een vreemde manier een soort kruisbestuiving plaats te vinden. De dochter van mijn zus bijvoorbeeld  is in karakter, in dingen die ze leuk en niet leuk vindt, in dingen die haar opvallen en haar aandacht trekken, een kopie van mij. Mijn nichtje en ik, wij begrijpen elkaar zonder woorden. En mijn dochter? Dat is zo'n haantje de voorste, een zelfverzekerde troela die precies weet wat ze wil, net zoals mijn zus vroeger was.

En mijn zus en ik? Wij lijken op het eerste gezicht niet op elkaar. We hebben dezelfde schommelgang. Helaas. En mijn voeten staan schever dan de hare. 

Het valt mensen altijd pas op hoeveel we op elkaar lijken als we lachen. We hebben dezelfde lach. En haar dochter heeft hem ook. En toen ik vakantiefoto's terugkeek ontdekte ik iets nieuws: We maken allebei, wanneer we lachen, hetzelfde handgebaar!

Volgende week op de reünie ga ik foto's maken. Foto's van tantes, oudtantes, nichten en achternichten met scheve voeten en lachende handen op hun borst.