zondag 15 januari 2012

het laatste doel (we-300)

Maria lag op bed. Moe, kapot, uitgeput.  Ze keek naar buiten. Haar bed stond voor het raam. Langzaam kwamen de beelden van gisteren terug. Haar stralende dochter. Haar prachtige jurk. Haar trotse man. Ze zag weer hoe  haar eigen trouwring om de vinger van haar dochter werd geschoven.
Een week  geleden had ze hem afgedaan. Haar eigen huwelijk  zou bijna eindigen. ‘Tot de dood ons scheidt’ hadden ze elkaar  dertig jaar geleden beloofd…  Maria had gedacht dat het mooi zou zijn als haar dochter haar trouwring zou dragen. Liefst met  evenveel liefde en trots als zij zelf had gedaan. Dat ze er kracht uit zou putten in mindere tijden; die zouden ongetwijfeld komen. Dat de ring haar zou herinneren aan het voorbeeld dat  zij zelf gegeven had (het waren haar dochters woorden…). Maria's man stemde toe, ze stonden er allemaal achter.
Het was een mooie bruiloft. Warm, met een zilver randje van verdriet.  Haar dochter bofte met de  mensen om haar heen… Ze zou ze straks hard nodig hebben. Het was ook zo verdomd moeilijk gisteren. Iedereen was zich ervan bewust dat ze  Maria voor de laatste keer zouden zien. Maria zag zoveel verdriet in de ogen van de mensen. Haar eigen ouders, haar broers, haar zussen…
Ze legde haar hoofd neer.  De bruiloft was haar laatste doel geweest. Iedereen die haar lief was nog een laatste keer zien. Hoeveel tijd zal er nog volgen?  Een week, twee weken? Veel meer zal dat niet zijn.  Daarna kwam iedereen nog één keer langs voor háár. Ze zou het zelf niet merken… Raar idee…
De bel  ging. Haar man deed open.  Maria hoorde de stemmen van het bruidspaar. Die kwamen natuurlijk verslag uitbrengen van hun huwelijksnacht. Het verdriet maakte plaats voor dankbaarheid. Dankbaar dat ze terug mocht kijken op zo’n moeilijkmooie dag…







We-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: afscheid.
Meer lezen/meedoen?

http://platoonline.wordpress.com

12 opmerkingen:

  1. Even knipper ik met m'n ogen.Het verhaal raakt me .Mooi geschreven.
    groetjes, Ria

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Een heel mooie en ontroerende bijdrage, Natasja.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Tranen in mijn ogen, denkend aan je moedertje en jouw eigen bruiloft!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Een héél zwaar afscheid maar ontroerend mooi geschreven.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik zag het aankomen, het zat al in de vezels van het verhaal. Ooit heb ik zoiets eens gezien op de TV. Alles wat maar mogelijk was, werd uitgezonden. Je voelt je een soort voyeur die het verdriet van anderen consumeert. Lezen is toch anders, schept grotere afstand dan beelden doen.

    Ontroerend verhaal waarin de waarheid gelukkig niet tot het laatst wordt bewaard maar waarin we een stukje met de patiënt kunnen meeleven. Heel mooi geschreven WE, Natas.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Maar goed dat je verdriet in het verhaal beetje bij beetje tevoorschijn schrijft, anders zou het aan het eind bijna ondraaglijk zijn. Prachtig geschrevenb.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Bedankt voor jullie reacties.
    Ik ben het wel met je eens hoor , Plato... eigenlijk is het zo persoonlijk en intiem... bijna teveel om voor een blog te gebruiken...

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Maar daarom des te dapperder dat je het toch plaatste, Natasja.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Dit heb je mooi gedaan. Het was prachtig om te lezen.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Een bed bij het raam voorspelt niet veel goeds. Fijn dat ze zulke herinneringen mee kan nemen en dat ze nog mooie dingen mee heeft kunnen maken. Mooi geschreven Natasja, een verhaal vol liefde.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Zo, wat een indrukwekkend en ontroerende WE.

    BeantwoordenVerwijderen