donderdag 19 juli 2012

oké......

Oké... lieve medebloggers en meelezers...

Even wat duidelijkheid.

vorige week *klik* en  een paar dagen later *klik* worstelde ik met emoties die vanuit mijn hoofd en lijf via mijn vingers naar buiten wilden. Maar vanwege de privacy op een blog is het soms moeilijk om dingen bij naam te noemen.

Daarbij komt: hoe confronterend is het als je dingen zwart op wit zet? Sommige dingen durf je bijna niet bij naam te noemen.

Intussen heb ik het er met haar over gehad. Ze kent de drang om te schrijven. Ze weet dat het helpt om dingen voor jezelf op rij te krijgen. Misschien moet ik voor dat gedeelte mijn oude vergeelde dagboek maar weer uit de mottenballen halen. Ze heeft mijn blogjes over haar gelezen en het was oké. En als ik het vertaal, dan geloof ik dat ik wel door mag schrijven, zolang ik ook maar de humor niet uit het oog verlies. Ik hoop dat de tijd haar nog gegeven is om haar eigen blog te vullen. Want jeetje... wat kan die meid schrijven. En bovendien... zei ze... ik hoef toch niet bang te zijn dat in de toekomst dingen over mij van het internet opduiken die tegen mij zullen worden gebruikt. En op de manier waarop ze dat zei was het dan ook weer een soort van grappig.

Het gaat dus om mijn schoonzus. Vorige week hebben we min of meer out of the blue te horen gekregen dat ze niet lang meer zal leven.

En daar staat het dan. Zwart op wit. (of eigenlijk.... wit op rood :-) )

En naast de worsteling 'hoe verder met dit verdriet' worstel ik dus ook met het 'hoe blog je hierover'. Dit is nieuw voor mij.

Er niet over bloggen is voor mij geen optie. Op dit blog staan zoveel deeltjes van mijzelf... dit hoort er ook bij. Ik ben altijd open geweest op dit blog. Maar het betrof altijd mijzelf of mijn gezin.

Hoe ver gaat een blog? Wat laat ik zien van mezelf? Wat laat ik zien als er iemand anders bij betrokken is? Die keuze heb ik natuurlijk zelf.
Gaat het over de koetjes en de kalfjes die ik tegenkomt in mijn leven? Gaat het over de leuke verhaaltjes in mijn hoofd? Maar wat als de koetjes en kalfjes apen en beren worden? Of mannen met zeisen? Wat laat ik dan nog zien?

Voorlopig doe ik maar wat mijn hart me ingeeft. Dat heb ik immers altijd gedaan.
En ik hoop dat ik teruggefloten wordt als ik te ver ga, of iemand schaadt. Openheid maakt bloggen makkelijker. Bloggen maakt mijn hoofd leger. En een leeg hoofd maakt een blijere Natasja. Dus....

Tot zo ver.... bedankt voor het medeleven. Nu weten jullie waarom jullie meeleven.
Details die ik hier niet deel en waar vragen over zijn, die kunnen per mail.

Ennnnn..... publiceren maar.....




9 opmerkingen:

  1. Oh wat erg van/voor hè schoonzus, sterkte! En vwb bloggen: doen wat je altijd al deed!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Verschrikkelijk nieuws, heul veul sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Heel veel sterkte! Moeilijk hè!
    Het feit dat je er mee worstelt om dit te bloggen geeft al aan dat je niet zomaar klakkeloos, sensationeel bezig bent, maar dat je je hart/gevoel wilt laten spreken. Dan daarbij heb je het met je schoonzus overlegd en dat is heel belangrijk.
    Vaak voel je zelf wel aan wat wel en niet kan! Dat heb je al laten zien!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik kan jullie alleen maar heel veel sterkte wensen.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Omdat wij elkaar in het echt kennen had je mij al ingelicht. Ik snap je worsteling om erover te bloggen helemaal en hoop dat je daarin de gulden middenweg vindt. Maar ik twijfel niet aan jouw integriteit. Ik wens jullie allemaal nogmaals veel sterkte Natasja!!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Hoi Tas, ik snap je innerlijke worsteling. Wat ik uit je woorden begrijp is dat je schoonzus er geen probleem mee heeft dat je er over blogt. Zij kent jou, zij weet dus hoe integer je bent. Je bent niet iemand die klakkeloos zaken op een blog gooit, op sensatie uit is of wat dan ook. Je bent een lief mens, en dat lieve mens heeft een vol hoofd. Dus schrijf het maar op, wij leven mee.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik begrijp zo'n beetje. En natuurlijk met respect voor je terughoudendheid. Hoe dan ook, je verdriet over het verlies is duidelijk overgekomen. Dat zegt al genoeg.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Natasja het is goed als je erover kunt praten of schrijven. Je staat niet alleen.Je medebloggers leven met jou en je schoonzus mee.Sterkte
    groetjes,Ria

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Ja dat is altijd moeilijk, ik had dat vorig jaar toen mijn broer te horen kreeg dat hij niet lang meer te leven had. Je wilt het toch kwijt maar inderdaad niet heel gedetailleerd. Je vindt vast wel de woorden om dat te doen. Sterkte er mee....

    BeantwoordenVerwijderen