Zwijmelen op Zaterdag: Miss Celie's Blues

Eigenlijk wilde ik mijn zus al een poosje in het zonnetje zetten in de zwijmel. Maar het is er eigenlijk niet van gekomen, omdat er eigenlijk niet echt een aanleiding voor is geweest.
Net nu ik vandaag vond dat het er dan zomaar eens van moest komen, gewoon... omdat... ach... ze weet zelf waarom...
Net nu, vandaag, postte mijn vriendin M. op facebook een bericht dat er een interview met haar in de Plus (tijdschrift) staat deze maand.

Mijn vriendin M. is al 28 jaar haar zus Alie kwijt.
Kwijt in de zin dat niemand weet waar ze is.
Ze verdween 28 jaar geleden op een stormachtige avond in januari, en niemand - oké, misschien wel iemand -  weet waar haar zus gebleven is. Geen enkel spoor.
Het is een groot raadsel. Een groot drama. En mijn vriendin heeft geen rust voordat ze haar heeft gevonden, of voordat ze weet wat er met haar zus gebeurd is.

In haar familie is een tweestrijd ontstaan. Een aantal mensen zeggen: 'laat het rusten, het is al zo lange geleden'. Maar M. bijt zich vast. Ze hoopt zo dat haar zus op een dag voor haar staat. Of dat er iemand, of 'iemanden' zijn die weten waar ze is gebleven en die nu eindelijk eens gaan vertellen wat er met haar zus is gebeurd. Of iemand die haar toevallig laatst nog gezien heeft...

En ik weet dat ik, in haar situatie hetzelfde zou doen. Blijven zoeken. Mijn zus niet in de steek laten. En  mijn zus zou hetzelfde doen voor mij.

Misschien val ik in herhaling met dit 'verhaal'.  Maar dit is het weinige wat ik kan doen voor M. Zorgen dat mensen hun ogen en oren open houden. Zorgen dat dit wordt gedeeld. Dus vandaar...

Ik plaats hier de link naar de vermissing van Alie:
http://www.vermist.nl/vermissingen/detail/vermiste/796/
Brrr.... de naam van de link alleen al... ik krijg het er koud van...

Het voelt raar en een beetje gemeen om mijn zus in het zonnetje te willen zetten, terwijl mijn vriendin haar zusje zo mist. Maar ik weet ook dat ik hiermee aan M. kan laten zien dat ik met haar meeleef. Ik kan me niet indenken hoe het moet zijn om je zus gewoon kwijt te zijn. Maar ik weet wel hoe het is om een zus te hebben. Ik weet hoe het is om samen zoveel herinneringen te hebben. Ik weet hoe het is om heel veel van een zus te houden. En ik weet dus ongeveer wat zij voor haar zusje voelt...

Iedere keer als M. de publiciteit zoekt, of als een Cold Case team van de politie weer aan de slag gaat met een tip of een inzicht, is er voor M. weer even hoop. Ook dat moet slopend zijn... laat staan steeds weer de teleurstelling verwerken dat haar zus er steeds weer niet mee terugkwam.

Lieve M. ... ik vind de keuze voor een nummer heel moeilijk. Alle liedjes over zussen zullen je pijn doen. Je pijn is al groot genoeg. Het nummer waar ik voor gekozen heb laat duidelijk de liefde van een zus voor een zus zien. En daarmee wil ik zeggen dat ik snap waarom je blijft vechten.

Meer zwijmelen? Kijk bij Marja

Met hart en ziel

Zwijmelen op Zaterdag: Drops of Jupiter

Geen verhaal bij dit nummer.
Gewoon... omdat hij altijd een tandje harder gaat als hij op de radio voorbijkomt.

Zwijmelen op Zaterdag: Sweet Dreams

Vorige week vertelde ik over Jip.
Over zijn glijpartij waarbij hij zijn arm brak *klik*.

Vrijdag moest hij voor controle naar het ziekenhuis. Samen met zijn vader ging hij er naartoe.

De verwachting was... controlefotootje, 6 weken genezen en hop weer naar huis.

Dat liep even anders.

Rond het middaguur werd ik gebeld.
Op de foto was te zien dat de breuk eigenlijk nog schever stond dan toen het net gebroken was.
Foute boel dus.

De gipsmeester heeft Jip's arm nog even in een tractie gezet, maar dat mocht niet baten.
Dat werd een ritje naar de operatiekamer, met mogelijk een nachtje overblijven in het ziekenhuis.

En ja... dan wil ook een kind van 14 niemand liever dan zijn moeder naast zich hebben. Gelukkig begrijpen ze dat in het ziekenhuis. Dat je met 14 jaar gewoon al heel groot bent, maar op sommige momenten ook gewoon nog best een beetje klein.

En ook als je 14 bent mag je moeder gewoon nog met je mee naar de operatiekamer, tot het moment waarop je slaapt. En als je dan weer wakker wordt... dan is ze er gewoon weer.

Toen Jip met een kapje op in slaap viel, zong Annie Lennox 'Sweet Dreams' op de radio. Sweet Dreams heb ik Jip toegewenst. En hij kon niet protesteren tegen een kus in gezelschap van anderen :-).

Binnen een uurtje was het gefixt. De boel is opengelegd, gefixeerd, dichtgemaakt en ingepakt in een mooi wit gipsverband.

Het nadeel is... over een paar weken moet hij weer onder narcose om de fixatie te verwijderen. Maar goed... dan weet hij intussen hoe het allemaal werkt, dat het een fluitje van een cent is, en hoeft hij er niet meer tegenop te zien. En als hij er toch tegenop ziet? Dan mag dat gewoon. Er is werkelijk niemand in het ziekenhuis die dat dan raar vindt en niet serieus neemt.

O... en wens me gerust een heel saai weekend toe... dat zou ik helemaal niet erg vinden.

Enne... sweet dreams dappere Jip... in je allereigenste bed.

Dit is trouwens de 100e editie van Zwijmelen op Zaterdag. Ik heb er zelf geen 100 geplaatst. Een enkel keertje sla ik over. Maar als je meer wilt zwijmelen of mee wilt doen? Kijk dan bij de initiatiefneemster Marja. 

Zwijmelen op zaterdag: Dry Bones

Dat moment waarop je boven een pestklap hoort, gevolgd door gegil en paniek, weet dat het foute boel is en dat je binnen één tel boven staat...

Een paar uur later was dit het resultaat van een uitglijder in de douche.

Never a dull moment in Huize C.

Bij Jip waren een paar bone-tjes even niet meer goed connected.