Zwijmelen op Zaterdag: I don't want to change you

Het blijft een beetje raar en leeg voelen als we in het zomerhuisje zijn.
Het huisje dat we na het overlijden van mijn schoonmoeder in ons schoot geworpen kregen blijft haar huisje. Het duurt lang voordat het eigen wordt.

Als eerste is er de geur. De geur van nicotine. Sigaretten.
Het wordt minder. Maar het blijft.
Gelukkig hebben we continu ramen en deuren open als we er zijn.

De meubeltjes. Alles staat er al zolang ik er kom.
Sommige dingen hangen al sinds de jaren 70 aan dezelfde spijker.
Ik wil opruimen. Ik wil het eigen maken. Maar ik kan niet te snel.
Mr.C. geeft me regelmatig een subtiele hint dat ik gas terug moet nemen.
En ach... ik heb ook de tijd.

Maar beetje bij beetje ruim ik wat op.
En vorige week deden we onze eerste aankoop.

Voor het toch al kleine keukentje stond een enorme logge eettafel met 4 loodzware stoelen.
Een icoon uit de jaren 80.

Op marktplaats kwamen we dit leukertje tegen. Iets minder ouderwets, ik gok op eind jaren 90, maar met een gezellige landelijke sfeer. Eigenlijk precies passend bij een vakantiehuisje vonden we.

En wat dacht je... op nog geen 5 km afstand van onze stek.

We haalden hem op bij een gezin met een praatgrage kleuter en we kregen een zak nieuwe aardappelen op de koop toe. Een paar uur later genoten we van een heerlijk maal, helemaal in ons nopjes met de nieuwe eethoek. Grinnikend constateerden we dat het, gezien de christelijke namen van de praatgrage kleuter en zijn broertje, waarschijnlijk de eerste keer was dat er aan de tafel werd gegeten zonder dat er gebeden werd. We kwamen tot de conclusie dat we ook zonder gebed niet minder dankbaar voor het eten waren. 

Rechts in de hoek verving ik de aangebrande pannenlappen voor een zelfgemaakt gezellig setje :-).

De volgende stap: de logge eikenhouten kast vervangen voor iets lichters. Mocht iemand nog iemand weten die nou nèt op zoek is naar zo'n exemplaar... 

Zucht... hoe kom je ervan af.

De muziek van vandaag: I don't wanna change you van Damian Rice.

Mooie clip. Mooi liedje.
Omdat we hem dit weekend niet gaan zien op Rock Werchter vanwege een verjarende Jip. Maar dat i ook leuk, een jarige puber! 

Mooie tegenstelling bij mijn drang-om-te-veranderen-blogje.

Meer zwijmelen / mee zwijmelen? Klik bij Marja. 

Mijn weesbedje

Die tuin om ons vakantiehuisje... Ik kan erover blijven schrijven.

Al die ontdekkingen, alles wat daar leeft, alles wat daar groeit...

Onkruid wieden... snoeien...
Ik heb er altijd gemengde gevoelens bij.
Een beetje het gevoel van: ook een plant is iemand z'n moeder :-).

Even een zijsprongetje naar het park voor ons huis. We onderhouden het park samen met onze buren. De gemeente wilde er één groot grasveld van maken. Inmiddels is het een goed geslaagd project in het kader van de 'buurtparticipatie' en ligt het park met al zijn struiken er prachtig bij.
De laatste keer dat we gezamenlijk schoffelden kreeg ik het dubieuze compliment van een buurman: 'wat schoffel jij lief'.
Ik had geen idee wat ik hiermee aan moest, maar ik antwoordde dat ik het eigenlijk ook wel voor de onkruidjes wel sneu vond dat we ze wegschoffelden. Want onkruid is immers ook maar onkruid 'in the eye of te beholder'. En kennelijk vertaalde deze gedachte zich in een 'lief' schoffelen. Of het was gebrek aan kracht waardoor het aandoenlijk aandeed... dat zou natuurlijk ook kunnen.

Terug naar het vakantiehuis.
De sering. Die is een meter of zes omvang te groot en een dikke meter te hoog.
Ik stoorde me al maanden aan zijn grootte. Maar een sering doet ook maar wat een sering hoort te doen, en dat is gewoon zo groot mogelijk groeien.
Dat hij daardoor mijn tuin kleiner maakt en andere planten verstikt, daar kan de sering niets aan doen.

Toch vond ik dat hij wel wat smaller mocht worden.
En omdat ik weet dat de sering het toch wel blijft doen, dat hij er mooier van wordt en omdat zijn buurtjes ook weer meer ruimte krijgen om te groeien en te bloeien, besloot ik hem toch maar aan te pakken. Ik knipte en zaagde wat takken weg en ik pakte er een schop bij om het opschot weg te graven.

Het grappige is... ik kan geen klus doen in de tuin, of het roodborstje is er als de kippen bij om te kijken of hij er van kan profiteren. Echt... hij is voor de dooie donder niet bang. Komt tot op een halve meter afstand bij me kijken... Als ik aan het wieden ben, als ik de composthoop omschep... hij is altijd van de partij!

Ik had de schaar nog niet in de sering gezet of daar zat hij al op een tak. Alsof hij me iets wilde zeggen. Even was ik bang dat hij zijn nestje in de sering had.
Ik snoeide voorzichtig even door met wat kleine takjes. Hij kwam bij me op de schep zitten, pikte wat mugjes en vloog aan de andere kant van de tuin de struiken in. Direct daarna een wild gepiep: een feestmaal voor zijn jongen!  Nu had ik het door! Door het snoeien en het omwoelen van de bladeren en de grond kwamen alle mugjes en vliegjes tevoorschijn waardoor het voor het roodborstjesgezin een feestmaal werd!

Een paar uur later had ik ongeveer een derde van de sering gesnoeid. Wat een klus was dat. Vooral het uitgraven van het opschot!
En als ik dan zie dat de jasmijn weer adem kan halen, en als ik zie dat er midden in de sering een verdrukt plantje staat waarvan ik geen idee heb wat het is, maar wat ongetwijfeld ook weer mooi gaat worden... dan is het toch gewoon helemaal goed?
Hij kan echt nog een keer de helft kleiner, en zeker ook 1/3e korter. Maar dat is fase twee.
Er moet nog meer gebeuren in de tuin.

Midden in de sering vond ik nog een verloren pioenroosje. Ik heb hem liefdevol opgenomen in mijn 'weesbed':  het plantenbed voor alle verloren plantjes. De verloren roos die ik onder de rododendron vond heb ik er geplaatst. De brem die tussen de laurierhaag stond. De stokroos die in mijn eigen tuin thuis niet meer paste, maar die uit de tuin van mijn ouderlijk huis kwam, en waar ik om die reden geen afstand van kon doen. De hortensia-stompjes die in het grasveld stonden waar we bijna met de grasmaaier overheen gingen... Allemaal krijgen ze een plekje. En ik hoop dat ze het gaan doen. Want we zijn er gewoon ook vaak niet, dus ze moeten het hebben van wat regen en een paar sproeibeurten per maand.

Ik ben voorlopig nog niet uitgetuinierd. Het is hard werken. Maar gelukkig  heb ik weinig zitvlees en ben het voorlopig ook nog niet zat.

Zwijmelen op zaterdag: Dave Grohl

Ik heb de oplossing gevonden voor het 'zwijmelen op zaterdag'.

Nu ik in het weekend zo vaak weg ben heb ik besloten om vooruit te zwijmelen, zodat ik toch weer mee kan doen met de rubriek. Dus nu blog ik op woensdagavond vooruit, over het afgelopen weekend, en plan ik hem voor volgend weekend.

Het fijnste aan het vakantiehuisje waar we sinds een paar maanden vaak vertoeven is de tuin.

We waren een aantal weken niet geweest en bij terugkomst waren er een aantal leuke en minder leuke verrassingen.

De meidoorn hadden we gelukkig in volle bloei gezien een paar weken terug. Van de bloemetjes was nu niks meer over. In plaats daarvan zat de boom vol met spinsel waar rupsen in zitten. Ik vrees dat we er niks aan kunnen doen en dat de boom volgende week helemaal kaal zal zijn...

Ook minder leuk... de Rododendrons die een paar weken geleden volop in de knop zaten die waren uitgebloeid, daarvan hadden we de bloei gemist. Zo jammer. We weten nu wel dat er twee paarse exemplaren staan en een fuchsia-achtig roze.

En ook leuk! De Rododendrons die ik een week of 8 geleden rigoreus had gesnoeid en die maar niks deden en die ik intussen dood had verklaard... die hadden ineens weer uilopers! Ik voelde me zo lullig naar mijn schoonmoeder toe. Ik weet hoe dol ze was op deze planten... Gelukkig heb ik ze niet om zeep geholpen!

Alle plantjes die ik in het perkje eromheen heb geplaatst bleken aan te slaan, ondanks de droogte.

Achter de enorme Ribes die ik na de bloei flink terugsnoeide (hij kan nog eens gehalveerd worden, zo groot is hij) stond een beetje een kaal struikje wat ik niet thuis kon brengen. En surprise, surprise... het is een Jasmijn. En even verderop , tussen de takken van de Vlier vond ik nog zo'n exemplaar.

En deze dan... is het geen plaatje? Rondvraag op facebook leerde me dat het een Escallonia moet zijn.

En de Roos, die eigenlijk nog maar bestond uit lelijke ouwe takken... 

Kijk nou hoe veelbelovend hij erbij staat.

Bij het wieden van het onkruid onder de Rododendron kwam ik nog een verloren Roosje tegen. Ik heb hem in mijn perk gezet... kijken wat hij gaat doen.

O, ja... en niet alleen de tuin is leuk... wat dacht je van al die stranden in de buurt? De Noordzee, de Grevelingen...

We zagen zelfs zeehondjes zwemmen bij de Brouwersdam! 

Goed kijken hoor! je ziet ze bijna niet op het fotootje!

En de zwijmel? 

Die is natuurlijk over Dave Grohl, van de Foo Fighters.

Hèt nieuws op mijn tijdlijn bij mijn Pink-Poppende vrienden die vooral voor de Foo Fighters naar Pink Pop gingen. Hij kwam niet want hij brak zijn been tijdens een optreden op de avond ervoor in Zweden. Dave ging naar het ziekenhuis om zijn been te laten gipsen en kwam terug om het concert zittend af te maken. De held.

Helaas werd hij de volgende dag geopereerd en zat Pink Pop er écht niet in voor de Foo Fighters.

En dat filmpje van die mooie man, die bikkel, wil ik graag even laten zien.

Ontbijtje

Er zijn zo van die dingen die kennelijk iedereen in Nederland weet behalve ik...

Vanmorgen strandden we per ongeluk voor openingstijd bij Ikea. We besloten om de tijd te doden met een kopje koffie en een broodje in het restaurant. Tot onze verbazing was er geen tafeltje meer vrij!

Goed... We besloten de drukte te trotseren, en ik vroeg me intussen af of er een gratis weggeefactie was ofzo... Waarom zou de tent anders zo vol zitten?

Ik een broodje, Mr.C. een broodje. Het viel me al op dat iedereen hetzelfde op zijn bordje had liggen... Weet ik veel...

Bij het afrekenen raakte de kassamevrouw helemaal in de war, want we hadden ons niet aan het ontbijtvoorschrift gehouden, met een lange rij bij de kassa tot gevolg.
We eindigden uiteindelijk, net als de 750 andere ontbijters - Mr.C. met een ontbijtje (broodje, beleg, croisantje, eitje, 2 koffie) voor een euro en ik met 1 karig broodje jam duurder dan een euro - nog net niet samen op een kruk.

Zo kon het gebeuren dat ik bij het ontbijt al overprikkeld aan mijn dag begon en erachter kwam dat ik het fenomeen 'ontbijtje bij Ikea' als laatste nederlander ook heb ontdekt.
(Zelfs de Belgen achter ons in de rij wisten ons te vertellen wat we wel en niet mochten nemen smile-emoticon ).

En zoals dat bij Ikea gaat... uren later stonden we weer buiten. We kwamen alleen maar even kijken en we liepen met onze armen vol spullen weer naar de auto...

Met dank aan de cap

Wat doe je als je terug komt van de manege en je dochter zegt dat ze haar cap heeft laten liggen?
Je zucht.Je zucht nog eens heel diep.Je besluit om terug te rijden en van de nood een deugd te maken.

Vanwege een kuitblessure had ik nog niet kunnen bewegen vandaag, dus ik besloot om op de fiets te gaan.

En ik genoot. Vooral van het licht dat zo mooi door de bomen scheen.




Ik maakte een extra lusje over mijn favoriete bomenlaantje bij Langoed Mattemburg.
Ik reed door de straat waar ik ga wonen als ik later groot ben. Mijn huis staat er al. Ik weet alleen nog niet welke het is.




Ik reed terug met de wind in mijn rug en een cap in mijn fietsmand.En ik eindigde anderhalf uur later weer thuis. Op de plek waar Brabant Zeeland kust.




Het was net vakantie...

Zwijmelen op Zaterdag: Scar Tissue

Deze week kreeg onverwachts een spannende wending.

Ik had me opgegeven voor een facebookactie om €1000,- sponsorgeld te kunnen winnen voor No Guts No Glory.

Het gaat om een actie van een internetwinkel, de 'Futurumshop'. 

In de eerste ronde kon je je actie en je goede doel opgeven.

In de tweede ronde worden er 10 finalisten geloot, en die moeten dan zoveel mogelijks 'likes' binnen halen via facebook. 

Dus...
Ik gaf op dat ik aanstaande zondag 10 kilometer loop op de Brabantse Wal Marathon en dat we dat doen met het No Guts No Glory Running Team.

Tot mijn schrik werd ik gekozen en nu ben ik één van de 10 finalisten.

In vliegende vaart een motivatie geschreven waarop ik stemmen moet winnen en een pakkende foto uitgezocht. 

Gisteren ging de actie online.

Het goede nieuws is dat ik op de eerste plek sta :-).

Van mij mag de actie morgen dus eindigen...

Maar helaas... tot 18 juni mag er gestemd worden en tot die tijd blijft het heel spannend.

Maar ik heb goede hoop omdat we met deze actie, door andere sporters, al twee keer eerder
€1000,- gewonnen hebben voor NGNG.

Het slechte nieuws is dat ik de loop heel spannend ga vinden.
Inmiddels is mijn conditie na een dip weer zo goed dat ik de 10 km makkelijk aan kan.
Helaas heb ik momenteel een tegensputterend kuitje, die ervoor zorgt dat ik na ongeveer 3 kilometer pijn krijg, en ervoor zorgt dat ik niet ontspannen loop. Het gevoel dat ik maar één misstap hoef te doen om in de kreukels te liggen.

Maar goed...
Ik ga dit wel doen.
Al moet ik 10 kilometer hinkelen. Al moet ik 10 kilometer kruipen.
Voor de kans op honderd euro per kilometer wil ik ver gaan!
We zijn met een leuk groepje lopers van het No Guts No Glory Running Team. Allemaal in hetzelfde No Guts No Glory hardloopshirt *klik* , dus er is voldoende aanmoediging en ondersteuning.

Ik hoop natuurlijk dat jullie na het lezen van dit verhaal allemaal denken: ik gun Natasja die duizend euro voor haar goede doel, waar kan ik nou precies de foto liken?
Als je hier *klik* klikt, en je bent ingelogd op je facebook account, dan kun je onder de foto de 'vind ik leuk' knop aanklikken, en dan heb je gestemd. Zo eenvoudig is het!
Als je nog meer wil helpen, dan kun je ook de foto delen :-).
Mijn dank zal groot zijn :-).

Hartje voor Annemiek

Nu nog het muziekje erbij. Ik maak immers misbruik van de Zwijmelen op Zaterdag rubriek om ordinair mijn actie te promoten...

Ik heb gekozen voor de muziek van The Red Hot Chili Peppers: Scar Tissue.

Het is één van mijn favoriete nummers tijdens het hardlopen. 

De ideale muziek tijdens het lopen moet aan een aantal dingen voldoen. 

Ten eerste moet het het juiste ritme hebben. Mijn benen hebben altijd de neiging om in de maat te gaan lopen, dus te snel of te langzaam is niet fijn. Ten tweede is het erg prettig als de muziek een beetje energiek en opzwepend is. En als het nummer dan ook nog eens lekker lang duurt, dan is het helemaal mooi. Dan ben je lekker een end opgeschoten als het nummer afgelopen is.

Intussen heb ik een 'playlist' vol met muziek in hetzelfde ritme, en ik ben altijd weer blij als ik weer een nieuw nummer ontdek wat ik toe kan voegen aan mijn playlist. Dat zorgt dan weer voor een beetje afwisseling.

De steeds terugkerende zin: 'with the birds I'll share this lonely view' is heel vaak van toepassing tijdens het lopen op lange stille stukken in de natuur. En daarom hoor ik het nummer zo graag, denk ik. 

Nou... Wish me luck voor zondag, en daarna mag er nog even verder geduimd worden tot de 18e juni. 

Meer zwijmelen / mee zwijmelen? Klik bij Marja.