Zwijmelen op Zaterdag: Rainbow Eyes

En toen was ik ineens tot juni thuis.
Nou ja,  ineens.. ik heb het grotendeels zelf veroorzaakt hoor.

Alles waar ik zo naar verlangde de afgelopen maanden, het afgelopen anderhalf jaar, dat is er ineens.
Rust. Vooral rust. Niks hoeven. Niks kunnen.
En als ik wat zou willen doen, dan kan het niet. Ik kan mezelf niet voorbijlopen door met vriendinnen of familie af te spreken of naar optredens te gaan.
Ik heb in mei ineens geen examen meer te doen want dat is uitgesteld.

Voor het eerst in een paar jaar heb ik tijd om de tuin voorjaarsklaar te maken. Onkruid wieden. De grasmat herstellen. De houten meubelen schuren en in de olie zetten. Ik had immers de laatste jaren examenstukken in te leveren in mei, dus het was tot eind mei altijd chaos in de tuin. En in huis.

We kunnen zelfs niet meer naar ons zomerhuis toe. Toeristen zijn niet meer welkom op het eiland.

Dus... nu doe ik hard mijn best om een nieuwe routine te ontwikkelen.
Na een week ziek, heb ik een tweede week besteed aan uitzieken, bijkomen en luieren.
Ik heb veel geslapen, veel gewandeld, lekker af en toe een stukje hardgelopen en mijn tijd verspild aan het leggen van een puzzel. Jemig... hoe vaak in mijn leven heb ik tijd om stompzinnig een puzzel te leggen? Het was heerlijk.

Maar goed. De nieuwe routine.
Ik vind dat ik iedere dag 3 uur moet besteden aan mijn huiswerk/examenstukken.
En dat ik iedere dag even naar buiten moet om te bewegen. Uurtje wandelen. Half uurtje hardlopen.
En verder? Boodschappen liefst zo min mogelijk. En als ik ga het liefst voor een paar dagen.
Het huishouden dat doe ik beetje bij beetje.
Ik probeer het leven aangenaam te maken voor mijn kinderen, die zichzelf zonder hun sociale contacten echt wel in de weg zitten thuis.
Dus meestal begin ik de dag buiten, of met mijn huiswerk.
Ik heb de 'kastenkamer' ingericht als werkplek. En daar zit ik dan 's ochtends. Muziek in de oortjes en in opperste concentratie :-) aan mijn huiswerk. Heerlijk, zo zonder tijdsdruk. Wat vandaag niet afkomt, komt morgen wel.

Muziek in de oortjes. Ik luister veel naar Spotify. Kan je lekker het genre kiezen waar je zin in hebt.
En daar komt dan best af en toe eens wat onbekend en verrassends voorbij.

Rainbow Eyes bijvoorbeeld vanmorgen. Van Rainbow.
Het zei me niets, maar ik vond het mooi. Een beetje Deep Purple-achtig maar dan wat kalmer, vond ik .
Ik wil dan ook altijd wel weten wat ik nu eigenlijk hoor. Rainbow is dus een band die opgericht is door Ritchie Blackmore, de gitarist van Deep Purple. Zat ik dus toch in de goede hoek.
Nu ik het nummer wat vaker heb gehoord vind ik het eigenlijk een beetje teveel kabbelen en nergens naartoe leiden. Het kabbelt ook gewoon weer weg op het eind. Maar de sound vind ik erg mooi en het nummer leent zich prima voor een zwijmel.
En het past dan ook wel weer bij de staat waarin ik  verkeer. De dagen kabbelen voorbij. Ondanks een wereld die in brand staat. (Is ook een gekke gewaarwording hoor).

Meezwijmelen?
Plaats hier je link.

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter