Ik zie hem nog voor me staan, mijn opa.
Met zijn felblauwe ogen kijkt hij uit de hoogte op me neer. Een witte kop met haar. Zijn ademhaling zit hoog. Hij ademt een paar keer flink door, voordat hij wat wil gaan zeggen. Hij leunt een beetje achterover. Ik wacht geduldig af op de opmerking die nu weer gaat komen. Zijn stem klinkt altijd veel te hard, dus ik begin inwendig mezelf alvast een beetje te wapenen voor hetgeen wat komen gaat.
‘Zo, Cambodja……’ !!!!! buldert hij…. En er volgt een rare opmerking waar ik niks mee kan. Er volgt altijd een rare opmerking waar ik niks mee kan. En als ik niet snel genoeg wegduik, dan pakt hij me ook nog beet en gaat hij me ‘rikkepikken’: heel hard kietelen. En hoe hard ik ook smeek om te stoppen, hij houdt pas op als oma en papa en mama hem ook zeggen dat het nu wel genoeg is.
Ik heb het nooit een aardige man gevonden. Althans, laat ik me anders uitdrukken: ik heb zijn aardige kant nooit leren kennen. Ik was een beetje bang van hem. En hij kon nooit normaal met ons praten. Hij gaf ons altijd maar rare namen. Mijn nichtje Monique was Mozambique, Natasja werd dus Cambodja, tegen mijn zus met haar lange benen zei hij altijd: ‘zo…. Langpootmug’ en ik, met mijn kromme dikke pootjes werd voor de afwisseling ook weleens Spekmug genoemd.
Ik heb het hem nooit kwalijk genomen. Hij was zoals hij was. En mijn lieve oma, daar kwamen we voor. Die had een hart van goud. En mijn opa had dat vast ook wel hoor, maar je moest heel goed zoeken om dat te zien.
Nooit noemde hij me bij de naam, en heeft hij een zinnige vraag aan mij gesteld. Misschien ook wel. Maar ik kan het me niet herinneren. En toen ik volwassen was, heb ik bij hem nooit hetzelfde gedaan. Ik ben nooit naast hem gaan zitten, nooit begonnen met het woordje ‘opa’ en ik heb hem nooit naar iets gevraagd. Dus eigenlijk ben ik daarin hetzelfde als hij.
En heel af en toe liet hij zien dat hij toch ook zijn gevoelige kant had. Na een feestje bij 'smoorenburg' bijvoorbeeld. Als we er dan allemaal waren, en iedereen had lol gehad, de slang van de polonaise was een langzame dood gestorven, en iedereen zat achter een bak koffie met een broodje (veel broodjes! we hebben grote eters in de familie) na te genieten, dan hield opa altijd een toespraakje, waarin hij aangaf dat het genoegen geheel aan zijn zijde was. En dan zag ik toch echt dat zijn ogen een beetje waterig werden.
En wat heeft mijn opa nou met de spinningmarathon te maken? Helemaal niets….
Alleen het goede doel waar we voor fietsen is een stichting die werkt voor kinderen in Cambodja.
En toen vanavond het goede doel bekend gemaakt werd galmde meteen, bij het horen van het land direct ik in mijn hoofd, van heel ver, maar ook heel luid, de bulderende stem van mijn opa : ‘Zo…….. Cambodja...’ !!!!!! En nu heb ik dus de hele avond aan mijn opa moeten denken.
6 uur lang gaan we spinnen. En ik heb bij deze dus een frustratiepuntje waar ik op de moeilijke momenten tegenaan kan trappen.
Sponsors mogen zich overigens melden.
Een vast bedrag, per gefietst uur, per kilometer (da’s wat lastiger, er zit geen teller op die fietsen) of per verbrande calorie…. Het mag allemaal. Dat laatste is wel een leuke: bij de vorige spinningmarathon had ik er zo’n 4370 verbrand. Dus tel maar uit....dat zou een leuk bedrag worden….
Oh, en nog even de link waar we voor fietsen!
http://www.pureforkids.nl/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten