Leerzaam avondje

De leermomenten van een avondje stappen:

1. Je mag gerust reizen op een geleende persoonlijke OV-kaart, zolang je maar hebt ingecheckt.
2. Als de jeugd-van-tegenwoordig zich tegenwoordig aankleed om uit te gaan, dan wordt bedoeld dat ze zoveel mogelijk NIET aandoen.
3. Mijn broer mag best op zoek naar een nieuwe vrouw, maar die mag hij niet halen op het stadshuisplein in Rotterdam
4. Neem extra zakgeld mee om de entree te betalen om het café binnen te komen.
5. Een behoorlijk cohort aan agenten en politie te paard behoort op sommige plekken tot het normale straatbeeld tijdens een avondje stappen.
6. Wijn en cocktails zijn geen goede combi.
7. Ik ben blij dat mijn kinderen over een paar jaar het centrum van een kleine tot middelgrote stad in het vredige Brabant tot vaste stapbasis zullen hebben.

 

Toelichting:

Je mag gerust reizen op een geleende persoonlijke OV-kaart, zolang je maar hebt ingecheckt.

Dat mag dus. Maar niet op een kaart van je broertje van 12.

Wij gingen een avondje stappen in Rotterdam. Al bij het plannen van de avond struikelden we over het eerste probleem. De OV-kaart. Die hadden we nog niet. Aanvragen duurt een paar dagen. Een dagpas kost een euro of zeven, en voor een ritje wat aanzienlijk goedkoper zou zijn vonden we dat toch wat duur. Gelukkig had mijn collega nog 2 pasjes te leen. Eén algemene, en één persoonlijke. Ik kreeg het al warm bij het idee dat ik met een pasje waarvan ik niet zeker wist of het toegestaan was, in de metro moest gaan zitten, maar, zo verzekerde mijn vriendin me... ze had in heel haar Rotterdamse leven nog nooit controle gehad. Ik was er toch niet gerust op. De eerste en de laatste keer dat ik als puber bewust grijs reed was ook de enige keer dat ik controle kreeg, en toen kwam ik ermee weg omdat ze me geloofden op mijn mooie groene ogen.

Thuis had ik voor de zekerheid al voor de spiegel geoefend om met een stalen gezicht de naam en de geboortedatum van het pasje te zeggen, en daarachteraan dat ik pas 23 was, dat ik vorige week jarig was geweest ( kijk maar, daar staat het, 15 mei) en dat je niet zou zeggen dat ik nogmaar 23 was, want de meesten schatten me ouder. Ik geloofde zelf niet dat ik ermee weg zou komen.

Wij stapten dus de metro in. En jawel... bij de tweede halte: een heel team controleurs, vergezeld door het halve Rotterdamse politiecorps. Klotsende oksels. De één na de ander werd de metro uitgestuurd. Eén reed op het pasje van zijn broertje van 12, en die mocht ook niet verder reizen. Zie je, daar heb je het al, dacht ik... ze kijken er wel naar of de pas persoonlijk is. En o, jee... ik had ook nogeens mijn id-pasje uit mijn portemonnee gehaald... dat werd een dubbele boete. Langzaam maar zeker kwamen ze dichterbij. Met mijn allerstaalste gezicht gaf ik het pasje. De controleur hield hem voor de scanner ennnnn..... een groen lampje. Ik mocht verder reizen.

Nooit, maar dan ook nooit meer dat ik zoiets ga doen... 1 keer in mijn leven parkeer ik mijn auto waar het niet het niet mag, gelijk een bon. Zal ik ooit mijn telefoon pakken in mijn auto terwijl ik rij.... ik zal gelijk de sjaak zijn.

Met deze anti-cimax eindigt ook mijn blog voor vandaag. Jammer hè? De volgende punten licht ik toe in deel twee.