procastineren

Ik was een beetje moe deze week.
Ik begon de week op maandagnacht met een nachtje overslaan. Ik heb hem de hele week gevoeld...

Gelukkig viert het zuiden al volop vakantie en is het qua telefoon een stuk rustiger op mijn werk. Heerlijk om even uitgebreid de administratie te kunnen ordenen, het toetsenbord te kunnen ontsmetten, de kasten te kunnen soppen en dat soort werk.

Waar ik dan wel een hekel aan heb op rustige dagen zijn die laatste-moment-dingen.
Als je dan zo moe bent, vet aan vakantie toe bent, op het einde van de dag al ruim van tevoren de kas afgerond hebt, de computer zo hebt staan dat je alleen nog maar de uit-knop in hoeft te drukken, je werkplek aan kant hebt... dan wil ik gewoon afsluiten en weg.

Gisteravond 10 over 10. De kas was geteld. Mijn jas hing bij wijze van spreken al klaar over mijn burostoel. De hele avond had ik gezocht naar klusjes (sopdoekje hier, zeemlapje daar, nog even een wasje in de machine en wegvouwen). En dan staan er twee klanten die nog even in willen schrijven. Dan zeg je ook niet: kom morgen maar terug. Wordt het nog ver na half 11 voordat je eindelijk klaar bent. En met je professionele glimlach :-) Dat dan weer wel :-)

Vanmorgen 12 uur. Ik was klaar voor het weekend. Dacht ik. Totdat mijn collega zei dat ze was vergeten te zeggen dat we zelf de praktijk moesten soppen omdat de schoonmaakster op vakantie was. Zucht....  Daar ging ik dan met de wc-borstel en dweil....
Om 13 uur stond ik met mijn jas aan om weg te gaan. Zegt mijn baas dat hij nu nog even een document gescand en gemaild wil hebben. Hem leren hoe hij het zelf moet doen kost meer tijd... en weer een zucht... Kleine moeite natuurlijk... Doen we. Maar mijn glimlach was iets minder professioneel ;-).

Ik kan ze nog zo uittekenen, die klanten vroeger bij de bieb... 5 minuten voor sluitingstijd kwamen ze verhaal halen over het te laat geld op hun pas... terwijl ze de hele zaterdag de tijd hebben gehad om de toko te bezoeken. En het waren altijd dezelfden...

Nou ja, ik zucht gewoon nog maar even door. Nu is het echt weekend. En nu ga ik echt aftellen voor de laatste week voor de vakantie. Volgende week heb ik vrij moeten houden voor de spoedpatiënten. Maar ik weet nu al dat ik die week nooit meer ga vullen. Ik weet het. Mijn baas weet het. Maar niemand zeurt erover. Stiekem hoop ik dat het aftellen op het einde van de week ineens in de versnelling gaat...

Ik kijk om het hoekje naast het scherm van mijn pc. Daar staat een volle wasmand en een strijkplank klaar. Ik blog nog even door omdat ik ook daar geen zin in heb. Als ik nu nog 10 minuten wacht, dan is het te laat om eraan te beginnen en kan ik beter gaan beginnen aan het avondeten koken. Die was komt dan vanavond wel. Of niet... Hoe noemen ze dit ook alweer? Was dat niet iets met procastineren?

Ik procastineer nog even verder.
Zal ik eens een leuk weblinkje geven?

Ik kwam erop doordat ik in ons ledenbestand een achternaam zocht. We hadden ongeveer een stuk of 20 leden met diezelfde achternaam in ons ledenbestand staan en toen bedacht ik me dat in deze regio bijna iedereen zo heet.

Op onderstaande link kun je je eigen naam intikken en kijken hoeveel er in Nederland wonen.

waar woont mijn achternaam?

De mensen mensen met onze familienaam stammen allemaal van dezelfde tak. We hebben ze allemaal kunnen traceren. Die lichtgele Brabo's tegen Zeeland aan, dat zijn wij. Dan zijn er nog een stel Hagenezen. En dan zijn er nog een aantal uitgewaaierd over de rest van het land.Grappige hè? En wat kan je hiermee? Helemaal niets. Behalve lekker je tijd zitten verdoen als geen zin hebt in iets anders.

Zo en nu is het officieel te laat om te gaan strijken. Ik ga een lekker maaltje koken voor die 3 andere Brabo's met dezelfde achternaam.

Zucht.... laten we maar voor ogen houden dat het fijn is dat je je druk kan maken om futiliteiten en dingen die gewoon helemaal niet belangrijk zijn.

Wat er op het menu staat? Salade van verse bladspinazie met gerookte kip, venkel, cashewnootjes en een vinaigrette van balsamicoazijn, olijfolie, mosterd en honing. En gebakken aardappeltjes. Vandaag doen we niet te ingewikkeld ;-)