zaterdag 10 juni 2017

Zwijmelen op Zaterdag: Take 5

Ze waren met 5.
Vijf boys. Vijf broers.
Een band waar niemand aan kon komen.
Een band waar niemand tussen kwam.
Stuk voor stuk levengenieters.
Stuk voor stuk verhalenvertellers.
Liefhebbers van Jazz.

Eén van de broers vloog al vroeg over naar Amerika.
Maar de band werd er niet minder om.
Ze belden elkaar regelmatig.
De overige broers kwamen regelmatig bij elkaar. Vertelden elkaar (volgens mij vaak dezelfde) sterke verhalen.

Vorige week plaatste ik een zwijmel van Frank Sinatra. Fly me to the moon.
Omdat de broers nu weer samen konden klaverjassen.
Het was een nummer dat vorige week op de begrafenis van ome A. gedraaid werd.
Ik had toen nog niet de woorden kunnen vinden die ik vandaag wel vond.

Er waren niet veel mensen meer in het leven van Ome A. Hij was 86 jaar.
Drie van zijn broers waren hem al voor gegaan. De vierde is ook al oud en niet meer in staat om de vlucht naar Nederland te maken.
Met alle neven en nichten zaten we op de voorste bank in de aula.
Het was een mooi afscheid.
Voor mij een afscheid van een oom, die ik eigenlijk maar een paar keer had gezien en vooral kende van de sterke verhalen.
Voor de nichten en de neven een afscheid van hun geliefde oom.

Toch heb ik tijdens de dienst meer gehuild dan redelijk zou zijn om een oom die ik niet zo heel vaak heb gezien.
Er kwamen (weer) sterke verhalen voorbij, die ongetwijfeld al meer dan 100 keer waren verteld.
De nicht en neef die spraken hadden de vertelkunst duidelijk in het bloed zitten.
Er kwamen herinneringen voorbij aan de familie, aan het gezin van mr.C.
De nichten en de neven hadden allemaal niet lang geleden afscheid moeten nemen van hun vader.
En het voelde voor mij als meer dan een afscheid van een (voor mij redelijk onbekende) oom.
Het voelde als een afscheid van een tijd die nooit meer terugkomt.
Het voelde als ook weer opnieuw een soort afscheid van mijn schoonouders.

We zullen ze nooit meer zien op het terras van ons huisje in Ouddorp, waar vroeger de ouders van Mr.C. woonden. We zullen de verhalen nooit meer horen, tenzij we ze zelf vertellen. Ik hoop dat we de mannen, door het vertellen van hun verhalen, toch nog in het leven kunnen houden.

Ome A. had de laatste tijd vaak aangeven dat hij benieuwd was wat er achter het grote blauw dak zou zijn. Ik hoop dat hij er een bad van liefde vindt. Een grote klaverjastafel. En natuurlijk hoop ik dat zijn broertjes naast hem zitten. Met zelfgemaakte kroketten. Met mooie muziek om samen mee te kunnen zingen. Liefst meerstemmig. Met goeie flessen whiskey die nooit leeg raken. Ik zie het voor me!

Daarom nog een keer een plaatje voor the boys.
Take 5! (Dave Brubeck)




Meer zwijmelen, mee zwijmelen? Klik bij Marja!

8 opmerkingen:

  1. Je hebt het prachtig verwoord. Zo voelt het inderdaad als de hele generatie boven jou uitsterft. Een groot gemis.
    Blijf de verhalen vertellen en koester de herinneringen.
    Misschien is het goed om jaarlijks een feestje te geven voor alle nichten en neven.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Fijn dat je dit deelt. Niet fijn om te voelen maar eigenlijk ook wel, want naast het gemis proef ik ook de dankbaarheid om wat eens was.

    Sommige dingen, gebeurtenissen kunnen erg triggeren. Mooi dat je er niet voor wegloopt maar ze bekijkt en zelfs deelt. De melodie van vroeger leeft in ons voort.

    Groetjes,

    Dorothé

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mooi gezegd ; een bad vol liefde. Dat hoop ik ook voor hem en voor iedereen.
    Sterkte en lieve groetjes.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wow Natas wat heb je dit mooi beschreven, petje (al draag ik die dan nooit) af hoor!

    Ik hoop met jou mee op dat bad van Liefde, sterker nog, ik vertrouw erop.

    Fijn weekend!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Gevoelvol beschreven... Ik kan me goed voorstellen dat je er deze iconische muziek bij gekozen hebt!
    Wist je trouwens dat het geschreven is door de saxofonist, Paul Desmond, en dat hij alle auteursrechten geschonken heeft aan het Rode Kruis? (Volgens Wikipedia)

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Jouw gevoelens heb ik ook regelmatig en mijn eigen tijd gaat ook door.
    Ik heb nog 2 ooms, broers van mijn moeder, een tante, zus van mijn vader. En een aangetrouwde oom.. Elke keer als er weer een begrafenis/crematie is voel ik mijn eigen afscheid ook dichterbij komen. Maar dat duur nog minstens 25 jaar hoor als het aan mijnsite. Ik vind het leven veel te mooi! ☺️
    Take five was de eerste jazzpianist die ik hoorde, de jongste broer van mijn moeder, was een groot fan! Heerlijk om weer te horen..

    BeantwoordenVerwijderen