Zwijmelen op Zaterdag: Run to the Hills

Vandaag blik ik terug op een wandeletappe van het Hildegard von Bingen Pelgrimspad die ik in april met mijn vriendin Natasja liep. 

Wandeletappe 6
Schloßböckelheim-Braunweiler
Toch weer 19 km in de beentjes.

 
Deze etappe gaat de boeken in als de etappe die maar niet opschoot.

We hadden een soort van thuiswedstrijd vandaag. Het eindpunt van de etappe lag 1 dorpje verderop. Desondanks gingen we pas laat van start. Want toen we de auto daar hadden geparkeerd (bij de begraafplaats, daarover later meer), hadden we allebei geen internet en konden we niet navigeren naar ons startpunt. De weg terug naar ons huisje konden we nog wel terugvinden, dus wij, hop met de auto terug om ons wifi-signaal bij het huisje op te pikken, en het startpunt in te toetsen.
Dat was ook weer bij een kerkhof.

We zijn er intussen achter dat in de dorpjes zelf moeilijk parkeerplekken te vinden zijn. Het meeste is privé terrein. Uitzondering zijn de begraafplaatsen, bahnhofs en sportvelden/sporthallen. Dus daar navigeren we naartoe en pikken we lopend de route weer op.

We begonnen weer met een flinke steile klim. We hadden nog geen kilometer gelopen, maar daar troffen we een bankje met prachtig uitzicht in de zon. Die hadden we zoooo gemist gisteren. En omdat je in het leven moet pakken wat je pakken kan, namen we hier onze pauze. De vestjes gingen uit, en even zaten we met blote armen in de zon.

Nog geen twee kilometer verder stonden we aan de voet van de uitkijktoren die we gisteren de hele etappe als baken hadden. We konden nog 30 meter hoger. Waarom ook niet?

Zo imposant: palen van 30 meter hoog, van boomstammen uit de regio. 

 

the making off van de foto hierboven

Het was heel tof om te zien waar we gisteren helemaal vandaan gekomen waren!

Na flink dalen kwamen we in Waldböckelheim. In een oude kerk ligt daar een relikwie van Sint Hildegard en die móesten we natuurlijk zien. Helaas. De kerk is alleen op afspraak te bezoeken en in mijn beste duits mailde en belde ik om een afspraak te maken. Morgen krijgen we een rondleiding in de Bartholomeus Kirche.

 Wel konden we hier de volgende stempel in onze pelgrimspas zetten.
De tweede kerk in het dorp was ook gesloten.

Ondertussen had ik mijn eerste bijna-broekpies-van-het-lachen-moment van vandaag gehad (zie foto van Tas op de motor) en gelukkig kwamen we bij de benzinepomp een toilet tegen waar we heel subtiel de sleutel overhandigd kregen (zie ook foto).

We stegen weer terug de natuur in.
Intussen is ook het verschil in loopstrategie duidelijk. We hebben allebei best wel hetzelfde tempo. Behalve met stijgen en dalen. Kleine Tas loopt met dalen bijna huppelend de berg af... ik loop daar als een bejaarde steun zoekend met mn stokken en bij elke stap bang om mijn enkels te zwikken achter haar aan.

Bij het klimmen houdt Kleine Tas haar blik bij zichzelf, kijkt niet naar het eindpunt, en gaat in kleine stapjes naar boven. Terwijl ik juist mijn blik op het eindpunt focus, soms mijn passen juist wat groter maak en als een malloot op het eindpunt afstier.
Hoe dan ook... we komen er allebei op onze eigen manier.

In Sponheim stond een kloosterkerk die gebouwd is in de tijd toen Sint Hildegard nog leefde. Nog helemaal intact.
Jutta von Sponheim is een belangrijke persoon geweest in het leven van Hilly geweest.
De deur van deze kerk was zowaar open. We hebben er even rondgelopen, kaarsje gebrand, even gezeten, we konden een briefje in de klaagmuur stoppen, en toen we daar weggingen was het al half 4.

Het was intussen al een stuk kouder geworden (we hebben zelfs een klein buitje met wat sneeuw gehad) en door het bos liepen we het laatste stukje van deze etappe naar de Friedhof in Braunweiler. Daar zetten we de tweede stempel van vandaag! Toe maar! Bij aankomst was het alweer tegen 17 uur. Toch weer een flinke dag op pad geweest!

Ik was van tevoren een beetje bang dat de etappes wat veel van hetzelfde zouden zijn. Het landschap hier is niet heel afwisselend. Koolzaadvelden, graanvelden, wijnvelden en bos. Toch is nog niet één etappe saai geweest of vergelijkbaar met een eerdere etappe.

En als jullie je afvragen wat we nu 's avonds doen? We koken! En drinken wijn.
We bereiden de etappe van de volgende dag voor en vallen onze familie, vrienden en vage kennissen lastig met verhalen en foto's.

En ik mailde met Herman Finkers. Om hem te bedanken voor de inspiratie om deze tocht te gaan lopen. Dankzij zijn film: de beentjes van Sint Hildegard, was het hele verhaal om deze tocht te gaan lopen begonnen.  En zowaar ;-) ik kreeg een berichtje terug. 

Het liedje van vandaag: 
Run to the Hills van Iron Maiden. 
Mijn vriendin Kleine Tas is echt een Maiden-meisje. Een fan van het eerste uur. 
Dankzij Natas ben ik de muziek van Iron Maiden ook vaak gaan luisteren en gaan waarderen. 
En klimmend en dalend in de bergen heb ik dit liedje heel vaak in mijn hoofd gehad. 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats dan hier je link! 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: A view to a kill

Vandaag blik ik terug op een etappe van het Hildegard Von Bingen Pelgrimspad, die ik in april met mijn vriendin Natasja liep

Etappe 5. Staudernheim-Schloßböckelheim
Al met al 19 km.

Deze etappe gaat de boeken in als de tocht van de lusjes en de tocht van de sneeuw.

We begonnen de tour met koud, maar vriendelijk weer bij de Bahnhof in Staudernheim. Een fors klimmetje naar de kloosterruïne die we gisteren al uitgebreid bekeken hadden. Eerst nog een bijna broekpiesmoment omdat ik met het betreden van  het toilet de slappe lach kreeg. 
Als we nét op tijd een toilet vonden, bij hoge nood, was de gevleugelde uitspraak: Precies op tijd, op het juiste uur. (Kent u hem nog van Paulus de Boskabouter?). 
Tja, flauwe humor is soms genoeg om het net wel of net niet droog te houden. 

startpunt bij de kloosterruïne Disibodenberg

De weg ging, vanaf het klooster op de Disibodenberg naar beneden met een lusje door het dal, een allerliefst dorpje, Odernheim an Glan door.  Daar stroomden de Nahe en de Glan samen. Een indrukwekkend gezicht.

 


We troffen een winkeltje, dicht natuurlijk, waar we een pelgrimsstempel zouden kunnen halen. Ik stond wat beteuterd naar binnen te kijken toen een oude man vanuit de winkel naar me zwaaide en de deur open deed. In mijn beste duits vertelde ik dat we pelgrims zijn (hoe leuk is dat om dat te kunnen zeggen: wij zijn pelgrims!), en aan het kijken waren of we ergens een stempel konden vinden. Hij wilde graag een stempel in ons boekje zetten!

oude, belangrijke brug

 

De weg vervolgde terug naar boven, waar we mooi uitzicht hadden op de plek van de ruïne die we gisteren bezochten. 

uitzicht op Disibodenberg en de kloosterruïne

Heel in de verte zagen we de uitkijktoren al, waar ons eindpunt moest zijn. 

Heel in de verte, boven op de berg, de uitkijktoren van ons eindpunt

nog steeds ver weg die toren

De uitkijktoren komt dichterbij

En nóg dichterbij

Er kwamen een paar druppels regen. We liepen nu in een gebied waar de Kelten vroeger al liepen.

vet oud paaltje :-) 

 
We stopten af en toe bij een inspiratiebord, en hoog boven op de berg begon het te sneeuwen. 

 ja... wat moet je anders dan doorlopen? Het regende nog steeds en gelukkig kwamen we bij een overdekte bushalte, met wijn- en ijsautomaat, je verzint het niet. Voor wijn te vroeg. Voor ijs te koud. We kozen voor thee en broodje.

De weg maakte een volgend lusje, klimmen, klimmen, klimmen, door de wijngaarden.\\

Imposante rotsen onderweg. Met verrassend veel kleurige bloemen. 

In Oberhausen vonden we bij de kerk een kastje met weer een stempel. De tweede voor vandaag! Het voelt toch als een beloning!

 

Ik liet een eerder gevonden zwerfsteentje achter

De toren bij het eindpunt kwam steeds dichter bij. We namen nog een korte pauze toen we een volgend schuilhutje vonden en na nog even stiefelen, zowaar nog heel even in de zon, kwamen we aan bij Schlossböckelheim. 

We hebben nog geen slot gezien. Wel iets wat leek op een kleine ruïne. Maar morgen wordt dat ons startpunt en gaan we het misschien wel ontdekken hoe het zit met dat slot.
Ook de uitkijktoren komen we morgen pas tegen.
We hopen op iets lekkerder weer. Want vandaag was best een beetje afzien.

Het liedje van vandaag: heel gek, het is een liedje dat ik onderweg zong, waaran 1 zin heel toepasselijk was: Earth's crystal tears, the fall of snowflakes on your body.

Het is uit een nummer van Duran Duran: a view to a Kill. Een oudje uit de jaren '80. 

Wil je mee zwijmelen? 

Plaats dan hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Het kronkelpad

Vandaag blik ik terug op weer een etappe van het Hildegard Von Bingen Pelgrimspad die mijn vriendin Natasja en ik in April liepen. 


Wandeldag 5. Etappe 4.
20-04-2024 (mooie datum hè?).
Etappe Monzingen-Disibodenberg. Ongeveer 15 km.

 
Wat een dag, wat een dag. Ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen. We vertrokken vanmorgen om 9 uur en we waren rond 20 uur vanavond pas weer thuis. Ik kón niet meer. Zoveel gezien, zoveel gelopen. Ganz kaput.
Ik begin gewoon maar bij het begin.


De dag begon al leuk met de bakker die luid toeterend voor kwam rijden met zijn verkoopwagen. De verse broodjes gingen mee in de rugzak. Het gebak in de koelkast voor vanavond.

 

We gingen vlot van start. We hadden intussen ontdekt waar in Monzingen we de stempels voor onze pelgrimspas moesten halen (daar hadden we gisteren na de regenachtige etappe geen zin meer in om dat uit te zoeken): in de bakkerij. Natuurlijk!
Trots op onze stempels en gewapend met een kaneelbroodje gingen we op pad.

Het weer was iets vriendelijker dan gisteren. Hop, het dorp uit, klimmen naar boven.
Ik was een beetje bang dat alle etappes op elkaar zouden lijken, maar vandaag was weer heel anders dan gisteren. De etappe was maar 15 kilometer. Daar hebben we, omdat het parkeer- en routetechnisch handiger was, nog een stukje vanaf geknipt, en dat stukje plakken we aan de route van morgen vast.

Veel wijnvelden. Veel asfalt. Ook wel eens lekker. En door leuke (Nußbaum, Bad Sobernheim) en minder leuke dorpjes (de meeste dorpjes waar we doorheen lopen zijn gewoon dood).



In Nußbaum pauzeerden we even onder een pelgrimsafdakje, hadden we een leuk gesprek met de beheerders daarvan, en hebben we erg moeten lachen om de vuilnisman die luid bellend aan een trekkoordje liet weten dat hij de vuilnis op kwam halen. Zo jammer dat het me hier niet lukt om een filmpje hiervan te plaatsen :-) . 

Genoten van het allerlekkerste kaneelbroodje ever!

Vanaf daar werd het weer wisselvallig. Regenjas aan. Regenjas uit. Vestje open, vestje dicht. Handschoenen aan... nee, toch te warm.

Lunch onder de kersenboom

Nog meer koolzaadvelden

We namen uitgebreid de tijd om alles te bekijken. Troffen eindelijk wat kerkjes aan waarvan de deuren níet gesloten waren. Veel informatieborden gelezen over de kennis die Sint Hildegard had.

Het inspiratiebord hieronder sprak mij bijzonder aan. Het ging over de visie die Sint Hildegard had over ziekte en gezondheid: lichaam en geest kun je hierbij niet van elkaar scheiden. 
Een holistische mensvisie, toen al! Ik vond het mooi! 

Op weer ander borden stonden afbeeldingen uit haar boeken van de visioenen die ze had. 
De cirkel van dit bord was naast de kerk als een mozaïk in de tuin verwerkt. 

De heilige Sint Disibod

Sint Hildegard. Altijd afgebeeld met een boek in haar hand 

Altijd even een kaarsje branden in de kerk. Licht en warmte verspreiden is altijd goed! 

Toen we in Staubernheim bij de auto kwamen, was het toch al laat. Het eindpunt zou nog een paar kilometer verderop op de Disibodenberg liggen, bij het klooster waar Sint Hildegard gewoond had. Dat zou betekenen dat we nog een klein uurtje heen zouden moeten lopen, de kloosterruïne bekijken, en dan weer terug naar de auto. Morgen zouden we dan dat stuk nóg een keer moeten lopen.
Kleine Tas kwam met een beter plan: nu de etappe beëindigen, met de auto naar het klooster rijden. Op het gemak het klooster bekijken en morgen de etappe weer oppikken waar we vandaag geëindigd waren.

Dat was een prima idee. Omdat we niet meer verder hoefden te lopen hadden we alle tijd om de kloosterruïne te bekijken. Bijzonder, dat we daar écht op de plek liepen waar Sint Hildegard ook gelopen heeft.

zo mooi, dat frisse groen overal

uitzicht op vanaf Disibodenberg op ??? Geen idee meer. In de volgende etappe zullen we erdoorheen lopen en zal ik het vertellen. 

een doolhofje... natuurlijk moest dat ook belopen worden, alsof we nog niet genoeg meters hadden gemaakt vandaag 

  
Pas rond 20 uur waren we weer thuis. Pizza in de oven en naar binnen geschoven, glaasje wijn erbij. En nu heerlijk op de bedbank de dag overdenken en de etappe van morgen voorbereiden.

En het liedje? 
Ik plaatste al eens 'a crooked road'van Darell Scot. 
Omdat ik slechts bij uitzondering een nummer dubbel plaats, plaats ik nu een nederlandse versie van dit nummer van 'De mannen van Naam'. Ik ben het afgelopen jaar erg van dit liedje, zowel de engelse als de nederlandse versie gaan houden. 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats dan hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter