Zwijmelen op Zaterdag: The Bard's Song

Het is voorbij. Het is klaar. De Graspop Metal Meeting 2024.
Na 4 dagen in de bubble moest ik toch echt weer terug naar het echte leven. Wat was het mooi. Wat was het afzien. Wat was het gezellig!

Het was Graspop in afgeslankte vorm. De parkings waren gesloten vanwege de hevige regenval. Dat betekende dat we ook niet met de auto de camping konden bereiken.
Dus na lang twijfelen, wel kamperen/niet kamperen, wel/niet slepen met je spullen in pendelbussen, besloten we dat Bergen op Zoom het thuishonk werd, en dat we iedere dag op en neer zouden gaan naar Dessel.
Het ploegen, soms enkeldiep door de mudder was zwaar. Het nergens even lekker kunnen zitten/liggen was zwaar. Het alle dagen naar bed gaan toen het weer licht werd was zwaar. Maar wat waren de mensen gezellig. En wat was de muziek vet! En uiteindelijk de laatste dag: toch nog zon. Compleet met insmeren. En liggen en chillen. Op een vuiliszak, want modder was nog altijd overal.

 
Het was leerzaam. Ik heb ontdekt dat modder stinkt. Naar vieze prutslootjes.
Je hebt ook verschillende soorten modder:
Er is natte modder waar je tot je enkels inzakt, en waar met een beetje pech, je schoenen vollopen met water als je net iets te hard wegzakt. Je hebt droge modder. Dat is beter dan natte modder, maar daar zuigen je schoenen in vast. Het beste is de harde, platgetrapte modder. Maar die modder kan ook ineens weer veranderen in natte, enkeldiepe doorploegmodder.
Echt. Ik kan geen modder meer zien. Ik kan de geur níet meer ruiken.
Ik was blij dat ik iedere avond thuis een schone wc, een schone douche en een zacht bed trof. Maar dat we het kamperen nu niet beleefd hebben vind ik toch wel heel jammer.

Ik heb besloten dat ik volgend in de herkansing gaan. Dan alstublieft met een beetje meer zon!

Om even aan te geven: dit was de grasmat op dag 1, vóór de ingang van het festivalterrein. 

Op dag 2 zag de 'grasmat' er zo uit: 

En dat was niet alleen vóór de ingang, maar eigenlijk gewoon op het hele terrein. 

Maar dan ook nog even een zonnige foto van de laatste dag! 

En tja... wat moet je uit 130 bands, die ik lang niet allemaal heb kunnen zien, wat veelal 'een bak met herrie'is, kiezen als Zwijmel? 

Het is The Bard's Song van Blind Guardian geworden. 

Ik móest van Kleine Tas de tekst van dit nummer uit mijn hoofd leren, en toen ik er stond wist ik waarom.
Blind Guardian is in Duitsland veel populairder dan in Nederland. Ik heb een youtube gekozen van Wacken, een groot festival in Duitsland. Op dit filmpje is er veel meer publiek, maar het geeft aardig de sfeer weer van hoe het optreden op Graspop eruit zag. 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats dan hier je link: 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Run to the Hills

Vandaag blik ik terug op een wandeletappe van het Hildegard von Bingen Pelgrimspad die ik in april met mijn vriendin Natasja liep. 

Wandeletappe 6
Schloßböckelheim-Braunweiler
Toch weer 19 km in de beentjes.

 
Deze etappe gaat de boeken in als de etappe die maar niet opschoot.

We hadden een soort van thuiswedstrijd vandaag. Het eindpunt van de etappe lag 1 dorpje verderop. Desondanks gingen we pas laat van start. Want toen we de auto daar hadden geparkeerd (bij de begraafplaats, daarover later meer), hadden we allebei geen internet en konden we niet navigeren naar ons startpunt. De weg terug naar ons huisje konden we nog wel terugvinden, dus wij, hop met de auto terug om ons wifi-signaal bij het huisje op te pikken, en het startpunt in te toetsen.
Dat was ook weer bij een kerkhof.

We zijn er intussen achter dat in de dorpjes zelf moeilijk parkeerplekken te vinden zijn. Het meeste is privé terrein. Uitzondering zijn de begraafplaatsen, bahnhofs en sportvelden/sporthallen. Dus daar navigeren we naartoe en pikken we lopend de route weer op.

We begonnen weer met een flinke steile klim. We hadden nog geen kilometer gelopen, maar daar troffen we een bankje met prachtig uitzicht in de zon. Die hadden we zoooo gemist gisteren. En omdat je in het leven moet pakken wat je pakken kan, namen we hier onze pauze. De vestjes gingen uit, en even zaten we met blote armen in de zon.

Nog geen twee kilometer verder stonden we aan de voet van de uitkijktoren die we gisteren de hele etappe als baken hadden. We konden nog 30 meter hoger. Waarom ook niet?

Zo imposant: palen van 30 meter hoog, van boomstammen uit de regio. 

 

the making off van de foto hierboven

Het was heel tof om te zien waar we gisteren helemaal vandaan gekomen waren!

Na flink dalen kwamen we in Waldböckelheim. In een oude kerk ligt daar een relikwie van Sint Hildegard en die móesten we natuurlijk zien. Helaas. De kerk is alleen op afspraak te bezoeken en in mijn beste duits mailde en belde ik om een afspraak te maken. Morgen krijgen we een rondleiding in de Bartholomeus Kirche.

 Wel konden we hier de volgende stempel in onze pelgrimspas zetten.
De tweede kerk in het dorp was ook gesloten.

Ondertussen had ik mijn eerste bijna-broekpies-van-het-lachen-moment van vandaag gehad (zie foto van Tas op de motor) en gelukkig kwamen we bij de benzinepomp een toilet tegen waar we heel subtiel de sleutel overhandigd kregen (zie ook foto).

We stegen weer terug de natuur in.
Intussen is ook het verschil in loopstrategie duidelijk. We hebben allebei best wel hetzelfde tempo. Behalve met stijgen en dalen. Kleine Tas loopt met dalen bijna huppelend de berg af... ik loop daar als een bejaarde steun zoekend met mn stokken en bij elke stap bang om mijn enkels te zwikken achter haar aan.

Bij het klimmen houdt Kleine Tas haar blik bij zichzelf, kijkt niet naar het eindpunt, en gaat in kleine stapjes naar boven. Terwijl ik juist mijn blik op het eindpunt focus, soms mijn passen juist wat groter maak en als een malloot op het eindpunt afstier.
Hoe dan ook... we komen er allebei op onze eigen manier.

In Sponheim stond een kloosterkerk die gebouwd is in de tijd toen Sint Hildegard nog leefde. Nog helemaal intact.
Jutta von Sponheim is een belangrijke persoon geweest in het leven van Hilly geweest.
De deur van deze kerk was zowaar open. We hebben er even rondgelopen, kaarsje gebrand, even gezeten, we konden een briefje in de klaagmuur stoppen, en toen we daar weggingen was het al half 4.

Het was intussen al een stuk kouder geworden (we hebben zelfs een klein buitje met wat sneeuw gehad) en door het bos liepen we het laatste stukje van deze etappe naar de Friedhof in Braunweiler. Daar zetten we de tweede stempel van vandaag! Toe maar! Bij aankomst was het alweer tegen 17 uur. Toch weer een flinke dag op pad geweest!

Ik was van tevoren een beetje bang dat de etappes wat veel van hetzelfde zouden zijn. Het landschap hier is niet heel afwisselend. Koolzaadvelden, graanvelden, wijnvelden en bos. Toch is nog niet één etappe saai geweest of vergelijkbaar met een eerdere etappe.

En als jullie je afvragen wat we nu 's avonds doen? We koken! En drinken wijn.
We bereiden de etappe van de volgende dag voor en vallen onze familie, vrienden en vage kennissen lastig met verhalen en foto's.

En ik mailde met Herman Finkers. Om hem te bedanken voor de inspiratie om deze tocht te gaan lopen. Dankzij zijn film: de beentjes van Sint Hildegard, was het hele verhaal om deze tocht te gaan lopen begonnen.  En zowaar ;-) ik kreeg een berichtje terug. 

Het liedje van vandaag: 
Run to the Hills van Iron Maiden. 
Mijn vriendin Kleine Tas is echt een Maiden-meisje. Een fan van het eerste uur. 
Dankzij Natas ben ik de muziek van Iron Maiden ook vaak gaan luisteren en gaan waarderen. 
En klimmend en dalend in de bergen heb ik dit liedje heel vaak in mijn hoofd gehad. 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats dan hier je link! 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: A view to a kill

Vandaag blik ik terug op een etappe van het Hildegard Von Bingen Pelgrimspad, die ik in april met mijn vriendin Natasja liep

Etappe 5. Staudernheim-Schloßböckelheim
Al met al 19 km.

Deze etappe gaat de boeken in als de tocht van de lusjes en de tocht van de sneeuw.

We begonnen de tour met koud, maar vriendelijk weer bij de Bahnhof in Staudernheim. Een fors klimmetje naar de kloosterruïne die we gisteren al uitgebreid bekeken hadden. Eerst nog een bijna broekpiesmoment omdat ik met het betreden van  het toilet de slappe lach kreeg. 
Als we nét op tijd een toilet vonden, bij hoge nood, was de gevleugelde uitspraak: Precies op tijd, op het juiste uur. (Kent u hem nog van Paulus de Boskabouter?). 
Tja, flauwe humor is soms genoeg om het net wel of net niet droog te houden. 

startpunt bij de kloosterruïne Disibodenberg

De weg ging, vanaf het klooster op de Disibodenberg naar beneden met een lusje door het dal, een allerliefst dorpje, Odernheim an Glan door.  Daar stroomden de Nahe en de Glan samen. Een indrukwekkend gezicht.

 


We troffen een winkeltje, dicht natuurlijk, waar we een pelgrimsstempel zouden kunnen halen. Ik stond wat beteuterd naar binnen te kijken toen een oude man vanuit de winkel naar me zwaaide en de deur open deed. In mijn beste duits vertelde ik dat we pelgrims zijn (hoe leuk is dat om dat te kunnen zeggen: wij zijn pelgrims!), en aan het kijken waren of we ergens een stempel konden vinden. Hij wilde graag een stempel in ons boekje zetten!

oude, belangrijke brug

 

De weg vervolgde terug naar boven, waar we mooi uitzicht hadden op de plek van de ruïne die we gisteren bezochten. 

uitzicht op Disibodenberg en de kloosterruïne

Heel in de verte zagen we de uitkijktoren al, waar ons eindpunt moest zijn. 

Heel in de verte, boven op de berg, de uitkijktoren van ons eindpunt

nog steeds ver weg die toren

De uitkijktoren komt dichterbij

En nóg dichterbij

Er kwamen een paar druppels regen. We liepen nu in een gebied waar de Kelten vroeger al liepen.

vet oud paaltje :-) 

 
We stopten af en toe bij een inspiratiebord, en hoog boven op de berg begon het te sneeuwen. 

 ja... wat moet je anders dan doorlopen? Het regende nog steeds en gelukkig kwamen we bij een overdekte bushalte, met wijn- en ijsautomaat, je verzint het niet. Voor wijn te vroeg. Voor ijs te koud. We kozen voor thee en broodje.

De weg maakte een volgend lusje, klimmen, klimmen, klimmen, door de wijngaarden.\\

Imposante rotsen onderweg. Met verrassend veel kleurige bloemen. 

In Oberhausen vonden we bij de kerk een kastje met weer een stempel. De tweede voor vandaag! Het voelt toch als een beloning!

 

Ik liet een eerder gevonden zwerfsteentje achter

De toren bij het eindpunt kwam steeds dichter bij. We namen nog een korte pauze toen we een volgend schuilhutje vonden en na nog even stiefelen, zowaar nog heel even in de zon, kwamen we aan bij Schlossböckelheim. 

We hebben nog geen slot gezien. Wel iets wat leek op een kleine ruïne. Maar morgen wordt dat ons startpunt en gaan we het misschien wel ontdekken hoe het zit met dat slot.
Ook de uitkijktoren komen we morgen pas tegen.
We hopen op iets lekkerder weer. Want vandaag was best een beetje afzien.

Het liedje van vandaag: heel gek, het is een liedje dat ik onderweg zong, waaran 1 zin heel toepasselijk was: Earth's crystal tears, the fall of snowflakes on your body.

Het is uit een nummer van Duran Duran: a view to a Kill. Een oudje uit de jaren '80. 

Wil je mee zwijmelen? 

Plaats dan hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter