Zwijmelen op Zaterdag: Run to the Hills

Vandaag blik ik terug op een wandeletappe van het Hildegard von Bingen Pelgrimspad die ik in april met mijn vriendin Natasja liep. 

Wandeletappe 6
Schloßböckelheim-Braunweiler
Toch weer 19 km in de beentjes.

 
Deze etappe gaat de boeken in als de etappe die maar niet opschoot.

We hadden een soort van thuiswedstrijd vandaag. Het eindpunt van de etappe lag 1 dorpje verderop. Desondanks gingen we pas laat van start. Want toen we de auto daar hadden geparkeerd (bij de begraafplaats, daarover later meer), hadden we allebei geen internet en konden we niet navigeren naar ons startpunt. De weg terug naar ons huisje konden we nog wel terugvinden, dus wij, hop met de auto terug om ons wifi-signaal bij het huisje op te pikken, en het startpunt in te toetsen.
Dat was ook weer bij een kerkhof.

We zijn er intussen achter dat in de dorpjes zelf moeilijk parkeerplekken te vinden zijn. Het meeste is privé terrein. Uitzondering zijn de begraafplaatsen, bahnhofs en sportvelden/sporthallen. Dus daar navigeren we naartoe en pikken we lopend de route weer op.

We begonnen weer met een flinke steile klim. We hadden nog geen kilometer gelopen, maar daar troffen we een bankje met prachtig uitzicht in de zon. Die hadden we zoooo gemist gisteren. En omdat je in het leven moet pakken wat je pakken kan, namen we hier onze pauze. De vestjes gingen uit, en even zaten we met blote armen in de zon.

Nog geen twee kilometer verder stonden we aan de voet van de uitkijktoren die we gisteren de hele etappe als baken hadden. We konden nog 30 meter hoger. Waarom ook niet?

Zo imposant: palen van 30 meter hoog, van boomstammen uit de regio. 

 

the making off van de foto hierboven

Het was heel tof om te zien waar we gisteren helemaal vandaan gekomen waren!

Na flink dalen kwamen we in Waldböckelheim. In een oude kerk ligt daar een relikwie van Sint Hildegard en die móesten we natuurlijk zien. Helaas. De kerk is alleen op afspraak te bezoeken en in mijn beste duits mailde en belde ik om een afspraak te maken. Morgen krijgen we een rondleiding in de Bartholomeus Kirche.

 Wel konden we hier de volgende stempel in onze pelgrimspas zetten.
De tweede kerk in het dorp was ook gesloten.

Ondertussen had ik mijn eerste bijna-broekpies-van-het-lachen-moment van vandaag gehad (zie foto van Tas op de motor) en gelukkig kwamen we bij de benzinepomp een toilet tegen waar we heel subtiel de sleutel overhandigd kregen (zie ook foto).

We stegen weer terug de natuur in.
Intussen is ook het verschil in loopstrategie duidelijk. We hebben allebei best wel hetzelfde tempo. Behalve met stijgen en dalen. Kleine Tas loopt met dalen bijna huppelend de berg af... ik loop daar als een bejaarde steun zoekend met mn stokken en bij elke stap bang om mijn enkels te zwikken achter haar aan.

Bij het klimmen houdt Kleine Tas haar blik bij zichzelf, kijkt niet naar het eindpunt, en gaat in kleine stapjes naar boven. Terwijl ik juist mijn blik op het eindpunt focus, soms mijn passen juist wat groter maak en als een malloot op het eindpunt afstier.
Hoe dan ook... we komen er allebei op onze eigen manier.

In Sponheim stond een kloosterkerk die gebouwd is in de tijd toen Sint Hildegard nog leefde. Nog helemaal intact.
Jutta von Sponheim is een belangrijke persoon geweest in het leven van Hilly geweest.
De deur van deze kerk was zowaar open. We hebben er even rondgelopen, kaarsje gebrand, even gezeten, we konden een briefje in de klaagmuur stoppen, en toen we daar weggingen was het al half 4.

Het was intussen al een stuk kouder geworden (we hebben zelfs een klein buitje met wat sneeuw gehad) en door het bos liepen we het laatste stukje van deze etappe naar de Friedhof in Braunweiler. Daar zetten we de tweede stempel van vandaag! Toe maar! Bij aankomst was het alweer tegen 17 uur. Toch weer een flinke dag op pad geweest!

Ik was van tevoren een beetje bang dat de etappes wat veel van hetzelfde zouden zijn. Het landschap hier is niet heel afwisselend. Koolzaadvelden, graanvelden, wijnvelden en bos. Toch is nog niet één etappe saai geweest of vergelijkbaar met een eerdere etappe.

En als jullie je afvragen wat we nu 's avonds doen? We koken! En drinken wijn.
We bereiden de etappe van de volgende dag voor en vallen onze familie, vrienden en vage kennissen lastig met verhalen en foto's.

En ik mailde met Herman Finkers. Om hem te bedanken voor de inspiratie om deze tocht te gaan lopen. Dankzij zijn film: de beentjes van Sint Hildegard, was het hele verhaal om deze tocht te gaan lopen begonnen.  En zowaar ;-) ik kreeg een berichtje terug. 

Het liedje van vandaag: 
Run to the Hills van Iron Maiden. 
Mijn vriendin Kleine Tas is echt een Maiden-meisje. Een fan van het eerste uur. 
Dankzij Natas ben ik de muziek van Iron Maiden ook vaak gaan luisteren en gaan waarderen. 
En klimmend en dalend in de bergen heb ik dit liedje heel vaak in mijn hoofd gehad. 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats dan hier je link! 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter