Zwijmelen op Zaterdag: real hero

Vandaag heb ik weinig energie voor een uitgebreide zwijmel. 
Ik ben klaar met de week. Gisteren kreeg ik te horen dat ik over anderhalve week al (!!!) geopereerd ga worden en ineens komt er heel veel op me af. 
Werk dat af moet. Dingen die voor thuis geregeld moeten worden. 
Afspraken gemaakt en verzet. En sowieso de impact dat het nu toch echt gaat gebeuren. 
Ik ben moe. Ik ga iedere avond direct na  het avond eten naar bed. Niet gelijk slapen, maar lekker in mijn bed is toch de meest comfortabele plek, mat dat half gare heupje. 

Maar vanavond even niet. (Ik plan de zwijmel op vrijdagavond voor de zaterdag vooruit). 
Voor vanavond verheug ik me op een concert van Blaudzun. 
Ik denk niet dat heel veel mensen veel van zijn muziek kennen, maar 'Real Hero' zou je kunnen kennen van de radio. 
Twee weken geleden lukt het nog om leunend op een stok een paar uur voor een podium te staan. Dus ik heb goede moed voor vanavond. Even alles wat nog moet en gaat gebeuren uit mijn hoofd zetten en genieten van fijne muziek. 

Ik wens jullie een heel fijn weekend toe! 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats dan hier je link 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: The memory remains

Inmiddels weer volledig hersteld van alle grieperig- en verkoudheden. 
Maar ik had gisteravond geen behoefte om een wekker te zetten en kennelijk had ik nog wat extra slaap nodig. 
Dus (Melody ;-)  ) weer een late zwijmel vandaag. 

De zon schijnt. Misschien ga ik straks wel even naar buiten. 
Maar ja.. wat kan ik doen? Het einde van de straat is al ver met dat vervelende pootje van me. 
Ik merk dat ik wel een soort van nestdrang krijg. Ik vind dat er van alles in orde moet zijn in huis voordat de operatie gaat gebeuren.  Dus misschien ga ik me daar maar eens op storten. Of al mijn planten verpotten. Want dat mag nu het weer langer licht wordt.  Twee weken geleden was de wachttijd een maand. Dus het kan ineens best snel gaan. 

De zwijmel deze week heeft te maken met Marianne Faithfull.
De zangeres overleed deze week. 
En omdat ik van nèt even anders houd, plaats ik niet een nummer van haar, maar van Metallica, waar ze een heel klein rolletje in speelt. De titel is dan wel weer heel toepasselijk. 
Ik doe haar zéker geen eer aan met dit nummer, want ze heeft vast en zeker sterkere teksten en mooiere zangpartijen gezongen. 

Memento Marianne. 

Wil je mee zwijmelen? Plaats dan hier je link.

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Shiny happy people

 

Meuhhh.... 
Ik ben de hele week ziek geweest. 
Voel me echt zompig, futloos en ben het zat. 
Het grauwe weer. Mijn lage energielevel. Ik heb zoveel in bed gelegen dat ik zelfs mijn bed zat ben. 
Ik heb wel gewerkt... maar na het werk gelijk naar bed. Onrustige klamme nachten. 
Ik mis een partner die voor me zorgt. Die zorgt dat de boodschappen binnen zijn, dat er een fruithapje klaar staat en een sinaasappeltje wordt geperst. (Zoonlief heeft het nog zwaarder te pakken dan ik). 
Ik heb teveel tijd en te weinig afleiding gehad om me zorgen te maken over de operatie die komen gaat. En ik mis m'n lief. En de afleiding. Alle leuke dingen die ik zo graag opzoek... ik heb het allemaal moeten cancelen. Een weekendje weg met de meiden in een huisje. Een etentje met een oud collega. Een logeerpartij dit weekend. Ik mis de shiny happy people om me heen. 

Daarom maar even een lekker vrolijk liedje vandaag, om de moed erin te houden. 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats dan hier je link.

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op zaterdag: Hips don't lie

De kogel is door de kerk. 

Ik ga een nieuwe heup krijgen. 
Na maanden pijn, ongemak, waggelen, steeds minder 'uit de voeten kunnen' ben ik er klaar mee. 
De laatst onderzoeken lieten ook zien dat een operatie onvermijdelijk is. 
De wachttijd voor de operatie is ongeveer een maand. 

Ik vind het bijzonder. Een jaar geleden wandelde ik nog een pelgrimspad in Duitsland, en maakte ik lange wandelingen in Zwitserland. Ik had toen slechts met afdalen 'wat last'. Het gevoel dat er iets niet lekker zat. Naar mate de zomer vorderde kreeg ik steeds meer klachten. Op gang moeten komen als ik had gezeten tijdens een lange wandeling of erna. Stijfheid. Mijn been niet meer in de auto kunnen krijgen als ik had gelopen. Inmiddels is de situatie zodanig dat ik pijn heb bij iedere stap. Pijn in rust. Pijn als ik me omdraai in de nacht. Ik kan de stofzuiger niet meer de trap optillen. En als ik de auto in wil stappen dan moet ik met mijn handen mijn been optillen. Lopen naar het einde van de straat is al ver. Hoe snel kon het gaan... van moeiteloos en dagen achtereen kilometers wandelen naar bij iedere stap de vraag stellen hoe ver je nog moet. Artrose is de diagnose. 

Er komt veel op me af. Want straks ben ik 6 weken uit de roulatie. Na de operatie heb ik zéker twee weken hulp nodig, misschien wel langer. Ik mag dan niet eens zelf mijn sokken aan trekken. 
Mijn bed moet op klossen. Er moet een postoel komen. Krukken. Een grijpertje om zooi van de grond op te rapen. Afspraken worden gemaakt en verzet. Ik zou in maart een oproep krijgen voor een MRI (het jaarlijkse borsten-apk'tje). Die moet naar voren gehaald worden, want ik wil en mag niet met een verse prothese in een MRI scanner liggen. Ik moet nog voor een preoperatieve screening. Een botdichtheidsmeting. En oja, ik heb al maanden een uitslag op mijn huid. Ook in het gebied waar geopereerd moet worden.  En ik moet vrij zijn van infecties dus ja.. daar moet ook maar even een huisarts naar kijken. En misschien toch ook maar even naar de kapper? Je bent zomaar weer 6 weken verder als ik er te lang mee wacht. 

Het fijne aan het hele verhaal is dat de verwachting is dat ik deze zomer weer kan doen wat ik zo graag doe. Huppelen op een festivalweide. Wandelen. Kamperen. 
En nog iets leuks: ik ben in hele goede handen in het ziekenhuis, want het toeval wil dat ik bij mijn dochter op de verpleegafdeling word opgenomen. Hoe fijn is dat? 

En dit brengt me, met de nodige zelfspot, bij het liedje van Shakira. Hips don't lie. 
Ik ben nooit soepel geweest in de heupen. Heb altijd al een beetje een bijzonder en onelegant loopje gehad. Wie weet hoe soepel ik ga worden als er een nieuwe heup in mijn lijf zit!  
Ik verheug me nu al op weer pijnvrij en soepel kunnen bewegen. 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats dan hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Major Tom

Ik had van de week zo'n leuke avond met mijn zoon, de metalhead ;-) . 
Het was via Whatasapp, weliswaar, maar het was zo leuk, gezellig en een avond vol nostalgie. 

Mijn zoon, de metalhead, kwam ineens met dit liedje op de proppen. 

Al in geen 100 jaar meer gehoord. Geen idee van wie het was. 

Maar mijn zoon viel voor de jaren '80 vibe. 
Vervolgens kwam hij met allemaal keigoeie nummers uit de jaren '80 'waar ik toch echt eens naar moest luisteren.' Ik moet zeggen: smaak heeft hij wel, dat joch. 
We maakten het later dan we wilden doordat we steeds maar weer toffe liedjes bleven delen. 
Uiteindelijk hebben we alles in Spotify in een playlist gezet,  zodat we alles wat we deelden naar hartelust terug kunnen luisteren. 

Mochten jullie de komende tijd denken: Heb je haar weer met haar '80 liedjes... dan weten jullie waar het vandaan komt. 

Overigens... natuurlijk vond mijn zoon ook een metal-versie van dit nummer :-) 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats dan hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: radioactive

Het nieuwe jaar is van start. 
Echt veel goede voornemens heb ik niet. 
Ik kreeg deze van de week toegestuurd van mijn nicht. 
Zij is een soort 'partner in crime'. Ook vrijgezel, en ze geniet van al het moois dat in het leven voorbij komt. Wij hoeven elkaar niet uit te leggen hoe het werkt in een 'vrijgezellenbestaan'. Wij verstaan elkaar zonder woorden. 

De wilde plannen kan ik me wel in vinden. Doelen op gebied van uitdagingen en bewegen heb ik niet. 

Vorige week liet ik al vallen dat ik 'wat last' heb van mijn heup. 

De 'wat last' zorgt ervoor dat ik momenteel helemaal niet kan wandelen. De oefeningen die ik kreeg van de fysio gaven zoveel pijn vannacht dat ik ze vandaag maar weer een dagje oversla. 

Staan voor een podium gaat gelukkig nog. Daarna naar huis lopen is een probleem. Een stofzuiger de trap optillen lukt al niet meer. Zonder trapleuning, als ik mijn handen vol heb, de trap op of af lukt alleen met een voetje op de trede bijzetten. Dat dus... 

De orthopeed denkt dat een operatie nodig is, ondanks dat er op de röntgenfoto niet zo heel veel afwijkends te zien is. Ik vind het nogal kort door de bocht. Intussen probeer ik het zelf op andere manieren beet te pakken. 
Ik heb veel baat bij de behandelingen van de osteopaat. Hij kijkt verder dan mijn heup. Gek genoeg ziet de verzekering zijn behandelingen als een 'alternatieve geneeswijze'. De fysio heeft geprobeerd de spanning in mijn spier die is ontstaan door de pijn en bewegingsbeperking, op te lossen met 'dry needling'.  Ik vond dit als zodanig nog een grotere 'hocuspocus'... maar wel heel effectief. 
De cranio-sacraal therapeuten pakten het nog breder aan. 
En zowaar: voor mijn gevoel loop ik, bij vlagen, weer heel soepel. Maar als ik mezelf in een spiegelruit voorbij zie schuiven, dan lijk ik echt op Oma Duck. En als ik 's avonds mijn benen op de bank te rusten wil leggen, moet ik echt nog met mijn handen 1 been optillen. 

Volgende week krijg ik een nader onderzoek met contrastvloeistof. 
Radio-actief, las ik in de folder. Maar het zal wel meevallen, want ik hoef niet in quarantaine, en ik mag van het gewone toilet gebruik maken in het ziekenhuis. 

Dat brengt me bij het volgende liedje: Radioactive van Imagin Dragons. 
Imagin Dragons was de band die, alweer een tiental jaar geleden, met het liedje 'Demons' mijn liefde voor livemuziek opnieuw aanwakkerde. Sinds ik deze band zag is mijn podiumverslaving alleen maar gegroeid. 
Ik hoop heel erg dat ik de komende zomer alle concerten en festivals die ik gepland heb bij kan wonen. 
Het verloop van de heupklachten is onvoorspelbaar. 
Al moet ik een rollator meenemen... ik zal gaan! 

Ik kies voor een live versie van een optreden op Sziget. Een festival dat hoog op mijn lijstje staat. 
Niet voor dit jaar, maar voor ooit. 
In dit stukje van Youtube worden Demons en Radioactive beiden vertolkt en mennnnn.... het breed uitgemeten slagwerk bijna op het einde... 
Als het hele fragment te lang is om alles te luisteren, scroll dan gewoon even door... 
Ik vind het fantastisch. 

Lang verhaal kort: Mijn doel voor 2025 is genieten en genezen. 
Mijn bewegingsvrijheid terugkrijgen en pijnloos alles weer kunnen doen waar ik zin in heb. 
En dat genieten graag met alle mijn lieve vrienden, family en liefst ook mijn lief aan mijn zijde. 

Ik wens jullie allemaal een prachtjaar toe! 
En als het leven toch even minder leuk is... dan wens ik je heel veel liefde om je heen toe, om je door de lastige tijd heen te helpen. 

Wil je mee zwijmelen? Plaats dan hier je link! 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter