Zwijmelen op zaterdag: Hips don't lie

De kogel is door de kerk. 

Ik ga een nieuwe heup krijgen. 
Na maanden pijn, ongemak, waggelen, steeds minder 'uit de voeten kunnen' ben ik er klaar mee. 
De laatst onderzoeken lieten ook zien dat een operatie onvermijdelijk is. 
De wachttijd voor de operatie is ongeveer een maand. 

Ik vind het bijzonder. Een jaar geleden wandelde ik nog een pelgrimspad in Duitsland, en maakte ik lange wandelingen in Zwitserland. Ik had toen slechts met afdalen 'wat last'. Het gevoel dat er iets niet lekker zat. Naar mate de zomer vorderde kreeg ik steeds meer klachten. Op gang moeten komen als ik had gezeten tijdens een lange wandeling of erna. Stijfheid. Mijn been niet meer in de auto kunnen krijgen als ik had gelopen. Inmiddels is de situatie zodanig dat ik pijn heb bij iedere stap. Pijn in rust. Pijn als ik me omdraai in de nacht. Ik kan de stofzuiger niet meer de trap optillen. En als ik de auto in wil stappen dan moet ik met mijn handen mijn been optillen. Lopen naar het einde van de straat is al ver. Hoe snel kon het gaan... van moeiteloos en dagen achtereen kilometers wandelen naar bij iedere stap de vraag stellen hoe ver je nog moet. Artrose is de diagnose. 

Er komt veel op me af. Want straks ben ik 6 weken uit de roulatie. Na de operatie heb ik zéker twee weken hulp nodig, misschien wel langer. Ik mag dan niet eens zelf mijn sokken aan trekken. 
Mijn bed moet op klossen. Er moet een postoel komen. Krukken. Een grijpertje om zooi van de grond op te rapen. Afspraken worden gemaakt en verzet. Ik zou in maart een oproep krijgen voor een MRI (het jaarlijkse borsten-apk'tje). Die moet naar voren gehaald worden, want ik wil en mag niet met een verse prothese in een MRI scanner liggen. Ik moet nog voor een preoperatieve screening. Een botdichtheidsmeting. En oja, ik heb al maanden een uitslag op mijn huid. Ook in het gebied waar geopereerd moet worden.  En ik moet vrij zijn van infecties dus ja.. daar moet ook maar even een huisarts naar kijken. En misschien toch ook maar even naar de kapper? Je bent zomaar weer 6 weken verder als ik er te lang mee wacht. 

Het fijne aan het hele verhaal is dat de verwachting is dat ik deze zomer weer kan doen wat ik zo graag doe. Huppelen op een festivalweide. Wandelen. Kamperen. 
En nog iets leuks: ik ben in hele goede handen in het ziekenhuis, want het toeval wil dat ik bij mijn dochter op de verpleegafdeling word opgenomen. Hoe fijn is dat? 

En dit brengt me, met de nodige zelfspot, bij het liedje van Shakira. Hips don't lie. 
Ik ben nooit soepel geweest in de heupen. Heb altijd al een beetje een bijzonder en onelegant loopje gehad. Wie weet hoe soepel ik ga worden als er een nieuwe heup in mijn lijf zit!  
Ik verheug me nu al op weer pijnvrij en soepel kunnen bewegen. 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats dan hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter