Zwijmelen op Zaterdag: 500 miles

Afgelopen maandag ging ik weer eens een keertje naar het filmhuis met mijn vriendin. Je weet wel: daar waar de film altijd zo gezellig door een vrijwilliger met een praatje ingeleid wordt en waar je zo'n leuk scheurkaartje krijgt om je film te beoordelen.

Zo nu en dan nodigt mijn vriendin me hiervoor uit en ik laat me graag verrassen. Het is nog nooit tegengevallen.

De film was een documentaire over de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella. Er werden een paar mensen gevolgd in hun wandeltocht daarnaartoe. Of eigenlijk... daarvoorbij. Want de echte 'diehard' loopt nog even een stukje verder naar de Kaap Finisterre, 'naar het einde van de wereld'.

Het hele idee van de pelgrimstocht heeft me de afgelopen week niet meer los gelaten.
Ik vind het zo'n aantrekkelijk idee om ooit eens de voettocht te gaan maken.
Niet dat ik opzoek ben naar de zin van het leven, of een antwoord wil op grote levensvragen, of opzoek ben naar mezelf. Het is niet uit religieuze of spirituele overwegingen... Niks van dat alles.
Ik ben gewoon wel heel benieuwd wat zo'n voettocht mij zal brengen.
Hoe ga ik om met de stilte. Kan ik alle mensen om me heen verdragen, bijvoorbeeld 's nachts in de slaapzaal van de herberg. Kan ik omgaan met de uitdaging: met de hitte, de droogte, de afstand.
Hoe eng is het om in je eentje (of met zijn tweeën) te lopen op plekken waar weinig mensen zijn waar je moet vertrouwen op de goedheid van de mensen die je tegenkomt. Hoeveel mensen zal ik wantrouwen?
Zou ik dat in mijn eentje kunnen? Of zou ik dat liever samen met iemand doen? En als ik dat met iemand samen doe, wie zal dat dan zijn? Vind ik diegene na zoveel kilometers nog steeds aardig?
En hoe regel ik dat met thuis. Want Mr.C. krijg ik hier niet voor mee. Die vindt het maar geitenwollensokkengedoe. Iets voor wereldvreemde mensen. (Haha, en wat zegt dat over mij?).
Ik vind de rituelen mooi. De pelgrimspas waarmee je onderdak kunt krijgen in de 'Refugios'. Er is een plek waar de pelgrims al jaren lang een steentje neerleggen dat ze meenemen van thuis. Die steen staat symbool voor een probleem. Op de kaap de Finisterre verbranden veel mensen de kleding die ze hebben gedragen op hun tocht. Dat soort dingen...

Ik loop al langer met het idee om de komende jaren het Pieterpad te gaan lopen. Gewoon, in een weekend beginnen in Groningen, kijken hoever we komen, en dan in een volgend weekend weer verder vanaf het punt waar we gebleven zijn. Totdat we in het puntje van Limburg zijn. En dat hoeft dan niet binnen een paar weken klaar te zijn. Daar wil ook best wel een paar jaar over doen. Vanaf het eindpunt in Limburg staat het bordje naar Santiago de Compostella al aangegeven. Dus misschien is dat een mooi moment om verder te wandelen.
Van de week heb ik mijn vader voorgesteld om hier samen een projectje van te maken. (Van het Pieterpad dan hè... niet naar Santiago.) Het lijkt me zo leuk om dit samen met hem te doen. Het zou een leuke manier zijn om meer tijd samen door te brengen. Mijn vader weet altijd zoveel te vertellen, over de vogeltjes die hij ziet. Over de dingen om hem heen. Hij gaat erover nadenken en ik hoop heel erg dat hij ja zegt.
Er hangt een behoorlijk prijskaartje aan zo'n project (iedere keer de reis naar het oosten van het land, twee keer overnachten, uit-eten...) dus op dat vlak zitten er ook voor ons beiden haken en ogen aan. En waar halen we de tijd vandaan? Hij mag dan wel een pensionada zijn, maar hij heeft het volgens mij nog drukker dan ik. Maar nogmaals: we mogen er ook een paar jaar over doen.

Mocht er iemand zin hebben om ooit in de toekomst een stukje met me mee te lopen naar Santiago? De inschrijving is geopend.

Ik vond hier dit muziekje bij. Een lekker vorlijk stukje muziek. Op marstempo :-).
The Proclaimers stonden nog niet eerder in de zwijmel-eregalerij.

Zwijmelen op Zaterdag: Photograph

Een paar weken geleden vertelde ik in de zwijmel over hoe we hulp zouden krijgen bij de studiekeuze voor Jip. Vorige week deed Jip een test en gisteren hadden we een uitgebreide bespreking daarover. 

Cognitief moet hij een niveau 3 opleiding makkelijk aankunnen, bleek uit de test. Vergeleken met een heleboel jongeren die op zijn niveau leren scoort hij op bijna alle vlakken bovengemiddeld. 

In de uitslag van rest van de test, die ging over Jips persoonlijkheid, herkenden we Jip goed. 

Dat gedeelte ging over de factoren in Jips persoonlijkheid die ervoor zorgen of een bepaalde opleiding wel of geen kans van slagen zou hebben bij Jip. 

Het leuke was dat Jip veel aan het woord was. En ondanks dat hij aangaf dat hij heel zenuwachtig was voor het gesprek, kon heel goed zijn mening formuleren. Hij kwam met veel anekdotes uit de klas. Voor ons ook heel leuk om te horen, vooral omdat hij thuis niet zo spraakzaam is over de gebeurtenissen op school. Ook zijn levensloop kwam weer even aan bod. Hij had het zelf allemaal beter in het geheugen als wij zelf. 

Ruim 3 uur hebben we zitten praten, met de studie-adviseur. Ik vind het echt geweldig dat dit bureau (het Centrum voor Studiekeuze en Beroep) er is voor de West-Brabantse MBO's. (Hoe wordt dit in vredesnaam gefinancierd?).

We kregen goede tips. De komende maanden zullen we in de omgeving wat scholen gaan bezoeken. En hoera!!! Vanaf januari 2017 wordt het openbaar voor voor MBO-studenten ook vergoed! Dat betekent dat we geen bom duiten kwijt zullen zijn aan openbaar vervoer als de keuze toevallig op Vlissingen, Rotterdam of Breda valt. (Echt... ik schrok daarvan. De OV-kosten kunnen dan weleens oplopen tot €2000,- per jaar!) 

Op het moment dat alles dan weer even de revue passeert, de eerste jaren op school, de verhuizing, blijven zitten, de overgang naar speciaal onderwijs, de overstap naar het middelbaar, en dan nu de studiekeuze bepalen... dan draait de hele film in mijn hoofd weer even af. Jemig... waar is de tijd gebleven. 

Ik vond er, met hulp van mijn dochter, een mooi Liedje bij van Ed Sheeran: Photograph. 

Leeslijstje (deel 4)

Zoals beloofd, het laatste deel van mijn leeslijstje.

Eerder deze maand schreef ik deel 1, deel 2 en deel 3.
Vandaag, nu de herfst toch écht begonnen is (wat een wind en regen!) vertel ik over de laatste boeken die ik deze zomer en dit najaar heb gelezen.

De geschiedenis van mijn tanden van Valeria Luiselli

'Never judge a book by it's cover', wordt er vaak over boeken gezegd.
Maar eigenlijk doe ik dat altijd.
Ook dit boek heb ik gekozen vanwege de voorkant, en vanwege de titel.
Als medewerkster op een tandartsenpraktijk heb ik in de loop van de jaren toch een soort van vreemde liefde voor tanden gekregen.

De flaptekst:
'De geschiedenis van mijn tanden' is het verhaal van Gustavo Sánchez Sánchez, bijgenaamd Snelweg, naar eigen zeggen de beste veilingmeester ter wereld. Van kinds af is hij een verwoed verzamelaar. De groezelige nagelreepjes die zijn vader elke avond afscheurt en door de kamer keilt, vormen zijn eerste collectie.

Snelweg legt zich toe op de kunst van het veilen en blijkt daarin uit te munten. Naarmate hij ouder wordt, krijgen de verhalen die hij over de voorwerpen vertelt, steeds meer gewicht. Hij veilt zijn eigen krakkemikkige tanden door ze een voor een toe te dichten aan zijn favoriete filosofen en er een onwaarschijnlijk verhaal aan op te hangen. Op een veiling in Miami tikt hijzelf het gebit van Marilyn Monroe op de kop.

Ik heb het boek uitgelezen, maar daar is alles mee gezegd.
Ik blijf het vervelend vinden om het te zeggen wanneer ik een boek niet goed vind (de schrijver heeft er immers zijn ziel en zaligheid in gelegd) maar óf het ging me boven de pet, óf het was gewoon mijn humor niet, óf het was gewoon echt niet goed. Ik hou het op de eerste twee mogelijkheden. Jammer. De titel was zo veelbelovend en het plaatje sprak me zo aan.

Menthol van Frank Krake

Dit was wel weer een leuk boek met raakvlakken in het vak! 

De samenvatting:
Amsterdam, 1925. Joseph Sylvester, bijgenaamd Menthol, komt na een jarenlange zwerftocht aan in de hoofdstad van Nederland. Gevlucht voor de uitzichtloze situatie in zijn geboorteland Saint Lucia en voor de rassenhaat en het geweld van de Ku Klux Klan in Amerika. Een vlucht naar de vrijheid. Hij verdient zijn brood op markten met zijn Babajaba tandpasta, dat hij aanprijst als ‘het natuur geheim van het zwarte ras’. Daarmee trekt hij het hele land door. Complete steden en dorpen lopen uit. Menthol leert Nederland tandenpoetsen. Roosje Borchert is een vrijgevochten dame van stand en staat als mannequin bekend als het mooiste meisje van de stad. Als zij Joseph tegenkomt is het liefde op het eerste gezicht. Hij zwart, zij blank. Een schier onmogelijke combinatie in de jaren twintig van de vorige eeuw. Maar het paar trotseert alles en iedereen en trouwt. Zij gaan wonen in een provinciestad waar nog nooit eerder iemand een zwarte man heeft gezien. Twaalf jaar later breekt de oorlog uit. Opnieuw dreigt Joseph’s vrijheid te worden aangetast. Het echtpaar besluit te scheiden, uit pure liefde voor elkaar. En dat is maar goed ook….

Heel bijzonder, bizar, om te lezen hoe bijna een eeuw geleden werd gereageerd op mensen met een donkere huidskleur. En het lijkt me nu zo vreemd dat het een eeuw geleden niet gebruikelijk was om twee keer per dag je tanden te poetsen!
Een boek dat vlot wegleest, spannend en mooi geschreven is. De foto's in het boek laten het verhaal extra leven.

Lieveling van Kim van Kooten

Puck is jarig. Ze is vijf geworden, en ze staat met haar moeder op de stoep van een Rotterdamse achterstandswijk te wachten op een zwarte, glimmende auto. Naast hen staan hun koffers. Haar moeder heeft gereageerd op een contactadvertentie: ‘Heer (niet onbemiddeld) zoekt hulp in de huishouding’. En nu komt die meneer hen ophalen. Eenmaal in Zwijndrecht, in de kapitale villa waar de man woont, wordt Puck overladen met kado’s. Haar moeder, geestelijk matig begaafd, krijgt de leesmap en elke dag een fles rosé. De man – ‘ome meneer’ en later ‘papa’ genoemd – is pedofiel. Vanaf dag één wordt Puck misbruikt.

Zo begint het boek Lieveling. 

In Lieveling vertelt Kim van Kooten het verhaal van haar vriendin Pauline Barendrecht. Het is een boek met een zwaar onderwerp dat met heel veel humor (de plat-Rotterdamse oma!) toch luchtig blijft en dat vind ik heel knap gedaan!

Pogingen iets van het leven te maken, het geheime dagboek van Hendrik Groen, 83 1/4 jaar

Samengevat: Hendrik Groen mag dan oud zijn, hij is nog lang niet dood en niet van plan zich eronder te laten krijgen. Toegegeven: zijn dagelijkse wandelingen worden steeds korter omdat de benen niet meer willen en hij moet regelmatig naar de huisarts. Technisch gesproken is hij bejaard. Maar waarom zou het leven dan alleen nog maar moeten bestaan uit koffiedrinken achter de geraniums en wachten op het einde? In korte, ogenschijnlijk luchtige, maar vooral openhartige dagboekfragmenten laat Hendrik Groen je een jaar lang meeleven met alle ups en downs van het leven in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord. Op de laatste dag van het jaar zal het nog moeilijk zijn om afscheid nemen van dit charmante personage...

Ik vond dit een superleuk boek. Zo geschreven dat je denkt dat dit dagboek écht door de oude bejaarde man zelf is geschreven. Knap!
Ik heb meerdere malen hardop zitten lachen.
Er is nog een tweede deel verschenen, maar daar wacht ik nog even mee, omdat ik bang ben dat dat een beetje veel van hetzelfde wordt.

De engel van Amsterdam van Geert Mak

Dit boek heb ik eigenlijk gekozen omdat ik naar een ander boek van Geert Mak op zoek was: De levens van Jan Six. Dat boek was uitgeleend in de bieb en ik liep tegen deze aan.
Geert Mak is altijd goed. En hoewel dit boek zéker niet het mooiste boek is dat ik van Geert Mak heb gelezen, is het toch zeker wel de moeite waard. 

Een verhalenbundel over Amsterdam. Ik denk dat het boek me nóg meer aan zou spreken als ik Amsterdam wat beter zou kennen.
Geert Mak kan heel onderhoudend en verhalend vertellen tegelijkertijd, en daarom vind ik zijn boeken altijd zo heerlijk om te lezen.
Tips die ik hier zomaar aan toe kan voegen:
De eeuw van mijn vader.
Hoe God verdween uit Jorwerd.

In Europa.

Lopen met van Lennep. 
Stuk voor stuk pareltjes over de geschiedenis.

Dit was mijn lijstje!
Ik heb wat leuke tips teruggekregen als reacties op mijn blogs (dank daarvoor) dus over een poosje komt er weer een vervolg. 

Zwijmelen op Zaterdag: High Hopes

Ik heb het er al vaker over gehad, over de muziekkeuze van mijn zoon Jip: Dat ik het zo leuk vind dat hij steeds weer kiest voor de oude knarren van voor mijn jeugd/in mijn jeugd.
Het begon met Queen, Linkin Park en later de Red Hot Chilipeppers.
Vandaag hoorden we een nummer van The Cure op de radio. Dat vind ik zulke vette muziek, zei Jip!
Echt... ik vraag me af... Hoe komt zo'n jongen erbij om muziek van zo'n jaren '80 band op te zoeken en te gaan zitten luisteren? Maar ja... ik moet hem gelijk geven. Het is gewoon toffe muziek. En muziek is eigenlijk ook wel gewoon van alle tijden...

Van de week zat hij weer in mijn cd-kastje te neuzen, op zoek naar de verzameling Pink Floyd cd's.
Het is allemaal niet heel toegankelijke muziek en er zitten cd's tussen die ik in geen jaren heb gehoord, maar zodra ik het hoor, kan ik het weer woord voor woord en gitaarriedeltje voor gitaarriedeltje meezingen. Echt leuk, dat ik op deze manier weer met mijn oude muziek in aanraking kom.

Momenteel is dit één van zijn lievelings. Het is een nummer van The Divison Bell. Eén van de latere cd's van Pink Floyd.
En ik ben het weer met hen eens:

Leeslijstje (deel 3)

Afgelopen week schreef ik al twee blogjes over de boeken die ik deze zomer heb gelezen.
Mijn lijstje is nog niet klaar.

Het boek waar ik mijn blog vandaag mee begin is eigenlijk geen leesboek.
Het is ook geen boek van mij, maar van mijn docher.
Toch ga ik het vermelden omdat het zo'n ontzettend leuk boek is.

Wreck this Journal van Keri Smith

Normaal gesproken is het de bedoeling dat je zuinig bent op je boek. Je zorgt er tijdens het lezen voor dat het weer schoon en onbeschadigd in de boekenkast gezet kan worden. 

Bij dit boek is het de bedoeling dat je het juist vies maakt en sloopt. Op iedere bladzijde staat een opdracht. 

Loop door de modder en stap loop vervolgens over deze bladzijde. Plak hier je fruitstickertjes. Bind je boek aan een touwtje en slinger er hard mee in het rond. Breek de rug van het boek. Maak van deze bladzijde een trechter. Prik met je potlood gaatjes in deze bladzijde. 

Janneke kreeg dit boek voor haar rapport en ze is in de vakantie dagen zoet geweest met het uitvoeren van de opdrachten. Echt een leuke cadeautip voor meiden van ik schat een jaar of 9 tot 13 jaar.

Het achterhuis van Anne Frank

Eigenlijk haalde ik dit boek in huis omdat ik het verplichte kost vind voor mijn kinderen.
Jip is geen lezer, dus ik snap dat hij er niet aan is begonnen. Janneke is er een paar jaar geleden aan begonnen maar heeft niet doorgezet. Ik had gehoopt dat het haar, nu ze zelf 13 is, meer aan zou spreken. Helaas, heeft ze het niet gelezen. 

Zelf las ik dit boek voor het laatst toen ik een puber was. Hoog tijd om het nog eens te lezen dus. 

En jemig... het was nog net zo mooi als toen. In één ruk uitgelezen. Wat een aangrijpend verhaal. Eigenlijk denk ik niet dat het veel zin heeft om dit boek hier te vermelden. Iedereen zal het kennen en al gelezen hebben. Maar misschien raak je erdoor geïnspireerd om dit boek ook weer eens op te pakken. 

Hoe ik talent voor het leven kreeg van Rodaan Al Galidi 

Toen ik dit boek las was het gelukkig een paar dagen mooi weer om een paar middagen met dit boek in de hand lekker in de tuin door te kunnen brengen. Het was te mooi om weg te leggen.

De flaptekst:
Semmier Kariem vlucht uit Irak. Zeven jaar van honger, verdwalen en angst later landt hij op elf februari om negen uur - of was het om elf uur op negen februari - op Schiphol. In de chaos van die eerste dagen in Nederland kan hij zich het precieze tijdstip niet meer herinneren. Hij vraagt asiel aan. Wat hij niet weet is dat hiermee het langste wachten van zijn leven begint, in het asielzoekerscentrum, een wachtkamer die hij deelt met vijfhonderd anderen. Intussen bestudeert Semmier het land waar hij misschien ooit deel van uit mag maken, maar ook al verblijft hij er nu, hij blijft een buitenstaander. 'Nederland had mij drie dingen geleerd: niet meer respect hebben voor Europa dan voorzichtigheid. Een nette leugen is beter dan de rommelige waarheid. En ik kende nu het verschil tussen een omafiets en een vrouwenfiets.' 'Hoe ik talent voor het leven kreeg' is een roman over mensen die onderworpen zijn aan wetten en regels. Rodaan Al Galidi (Irak) putte voor deze roman uit zijn eigen ervaringen als asielzoeker.

Een prachtig en aangrijpend boek.
Voor mijn studie als verpleegkundige in obstetrie en gynaecologie schreef ik mijn eindscriptie over de begeleiding van de bevalling en kraamtijd bij asielzoekers. Daarbij liep ik een aantal dagdelen stage bij de medische dienst op een asielzoekerscentrum. Ik was daar weer helemaal terug bij het lezen van dit boek. Niet te geloven dat iemand het zoveel jaren volhoudt met 0,0 privacy en altijd zoveel mensen om je heen. Je hebt soms niet veel te kiezen, maar hier heb ik echt bewondering voor.
Mooi geschreven. Humor. Aangrijpend.
Een boek dat iedereen zou moeten lezen om het begrip dat er voor asielzoekers in Nederland vaak veel te weinig is, te vergroten.

't Jagthuys Merijn de Boer

Dit boek heb ik gekozen omdat ik het ergens op een lijstje tegenkwam bij de beste boeken van 2016 ofzoiets. Eigenlijk vond ik het maar een beetje een raar verhaal.

De korte samenvatting: 
Vera is zorgverlener en gaat op een dag naar een afgelegen en vervallen villa aan de Vecht, waar een moeder en haar zoon wonen. Hij is nog nooit buitenshuis geweest en heeft in zijn leven slechts een aantal mensen ontmoet. Vera valt als een blok voor de wereldvreemde kluizenaar. Hij heeft het verstand van een professor en het lichaam van een bouwvakker. ‘En ik heb hem helemaal voor mij alleen,’ denkt ze tevreden, ‘niemand weet dat hij bestaat.’ Ze probeert hem bij zijn moeder weg te halen.

Op zich een prima boek. Het leest makkelijk weg, is goed geschreven en blijft ook wel boeien. maar op de één of andere manier kan ik niet zoveel met de hoofdpersoon in dit verhaal. Ik zou dit boek dus niet heel hard aanraden, maar mocht je het in handen krijgen, dan is het ook weer niet heel erg zonde van je tijd ofzo.

Ik hou het hier weer even bij in dit blog.

Er volgt er nog eentje denk ik. Dan ben ik weer helemaal bij.