Zwijmelen op Zaterdag: You have been loved

Toen David Bowie en Prince eerder dit jaar overleden vroeg ik het me af: Hoe zal het voelen als er iemand overlijdt van wie je echt je hele leven fan bent geweest?
Iemand van wie de muziek verbonden is met alle fases in je leven.
De muziek als troost, vreugde, uitlaatklep, of muziek die je keer op keer gebruikte als uitdaging op je lange duurlopen...

Sinds een paar dagen weet ik hoe het voelt.
Ik was in eerste instantie in shock.
Het internet afspeuren... is het geen hoax? Welke kanalen bevestigen het bericht?
De volgende dag, toen ik wakker werd, voelde ik me verdrietiger dan ik me redelijkerwijs zou moeten voelen om het overlijden van iemand die je niet echt kent en die van jouw bestaan totaal geen weet heeft.
Het voelde echt een beetje als rouwen.

Al sinds de eerste hits van Wham! was ik fan van George Michael.
Posters van zijn hoofd hingen levensgroot boven mijn bed en bureau.
Hele gesprekken heb ik in gedachten gevoerd met dat hoofd.
Vriendjes wisten dat ze de strijd met George aan moesten gaan.
Ze deden er altijd een beetje lacherig over voor mijn liefde voor George Michael.
Ze konden me plagen met 'Sjors Boomschors' wat ze wilden,  maar ik wist wel beter. Deze liefde was echt :-) !

Later, toen hij solo ging, ben ik zijn muziek alleen maar meer gaan waarderen.
Eén keer heb ik hem live gezien.
Ik weet nog goed dat ik op de radio hoorde dat hij in Ahoy op zou treden. Dat was destijds met de metro nog geen halfuurtje van mijn huis af.
Maar ja. Uitverkocht natuurlijk.
Ik nam de gok om via Marktplaats kaartjes te kopen.
Ik belde iemand in de buurt en die moest lachen om mijn telefoontje. Ze had ze nog geen minuut geleden op Marktplaats gezet en ze was blij dat ze eraf was, want haar man was ziek geworden.

Ik heb bijna helemaal vooraan gestaan en ademloos staan kijken en luisteren.
Wat was hij echt! Wat was hij mooi! Wat een prachtige show! Wat een goede muziekanten!
En vooral die stem! Alles noten waren loepzuiver.
Het was een optreden dat me altijd bij zal blijven.

En nu is hij er dus niet meer. Er zal nooit meer nieuwe muziek van hem komen.
En ik vraag me vooral af hoe zijn leven geweest moet zijn... De jarenlange ontkenning van zijn geaardheid. Een leven vol drugs... Hoe eenzaam of hoe geliefd zal hij geweest zijn?

In 2016 zijn veel grootheden heen gegaan.
Ook veel niet bekende grootheden.
Mensen die in al hun eenvoud groots waren voor de mensen om hen heen.
Het nummer You have been loved past wel bij mijn verdrietige stemming van deze week.
Verdrietig ook, na het afscheid van een man gisteravond, die door zijn gezin, familie en vrienden ontzettend geliefd was. Ook aan hem een ode bij het plaatsen van dit mooie lied.

Zwijmelen op zaterdag: Outta Step & Ill at ease

Afgelopen donderdag ging ik met mijn zoon op pad.
Ik haalde hem op van zijn werk om naar het poppodium in onze stad te gaan.
(Wat klinkt dat groot en volwassen hè... 'ik haalde hem op van zijn werk' :-) ).
We gingen naar een voor ons onbekende band waarover we goede verhalen hadden gehoord.
Natuurlijk hadden we wat youtubejes beluisterd en wat we hoorden stond ons wel aan.
Drie jonge gasten met een gitaar, een Hammond-orgeltje en een drumstel.
Lekker stevige jaren '70 muziek.
Beetje Pink Floyd-Doors-Eagles-achtige invloeden. Leuk!

Zelf was ik aangenaam verrast door dit optreden.
De zanger schat ik op niet ouder dan 25, zijn broer, de drummer nog maar 22 las ik net, maar toch viert de band volgend jaar hun 10-jarig bestaan.
Al kijkende en luisterende concludeerde ik voor mezelf dat ze best een groter podium dan dit verdienden. Achteraf bleek die conclusie te kloppen. Ze hebben al op grotere podia opgetreden. Pink Pop, Down the Rabbithole,  maar ook in het buitenland.
En ja die zanger.... Als ik 20 jaar jonger had geweest, dan had ik daar denk ik best een crush op gehad! Wat een leukertje! Met zo'n jongen mag mijn dochter wel mee thuis komen over een paar jaar. Maar ja, ze houdt niet van jongens met lang haar.

We hebben een hele leuke avond gehad.
Ik vind het superleuk dat ik eindelijk weer iemand heb die ervan houdt om naar optredens te gaan. Ik vind dat zelf altijd heel erg leuk, maar ik heb eigenlijk heel lang niemand in de buurt gehad die daar ook van houdt, dus ik hoop eigenlijk dat hij nog lang met zijn moeder op pad wil gaan.
Ik heb natuurlijk altijd nog de troef in handen dat ik voor de kaartjes betaal :-).
Zoon Jip had een klasgenootje getipt en samen stonden ze vooraan voor het podium helemaal op te gaan in de muziek. Zo leuk om dit op een afstandje te bekijken!

Ik plaats een wat rustiger nummer, omdat dit toch een zwijmelrubriek blijft.
In deze clip is de band uitgebreid met wat extra muziekanten.

Zwijmelen op zaterdag: Can't stand loosing you

Afgelopen donderdag tijdens het eten koken ging de deurbel.
Altijd een onhandig moment.
Meestal is het de postbode die een pakketje af komt geven voor mijn koopzieke buurvrouw :-).
Ik zette de gaspitjes laag een liep in het schemerdonker door de gang naar de voordeur.

Dat moment waarop je hart stil staat en dat je in één seconde weet dat er dikke shit is!
Ik zag zwaailichten voor de deur!

Mijn dochter had een uurtje eerder geappt dat ze rond half 6, tegen etenstijd, vanaf haar vriendinnetje vandaan naar huis zou fietsen. Het was al donker.
Dit was vast de politie die aanbelde om te zeggen dat ze een ongeluk had gehad.

In de tweede seconde zag ik wat er aan de hand was.
Mijn hart begon weer te kloppen en bonkte in mijn keel...
Mijn dochter had aangebeld. Ze was met de zaklamp op haar telefoon aan het spelen en stond met het knipperlicht door het raampje in de deur naar binnen te schijnen.

Dat was alles...
Niks aan de hand dus.
Maar echt... zo wordt je dus in 3 seconden 10 jaar ouder...
En besef je weer wat een zegen het is als je met je hele cluppie compleet aan tafel zit.

Zwijmelen op Zaterdag: Home and Away (angel eyes)

Weer een plaatje dat allang in de zwijmel had moeten staan. 

Hij kwam gisteravond voorbij toen ik met mijn Prulleke de sint cadeau's aan het inpakken was. 

Angel Eyes van Wet Wet Wet. Of eigenlijk heet het Home and Away.
Wat een heerlijk jaren '80 plaatje is dit toch!

Het was even zoeken naar een goed youtubje, want van de officiële video liepen geluid en beeld niet synchroon. Maar in dit filmpje is echt wel hoe het in de Eighties was, met die veel te wijde jasjes, dunne leren stropdasjes en Top of the Pops.

Overigens kwam ik er vandaag achter dat de good old cassette hoesjes in de jaren '80 betere ruitenkrabbers waren dan CD-hoesjes. Sjongejonge... 3 auto's voor de deur hebben (ja, ja, er moet er één weg, maar welke???) en dan in géén enkele auto een ruitenkrabber hebben liggen.
En dan mocht ik nog blij zijn dat ik CD-hoesjes had liggen, want met een usb-ding kom je nergens als het om krabben gaat.

Zwijmelen op Zaterdag: Samson

Afgelopen zondag liep ik de 7-Heuvelenloop in Nijmegen.
Altijd een hele happening zo'n loopje aan de andere kant van het land.
Vroeg uit bed, al je spullen organiseren. Niet teveel meenemen, maar ook weer niet te weinig.
En de treinreis. Ook altijd weer een ding.
Herinnert u zich mijn City-Pier-City-loop in Den Haag nog? Toen de trein niet verder reed dan Dordrecht en we nog maar net op tijd in het startvak stonden?

De heenreis naar Nijmegen ging voortreffelijk, maar de terugreis eindigde in een 'CPC-tje'.
De trein reed niet verder dan Tilburg.
Gelukkig werden er nu wel bussen naar Breda ingezet en kon ik Mr.C. vragen om me daarvandaan met de auto op te halen. Met een uurtje vertraging was ik toch nog redelijk snel weer thuis.

Maar ik heb spijt.
Spijt van een gemiste kans.

Op het station tussen alle dolende mensen was er 1 man die me opviel.
Een man in een hardloop-pakkie.
Iets deed me aan mijn eerste verkering denken. Niet zijn uiterlijk. We waren 15 en 18, of hooguit 16 en 19. Hoeveel verandert een mens in 30 jaar? Het was iets in zijn blik en houding.
Ik durfde niet te vragen of zijn naam E. was.
Later stonden we in een grote massa mensen op de bus te wachten. Er stonden een stuk of 10 mensen tussen ons in, dus zo 'en plein publiek' zijn naam roepen durfde ik nu ook niet.
Toen de bus aankwam en ik in de mensenstroom werd meegenomen de bus in, bleef hij achter bij de halte. We hadden even oogcontact. En dat was het.

Dat was het...

Het liet me niet los...
Ik heb gekeken of zijn naam in de uitslagenlijst voorkwam van de Heuvelenloop. En jawel. Hij heet geen Jansen of Pietersen ofzo van zijn achternaam, dus de kans dat hij degene is die ik zocht is heel groot. Via naam kwam ik bij startnummer, via startnummer bij foto. En ja... dat was dezelfde als de man op het station.

En nu heb ik spijt.
Want hoe groot is de kans dat je iemand van vroeger treft na een evenement waar duizenden mensen op afkomen? En dat op een plek ver van de regio waar we beiden opgroeiden?
En hoe groot is de kans dat we elkaar ooit weer toevallig zullen ontmoeten?

Als ik niet zo chicken was, dan had ik eindelijk sorry kunnen zeggen.

Ik was 15, 16 jaar. Ik was stapelgek op hem. Maar ik maakte het uit.
Waarom? Ik weet en snap het nog steeds niet. Ik was jong. Onzeker en verlegen. Een minderwaardigheidscomplex zal ook zeker een rol gespeeld hebben.
Ik kreeg een ander vriendje en ook dat ging uit.
Op 25 juni 1988, ik kan me die dag nog zo goed herinneren (het was dag dat Nederland won van Duitsland in München), heb ik de tweede kans verkloot.
Een gemeenschappelijke vriend had op mijn verzoek E. meegenomen naar de kroeg waar we voetbal gingen kijken. Maar daar kwam M. op de proppen. (Niet mijn huidige M. hoor... een andere M. om het makkelijk te maken).
M. was spannend, volwassen, alternatief en ik dacht onbereikbaar voor mij. Ik zag E. nog wel staan die dag, maar ging er toch met M. vandoor.
Onuitstaanbaar hè?

Ik heb er vaak nog aan gedacht dat die dag achteraf zo beslissend is geweest in mijn leven. Want als ik die dag M. had laten lopen, dan had ik mijn lief Mr.C. ook niet leren kennen en waren mijn kinderen ook geen deel van mijn leven.
Ik heb altijd het gevoel gehad dat als ik wat ouder, of in ieder geval wijzer geweest was op het moment dat ik E. ontmoette en als ik alles beter op waarde wist te schatten, dat onze levens dan misschien wel heel anders waren gelopen.

En ja... Ik voel me er 30 jaar later nog steeds lullig over dat ik het uitmaakte en dat ik me op die dag ten opzichte van E. zo onuitstaanbaar heb gedragen. Dus als ik minder chicken was geweest, dan had ik eindelijk sorry kunnen zeggen.

Maar ik was chicken. En ik heb niks gezegd...
Ik heb een derde kans verkloot.



Ik vond hier een prachtig liedje bij, over Eerste Liefde.
Samson, van Regina Spektor.