De week tussen oud en nieuw dompel ik me traditiegetrouw onder in de top 2000 van radio twee.
Hoe verder de week vordert, hoe nostalgischer ik word.
Heerlijk, de diversiteit van muziek. Sommige nummers zeggen of doen me niets. Soms ontdek ik pareltjes. Soms ga ik helemaal los.
Ik speelde al een poosje met de gedachte om net als vorig jaar een lijstje van tops te maken van de gebeurtenissen in het afgelopen jaar. Maar het lukte niet erg. Terugdenken aan het afgelopen jaar voelde te ongemakkelijk. Sinds een paar weken, eigenlijk sinds de avond dansen bij "The Magic of Santana" met mijn zus, heb ik het gevoel dat ik weer back on track ben. Nog niet voor 100 procent. Maar ik heb weer zin in een hoop dingen en het voelt allemaal niet meer als 'teveel'.
Natas zou Natas niet zijn als ze niet haar zegeningen telde en tóch een top 19 zou kunnen samenstellen. Want weet je... de toppers hoeven niet groots en meeslepend te zijn. Het zit ook juist in hele kleine dingen. De volgorde is willekeurig, geen ranglijst en niet chronologisch of alfabetisch of wat dan ook.
Dus op 1: de avond van de Magic of Santana.
Ik won hiervoor kaartjes en mijn zus wilde mee. Geen idee wat ik kon verwachten. De muziek van Santana kende ik wel, maar had nooit mijn speciale aandacht gehad. Het werd een heerlijke avond met hele aanstekelijke, blije muziek waarna het blije gevoel nog een paar dagen bleef hangen. Voor het eerst sinds maanden voelde ik me opgeruimd, zorgeloos en blij. Ik durf te zeggen dat die avond het begin van mijn herstel was. Dus daarmee ook op deze plek: mijn zus, die er altijd voor me is.
2: De mentor van Jip.
Jip is dit jaar begonnen met een MBO-1 opleiding. Deze opleiding kun je volgen als je géén VMBO-diploma en geen MBO-diploma hebt. Alles wordt je nog eens aangeboden. Je gaat stage lopen. En eigenlijk hopen ze dat je iets tegenkomt waarvan je denkt: Dát is het!
Jip trof een mentor die zijn gebruiksaanwijzing niet nodig heeft. Ze voelt hem aan en ze gaan er samen voor om het jaar te laten slagen. Zulke mensen zijn zeldzaam en goud waard.
3: Janneke slaagde voor haar examen.
Daarbij hoorde een optreden voor het vak muziek.Trots als een aap met 7 l*llen gingen we die avond naar huis.
4: Verkerings.
Zowel het langharig tuig als de puberella zijn hopeloos verliefd. Een nieuwe fase. Wennen aan nieuw volk over de vloer, op onverwachte tijdstippen. Maar ook zo mooi deze fase mee te maken.
5: Mijn eigen examen.
Geslaagd voor de module Dames/Heren. Hard werken, vooral aan de examenopdrachten. Hier knip ik plechtig het laatste draadje door.
6: Het wordt altijd weer lente.
Zo ook dit jaar. Echt... wat zou ik zonder moeten...
7: Sans Soucis.
De plek bij uitstek om van de lente en zomer te genieten. En van de rust.
Met het gezin, met Mr.C. met vrienden, met familie, een enkele keer alleen...
Het is er altijd fijn!
En waar ik ook dankbaar voor ben: voor degenen met wie we het huisje delen: Mijn zwager en schoonzus. Alles in goed overleg (op een kleine, maar slepende vete over een schilderijtje na ;-) ) geen onvertogen woord en altijd gezellig als we elkaar daar treffen.
8: De plek waar we wonen.
Ik hou zo van deze plek. Ons huis is zo fijn. De mensen die erin wonen zijn fijn. De buren zijn fijn. De omgeving is fijn. Alles...
9: Muziek.
Er was zoveel muziek dit jaar. 2 kinderen die zich uitleefden op gitaar, ukelele en keyboard. Die moeders mee wilden hebben naar concerten. Die samen met mij muziek luisterden en mij nieuwe muziek lieten ontdekken... de optredens op het pop-podium in onze stad. Deze foto was gemaakt voor het concert van Bastille in Antwerpen.
10: Graspop.
En dan was er 1 dag legendarisch in het bijzonder: het concert van Slayer op Graspop. Waarbij ik binnen 1 seconde na het aanslaan van de eerste noten ineens midden in de moshpit stond. Het was een hele nieuwe ervaring :-).
11: Mijn vriendinnen.
Dit is geen ranglijst hè... anders stonden ze veel hoger. Maar wat was ik blij dat ik ze had dit jaar. Lange gesprekken om mijn gedachten te kunnen ordenen. Begrip. Tips. Goede raad. Of gewoon samen zuchten omdat je het gewoon allemaal effe niet meer weet.
Vriendinnen voor lange wandelingen, voor een mooie tentoonstelling, voor een concert, voor een dagje sauna, voor een lunch of een kop koffie. Voor appjes als de fysieke afstand te ver was. Ik weet dat jullie meelezen. Bedankt dat jullie er waren. En ja... mijn zus schaar ik ook onder het kopje vriendinnen.
12: Kleine Tas.
Kleine Tas in het bijzonder. In oktober erachter komen dat je elkaar sinds februari niet hebt gezien, maar zó enorm het gevoel hebben dat ze er altijd voor je is dat je niet eens in de gaten had dat er maanden tussen zaten.
13: Naaien.
Wat fijn dat dat een soort van rode draad door mijn leven is geworden. En wat fijn om te ontdekken dat mijn drang om te creëren en leren ook weer terugkomt nu er weer ruimte is in mijn hoofd.
En dan wil ik ook zeggen dat ik zo blij ben met mijn docenten: Lies op de woensdagavond, waarbij ik me afvraag of het nou kookles of naailes is. De gesprekken gaan altijd over lekker eten. En mijn Dutch Fashion/Mode op Maat docent Renée. Met haar rotsvaste geloof en vertrouwen in mij, ook op de momenten dat het mezelf aan geloof en vertrouwen ontbreekt. Ook dit jaar weer zoveel van haar geleerd. Dankbaar!
14: De windbeutel.
Tja... hier had je bij moeten zijn. Of misschien juist beter van niet.
Met Pinksteren gingen we onverwacht een weekendje naar onze geliefde plek aan de Rijn in Duitsland. Natuurlijk shoppen in Koblenz. En daar moest natuurlijk gegeten worden. Alleen al omdat ik het woord zo leuk vond koos ik voor de Windbeutel. Het eindigde erin dat ik er bijna in stikte (van het lachen) en snot, kwiel, tranen en plas uit allerlei gaten tegelijkertijd mijn lichaam uit wilden. Ik kan het maar ternauwernood navertellen.
Een weekendje Duitsland voelt altijd als een soort van thuiskomen.
En er is altijd een moment waarop ik het eerder opgeef dan de rest van het gezelschap en dat ze daar altijd even misbruik van moeten maken door het maken van altijd weer diezelfde foto :-).
15: Deze avond in Budapest.
Budapest bracht niet wat ik ervan hoopte. Teveel overprikkeling (zowel bij Jip als bij mij). Te weinig slaap (onrust in mijn hoofd). Maar deze avond was magisch. Janneke wilde de zon onder zien gaan bij de Donau. Dat was een gouden greep. Ik vond een verborgen, rustig plekje beneden aan de rivier, weg van de drukke boulevard. Geef mij een steen om op te zitten, voorbij kabbelend water waar ik mijn gedachten op weg kan laten voeren en mijn dag is goed. De zon ging onder. De lucht kleurde roze. De lichten gingen aan. Het was, zoals ik al zei, magisch.
16: De geplande trip naar Portugal.
Na deze trip naar Budapest deed ik mijn beklag bij mijn vriendin. Over waarom deze trip niet bracht waar ik op hoopte. Ze vond dat ik maar eens zonder gezin op vakantie moest gaan en bood spontaan aan dat zij mijn reisleidster zou worden. Achteraf heeft dit besluit me zoveel goed gedaan. Het vooruitzicht is leuk. Maar vooral ook het feit dat ze een reis heeft samengesteld die volledig voldoet aan mijn wensen, dat ze me de moeite waard vind om haar kostbare vakantie dagen mee te delen, dat ze het me gunt en dat we samen echt wat moois gaan beleven: goud! Ik durf te zeggen dat deze actie van haar voor zeker 50 procent heeft bijgedragen aan mijn herstel. Nog even wachten tot eind maart. Dan gaan we!
17: Deze avond in Ouddorp.
Ik was onverwachts alleen. Dat zijn zeldzame momenten want de afgelopen 20 jaar was er eigenlijk altijd wel een man of een kind om me heen. Ik besloot deze avond naar het strand te gaan en de zon ging zoooo mooi onder. Ik genoot zo enorm van de stilte. Van het alleen zijn... ook deze avond was bijzonder.
18: 2400 kaarsjes.
Op kerstavond zijn we kaarsjes gaan branden op de Canadees/Britse begraafplaats.
Ik had toch een soort van behoefte aan een ritueel op kerstavond. De kerk gaat het niet meer worden. Maar ik wilde toch iets doen met bezinning en licht. En omdat ik dankbaar ben dat we kerst kunnen vieren op de manier waarop ik het wil: in vrede, rust en harmonie, vond ik het mooi om dat te doen voor degenen die daarvoor hebben gestreden: de Britse en Canadese soldaten.
Heel indrukwekkend. In 'ons rijtje' lagen jongens van 17 en 19 jaar, een jaar ouder dan Janneke, net zo oud als Jip. Eén droeg een achternaam die wel heel erg leek op de onze... Ook dit was een bijzonder en indrukwekkend moment.
19: Het vinden van rust in de natuur.
Hoe vol mijn hoof ook is: het lukt me altijd om af te wikkelen als ik buiten ben.
Snoeien in de tuin bij ons huisje bij zee. Het roodborstje dat altijd even nieuwsgierig komt kijken. Mijn 'inspectieronde' van 'ons landgoed' daar, op de vroege ochtend, met mijn kop koffie in mijn hand: kijken of alles nog groeit en bloeit. Een stuk hardlopen of wandelen op het strand. Een rondje plas. Een rondje bos. Het is allemaal binnen handbereik. Het feit dat ik kan hardlopen en dat daardoor de stuiterbal in mijn hoofd stil gaat liggen. Ik ben blij dat het er is.
Dus ja. 19 toppers. Het is gelukt. En ik hoefde er achteraf niet eens lang over na te denken. Zo zie je maar weer. Geluk is soms groots en meeslepend. Maar ik zie dat het bij mij vooral zat in dankbaar zijn voor de mensen en dingen om me heen.
