Zwijmelen op Zaterdag:

Deze zomervakantie liep ik een aantal etappes van het Pieterpad. Vandaag doe ik verslag van etappe 2: Winsum-Groningen 22 kilometer

Mijn tent stond deze nacht op een camping in Winsum. Het plan was om deze dag naar Groningen te wandelen, en weer met het OV terug te reizen naar Winsum, zodat ik mijn tent nog een nachtje kon laten staan. Vandaag ook weer voor de wekker wakker. Al de derde nacht op rij een gekmakende jeuk aan mijn voeten. Ik denk een allergische reactie op muggenbulten. Gelukkig staat dit , behalve dat ik een moe hoofd heb, de wandeltocht niet in de weg.
De eerste kilometer smokkel ik. Het Pieterpad loopt over de camping en ik heb echt geen zin om eerst het dorp weer in te lopen naar het startpunt van deze etappe. Ik was er net uit ontsnapt gisteren (zie mijn zwijmel van vorige week).

Tussen Winsum en Groningen nauwelijks akkerbouw meer. Wel veeteelt.

Ik ben vroeg op pad. Het is heerlijk zonnig en fris. De akkerbouw heeft plaatsgemaakt voor veeteelt. Komt dat doordat ik over een andere bodemsoort loop? Ik begin wat stram in de benen. Ik had bedacht om in het eerstvolgende dorpje koffie te scoren maar ik was er rond 9 uur al dus er was nog niets open. Het leverde me een mooi rondje Garnweerd op.

Het smalste straatje van Nederland in Garnweerd

Hevig uit mijn hum (geen koffie en ochtendhumeur, mijn familie weet dat ik dan onbenaderbaar ben) vervolgde ik mijn tocht. Ik zag vanaf Winsum de hoge bebouwing van Groningen staan, en dat leek maar niet dichterbij te komen. Lange, wat saaie stukken door veeteeltgebied, de zon en de wind maakten het weer goed. Ik besloot wat uit te rusten op een bankje en ik deed mijn beklag over het koffiegebrek aan twee passerende dames. Je moet toch ergens over kletsen als je iemand tegenkomt, toch? Zo gaat dat op een wandelpad.
De dames vervolgden hun weg. Ik volgde even later. En toen ik de bocht om ging zag ik 500 meter verder de dames bij een huisje staan. Ze maakten schenk- en wenkbewegingen: er was koffie!
Ik werd aan tafel uitgenodigd, koekjes werden gedeeld, het deed me goed. De big smile kwam weer terug op mijn gezicht, maar ik had ook een beetje vrees: 22 kilometer is toch een heel eind voor een ongeoefende loper.

Eén van de pleisterplekken onderweg. Zo leuk. Koffie, thee en fris staat klaar.

Toen ik foto's maakte werd ik achterop gelopen door een vrouw. Ze vroeg of we samen een eindje op zouden lopen. Gezellig toch! We hadden een goede klik. Zo iemand die je wijst op de dingen die je zelf aan wilt wijzen omdat ze jou ook opgevallen zijn. We lunchten samen aan de waterkant, met jawel, de eerder genoemde dames.

Oostum. Een oude wierd met een kerk. Aan de stijle randen is te zien dat het afgegraven is. Ergens in het verleden besloot men dat het een goed idee was om de wierden af te graven en de grond te verkopen. Verder dan de rand van het kerkhof werd niet gegraven.

Veel boerenprotest onderweg

Samen met de 'achteroploper' vervolgde ik het pad langs het kanaal (Reitdiep) naar Groningen. En omdat we samen liepen, ging het eigenlijk weer als vanzelf. Oke, mijn voeten zijn moe, mijn benen zijn stram, maar nergens heb gedacht: jemigdepemig, niet te doen dit. En ook leuk om na al die ellenlange polderwegen weer te eindigen in een stad!

Groningen bereikt

De A-kerk

De terugrit met de trein van Groningen naar Winsum ging als een trein .
Om 14.44 was ik op het station en om 14.52 vertrok de trein. Vanaf station Winsum liep ik het vanmorgen gemiste stukje naar de camping, dus al met al niets over geslagen.

En surprise, surprise, een berichtje van mijn in het noorden wonende vriendin Jolanda: Omdat ik toch relatief in de buurt ben komt zij op de volgende camping een nachtje logeren. Hoe leuk is dat?!!! Ik heb haar volgens mij nog maar 1 of twee keer eerder in het echt ontmoet, maar ik ken haar al 20 jaar online. We hebben het afgelopen jaar allebei veel meegemaakt en vaak geappt. Hoe fijn is het dan om real life even bij te praten en elkaar even de knuffels te kunnen geven die we steeds maar een tikje magertjes online aan elkaar gaven? 

In de avond maak ik weer een soepje klaar op mijn gasbrander. Broodje erbij. Toetje om de eiwitten aan te vullen. Het is een eenvoudige, doch voedzame maaltijd. Ik duik vroeg mijn bed in. Nog geen last van PHDH (Pijntje Hier Pijntje Daar). Morgenochtend moet ik vroeg mijn tent inpakken en reizen naar het volgende startpunt voor etappe 3: Groningen- Zuidlaren.


En nog twee tweeluikjes :-)



De muziek die past bij deze dag? The fields of joy van Lenny Kravitz: Let's wander slowly through the field of joy. Wil je mee zwijmelen? Plaats hier je link.

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Viva la Vida

Zo.... zijn we weer. Weer terug van het Pieterpad dus weer tijd voor de rubriek Zwijmelen op Zaterdag.

In mijn laatste blog schreef ik dat ik wel zou zien hoe ver ik zou komen op het Pieterpad: Ik ben tot Holten gekomen. En de volgende etappe heb ik gisteravond gepland :-). 

Het was zo leuk om te doen. Als je in je eentje op vakantie gaat is een wandelvakantie een hele goede keuze, is gebleken. Je hebt iedere dag een doel. Je ontmoet mensen. Ik voelde me niet de enige die alleen was, want je komt meer eenlingen tegen onderweg.
Nadeel: het was best een heel (logistiek) geregel en ik moest ook echt overal alleen aan denken. Dat vond ik vaak wel vermoeiend. 
En wat ook echt leuk was: Ik heb medeblogger, ex-zwijmelaar Dwarsbongel ontmoet op het pad. Maar daarover later meer. 

Ik heb iedere dag een verslagje geschreven en die zal ik de komende weken ook hier plaatsen. Dus jullie zitten de komende weken nog vast aan mijn Pieterpad geleuter. 
En natuurlijk moet ik bij iedere etappe een liedje verzinnen. Want we blijven er natuurlijk wel gewoon bij zwijmelen. 

Vandaag heb ik voor Viva la Vida van Coldplay gekozen omdat de zanger daar zingt dat hij hoopt dat Sint-Pieter zijn naam niet roept.

Etappe 1: Pieterburen-Winsum 15 kilometer

Voor deze etappe van 15 kilometer als opwarmertje had ik vroeg de wekker moeten zetten. Ik was bij mijn zus en zwager op hun pas gekochte boerderij in Noord-Duitsland en ik had nog van alles te doen voordat ik kon gaan wandelen. Ik logeerde daar in mijn tent. Die moest dus ingepakt worden. Ik moest mijn spullen verzamelen en organiseren. Ik had de camping geboekt in Winsum, dus ik moest eerst vanaf de boerderij ruim een uur rijden naar Winsum. Daarna met het OV naar Pieterburen. Uiteindelijk was het tegen 10 uur toen ik in Pieterburen aankwam. Eerst koffie! 

Ik zie op de socials altijd allemaal foto's voorbijkomen van mensen bij de grote gele letters: Startpunt Pieterpad en daar wilde ik eigenlijk mee beginnen, maar ik heb dat enorme startpunt dus gemist. En ach... dan had ik weer iemand moeten vragen: wil je een foto van me maken? En dan wordt het weer zo'n suffe ongemakkelijke foto. 
Ik had geen idee waar ik moest beginnen. Ik had wel mijn Pieterpadboekje bij me maar ja... je moet wel weten waar je bent als je het startpunt zoekt. Dus ik ben maar gewoon gaan lopen en toen kwam ik bij de Petruskerk. En toen dacht ik: ah... Petrus... Sint-Pieter... Pieterburen... dit zal geen toeval zijn: voor mij wordt dit mijn startpunt. 

Petruskerk Pieterburen

In het begin schaamde ik me als ongeoefende loper tussen de diehard-wandelaars met mijn Pieterpadboekje de route te moeten vinden. Maar al gauw zag ik er meer met een boekje in de hand, ook degenen die er als echte lange afstandswandelaar uitzagen. En daar hoefde ik het eerste stukje alleen maar achteraan te lopen.

De route zelf is heel goed gemarkeerd!
Onderweg enorme lappen landbouwgrond. En daardoor ook wat saaie open stukken. Maar mooi ook om specifiek te zien in welk seizoen we zitten... goudgele graanvelden, de uien liggen te drogen op het land, er wordt al hier en daar geoogst. 

En zonnebloemen. Ze doen me altijd aan mijn moeder denken.

De dorpen zijn zoals je leerde bij aardrijkskunde. Een wierd, met daarop een oude kerk, en de bebouwing eromheen. Leuk om dit nu eens in het echt te zien.

Mijn eerste lunchsstop is bij het dorpje Eenrum. Een prachtig plekje aan het water bij een smal bruggetje waar een enorme boot onderdoor kwam varen. Prachtig om te zien. 

Onderweg een ongetwijfeld zelfbenoemde pieterpadgids die aan kwam fietsen bij een rustpunt en waar hij de Pieterpatters geschiedenisles ging geven. Leuke ontmoetingen maken het pad ok wat het is!

Nog een klein stukje naar het eindpunt: De Sint-Pietersberg in Maastricht.

 De route ging voorspoedig. De camping waar ik slaap lag op loopafstand van het dorp. Leek me handig. Maar na de route liep het minder voorspoedig. Ik heb vanwege een wegafsluiting en ontbrekende bewegwijzering 20 km rondjes moeten rijden voordat ik er was.
Maar goed.
Uiteindelijk de tent weer opgezet. Ik heb een soepje uit de vriezer opgewarmd en ik ging vroeg naar bed om uit te rusten voor de etappe van Winsum-Groningen die de dag erna gepland stond. 

Eindpunt eerste etappe: Winsum

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Walking on Sunshine

 

Een grote wens gaat in vervulling: Ik ga het Pieterpad lopen. 

Ik wil dit al jaren doen, maar ja... ik kreeg niemand mee in mijn plannen. 

De 'grote' vakantie hoor je toch met partner en gezin door te brengen. En dat klinkt als een verplichting als ik dat zo schrijf, maar dat is het niet want dat is gewoon ook leuk. Maar feit is wel dat ik, met de dingen die ik zelf zou willen, daar mijn gezin niet in mee kreeg. 

Dus... de kinderen gaan zelf op vakantie of blijven thuis. De partner is verleden tijd. 

Dus ik ben vrij om te gaan en staan waar ik wil. En dat wordt het Pieterpad. 

Komend weekend vertrek ik eerst naar het noorden van Duitsland. Daar hebben mijn zus en zwager onlangs een boerderij gekocht en daar ga ik eerst een paar dagen gezellig heen. Helpen met klussen en vakantie vieren. Ik ben zo benieuwd naar hun nieuwe stek en de omgeving waar ze gaan wonen. En wat een bewonderenswaardige stap om naar Duitsland te gaan! Ik vind het zo leuk voor hun! 

Vanaf hun huis is het maar een klein uurtje naar Pieterburen, waar het Pieterpad begint. 

Ik heb zo'n 10 wandeldagen echt gepland, in die zin dat ik overnachtingen heb geregeld (tent) en weet welk openbaar vervoer ik moet hebben voor de route terug. Ik zet mijn tent steeds in het midden van twee etappes zodat ik niet iedere dag mijn tent ook in hoef te pakken.  

De eerste 4 etappes loop ik alleen en etappe 5, 6, en 7 haakt een vriendin aan. Die overnachtingen hebben we wat luxer gepland, lekker in een herberg of B&B. 

Mijn hoofd is vol met lijstjes. Lijstjes wat mee moet. Lijstjes met dingen die mijn zoon (de thuisblijver) niet moet vergeten. Lijstjes met welke planten welke verzorging nodig hebben en welke plantenbaby's in mijn tuin absoluut extra water nodig hebben. Lijstje met hoe de wasmachine werkt. 

Hij vergeet nog wel een wat, dus we hebben afgesproken dat ik hem iedere dag even mag bellen om hem achter zijn vodden te zitten. 

Of ik het vol ga houden en hoe lang en of ik het leuk ga vinden? Geen idee. 

Mijn hoofd kan nu wel denken dat ik het leuk vind om bijna 14 dagen te wandelen. Maar misschien denkt mijn lijf er anders over. Ik heb over het geheel genomen een goed gestel, dus ik denk dat ik het wel kan. De etappes zijn maximaal 24 kilometer dus dat lijkt me goed te doen. Afgelopen weekend heb ik 18 km gelopen zonder pauze en dat ging prima. En geen pijn de volgende dag. Dus als ik het Pieterpad in een rustiger tempo loop, met meer pauzes, moet het helemaal goed komen. Misschien ben ik het na 8 dagen helemaal beu. Misschien werkt het rustgevend en verslavend en wil ik alleen maar door. Als ik het zat ben dan stop ik en dan kan ik nog een paar dagen terug naar mijn zus of ik ga lekker terug naar huis. 

Dus.... ik sla een paar zaterdagen over voor de zwijmels. 

Jullie zien me over een paar zaterdagen wel weer verschijnen. 

Mee zwijmelen? Plaats hier je link.

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Lateralus

 

Ken je dat... dat je met mensen een bepaalde liefde voor iets deelt, en dat je dan elkaar altijd een foto stuurt als je iets tegenkomt wat de gezamenlijke liefde betreft? 
Zo sturen mijn vriendin Kleine Tas en ik elkaar altijd een foto als we iets tegenkomen waar we een gezichtje in zien. Mijn nichtje stuur ik vaak iets geks als het een stokstaartje betreft. En mijn broer en ik delen de liefde voor de Fibonaccireeks. 

Fibonacci: het is een wiskundige reeks die overal in de natuur terugkomt. 
De reeks is als volgt opgebouwd: elk volgend getal is de soms van de 2 getallen ervoor. 
Dus: 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34 etc. 
Hoe komt dit terug in de natuur? 
Google maar eens op Fibonacci  Natuur. Er zijn plaatjes genoeg te vinden. Van microscopisch klein tot in heel groot in het universum. 

Slakkenhuizen, zonnenbloemen, het heelal dus.
Maar ook dennenappels, annanassen, dahlia's, varens, ga zo maar door. Je kunt het in vanalles zien. 

Ook de gulden snede is hierop gebaseerd: je komt het overal tegen in de kunst en architectuur: 

Dus je begrijpt... mijn hart maakte een sprong toen ik erachter kwam dat Tool een nummer heeft geschreven dat gebaseerd is op de Fibonaccireeks. En ik heb het liedje natuurlijk direct naar mijn broer gestuurd, waarop hij antwoordde: Ze slaan door.
Ik moet zeggen: ik vind het moeilijk om het erin te horen, maar ik het volgende filmpje helpt erbij.

Ik ben het met mijn broer eens: Ergens in het verhaal raak ik het kwijt. Maar dat je het verzint om op deze manier muziek te maken vind ik redelijk briljant. 

 

Niet echt een zwijmelwaardig liedje vandaag. Maar ik vond deze te leuk om te delen. Daarom krijgt hij van mij toch een plekje in de Zwijmelrubriek. 

Meezwijmelen? 
Plaats hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Thinking Out Loud

 

En zo kan het, tijdens een concert, zomaar gebeuren dat een liedje, dat je al 100 keer op de radio gehoord hebt, ineens zo enorm binnenkomt, dat de tranen over je wangen blijven stromen. 
Ik moest huilen, om wat ik niet (meer heb). Om het feit dat het me niet gelukt is om samen oud te worden met de man met wie ik ooit hoopte samen oud te worden.  Ik moest huilen omdat het me (ons) niet gelukt is om mijn (ons) gezin bij elkaar te houden. Echt... dat voelt voor mij nog als een hele dikke faal. Om het feit dat ik zo hoop dat ik ooit nog eens een liefde vind met wie ik oud ga worden, maar ja... het kan net zo goed zijn dat het nooit gaat gebeuren. 
En dan is het zo fijn om samen met je vriendin daar te staan met wie je alle fases hebt doorlopen. Na meer dan 20 jaar vriendschap weten we van elkaars hoeden en randen en hoeven we niks uit te leggen, maar weten we van elkaar wat we voelen en waarom... 

En dat ik dan sta te janken, is overigens prima hoor. Ik leer intussen meer en meer dat alle emoties er mogen zijn. En een paar minuten later is de vibe weer heel anders en ga ik daar weer lekker in mee. 

Maar goed... even over Ed. Ed Sheeran die ik donderdagavond zag. Wát een artiest is dat zeg. 
Hij stond het gros van zijn liedjes in zijn eentje te spelen. Met zijn loop-station. 
Hoe het werkt? Hij begint met, bijvoorbeeld een drum... op de klankkast van zijn gitaar, Dat neemt hij op en laat hij doorlopen. Daar kopt een gitaarlijntje overheen. En nog meer. En dat eindigt dus in een partijtje bak met geluid... en dat allemaal door 1 man, met zijn stem en een gitaar. En ruim 60.000 man meekrijgen. Ik vond het heel bijzonder om te zien. Wát is die man muzikaal. 

Kleine side-note: mocht ik ooit nog eens overwegen om naar een optreden in de ArenA te gaan: hou me tegen. Wat een galmbak is dat. We stonden op een plek met een vervelende echo. Alle schelle tonen werden weerkaatst. Toen we verkasten was de echo weg, maar de galm bleef. 
Dit maakt wel dat ik Ed Sheeran ooit nog wel eens op een andere plek zou willen zien optreden. Puur om te horen hoeveel beter het zal zijn dan donderdagavond. 
Maar ik sluit echt af met een hele diepe buiging voor Ed Sheeran.

Wil je meezwijmelen? 
Plaats hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter