Zwijmelen op Zaterdag: Het naaimachinelied

O, jongens ik ben er letterlijk helemaal klaar mee. 

Op 3 knoopsgaten na ben ik helemaal klaar met de eerste twee modules voor de opleiding tot coupeuse.
Keurig op tijd. Het examen is over een week.

Voor het examen moet ik 3 mappen met techniekwerken inleveren (paspelzakken, verschillende kragen, verschillende zakken, paspelknoopsgaten, etc.) en 3 mappen  met patroontekeningen.
Daarnaast moet ik ter plaatse 1 patroon uitwerken van een plaatje en twee zelf ontworpen, zelf getekende en zelf genaaide kledingstukken inleveren.

Ik heb zo hard gewerkt de laatste maanden.
Naast mijn baan, gezin en grote puber die veel aandacht nodig had de laatste tijd, is ieder vrij uurtje de laatste maanden in het naaiwerk gaan zitten.
Avond aan avond zat ik tot laat in de avond achter mijn tekenwerk of achter de naaimachine.
De laatste weken zat ik 4 dagdelen per week in Breda op de modevakschool.
Normaal gesproken loopt een module van mei tot mei.
Dit jaar waren we wat later, pas in september begonnen, en zijn de modules dus in 4 maanden minder gepropt. Dit was eigen keuze, de examens zijn altijd in mei. Ik had ook ervoor kunnen kiezen om volgend jaar mei examen te kunnen doen.
En twee modules in zo'n korte tijd was dus écht keihard werken.

Afgelopen woensdag zag ik mijn hele examen in het water vallen.
Ik was één van mijn examen-mappen kwijt.
Heel het huis overhoop gehaald. Op de gekste plekken gezocht. In tassen, in de wasmand, in de auto, in laadjes waar ze niet eens n passen. Niet te vinden.
Geen map = geen examen.
Ik wist even niet meer hoe ik het had. Blinde paniek. Bijna overgeven van ellende.
Het hele jaar zo keihard werken, en dan voor de finish struikelen omdat je een map kwijt bent? Dat zou toch niet gaan gebeuren?

Gelukkig hebben we een tegenwoordig allemaal groepsapps.
De docent in de groepsapp vroeg de andere docenten om uit te kijken naar mijn map en na een slapeloze nacht kwam in de ochtend het bericht dat mijn map terecht was en verstopt stond in het lokaal tussen de mappen van de docent.
Ik heb een rondedansje gedaan :-).

De hele week heb ik op mijn tandvlees alles op alles gezet om mijn laatste examenstuk vandaag af te hebben. Nu moet je je niet verliezen in details, en goed is goed, maar soms maken kleine details het nèt even mooier.
Mijn docent liet me een techniek zien om de knoopsgaten te maken met vuldraad. Dat was dan weer een techniek die ik nog nooit had gebruikt en die nog even geoefend moest worden. De techniek zit er nu goed in dus morgen maak het gewoon helemaal klaar!
Af!
Finished!

Ik ben kapot.
Maar voldaan.
En helemaal in mijn nopjes met het resultaat.
De mouwen zitten PERFECT in het jasje (zie mijn vorige blog) en ik kan aan het jasje écht niets ontdekken waar ik niet tevreden over ben, of wat beter had gekund.
En ook de docenten waren tevreden over mijn werkstukken.
Zoveel complimentjes gekregen deze week van docenten en mede-cursisten.
Nu de examencommissie nog.
De foto's volgen volgende week na het examen.

Ik ga lekker een weekje uitrusten, zodat ik er volgende week helemaal klaar voor ben.

En het liedje...
Nou... ik ben een beetje moe en appelig van het harde werken.
Ik vond deze wel toepasselijk :-).
Er komt nu toch weinig zinnigs meer uit bij me, dus dit sluit er mooi bij aan.

U mag aanhaken in de polonaise. Ik haak aan vanwege de teruggevonden map :-)!
Maar gauw wegklikken mag ook :-)
Alle begrip voor.

Zwijmelen op Zaterdag: Mother

Nog 21 dagen tot het examen. 

En als je mij vraagt hoe het gaat, dan zeg ik meestal: vooral doorbikkelen, het wordt vanzelf eind mei. 
Als je het mij vandaag had gevraagd, dan had ik niet kunnen antwoorden zonder in tranen uit te barsten. 
Het klinkt dramatischer dan het is, maar ik was er even helemaal klaar mee. 

Weet je wat het is? Ik heb geen rust meer in mijn kont. 
Nou heb ik dat meestal toch al weinig, die rust in mijn kont... 
Maar ik heb geen rust, ruimte in mijn hoofd om andere dingen te doen totdat mijn werkstukken afgerond zijn. 
En ik durf geen 'vrij' te nemen van mijn naaiwerk, omdat ik bang ben dat alles meer tijd gaat kosten dan ik verwacht, en dat ik het op het einde niet ga redden. Ik heb het hele jaar zo kei-hard gewerkt, dat ik niet voor de finish wil struikelen.

Vanmorgen gunde ik mezelf een ommetje bij het boodschappen doen en de plas waar ik altijd mijn rondjes loop lag er prachtig bij, zo in de lentezon. En ik besefte hoezeer ik het buiten zijn mis.

Dat alles meer tijd kost dan verwacht, is ook deze week zo gebleken. 
Ik had de halswijdte van mijn jasje verkeerd gemeten waardoor ik de kraag te klein had gemaakt. 
Dat betekende niet alleen dat ik een nieuwe kraag moest maken, maar dat ik ook deels mijn examentekening overnieuw moest maken. 

Toen de kraag er goed en wel in zat waren de mouwen aan de beurt. 
Maar ook dat viel tegen. Ik hield op de mouwkop zo'n 6 centimeter over ten opzichte van het armsgat. Echt... ik was de wanhoop nabij. Ik zag alweer voor me dat ik een nieuwe tweedelige mouw moest teken en nieuwe mouwen moest maken. Ik vind het al wonderbaarlijk dat het me gelukt was om een tweedelige mouw te tekenen. Als ik de tekening zie, dan vind ik het echt hogere wiskunde en denk ik echt: WTF... heb ík dat getekend??!!! 

Vandaag besloot ik het toch nog een keer te proberen. Na drie pogingen was het nog niet gelukt. Ik was er helemaal klaar mee. Ik wilde weer tijd aan andere dingen besteden. Aan mijn huishouden, aan hardlopen, aan mijn tuin. Maar iedere keer als ik wat anders doe, dan hangen de examenstukken als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd.
En ik moest er gewoon van huilen. En terwijl ik huilde, schaamde ik me. Mijn kinderen waren thuis. En ik had zelf mijn moeder nooit zien huilen om een mouw. Ik vond eigenlijk dat ik gewoon een slecht voorbeeld gaf als mijn kinderen me zagen huilen om een mouw. Maar het is natuurlijk veel meer dan huilen om een mouw. Het was gewoon het emmertje dat volgelopen was en even leeg moest. Gelukkig heb ik mijn lieve vriendin Kleine Tas tegen wie ik altijd aan mag mopperen via Whatsapp. En Kleine Tas zou Kleine Tas niet zijn als ze me niet even belde. En hoewel ze me geen tips kon geven over de mouw, kon ze me wel moed inspreken. Ik eindigde met het gesprek met een opgewekt: Goed, ik ga kijken of er nog een mouw aan te passen is... En na een paar kleine aanpassingen, wat smokkelen en wat vloeken zat de mouw er eindelijk in.
Nog 3 mouwen te gaan. (Het jasje moet ook nog gevoerd worden). Maar morgen weer een dag. En daarna nog 20 dagen tot de grote dag.

En het liedje voor vandaag?
Mother, van Pink Floyd, uitgevoerd door Pearl Jam.
Mother, vanwege de titel, omdat mijn moeder nooit huilde om mouwen. Of misschien wel, maar dat liet ze dan niet aan ons zien.
En de combi Pink Floyd/Pearl Jam?
Dat is omdat ik vorige week weer twee fijne optredens heb gezien, met zoon- en manlief. Twee goeie bandjes die muziek van Pink Floyd en Pearl Jam speelden...
Echt, bij Pink Floyd... ik heb genoten van mijn pubert. Het was best een beetje een bejaardensoos hoor, met grijze dakduifjes enzo, maar hij stond vooraan het hardste mee te zingen van allen. Met zijn moeder als tweede stem :-). Heerlijk!
Dus... vandaar.

Zwijmelen op Zaterdag: Waiting for Love

Jemig...

We zijn lichtelijk in schok...

Zoveel fijne muziek.

Zo jong overleden.

... Avicii...

Zwijmelen op Zaterdag: Time

De afgelopen week heb ik met Janneke een paar open avonden voor een MBO opleiding bezocht.
Het goede nieuws is: ze heeft haar (voorlopige) keuze gemaakt. Ze wil verpleegkunde gaan studeren.
En dat vind ik wel leuk hoor. Ze treedt hiermee in de voetsporen van haar moeder én ook van haar oma die kraamverzorgster was.
Tijden zijn veranderd hoor :-). Ik leerde nog prikken op een sinaasappel en een spons... Janneke kreeg  op de open avond haar eerste prikles op een 'echte' namaakbil en mocht bloed aftappen uit een 'echte' namaakarm.

Ik vind dat ze hiermee een mooie keuze heeft gemaakt. Niet de makkelijkste. Want naast dat het een mooi vak is, maak je dingen mee waar menig 16-jarig hartje misschien nog niet tegen opgewassen is.

Ik kan me mijn eerste dagen stage nog goed herinneren.
Haha, zie hier de foto met mijn vriendin Kleine Tas, op onze eerste stagedag!

IK weet nog goed de eerste dame die ik ging helpen met wassen... Ik sloeg de dekens weg en schrok me lam omdat haar benen halverwege haar dijen ophielden. Ze hadden me wel even mogen waarschuwen... een voorbereid mens telt voor twee.
De eerste man die bij ons op de afdeling overleed... Ik weet zijn naam nog. Hij is maanden op de afdeling verpleegd. Ik vond het maar raar dat hij ineens weg was.
De eerste acute situatie waarin ik moest handelen.
Die ene nachtdienst waarin 3 nachten achter elkaar iemand overleed.

Het doet je ook weer beseffen hoe snel de tijd gaat. Ik ben alweer 18 jaar uit het vak en ik zou niet meer terug willen, hoe mooi ik het ook vond om voor mensen van betekenis te kunnen zijn.

De tijd die voorbij vliegt.
Mijn Prulleke die alweer een keuze moet gaan maken voor haar beroep.
Mijn Prulleke die van de week nieuwe kleren bestelde en daarbij koos voor een shirt met daarop een afbeelding van The Dark Side of the Moon van Pink Floyd. (Yes! Opvoeding geslaagd!).
Dit is dan gelijk het bruggetje naar het nummer Time.

Toen ik zelf vroeger naar school fietste had ik vaak het album The Dark Side of the Moon van Pink Floyd op mijn walkman aan staan. Ik kende het album natuurlijk van voor tot achter,  maar iedere keer schrok ik me toch weer het apelazerus bij de bellen aan het begin van het nummer Time.
Gelijk wakker zegmaar.

Ik vind het een prachtig nummer.
Van de week kwam ik dit filmpje tegen wat het toch wel zwijmelwaardig maakt.
Géén idee wat de heren van Pink Floyd ervan vinden dat het op deze manier zo'n sentimenteel gebeuren van gemaakt hebben, maar ik vind het wel mooi...
De meningen zijn er hier in huize C. over verdeeld. Zoonlief vindt het 'annoying'.

Ik weet zeker dat ik dit filmpje een keer in een andere context (en dan bedoel ik met een ander liedje eronder) heb gezien, maar ik heb geen idee meer waar en hoe.
De scenes zijn uit de Pixar-film Up.

Klik hier voor het filmpje. 

Zwijmelen op Zaterdag: Home

Het is alweer twee weken geleden dat we zo lekker los gingen bij het poppodium in onze stad.
Er traden drie tributebandjes op van Volbeat, Motörhead en de FooFighters.
En vooral die laatste... man, man...
Er circuleren filmpjes... ik wil het niet weten :-).

Vorig jaar zagen zoon Jip en ik de Foo Fighters op Rock Werchter. Dat was een mooi feestje.
Deze avond was er een Antwerspe Dave Grohl lookalike. (In your Honour is de naam van de band, ze zijn echt de moeite waard om te gaan zien, als je ze eens tegenkomt).
En ik denk dat ik het net zo naar mijn zin heb gehad als toen op Werchter.
Jip vond aansluiting bij een paar andere FooFighterFans.
Het was redelijk rustig voor het podium dus ze hadden alle ruimte om los te gaan.
Toen Jip samen met een andere andere gast op zijn knieën op de grond voor het podium luchtgitaar zat te spelen vroeg de zanger (zie Dave Grohl voor je met een Belgisch accent, haha) of die gekke gasten hiervooraan even uit de zaal verwijderd konden worden, 'want ze worden helemaal gek'.
Toen de zanger ook nog van het podium kwam om even met ze mee te pogoën kon het voor Jip helemaal niet meer stuk. Dit was trouwens wel het moment dat het voor moeders iets te wild werd en dat ik een stapje terug deed :-).

De  muziek was fijn, de energie van de zanger evenaarde die Dave Grohl. De andere bandjes waren ook prima, en we kijken terug op een heerlijk avond, samen met mijn vriendin Kleine Tas en haar lief.

Jemig.. wat kan je hier lekker lang op teren, op zo'n avond. En wat moet ik hier ook lang van bijkomen. Ik kan echt merken dat ik langzaam naar de 50 toe kruip...

Over een klein maandje gaan we in de herkansing. Dan is er een groot festival in Zoetermeer waar deze bandjes ook weer optreden. Ik heb mijn plekje voor aan het podium alvast gereserveerd hoor!

En de muziek voor deze zwijmel... 
Het is en blijft een zwijmelrubriek dus ik heb een rustig nummer van de Foo Fighters gekozen.
Een prachtig nummer, vind ik.
Het liefst plaats ik er één met bewegend beeld. Maar de albumversie vind ik toch het mooist.
Dus ik plaats er 1 met de lyrics erbij. Heb je toch nog iets te lezen tijdens het luisteren :-).