Een nummer van The Stones op de dag dat je naar Pearl Jam gaat????
Klopt!!! Maar Eddie Vedder zingt een stukje mee met Mick.
Zwijmelwaardig en prachtig.
Het is een goede zomer voor me qua muziek hoor.
Begonnen met de musical Soldaat van Oranje begin juni. Door naar Parkpop (o.a. The Wolff (echt: gaat dat zien als je de kans hebt), Danny Vera (altijd een feestje)).
Ik won tickets voor Concert at Sea (Natuurlijk met Blof, maar ook weer Danny Vera, Racoon en Wipneus en Pim).
En vandaag de grote dag waar zoon Jip en ik al een half jaar naar uitkijken. Onze helden van Pearl Jam op Rock Werchter. Een paar jaar geleden zag ik ze daar al, maar toen was Jip er niet bij. En deze MOET hij gewoon gezien hebben.
We gaan nog even lekker wakker worden, de kater van gisteravond verwerken (Jip vierde dat hij 18 werd) en dan hop, naar België.
Zo'n zin in! het is prachtig festivalweer!
Kijk ze nou staan op het einde van het liedje, samen, armen om en kaar heen, en zingen maar... <3
In tijden van zorgen, vooral als het mijn kinderen aan gaat, denk ik vaak aan mijn moedertje.
Wat zou haar wijze raad zijn? Hoe zou zij dit aanpakken? Wat is haar mening over hoe ik het aanpak?
Momenteel worstelen we met onze zoon die niet goed weet hoe hij verder wil. Hij weet niet wat voor opleiding hij wil doen. Hij vindt niks leuk. Behalve dan muziek en gitaarspelen.
Ik kan mijn moeder nooit om raad vragen, ze is bijna 20 jaar geleden overleden.
Ze zal nooit een arm om mijn schouder kunnen slaan en zeggen: het komt wel goed schatje...
Maar soms hè... dan heb ik echt het gevoel dat ze er gewoon even is. Dat ze me de goede richting wijst. Dat ze me net even een duwtje in de rug geeft. Vandaag gebeurde het tijdens een het kijken van de nieuwe Carpool Karaoke.
Op het einde wist ik niet meer of ik nou moest janken van ontroering, verdriet of van het lachen....
Paul McCartney vertelde in dit filmpje dat hij het nummer Let it be schreef nadat hij had gedroomd over zijn moeder. Ik luisterde naar de tekst en het verbaasde me dat ik in dit liedje in de afgelopen 20 jaar niet eerder de troost vond die ik soms nodig had...
When I find myself in times of trouble Mother Mary comes to me Speaking words of wisdom, let it be And in my hour of darkness, she is standing right in front of me Speaking words of wisdom, let it be
Het was net of mijn moeder (Ma)Rietje tegen me zei: "Hé... let je even op? Luister nou maar eens even goed naar deze tekst, m'n Pumpke..."
En het is echt zo... als ik goed luister en voel, dan weet ik dat ze voor me staat en wijze woorden zegt.
Ik keek het filmpje verder en ik dacht na over hoe mooi het is om muziek te kunnen maken.
Hoe mooi moet het zijn als je mensen tot tranen kunt roeren? Hoe tof moet het zijn als je, net zoals in het filmpje, met een paar akkoorden de sfeer in een kroeg kan laten omslaan tot een uitzinnig feestje? Hoe tof moet het zijn als je een menigte voor je hebt die totaal uit zijn pan gaat omdat jij daar mooie liedjes staat te spelen? Hoe gaaf is het als jouw muziek aanwezig is op belangrijke momenten in iemands leven? Als je muziek een déél is ván iemands leven?
En terwijl ik zat te kijken, snapte ik zo enorm dat Jip op dit moment alleen maar muziek wil maken.
We roepen altijd: "maar met muziek kun je geen brood verdienen. Je moet een vak leren!
En als je het wilt maken in de muziekwereld, dan moet je echt wel vroeg begonnen zijn en wel zovéél talent hebben..."
En ik sta daar ook wel achter dat ik dat roep. Maar aan de andere kant...waarom zouden we hem deze droom niet na laten jagen? Hoe mooi is het als je muziek kunt maken?
En hé... Jim Morrison van The Doors had ook nog niet eerder gezongen voordat ze begonnen met de band. En zie eens wat hij op muzikaal gebied heeft bereikt?
Nadat klaar was met lachen en huilen, luisterde ik Let it be even in zijn geheel.
En voor het eerst sinds weken voelde ik even een soort van rust.
Ik hoef me geen zorgen te maken hoe het volgend schooljaar moet voor Jip.
Ik hoef me geen zorgen te maken als de wereld te ingewikkeld voor hem is. Of misschien moet ik het omdraaien... als de wereld zijn autisme te ingewikkeld vindt om mee te dealen.
We komen er wel, het zal niet altijd even makkelijk zijn, maar het komt wel goed.
Ik heb alleen nog geen idee op welke manier. Maar dat zien we wel.
Laat het allemaal maar gebeuren.
When I find myself in times of trouble Mother Mary comes to me Speaking words of wisdom, let it be And in my hour of darkness, she is standing right in front of me Speaking words of wisdom, let it be
Let it be, let it be, let it be, let it be Whisper words of wisdom, let it be
And when the broken hearted people living in the world agree There will be an answer, let it be For though they may be parted, there is still a chance that they will see
There will be an answer, let it be
Let it be, let it be, let it be, let it be, yeah There will be an answer, let it be
Let it be, let it be, let it be, let it be Whisper words of wisdom, let it be Let it be, let it be, let it be, let it be, yeah, let it be Whisper words of wisdom, let it be
And when the night is cloudy there is still a light that shines on me Shine until tomorrow, let it be I wake up to the sound of music, Mother Mary comes to me Speaking words of wisdom, let it be
Let it be, let it be, let it be, let it be, yeah, let it be There will be an answer, let it be Let it be, let it be, let it be, let it be, yeah, let it be There will be an answer, let it be Let it be, let it be, let it be, let it be, yeah, let it be Whisper words of wisdom, let it be
Het is alweer een paar weken geleden dat ik gezwijmeld heb op zaterdag.
Lekkere weekendjes weg stonden de zwijmels in de weg.
En... ik heb nog niet verteld hier hoe het met mijn examen was gegaan...
Het blijft leuk om het te vertellen :-).
De eerste twee modules voor mijn opleiding tot coupeuse (de kinderlijn en couture technieken) heb ik afgerond met twee negens en een 10!!!
Wie had dat gedacht? Nou, eigenlijk iedereen om me heen, blijkt achteraf :-). Behalve ik zelf.
De laatste weken was echt hel.
De map met examenwerken die ik kwijt was, maar toch weer vond.
De examenstukken die af moesten.
Op de laatste dag voor het examen viel een een 'stud' (een klein glinstertje) af van het jurkje dat ik gemaakt had. De glinstertjes zaten per drie aan weerszijde ter versiering van de rits. Dus ik kon niet anders als dat ene glinstertje weer erop zetten. Dus ik hop, in de auto, 3 kwartier naar Breda tuffen, 3 minuten glinstertje erop zetten (daar was speciale apparatuur voor nodig), en hop 3 kwartier weer terug. Om vervolgens in de middag weer naar Breda te moeten tuffen voor het eerste deel van het examen.
Het tekenen van het patroon ging goed.
Door tijd tekort maakte ik net op het laatste moment een slordigheidsfoutje, welke ik me realiseerde op het moment dat ik mijn examen inleverde. Jammer, tijd was om, niets meer aan te doen. Achteraf wel zonde, anders had ik ook een 10 gehad voor dit onderdeel :-).
De kledingstukken en tekeningen die ik gemaakt had werden de volgende dag beoordeeld door de vakdocenten. Het opnoemen van de resultaten was heel spannend. De eerste vijf stukken die beoordeeld werden vond ik echt prachtig, maar zij waren allemaal gezakt vanwege een technische fout. Voor mezelf betekende dit dus dat het nog alle kanten op kon gaan.
Zelf had ik in mijn werkstukken ook wel wat dingen gezien die beter hadden gekund, maar deze zijn gelukkig door de examencommise niet opgemerkt. De examencommissie was vooral erg te spreken over mijn netheid van werken en de keurige uitvoering van de technieken en alles bij elkaar werd dit onderdeel beoordeeld met een 10! Ik was zo blij!
En nu?
Nu zijn we gelijk doorgegaan met de dames/herenlijn.
De druk is even van de ketel. Tegen de tijd dat het weer mei wordt, zal het weer wat stressiger worden omdat ik dan weer twee examenstukken moet inleveren. Maar ik hoef me nu maar te focussen op 1 module, en dat is fijn.
Het liedje dat ik heb gekozen heeft eigenlijk niks te maken met wat ik hier schrijf.
Maar ik hoorde het nummer op de terugweg van Breda toen ik de eerste les had gehad van de nieuwe module. Ik hoorde het nummer voor het eerst en het raakte me gelijk. Wat ik mooi vind aan het nummer is dat er zo lekker de tijd wordt genomen om een verhaal te vertellen. Dus ik hoop dat jullie er ook van dit nummer van Bruce Springsteen zullen genieten.
Dit wordt denk ik weer een vaag zonder naam en toenaam blogje omwille van de privacy.
Maar het houdt me bezig. Dus ik schrijf erover.
Mijn meelezende 'intimi' zullen weten waar het over gaat.
Mijn 'intimi' en anderen die niet weten waar het over gaat mogen vragen stellen als ze bezorgd zijn.
Ik maak dus van dichtbij een depressie mee.
Ik bedoel dus... iemand in mijn omgeving heeft een depressie... en ik vind het me daar toch een partijtje moeilijk.
Niet alleen het zien lijden. Maar ook de machteloosheid. Ik sta erbij en ik kijk ernaar. En ik voel het verdriet.
Ik steun, ik help, ik luister, ik geef ruimte en randvoorwaarden. Dat is alles wat ik kan doen. En een flinke knuffel op gezette tijden.
Ik probeer begrip op te brengen voor het ziektebeeld.
Want ik denk wel dat je van ziekte mag spreken.
Begrip gaat samen met kennis over. Hoe meer ik erover leer/lees, hoe beter ik het begrijp.
Ik dacht bijvoorbeeld dat er voor een depressieve bui een aanleiding moest zijn.
Is niet zo. Het komt en het gaat. Zonder reden, zonder oorzaak.
Ik zag laatst een filmpje op Youtube over een Zwarte Hond.
Ik heb bij die persoon nagevraagd of het filmpje beschreef hoe het voelt.
Het was de spijker op zijn kop.
Omdat ik het fijn zou vinden dat meer mensen een depressie begrijpen, plaats ik *hier* de link naar het filmpje.
Ik leerde ook dat leuke dingen doen soms helpt. Maar soms gewoon ook niet.
Bij het liedje Sunny Days van Armin van Buuren moet ik er steeds aan denken. Het liedje gaat over de mooie dingen zien in het leven.
Maar dat is nou juist wat de persoon waar het over gaat zo mee worstelt.
Het leven is mooi. Hij/zij heeft het goed. Is niet arm. Leeft in een vrij land. Doet leuke dingen.
Heeft de liefste ouders op de wereld. En toch voelt hij/zij zich ongelukkig. Het geeft een schuldgevoel. Waarom kan je je met zoveel fijns om je heen niet gelukkig voelen?
'No more butterflies, 'cause they don't never last,
Stolen from the light by demons of the past...'
En ja. Hij/zij kan leuke dingen doen. Maar waarom voelt hij/zij zich dan niet altijd beter als hij/zij leuke dingen doet? De zonnige dagen dragen niet altijd bij aan meer geluk...
Het zijn dagelijkse worstelingen. We weten niet hoe lang het traject tot beter zijn gaat duren. Tot die tijd doe ik wat mijn hart me ingeeft, laat ik me adviseren, en probeer ik er te zijn.
O, jongens ik ben er letterlijk helemaal klaar mee.
Op 3 knoopsgaten na ben ik helemaal klaar met de eerste twee modules voor de opleiding tot coupeuse.
Keurig op tijd. Het examen is over een week.
Voor het examen moet ik 3 mappen met techniekwerken inleveren (paspelzakken, verschillende kragen, verschillende zakken, paspelknoopsgaten, etc.) en 3 mappen met patroontekeningen.
Daarnaast moet ik ter plaatse 1 patroon uitwerken van een plaatje en twee zelf ontworpen, zelf getekende en zelf genaaide kledingstukken inleveren.
Ik heb zo hard gewerkt de laatste maanden.
Naast mijn baan, gezin en grote puber die veel aandacht nodig had de laatste tijd, is ieder vrij uurtje de laatste maanden in het naaiwerk gaan zitten.
Avond aan avond zat ik tot laat in de avond achter mijn tekenwerk of achter de naaimachine.
De laatste weken zat ik 4 dagdelen per week in Breda op de modevakschool.
Normaal gesproken loopt een module van mei tot mei.
Dit jaar waren we wat later, pas in september begonnen, en zijn de modules dus in 4 maanden minder gepropt. Dit was eigen keuze, de examens zijn altijd in mei. Ik had ook ervoor kunnen kiezen om volgend jaar mei examen te kunnen doen.
En twee modules in zo'n korte tijd was dus écht keihard werken.
Afgelopen woensdag zag ik mijn hele examen in het water vallen.
Ik was één van mijn examen-mappen kwijt.
Heel het huis overhoop gehaald. Op de gekste plekken gezocht. In tassen, in de wasmand, in de auto, in laadjes waar ze niet eens n passen. Niet te vinden.
Geen map = geen examen.
Ik wist even niet meer hoe ik het had. Blinde paniek. Bijna overgeven van ellende.
Het hele jaar zo keihard werken, en dan voor de finish struikelen omdat je een map kwijt bent? Dat zou toch niet gaan gebeuren?
Gelukkig hebben we een tegenwoordig allemaal groepsapps.
De docent in de groepsapp vroeg de andere docenten om uit te kijken naar mijn map en na een slapeloze nacht kwam in de ochtend het bericht dat mijn map terecht was en verstopt stond in het lokaal tussen de mappen van de docent.
Ik heb een rondedansje gedaan :-).
De hele week heb ik op mijn tandvlees alles op alles gezet om mijn laatste examenstuk vandaag af te hebben. Nu moet je je niet verliezen in details, en goed is goed, maar soms maken kleine details het nèt even mooier.
Mijn docent liet me een techniek zien om de knoopsgaten te maken met vuldraad. Dat was dan weer een techniek die ik nog nooit had gebruikt en die nog even geoefend moest worden. De techniek zit er nu goed in dus morgen maak het gewoon helemaal klaar! Af! Finished!
Ik ben kapot.
Maar voldaan.
En helemaal in mijn nopjes met het resultaat.
De mouwen zitten PERFECT in het jasje (zie mijn vorige blog) en ik kan aan het jasje écht niets ontdekken waar ik niet tevreden over ben, of wat beter had gekund.
En ook de docenten waren tevreden over mijn werkstukken.
Zoveel complimentjes gekregen deze week van docenten en mede-cursisten.
Nu de examencommissie nog.
De foto's volgen volgende week na het examen.
Ik ga lekker een weekje uitrusten, zodat ik er volgende week helemaal klaar voor ben.
En het liedje...
Nou... ik ben een beetje moe en appelig van het harde werken.
Ik vond deze wel toepasselijk :-). Er komt nu toch weinig zinnigs meer uit bij me, dus dit sluit er mooi bij aan.
U mag aanhaken in de polonaise. Ik haak aan vanwege de teruggevonden map :-)!
Maar gauw wegklikken mag ook :-)
Alle begrip voor.
