Wees nu maar lekker lui vandaag
Want u verwennen doen wij graag
Dit zinnetje zit altijd in mijn hoofd op moederdag.
Ik droeg het voor als kleuter, voor het grote bed van mijn ouders, mogelijk met een kopje zelfgemaakte koffie, gezet met het prutje dat nog in het filter zat van de avond ervoor.
Het kadootje wat ik gaf, de zelfgemaakte knutsel, heeft ze altijd bewaard.
Het zat in haar foto-album. Dus ik neem aan dat het nog steeds ergens zal bestaan.
Het staat ook op film. Of eigenlijk op een schijfje.
Mijn zus en ik zaten in dezelfde kleuterklas, dus we deden hetzelfde gedichtje.
En we sloten af met een buiging.
Moederdag 2015 was een rare in zijn soort.
Ik werd veel te vroeg gewekt na een onrustige nacht.
Niks ' wees maar lekker lui vandaag'. Er moest gewerkt worden.
Toen ik gevraagd werd om een dienst op te vangen op de sportschool had ik er geen moment over nagedacht dat het moederdag was en dat mijn kinderen weleens konden protesteren.
Geen ontbijtje, geen cadeaus.
Wel de bekende plankenkoorts.
Op de één of andere manier heb ik dat altijd als ik daar moet werken.
Niet nodig. Het gaat altijd goed.
Maar het feit dat ik er maar af en toe werk, dat alles niet op de automatische piloot gaat, en dat ik er altijd alleen sta en niets aan iemand kan vragen, zorgt altijd vooraf voor een beetje spanning en onrustige nachten.
Ik had die ochtend door alle drukte geen tijd om na te denken over moederdag, maar bij thuiskomst stond er een heerlijke lunch met kadootjes klaar.
Van mijn dochter een zelfportret, die ze eigenlijk niet wilde geven, omdat ze vond dat hij mislukt was, maar die eigenlijk gewoon prachtig was. Een paar potjes met kruiden om te zaaien. Van Jip een reep pure (70%) chocola. En een croissantje met heerlijk zoete aardbeien.
Ik voelde me zo dankbaar om daar te kunnen zitten met mijn liefjes. En dat mijn liefjes daar konden zitten met mij.
Ik had het te doen met Mr.C. Die voor het eerst een moederdag had zonder zijn moeder.
Mijn gedachten gingen uit naar Aliza, de begunstigde van No Guts No Glory en naar haar moeder, die als een leeuw gevochten heeft voor haar dochter.
Gisteren kreeg ik het bericht dat Aliza in haar moeders armen was gestorven, en vandaag, op moederdag heeft haar moeder haar moeten begraven....
Zo verdrietig...
Ik dacht aan de kinderen van Annemiek, voor wie moederdag voor de tweede keer eigenlijk gewoon een rotdag is.
Ik dacht aan mijn collega, met wie ik vandaag een gesprekje had, over moeilijke tijden met haar moeder, en realiseerde me dat er zoveel mensen zijn die niet van hun moeder krijgen, of gekregen hebben, wat ze hoopten of verwachtten.
Ik leerde weer een lesje loslaten. Want ook dat is moeder zijn. Dat je op sommige momenten (bij bijvoorbeeld spreekbeurtperikelen) moet leren dat je je kinderen los moet laten, ook al zullen ze daarmee hoogstwaarschijnlijk hun hoofd stoten.
Ik dacht veel aan mijn eigen moeder. Mijn eigen lieve moedertje die ik al 16 jaar mis. En hoewel ik al 16 jaar moederdag zonder haar vier, blijft het gewoon een beetje een lastige dag.
FDKK!
De rest van de middag bracht ik volgens de traditie van 'wees nu maar lekker lui vandaag' door op het dakterras. In mijn favoriete houding: liggend op een oud matras met het hoofdkussen van mijn bed, met een boek, in de zon. Het was perfect. Niet te warm, een heerlijk briesje. En ik werd wakker toen de schaduw van het dak de zon wegnam.
Tijdens mijn rondje rond de plas na het avondeten kwamen al die moeders waar ik vanmiddag aan dacht weer even langs. Moederdag is niet meer het zorgeloze verwen-je-moeder van pak hem beet 38 jaar terug. Tegenover elk portie liefde staat een evenredig portie verdriet,
Ik wil hier graag even een stukje plaatsen van
Josephine de Bont (ritueel begeleidster), die alles wat ik voelde vandaag eigenlijk heel mooi heeft verwoord.
Voor de moeder
die je niet mocht worden
of door omstandigheden
niet kan zijn
Voor de moeder
die zo ver weg voelt
omdat pijn of angst
of onbegrepen zijn
geen bruggen slaat
maar gaten
Voor de moeder
die naast geluk
om de kinderen om haar heen
ook tranen draagt voor
haar kind
in herinnering
en daarmee soms zo alleen
Voor de moeder
die niet meer weet
wie haar kinderen zijn
omdat haar hoofd
niet meer vertelt
wie er in haar hart geborgen zijn
Voor de moeder
die vergeefs wacht
op een teken
van een kind
voor de moeder
die , misschien heel stiekem,
het toch geen overbodige commercie vindt
Voor de zonen en de dochters
die missen
zoals iedere dag
de moeder die er altijd is
maar die je niet meer verwennen mag
Voor de kinderen
die in de klas
zo goed konden voelen
hoe anders moederdag vorig jaar nog was
Voor mijn moeder
die ik zo kon missen
als we elkaar niet begrepen ooit
voor de moeder die
ik nu mis met liefde
haar vergeet ik nooit
Voor mijn dochters
die me vandaag verwennen
met liefde
en morgen weer gewoon als puber dwars zijn
en net zo op zoek als ik ooit was
voor de kinderen
van de andere moeder
die tekort in hun leven was
Voor de liefde
voor de vriendschap
voor de tranen
voor de pijn
voor iedereen
die het nodig heeft
om vandaag
even niet alleen te zijn.
