vrijdag 29 maart 2019

De erfenis (WE-300)

‘De foto is goed’ zegt de dokter. Géén zichtbare afwijkingen, dus een goed bericht.’
Een zucht van verlichting.
‘Een diepe zucht!’ constateert de dokter. ‘Wat is er? Heb je klachten?’
Stella zit bij de dokter vanwege haar jaarlijkse ‘APK-tje’. Borstfoto en controle.
Met een bibber in haar stem vertelt ze: ‘Ja… sinds een week of twee voel ik iets. Het is klein. Vaag. Soms steekt het. Dus ja… een goede foto is een opluchting.’

Samen doorlopen ze de familiegeschiedenis. Zijn er veranderingen binnen de familie?
Ruim twintig jaar geleden 3 jonge zussen met borst- of eierstokkanker. Haar moeder en 2 tantes. Genetisch onderzoek bracht destijds niets aan het licht. Nu is het bewaarde bloed van haar overleden moeder en tante opnieuw onderzocht. Opnieuw geen erfelijke afwijkingen. De familie is groot. Oma kwam uit een gezin van 11. Haar moeder was met 11 thuis. Hoe kan het dat 3 jonge zussen getroffen zijn en dat de rest gezond is? Het blijft gissen.

‘Kom’, zegt de dokter, ‘we gaan kijken wat ik voel’. Ze voelt twee knobbeltjes.
De geruststellende woorden van de dokter gelooft ze maar deels.
‘Kanker in de borst doet vaak geen pijn.’ O, nee? Maar bij haar moeder begon het wel met een pijnlijk knobbeltje. ‘Het ligt los in het weefsel. Het voelt glad. Dus dat is gunstig. Ik denk dat het cystes zijn. Ik zie dat je niet gerustgesteld bent. We gaan een echo maken. Maar het is vandaag erg druk op de röntgenafdeling, dus helaas moet je daar volgende week voor terugkomen.’

Stella merkt dat haar handen weer naar de knobbeltjes gaan. Ze zitten er nog. Ze denkt aan de dokters geruststellende woorden. Ze denkt aan haar moeder. Haar verstand gelooft het. Haar gevoel niet. Nog twee nachtjes slapen. Dan is de echo. Dan weet ze meer.


Dit is een We-300. Een schrijfuitdaging van Plato: Schrijf een verhaal in exact 300 woorden over een woord. Het woord mag niet in het verhaal voorkomen. Het woord van deze We-300 is ‘Klieren’.
Wil je meedoen/meer lezen? Kijk dan bij Plato.

vrijdag 15 maart 2019

Zwijmelen op Zaterdag: Evelyne

Vorige week zaterdag heb ik met mijn Puberella genoten van Bastille in het Sportpaleis in Antwerpen. 
De avond bestond voornamelijk uit wachten. Maar het was het wachten waard. 
Wat me vooral (weer) opviel was dat de Belgen zo'n beschaafd concertvolk zijn. 
Geen duw en trekpartijen. Alles gaat gewoon gemoedelijk. 
Bij Billie Eilish in Utrecht een paar weken terug kregen we van de Puberella berichten over paniekaanvallen door gedrang en geplet. Achter haar vielen meisjes flauw. 
In Antwerpen ging dat anders hoor. We waren vroeg. Janneke wilde per sé een plekje voor aan het podium. Om 5 uur sloten we aan in de rij. We zochten, net als de rest, een plekje op de grond. Aten wat. Dronken wat. Om half 7 ging de zaal open. In groepjes van ongeveer 50 werden we de zaal binnengelaten. Er liep een rij van security-mensen voor ons, waar we achter moesten blijven. We mochten niet gaan rennen. Wat iedereen tot mijn stomme verbazing ook gewoon braaf niet deed. 

Ahhh... kijk ons nou <3 !
Voor het podium zocht iedereen weer een plekje op de grond. Als je even moest gaan plassen, of wat wilde gaan drinken, prima. Als je terugkwam werd je gewoon weer terug gelaten op je plekje. Niks opgestaan, plaats vergaan. 


Om half 9 pas begon het voorprogramma en pas tegen half 10 kwam Bastille het podium op. Het was een lange zit. Alles veur 't jong hè, zoals we dat hier in de Zuidwesthoek zeggen.
Bastille is niet de beste band op aarde, maar dankzij Janneke ken ik alle liedjes en het was heerlijk om te zien hoe ze genoot en losging! 

Ook op de terugweg naar de tram (er was 1 perron waar alle 3 de tramlijnen naar alle richtingen op aankwamen,dus een megarij) stond iedereen netjes op zijn beurt te wachten. Ik geloof niet dat we met dringen, duwen en trekken heel veel sneller thuis waren geweest. Dus... ook wat dat betreft was het een prima ervaring. 

O, en ik moet nog even vertellen van het optreden van de jongedame. 
Ze had van de week haar praktijkexamen muziek. 
Met haar klas deed ze verschillende nummers en we mochten komen kijken. 
Ik wist dat ik trots zou zijn die avond op mijn Puberella. Want ongeacht hoe ze er zou staan, ze deed het toch maar: optreden voor haar examen muziek. Met alle onzekerheden en twijfels die meisjes van 15 doorgaans hebben als er heel veel ogen en oren op haar gericht zijn. 
Maar zó trots? Jemig... ze kreeg de zaal muisstil met haar zelfgeschreven nummer: Zang en ukelele. De pianopartij: zo ontspannen, foutloos en trefzeker. Gitaar met haar vriendinnen: ze draait haar hand er niet voor om. Het plezier straalde eraf. Écht... trots als een aap met 7 lullen!
Ik heb helaas geen geluidsopname om te delen, maar wel een mooie foto. 
Het cijfer volgt nog. Maar van mij kreeg ze een dikke 10! 


Terug naar de Belgen. Een Vlaams liedje deze zwijmelzaterdag.
Ik hoorde deze week, laat op de avond een plezant liedje over 2 iets minder beschaafde, overspelige Belgen.
Ik had hem nog nooit gehoord. Zanger ( Bert de Coninck) was mij onbekend. Het is toch al een oud liedje uit de jaren '70. Maar het bleef hangen. Dus jullie mogen even meeluisteren.




En hahaha, op de site ondergewaardeerdeliedjes.ingewikkeld.net kwam ik een treffende observatie tegen die ik zelf ook al had zitten denken toen ik het liedje luisterde. Het is toch die Vlaamse tongval die het liedje ook licht erotsich maakt. Stel dat hij een Hagenees was geweest, Bertjûh de Kauning, dan was het sùikâh geworden. Klinkt toch iets minder lekkah,,,

zaterdag 9 maart 2019

Zwijmelen op Zaterdag: Warmth


9 maart.
We kijken al een poosje naar deze datum uit, de Puberella en ik.
We gaan Bastille zien vanavond!
Hoe gaaf is dat!
Oké, zijn vindt het vele malen toffer dan ik, Maar ik ga evengoed mee genieten hoor, van haar favoriete band.

Dus... Hier alvast een liedje om in de stemming te komen!

vrijdag 1 maart 2019

Zwijmelen op Zaterdag: Party Favor




Vorige week had de Puberella de dag van haar leven. 

Haar idool Billie Eilish trad op in Utrecht. En zij had kaarten voor dit concert! 
Maanden keek ze uit naar deze dag. 
Een aanvliegplan werd gesmeed met haar vriendin om de beste plek voor het podium te krijgen. 
Dus zorgden ze ervoor dat ze ruim op tijd, met een tas vol versnaperingen en vermaak, voor de ingang zaten van het theater zaten. Om 19.00 uur zou de zaal open gaan. Om 12 uur al sloten ze aan in de rij. Nummer 215 en 216 waren ze. De eersten waren die ochtend om half 5 gearriveerd. 


Gelukkig was het mooi weer die dag en hebben ze heerlijk in de zon kunnen wachten. Ze vermaakten zich prima, ze waren immers niet alleen. Ze ontmoetten allerlei meiden die ze via fanpages op Instagram al 'kenden'. Tivoli had het goed geregeld met dranghekken en nummering enzo. 



bron: DUIC.nl

Het meegbrachte spel kaarten haalde zelfs het jeugdjournaal :-).




Via Whatsapp hield ze ons op de hoogte.
Rond half 8 kwamen er berichten binnen dat ze het even niet zo leuk vond. Het was een enorme drangpartij voor het podium. Ze kreeg het benauwd en stond helemaal klem. Ze kon niet anders doen als zich mee laten voeren door de massa, en ze klonk echt een beetje in paniek. Achter haar vielen meisjes flauw. Ouderwetse Doe-Maar-Taferelen.
Maar mijn voorstel om haar plekje vooraan inruilen voor een rustiger plekje achterin werd afgeschoten.

Het volgende shot dat ik doorkreeg was van een zingende Billie op het podium en een selfie van de Puberella in tranen. Tranen van geluk.

Via Instagram had ze anderen meiden opgeroepen om Billie te verrassen. Ze zouden allemaal ballonnen meenemen en die bij het nummer Party Favor opblazen en loslaten in de zaal. Hier was massaal gehoor aan gegeven aan  en Billie reageerde verrast op dit 'cadeau' van haar fans. Zo leuk!



Het liedje Party Favor draag ik, hoewel het niet het gezelligste verjaardagsliedje is, vandaag ook op aan mijn moeder. 49 werd ze... ze zou 70 zijn geworden vandaag. Je zou zeggen dat ik na 20 jaar aan het idee gewend ben. Maar soms vind ik het ineens bizar dat ik nooit weet hoe ze als oma van 70 geweest zou zijn. Dussss... Maatje... Proost dan maar!!!