vrijdag 27 oktober 2023

Zwijmelen op Zaterdag: Lasses Birgitta



In de periode waarin ik ging scheiden, was ik erg benieuwd naar de Natasja die tevoorschijn zou komen als ik op mezelf was aangewezen. Ik wilde heel graag te weten komen of die Natasja erg zou verschillen van de Natasja die ze was tijdens haar huwelijk. 
Het heeft een paar jaar geduurd voordat ik was geland in mijn nieuwe leven en voor dat ik erachter kwam. Vorig jaar durfde ik te zeggen dat ik langzaam aan het landen was. 
En sinds deze zomer heb ik het gevoel dat ik echt geland ben. 

En of er een ander Tas tevoorschijn is gekomen? 
Ik ben en blijf natuurlijk altijd dezelfde Natas. Maar ik kan wel zeggen dat ik mezelf heb verrast met doorzettingsvermogen en ik bleek veel moediger dan van tevoren had gedacht. 
Ook heb ik het gevoel dat ik dichter bij sta bij wie ik wezenlijk ben. Hmmm... klinkt vaag. Maar ik denk dat ik dat het beste kan omschrijven als dat ik meer naar mijn waarden en normen en mijn eigen gevoel ben gaan leven.
Dat niemand zich bemoeit met mijn beslissingen vind ik echt heerlijk. En dat niemand er een mening over heeft als ik wéér de hort op ga vind ik ook heel fijn. Iemand zei vorige week tegen mij: het is jouw leven. En die woorden kwamen denk ik dieper binnen dan bedoeld: het is echt míjn leven. Met mijn eigen, zelf genomen beslissingen. 

En in de eerste zin noemde ik het op mezelf aangewezen zijn. Maar ik heb me nooit op mezelf aangewezen gevoeld met de club mensen die ik om me heen heb. 
Natuurlijk waren er momenten van eenzaamheid. Maar dat waren er maar een paar. Op slechts 1, misschien hooguit 2 handen te tellen. 

Het zal niet toevallig dat zijn het thema hekserij en sterke vrouwen uit de geschiedenis momenteel een thema is in mijn leven. Ik bewonder de vrouwen die zich in vroeger tijden onafhankelijk durfden op te stellen. Helaas werd welbespraaktheid gezien als het hebben van een scherpe tong en was dat alleen al bedreigend voor de mannen van de kerk, en werd de beschuldiging als heks al snel gemaakt. Een eerlijk proces kwam daar niet aan te pas. 
Als leestip wil ik heel graag De Heks van Limbricht van Susan Smit mee geven. 
Het boek is een op feiten gebaseerde roman over Entgen van Luyten, over de 'moed, eigenzinnigheid en politiek bewustzijn van een ongetemde vrouw'. 

Ik wil mezelf absoluut niet meten aan die sterke vrouwen. Er is in mijn leven nog veel wat ik niet aan durf te gaan of waar ik nog moed voor verzamel. Maar de bewondering voor die vrouwen en de boosheid over het onrecht dat is aangedaan, is wel gegroeid. 

En daarom zal het ook niet toevallig zijn dat dit nummer van Volbeat, Lasses Birgitta, bij mij voorbij kwam. 
Heb ik al eerder iets van Volbeat in de zwijmel gezet? Ik heb ze in ieder geval nog onvoldoende aandacht gegeven. Volbeat (Deense band) schreef het nummer Lasses Birgitta (Birgitta, de vrouw van Lasse) over de eerste vrouw in Zweden die voor tovenarij werd geëxecuteerd. 
Ze werd ervan beschuldig dat ze de doden tot leven wilde brengen en ze werd daarom onthoofd. 
De mannen die haar vergezelden kregen een boete. 

Daarbij: dit weekend is het weer volle maan en volgende week, op 31 oktober, vieren de heksen het Samhain feest. Het is een oud Keltisch feest. Het Keltische Oud en Nieuw. Het markeert de overgang naar de winter. En op dit moment zou de sluier tussen de mensenwereld en de geestenwereld het dunst zijn. Uiteraard heeft het Halloween dat tegenwoordig veel meer gevierd wordt, en het allerzielen en allerheiligen uit de christelijke kerk hier ook veel mee te maken. 
Dus daarmee vind ik juist het liedje van vandaag op dit moment op zijn plek. 

Volgend jaar krijgt het thema 'sterke vrouwen' dus een vervolg. Samen met mijn vriendin Kleine Tas (ook zo'n moedig, niet te temmen mens :-) ) loop ik dan, voor mij als een soort eerbetoon en het recht zetten van het onrecht, het Pelgrimspad van Sint Hildegard, van Bingen naar Rüdesheim. 
Dit thema zal dus zeker nog een vervolg krijgen. 

https://nl.wikipedia.org/wiki/Hildegard_van_Bingen

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats dan hier je link. 

















 




You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

vrijdag 20 oktober 2023

Zwijmelen op Zaterdag: Everything and More



Vandaag blik ik in de Zwijmel Terug op de Pieterpad Etappe Venlo- Swalmen, die ik in September liep. 
23 kilometer... en een lusje. 

4 September

Vanmorgen was ik al ruim voor de wekker wakker. Of eigenlijk.... heb ik amper meer geslapen toen ik gisteravond om half 10 in een diepe slaap wegzakte en om even voor twaalven weer wakker werd... zo relaxed joh... dat Pieterpad wandelen...

Ik wilde de vroege bus naar Venlo hebben in verband met het warme weer. Het zou zomaar 30 graden kunnen worden. Dus ik stond om 7 uur bij de bushalte in Swolgen en om kwart voor 8 startte de etappe in Venlo.

Gauw de drukke stad uit! Het pad liep al gauw naar boven, een bos in. Het maasdal is opgebouwd uit terrassen, en het pad liep over de rand van het bovenste terras richting Swalmen, min of meer over de grens met Duitsland. En hoewel het langs de Maas liep, heb ik de Maas niet gezien vandaag. Dat de rivier de landsgrens niet is heeft te maken met de landherverdeling in de napoleontische tijd, heb ik me laten vertellen. De rivier als grens is het meest logische, maar hij loopt parallel op zo'n 5 km van de Maas. En dat heeft dan weer te maken met de verdediging: een kanoschot kon destijds 5 km ver komen. Best ver eigenlijk...


Ik liep via het bos langs een stuk akkerland, waar de uien werden geoogst. Langs Tegelen waar als sinds de Romeinse tijd dakpannen en plavuizen worden gebakken. De naam deed het al vermoeden. Na Tegelen ging het nog hoger over een heuvel, door naar een enorm lang en recht pad langs de stijlrand van de Maas.

Zicht op Tegelen
Zicht de andere kant op, hoog op de heuvel. 


 
Dat lange rechte pad was een verademing na de puzzel van eergisteren. Het was heerlijk stil onderweg. Ik kwam bijna niemand tegen. Ik liep een heel stuk langs de steilrand van de Maas. Echt heel steil en diep naar beneden. Het laat zich op foto's niet vangen. Maar op de foto zie je wel goed een door regenwater gevormde geul. Daar stromen dus best behoorlijke partijen water het Maasdal in! 

Mijn voeten deden intussen zeer bij iedere stap die ik zette, maar gelukkig wist ik dat uit te schakelen. Zo fijn, dat ik nu zo gauw in het moment raak, ten op zichte van toen ik begon aan het Pieterpad. Toen was ik vooral bezig met de afstand en het bereiken van het eindpunt.

Wat opviel: gisteren werden we lekgeprikt door de muggen in het bos. Vandaag 0 muggen.
Gisteren ontzettend veel vlinders gezien. Vandaag een enkele.

Na een koffie met rijstevlaai op een terras (ze serveren hier ook wel enórme punten!) was het gedaan met de rust. Er waren wat plukjes scholieren het pad op gegaan (ik schat zo'n 14-15 jaar) en dat gaf eigenlijk wel een hele energieke vibe.
Ze benoemden me al gauw tot the leader van the pack, want 'die mevrouw loopt snel, en die weet vast de weg, dus daar moeten we achteraan!'
 Af en aan liep ik wat plukjes scholieren voorbij, soms zij mij weer, na een rustpauze of toen ik even verkeerd liep. 'He mevrouw, daar bent u weer! Herkent u ons nog?' Leuk zo beleefd... "mevrouw" en u". 

Het laatste stukje was door een stukje bos waar de Swalme snel door heen stroomt. Ook weer mooi. Eenmaal in de bewoonde wereld liep ik gauw naar het station. Het was mooi geweest. Ik wilde naar de camping.

eindpunt Swalmen in zicht. 


Johannes Nepomucenus


Omdat de borden op het station iets anders zeiden dan mijn app vroeg ik aan twee jongetjes hoe het nou zat met die trein. 'Komt u van ver, mevrouw, u klinkt zo uitgeput!' Dat ik van Venlo kwam lopen vonden ze maar raar. Daar woonden ze en daar gingen ze nu juist naartoe met de trein.
Ik moest lang wachten op de overstap die daarna volgde. Ruim 3 kwartier in de felle zon. Pas om half 5 kwam ik op de camping aan.
Maar daar was het leven weer goed. Een smerig instant-pastaatje met kokend water overgoten. Bijkomend voordeel: ook geen afwas.
De zon bleef lang schijnen. Ik had een mooi boek. En klein geluksmomentje: de campingbaas kwam druifjes brengen. Hij vond me er wat sneu bij zitten, zo in mijn eentje, vertelde hij. 
Maar ik voelde mezelf verre van allenig en sneu. Hoe goed is het leven als je in de avondzon voor je tent mag zitten met een mooi boek op een plek waar het zo mooi en rustig is! 
Toch ging ik al snel mijn tent in. De muggen prikten gewoon door mijn kleren heen.
 
Ik blijf hier nog 1 nachtje slapen. Morgen op het gemak weer richting het westen.
Nog 4 etappes te gaan. 

En het liedje? 
Ik vond vandaag geen liedje waarmee ik een bruggetje kon maken naar mijn verhaal. 
Daarom 'gewoon' een mooi liedje. 
Van Krezip. Het is een nummer uit de tijd van hun grote hit 'I would Stay'. Dat zal zo'n 23 jaar geleden zijn. Dit nummer bracht bij mij geen herkenning, maar ik heb het de laatste tijd wel veel gedraaid omdat ik het nummer zo mooi en veelzeggend vind. 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats dan hier je link. 






You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

vrijdag 13 oktober 2023

Zwijmelen op Zaterdag : vandaag ben ik gaan lopen


Vandaag blik ik terug op de Pieterpadetappe Swolgen-Venlo (21 km) die ik begin september liep. Het pad is inmiddels voltooid, maar ik vind het leuk om alle etappes op mijn Blog terug te kunnen lezen, dus daarom verwerk ik ze allemaal nog in een Zwijmel.

Vanmorgen konden we rechtstreeks vanuit ons tentje vanaf de camping vertrekken voor de etappe naar Venlo. De camping ligt aan het pieterpad. Mijn vriendin Kleine Tas wilde heel graag eens een etappe met me meelopen, en dit weekend was hèt moment daarvoor! Zo gezellig. Het was erg klam en vochtig toen we vertrokken. Maar dat maakte de wereld ook weer mooi. Dauw op de spinnenwebben. Gefilterd licht. We liepen vrijwel direct een bosgebied in.









De eerste kilometer ging langzaam. Foto hier, foto daar. Insmeren tegen de muggen. Maar daarna ging het wandelen bijna vanzelf. Heeeel veel nasty muggen deze etappe. Ze prikten gewoon door je kleren heen!



'uigebloeide'aspergevelden



Heel veel velden vol afrikaantjes op deze etappe




Surprise, surprise... mijn lover had geappt dat hij in de buurt met de motor aan het toeren was, en het lukte om elkaar te treffen voor een bakkie op een terras. 

(Haha, jammer hè... hier heb ik nou nèt geen foto van :-). )

Veel water mee... het was warm 

Na de koffie en taart vervolgden we onze weg en mochten we, joepie!, met het pondje de Maas over.



Aan overkant van de Maas een vrij rechte weg, het werd wat warm. Venlo was in de verte best gauw zichtbaar, maar bleef ook best lang ver weg. Het was een mooi stuk over de uiterwaarden van de Maas. Langs loslopend vee, maar Natas loodste me, onder de A73 door, er veilig langs.

Na een stop leek het sneller om langs de Maas rechtdoor te lopen naar Venlo. Het pad wees ons echter over een lusje, en we besloten toch maar naar het pad te luisteren. Dat was maar goed ook, want het pad liep langs een beekje waar bevers een dam hadden gemaakt. Nog nooit in mijn leven in het echt gezien!

Vet! de eerste beverdam die ik ooit in mijn leven zag! 



Bijna in Venlo! 


Venlo binnenlopen was bijna een cultuurshock.
Het was koopzondag en het leek wel of heel Duitsland naar Venlo was gekomen. Rijen en rijen auto's met witte nummerborden. Drommen mensen in de binnenstad. We liepen er gauw doorheen, we waren moe en klaar met de etappe en we wilden naar de camping. Tas moest nog haar tent afbreken en terug naar de randstad.

De trein kwam vrij snel. Het 8-persoonsbusje wat ons naar Swolgen bracht stond al klaar toen we in Venray moesten overstappen en had precies nog twee plekjes over.

Na een radler op een terras in Swolgen was het nog 600 meter lopen naar de camping. Wat waren we stijf en wat deden onze voeten zeer!

Wat is dit toch een heerlijke camping! Zo vrij, zo rustig, zo'n goeie sfeer.

Terwijl Kleine Tas haar spullen inpakte heb ik mijn laatste koelelement (=ingevroren tomatensoep) opgewarmd. Heerlijk, zo'n portie zout na een dag zweten.

Na een heerlijke douche heb ik nog een paar uurtjes moe en voldaan in mijn tent gelegen. De luifels nog even open... genieten van een prachtige nazomeravond.
Morgen wil ik om 7.00 de bus nemen richting Venlo, om dan vanaf Venlo naar Swalmen (23 km) te lopen. Vroeg, om de hitte (het wordt gewoon 30 graden! ) voor te zijn. 


En voor de inspiratie voor het liedje van vandaag moet ik ook Kleine Tas bedanken. Zij deelde het eerder deze week met me. 


Wil je mee zwijmelen? Plaats dan hier je link.

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

vrijdag 6 oktober 2023

Zwijmelen op Zaterdag: Sinds een dag of twee/32 jaar


En toen was ik ineens weer helemaal into Doe Maar. 
Hoe het komt? Door een CD-tje, wat optredens, een kapotte autoradio en een lover in mijn leven. 

Toen ik in Zwitserland was, op vakantie bij mijn dochter en schoonzoon, was ik al getipt door mijn dochter dat er bij haar in de kringloop om de hoek een cd van Doe Maar te koop was. 
Ik had me al voorgenomen, dat als ik  hem in de winkel zou vinden, dat ik hem op zeker zou kopen! 
En jawel hoor.... hij lag keurig op me te wachten. 




Ik had een paar maanden ervoor al een keer enorm genoten van een Doe Maar Tribute op het Blommenkindersfestival. Ik kon bijna alle teksten nog woord voor woord meezingen. Natuurlijk als puber de cassettebandjes grijs gedraaid. 

`t Is wel een beetje raar twee en dertig jaar, Trillend op m`n benen... nou ja... nog gekker als je 51 bent. 
En in een ander liedje: Ik lijk verward, voel eens mijn hart, gaat veel te hard... tot over mijn oren smooooorverliefd op jou! 
Wat heerlijk om op te dansen en mee te zingen. Zéker als je als je net een paar weken rondloopt met verse vlinders in je buik. 

Afgelopen zaterdag was ik met Kleine Tas in Goes, bij een Henny Vrienten Tribute, vertolkt door The Rootsriders. Deze band had ik al eens gezien als Bob Marley Tibute band en voor deze gelegenheid hadden ze zanger Tjerk Schoonhelm ingevlogen. Het werd een heerlijke avond. Ik heb niet stilgestaan! 

Ergens in mijn vakantie sneuvelde mijn autoradio. Heel raar. Het geluid van de radio doet het niet meer, De CD-speler functioneert nog prima. Hij spuugt alleen nog maar heel soms het CD-tje uit als ik daarom vraag. Dus ik heb weken achtereen zitten luisteren naar het CD-tje van Doe Maar, die ik na mijn reis naar Zwitserland in de CD-speler had geplugd. Intussen heeft mijn autoradio het behaagd om het CD-tje uit te spugen en - het was een dubbel-CD- ik heb het andere schijfje erin kunnen stoppen. 
Dus nu... nog steeds iedere autorit Doe Maar, tot de speler er weer zin in heeft om de CD weer uit te spugen. 
Overigens... tips over wat het euvel zou kunnen zijn en hoe te repareren, zijn welkom. 

Ik vind het heerlijk om de liedjes van Doe Maar weer eens te horen. Fijne, eenvoudige melodieën. 
Zo ook de teksten. En natuurlijk vol jeugdsentiment. 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats dan hier je link. 







You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter