met m'n kop in de krant

In het kader van alles voor het goede doel, en gesteund door alle positieve reacties tot nu toe, durfde ik het ook aan om de media te benaderen. Er staat een prachtig artikel in de plaatselijke bode!

Best trots... op wat we inmiddels hebben bereikt voor het onvermijdelijk avontuur.

 (Klik op de foto om de tekst beter te kunnen lezen)

de grote generale

Vandaag was de grote generale repetitie voor de marathon in Rotterdam op 14 april.

Om kwart voor 10 vertrok ik vanmorgen om mijn loopmaatje op te halen.
Een heel mager zonnetje, een mini-vlokje sneeuw.
Het leek geen onaardig loopweer.

De eerste anderhalf uur liepen we in gestaag tempo van 9.5 km per uur.
Na 14 kilometer droeg hij me over aan mijn collega en haar vriendin. De volgende 15 kilometer begeleidden ze me om beurten lopend en op de fiets. Vanaf daar was het een kwestie van de bordjes volgen:

Het mooiste stuk van de route. De Belgische grens over, dwars over de Kalmthoutse Heide naar Kalmthout. Het tempo zakte terug naar 9.1 kilometer per uur, maar bleef nog wel constant. Hoe verder het werd, hoe minder gezellig mijn humeur. Ik begon al een beetje moe te raken voordat ik af mocht gaan tellen :-(.

Maar dan iets minder groen

Bij het bezoekerscentrum van het natuurgebied stond Mr.C. op me te wachten. Met 25 kilometer op de teller had ik er toen nog 10 te gaan. Een vierde loopmaatje nam de honeurs waar voor de laatste 10. Ik had intussen weinig trek meer om te praten, en heb geluisterd naar zijn vakantieverhalen, zijn bezoek aan de Paus, en en passant van alles geleerd over paters, novicen, nonnen en priesters. Na 30 kilometer werd het allemaal nog minder leuk. Alles deed zeer. Voeten, benen, rug... maar ik heb volgehouden tot het einde. Weliswaar in een slakkengangetje van 8.7 kilometer per uur op het eind, maar toch...

Hier moet ik het mee doen. De trainingen zitten erop. Meer als dit zat er niet in. De rest is een kwestie van in vorm blijven.

Wat neem ik mee naar Rotterdam als wijze les? Dat ik, als ik iets langzamer van start ga, mijn krachten beter zal kunnen verdelen. Het eten onderweg ging goed. Vandaag heb ik even gepauzeerd voor een beker thee, maar dat moet ik gewoon niet doen. Het is heel moeilijk op gang komen als je even stil staat. Beter gewoon langzaam een stukje dribbelen als ik even uit wil rusten.

Als ik gewoon doe wat ik steeds heb gedaan, dan loop ik hem binnen de 5,5 uur. Dan ga ik het dus gewoon halen :-). Die laatste 7 kilometer zal het publiek me moeten dragen.

In Putte haalde Mr. C. ons weer op. Ik hoop niet dat íemand heeft gezien hoe ik de auto uitstapte. Ik kon bijna niet meer lopen.

Na een warm bad en een slaapje was ik weer boven Jan. Ook het herstel gaat veel sneller dan bij de eerste lange duurlopen. Da's een goed teken.

Nog 14 dagen... man, wat zal ik nerveus zijn. Was vandaag door de zenuwen om kwart over 6 al wakker. Ik denk dat ik voor de marathon helemaal niet slaap. Hoe vaak ik niet al gedroomd heb dat ik mijn schoenen was vergeten, of dat de metro vertraging had. Of dat ik mijn papieren controleerde en dat ik me vergist had in de starttijd. Nou ja... gezonde zenuwen houden je scherp.

O, en nog wat leuks: thuisgekomen kreeg ik allemaal berichten over twee leuke stukken over de marathon-actie voor het 'onvermijdelijk avontuur'  die gepubliceerd stonden in de plaatselijke krant, en een regionaal magazine. Ik ben benieuwd. De krantenman of mevrouw is bij onze brievenbus nog niet langs geweest...

unchained melody

Tja... de combinatie van de film en het liedje.
Suikerzoet. En ook weer iets teveel van het goede. Maar wel weer zwijmelen, Dat dan weer wel!

Unchained Melody, van de Righteous Brothers...

stamelen

De sneeuw joeg om haar oren. De hele weg had ze de wind in de rug gehad, maar het laatste stuk naar huis kon niet anders als met tegenwind. Drie uur geleden was ze begonnen aan haar tocht. Niemand zei dat ze moest, maar toch moest dit vandaag gebeuren. De enige manier om er te komen. Door volharding. Met een blik op oneindig en verstand op nul.

Haar man was haar twee keer tegemoet gereden met warme thee. Op een uurtje afstand van  huis zou hij haar een laatste keer van thee voorzien. En droge schoenen.  In de soppige sneeuw waren ze doorweekt en haar tenen waren ijsklompjes.

Ze tuurde in de verte. Bij iedere auto lichtte haar hart op. Een witte auto! Dat moest hem zijn! Warmte en een paar minuten rust. Maar in de sneeuw waren alle auto’s wit....

Na iedere auto zakte haar moed. Ze probeerde te focussen. Ene voet voor de andere.  Ze kon de mensen langs de kant bijna horen: het juichen, de aanmoedigingen. Een groter contrast met deze verstilde sneeuwwereld was er niet. In gedachten sloeg ze de laatste bocht om naar de Coolsingel. Ze liet zich door het publiek naar de finish voeren.   

‘Doorlopen, Tas, als je hier stopt, dan kom je daar ook niet’ sprak ze zichzelf toe.

Pas  vier kilometer voor haar huis was haar man daar echt. Ze stapte in. Rust! Even geen wind, geen kou, maar warmte en thee.

Ze keek haar man aan: ‘M…m…moet ik nou… die laatste paar kilometers… kan ik niet met je…. ’t Is zo k..k…koud…’

Ze wist het antwoord zelf. Ze durfde niet op te geven; moest ruggegraat kweken voor Rotterdam.

Zuchtend liet ze de warmte achter in de auto. Droge schoenen, blik op oneindig, gaan! Nog een half uurtje, dan was ze thuis…

WE-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: stamelen. Meer lezen/meedoen? http://platoonline.wordpress.com/

'ga maar een deurtje verder'

Dit artikel schreef ik voor de 'kroonjuweeltjes';  het blog voor mijn werk.

Omdat het voor iedereen van belang is plaats ik hem ook hier en roep ik iedereen op om de petitie te tekenen!

'Ga maar een deurtje verder'

Vorig jaar kocht ik een nieuwe bril. Een nieuwe bril is bij mij altijd een zoektoch van maanden. Ze zijn voor mij te duur om er een paar van op voorraad te hebben. Omdat ik hem dagelijks draag moet hij PERFECT zijn.

Na maanden zoeken had ik dus eindelijk De Bril. Bij het opmaken van de kosten kwam de vergoeding ter sprake. En hoera, een meevaller, vertelde de opticiën! Omdat ik de bril kocht bij zijn winkel, winkel X , kreeg ik nog eens een extra korting van € 50,00 bovenop de vergoeding van de zorgverzekering . De opticiën had namelijk afspraken gemaakt met de zorgverzekeraar en hij kon mij deze korting geven. Was dat niet fijn?

Natuurlijk vond ik dat fijn.

Maar later viel het kwartje pas. Had de zorgeverzekeraar niet gewoon in de polis moeten vermelden dat ik 50 euro vergoed kreeg, behálve als ik hem kocht in een andere winkel dan firma X ? Pas als ik heel goed doorblader in de polis dan zie ik het staan: Maar dan heet het ineens ‘klantvoordeel’.

En wat nou als zijn buurman,  firma Y,  een bril had gehad die nog nèt een tikje leuker was geweest? En als ik nu bij firma X het hele bedrag vergoed had gekregen en bij firma Y niets? Had ik dan toch voor het tweedekeusmodelletje van firma X moeten kiezen? Dan was ik ineens een stuk minder blij geweest met mijn mooie nieuwe bril.

Luxeprobleem? Misschien wel. Ik kan weer goed zien. Dat is het doel. Maar een fijn gevoel over mijn uiterlijk is me ook heel veel waard.

Maar wat nu als het gaat om bijvoorbeeld een antisnurkbeugel? Voor een bepaalde categroie mensen valt dat niet onder luxe. Het hebben van een gezonde nachtrust is vrij essentieel voor een goed functioneren.

Stel, je hebt mazzel. Je eigen tandarts kan die beugels aanmeten en laten maken. Dat is heel fijn, omdat niet iedere tandarts daar gespecialiseerd in is. Je vertrouwt je tandarts, je weet dat hij een vakidioot en een perfectionist is, en toevallig zit zijn praktijk ook nog eens bij je om de hoek.

Maar wat blijkt? Deze tandarts heeft geen contract met jouw zorgverzekeraar. Jij mag  je beugel gerust bij hem laten maken, maar dan krijg je er geen cent van vergoed. Wel als je naar tandarts Z gaat. 25 kilometer verderop. En je hebt geen idee of je bij hem in net zulke goed handen bent als bij je eigen vertrouwde  tandarts.

Of wat nu als het gaat om meer voorkomende behandelingen, als kronen, protheses, wortelkanaalbehandelingen of vullingen?

Raar verhaal? Misschien wordt het in de nabije toekomst wel heel gewoon.

Artikel 13 

De regering heeft serieuze plannen om ‘artikel 13’ aan te passen in de zorgverzekereringswet.

Wat houdt dat in?

Dit houdt in dat zorgverzekeraars geen behandelingen meer hoeven te vergoeden als patiënten kiezen voor een zorgverlener die geen afspraken heeft met de zorgverzekeraar.

Bovendien wil de regering misschien wel het hele artikel 13 schrappen. Hierdoor komt de keuze van zorgaanbieder volledig bij de zorgeverzekeraar te liggen. De zorgverzekeraar kan dan, zo wordt gedacht, zorg inkopen tegen een scherpe prijs.

Maar is dit ook de beste zorg? En wat nou, als je al jaren tevreden bent over bijvoorbeeld je tandarts? Als je hem in vol vertrouwen de zorg voor je gebit in zijn handen kan leggen omdat je zeker bent van zijn kunde en oordeel?

Je kan in iedere situatie voorbeelden bedenken waarbij je niet de keuze hebt voor een arts die je vertrouwt, voor zorg dichtbij, of zorg die bij je past.

Wij kunnen ons ook voorstellen dat dit voor niemand een goed idee is. Niet voor de tandartsen, maar ook niet voor de patiënten zelf.

Vindt u dit ook geen goed idee?

Op de praktijk ligt een petitie klaar. Kom even binnenlopen en zet uw handtekening.

Of nog makkelijker, volg deze link en protesteer digitaal:  

https://nmt.wufoo.com/forms/petitie-keuzevrijheid-in-de-zorg/

Girlpower!

Dit bericht is speciaal voor degenen die hier komen via pinterest.

Je bent hier waarschijnlijk gekomen door te klikken op één van onze mooie pannenlappen, babydoekjes, vlaggenslingers of andere mooie zelfgemaakte producten.

Alle producten die op de pinterestpagina van het 'onvermijdelijk avontuur staan' zijn te koop.
En alle opbrengsten komen rechtstreeks ten goede aan de behandelingen van Annemiek.

Annemiek is mijn prachtige schoonzus:

Een lang verhaal in een paar zinnen?
Vorig jaar heeft ze na 2 chemo's te horen gekregen dat ze een ongeneeslijke vorm van kanker heeft.
Zij heeft zich niet bij deze diagnose neergelegd en is een behandeltraject begonnen in Duitsland.
Ze heeft veel baat bij deze behandelingen, maar krijgt deze niet vergoed. Daar is veel geld voor nodig. Ze noemt de weg die ze nu moet bewandelen een 'onvermijdelijk avontuur'.

Op haar blog kun je er meer over lezen: http://onvermijdelijkavontuur.blogspot.nl/
(Echt even buurten hoor op haar blog, ze schrijft prachtig! Hilarisch, met een lach en een traan.)

Er zijn tal van initiatieven ontstaan om Annemiek aan geld te helpen voor haar behandelingen.

Zo heb ik in mijn omgeving allemaal vrouwen gevraagd om iets te geven, wat ze zelf gemaakt hebben. De dames van de naaiclub, de knutselclub van mijn vriendin, mijn buurvrouw, mijn lieve medemoeders die ik ken via internet. Mooi om te merken hoe mensen, die Annemiek niet eens kennen, en die mij soms niet eens kennen, hun krachten bundelen om ons te helpen! Alles wat zij gemaakt hebben staat dus op deze pagina, en is te koop.

Vrijdag 12 april staan wij met een stand op de ladiesnight bij Fitness Palace in Bergen op Zoom. Daar kun je alles uitgebreid komen bewonderen.

Wil je meer weten over prijzen of mogelijkheden: stuur dan een mailtje naar onvermijdelijkavontuur@gmail.com

O, en voor degenen die we weg niet linksom maar rechtsom nemen: leuk dat jullie op mijn blog zijn komen lezen. Nieuwsgierig geworden naar alles wat we gemaakt hebben?

Klik hier voor de pinterestpagina: http://pinterest.com/onvermavontuur/

Het onvermijdelijk avontuur is ook te volgen op facebook en twitter!
twitter
facebook

zwijmelen op zaterdag: something stupid

Gewoon... lekker over the top.

Robbie William's en Nicole Kidman, Something Stupid.

En ook Robbie vind ik leuk om naar te kijken.

Werkblog

Ik heb sinds kort ook een blog voor mijn werk.

'Kroonjuweeltjes' noem ik mijn blogjes daar, zonder enige bescheidenheid.

Leuk hoor, om het bloggen ook eens op een andere manier toe te passen.

De lay-out verdient nog wat aandacht.
Ik hoop dat jullie de inhoud kunnen waarderen.

Neem gerust eens een kijkje:

http://gaatjesvullenmetpraatjes.blogspot.nl/

Kruidvat, steeds verrassend...

Wat denken jullie als jullie dit potje dropjes zien?

'Wow... dat is een lekker vol potje met dropjes? ' Of iets dergelijks?

Of zijn jullie van het achterdochtige soort en gaan jullie rammelen met het doosje om te horen hoeveel lucht er tussen de dropjes zit?

Zelfs dan heeft Kruidvat jullie mooi te pakken.

Wat blijkt nou als je het dekseltje opendraait?

Het potje zit maar half vol!

Onder het dekseltje zit een doorzichtig plasticje, dat dezelfde dikte heeft als de zwarte deksel.

Dat zie je vanaf de buitenkant dus niet zitten.

Dus alle dropjes worden keurig op hun plaats gehouden door het plastic dekseltje.

Echt... het is te gek voor woorden.

Er zit dus iemand achter een buro, die dit verzint. Dat hij of zij bedenkt dat grote potjes beter verkopen dan kleine, dat kan ik volledig volgen. En dat diegene vervolgens ook nog snapt dat halflege potjes niet meegenomen worden... dat snap ik ook.

Maar dat iemand dan een speciaal aanstampdekseltje ontwerpt en laat maken zodat de dropjes niet rammelen in een half leeg doosje... dat gaat me echt een paar stappen te ver.

Mr. C. vond dat ik ermee terug moest gaan. Maar weer naar de stad, parkeergeld betalen, en vervolgens ongelijk krijgen omdat er precies opstaat hoeveel gram erin zit, daar had ik geen zin in. En zullen ze dan zeggen... dat dekseltje zit strak, zodat de mooi gesorteerde dropjes keurig op hun plek blijven zitten. Bovendien... ik had last van hoest, dus ik had dropjes nodig.

Ik vond dat ik er dan maar een blogje aan moest wijden. Bij deze. 

Ze zijn inmiddels op. Ja, nu al. Dat heb je met zo'n half leeg doosje. Ik heb vandaag maar weer een ouderwetsch doosje Pottertjes gekocht. Ja, dat is pas een klein doosje. Maar wel tot de rand toe gevuld. What you see is what you get!

hoe het afliep met ons plantsoen

In november schreef ik een stukje over ons plantsoen *** klik ***.
De gemeente had het dwaze plan gevat om alle planten in het plantsoen tussen de twee huizenrijen met grof geweld te rooien.

Wij waren het er niet mee eens. Er werd gebeld met de gemeente. Jip schreef een boze brief naar de burgemeester en onze lieve buurvrouw (die van de strijk *** klik*** ;-) )sprong voor alle bewoners in de bres.

Een handtekeningen-actie, gesprekken met de gemeente, brieven... en het heeft geholpen.
Vanmorgen vertelde de wethouder dat er een boze, strijdlustige dame tegenover hem heeft gezeten!

Wat was het plan van de buurvrouw en de bewoners: We willen het plantsoen best wel zelf onderhouden.

Buurtparticipatie was het toverwoord. Onze buurt zou een pilot worden voor de rest van de gemeente, en wellicht ook voor de rest van Nederland. De gemeente zou zorgen voor planten en materiaal, een architect kwam met een plan. En een paar keer per jaar zorgt de gemeente voor snoei- en schoffelmateriaal. Dan kunnen degenen die willen in een paar uur tijd het plantsoentje onderhouden.

Vandaag was de grote dag.
Partytent, de beroemde broodjes Groffen (gesponsord door de bakker), 600 violen, gesponsord door de Intratuin, kannen vol koffie en thee, 6 broden, 23 liter erwtensoep... klaar voor de aftrap.

Dankwoordje...

600 violen

zelfs de buschauffeur kreeg een 'broodje Groffen'

De respons was geweldig.
Na het officiële gedeelte kwamen de schoppen erbij. Mannen van de groenvoorziening deelden de planten uit, en met een paar uurtjes werk hadden wij weer een mooi plantsoen.

de wethouder droeg gelukkig zijn werkschoenen

J&J deden net zo hard mee

En nu mag de zon de rest doen.

Toe maar, zonnetje. Je kan het !

Mooi ook weer... de saamhorigheid in de buurt.
Naast het 2-jaarlijkse straatfeest hebben we nu ook een paar gezellige tussendoortjes. Waar iedereen die wil op zijn manier een steentje toe bij kan dragen.

zwijmelen op zaterdag: with or without you

Gewoon... mooi.
Geen verhaal hierbij.
Gewoon een mooi nummer.
Voor mij één van de mooiste nummers ever!

With or without you van U2.



O, eigenlijk wil ik er nog wel wat over zeggen.
Er is één nadeel aan dit nummer.
Ik zing hem graag hard mee, in de auto bijvoorbeeld. Maar als ik hard zing, dan zit ik óf te laag, óf te hoog.
Een valse kraai is er niks bij.
Gaan jullie het ook allemaal proberen nu?

En nu ik, jaren later, nog eens kritisch naar het filmpje kijk weet ik het ineens.
Het nummer gaat over zijn gitaar!
With or without you!
Hij draagt hem bij zich, het staat hem goed, maar hij doet er verder niks mee. Hij kan net zo goed zonder.
Haha... Bono met zijn diepzinnige teksten :-).

shine

In de aanloop naar de marathon, tijdens het uitvoeren van de sponsoractie, gebeuren er insprirerende dingen.

Ik ben niet zo heel sterk in 'in de belangstelling staan'.

Ik heb me op mijn bruiloft bijvoorbeeld, met een beetje hulp van mijn moeder, mooi onder de 'de openingsdans' uit weten te manoeuvreren. 

Een toespraak houden in het openbaar? Mwah... iets inbrengen op een werkoverleg is al hoog genoeg gegrepen. 

Bloggen... het duurde even voordat ik het leuk vond in plaats van spannend... wat zullen mensen er wel niet van vinden?

En nu, met dit hele marathon verhaal... heb ik continu het gevoel dat alle ogen op mij zijn gericht. Op de trainingen wil iedereen weten hoe de duurlopen gaan. Ik moet overal aandacht vragen voor het  'goede doel, alias Annemiek' en straks verschijn ik ook nog met mijn kop in de krant.

Mensen vinden het 'goed' van me, of vinden het 'knap'. En ik weet eigenlijk niet altijd even goed hoe ik hiermee om moet gaan. I run for a cause, not fot applause...

Mijn schoonzus Annemiek wees me erop in haar blog. 'In de anders zo ingetogen Natasja blijkt zomaar een PR-vrouw verborgen te zitten.' 

Komt natuurlijk ook een stukje prestatiedruk bij kijken. En die druk wordt, met nog maar een maand te gaan, en met meer ogen op me gericht, hoger en hoger. Het gaat er wel nog steeds meer en meer naar uitzien dat mijn lijf in staat is om het te halen, maar toch... stel je voor dat iets niet lukt, terwijl iedereen naar je kijkt.

En dan ook de vraag... wat als het allemaal wel lukt? Hoe groot kan dit worden?

In een mailwisseling wisselden Annemiek en ik hierover van gedachten.

'Geen last van faalangst, maar ook niet meer van slaagangst.
Met bescheiden blijven dienen we de wereld niet.' 
Dat schreef Annemiek vandaag aan mij.

En daarbij plaatste ze een stukje tekst van Nelson Mandela. De woorden die hij sprak bij zijn inauguratie:

We are all meant to shine

Our deepest fear is not that we are inadequate.

Our deepest fear is that we are powerful beyond measure.

It is our light, not our darkness, that most frightens us.

We ask ourselves, who am I to be brilliant, gorgeous, talented, and fabulous?

Actually, who are you not to be?

You are a child of God.

You playing small doesn't serve the world.

There's nothing enlightened about shrinking

so that other people won't feel insecure around you.

We are all meant to shine, as children do.

We are born to make manifest the glory of God that is within us.

It's not just in some of us, it's in everyone.

And as we let our own light shine,

we unconsciously give other people permission to do the same.

As we are liberated from our own fear.

Our presence automatically liberates others.

Mooi hè?

There's nothing enlightened about shrinking

We are all meant to shine, as children do

Vinden kinderen niet alles geweldig wat ze doen. Kijk eens, mama, hoe knap? Of kijk eens papa, hoe mooi? En ze laten zich zonder zich daarbij ongemakkelijk te voelen de hemel in prijzen. Luistert er iemand niet, of wordt er niet gekeken naar hoe knap ze iets doen? Ze roepen net zolang om aandacht tot ze het krijgen. 

Zonder grootheidswaanzin, en zonder mezelf te plaatsen op een level naast Mandela (betrapt... daar duik ik alweer weg in bescheidenheid) laat ik me gewoon maar inspireren door de woorden van Mandela en Annemiek.

Laat ik gewoon maar niet bang zijn, bescheidenheid dient de wereld niet. Als ik mijn licht laat schijnen, geef ik onbewust toestemming aan andere mensen om hetzelfde te doen. En dat is écht waar... ik kan daar intussen genoeg mooie voorbeelden van geven. Laat ik er maar gewoon voor zorgen dat dit gedeelte een succes gaat worden. Zonder angst voor wat ik niet zou kunnen. Zonder angst voor alles wat hieruit volgt.

Dus... ik mail nog een krant, mail zuidwest-tv, laat me fotograferen in mijn hardloopoutfit, ga morgen nog eens leuren voor een beetje hulp hier of daar, en ik geef mensen om me heen de kans om met ons mee te schijnen!

07-04-2013 naschrift: ik heb onbedoeld een beetje gelogen. De tekst is niet van Mandela, maar van iemand anders. Neemt niet weg dat hij mooi genoeg is om gedeeld te worden. Maar hier ** klik** lees je de waarheid.

Terugkeer Ongewenst

Ik hoorde de laatste dagen een aantal opmerkingen over een vermoeid uiterlijk.
Niet zo gek... de kilometers die ik vreet, de pondjes die zo stiekem- aan verdwijnen en zorgen voor een enkel rimpeltje extra in 'het gelaat' ( het is bij vrouwen nog altijd de keuze tussen de kop of de kont), de sponsor-activiteiten die tijd en aandacht vragen... en als ik dan eindelijk in bed lig, dan blijven de radartjes draaien. Overschot aan adrenalie? Tikkie overbelast? Wie zal het zeggen.

De eigenlijke reden... gewoon te laat gaan slapen. Ik  lag verzonken in een prachtig boek.
Terugkeer Ongewenst van Charles Lewinsky.

Ik doe even lui de samenvatting kopiëren van Bol:

Ik heb leren leven zonder vrijheid, zonder hoop. Waarom vind ik het dan verdomme zo moeilijk om te leven zonder geweten?

Terugkeer ongewenst is het deels waargebeurde, deels fictieve levensverhaal van de Joodse acteur, entertainer en regisseur Kurt Gerron, die in de jaren twintig en dertig grote triomfen vierde in Berlijn. In 1933 vlucht hij voor de nazi's en belandt via Wenen en Parijs in Nederland, waar hij onder andere optreedt in de Joodsche Schouwburg in Amsterdam en meewerkt aan verschillende Nederlandse speelfilms. Samen met zijn vrouw Olga wordt hij in 1943 geïnterneerd in Westerbork en van daar gedeporteerd naar Theresienstadt, waar de SS hem vraagt een film te maken waarin het vernederende gettobestaan wordt voorgesteld als een paradijs. Weigeren betekent transport naar Auschwitz, meewerken betekent verraad aan zichzelf en aan zijn kunst. Dit duivelse dilemma vormt de kern van dit adembenemende boek, dat tevens een betoverende en tegelijk tragische liefdesgeschiedenis is.

Het is een omvangrijk boek, niet heel erg makkelijk te lezen: Veel personages, soms een tikkie langdradig. Maar alles wat geschreven is, is met een reden. Dingen die terloops neergezet lijken te zijn, komen later weer terug in het boek. En knap, hoe de schrijver in zo'n zwaar verhaal humor kan aanbrengen. 

Ik begon met lezen en legde aan Mr. C. uit waar het over ging. Ik wist toen nog niet dat het verhaal op waarheid berust. Mr. C. vertelde me direct de afloop. Vraag hem iets over de oorlog en hij weet het... Ik wou dat ik het niet van tevoren had geweten. Hoewel... tijdens het lezen heb ik ook google er regelmatig op losgelaten. Veel geleerd. En ook weer veel besef gekregen en stilgestaan. Stilgestaan bij hoe fijn het is om zonder angst te kunnen leven. Mijn hemel... dit is niet voor te stellen, wat in het boek beschreven wordt.

Mooi ook de liefde van Kurt Gerron voor zijn vrouw Olga. Toen hij leed aan dysenterie hoorde hij vanuit zijn ziekbed dat zijn vrouw een onbedoeld gekregen krant in handzame reepjes scheurde. 'Nooit gedacht dat ware liefde zich op die manier zou kunnen uiten'. Of iets in die strekking. Dat is slechts één van de vele mooie schrijfsels uit dit boek die me bijgebleven zijn. 

Ik twijfel of ik een youtubeje moet plaatsen. Er zijn fimpjes, die naast de film van Gerron ook de tekeningen van het echte leven in Theresiënstadt laten zien. Maar mijn God... Wat is deze film ver naast de waarheid. En wat er dan ook weer voor commentaar onder de youtube staat....

Nou ja, google op Gerron, en je zult ze zelf vinden.

Ik ben echt onder de indruk van dit duivelsdillemma. Je zal ervoor staan in al je ellende... Het suddert nog even door...

Aanrader dus.

Ik ga verder met een wat luchtiger boeken. Korte verhalen. Een boek dat ik na een paar bladzijdes weg kan leggen. Ik heb de komende tijd mijn nachtrust nodig.

zwijmelen op zaterdag levi's 501 :-)

Haha, ik heb een leuke zwijmel.
Geen idee meer hoe ik erop kwam afgelopen week, maar dit was pas Zwijmelen met een hoofdletter.

'The more you wash them, the better they get!

Ow... ik dacht dat ik jonger was... net een puber ofzo.
Maar tot mijn schrik zie ik dat ik qua leeftijd al redelijk volwassen was. Mijn vriendinnen en ik vonden het in ieder geval geweldig.

Haha... 21 jaar geleden!

Geniet maar mee, van de mooie torso in deze reclame!

Vrouwen voor een vrouw

Een poosje geleden ben ik dus begonnen met de sponsoractie voor mijn schoonzus.
Ik geloof niet dat iemand het gemist heeft, maar vooruit... hier is de link *klik* nog een keer...

Ik kan wel even vertellen dat de marathon nog niet gelopen is, maar dat de sponsoractie nu al een succes is.

Naast alle trainingen ben ik ook aan de slag gegaan met een zijpaadje.

Ik heb in mijn netwerk bij vriendinnen, kennissen, mijn moederforum, mijn naaiclub allemaal vrouwen gevraagd om zelf iets te maken. Vrijdagavond 12 april sta ik op een ladiesnight bij de sportschool *klik* om mijn actie voor mijn schoonzus te promoten. De spullen wil ik dan gaan verkopen, en alle opbrengsten gaan rechtstreeks in de pot voor de behandelingen voor Annemiek.

Ook hier waren de reacties weer overweldigend. Ik kan wel zes kramen vullen op de ladiesnight.

Zo was er de knutselclub van mijn lieve vriendin Kleine Tas. Kleine Tas heet eigenlijk ook Natasja. Ze is een kopje kleiner dan mij, maar dat uit zich slechts in lengte, en om onderscheid te maken werden wij vroeger Kleine Tas en Grote Tas genoemd. Het grappige is... haar kinderen kennen me niet anders als Grote Tas. 'Grote Tas, wil je ook wat drinken' wordt er dan gevraagd. En ik hoor niet eens hoe raar dat klinkt.

Kleine Tas dus. Haar knutselclub zat niet stil:

Mooi gemaakt hè?

En hoe bijzonder, dat vrouwen die mij niet kennen, die mijn schoonzusje niet kennen, dit zomaar voor haar willen doen? 

Dus... Dit en nog veel meer te koop op 12 april op de Ladiesnight bij Fitness Palace.

Wat er dan nog meer is? Daarover in een volgend blogje :-)

Enne... omdat we intussen heel goed zijn geworden in het Leuren met Leed,  zullen hier ook weer acties op volgen. Maar daarover later meer.

Vanavond probeer ik een keertje op tijd naar bed te gaan. Morgen heb ik een heel spannend interview. Een echte journaliste voor een huis aan huis magazine komt mij interviewen over dit sponsorproject. Hoe spannend is dat! 

Jagen (WE-300)

Hij knijpt met zijn ogen tegen het licht. Hij voelt zich raar. Vredig… Licht… Versuft.  Zand kriebelt onder zijn rug. Het ruisen van de zee. Strand? Toch is er iets anders dan anders.

Boven hem hangt het vertrouwde gezicht van zijn maatje.  

Zijn maatje? Was die niet al jaren geleden… Gedachten schieten door zijn hoofd. In omgekeerde volgorde gaat hij de gebeurtenissen langs.

Vriend, fel licht, diepe duisternis. Krakend geluid, een smak tegen… het rif? Enorm geweld van bruisend water.  Een razende tunnel. Adrenalinestoot.

Dan beseft hij: iets is niet goed afgelopen.

Hij voelt de gespannen verwachting weer van even geleden. Daar was dé ultieme golf. De golf waar hij zijn leven lang  op gewacht had. Alles had in het teken gestaan van dit moment. Nooit is hij bang geweest voor wat zou kunnen gebeuren. Stel dat hij door angst zijn kans zou missen?

Als klein jongetje liet hij zich meevoeren bij zijn vader op het board. Suffe golfjes in Noordwijk. Hij wilde meer. Frankrijk, Marokko, Tahiti! Hij was getrouwd met zijn plank. Wat hij nog meer nodig had scharrelde hij ter plekke bij elkaar.

Een paar minuten geleden peddelde hij naast de jetski die hem de golf op zou slepen. De golf waar ze op af gingen werd hoger en hoger. Té hoog! In volle vaart trok de jetski hem vooruit. Op het juiste moment liet hij los. De top van de golf stuwde zijn plank voort. De kick! Alle momenten in zijn leven die hier samenkwamen. De razende tunnel… En hoe het mis ging? Hij heeft geen idee. Maar in al het geweld hoorde hij aan het krakende geluid dat de golf zijn prooi te pakken had.

‘Hé, Matti…’ De stem van zijn vriend boven hem. ‘Welkom in het surfparadijs… Ik had je al járen  eerder hier verwacht’.



WE-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: jagen. Meer lezen/meedoen? http://platoonline.wordpress.com/

zwijmelen op zaterdag: private investigations

Vandaag, op 2 maart, kan ik maar 1 nummer plaatsen in de zwijmel.

Private Invatigations van the Direstraits.
Het lievelingsnummer van mijn moeder.

Ze zou vandaag 64 geworden zijn.
Voor ons wordt ze nooit ouder dan 49.

Een leeftijd die steeds jonger lijkt, naarmate ik dichter bij die leeftijd kom.

Het klinkt misschien heel raar... ergens ben ik er gelukkig mee, dat ik haar nooit heb en zal leren kennen als oude vrouw. Broos, met klachten en gebreken. Als ouwe chagrijnige zemelaar. Maar wat zou ik er ook alles voor over hebben om haar oud en sikkeneurig te zien. (Haha... ook mijn lieve moedertje had zo haar trekjes :-) ).
Het missen blijft... Dagelijks...

Draai de volumeknop maar een flinke slag naar rechts, en geniet!!!

(het filmpje is wel een beetje saai, maar doe gewoon maar je ogen erbij dicht...)

Meer zwijmelen? Klik maar even bij Marja

Harlem Shake

Wie heeft hem nog niet gedaan, de Harlem Shake?

Zie hier ons Janneke met haar klas.

Welk meisje Janneke is?
De mooiste natuurlijk!