Ik ben totaal niet in the mood voor liefdesliedjes... Maar jemig... deze. Hier kan ik vandaag gewoon écht niet aan voorbij gaan in de Zwijmel. Ongeacht mijn stemming.
Ik plaatste al vaker iets van Nothing but Thieves. Ze hebben prachtige nummers en die stem van zanger Conor! Wat een bereik. In mijn ogen een ondergewaardeerde band. Ik denk dat ze hiermee wel toekomstig Top2000 materiaal hebben gemaakt en ongetwijfeld een groter publiek zullen bereiken. Een prachtige versie vanuit de Abbey Road Studio's.
Rapapapapa.... daar is de uitslag van mijn examen van vorige week. Wat was ik zenuwachtig. En vooral ook moe. Ik had zo hard, tot huilens toe, gewerkt om alles op tijd af te krijgen.
De examentekeningen die ik moest maken waren best pittig. Ik kreeg een plaatje, van een colbert met een kraag en een revers, die ik op schaal moest uitwerken. Voor het lingerie examen kreeg ik een plaatje van een bustier. Ik was in de volle overtuiging (nergens op gebaseerd) dat ik een tekening van een bodystocking 'met schulprand' zou moeten tekenen. Maar ik kreeg een plaatje van een bustier. En die bustier... daar had ik bij het leren niet zo heel veel aandacht aan besteed. Het eerste half uur van het examen was ik kwijt aan peinzen hoe ik in hemelsnaam deze tekening aan moest vliegen. Ik had werkelijk geen idee en ik wilde bijna gaan huilen omdat ik dacht dat ik hier volledig door het ijs zou gaan. Ik besloot om gewoon maar wat te gaan tekenen, omdat ik anders echt in tijdnood zou gaan komen en gaandeweg het tekenen snapte ik welke richting ik op moest. Voor de kenners onder ons: ik moest een bustier tekenen, zonder beugels, op het grondpatroon van een bh met beugel. Het leek mij een onmogelijke taak. Toen ik het examen inleverde antwoordde ik op de vraag of het gelukt was: Of ik zit honderd procent fout, en ik ben gezakt. Of ik zit bijna 100 procent goed, en ik ben geslaagd. Het werd het laatste.
Het examen bestond verder uit het beoordelen van de gemaakte kledingstukken. Ik had gekozen voor een een colbert met cape en een bh en een slip. Natuurlijk zelf ontworpen, op eigen maat, en volgens de juiste technieken genaaid. Daarnaast werden de opleidingsmappen met de uitgewerkte huiswerkopdrachten beoordeeld.
Voor het lingerie examen scoorde ik 3x een 9. Voor de module 'coupeuse1' scoorde ik een 7.5, een 9 en een 9.5. Trots als een aap met 7 lullen natuurlijk op zulke cijfers. Hier kon ik alleen maar van dromen. Ik mag mezelf nu costumière noemen. Nog 1 module te gaan, dan ben ik coupeuse.
Dit was is mijn mantel met cape. geïnspireerd op een ontwerp van Alexander McQueen. Natuurlijk volgens de exameneisen voorzien van paspelknoopsgaten, paspelzakken en een sjaalkraag. De stof heb ik lang over getwijfeld. Ik was bang dat de jeansstof een beetje een 'shabby'-look zou geven aan het geheel. Maar omdat ik de stof geheel verstevigd heb met manteldoek, kreeg de stof juist body en werd het een mooi geheel. De knopen heb ik ook zelf gemaakt en die zijn dan weer gedecoreerd met een stukje kant uit de doorschijnende onderrand.
De inspiratie voor de BH en de slip kreeg ik uit een ontwerp van Victoria's Secret. Met name het geplooide deel in de BH (wat ook weer terugkomt in het zijpand van de slip) en de met rij met (ook weer handgemaakte) knopen vond ik erg leuk in dit ontwerp .
Het was reteveel werk. Maar het was het waard. Ik heb ontzettend veel geleerd van dit proces. En heel veel steun en vertrouwen gehad van mijn lieve en altijd in mij gelovende docent Renée. (Ik móet haar naam gewoon even noemen, ik ben haar zo ontzettend dankbaar!).
Bij dit blog hoort een krachtig liedje. Omdat ik, vind ik, echt heel goed heb laten zien waar hard werken en doorzetten toe leidt. En waarom ik dan kies voor Beat It van Michael Jackson? Het is niet omdat ik zoveel met de muziek van Michael Jackson heb. Maar het is een krachtig nummer. En het gaat mij in dit nummer vooral om de gitaarsolo. RIP Eddie van Halen. He's running with the devil now...
Ze vindt er niks aan, aan 17 zijn in het jaar 2020. 'Ben ik eindelijk op een leeftijd dat ik dingen mag, kan het nog niet'. Ze had een groot feest in gedachten. Het wordt nu vanavond een feestje met 4 personen. Ik vind het wel sneu voor haar. Ze verheugt zich volgens mij al een jaar op dit liedje: ' You are the dancing queen, young and sweet only seventeen'.
Maar eigenlijk hoop ik dat ik vanavond kan aanhaken op haar feestje om mijn examenfeestje te vieren. Zaterdagochtend beginnen mijn examens voor de opleiding tot coupeuse. Ik ga op voor 2 examens dit jaar. Lingerie en Coupeuse deel 1. Als ik slaag voor de module lingerie dan mag ik mezelf costumière noemen. Ik heb echt heel hard gewerkt de afgelopen tijd om mijn examenstukken op tijd af te ronden. Het is altijd meer werk dan je denkt. En ieder jaar komt er gewoon een huilbui voorbij omdat ik zo ontzettend moe ben, en zo klaar met het moeten en gewoon rust wil en niet ieder vrij moment met mijn examenstukken bezig wil zijn. We gaan het zien. Ik ben in ieder geval tevreden over de stukken die ik moet inleveren. Ik hoop dat de examencommissie dat ook is.
En ongeacht de uitslag: volgende week laat ik de foto's zien!
De een heeft het misschien meer nodig als de ander. Maar ik hou ervan als ik weet wat er komen gaat.
Ik heb iedere dag hetzelfde ochtendritueel. Ik ontbijt al jaren met havermoutpap en koffie met sojamelk.
Ik hou van protocollen. We gaan al meer dan 25 jaar naar dezelfde plekken op vakantie.
Als ik moet rijden naar een plek die ik niet ken dan kijk ik op streetview zodat ik dingen kan herkennen als ik er ben. We roepen hier in huis al jaren: mijn zoon heeft het label, maar feitelijk ben ik de grootste autist. Ik krijg echt errors in mijn hoofd als ik niet kan voorspellen hoe dingen gaan.
En dat is misschien ook wel het fijne aan muziek. Je weet, van de liedjes die je kent tenminste, precies wat er komen gaat. En van de liedjes die je niet kent is het soms voorspelbaar wat er gaat volgen. En juist als er dan een live-versie is van een nummer waar lange solo's aan worden toegevoegd bijvoorbeeld, maakt dat de muziek juist weer verrassend en spannend. Daar krijg ik dan weer géén error van.
En zo kom ik op een liedje waarbij ik zelfs na vaak luisteren nog naar moeilijk kan voorspellen waar het heen gaat.
Het gaat om Time to Give van White Lies.
De eerste helft is oké. Het nummer begint een beetje (sorry voor de makers) als 13 in een dozijn.
Maar in de tweede helft heeft een opvolging van modulaties die alle kanten op gaan. En ik word er helemaal in meegezogen. Grappig dan weer, dat ik het ondanks de onvoorspelbaarheid een heerlijk nummer vind.
Overigens geeft het dozijn ook errors bij mij. Net als het gros. Wat is 144 nou voor raar getal? Doe dan 10 of 150. Historisch gezien is het allemaal te verklaren. Maar het is toch niet meer van deze tijd?
Ik hoorde een nummer op de radio waarvan ik dacht dat het van Eddie Vedder was.
Maar ik kende het nummer helemaal niet. En soms vond ik de stem ineens ook niet op die van Eddie Vedder lijken. De gitaar paste ook niet helemaal bij hoe ik de muziek van Eddie Vedder of Pearl Jam ken.
Het was meer een Chris Isaak-achtige gitaar. Of zoals je hem ook in de muziek van Danny Vera zou kunnen horen. Zo'n lekker Americana soundje.
Nou ja... wat bleek... Gelukkig kreeg ik de afkondiging mee... het was Eddie Vedder niet.
Het bleek The White Buffalo te zijn, ik had het snel op een kladje genoteerd. Een singer-songwriter met een hele lekkere stem en een fijne sound. Nog nooit van gehoord, maar leuk, weer eens wat nieuws ontdekt.
