Och, ik weet nog dat dit nummer zo enorm binnen kwam tijdens het hardlopen een paar maanden geleden. Het was in november. Ik heb hem toen ook al in de zwijmel gezet. God, wat voelde het toen zwaar. Ik zat heel slecht in mijn vel en was compleet overprikkeld.
Ik had allemaal rare klachten die achteraf denk ik gewoon verband hielden met totale overprikkeling van mijn zenuwstelsel.
Een stijve nekspier, maanden. Jeuk op mijn bovenarm, veroorzaakt door een beknelde zenuw in mijn nek. Een beknelde zenuw in mijn been, wat zorgde voor een doof gevoel en tegelijkertijd een rusteloos gevoel in mijn been. Ook maanden mee rondgelopen. Kaakklemmen. Klachten waarvoor je niet naar een dokter rent, maar die rete-irritant zijn. Natuurlijk slecht slapen. Door die stomme klachten. Maar ook door spanning en onrust in mijn hoofd. Buiten en in de auto vaak mijn zonnebril op omdat het licht te fel was.
Ik moest knopen doorhakken. Vooral voor mijn werk. Maar uit loyaliteit heeft dat proces te lang voor me geduurd.
Het 'release me' (bevrijd me/ laat me los) van Eddie Vedder klonk voor mij als een soort gebed. Als een wanhoopskreet.
Ik wilde dat ik op de golf mee kon drijven, waar het me ook mocht brengen, maar voor mijn gevoel zat ik vast in een soort draaikolk.
Ik heb in die tijd vaak verzucht dat het me zo heerlijk leek als alles even stil kwam te liggen.
Het werk, de opleiding, alle uitjes, verjaardagen, afspraken met vrienden, het huishouden, het gezin draaiend houden, willen sporten.
Het was (op het werk na) allemaal leuk, maar het was gewoon teveel.
Ik kon niet kiezen wat voorrang had. Dus ging ik maar door met alles.
En toen was daar corona. En vond ik een nieuwe baan. En nam ik ontslag.
En daardoor zat ik twee maanden thuis. En kon ik alleen maar thuis zijn en op mijn gemak afwikkelen van alles wat mij overprikkeld had. En dat ik zo uitgebreid kon afwikkelen, dat was een zegen. Hoe k*t die corona ook was. Is.
Vorige week kwam tijdens het hardlopen dit nummer weer voorbij en ik dacht aan die keer in november, toen dit nummer zo binnen kwam. Ik realiseerde me hoe anders ik nú in mijn vel zit.
Ik ging de laatste weken niet lopen om mijn hoofd rustig te krijgen. Mijn hoofd was als rustig als ik ging lopen. En dat is een fijn gevoel hoor!
Alle stomme kwaaltjes (nek, arm, been, kaak) zijn weg. Ik raak niet meer in de stress als ik mijn zonnebril vergeet. Ik val in slaap als ik mijn kussen raak. Het juk wat ik in november met me mee droeg is weg. De enige spanning die ik nog had waren de zenuwen voor mijn eerste werkdag op nieuwe werk. (Na 11 jaar werken op dezelfde plek vond ik de overstap best een groot ding, en hoe langer ik deze maanden thuis zat, hoe groter die stap in mijn hoofd werd). En ik was ook wel bang om weer terug te vallen naar hoe ik me in november voelde nu alles (werk, opleiding, sociale dingen) ineens allemaal weer van start gaat.
Mijn eerste werkdag is inmiddels achter de rug. En die is me 100 procent meegevallen. Het was gewoon leuk! Dus dat is een hele geruststelling en bemoedigend voor de komende tijd.
En ik hoop nu dat ik het herken als ik terug dreig te zakken in dat gevoel en dat ik nu (eindelijk eens een keer) heel verstandig wel op tijd zelf op de rem ga staan.
Dus... geheel tegen mijn eigen regels in (de Zaterdagse Zwijmel kent eigenlijk geen regels) plaats ik dit nummer nog een keer in de zwijmel, en geniet ik ervan dat ik me zoveel lekkerder in mijn vel zit , of eigenlijk, in mijn hoofd zit, dan een paar maanden terug.
I see the world, feel the chill
Which way to go, windowsill
I see the words on a rocking horse of time
I see the birds in the rain, ohh
Oh, dear dad, can you see me now?
I am myself, like you somehow
I'll ride the wave where it takes me
I'll hold the pain, release me
Oh, dear dad, can you see me now?
I am myself like you somehow
I'll wait up in the dark for you to speak to me
How I've opened up, release me
Release me, release me dad, release me
Meezwijmelen? Plaats hier je link.
