Ook het laatste concert dat dit jaar gepland stond gaat niet door. Vandaag kreeg ik te horen dat het concert van Nightwish in Antwerpen uitgesteld is. Ik had nog even goede hoop dat het volgende week door zou gaan, maar ook in België worden de maatregelen strenger. Ik moet nu wachten tot november 2022.
Ik schrijf goede hoop. Maar eigenlijk was het ook vrees. In deze tijden in een vol sportpaleis? En dan een besmetting oplopen en dan achteraf zeggen: 'Dat was een beetje dom?!' Maar ja... gekochte kaartjes is zuur geld, een concert is supertof en het zou ook weer een fijne avond worden met Kleine Tas. Ik hoef nu het besluit niet meer te nemen. En ach... het zou een zitconcert worden. We zouden pas laat aankomen dus hoogstwaarschijnlijk achter in de zaal geplaatst worden. Dat past toch niet bij Nightwish? Daar hoor je voor het podium te staan! Ik hoop voor volgend jaar op betere tijden.
Dus daarom: vandaag een 10 minuten durend spektakel in de zwijmel van 'onze Floor'.
Er was weer een leuk aftellijstje deze week: de Top 1000 van Radio Veronica. Vooral de laatste dag is altijd genieten. Hoe lager de cijfers, hoe mooier de muziek. En de muziek wordt dan ook vaak wel steeds steviger.
Op mijn werk is een kleine radio-vete gaande. Normaliter staat Sky-radio aan. Maar daar draaien ze nu om de paar nummers een kerstliedje en dat trek ik echt (nog) niet. Dus we zijn zoekende naar wat nieuws. Op Q-music en 538 wordt teveel gekletst en daar raak ik overprikkeld van de muziek. Veronica vind ik wel leuk, maar ook een hoop gezwets. Radio 2 ben ik als ongeveer de enige voorstander voor. Kink is voor mijn collega's en de patiënten sowieso geen optie. Dus we vonden een compromis bij de Begische Nostalgie zender. Deze week switchten we dus naar Radio Veronica en vandaag had ik de muziek heel zachtjes gezet, zodat ik toch alle nummers kon horen, zonder dat het storend zou zijn dat de muziek op zijn tijd best stevig was. En het is gelukt. Ik wist een soort van tactisch volume te kiezen.
Ook dit nummer van Coldplay kwam voorbij. En ondanks dat Coldplay zeker niet mijn favoriete band is, heb ik toch een zwak voor dit mooie nummer. De zin: 'Nobody said it was easy' is het afgelopen jaar vaak in mijn hoofd voorbij gekomen. Want jemig... wat was het een weg om tot hier te komen!
Vorig weekend is er een soort van wonder gebeurd: mijn huis is af gekomen!
Er zijn nog veel i's waar puntjes op gezet moeten worden, maar alle zware klussen zijn klaar.
Vorige week appte mijn vader of ik nog hulp kon gebruiken. Hij kwam het weekend logeren zodat hij me twee dagen lang door de laatste loodjes kon helpen. Zaterdagmorgen stond ik om 6 uur op om de warmteblazer aan te zetten om het laatste gestucte muurtje nog te laten drogen. Natuurlijk kon ik daarna van de zenuwen niet meer slapen en ben ik maar begonnen aan de laatste klussen. Om 10 uur haakte mijn vader aan. Rond etenstijd 's avonds waren we klaar met het schilderwerk en begonnen we alvast met een randje laminaat. De buurman kwam op het lawaai af en om 23.00 uur stonden ze nog buiten te zagen en heb ik ze echt tot stoppen moeten manen omdat het echt te laat ging worden.
Op zondag tegen een uur of twee was de huiskamer 'gelamineerd' en besloot de buurman dat ik nog een pak laminaat moest halen bij de bouwmarkt, zodat hij ook de gang nog door kon leggen. Ik was kapot tegen die tijd... maar ja...hij bood het aan... en ik zou gek zijn als ik zijn aanbod niet aan zou nemen. Zondagavond was de conclusie: het is af! Oké er moeten nog plinten, lampen, dingen aan muren en dozen uitgepakt worden... maar dat is het grote werk niet meer. Ik kan zitten in een schone, frisse, opgeruimde woonkamer. Op een bank. Wat een zaligheid!
De komende weken ga ik uitrusten. Ik ben nog steeds aan het landen in mijn nieuwe leven. En nog zeker niet gesetteld. De komende weken zal ik jullie vervelen met de eerste opzetten van mijn examenproject (de galajurk) en met het opstarten van mijn eigen atelier. Want ook daar is de afgelopen weken tussen de bedrijven door hard aan gewerkt.
Nobody said it was easy. Maar deze hobbel heb ik toch maar mooi genomen! Met dank aan alle lieve mensen om me heen die mij geholpen hebben om deze hobbel te nemen!
Ik heb de laatste weken een beetje last van vorig jaar. In die zin dat ik veel moet denken aan hoe de situatie een jaar geleden was. Over hoe mistig de toekomst was. Hoe zou mijn huis eruit gaan zien? Waar zou ik gaan wonen? Zou ik het allemaal kunnen alleen? Hoe zou ik me gaan voelen als ik zonder partner door het leven zal gaan? Ik vond het liedje: Boulevard of Broken Dreams toen heel toepasselijk. Een weg van gebroken dromen is er zeker geweest. Maar eenzaam heb ik me nooit gevoeld op die weg. Althans... er waren kleine momentjes. Maar een lange periode van mezelf eenzaam voelen? Die heb ik gelukkig niet gekend. Het is wel vaak heel stil in huis. Vorig jaar kwam het plaatje dat ik alleen, ook zonder de kinderen, in een huis zou wonen, in mijn hoofd nog niet voor. Het is echter wel de realiteit geworden. Het maakt mijn leven wel overzichtelijk. Als ik klaar ben met voor mezelf denken en voor mezelf zorgen, dan is er verder ook niemand meer die wat van me vraagt. Maar ook dat maakt het stil in huis.
Dit weekend komt mijn vader over om me te helpen met de laatste klussen hier in huis. De laatste muren worden gesausd. En in zijn tempo kunnen we vast wel beginnen met laminaat leggen. En dan kan ik eindelijk mijn woonkamer inrichten. Lekker bankhangen zonder tegen vieze muren, vloeren en plafonds aan te moeten kijken. Alles lekker schoon en vrij van stof. Ik kijk er zo naar uit. Hoe dichter het eindpunt nadert, hoe ongeduldiger ik word.
Ik kom vandaag echt met het meest foute liedje wat in de afgelopen tijd voorbij is gekomen. Ik ben gewoon helemaal murw, moe en appelig van de afgelopen weken. De wekker die iedere ochtend gewoon altijd een paar uur te vroeg af gaat. Het huis wat ik af wil hebben, maar wat toch écht nog een paar weken gaat duren (geduld is een schone zaak). De maatregelen die vrijdagavond weer aangekondigd zijn. Het concert wat zaterdag niet doorgaat. Echt... het treft ons weer allemaal. En sommigen gewoon echt keihard. Maar ik word er nu toch echt wel verdrietig over hoe we hiermee als maatschappij, als land, als wereld om moeten gaan.
Nou ja... laten we gewoon maar even lachen om dit liedje. Om de man die vast en zeker zijn 'intense-blik-in-de-camera' thuis voor de spiegel heeft geoefend. Vraag me niet hoe en waar dit liedje voorbij kwam deze week. Ik had het echt verbannen naar de diepste krochten van mijn geheugen. Maar het was écht ook wel weer een hele dikke 'Oja!!!' toen ik het liedje hoorde.
Het is een beetje laat voor de zwijmel. Meestal heb ik de zwijmel op vrijdagavond wel klaar staan. Maar ik moest na mijn werk gelijk door naar het poppodium en nadat ik op een soort afterparty was, in aangeschoten toestand mijn dronken zoon tegemoet fietste in de stad (hij is een weekend thuis! Wat een heerlijkheid en gezelligheid!), en omdat ik nu zaterdagochtend uit wil slapen, flans ik toch nog even in het holst van de nacht een zwijmel in elkaar. Het lijkt wel of ik er een soort van vrijgezellen bestaan op na houd... maar ook dit klinkt allemaal weer spannender dan het is. Voorlopig kruip ik straks nog heel kuis, en ook echt kuisverrot na een drukke werk en klusweek, gewoon allenig in mijn bedje.
En de zwijmel? Ik was deze week in de ban van de Kink1500. Het aftellijstje van de alternatieve radiozender. Dit nummer kwam daarin voorbij. En op de één of andere manier kwam de laatste weken een paar keer op mijn pad. En ik vind hem zwijmelwaardig.
