Nee....
Ik zou dit nog wel even vol kunnen houden. De dagen vliegen nog steeds voorbij.
Als ik (zonder wekker) wakker word dan kan ik altijd kiezen tussen nog even blijven liggen, gelijk boodschappen gaan doen nu er nog weinig mensen in de winkel zijn, een stukje wandelen of hardlopen, beginnen aan een huiswerk-opdracht of lekker lummelend beginnen met een bakkie koffie. Naarmate de tijd verstrijkt kies ik steeds vaker voor het laatste.
Er is altijd wel een wasje te draaien of te vouwen. Strijkwerk is er niet veel nu we allemaal thuis zijn.
Ik zie altijd wel wat te stofzuigen, een vaatwasser uit of in te ruimen, een onkruidje weg te halen, of een plantje dat juist water nodig heeft.
Als ik niks te doen heb dan pak ik een boek of ga ik lekker een stukje fietsen. Of zwemmen, de afgelopen dagen. Bij ons achter in de plas. Heerlijk.
Morgen gaan we voor het eerst met de loopgroep het bos weer in. Ook weer fijn dat dat weer kan.
Nog anderhalve week voordat alles weer gaat draaien. Werk. Naailessen. De hele rimram.
En hoe dichterbij alles komt, hoe minder zin ik heb om thuis nog iets nieuws beet te pakken.
Het lijkt alsof de druk me afremt.
Ik heb een beetje plankenkoorts, denk ik. Ik heb er zin in dat alles weer gaat draaien. Maar ik zie er eigenlijk ook wel een beetje tegenop.
Gisteren was mijn dag niet.
Ik stond op met een hoofd dat maar niet scherp wilde worden.
Maakt niet uit, ik ben nog vrij, dus ik hoef ook niet scherp te zijn.
Ik had om 10.00 uur al zes keer van alles uit mijn handen laten flikkeren.
Ik kwam overprikkeld terug van boodschappen doen.
Ik liep te zuchten om niks en te steunen om alles.
In zo'n geval kan ik gewoon maar het beste een stukje gaan rennen. Dat helpt altijd.
Sterker nog: ik word gewoon door mijn gezin een soort van naar buiten gestuurd :-).
Tijdens het lopen probeerde ik te analyseren waar het gevoel vandaan komt.
Is het onrust omdat ik 3 juni met een nieuwe baan ga beginnen? Vind ik het (te) spannend?
Vind ik het naar dat mijn overzichtelijke leventje voorbij gaat zijn?
Ben ik het zat dat ik continu thuis mensen om me heen heb?
Komt het doordat er volgende week toch weer iedere dag afspraken in de agenda staan die me afhouden van de dingen die ik wil doen?
Is het frustratie omdat ik ieder naadje van het project dat ik naaide uit moest halen en nog een keer moest doen?
Ik weet het niet. Misschien een combinatie van.
Feit is, dat het altijd fijn is met mijn hoofd in de (op deze dag ijskoude) wind, de muziek in de oortjes, tijdens mijn rondje om de plas.
En dat ik 'genezen'terugkwam.
Ik had weer moed om verder te gaan met mijn project.
En tadaaaaaa! Mijn eerste lingerieset is af!
Het is de eerste die ik 'voor het echie' maakte.
De afwerking (vooral bij de beugels) laat nog te wensen over. Maar dat zal een kwestie van oefening zijn die de kunst moet baren.
En hij zit echt heel lekker. En dat is mooi, want ik heb hem op eigen maten getekend.
Ik hoop dat ik nog wat kan oefenen voordat ik hier in oktober examen in kan gaan doen.
En nu het liedje. Want het is de Zaterdagse Zwijmel!
Ik heb, naar aanleiding van een leuk voorvalletje deze week, gekozen voor Binnen van Marco Borsato. Ik stapte met mijn zoon, ja, de metalhead, in de auto om hem weg te brengen en Binnen van Marco Borsato was op de radio. Hij zei: 'Hoe vaak ik deze niet geluisterd heb!!!!' En ik was flabbergasted. Mijn metalhead die naar Marco Borsato luistert? 'Ja', zegt hij, 'dit is gewoon een heel fijn nummer'.
Ik zei: 'Dit kan geen toeval zijn! Weet jij dat dit mijn liedje voor jou was toen ik zwanger was van jou?' Hij wist het niet. Kennelijk had ik het hem nooit verteld maar had hij het wel meegekregen. Maf hè?
'Binnen' was in die tijd heel vaak op de radio. Ik zie me nog gaan in mijn autootje. In het holst van de ochtend in de kou, op weg naar het ziekenhuis waar ik destijds werkte. Knabbelend aan wat droge creamcrackertjes omdat ik verder niks kon verdragen. Mijn hemel, ja die creamcrackers. Ik was het bestaan ervan alweer vergeten.
Net als warme vanillevla (in de avond) heb ik die na mijn zwangerschap nooit meer gegeten.
De tekst vond ik ontzettend toepasselijk in mijn prille zwangerschap en hij raakte me altijd. En zonder dat iemand me hoorde in de auto kon ik hem keihard meebrullen.
Open mijn ogen En kijk om me heen Alles lijkt veranderd Mijn buik doet raar en ik voel me vreemd En ik vraag me af wat dit gevoel veroorzaakt heeft Mijn gedachten lijken zelfs niet meer van mij Ik kan mezelf niet vinden En de reden dat ben jij
Je bent binnen Binnen in mijn hart Binnen in mijn ziel Van binnen Binnen sinds de dag Dat ik voor jou viel Binnen Binnen in de droom Die ik met je wil beginnen Je bent binnen Binnen
(open mijn ogen) Het leven werd door mij alleen geregisseerd Maar zonder iets te zeggen (met mezelf te overleggen) Heb ik alle rollen omgekeerd En ik vraag me af waarom ik doe wat ik nu doe Maar het antwoord op de vraag komt niet van mij Ik Iijk gek te worden En de reden dat ben jij
Dus... ik vond het een mooi momentje zo samen met mijn zoon in de auto, samen meezingend met een liedje dat totaal niet binnen ons genre ligt.
Morgen is het moederdag.
Daarom kom ik vandaag met een liedje over een moeder.
Het nummer is zéker géén ode aan een moeder.
In de film/rockopera The Wall van Pink Floyd is de moederfiguur een overbezorgde moeder die er mede voor zorgt dat de hoofdfiguur (Pink) een muur om zich heen bouwt die ervoor zorgt dat hij uiteindelijk psychisch vastloopt.
En precies dat is waar ik als moeder mee worstel. Daarom raakt dit nummer mij altijd zo.
Die continue balans tussen waar laat ik het vieren, waar hou ik controle. Waar laat ik ze struikelen, waar neem ik dingen uit handen?
Wat voor mijn zoon een goede aanpak is, is dat voor mijn dochter juist niet.
En hoe voorkom ik dat de een lijdt onder de aanpak van de ander? Ik heb hier al vaker over geschreven. En ondanks dat Jip intussen volwassen is, is de opvoeding zeker nog niet klaar.
Jip is er één met een redelijke gebruiksaanwijzing. Altijd al geweest. Er zijn in zijn jeugd maar een paar docenten/begeleiders geweest die zijn gebruiksaanwijzing niet nodig hadden. Die waren zeldzaam en goud waard. Degenen die de gebruiksaanwijzing wel nodig hadden, die konden er ook meestal niks mee. Ik voelde me op de lagere school vaak zo'n 'heb-je-haar-weer-moeder'. Vaak gesprekken met leraren over dingen die niet lekker liepen in de klas. Of eigenlijk gewoon over pestgedrag van klasgenoten waarvan ik toen al wist dat het hem zou schaden. Achteraf neem ik het mezelf kwalijk dat ik daar niet dagelijks bij de leraar heb gestaan. Ik heb het gevoel dat ik daarin niet genoeg heb gedaan. Aan de andere kant heb ik hem juist veel uit handen genomen. Had ik hem vaker zijn hoofd moeten laten stoten om het probleemoplossend vermogen te stimuleren? Of was hij daar juíst meer op vastgelopen? Was ik niet zo'n overbeschermende moeder? Of gaf ik hem toch juist wat hij nodig had?
Janneke is er één die overal doorheen lijkt te fietsen. Maar dan heb ik bij haar vaak weer het gevoel dat we haar minder aandacht gaven dan aan Jip. Janneke kan ik ook wat losser laten. Zij heeft een goed verantwoordelijkheidsgevoel. Heeft over het algemeen haar zaakjes goed voor elkaar en maakt (meestal, ze is en blijft een puber :-) verstandige keuzes. Maar dan nog vraag ik me af hoe streng ik moet zijn. En zal ze dan niet het gevoel hebben dat wij minder om haar geven omdat we haar meer haar gang laten gaan dan Jip? Of ben ik bij haar ook overbezorgd omdat dat nu eenmaal de modus is die ik als moeder bij Jip aangenomen heb?
Pffff.... Ik maak het mezelf soms zo moeilijk hè, met al die vragen. We doen als moeder toch allemaal maar een dotje, zoals ze dat hier in het zuiden zo mooi uitdrukken? En ik gok dat mijn moeder dat ook zo deed. En ik had toch ook geen betere kunnen treffen.
Ik heb er weleens een gesprekje over hoor. Of ik niet teveel of te weinig heb gedaan.
Of ze meer nodig hadden. En dan vertellen ze me dat ik het over het algemeen best wel goed doe :-) .
En dat vind ik al heel wat. Ondanks al die steken die ik voor mijn gevoel heb laten vallen.
En daarom vind ik, ondanks dat moederdag gewoon eigenlijk maar commercieel gedoe is, deze speciale dag toch ook gewoon wel leuk. Ik krijg toch even een blijk van waardering. Ze steken moeite in cadeautje, in wat liefs. Het cadeautje van Janneke hebben we eerder deze week samen in het tuincentrum uitgezocht: 'kies maar mama. het is jou feestje'. Jip bestelde een cadeau waaruit blijkt dat hij het jammer vindt dat we voorlopig de festivals en concerten gaan missen.
De tijd zal het leren. De vragen die ik nu stel zullen vast ooit beantwoord worden.
Ik heb gekozen voor een versie van een live-optreden in Berlijn in 1990 met Sinéad O'Connor, ondanks dat ik her origineel prachtig vind. Maar in deze versie gebeurt veel. Veel extra muziekinstrumenten, meerdere zangers. Deze vond ik gewoon de leukste om naar te kijken van alle versies die op Youtube stonden. En het is gewoon ook een hele mooie uitvoering.
Gek, dat ik dit nummer nog niet eerder heb geplaatst in mijn zwijmelrubriek.
Ik ken het, en ik vind het prachtig. Maar ik weet er eigenlijk niks van.
Mijn dochter speelt het vaak op de piano. En ook dan is het fijn om naar te luisteren.
Maar was het een hit? Wanneer kwam het uit? Waar ken ik het van? Wie zingt het? En wat is The Cinematic Orchestra?
Nou ja... de oplossing is heel banaal. Ik ken het omdat het onder de kerstcommercial van de Plus in 2017 zat, blijkbaar. Zucht...
Over een met liefde gebouwd huisje gesproken:
We mogen weer naar ons huisje bij zee! We mogen er nog niet slapen, maar overdag mogen we er weer lekker zijn.
15 maart was ik daar voor het laatst. Dat was de dag dat de horeca dicht ging, de dag voor de 'lockdown'. Ik werd midden in een grote snoeiklus ziek en ik dacht: weet je wat? Ik maak de rest volgende week wel af.
De takken liggen nu nog in het gras. En de bomenrij is maar voor de helft gesnoeid. Het zal intussen wel vol in het blad zitten.
Kunnen we dit jaar tóch nog de meidoorn zien bloeien. En de rhododendrons? Zullen die al in bloei staan? Het gras zal wel aan een maaibeurt toe zijn. Het zevenblad zal de perkjes overwoekerd hebben. Toen ik er 15 maart was bloeiden de narcissen nog. Zullen nu de pioenen die ik van mijn zus kreeg in de bloei staan? We gaan het allemaal zien!
Lekker even een dagje in een andere omgeving. Dat is er sinds 15 maart niet van gekomen.
Ik denk dat heel Nederland hem wel heeft gehoord, de zucht. Die zucht van onze premier.
Ga er maar aan staan, het nemen van de besluiten en het brengen van deze boodschap, afgelopen dinsdag.
Een zucht geeft lucht. Ik heb wat afgezucht de afgelopen maanden.
De zucht brengt me bij een nummer waar ook zo'n mooie zucht in zit.
Ik heb het nummer op mijn hardloopplaylist staan, dus ik heb deze zucht al vaak voorbij horen komen. Voor de zucht moet je wel even geduld hebben... hij komt pas na 4 minuut 40 voorbij.
Het nummer 'Where did you sleep last night' is gespeeld door Nirvana bij de MTV Unplugged Session in december 1993.
Het nummer is (zo las ik toen ik op dit nummer googelde) niet een nummer van Nirvana zelf.
Het is een oud volksliedje, samengesteld uit "In the Pines" en "The Longest Train".
Eén van de eerste bekende opgenomen versies is van Lead Belly.
Ik vind het leuk om deze versie ook even te laten horen:
Nog even terug naar Nirvana en The MTV Unplugged Sessions: ze zijn echt het bekijken waard. Ik kijk ze nog regelmatig terug. Vooral die van Nirvana dus, maar ook die van Pearl Jam en George Michael vind ik fantastisch. En nu ik de lijst nog eens bekijk zie ik dat ik er heel veel ook nog niet gezien heb! Ik heb weer wat te doen de komende tijd.
En let bij deze vooral ook nog even op de drummer. Prachtig hoe een piepjonge Dave Grohl heel geconcentreerd en zachtjes het drumstel beroert. Zo beheerst zien we hem niet vaak op het podium.
afbeelding van NPO3 FM
Er zal een hoop gezucht zijn de afgelopen tijd in de wereld. En er zullen nog vele zuchten komen.
Ik hoop dat we met zijn allen ons aan de afgesproken maatregelen kunnen houden.
