Zwijmelen op Zaterdag: Black Thunder

Vorige week was ik met mijn zoon, het langharig tuig, in Tilburg. Poppodium 013.

Hij heeft me al vaker verrast met bijzondere muziek en kwam nu ook weer met een band die hij zelf heel graag wilde zien, maar mij niets zei. The Hu. Mongoolse Folk Metal. 
Dus ik liet me weer verrassen. En het pakte goed uit. Want het was echt heel bijzonder en mooi. 
Eem imposant drumtoestel, 2 zelfs, meen ik me te herinneren, op het podium, en bijzondere muziekinstrumenten. 

Gelukkig waren we vroeg vertrokken en op tijd, want heel Tilburg lag op de schop. De borden voor de parkeergarage konden we niet volgen vanwege de wegopbrekingen. Toen we eenmaal een plekje hadden gevonden in de woonwijk moesten we eerst 500 meter lopen naar een betaalautomaat, om er daar achter te komen dat parkeren €16,50 kostte. Nou, dat vertik ik dus hè? Daar haal ik liever een keer wat drinken voor in de concertzaal. 
Toen besloten we om te parkeren bij het spoor. Dan maar een stuk lopen. Maar de pijltjes leidden ons naar een P alleen voor personeel. 
Uiteindelijk hebben we toch de garage vlakbij gevonden, we waren inmiddels 3 kwartier later, en hevig overprikkeld zijn we bij 013 aangekomen. 
Echt... ik moet wel een hele goede reden hebben wil ik de binnenstad van Tilburg nog een keer op willen zoeken. 



Maar The Hu. 
Het is een vrij jonge band. Opgericht in 2016. 
Hun succes brak door nadat ze hun clips op Youtube plaatsten. 
Hu is het mongoolse basiswoord voor mens. 
Heel bijzonder vind ik het strijkinstrument: de morin khuur. En natuurlijk het typische keelgeluid waar ze mee zingen. Ze zingen vooral over de mongoolse tradities. Zelf noemen ze hun stijl: Hunnurock, vernoemd naar de Hunnen.

Deze zomer zullen veel Nederlanders kennismaken met The Hu: ze treden op op Pinkpop. Dus als je er bent en je wilt iets biijzonders zien en een echte strakke, goed georganiseerde band zien, je kans is daar!  

Wil je meezwijmelen? 

Plaats hier je link: 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Sleeping Sun

Het gebeurt weleens dat je tickets koopt voor een concert en als je dan je agenda later bekijkt staat de week ineens vol muziek. 
Afgelopen zondag mocht ik met vriendin Kleine Tas eindelijk, na twee jaar uitstel naar Nightwish, in Antwerpen. 
Dinsdag was Tilburg aan de beurt. Met mijn Langharig tuig naar Mongoolse Folk Metal: The Hu. Daarover hoop ik volgende week meer te vertellen. 
Vrijdagavond had ik vrijwilligersdienst bij het poppodium. Er was Hiphop. Sommige dingen moet je je gewoon ook voor af kunnen sluiten :-). Hier ga ik ook geen blog aan wijden :-). 

Eerst Floor en Nightwish. 
Floor Jansen volg ik al wat jaartjes, getipt door mijn zwager die ooit vertelde dat er een Nederlandse zangeres met een gouden stem zingt in een Finse metal band. 
Een paar jaar geleden maakte zo ongeveer heel Nederland kennis met Floor Jansen toen ze meedeed aan het televisieprogramma De Beste Zangers. Ze vertolkte toen onder andere The Phantom of The Opera met operazanger Henk Poort. 

Floor dus, met haar prachtige stem. En haar prachtige verschijning. En haar krachtige uitstraling. En haar fantastische kostuums. 
Een week of 3 voor het begin van de tour van Nightwish werd er borstkanker geconstateerd bij Floor. Ze werd geopereerd en ik verwachtte dat het concert voor de 3e keer op rij (lang leve de corona vorige keren) uitgesteld zou worden. Maar nee hoor. Daar stond ze gewoon, zondagavond, op het podium, met de band, in Antwerpen. 




Ik heb het eerste uur alleen maar gehuild. Zo mooi was het. Zo enorm was ik onder de indruk van de kracht van deze vrouw. Ik weet niet wat er met me gebeurde. Ik denk ook dat de sluizen van de afgelopen twee jaar even open moesten. Misschien was het ook omdat ik moest denken aan mijn moeder. Zij heeft het niet gered met de diagnose borstkanker en die avond voelde ik ook het missen van mijn moedertje.
Het was ook om Floor zelf, die na het derde nummer moest huilen... (Het was bij het nummer Sleeping Sun). En het was de sfeer in de zaal, het publiek, die ontzèttend supportive was naar Floor en de band. 
Het respect was voelbaar! 

Kleine Tas en ik hebben echt keihard genoten.
Om half 11 was het concert alweer afgelopen en konden we weer op tijd thuis zijn. 
Kónden... want dat gebeurde niet. We namen de verkeerde stampvolle tram naar de verkeerde kant van Antwerpen, en mochten een extra ritje met een desolate lege tram weer terug naar het Sportpaleis om  op een verlaten perronnetje moederziel alleen te wachten op een tram die ons wel weer bij de auto zou brengen. Nou ja... we waren gelukkig samen, en samen zijn we niet gauw bang. 

Het was een avond die de geschiedenisboeken in gaat. 

Ik heb hierboven een mooie, officiële versie van Sleeping Sun. 

Hieronder plaats ik een slechte opname van het concert in Antwerpen, die wel heel goed de sfeer van de avond weergeeft. 
En de foto's heb ik zonder toestemming gepikt van Kleine Tas.

Wil je mee zwijmelen? Plaats hier je link:

 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: On the road again

Jullie hebben nog een paar etappes Pieterpad te gaan hoor... Nu maak ik mijn verhaal hier ook af ook hoor, of jullie nou willen of niet. 

On the road again... lalalalalalala road again....
Ook zo'n zinnetje dat soms als een mantra in mijn hoofd zat tijdens een wandeletappe. 

Ik was geëindigd in Hardenberg... de plaats met het lelijkste gemeentehuis wat ik ooit gezien heb. Smaken verschillen. Maar een gouden gatenkaas is niet het idee wat ik heb bij een mooi gebouw. 
Vandaag zou ik van Hardenberg naar Ommen lopen. 
Het verslag van deze dag: 

Etappe 9 Hardenberg-Ommen 21 km

Vandaag was de laatste 'wisseldag' van deze vakantie. Wekker op 6 uur. Vroeg op, tent inpakken, en naar Hardenberg voor de laatste lange etappe van deze vakantie. (De etappes die ik hierna nog doe zullen wat korter zijn).
De route door het Vechtdal was mooi. De Vecht is maar een klein riviertje, maar kan enorm buiten zijn oevers treden. Daarom zijn in het gebied rond Hardenberg oude meanders hersteld, meanders aangelegd en gebieden aangewezen als overloopgebied. Hierdoor is een groot natuurgebied ontstaan met fiets- en wandelpaden en daar mocht ik doorheen.

Vechtdal

 
De eerste koffiestop was in zo'n leuk zelfbedieningshuisje.

Typisch voor deze streek: de schuren met een glazen driehoekje in de nok 

Nog leuker was de, onder Pieterpatters, inmiddels beroemde toetjestafel die daarna volgde. 
In een koelbox staan toetjes klaar, met een geldkistje ernaast. En voor een eurootje kun je even lekker rusten en je eiwitten aanvullen. 

Het beroemde toetjesbankje. Zo'n leuk initiatief

Zelhem gepasseerd, een prachtig brinkdorpje. Veel bos gezien, mét schaduw, wat heerlijk was vandaag. Ik trof een gezellig loopmaatje die vroeger coupeuse was, en nu in de zorg werkte, precies andersom als mijn loopbaan, dus al kletsend schoten de kilometers, zélfs over 'De Sahara' voorbij.
Ommen bereikt!
Overigens in Ommen ben ik geheel tegen mijn principes en autistische trekjes in van het pad af gegaan. 
Ik moest door het centrum van Ommen en er was braderie. 
Ommen... het meest toeristische plekje in die streek. Midden in de zomer. Met temperaturen tegen de 30 graden... ik heb ervoor bedankt. Zoveel prikkels kon ik niet aan. 
Lang leve google maps die je in een rechte streep vanaf de rand van het dorp naar het station brengt. 

De Sahara. Het deed met deze temperaturen zijn naam eer aan. 

De etappe morgen zou Ommen-Hellendoorn zijn maar deze bewaar ik even tot een andere keer. Hij gaat dwars over de (bloeiende!) heide. Daarbij: 21 km bij 34 graden is geen pretje. En bovendien niet risicoloos als je alleen loopt.

 
Ik ben daarom doorgereden naar Holten om de 3 etappes te lopen die daarna nog volgen. Die zijn maar rond de 15 km. Als ik dan om 8 uur vertrek ben ik rond het middaguur terug.
Zaterdag, voordat ik naar huis rij, wil ik dan nog even terugrijden naar de heide, om even rond te wandelen. Want de bloeiende heidevelden wil ik eigenlijk toch niet missen.

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: road to nowhere

 

Vandaag weer een terugblik naar een etappe van het Pieterpad deze zomer. 

Ik was gebleven in Coevorden, waar ik in de buurt op een camping overnachtte. 
Mijn vriendin Bianca, met wie ik een paar etappes had gelopen, was de dag hiervoor weer naar huis gegaan dus ik liep alleen weer verder. 

Etappe 8, Coevorden-Hardenberg 19 kilometer

Vandaag vroeg op na een ijskoude nacht. Ik had mijn hoodie, joggingsbroek en wollen sokken voor de zekerheid al klaargelegd en ik eindigde de nacht weer als zwarte mummie.

 
Tot nu toe heb ik steeds enorm mazzel gehad met de treinen. Ook nu kwam ik weer 3 minuten voor vertrek van de trein naar Coevorden op het station in Hardenberg aan. Een rit van 9 minuten. Teruglopen naar Hardenberg kost een halve dag. Daar ga ik niet te lang over nadenken.

Het was weer een fijne, afwisselende route vandaag. Voor het eerst na 3 dagen wandelen met Bianca liep ik weer alleen. En ik moet zeggen: ik loop meer in het hier en nu dan toen ik begon.
Ik was toen echt bezig met de afstand, en of ik het wel zou redden en hoe ver het nog tot het eindpunt is. Nu weet ik dat mijn lijf het sowieso gaat redden, ik heb er vertrouwen in gekregen dat ik het eindpunt wel haal en dat het met de logistiek van het heen en weer reizen ook wel goed komt, en dat komt het genieten onderweg ten goede!

 

Drentsche Poort

 
Toen de zon eenmaal op was begon de dag warm.
Ik passeerde de poort van Drenthe (kunstwerk van gestapelde stenen), wat betekent dat ik Drenthe uit liep en Overijssel binnen liep. Eerste rustpunt was bij het roze bankje. Lekker in de schaduw. Helaas geen koffie.

 

Niet veel later trof ik een terras aan de Vecht, het was intussen half 12, en omdat ik zonder koffie vertrokken was, én de koffie er zo lekker was, trakteerde ik mezelf op wel twee kopjes koffie! Toe maar hoor!

Interieur van het café

In de loop van de dag kwam er gelukkig wat bewolking. Ik ben mooie dorpjes gepasseerd.
Gramsbergen had een hele mooie oude dorpskern. De oude dorpsschool van Ane was eveneens mooi.

De oude dorpsschool van Ane

Met een kennis had ik er erover dat er vaak mantra's in onze hoofden kwamen tijdens het lopen. Of zinnen uit domme liedjes.
Ik had als wijze mantra vandaag urenlang Dedemsvaartweg in mijn hoofd.
Ik passeerde wegwijzers met Dedemsvaart en het viel mij op dat ik daar automatisch het woordje 'weg' achter plakte. Net als 'plein' achter Almelo. Dat heeft te maken met bus 23 die ik vroeger nam in Den-Haag: 'Dedemsvaartweg', werd er dan omgeroepen in de bus. En 'Almeloplein'. Een hoofd zit raar in elkaar.

"Dedemsvaartweg, Dedemsvaartweg, Dedemsvaartweg..."

Een weiland voor zonnepanelen. 

Nog altijd veel ooievaars in de weilanden. En veel rode zakdoeken en omgekeerde vlaggen bij boerderijen. Ik geloof ook dat ik een béétje begin te begrijpen hóe ver Den-Haag en de politiek zijn als je hier de leegte en de uitgestrekte akkers en weilanden ziet.

En als ik de berichten hoor is het Pieterpad zó populair dat je struikelt over de Pieterpatters. Als ik er vandaag 8 ben tegengekomen, is het veel. Het is zo rustig hier dat ik zojuist acuut overprikkeld raakte toen ik mijn avondeten kocht bij de Lidl.
Ik heb mijn auto op weg naar de camping weer vol getankt. De ov-pas is weer voorzien van saldo. Ik ben weer klaar om verder te gaan.

Als zwijmel vandaag hierbij: We're on the road to knowhere, uit de jaren 80 van de Talking Heads. 
Omdat ik eigenlijk deze etappe meer in het hier en nu was, en niet zo bezig was met het einddoel vind ik dit nummer er heel toepasselijk bij. 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats hier je link: 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Devil's Bride

 

Ik weet niet meer hoe ik kennis maakte met de muziek van Matt Andersen. Het kwam waarschijnlijk gewoon een keertje voorbij en ik besloot om deze grote Canadees in de gaten te houden. 

Ik nam me voor om naar zijn optreden te gaan als hij een keer in Nederland zou zijn. Toen ik zag dat hij in het land zou zijn had ik een oproepje gedaan onder mijn vrienden wie er met me mee wilde gaan, en vriendin M. meldde zich. Gezellig! 

Gisteren trad hij op in Lantarenvenster in Rotterdam. En hij was goed! Wat een dijk van een stem. Wat een mooie klank had zijn gitaar. Het gemak waarmee hij zijn gitaar stemde tussen de liedjes door. (Hij brak drie snaren, en de laatste brekende gitaar kreeg een grote 'fuck' van hem mee tussen de lyrics van zijn liedje door). Leuke interactie met het publiek. En het publiek was fijn! Ze kwamen écht om te luisteren. Geen slap geouwehoer om me heen. 

Het was een fijne avond! 

Ik werd er door Iris Papilio op gewezen dat in november 2012 de eerste Zwijmels op Zaterdag gepubliceerd werden. Dat is al 10 jaar geleden!
Ik ben destijds in december aangehaakt met mijn eerste zwijmel. 
Zoveel mooie muziek is er voorbij gekomen. En het leuke is dat er muziek voorbij komt die ik anders nooit gehoord zou hebben. 

Vind je het leuk om mee te zwijmelen? 
Plaats hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter