Zwijme;en op Zaterdag: Blieve Loepe

Vandaag blik ik terug naar de op één na laatste etappe van het Hildegard von Bingen Pelgrimspad die we in april liepen.

Stromberg-Bingen
Bijna 20 kilometer.

 
De laatste echte lange etappe.
Wat een euforische dag was het vandaag!
We hadden de laatste echte etappe van ongeveer 20 km op het programma staan we zagen er een klein beetje tegenop. 20 km in de heuvels is best ver.

Maar... gewoon beginnen. Blieve loepe, om Rowwen Hèze maar eens aan te halen. En dan komen we er vanzelf.
We begonnen, voor het eerst op Het Pad, met een langzame stijging in plaats van met een steile. Ook wel eens fijn.

 
We kwamen bij een piepklein dorpje waar een klein kerkje stond, en daar konden we een stempel zetten in onze pelgrimspas. De rest van de route hebben we alleen maar natuur gezien. 

De boterham aten we bij gebrek aan bankje op de grond. Het lukte me daarna zelfs om zonder hulpmiddelen weer overeind te komen.

Tas plukt weegbree voor op brood 

We kwamen door een heel leuk stukje bos waar overal gezichtjes in de bomen zijn gemaakt. De laatste etappe loopt zo anders.... weemoed en euforie gingen hand in hand vandaag. En de laatste 5 kilometer kreeg ik vleugels voor mijn gevoel.

 De eerste blik op de Rijn was ook wel even een momentje voor me. We hebben meer dan 30 jaar langs de Rijn, in dit Rijndal gekampeerd, en bij de Rijn aankomen voelt als een soort van thuiskomen. 

Na de eerste blik op de Rijn was het nog een uur wandelen naar het eindpunt in Bingen.
Het einpunt was een beetje een anticlimax.

Het eindpunt was bij de Bahnhof. Niet op een mooi pleintje in de Altstad ofzo.

Voor de binnenstad moesten we nog een brug over, een stuk lopen en daar had ik even geen zin meer in. Ik wilde in Sanct-Goar, 30 km verderop, waar we dus altijd kampeerden een pizza gaan eten, en ik had afgesproken voor een kop koffie met Simona und Nicola, de voormalig eigenaren van de pizzeria.

 
Daarbij, Bingen was me, na al die stilte in de natuur, veel te druk met al die mensen en het verkeer. Kortom: wegwezen en op naar Sanct-Goar.

 
Ik vond het fantastisch om over de Rijnoever naar Sanct-Goar te rijden en om even terug te zijn op de plek waar zoveel herinneringen met het gezin en de familie liggen.

Morgen gaan we terug naar Bingen. Daar lopen we nog een tourtje langs dingen die te maken hebben met Hildegard, steken we over met de pont naar Rüdesheim en zullen we uiteindelijk uitkomen bij de Beentjes die daar als relikwie bewaard worden.

 
We hebben gewoon heel dat fakking pad volbracht. Met al z'n sneeuw, hagel, regen, glibberige afdalingen, modderige paden, stomme klimmetjes, maar ook met al z'n verrassingen, mooie natuur, mooie vergezichten, en mooie momenten en inzichten.

 
Ik ben blij dat ik dit pad niet alleen liep. We kwamen soms hele dagen geen mens tegen in het bos. En ik ben blij dat ik Kleine Tas naast me had. Altijd maar doorgaan. Altijd de moed erin houden. Altijd verdieping zoeken.

 
En dankbaar dat onze lijven het zonder noemenswaardige blessures konden volhouden.
We zijn moe en voldaan.

 
En het pad heeft ons gegeven wat we zochten en wat we nodig hadden.
En dankjewel Hilly, voor alles wat we tegenkwamen en dat je ons al die tijd naar het eindpunt hebt geleid!

Nog even ter herinnering dit bankje. 
Een hele persoonlijke herinnering, 
Maar hier was wel even mijn breekpunt van deze tocht. 

En ja, ik weet... ik plaats deze zwijmel 2 dagen te vroeg. Maar zaterdag ben ik de hele dag op pad. Dan start ik met de Camino Brabant.

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats dan hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Maria, Maria

Vandaag blik ik terug op een etappe van het Hildegard von Bingen Pelgrimspad die we in april liepen. 

Etappe 7 Dalberg-Stromberg
Ongeveer 15 km.

Ik begon niet heel lekker aan deze etappe. Ik had heel slecht geslapen. Tot 3 uur ieder uur op de klok voorbij zien komen. Ik zag er tegenop. De buienradar had de hele dag regen voorspeld, en maar weer een graad of 6. Was strontchagerijnig met een ochtendhumeur ver below zero. Maar gelukkig zijn we samen en hebben we samen een doel: morgen aankomen in Bingen, en de dag erna bij de Beentjes van Sint Hildegard.

 
Dus hop.... toen om 7 uur de wekker ging toch maar onder de douche gesprongen en me klaar gemaakt voor de etappe van vandaag. Deze etappe was eigenlijk 20 km. Maar we hadden met de rustdag gisteren vast een kilometer of 5 van deze etappe gehad.

 
De truc met de auto's: met 2 auto's naar eindpunt Stromberg rijden. 1 auto laten staan. Met de andere auto samen terug naar het startpunt om straks na de etappe met 1 auto weer terug te rijden van het eindpunt naar het startpunt om de auto daar weer op te halen. Het is en blijft een puzzel .

Eerst wachten in de auto tot de buienradar zei dat de ergste regenpiek voorbij zou zijn. 

 

In Dalberg mochten we gelijk klimmen richting de burcht. We hebben me daar toch een partij strakke beentjes als we eind deze week klaar zijn! We hebben heel veel geklommen de afgelopen weken.

 


Bij de burcht haalden we onze eerste stempel van vandaag en liepen we even rond bij de burcht. Zo fijn dat we zo vroeg in het seizoen de attracties nog niet met toeristen hoeven te delen. We liepen daarna door een stuk bos waar de hellingen bezaaid lagen met omgevallen bomen. Eén grote ravage in het bos.

 
En we keken, na de Hexen-kruidenbijeenkomst van gisterenavond, met hele andere ogen naar de planten. We zagen zoveel wat eetbaar was! Hele maaltijdsalades stonden er aan de rand van het pad! Zo leuk! Hoe meer je weet, hoe meer je ziet. Dat is met alles zo. En dus ook met plantjes en kruiden in het bos.
In deze etappe kwamen we veel Maria-verering tegen. Kapelletjes, ook voor andere heiligen.

 


En de (van binnen prachtige kerk) van Spabrücken is het eindpunt van een Maria pelgrimspad. Hier haalden we onze tweede stempel. Het altaar is gebouwd om een zwarte madonna uit 1400. 



Verder is er in de dorpjes niks te beleven. Alles is dicht. Geen horeca. Geen winkels. Geen openbare toiletten. Misschien dat het in het zomerseizoen wat levendig is, maar we moeten het echt hebben van meegenomen broodjes en onze thermosflesjes thee.

 
We hadden vandaag echt 4 seasons in one day. Hagel, regen, sneeuw, koud.
Maar we waren dankbaar voor de droge momenten en soms kwam de zon er zelfs even bij. Kleine Tas wist zelfs een positieve draai aan de hagelbui te geven: hagel stuitert van je af, dus je wordt er minder nat van dan van regen .

 
Doordat er op het eerste stuk van de etappe zoveel te zien was, deden we 2 uur over de eerste 3 kilometer. We zagen weinig wijnbouw vandaag. Wel weer meer bos. En het bos is zoooo prachtig fris groen op dit moment!



We passeerden Schöneberg. Bij een oud huis was ook weer een stempelpost. Daar kwam een man naar buiten lopen met een gastenboek, en hij vroeg of wij er, als pelgrims, wat in wilden schrijven. Hij wees ons op de kruidentuin bij de kerk, die ook open is, zei hij.
We bezochten in de hagel de kruidentuin, herkenden ook weer veel van gisteren, en gingen daarna even een rondje door de kerk.
Op een bankje aten we nog een broodje, niet in de zon, maar wel in de droog, dat was al heel wat. We kwamen langs een Mariakapelletje en vonden stempel 4. Na een laatste stukje prachtig bos liepen we ons eindpunt, Stromberg binnen. Bij de kerk vonden de 5e stempel. Het ging hard met de stempels vandaag!



We waren echt moe maar voldaan na de etappe van vandaag. De kou, de buien, regenjas aan, regenjas uit.... het zit met het weer echt niet mee. Maar het wandelen is heerlijk, en we hebben ook echt een hoop lol met elkaar. En ook mooie gesprekken. Want zo'n pad nodigt toch ook uit tot bezinning.
Morgen de laatste lange etappe: 20 km naar Bingen. Daarna volgt nog 1 kortere en dan zit het er alweer op.
De voorspellingen voor het weer zijn iets vriendelijker morgen.

"Vakkenvullen"

En de zwijmel van vandaag? 
Een liedje over Maria. Omdat het vandaag toch wel een Mariapad was. Er wordt gezongen over een hele andere Maria dan die we vandaag steeds zagen in de kerken en kapelletjes. Maar ik vond de associatie wel leuk. 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats dan hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Witches Song

Vandaag blik ik terug op een etappe van het Hildegard von Bingen Pelgrimspad, die we in april liepen. 

Deeletappe 7
Braunweiler-Dalberg.

Nog geen 7 kilometer.


Vandaag hadden we zogenaamd rustdag. De volgende etappe is weer rond de 20 km. En daar hadden we vandaag gewoon echt geen zin in. We hadden een rondleiding geregeld in een kerk (waarover straks meer). De kerk was gisteren gesloten, maar er hing een telefoonnummer op een prikbord dat we konden bellen als we er toch in wilden, dus dat hadden we gisteren geregeld. Na de rondleiding gingen we 20 km gewoon niet redden. En we hadden behoefte aan rust. Dus we besloten van de volgende etappe een klein stukje (5km) vandaag al te lopen, zodat we morgen nog maar 15 hoeven.

 



Dus.... vanmorgen om 9.45 uur bij de Bartholomeuskirche in Waldböckelheim afgesproken. Omdat we wisten dat er een relikwie lag, de tweede halswervel van Hilly (Hildegard von Bingen dus), wilden we er toch gaan kijken. Dat kon dus op afspraak, en die afspraak was vanmorgen. 

Toen we aan kwamen, liepen er alleen maar vrouwen de kerk uit. Er was juist een dienst afgelopen voor medewerkers van de kinderopvang. De gids vertelde dat na de tweede wereldoorlog de glas in lood ramen zijn vernieuwd en dat er was besloten dat ze op de de nieuwe ramen van de kerk alleen maar sterke, vrouwelijke heiligen af zouden beelden. Natuurlijk stond Sint Hildegard erbij. Maar ook de eerste heilige uit Canada. Een heilig verklaarde indiaan. En dat voelde toch weer een beetje een soort van ongemakkelijk.

 

Het relikwie van Hildegard ligt daar omdat de abt ooit had verteld dat Hilly in Waldböckelheim geboren was en dat daarom die kerk belangrijk was. Maar achteraf blijkt de geschiedenis anders te zijn. Tas en ik zijn het pad gaan lopen met Hildegard en alle sterke vrouwen uit de geschiedenis in ons achterhoofd, en dat juist deze kerk de vrouwen aandacht gaf, maakte voor ons de cirkel mooi rond. En ook toepasselijk, de halswervel: Hilly was een vrouw met ruggengraat. 

 
Het was een prachtige zonovergoten dag, en rustdag, dus we besloten na de rondleiding in de kerk in de tuin op ons terras lekker even een bakkie te doen. Het pad loopt nu bij wijze van spreke door de achtertuin, dus alles is goed aan te rijden.

 
Rond een uur of twaalf waren we met de auto's op het eindpunt van het stukje dat we wilden lopen. De truc met de parking bij begraafplaats of sportveld (we werden hoog, hoger, nóg hoger de bergen in gestuurd naar het sportveld) lukte niet, dus dan maar de auto gewoon langs de weg geparkeerd. Mocht gewoon, zei een inwoner.

 
Met auto twee naar het eindpunt van gisteren, het startpunt van vandaag: Braunweiler.
Daar kwamen we bij een woonhuis een briefje tegen waarop vermeld stond dat er vanavond een soort kruiden-zoek-heksen-fanclub was.
Natuurlijk helemaal in ons straatje, en in de geest van Hilly, die ontzettend veel van kruiden wist. Wij in ons beste Duits bellen en vragen of we nog aan konden sluiten. En hoera! Het kon!
We kregen een routebeschrijving waar geen touw aan vast te knopen was, maar we namen de gok dat de kosmos ons wel zou leiden .

 
Maar eerst moesten we nog naar Dalberg lopen, slechts 5 km, waar de auto stond.
Toen we het bos uitkwamen, kwamen we toevallig precies uit waar de auto stond. Er was een man die een praatje hield over zijn bezoekje aan Holland: Schlittschuhfahren (schaatsen) in Heerenveen. En er  was een kerkje, zowaar met een open deur, en toen we dat bezichtigd hadden was het al half 4.

 

 
Moesten we ons toch nog haasten, want om 18.00 uur werden we in de tuin van de dorpsheks verwacht. En we moesten nog eten en een was draaien. Dus we schoven lekker makkelijk een frietje (patat voor de mensen boven de rivieren) in de oven.

 
Op gevoel liepen we tegen half 6 in het dorp een beetje de goede kant op. In een klein dorp kent men elkaar. En de mensen aan wie we het vroegen wisten allemaal te vertellen waar de tuin van heks Heike was. We kwamen in een prachtige wilde tuin. We werden allerhartelijkst ontvangen. We maakten een rondje door de tuin. We aten lindeboomblad, plukten paardebloem, weegbree, brandnetel, appelbloesem, madelief, klaver, vergeetmenietje, braamblad, zevenblad, en met een heerlijke salade die door Heike was gemaakt, en broodjes, aten we dat met zn allen op.

 
Het was echt zo bijzonder dat dit op ons pad kwam en we hebben écht een hele leuke leerzame avond gehad met Heike en de Hexen-kruiden-fanclub.

 

 
Toen Heike ook nog met de ukelele een liedje ging zingen was het feest compleet.
Nou ja. Een rustdag is het niet geworden. Het was ver na 20.00 uur voordat we op de bank aan de koffie zaten. Maar we hebben echt weer mooie dingen beleefd vandaag!

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats dan hier je link 

. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: The day before you came

 

Het is een zeldzaamheid, godzijdank, de mensen die van het ene moment op het andere moment je leven binnenstappen en je bestaan volledig op zijn kop zetten. 

Vorig jaar op 1 juli had ik nog geen idee dat op 2 juli mijn leven hopeloos op zijn kop zou staan. 
Een achtbaan van emoties. Door de grond en door het plafond tegelijk. 
Wéken... wàt.... maanden zweefde ik op een roze wolk door het leven. 
Een niet te stuiten verliefdheid. 

Ik heb de afgelopen week vaak aan dit liedje gedacht: The day before you came.

 
De ene dag draai je nog je dagelijkse routine. En een dag later is je dagelijkse routine en de automatische piloot té ingewikkeld omdat je hoofd totaal in beslag genomen wordt door de aantrekkingskracht van die ene persoon. 

Het was mooi om dit, zo totaal onverwachts, maar zeer gewenst en out of the blue mee te maken. 
Ik word ook ontzettend melancholisch van dit nummer. 
Kon ik dat moment van die eerste ontmoeting nog maar eens overdoen... Die eerste heerlijke kus, zijn vingertoppen heel voorzichtig en verkennend over mijn huid... Het was magisch...

The day before you came.
Een ontzettend zwijmelwaardig nummer. 
Met daarbij een memento mijn moeder. Want zij luisterde ook ontzettend graag naar dit liedje. 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats dan hier je link! 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: The Bard's Song

Het is voorbij. Het is klaar. De Graspop Metal Meeting 2024.
Na 4 dagen in de bubble moest ik toch echt weer terug naar het echte leven. Wat was het mooi. Wat was het afzien. Wat was het gezellig!

Het was Graspop in afgeslankte vorm. De parkings waren gesloten vanwege de hevige regenval. Dat betekende dat we ook niet met de auto de camping konden bereiken.
Dus na lang twijfelen, wel kamperen/niet kamperen, wel/niet slepen met je spullen in pendelbussen, besloten we dat Bergen op Zoom het thuishonk werd, en dat we iedere dag op en neer zouden gaan naar Dessel.
Het ploegen, soms enkeldiep door de mudder was zwaar. Het nergens even lekker kunnen zitten/liggen was zwaar. Het alle dagen naar bed gaan toen het weer licht werd was zwaar. Maar wat waren de mensen gezellig. En wat was de muziek vet! En uiteindelijk de laatste dag: toch nog zon. Compleet met insmeren. En liggen en chillen. Op een vuiliszak, want modder was nog altijd overal.

 
Het was leerzaam. Ik heb ontdekt dat modder stinkt. Naar vieze prutslootjes.
Je hebt ook verschillende soorten modder:
Er is natte modder waar je tot je enkels inzakt, en waar met een beetje pech, je schoenen vollopen met water als je net iets te hard wegzakt. Je hebt droge modder. Dat is beter dan natte modder, maar daar zuigen je schoenen in vast. Het beste is de harde, platgetrapte modder. Maar die modder kan ook ineens weer veranderen in natte, enkeldiepe doorploegmodder.
Echt. Ik kan geen modder meer zien. Ik kan de geur níet meer ruiken.
Ik was blij dat ik iedere avond thuis een schone wc, een schone douche en een zacht bed trof. Maar dat we het kamperen nu niet beleefd hebben vind ik toch wel heel jammer.

Ik heb besloten dat ik volgend in de herkansing gaan. Dan alstublieft met een beetje meer zon!

Om even aan te geven: dit was de grasmat op dag 1, vóór de ingang van het festivalterrein. 

Op dag 2 zag de 'grasmat' er zo uit: 

En dat was niet alleen vóór de ingang, maar eigenlijk gewoon op het hele terrein. 

Maar dan ook nog even een zonnige foto van de laatste dag! 

En tja... wat moet je uit 130 bands, die ik lang niet allemaal heb kunnen zien, wat veelal 'een bak met herrie'is, kiezen als Zwijmel? 

Het is The Bard's Song van Blind Guardian geworden. 

Ik móest van Kleine Tas de tekst van dit nummer uit mijn hoofd leren, en toen ik er stond wist ik waarom.
Blind Guardian is in Duitsland veel populairder dan in Nederland. Ik heb een youtube gekozen van Wacken, een groot festival in Duitsland. Op dit filmpje is er veel meer publiek, maar het geeft aardig de sfeer weer van hoe het optreden op Graspop eruit zag. 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats dan hier je link: 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter