dinsdag 21 juli 2009

afscheid van onze 'stock-manager'

Zo, Natas, dan is nu toch de tijd daar gekomen dat wij binnenkort afscheid van elkaar moeten gaan nemen. We hadden graag nog een paar jaar ons werk willen doen, maar we begrijpen… Je hebt geen keus.
We zijn niet altijd even dikke vriendinnen geweest.

In je puberteit was je een beetje bang van ons. En later werden we je potentiele vijand.
Maar er kwam een tijd dat je ons voor eeuwig dankbaar was voor wat wij je hebben kunnen geven.
Met een jaar of 13-14 werd voor jou voor het eerst zichtbaar dat wij ons werk goed deden. Wat hebben we je laten schrikken. ‘s Morgens onder de douche vandaan, en merken dat er bloed op je handdoek zat. Je dacht nog: ‘hoe komt die bramenjam nou op die handdoek?’ De eerste keren ongesteld zijn waren geen pretje voor je. Wij lieten zien dat we goed waren in waar we voor gemaakt waren, en we lieten je hevig bloeden en krampen hebben. Die krampen hebben we er lekker in gehouden. Om je lekker een beetje te pesten, en je te laten beseffen dat wij er waren :-)

Na een paar jaar kreeg je een vriendje en werden wij met op allerlei manieren tegengehouden om te doen wat we moesten doen: Eitjes produceren was uit den bozen. 3 van de 4 weken in de maand kwamen er vreemde hormonen binnen die de boel saboteerden.

In ‘98 vond je het welletjes. Je was een beetje bang gemaakt door het overlijden van je tante en het overlijden van je moeder. Je was bang dat die hormonen op lange termijn kanker konden veroorzaken, en je stopte met de pil. Wij konden lekker ons gang weer gaan. We hebben mooie eitjes geproduceerd, en minder mooie, maar het allermooiste exemplaar hebben we bewaard voor de vakantie in 1999, op Kreta. En laat nou net dat ene allermooiste eitje het mooiste zaadcelletje treffen dat bij M.ike ooit is geproduceerd. Samen vonden ze een warm plekje in jouw baarmoederwand. Na 9 maanden kregen jullie een geweldig kind. Wat waren wij trots, dat wij aan de wieg hebben gestaan van alles wat dat mooie mannetje geworden is. Dat we toen een jaar lang op non-actief stonden vanwege de borstvoeding, vonden we helemaal niet erg. Jip groeide er goed van.

Na een dikke twee jaar kwam er net zo’n mooi eitje vrij als in ‘99. Ook die wisten jullie te vangen. Dit keer met een celletje zonder Y-chromosoom. En met dit exemplaar waren we even groots als met Jip. Tot onze schrik duurde de platlegging van de centrale een dikke 2 jaar! Maakt niet uit. Ook Janneke groeide goed op jouw melk.

Wat ons betreft had de rij kindertjes nog wel veel langer mogen zijn. Er is toch heel wat werk ‘verspild’. Maar we hebben er ook voor gezorgd dat je er jong uit bleef zien, dat je mooie vetjes kweekte op de juiste plaatsen, dat je nog geen rimpels kreeg. En om je te sarren deden we er nog eens een flinke portie stemmingswisselingen bij, zo vlak voor je menstruatie. En vooral toen je zwanger was, en de hormoonhuishouding in de war was…. We hebben ons rot gelachen! En ook een beetje medelijden gehad met Mike :-)

De laatste jaren deden we nog maar voor spek en bonen mee. We deden wat we moesten doen, ééns per maand een ei produceren, waar toch nooit wat mee gedaan werd, en af en toe gaven we met onze hormonen je nog een duwtje mee om te genieten van een stevig robbertje ehhh... bridge... om het zo maar eens te noemen! :-$

Dat we mogelijk niet je hele leven bij je zouden blijven dat weten we al een jaar of 10. Maar dat onze wegen ineens zo snel zullen gaan scheiden, dat valt ons ook een beetje rauw op het dak. De tumormarkers in je bloed zijn verhoogd. Of dat daadwerkelijk onze schuld is, dat durven we je ook niet te zeggen. Dat zijn processen, die draaien achter ons rug om. Ook wij zijn bang voor eierstokkanker. Kanker laat ons niet weten dat het in ons woekert. Het gebeurt zonder dat we het merken. En daardoor kunnen wij ook geen signalen afgeven, zoals pijn, of bloedverlies. Daardoor merkt niemand dat er iets aan de hand is. En als we dan wat merken, en signalen af kunnen gaan geven, dan is het al te laat. Dan is de kanker zo aanwezig, dat er niets meer aan te doen is. Het laat zich ook maar moeilijk opsporen. Het wordt niet voor niets ‘the Silent Lady-Killer’ genoemd (het lijkt wel de naam van een spannende film…).

We weten hoe je over ons denkt. Haat en liefde. Die liggen ook bij eierstokken dicht bij elkaar. Wat heb je ons gehaat, als wij ervoor zorgden dat je precies weer midden in de vakantie ongesteld was. En wat heb je ons lief gehad, toen bleek dat we je 2 mooie kinderen konden geven. En wat was je bang van ons, toen je hoorde dat Elly overleed aan kanker op de eierstokken en dat dezelfde eierstokken ook borstkanker kunnen veroorzaken. En ook wij hebben de afgelopen weken jouw enorme angst en onzekerheid kunnen voelen. Nee, Tas, wij kennen onze plaats, en begrijpen je besluit.
Vorige week hebben we voor de laatste keer nog 1 keer gedaan wat we moesten doen: zonder dat we wisten dat het de laatste keer zou zijn hebben we nog 1x een ei geproduceerd. En volgende week laten we je voor de laatste keer nog een keer bloeden.
Tenzij de operatie lang op zich laat wachten, dan krijgen we nog 1 extra kans.
En als wij weg zijn dan neemt je lichaam een loopje met je. Je krijgt rimpels Het vel gaat hangen. Je vet blubbert uit. Je wordt grijs. Je krijgt opvliegers. Minder zin in sex. Stemmingswisselingen… je zal nog eens naar ons terug verlangen. Maar ook nooit meer ongesteld: wat zal dat een zegen voor je zijn!

En wij? Wij zullen waarschijnlijk in mootjes gehakt in een petri-schaaltje en onder de microscoop belanden bij de patholoog-anatoom. Of misschien wel bij studenten in de les… je wordt immers geopereerd in een universitair ziekenhuis. Daarna belanden we op een grote hoop afval. Samen met een berg …. Nou ja, laten we daar maar niet over nadenken. Het zal helaas geen eerbiedige, elegante en dames-waardige plek zijn :-(.
We hebben het best getroffen met jou. We hebben twee keer mogen laten zien waar we goed in waren. Je hebt altijd goed voor je lichaam, en dus ook voor ons gezorgd, en we waren blij dat je toch ook wel blij met ons was.

Nu nemen we afscheid. Het valt voor jou niet mee. Maar het is goed zo. Wij kunnen je ook niet zeggen of het de juiste keuze is, en of het noodzakelijk is, maar ook wij zeggen: BETTER SAFE THAN SORRY.
We wensen je nog een lang en gelukkig leven toe!

Liefs,
je Ovaria

woensdag 15 juli 2009

het meisje met de eierstokjes

Vandaag mocht ik dus eindelijk bij de gyn langskomen.
Een Belg, dus Mike kon hem goed verstaan :-)

Hij maakte zich dus zorgen om de stijgende bloedwaardes (de tumormarkers).
Het hoeft dus niet te duiden op eierstokkanker, maar het kán wel.
Het kan ook betekenen dat de buik op een andere manier geprikkeld is, maar dat is nu even niet de vraag.
Hét grote probleem met eierstokkanker is dus dat het geen klachten geeft. En het laat zich moeilijk opsporen. Je kan het dus opsporen door echo, en door de labwaardes te meten. Met de echo, zo legde hij uit, kun je weleens iets missen. Het is alsof je als het ware door een mat-glazen plaat de buikholte in kijkt, En dan kun je dus weleens wat missen. Net als de bloedwaardes. Een verhoogd ca 125 ( dat is dus de waarde waar het om gaat) kán duiden op eierstokkanker, maar ook op iets anders, of soms op niets.

Als één van deze parameters dus afwijkende waardes geeft… dan moet je dus wat doen. Je kunt wachten tot het zich herstelt. Maar hoelang moet je wachten? En ben je dan misschien niet te laat?

Het advies om de eierstokken te laten verwijderen had ik anders toch op mijn 40ste gekregen.
Argument om ze nog te behouden zou zijn: het nog even uitstellen van de overgang. Het grote probleem is dat er botontkalking optreedt op het moment dat de overgang zijn intrede doet. En hoe later dat is… hoe beter. Maar….. wat winnen we daarmee? 3 jaar… ( ik ben nu 37)
Elly (de zus van mijn moeder) overleed aan deze ziekte toen ze 37 was.
En met zijn argument: ‘better safe than sorry’ kon ik het alleen maar grondig eens zijn.
De arts raadde om deze reden aan, nadat hij me nogeens ge-echood had, en had geconstateerd dat hierop écht niets afwijkends te zien was, om nogmaals goed te overwegen om de eierstokken nu al te laten verwijderen.

Morgen komt 'mijn casus' in het teamoverleg. En als het team zijn mening deelt, dan word ik binnen nu en een paar weken opgeroepen om mijn eierstokken preventief te laten verwijderen.
Zo, nu het hier zwart op wit staat, hakt het er toch wel een beetje in. Ik wil niets liever dan mijn kinderen groot zien worden, en ik wil zelf ook heel graag nog een paar jaar mee, dus ja, better safe than sorry!
Ik heb ze niet meer nodig, mijn gezinnetje is compleet.
Maar ik ga daarmee wel direct in de overgang.
Maar ook .... nooit meer mijn 'regels' ( om maar eens een Belgische uitdrukking te gebruiken voor ‘de maandelijkse stonde’ :-) )

Vrijdag word ik teruggebeld. En dan hoor ik of en wanneer er geopereerd gaat worden, of dat er mogelijk sprake is van een plan B.
Voor nu ben ik vooral opgelucht dat er vooralsnog geen sprake is van een kwaadaardigheid... maar het idee dat ik met een paar weken mijn eierstokjes misschien kwijt ben.... daar moet nog even een knop voor om 
Eerst maar op vakantie hoor, heb ik de dokter gezegd. En dat vond hij ook een heel goed plan !

maandag 13 juli 2009

Als wij binnenkort buro jeugdzorg op ons dak hebben...

.... dan komt het doordat Jips juf melding heeft gedaan van het volgende ;-):  (Dit is écht erg hoor... ik durf het bijna niet te vertellen...)
Jip kreeg laatst zijn opstellenschriftje mee naar huis. Leuk om te lezen denk je dan... dan zie je een beetje welke fantasieën in het koppie van die knul rond gaan.
Er gaan veel opstellen over draken en bloed en Star Wars en T-Rexen. Dat kan ik helemaal volgen: dat past helemaal bij Jip.
Soms moeten ze een stukje schrijven over een bepaald onderwerp. En bij het onderwerp 'Ruzie' schreef Jip, tot mijn grote schaamte :-$ het volgende:


Ruzie
Mijn papa en mama maakten ruzie.
Papa zei fakjoe en mama zei K*t en ik was erbij. Mijn papa vond het belangrijk dat ik erbij was.


Ik schoot heel hard in de lach toen ik het las, maar ik ging me tegelijkertijd ook héél erg schamen.
Ik weet dat M.ike en ik vorig jaar een keer ruzie hebben gehad, dat Jip daarbij was, dat wij toen geen aardige dingen tegen elkaar gezegd hebben en dat we daarna tegen Jip sorry hebben gezegd en uitgebreid met Jip hebben besproken dat dit niet oké was. Maar ik weet ook dat er daarbij géén woorden als f*ck you en k*t gevallen zijn.  En ik snap al helemaal niet hoe Jip erbij komt dat papa het belangrijk vind dat hij er bij moest zijn. Waarschijnlijk bedoelt Jip dat papa het heel vervelend vond dat hij bij die ruzie aanwezig was.

Maar.... als wij dit lezen, dan heeft de juf het ook gelezen. En wat moet die nu wel niet denken???? Ik durf haar gewoon niet meer onder ogen te komen. Ze zal wel denken... dat lieve stille moedertje, maar ondertussen.....!

Jip zegt dat de juf het niet heeft gelezen. Dat kan; er staat geen commentaar of correctiestrepen bij, dus er is nog hoop. En de juf heeft me er ook nog nooit op aangesproken.:s
Hmmmm.... hier blijkt toch wel uit de de ruzie toch wel indruk heeft gemaakt op zijn tere kleine-jongenshartje....

Wat ben ik blij dat het maar een opstel van 3 zinnen was... wie weet wat er anders nog meer in had gestaan :-(
Jullie weten wat ze zeggen hè? Over kinderen en dronken mensen.....

dinsdag 7 juli 2009

eieren voor mijn geld kiezen?

Eigenlijk had ik hier een jubelberichtje willen plaatsen, met daarin de mededeling dat het allemaal even spannend geweest is, maar dat het allemaal loos alarm was. Misschien draait het daar uiteindelijk nog wel op uit, ik hoop het, maar de angst dat het allemaal nog een staartje krijgt, groeit.

Vanwege de familiegeschiedenis word ik dus scherp in de gaten gehouden door de artsen in de Daniel in Rotterdam. 2 keer per jaar controle en foto van de borsten, 1 keer per jaar op audiëntie bij de gyn. Normaal gesproken zie ik die bezoekjes min of meer als een bezoekje bij de tandarts. Met het verschil dat de gyn een iets intiemere holte inspecteert en de stoel iets minder comfortabel ligt, ga ik daar altijd een klein beetje een zenuwachtig gevoel naartoe. En na de controle zegt de dokter dan weer: Alles is in orde mevrouw, blijf uzelf goed controleren, tot over een jaar ( of over een half jaar, als het de borsten betreft).

De laatste paar keer was het telkens bal. Eerst was de foto niet goed te beoordelen, en moest er aanvullend een echo gedaan worden. Vervolgens toch maar een MRI-scan. Toen voelde de dokter een  knobbeltje en wilde ze er een punctie van doen. Op zich allemaal oké, maar dan wordt het pas écht spannend. Verder  niks aan de hand, zo lang de uitslag maar goed is, en je na een paar keer diep zuchten weer door kunt gaan met je leven.

Bij de gyn doen we altijd een echo en bloedprikken. Het bloed wordt gecontroleerd op de aanwezigheid van tumormarkers. En een verhoging daarvan kán betekenen dat er sprake is van eierstokkanker. Kán.... maar dat hoeft niet.... De uitslag van de echo krijg je gelijk. Voor bloed geldt: Geen nieuws goed nieuws. De echo was oké. Maar een dikke week later lag er op vrijdagmiddag een brief in de bus. Of ik over 6 weken het bloed over wilde laten prikken. Na het wekend gelijk gebeld. De waarden waren licht verhoogd. Oké, nog geen zorgen. Keertje overprikken dan maar. (Kan ik ik gelijk van de last een lust maken en een bakkie doen bij een vriendin van boven de rivieren :-d)

Gisteren heb ik gebeld voor de uitslag. En daar waar ik er echt van overtuigd was dat het allemaal wel weer in orde zou zijn, waren de waardes helaas weer gestegen. Vandaag heb ik de gyn gesproken. Over een week wil hij me zien, en bespreken wat we doen met deze waarden. We gaan ze natuurlijk niet blijven prikken totdat ze vanzelf weer dalen. Hij had het er ook over dat hij wilde bespreken of het wijs was om de eierstokken preventief te verwijderen. De kans op eierstokkanker haal je daar direct mee weg, de kans op borstkanker verminder je daarmee in mijn geval van 1 op 4 tot 1 op 10 (als ik het allemaal goed heb onthouden). En da's dan ook mooi meegenomen.

De familie is genetisch onderzocht. Het BRCA-1 en BRCA-2 gen is nooit ontdekt bij ons, maar gezien het vóórkomen op jonge leeftijd in de familie worden wij toch als een gevalletje erfelijk beschouwd. Was het gen nu wel gevonden, dan hoefde ik er niet over na te denken... dan was alles al weg geweest. Maar nu is het verhaal weer zo dat het niet zo hoeft te zijn, en dat alles berust op ongelukkig toeval.

Nou... het feit dat de echo goed was neemt een groot deel ongerustheid weg. En het feit dat de gynaecoloog alarmfase 3 niet laat draaien ook. Maar  mijn nachtelijke transpiratiesessies (3 keer per nacht een schoon shirtje is heel normaal) zinnen me helemaal niet.
Het feit dat mijn tante (Elly) 37 was toen ze overleed aan eierstok kanker (net zo oud als ik nu ben.... ik moet er werkelijk niet aan denken....) zorgt er ook voor dat ik ervoor moet waken dat mijn gedachten geen rare bokkesprongen gaan maken...
En ja... als er wat aan de hand is, dan heb je het niet over een griepje, maar is er serious trouble....
En ik hoef denk ik ook niet te vertellen dat ik het ook erg jammer vind dat ik mijn moeder hier niet even over kan bellen, om de zorgen mee te kunnen delen....
Nou... wordt vervolgd.
Ik maak me nog geen ernstige zorgen, maar ben er voorlopig weer een weekje zoet mee: voldoende stof tot nadenken :-(