Ze maakten een groepswhatsappje waarop ze avonden en avonden zoet waren met gekkigheid. Mannenhumor. Over motorrijden, bier een mooie vrouwen. Die daar in dat dorp vast schaars zouden zijn. Op Barbie en Frau Loreley na.
Mijn zus en ik keken ook uit naar het weekend. Wij hadden afgesproken dat ik met de kinderen bij haar zou komen slapen. Via whatsapp maakten we afspraken over asperges, witte wijn, de kapper, welke tint blond, paardrijden, familiebezoek, stoeltje opknappen en noem maar op.
En wat hadden we het naar ons zin.
De kapper kwam langs en legde alle haartjes weer op juiste lengte in de goede richting.
We aten goddelijke apserges!
We hadden lol met pubernicht en vriendin: Ollienerds!
Ik kocht een vreselijk lelijk beeldje van een stokstaartje voor mijn nichie... waar ook zij de humor van in kon zien :-)
We knapten een bidstoeltje op in de zon:
We gingen op familiebezoek bij een neef en zongen onderweg mee met Rammstein. Je hoort het niet vaak op de radio, maar we trokken hem even open en zongen voluit mee, denkend aan hoe deze muziek de zwagers bindt en hoe heerlijk onze mannen het in Duitsland hadden: Eins, hier kommt die Sonne, Zwei, hier kommt die Sonne, Drei, etc etc ( wat een geweldig sterke tekst!)
De kinderen hadden een leuke middag op de manege, jureren en proefjesrijden.
Janneke reed haar eerste proefje en slaagde met glans!
We moesten lachen om whatsappjes die we kregen van de mannen: Snurkconcerten, en dramatische foto's van de caravan die ze steeds hoger weg moesten zetten in verband met het overstromende water van de Rijn.
Wat genoten we ervan, dat we het zo fijn hadden met elkaar. De mannen met de mannen, en wij thuis, bij de kinderen. Een nest vol liefde.
En ergens ver weg een hoekje met zorg. Of de caravan de overstroming wel zou overleven...
Bleef dit maar onze grootste zorg.
Om half vier zondagmiddag belde Mr. C. En in één seconde was de mooie, vrolijke wereld grijs. Het is oké, was het eerste wat hij zei. Maar aan zijn stem hoorde ik dat er dikke shit was.
De man van mijn zus had een ongeluk gehad. Hij was geraakt door een auto die over zijn weghelft door een blinde bocht voorbij kwam zeilen. Of eigenlijk erdoorheen. Mijn zwager reed toevallig voorop. Er was geen ontwijken aan. De mannen die achterop reden hebben de valpartij weten te ontwijken.
Binnen no-time waren de hulpdiensten aanwezig. Hij was bij kennis, maar zijn been lag in puin. Per traumhelicopter is hij vervoerd naar Koblenz.
De mannen waren zo geschrokken, en zo verdrietig....
Mijn zus kwam in de stand 'Boelkloedig' . Actie. Ze griste een blaadje en een pen van de bar, en begon een lijstje te maken met wat haar man allemaal nodig zou hebben in het ziekenhuis en wat ze mee moest nemen. Terwijl haar dochter haar dressuurkuur reed, zat zij al in de auto naar huis. Bellen. Wie doet wat. En wat doen we eerst... En wie gaat er met haar mee naar Koblenz.
Daar stonden we een uurtje later. Geschrokken kinderen. Schouders tegen elkaar. Hoofdjes sip gebogen, en de armen om elkaar heen. Steun zoekend en steun vindend bij elkaar. Zwaaiend naar hun moeder die geen idee had hoe ze hun vader aan zou treffen.
Tot ver in de volgende ochtend was het onzeker. Zouden ze zijn been hebben kunnen behouden? Hoe was hij er zelf aan toe? Heeft hij de operatie überhaupt doorstaan? Het ziekenhuis hield niemand op de hoogte :-(
Thuis de kinderen verdrietig en overstuur. Niemand kon precies vertellen hoe het zat.
Een dag later beseffen we dat het veel slechter af had kunnen lopen.
Dat er, hoe erg dit ook is, óók in een ongeluk een flinke portie geluk kan zitten.
Dat er net geen boom of vangrail in de weg stond. Dat er 1 finaal geraakt is, maar dat er 3 motorrijders en 1 automobilist dit zonder schrammetje hebben doorstaan. Dat we een fijne club familie en vrienden om ons heen hebben die bijstaan met raad, en vooral ook daad. En veel luisterende oren.
En dat het ook heel spannend is hoe het verder gaat verlopen.
Poeh he.... dat was een heel verhaal... :-(
Jemig. Wat een schrik, wat een spanning.
BeantwoordenVerwijderenHeel veel sterkte allemaal.
Jeetje Natasja, wat een schrik! Sterkte en ik hoop dat het allemaal goed komt!
BeantwoordenVerwijderenTjonge Natasja, wat een verhaal en helaas nog echt gebeurd en geen WE. Ik steek een kaarsje op voor een uiteindelijk goede afloop.
BeantwoordenVerwijderengroetjes,
Dorothé
Zoiets gaat niet in je koude kleren zitten. Dit is het ellendigst wat een mens kan meemaken. Wel fijn dat vele mensen meeleven en hulp kunnen bieden. Ik hoop dat je zwager goed door de operatie komt. Heel veel sterkte voor iedereen. Laat alsjeblieft nog weten hoe het afloopt?
BeantwoordenVerwijderenLiefs Kakel
Allemachtig, zit ik daar met een grijns te lezen naar een leuk, levendig verslag, komt dat er ineens achteraan. Verschrikkelijk. Hopelijk is de dader niet doorgereden. En nog hopelijker: dat zwager zijn been behoudt en dat het verder alleen een kwestie van tijd is.
BeantwoordenVerwijderenEn inderdaad, als je het van die kant bekijkt heeft iedereen geluk gehad.
Ik ben onder de indruk en duim voor allemaal.