zaterdag 27 december 2014

kerstvakantie

Kerstvakantie. Dat is tijd over hebben. Tijd voor gezin. Tijd voor mezelf. Tijd om te sporten. Tijd voor gefreubel.

Er kwam een mail binnen. Of ik nog iets in de collectie had van No Presents No Glory voor een stel kleinkinderen. 

Tasjes voor de jongens, die had ik op voorraad. 


Voor de meiden moesten het schortjes worden, kwamen we overeen. Met een bijpassend setje ovenwantjes. Het was nog even spannend of het op tijd af zou komen, maar alles verliep voorspoedig. 


Janneke vroeg of ze ook even achter de machine mocht.

En samen maakten we een labeldoekje.
Het werd een hit. Binnen een uur was haar doekje verkocht, en nummer 2 en 3 volgenden snel. 



We kunnen weer een mooi bedrag overmaken aan NoGutsNoGlory.
En meer labeldoekjes, ook voor jongens, volgen snel.

zwijmelen op zaterdag: paint it black

O, ja, het is weer zaterdag vandaag. Zwijmelen dus.
Dat doen we weer volop in deze dagen, met de top 2000 op de radio.
Die staat non-stop aan.

Op dit nummer moeten we nog een paar dagen wachten, Hij staat wat hoger in de rij.
Eigenlijk gewoon een heerlijk nummer met een lekkere beat.
Iedere keer krijgt de volumeknop een slinger erbij, als hij voorbijkomt.
Geplaatst door het rebelse deel in mij, nu de wereld  deze morgen wit kleurt.


vrijdag 19 december 2014

Zwijmelen op zaterdag: Bird of Sorrow

Tot een half uur geleden was ik inspiratieloos voor de wekelijkse zwijmel.

Ik had geen idee. Geen zin in een kerstliedje. En eigenlijk wilde ik de zwijmel overslaan.

Ik opende twitter en daar kwam deze Ier voorbij.
Glen Hansard met Bird of Sorrow.
En ik hou wel van zangers / zangeressen die iets met passie brengen.
Dus daar was mijn zwijmel.
Ik hoop dat ik ook jullie een plezier doe met 'mijn ontdekking' :-).


O, hemel, onder welke steen lag ik?
Hij trad op met Eddie Vedder, Bruce Springsteen en Bono.... zie ik nu ik verder kijk....
Och... Eddie... die plaats ik ook even... dat blijft zwijmelen....





zaterdag 13 december 2014

Zwijmelen op Zaterdrag: Mamma Appelsap

Ik ga niet zwijmelen vandaag.
Ik heb zin in humor.
Ik gooi er wat Mamma Appelsapjes tegenaan.
Hier in huize C. mateloos populair, bij jong en oud.




Het vervelende is alleen: We hebben geen idee vaak wat de oorspronkelijke tekst ook alweer is.

Voor wie zich afvraagt: waar komt het vandaan?
Michael Jackson dus. Die zong in 'Wanna be starting Something' de tekst:
Mama-se mama-sa ma-ma-coo-sa.
Dat werd door veel mensen verstaan als: mamma-se-mamma-sa-mamma-appelsap.



Voor wie meer wil horen/zien... youtube staat er vol mee.

Is het iets nieuws? Iets van deze eeuw?
Nee.

In 1954 werd de naam 'Mondegreen' vermeld.

Ik knip en plak uit Wiki klik**:

Een mondegreen is het verschijnsel dat een verkeerd verstaan gedeelte van een tekst (bijvoorbeeld van een liedje of gedicht) door de hersenen automatisch aangepast wordt tot een voor het verstand kloppend geheel. De luisteraar hoort dan dus andere woorden dan er eigenlijk te horen zijn. De kans op het ontstaan van een mondegreen is groter als de tekst niet in de moedertaal van de toehoorder is, maar het verschijnsel komt ook in de eigen taal van de toehoorder voor.

De mondegreen dankt zijn naam aan een strofe uit het Schotse gedicht The Bonny Earl of Murray. De eerste strofe van dit gedicht eindigt met de tekst They have slain the Earl of Murray / and they laid him on the green. Als kind verstond de Amerikaanse schrijfster Sylvia Wright dit als They have slain the Earl of Murray / and the Lady Mondegreen. In 1954 gaf zij de naam van deze niet bestaande dame aan het verschijnsel.

Nu moet ik alleen nog vinden of Mama-se mama-sa ma-ma-coo-sa ook nog iets betekent.

vrijdag 5 december 2014

Zwijmelen op Zaterdag: Life

Manman...
Er kan er deze week maar 1 in mijn zwijmel staan.
Ik sta echt in de jubelstand deze week!

'Life' van Tiger Pilots.



Hoe het begon.

Een poos geleden vatte de directeur van No Guts No Glory het plan om een campagne te beginnen. No Music No Glory. 'Geen ellende-gejank, maar gitaren-gejank'.  Om zo aandacht te vragen voor waar No Guts No Glory voor staat.

Eén van de regels waar voor de stichting niet aan te toornen valt, is dat iedere euro die binnen komt besteed wordt aan de behandelingen voor de begunstigden.
Er is dus geen budget voor salaris, geen budget voor overheadkosten, geen budget voor reiskosten, dus ook geen budget voor promotiekosten.

Hoe maak je een hit en een clip met 0 euro budget?
Juist ja, met vrijwilligers, en een hele grote achterban op social media.

Een paar weken geleden waren met een grote groep figuranten en vrijwilligers en een cameraploeg van Portretnet *klik*  in Rotterdam.
Sander Been *klik* (neem vooral ook even een kijkje bij zijn blogs) was zo moedig om de hoofdrol in de clip te spelen. Moedig, omdat het verhaal in de clip eigenlijk zijn leven is...

Daarna was het een paar weken spannend. Er werd gewerkt aan de clip... binnenkort zou de release zijn. Er kwam een datum. En afgelopen dinsdag werd hij dus gelanceerd.

Wat er toen gebeurde!

Binnen een halve dag kwam hij binnen in de I-tunes download charts. En langzaam kroop hij Bruno Mars voorbij en Mr. Probz. Om door te stomen naar de nummer 1 positie.
Diezelfde avond werd hij gedraaid bij Q-music in de I-tunes download top3.
Ondertussen ontplofte twitter en facebook bijna onder #NoMusicNoGlory.

De volgende morgen zag Giel Belen van 3 FM dat daar ineens een 'vreemde snuiter' op 1 in stond. Daar wilde hij meer van weten. De redactie belde de directeur van No Guts No Glory uit haar bed, en zo was zij een hele poos aan het woord op radio 3.
Hier een link naar het fragment: http://giel.vara.nl/media/329818 .

Nou ja... hoe vet is het dat het gewoon mogelijk is om dit te bereiken zonder budget?!!!!

Het mooie is, dat alle opbrengsten van de downloads dus ten goede komen aan No guts No Glory.

Ik vind het helemaal vet. Vet dat er zoveel mensen zijn die zich hiervoor inzetten. Vet dat er mensen zijn die ENORME inspanningen hebben gedaan om dit waar te kunnen maken. En vet dat er zoveel liefde en verbinding te zien is door zoiets.
Echt, ik stuiter gewoon mee met de club mensen die hier allemaal keihard voor gewerkt hebben.

No Music No Glory dus. En Life: Make it count!

En what the hack... ik zwijmel gewoon alvast op vrijdag... waarom wachten met zoiets moois totdat het zaterdag is?

En waar je kan downloaden?
Hier en hier.

donderdag 4 december 2014

Een Pla... Wattes?

Een plastron dus.

Mijn nichtje vroeg er één voor haar verjaardag.
Niet zomaar een doorsnee plastronnetje uit een doorsnee ruitershopje.
Nee, een echte sjieke.
En ik snap dat wel, als je dressuur rijdt, en de ene wedstrijd na de andere wint, dan wil je goed voor de dag komen.

Een sjieke plastron dus.
Kijk maar even op internet zei haar moeder. En ze appte me de site.

Oeps... 50 euro's voor een zijden 'zaddekie'.
Dat moest anders kunnen.

Gelukkig heeft dat nichtje een handige tante.
Dus ze ging aan de slag.
En ouwe blouse van Mr. C. was het eerste slachtoffer.

Ik keek en ik keek en ik keek.
Ik rekende en ik tekende.


Ik begon te knippen.
En ik begon het te snappen.
Het proeflapje was geslaagd.



Daarna ging ik aan de slag met bruidszijde.
Lag al jaren op zolder. Te wachten op een doel.

En jawel... het eerste proefexemplaar zou voor mijn dochter zijn, en die lukte.



Vorige week reed mijn dochter haar F2A Dressuurproefje. En wat deed ze het goed. Maar ook... wat was ze mooi. 224 punten voor de kenners... da's geen kattepaardepis. En op ieder complimentje over d'r mooie plastron antwoordde ze: die heeft mijn moeder gemaakt ( +1 voor Janneke :-) ).

Nummer 2 is ingepakt, voor mijn nichtje, die deze week 15 werd.

Nummer drie is in de maak. Maar eerste plastron-op-bestelling! Een bestelling voor de kleindochter van mijn naailerares (Ehm... dat is er één die zegmaar niet zomaar ergens haar handtekening onder zet, dus ik ben best vereerd :-). ) En een deadline. 11 december moet hij af zijn. Uitdagingen genoeg in mijn gezapige leven :-).
En binnenkort komen ze dus ook in de collectie van No Presents No Glory.

Voor degenen die het hele plastron verhaal nu nog niet goed snappen... wat moet je ermee en wat kan je ermee. Dit dus. Mooi zijn bij je dressuurproefje!


O, enne... zoek je nog een doel voor die bruidsjurk uit je vorige huwelijk, of die jurk van je ex welke je zonde vindt om weg te gooien, die je al 10 keer op marktplaats hebt gezet, maar die niemand wil hebben? Ik kan nog wel wat metertjes bruidszijde gebruiken hoor. Aangezien ook de opbrengsten van deze plastrons naar No Guts No Glory gaan steun jij ook nog eens een goed doel :-). 

O, enne 2... Kitscherige strassknopen/gespen mag ook. Hoe meer blingbling, hoe beter. 


zondag 30 november 2014

Zwijmelen op zaterdag: No Guts No Glory

Vrijdagavond ben ik met mijn zoon naar zijn eerste concert ever geweest.

Dat was best een beetje spannend.
Omdat hij nogal gauw last heeft van prikkels trekt hij dat soort dingen meestal niet zo lang.
'Leuke dingen' als een sinterklaasviering, een dagje efteling, een optreden van Ernst en Bobbie liepen vaak uit op een fiasco. Intussen hebben we ervan geleerd, en met het inbouwen van de nodige 'escapes' blijkt dat leuke, drukke dingen toch wel kunnen lukken. Het hoort bij de wereld die Autisme heet.

We hebben ook gemerkt dat hij zelf voor prikkelregulatie kiest voor stevige muziek. Als hij voelt dat zijn hoofd te vol is pakt hij zijn hoofdtelefoon en trekt hij zicht terug op een rustig plekje met zijn eigen muziek. Toen het op school een poosje niet goed ging had hij dit ook zo met de meester afgesproken.

Vrijdagavond dus. Feurengel. Een band die alleen maar muziek van Rammstein speelt.
Daar stonden we, met mijn broer, mijn neef en mijn zwager *klik*  bij een klein pop-podium in de stad. Hij heeft met een kleine onderbreking het hele concert gezien. We hebben, na het slotnummer 'Engel' elkaar gegroephugd, gewoon, omdat het zo fijn was dat we daar met elkaar waren. En we hebben genoten. Ik niet zozeer van de muziek, maar wel van het spektakel. En van mijn zoon die gewoon samen met zijn moeder wilde gaan rocken.

Toch plaats ik Rammestein of Feuerengel vandaag niet in de zwijmel.

Ik kies voor iets anders dat van de week voorbij kwam.

Er kwam op facebook een nummer voorbij van een dame, Andy, die een nummer had geschreven geïnspireerd op de stichting No Guts No Glory.

(Voor degenen die het niet weten, of de stichting niet kennen... ik zet me voor deze stichting in sinds ik deze heb leren kennen toen ze mijn schoonzusje Annemiek hielpen met haar onverzekerde kankerbehandelingen. Klik vooral even door naar de link.)

Hier het nummer waar het om gaat: http://vimeo.com/112822194
Ik vind dat het heel goed weergeeft waar No guts No Glory voor staat.

Volgende week wordt het helemaal spannend.
Dan gaat de campagne No Music No Glory van start.
De band 'Tiger Pilots' heeft speciaal voor No Guts No Glory een nummer geschreven.
Een paar weken gelden is er een clip gedraaid, die wordt nu gemonteerd, en dinsdagavond is de release.
Ik kan je verklappen.,. het is een vèt nummer. En dat allemaal met vrijwilligers en 0 euro budget!
Omdat het beleid van NGNG is dat iedere euro die binnenkomt besteed wordt aan de behandelingen van de begunstigden.
Mijn zwijmel voor volgende week staat dus al vast.

Oké, vooruit, om toch weer even terug te komen bij het begin van mijn blog ...
Voor wie wil, voor wie durft...






zaterdag 22 november 2014

Zwijmelen op zaterdag: All around each brace


Geen echte zwijmel vandaag.
Maar wel een youtubeje dat ik erg grappig vond.

Ik plaats hem, omdat ik me er eigenlijk vandaag bewust van was, dat we in de praktijk waar ik werk eigenlijk wel mooie dingen voor elkaar krijgen.
Met 'we' bedoel ik dan vooral de tandarts. En de assistentes. Maar ook alle collega's waaronder ikzelf die niet aan de stoel, of rechtstreeks aan de behandeling van de patiënten werken.

Er zijn maar weinig mensen die met plezier naar de tandarts gaan. Ik merk dat goed aan de balie. Door de zenuwen, of soms de angst kunnen mensen wat stuurs, wat stil of wat norsig reageren. Geeft niks. Ik snap het. En ik probeer daar altijd een beetje doorheen te kijken.

Maar vandaag was juist zo'n dag waarop veel positiefs voorbij kwam.

Er belde een meneer, die zei dat hij zo'n zin had om wat lekkers langs te brengen.
Hij vertelde: 'Vorig jaar kwam ik bij jullie binnen. Ik was bang, had al jaren mijn gebit verwaarloosd en ik schaamde me daarvoor. We hebben een heleboel gedaan dit jaar. Jullie hebben mijn vertrouwen gewonnen, en ik ben zo blij met hoe ik er nu bij loop! Met hoeveel zijn jullie vandaag? Ik ga nu naar de bakker'.

Er was een jongetje uit een instituut voor jongeren met ernstige gedragsproblematiek. Vaak zijn dat kinderen die thuis weinig meekrijgen over gebitsverzorging en voeding, vaak al jaren geen tandarts hebben gezien en vaak ook niet gemotiveerd zijn om hun gebit op te laten knappen. Ons doel is, om in de korte tijd dat ze in het instituut opgenomen zijn, toch zoveel mogelijk jongeren te helpen, zodat ze in ieder geval met een zo goed mogelijk opgeknapt gebit weer de wijde wereld in kunnen als ze het instituut verlaten. Er is nu tenminste iemand die erop let, dus laten we daar in godsnaam gebruik van maken.
Vandaag was daar dus dat jongetje. Met gaatjes. En hij wilde ze eigenlijk niet laten vullen.
De tandarts gaf uitleg en liet de keuze aan hem: 'Of je doet niks. Dan wordt het gat groter en dan wacht je tot je kiespijn hebt. Of we gaan het nu doen. En dan hoef je er eigenlijk niks van te voelen'.
' Moet ik dan verdoving krijgen' vroeg de jongen?
' Nou', zei de tandarts, ' je moet niks. Ik geef je de keuze'.
'Goh', zei de jongen. ' U bent de eerste die iets uitlegt en niet zegt dat ik iets moet, maar die me zelf laat kiezen. Ik denk dat ik het maar doe.'

Mooi hè?

Ik sloot de dag af met een patiënte die zich al heel lang 'verheugde' op haar nieuwe brug.
Stralend stond ze na de behandeling voor m'n balie. Ze vroeg: 'Vind je het niet prachtig geworden, Natas?'
Ik kon niet zeggen welke tanden van haarzelf of nieuw geplaatst waren, dus ja... het was prachtig. Maar het allermooiste vond ik haar ogen die straalden.
En daar mocht ik het weekend mee in.

Dus daarom... een tandartsliedje. Vrij naar 'All about that bass' van Meghan Trainor.
Omdat we met elkaar eigenlijk wel gewoon heel mooi werk doen!

zaterdag 15 november 2014

Zwijmelen op Zaterdag: Groot Hart

Gisteravond waren we met een groepje vrienden naar een optreden van De Dijk.
En het werd een heerlijke avond.
Veel gelachen, veel pintjes bier, fijne muziek en ja... zelfs gedanst.
En dat laatste gebeurt alleen maar als ik écht een fijne avond heb.

Gisteravond heb ik zanger Huub van der Lubbe bestempeld als de Nederlander met het hoogste Joe Cocker gehalte. Het was jammer dat zijn teksten slecht doorkwamen in de zaal, maar zijn band maakte alles goed. Acht man stonden er op het podium.

Ze sloten af met Groot Hart. Een echte meezinger.
Zingt u ook even mee?
Het refreintje is echt heel eenvoudig!


zaterdag 8 november 2014

Wat ik met oude placemats moet?


Dit dus.

Ik gebruik ze als vulling voor het maken van broodmandjes.

Het lijkt saai, steeds hetzelfde maken. Maar het leuke is dat je er steeds meer handigheid in krijgt. En dat het door andere stoffen toch weer steeds een heel verschillend resultaat geeft.

Zo gevuld met wat ontbijtspulletjes had ik een leuk kadootje voor een vriendin.



En deze was op bestelling. De opbrengsten hiervan maak ik over aan No Guts No Glory




Dit was ook een bestelling. Hij miste nog iets. Dus leukte ik hem op met een kralenhangertje en wat lintjes. 


En hier zijn er inmiddels twee van verkocht. Zo leuk... die geisha-stof.



Het de plastic placemats geven precies de juiste stevigheid en is makkelijk op maat te knippen.
Maar van de week was ik ineens door mijn voorraad oude placemats heen. Met één oproepje op facebook was het opgelost. De brievenbus stroomde vol, en overal waar ik op bezoek kwam werden oude placemats aangedragen :-). 

Aan weerszijden van het plastic leg ik dan een laagje dikke molton. Dan voelt het lekker zacht aan. Heel belangrijk voor een broodmandjes :-). De molton kreeg ik ook weer gedoneerd door een dame van de naailes. 

Intussen heb ik ook wat haaknaaldenhoesjes gemaakt:


Vier verkocht ik er maar liefst deze week. 
Beetje druk, beetje veel. Maar wel heel gaaf dat ik zo én mensen blij kan maken met iets moois, en ook nog eens bij kan dragen aan NGNG. 

Ik vind het fijn om te merken dat mensen het vertrouwen hebben om iets te bestellen bij me. En ik vind het fijn dat mensen ook zo snel reageren op een oproepje om materiaal. En ik vind het heerlijk om met de stoffen bezig te zijn. Maar het allerleukste is het eindbedrag dat ik maandelijks naar NGNG mag overmaken :-).

https://www.facebook.com/nopresentsnoglory
https://twitter.com/natasja_npng
instagram: nopresentsnoglory


Zwijmelen op zaterdag: Born to Run

Zaterdagmorgen... zwijmelmorgen.
Maar vooral ook hardloopmorgen!

Ik ben weg. Ik mag weer los. Lekker een stukje hollen, met mijn loopmaatjes in het bos.




zaterdag 1 november 2014

Zwijmelen op Zaterdag: AS



Met je idool in 1 kamer zijn lijkt me leuk.

Maar wat nou als de ruimte gevuld zou zijn met 100 George Michaels?

Poeh, heej... !

vrijdag 24 oktober 2014

Zwijmelen op Zaterdag: Miss Celie's Blues

Eigenlijk wilde ik mijn zus al een poosje in het zonnetje zetten in de zwijmel. Maar het is er eigenlijk niet van gekomen, omdat er eigenlijk niet echt een aanleiding voor is geweest.
Net nu ik vandaag vond dat het er dan zomaar eens van moest komen, gewoon... omdat... ach... ze weet zelf waarom...
Net nu, vandaag, postte mijn vriendin M. op facebook een bericht dat er een interview met haar in de Plus (tijdschrift) staat deze maand.

Mijn vriendin M. is al 28 jaar haar zus Alie kwijt.
Kwijt in de zin dat niemand weet waar ze is.
Ze verdween 28 jaar geleden op een stormachtige avond in januari, en niemand - oké, misschien wel iemand -  weet waar haar zus gebleven is. Geen enkel spoor.
Het is een groot raadsel. Een groot drama. En mijn vriendin heeft geen rust voordat ze haar heeft gevonden, of voordat ze weet wat er met haar zus gebeurd is.


In haar familie is een tweestrijd ontstaan. Een aantal mensen zeggen: 'laat het rusten, het is al zo lange geleden'. Maar M. bijt zich vast. Ze hoopt zo dat haar zus op een dag voor haar staat. Of dat er iemand, of 'iemanden' zijn die weten waar ze is gebleven en die nu eindelijk eens gaan vertellen wat er met haar zus is gebeurd. Of iemand die haar toevallig laatst nog gezien heeft...

En ik weet dat ik, in haar situatie hetzelfde zou doen. Blijven zoeken. Mijn zus niet in de steek laten. En  mijn zus zou hetzelfde doen voor mij.

Misschien val ik in herhaling met dit 'verhaal'.  Maar dit is het weinige wat ik kan doen voor M. Zorgen dat mensen hun ogen en oren open houden. Zorgen dat dit wordt gedeeld. Dus vandaar...

Ik plaats hier de link naar de vermissing van Alie:
http://www.vermist.nl/vermissingen/detail/vermiste/796/
Brrr.... de naam van de link alleen al... ik krijg het er koud van...

Het voelt raar en een beetje gemeen om mijn zus in het zonnetje te willen zetten, terwijl mijn vriendin haar zusje zo mist. Maar ik weet ook dat ik hiermee aan M. kan laten zien dat ik met haar meeleef. Ik kan me niet indenken hoe het moet zijn om je zus gewoon kwijt te zijn. Maar ik weet wel hoe het is om een zus te hebben. Ik weet hoe het is om samen zoveel herinneringen te hebben. Ik weet hoe het is om heel veel van een zus te houden. En ik weet dus ongeveer wat zij voor haar zusje voelt...

Iedere keer als M. de publiciteit zoekt, of als een Cold Case team van de politie weer aan de slag gaat met een tip of een inzicht, is er voor M. weer even hoop. Ook dat moet slopend zijn... laat staan steeds weer de teleurstelling verwerken dat haar zus er steeds weer niet mee terugkwam.

Lieve M. ... ik vind de keuze voor een nummer heel moeilijk. Alle liedjes over zussen zullen je pijn doen. Je pijn is al groot genoeg. Het nummer waar ik voor gekozen heb laat duidelijk de liefde van een zus voor een zus zien. En daarmee wil ik zeggen dat ik snap waarom je blijft vechten.




Meer zwijmelen? Kijk bij Marja

zaterdag 18 oktober 2014

Zwijmelen op Zaterdag: Drops of Jupiter

Geen verhaal bij dit nummer.
Gewoon... omdat hij altijd een tandje harder gaat als hij op de radio voorbijkomt.


vrijdag 10 oktober 2014

Zwijmelen op Zaterdag: Sweet Dreams

Vorige week vertelde ik over Jip.
Over zijn glijpartij waarbij hij zijn arm brak *klik*.

Vrijdag moest hij voor controle naar het ziekenhuis. Samen met zijn vader ging hij er naartoe.

De verwachting was... controlefotootje, 6 weken genezen en hop weer naar huis.

Dat liep even anders.

Rond het middaguur werd ik gebeld.
Op de foto was te zien dat de breuk eigenlijk nog schever stond dan toen het net gebroken was.
Foute boel dus.

De gipsmeester heeft Jip's arm nog even in een tractie gezet, maar dat mocht niet baten.
Dat werd een ritje naar de operatiekamer, met mogelijk een nachtje overblijven in het ziekenhuis.

En ja... dan wil ook een kind van 14 niemand liever dan zijn moeder naast zich hebben. Gelukkig begrijpen ze dat in het ziekenhuis. Dat je met 14 jaar gewoon al heel groot bent, maar op sommige momenten ook gewoon nog best een beetje klein.

En ook als je 14 bent mag je moeder gewoon nog met je mee naar de operatiekamer, tot het moment waarop je slaapt. En als je dan weer wakker wordt... dan is ze er gewoon weer.

Toen Jip met een kapje op in slaap viel, zong Annie Lennox 'Sweet Dreams' op de radio. Sweet Dreams heb ik Jip toegewenst. En hij kon niet protesteren tegen een kus in gezelschap van anderen :-).

Binnen een uurtje was het gefixt. De boel is opengelegd, gefixeerd, dichtgemaakt en ingepakt in een mooi wit gipsverband.

Het nadeel is... over een paar weken moet hij weer onder narcose om de fixatie te verwijderen. Maar goed... dan weet hij intussen hoe het allemaal werkt, dat het een fluitje van een cent is, en hoeft hij er niet meer tegenop te zien. En als hij er toch tegenop ziet? Dan mag dat gewoon. Er is werkelijk niemand in het ziekenhuis die dat dan raar vindt en niet serieus neemt.

O... en wens me gerust een heel saai weekend toe... dat zou ik helemaal niet erg vinden.

Enne... sweet dreams dappere Jip... in je allereigenste bed.



Dit is trouwens de 100e editie van Zwijmelen op Zaterdag. Ik heb er zelf geen 100 geplaatst. Een enkel keertje sla ik over. Maar als je meer wilt zwijmelen of mee wilt doen? Kijk dan bij de initiatiefneemster Marja

vrijdag 3 oktober 2014

Zwijmelen op zaterdag: Dry Bones

Dat moment waarop je boven een pestklap hoort, gevolgd door gegil en paniek, weet dat het foute boel is en dat je binnen één tel boven staat...

Een paar uur later was dit het resultaat van een uitglijder in de douche.



Never a dull moment in Huize C.
Bij Jip waren een paar bone-tjes even niet meer goed connected.







zondag 28 september 2014

Gestikt

Of de stof niet gestikt was, vroeg de dame aan wie ik mijn fietsstoeltje via marktplaats wilde verkopen.
Ik mailde terug: Wat bedoel je, of het kapot is gegaan en hersteld?

Ik had werkelijk geen idee.

Ze bedoelde dus dat ze wilde weten of er geen zwarte spikkeltjes in zaten doordat de stof nat was geweest.

Was dit een hiaat in mijn kennis van de Nederlandse taal? Of was hier sprake van streektaal?

Ik legde de kwestie voor aan mijn collega. Gestikte stof? Ja, zei ze, dat is met van die zwarte spikkeltjes. Ik zei: Ja, precies, dat het weer erin zit. 

Maar stof waar het weer in zat daar had zei dan weer nog nooit van gehoord. 

Qua onderzoek schoot ik hier niets mee op. Zij is een Brabo met Limburgse roots.

Voor gekke vragen met leuke antwoorden kan ik altijd terecht op mijn geliefde moederforum.
Wat bleek... er waren er een aantal die begrepen dat het om 'weer in stof ging'. En er waren er een aantal die geen idee hadden waar het over ging.
De genen die het wisten waren Vlamingen, Brabanders, Zeeuwen of kwamen uit Noord-Limburg.
Toch een zuidelijk dingetje dus. 

Sommigen kenden de uitdrukking: 'het weer zit erin' juist weer niet. En twee keer kwam voor dat ze het 'verspocht' of 'spochten' noemden (regio Rotterdam). 'Spik' werd ook een keer genoemd (regio Zuid-Limburg).

Ben ik benieuwd. Hoe noemen jullie gestikte, verspochte of gespikte stof?

vrijdag 26 september 2014

Zwijmelen op Zaterdag: Birthday

En als jullie me dan wakker maken, zondagmorgen, met een ontbijtje op bed, dan wil ik dat jullie dit nummer draaien!



En ik wil graag pannenkoeken bij het ontbijt... mag daaaaaat? 

Ze zet haar liefste ogen op en haar mooiste glimlach.
Een zoen landt boven op mijn neus.

Slijmbal... denk ik lachend. Maar natuurlijk mag alles.

En de telefoon die ze bij elkaar spaart van haar verjaardagsgeld... die een levertijd van een week had... "waarvan we hopen dat hij op tijd binnen is.... spannend, spannend, spannend..." die ligt natuurlijk allang in de kast.

11 wordt ze zondag.
Mijn kleine dametje uit groep 8.
Een vroege leerling, zoals ze dat noemen.
Het is nog maar een grietje naast de meiden in haar klas.
Maar ze houdt zich goed staande. Doet voor niemand onder.

M'n meisje... nog één sprong en ze is een dame.
Maar voor het komende jaar gewoon nog even mijn kleine elfje.


O... en wat trakteren meisjes van 11 eigenlijk, behalve het geijkte zakje chips? Tips zijn welkom... we moeten nog om boodschappen.


zondag 21 september 2014

Zweepslag in de nacht

Kinky titel hè?

Het was allemaal een stuk minder spannend dan de titel doet vermoeden...



Het gaat over de Energizer Nightrun.

De Energizer Nightrun is een loopje in het donker, 9km. in park Rivierenhof in Antwerpen.
Met hoofdlampjes op worden we over het pracours door het bos gestuurd, en onderweg komen we allemaal leuke dingen tegen. Een vuurspuwer, paden die met fakkels zijn verlicht, een kasteeltje, een openluchttheater met een bluesband, een violiste op een bruggetje, doedelzakkers... de operazangeres op het dak van de villa had ik totaal gemist, bleek achteraf...

Dit filmpje *klik* geeft een leuke impressie van hoe het was.

Je moet niet gaan om je beste tijd neer te zetten. Je moet gaan voor de leut, voor de belevenis. Modder, boomwortels, opstapjes, afstapjes... ze gaan eigenlijk niet goed samen met rennen in het donker.

20 minuten vóór de start viel de enige regenbui die er sinds weken was precies boven ons startvak. Dikke druppels, alles klam, nat en vies. Beslagen bril... niet fijn. Maar het lopen ging heerlijk! Ik vond het spannend, want twee weken geleden had ik het gevoel alsof mijn kuit 'op knappen' stond. Het gevoel alsof ik tegen een zweepslag aanzat.
De eerste 6 km. leek het alsof twee weken rust genoeg was geweest voor herstel. Ik had geen centje pijn. En precies bij kilometerbordje 6 schoot het toch in mijn kuit. Balen!

Mijn vriendin 'Kleine Tas' met wie ik samen liep heb ik vooruit gestuurd. De laatste 3 kilometer heb ik moeten wandelen. Maar 1 mazzel... met een stuk of 6000 lopers in mijn kielzog ben ik niet als laatste over de finish gegaan. En tweede mazzel... ik kon extra lang genieten van alle entertainment langs het parcours.

De plannen voor een halve marathon dit najaar schuif ik door naar 2015. En morgen... geen duurloopje in de zon. Ik zet mijn lievelingsmuziekjes op en ga lekker een uurtje naar de sportschool. Mogelijkheden genoeg daar om te doen zonder de kuit te hoeven belasten.

zaterdag 20 september 2014

zwijmelen op zaterdag: Demons

Vandaag kwam bij Marja de zwijmel van haar schoonouders. Zij gaven de inspiratie voor haar

En, Pling!, daar was ook mijn zwijmel. Ik plaats er eentje die volgens mijn dochter ook heel geschikt is, omdat we het allebei zo'n leuke zwijmel vinden.

Ik heb Imagine Dragons live gezien op Werchter. Ze zongen op één van de kleine podia, maar man man, had ze main-stage gegeven. Het dak ging er af. Wat een energie en een spetterend gebeuren. En wat miste ik Janneke op dat moment... ze had er graag bij willen zijn. Iedere keer als ik dit nummer op de radio hoor dan voel ik de energie die op dat moment rond het podium hing weer stromen.

Des te leuker dat het clipje ook live beelden bevat. Daar komt goed op over hoe ze de zaal meevoerden in de muziek.

Demons dus, van Imagine Dragons.




O... en ze vragen ook nog even aandacht voor een boodschap achteraf....

vrijdag 12 september 2014

Zwijmelen op zaterdag: In the End

Niet echt een zwijmel dit keer.
Maar wel een heel leuk filmpje.
En met het risico op afhakers vanwege de bak met herrie plaats ik hem toch :-).
Word je goed wakker van zo op de zaterdagmorgen.

'In the End' van Linkin Park.
Uitgevoerd door Anthony Vincent in 20 stijlen.

Ik kwam hem van de week tegen op het www, en ik vind 'm leuk.
En volgens mij is het ontzettend knap als je dit kan.




Vooruit, voor de liefhebbers, maar vooral ook voor mezelf omdat ik het een wereldnummer vind :-) ook nog even het origineel.




zaterdag 6 september 2014

Zwijmelen op zaterdag: A Sky full of Stars

Tijdens onze vakantie worden we regelmatig getrakteerd op gratis concerten.
Aan de overkant van de camping, bovenop de berg, is een groot amfitheater waar menig grote der aarde heeft opgetreden.



Andere jaren hebben we vanaf de camping bijvoorbeeld kunnen meegenieten van Triggerfinger en Fish, de zanger van Marillion. En vorig jaar op onze trouwdag was er het Taptoe met allemaal doedelzakken. (Ook van het album 'Under a Blood Red Sky' is een nummer daar opgenomen, las ik laatst, wat ik dan ook weer leuk vind. Het is één van mijn lievelingsalbums).

Dit jaar konden we genieten van James Blunt en Avicii.
Avicii trad op de laatste avond op. En no way dat we eerder dan die zaterdag naar huis konden gaan. Ik had het er eigenlijk wel een beetje gezien en verlangde naar mijn eigen bedje. Maar er kwam hevig protest van mijn dochter. Zij had er de hele vakantie al naar uit gezien dat ze Avicii live zou kunnen horen. En ja... haar koppie... onbetaalbaar.

De hit van Avicii 'Wake me Up' Was vorig jaar de grote hit. Ik kan er nog niet met droge ogen naar luisteren. Hij was vaak op de radio toen we in Duitsland waren. 'Wake me up when it's all over'. Dat heb ik toen vaak gewenst met alle zorgen rondom zwager en schoonzus.

Dit jaar waren alle zorgen voorbij. Ik denk dat het een jaar of 3 geleden was, dat we een vakantie zonder zorgen hadden. En het was zo welkom... een lange zorgeloze vakantie.

Deze zwijmel kies ik voor het nummer waar Avicii het concert mee afsloot. Met het nummer dat eigenlijk van Coldplay is: A Sky full of Stars.


donderdag 4 september 2014

Alla Fontana


Leuk hè? Een jaar of 10 verschil, tussen deze twee foto's. 
Zo mooi om te zien wat een prachtige (pre-)pubers die kleuters intussen geworden zijn. 
Mijn kinderen, en de kinderen van mijn zus en zwager. 
Vakantiemaatjes. Vriendjes. Neef en nicht.



De oplettende lezer herkent de pomp, 't Pumke, van de header op mijn blog.
En die staat uiteraard in de Pumpegasse. 
In Sanct Goar. 
De plek waar ze de lekkerste pizza's van heel Duitsland serveren.





vrijdag 29 augustus 2014

Zwijmelen op Zaterdag: Send in the Clowns

Vorig jaar op 31 augustus stond ik 's avonds op het strand in Ouddorp. 
Ik had samen met J&J afscheid genomen van mijn prachtige schoonzus, hun lieve tante Annemiek. 
We konden toen al niet meer met haar praten. Er was alleen nog maar zijn...

Ik kan me niet eens meer herinneren wanneer ik haar vóór dat laatste moment heb gezien. Het moet maanden voor haar overlijden zijn geweest. Er zat een vakantie tussen. Gek is dat... ik heb er het afgelopen jaar vaak over nagedacht. Maar ik weet het niet. 
We hadden wel heel veel contact. Via de telefoon, via whatsapp, via mail. 
En ook dat contact was heel intens. Ik denk dat ik het niet weet omdat het er gewoon niet toe doet.


Dit moment, deze foto, zal me ook altijd bijblijven. J&J, steun zoekend bij elkaar. Kijkend naar de ondergaande zon. Het verdriet staat op hun ruggetjes geschreven. Ze wisten dat Annemiek het leven los zou laten die nacht. 'Gek' zei Jip. 'De zon gaat onder. En morgen is hij er weer. Maar voor Annemiek zal er geen morgen meer zijn.' 

Intussen zijn we een jaar verder. Door alle regenbogen in de afgelopen weken hebben we Annemiek toch vaak heel dichtbij gevoeld. 'Zo dichtbij... en toch zo verweg...' zo verwoordde een vriendin van Annemiek het vandaag op Facebook. En zo is het...

Ik kies voor een nummer dat op Annemiek veel indruk heeft gemaakt. Een paar maanden vóór haar overlijden ging ze met haar dochter naar Berlijn om één van haar laatste wensen te vervullen: een concert bijwonen van Barbra Streisand. Het nummer Send in the Clowns raakte haar diep.  'Als de show niet zo goed loopt, laat dan de clowns maar opdraven, laten we er maar grappen over maken' . Dat is in een paar woorden de strekking van dit nummer. En zo ging ze er ook mee om. Met de nodige humor. Tumorhumor noemde ze dat.  'Laat ze me alsjeblieft vertellen dat dit hele gedoe wat uit de hand gelopen is' heeft ze gedacht, toen Barbra dit zong *klik*

Barbra mag vandaag het liedje nog een keertje zingen. Speciaal voor Annemiek. In de Zaterdagse Zwijmel.






dinsdag 26 augustus 2014

familietrekjes

Binnenkort hebben wij een familiereünie.
Een familiereünie die gekenmerkt wordt door scheve voetjes en waggelende kontjes.

Mijn loopje is niet elegant te noemen. Niet dat ik me ervoor schaam. Ik zie mezelf zelden lopen. 
Het valt vooral op als ik samen met mijn zus loop. En met haar dochter. En met mijn dochter.
Dan zie ik dat ze allemaal net zo waggelen als ik. En dan zie ik ook dat het er best een beetje gek uitziet. 

En als ik de foto's van mijn oma terugzie, dan zie ik ook bij haar de naar binnen gedraaide voetjes. Haar zussen hadden en hebben ze ook, die scheve voetjes. En de dochters van mijn oma, mijn tantes, hebben ze ook. Het lijkt dus dat het wordt doorgeven door de vrouwelijke lijn in de familie, want mijn vader heeft ze niet en ik heb ook nog geen oom met x-voetjes kunnen ontdekken. Ook geen neven. Maar wel nichten.

Mijn dochter heeft ze dus ook. 
Het viel de arts op het consultatiebureau ook op, een paar jaar terug.
Als ik me er ongerust over maakte, dan mocht ik wel een verwijzing vragen om het te laten onderzoeken door een specialist, zei ze. 
Ik vond dat niet nodig. Er zijn er bij in de familie die er met gemak de 80 mee passeren, verdienstelijk mee kunnen schaatsen (wat ik overigens wonderbaarlijk vind.... met scheve voeten kunnen schaatsen op noren zonder over je punten te struikelen...) of een marathon mee kunnen lopen.

Kijk... dit is ongeveer wat ik bedoel:


Of deze... van mijn dochter een paar jaar geleden: 



Ik vind het altijd mooi om te zien hoe familieleden op elkaar lijken.
Niet alleen in gezicht bedoel ik dan. Maar meer in houding, of in oogopslag bijvoorbeeld.

Het kan me diep raken als de dochter van Annemiek (mijn schoonzus) me aankijkt met de blik die ik van Annemiek zo goed kende. 
En vorige week dacht ik even dat mijn schoonvader in de keuken stond in plaats van mijn zwager: zijn kenmerkende licht voorovergebogen houding, die ik ook altijd bij de broers van mijn schoonvader terugzie.

Vorig jaar schoot ik dit plaatje. Mijn man met zijn broer. En hun vader kan ik overigens óók zo uittekenen. 


Vaak lijkt er op een vreemde manier een soort kruisbestuiving plaats te vinden. De dochter van mijn zus bijvoorbeeld  is in karakter, in dingen die ze leuk en niet leuk vindt, in dingen die haar opvallen en haar aandacht trekken, een kopie van mij. Mijn nichtje en ik, wij begrijpen elkaar zonder woorden. En mijn dochter? Dat is zo'n haantje de voorste, een zelfverzekerde troela die precies weet wat ze wil, net zoals mijn zus vroeger was.

En mijn zus en ik? Wij lijken op het eerste gezicht niet op elkaar. We hebben dezelfde schommelgang. Helaas. En mijn voeten staan schever dan de hare. 
Het valt mensen altijd pas op hoeveel we op elkaar lijken als we lachen. We hebben dezelfde lach. En haar dochter heeft hem ook. En toen ik vakantiefoto's terugkeek ontdekte ik iets nieuws: We maken allebei, wanneer we lachen, hetzelfde handgebaar!


Volgende week op de reünie ga ik foto's maken. Foto's van tantes, oudtantes, nichten en achternichten met scheve voeten en lachende handen op hun borst. 






zaterdag 12 juli 2014

Zwijmelen op zaterdag: Mother

Ja... en hoe was Pearl Jam vorige week zaterdag?

In één zin: één groot spetterend feest!
Van het begin tot het einde.

Overigens was heel Werchter geweldig.
We hebben slechts één dag meegemaakt, helaas... Ik had veel meer willen zien.
Enorm genoten van bekende en minder bekende en ook onbekende muziek.

We ontmoetten een jeugdvriend van Mr. C., wat ook weer heel warm en vertrouwd voelde.

En ja... Mr.C. heeft heeft als een man naast me gestaan.
Terwijl NL voetbalde. Terwijl de wedstrijd uitgezonden werd op een groot scherm. Hij stond uren te kijken naar een band waarvan de muziek hem eigenlijk niet zo heel erg aansprak. In de regen. Op moeie, pijnlijke voeten. In de afgelopen jaren heeft hij nog geen wedstrijd gemist, maar toen ik zwijmelde bij Eddie (Vedder) verloor hij me niet uit het oog.
Ook dit is zwijmelen hè... dat hij gewoon naast me bleef en me zag genieten.
Ik heb hem gewoon opnieuw de liefde verklaard....

De zwijmel die ik vandaag plaats was niet eens het beste stuk uit het optreden, maar vond ik wel een heel gaaf moment. Pearl Jam speelde een cover, het nummer Mother, van Pink Floyd, ook één van mijn favoriete bands.

En tussen al die Pearl Jam fans, daar waar het publiek stilviel bij gebrek aan tekst, waren Mr. C. en ik één van de weinigen die dit nummer woord voor woord mee konden zingen. Het voelde gewoon even als míjn momentje.

Ik geniet nog steeds na van alles wat ik voorbij heb zien komen.
Heb een week moeten bijkomen, maar het is het allemaal meer dan waard geweest!

Oh.... zijn stem... ik vind hem zo mooi...
Mensen... ik heb gewoon live, écht live gezwijmeld!
Als je heel goed luistert... dan hoor je me bijna meezingen :-).








vrijdag 4 juli 2014

Zwijmelen op zaterdag: I won't back down

Dit weekend is het weekend van Werchter.
Omdat ik heel, heel, heel, heel, heel, erg graag Pearl Jam eens wil zien optreden gaan Mr.C. en ik er zaterdag naartoe.

Eén dingetje was over het hoofd gezien. 'Nederland speelt'.
En Mr.C. heeft tot nog toe in de jaren dat ik hem ken nog geen belangrijke voetbalwedstrijd overgeslagen.

Gelukkig lost de organisatie het goed op door er een groot scherm neer te zetten.

Ik vrees dat om 22.00 uur onze wegen zullen scheiden. Dan begint het concert van Pearl Jam en dan is ook de aftrap van Oranje.
Ik zal zwijmelen bij Eddie Vedder, en Mr.C. zal de mannen toejuichen.

Al maanden had ik gedacht dat ik vandaag dus een zwijmel van Pearl Jam zou plaatsen.

Het is hem niet geworden.
Er kwam vandaag iets anders in de plaats.
Ik wil met de zwijmel van vandaag een verhaal laten lezen over moed en kracht.
(Alweer over moed en kracht. Ik heb zoveel moedige mensen om me heen...)

Het verhaal is geschreven door Ellen, de directeur van No Guts No Glory.
Zij schreef een blog over de begunstigde Corine, van wie we vandaag afscheid hebben genomen. Op 27 juni is zij, na een hele moedige strijd, overleden.

Dit is het verhaal dat Ellen schreef: *klik*

Ze begint haar blog met de dag waarop ik Corine heb ontmoet. De enige keer dat ik Corine heb gezien. Ze kwamen afscheid nemen van mijn schoonzus Annemiek. En wat heeft het veel voor ons als familie betekend dat Ellen en Corine er waren.
Annemiek en Corine vonden elkaars gelijke in de strijd. Ze volgden deels hetzelfde behandeltraject, en hun samenzijn maakten de behandelingen een stuk draaglijker.

Slechts één keer heb ik Corine gezien. Maar ze heeft een onuitwisbare indruk op mij gemaakt. Wat een kracht, wat een volharding en wat een positiviteit!
Ik heb me het afgelopen jaar betrokken gevoeld bij haar strijd, en hoewel je afscheid nemen natuurlijk nooit fijn kunt noemen, vond ik het toch 'fijn' dat ik haar vandaag een laatste groet kon geven.

Vandaag dus een deels gepikte zwijmel. De blog gepikt van Ellen. En het liedje, I won't back down (Johnny Cash) gepikt van Corine. Het was haar lijflied in de strijd die ze verloren heeft.






(Nog even een disclaimer: Ik weet niet of ik met dit nummer in herhaling val, ik heb Johnny Cash onlangs voorbij zien komen... maar ik heb vandaag ook geen andere keus als deze... ) 


dinsdag 1 juli 2014

Pasta-humeur

Iedereen die mij weleens binnen een uur na wakker worden heeft meegemaakt weet dat er een zekere gebruiksaanwijzing bij mij hoort. Of eigenlijk: dat er een zone om mij heen is die je beter niet kan betreden.

Na een aanvaring met een pasta-pot die in de koelkast had gestaan tijdens een gezamenlijk ontbijt met familie op vakantie, weten zij dat er bij mij maar beter niets in de weg kan staan op de vroege ochtend. Na dit incident met de koude, niet smeuïge chocopasta, en vooral mijn reactie hierop, is mijn ochtendhumeur door mijn lieve familie omgedoopt tot pasta-humeur, en vonden ze het zo grappig dat ze dit incident op mijn huwelijk in de speech moesten vermelden.
Was het om Mr.C. voor de laatste maal te waarschuwen?
Het was al te laat. Het ja-woord was al gegeven.

Vorige week, 's morgens vroeg, vloog Janneke uit d'r stekker. Er kwam een gat in haar heerlijke geroosterde broodje. Wat was het geval... de pasta was hard. Want die stond in de koelkast en ze kon niet lekker smeren.

Omdat ik uit ervaring weet hoe vervelend dit kan zijn , besloot ik haar te helpen en het even in goede banen te leiden. Ik deed een nieuw broodje in de broodrooster. Dacht bij mezelf... als ik nou even de pasta op een mes boven het rooster hou, dan wordt de pasta zacht en kunnen we hem lekker smeren.

Je raadt het al... dat deed ik iets te lang. De klodder pasta smolt sneller dan ik dacht, viel in de broodrooster en de pasta droop in alle kleine kiertjes in het broodrooster. Paniek! Het apparaat vloog in de fik en de stoppen sloegen door.

Moraal van dit verhaal?

Don't try this at home.

Maar vooral: Zet nooit, maar dan ook NOOIT de pasta in de koelkast!






vrijdag 27 juni 2014

Zwijmelen op zaterdag: is this love

Jip viert vanavond feest. Hij heeft zijn matties uitgenodigd. Morgen wordt hij 14.



In de tuin hoor ik luide muziek. Guns'n'Roses, Linkin Park, maar vooral dat ouwe album van Bob Marley uit onze eigen collectie was 'baas'.
Vooral... zware stemmen. Ik schrik er steeds van: wie is die vreemde man in onze tuin?
Onbeholpen, te lange ledematen. 

Er verschijnen selfies op facebook waarin Jip wordt getagd: awesome party... met Jip C.
Het is niet meer dan een verregende bbq onder de partytent :-).
'Dit is chill, dude'.

Eén vriendje vraagt of hij een sigaret op mag steken. Netjes dat hij het vraagt. Liever niet natuurlijk ;-), maar van mij mag het. Hij is 16. Wie ben ik om iets te verbieden?
Er komt een e-smoker van het formaat kleine waterpijp tevoorschijn. 'Ananassmaak' zegt hij lachend, na een flinke haal. Oeps....Nieuwe tijden? Of moet ik hier wat van vinden?

Ze zeiden allemaal dat ze bier mochten drinken. Uiteindelijk bleek bij navraag bij de ouders dat slechts één dat oké vond. Dus het bier slaan we dus nog maar over dit jaar. Jip mag sowieso niet.

Het regent, maar ze houden stug vol onder de partytent. 'Take me down to the paradise city, where the grass is green en the girls are pretty' zingen ze luid mee.

Ik word er een beetje weemoedig van.
Een paar jaar heeft hij geen partijtje gevierd. Bij gebrek aan vrienden :-(.
Nu zitten er 3 bij hem in de tuin. Ik ben blij voor Jip. En voor mezelf. Zijn vrienden helpen hem goed bij zijn ontwikkeling. Maar toch is het raar. Gaat het snel.

Het lijkt alsof ze nét een fase verder zijn dan Jip.
Maar misschien ben ík wel degene die het niet bij kan houden...


vrijdag 20 juni 2014

Zwijmelen op zaterdag: Engel

Er is een jaar voorbij.
Voor Jip is zijn oom voor altijd zijn voorbeeld.
Hoe je vecht tegen pijn. Hoe je vecht om ergens bovenop te komen.

Mijn zwager heeft een jaar geknokt: revalideren, mobiel worden, en ook alles in het koppie weer op orde zien te krijgen.

Een motorweekend van mijn man, mijn broer, mijn zwager en een hele goede vriend liep vorig jaar dramatisch af *klik*. Een hele zomer lang lag hij in Koblenz in het ziekenhuis om zijn been te redden. Wij waren in de buurt. Op de camping bij zijn gezin. Zodat we mijn zus konden steunen in alles wat zij voor hem deed, en hun kinderen toch een beetje vakantiegevoel te kunnen geven.

Vorig weekend waren we weer zo gelukkig met elkaar, op onze plek in Duitsland. Het lijkt zo gewoon, een compleet gezinnetje in de caravan naast je. Maar het voelde zo bijzonder.

"I'll be Back", zei hij.
En hij was terug. In shape. Met een elektrische step. Zo'n lullig steppie dat zelfs verandert in stoer aanzien, zo gauw hij er op gaat zitten. Het scheuren blijft toch in zijn bloed zitten.

Zoals het het hele jaar gegaan is... twee stappen vooruit en ééntje terug, zo ging het ook bij thuiskomst.
Een week later hoge koorts en spoedopname. Werd hij zomaar teruggefloten door een ontsteking in zijn been. Wéér een verjaardag 'vieren' in het ziekenhuis. Weer 20 stappen terug.

De zwijmel is vandaag voor hem.
Voor de moed. Voor het vechten.
En voor mijn zus. Die als een leeuw mee vocht.Alle ballen in de lucht hield.
Omdat ik er van uit ga dat we over een paar weken gewoon met zijn allen vakantie gaan vieren.
Zoals we dat al 20 jaar doen.

"Gott Weiss Ich Will Kein Engel Sein" staat voor de rest van zijn leven met dikke letters op zijn arm.
Sla gerust over als je het niet trekt.
Ik waarschuw alleen maar :-)




Meer zwijmelen? Kijk bij Marja!



maandag 2 juni 2014

Hartverzakking

Marlies veegde de laatste hoopjes zand in de kiertjes tussen de klinkers en zette de bezem in de hoek. De klus zat erop. Het was niet de vraag geweest óf het zou gebeuren, maar wanneer… De grond in de wijk was te snel bebouwd en verzakte. Iedereen in de straat kreeg een beurt.
  
De tekenen waren er maandenlang geweest. Opkomend water in de toiletpot en gorgelende putjes. En als het dan gebeurt, komt het natuurlijk ongelegen. Net toen ze op vakantie waren en hun zoon voor het eerst alleen thuis was, liep het verzakte riool over.

Marlies bekeek voldaan haar werk toen haar buurvrouw de tuin in kwam. Schuifelend op krukken, de krant in een tasje om haar nek. ‘Kijk’, riep ze lachend, ‘eindelijk heb ik de krant gehaald!’

Nu kon de buurvrouw erom lachen, maar vorige week had was het diepe ellende. Ze was door het terras gezakt. Daar stond ze, tot haar middel in een gat. Ze was zich te pletter geschrokken en kon er met geen mogelijkheid uitkomen. Het duurde lang voordat iemand haar roep om hulp hoorde. Uiteindelijk heeft de brandweer haar letterlijk en figuurlijk uit de put gehaald.

Ze liet de wonden op haar been zien. En hoewel Marlies er niks aan kon doen voelde ze zich er schuldig over. De toedracht stond op pagina 5 in de krant. Haar zoon had de tuin gesproeid en was vergeten de buitenkraan dicht te draaien. Dagenlang sijpelde het water langs de tuinslang en spoelde het zand onder het terras van de buurvrouw weg in de verzakte loze ruimtes onder het huis. Toen de buurvrouw naar buiten stapte ging het mis.

Marlies liep naar binnen voor haar leesbril. De buurvrouw schoot in de lach, toen ze Marlies met een  sprong van zéker een meter de drempel zag nemen. 

Foto: Remco de Ruijter. Bron: OmroepBrabant.nl


Deze WE-300 is verzonnen bij een gebeurtenis *klik* bij mij in de wijk in de zomer van 2013.

WE-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: lekken. Meer lezen/meedoen? http://platoonline.wordpress.com/