zaterdag 31 maart 2012
the dark side of the rainbow
Ik pluk de inspiratie vanavond uit de oude doos.
Het onderwerp heb ik vaker besproken, toen ik blogde op een andere plek. Ik heb het niet naar blogspot geïmporteerd, omdat ik het te ingewikkeld vond om alle filmpjes er weer bij op te zoeken.
Maar na de tv-uitzending van vanavond is-ie toch weer actueel. Vanmiddag ben ik er weer even ingedoken, en ja, het blijft een maf dingetje.
Het gaat om het album van Pink Floyd: The Dark Side of the Moon.
De liefde voor deze muziek is me bijgebracht door de liefde die ik had voor Mr.C. zijn intrede in mijn leven deed. Ik, een onschuldig meisje van 16 met een 'man' van 24. Eéntje met een behoorlijk pakketje bagage. Eéntje met een bijzondere kijk op de wereld. Eéntje die qua muzieksmaak veel verder was dan Wham en Duran Duran. Via hem kwamen Pink Floyd en Mr. C. in mijn leven. En daar ben ik hem tot op de dag van vandaag nog dankbaar voor.
Vanavond ging het in het VPRO programma Classic Albums over The Dark Side of the Moon. Ik denk dat hier *klik* vandaag of morgen de uitzending wel terug te zien is. Het hele album wordt geanalyseerd en besproken met de bandleden. Mooi altijd om te zien, hoe de muziek die je zo vaak gehoord hebt, tot stand is gekomen. En wat valt er altijd veel te horen, als de muziek op verschillende sporen 'uit elkaar getrokken ' wordt.
Eén grappig feitje kwam in deze uitzending niet aan bod. En dat grappige feitje is dat als je het album gelijk start met de film 'the Wizzard of Oz' , dat dan de film min of meer synchroon loopt met de muziek. Nou ja, de band spreekt het tegen, de filmmakers vinden het grote onzin. En ik vind het grappig :-) Op internet doet dit gegeven de ronde als 'the Dark Side of Oz' of als 'the Dark Side of the Rainbow'.
Bijvoorbeeld: het nummer 'Money' begint op het moment dat de film van zwart/wit overgaat in kleur.
De zang improvistatie waarbij de zangeres een 'doodskreet' zingt, loopt synchroon met de tornado. Op het moment dat het meisje luistert naar het hart van de robot-zonder-hart, dan hoor je op de plaat een heartbeat. Als Roger Waters zingt: 'who knows which is which' dan verschijnt de heks in beeld.
Er is even veel te zeggen over dingen die het tegenspreken. Ik ken de film niet goed genoeg om te beoordelen of erin geknipt is. Maar ik ken het album wel goed genoeg om te beoordelen dat daar niet in geknipt en geplakt is. En wat ik me eigenlijk nog het meest afvraag: hoe zot moet je zijn om hierachter te komen? Is er iemand die toevallig de film en de muziek tegelijkertijd start en dit opmerkt? Of is er iemand die zijn levensdoel gemaakt heeft van het vinden van met films synchroonlopende albums? Iemand die de hele dag niets anders doet dan platen en films tegelijkertijd afspelen?
Iedereen die nog even 1 uur, 41 minuten en 47 seconden over heeft, kan hier *klik* zelf zijn mening hierover vormen. (Haha, alsof iemand dat gaat zitten doen... hoewel... ik was zelf ook zo gek om dit te gaan zitten doen ;-) )
vrijdag 30 maart 2012
hulde
Al sinds de geboorte van Janneke, nu een dikke 8 jaar geleden, kom ik op een moederforum.
Ik weet niet of ik al eerder geprobeerd heb om uit te leggen wat het voor me betekent, maar ik kan dat ook nooit zo goed overbrengen.
Wel weet ik dat ik er ontzettend veel leer, van alle medemoeders. Zoveel verschillende visies op de dingen die gebeuren. Zoveel tips over opvoeden en ook vooral over dingen die niet met opvoeden te maken hebben.
We 'kennen' elkaar ook al een poos. Sommigen heb je in het echt gezien, anderen heb je gewoon een klik mee. We weten intussen veel van elkaar. Ik weet ook nooit zo goed hoe ik het moet omschrijven als ik iets vertel over iemand van mijn 'geliefde moederforum'. 'Een vriendin' dat is het niet. 'Een kennis is het ook niet'. Maar 'iemand die ik ken van internet ' dat klinkt weer alsof diegene er eigenlijk helemaal niet toe doet. Ik voel me er ook altijd een beetje ongemakkelijk bij. Het klinkt zo suf, een forum. En het klinkt zo sneu als een forum zoveel voor je betekent...
Ik denk dat er hier bloggers zijn die begrijpen wat ik bedoel. Hier delen we ook elkaars gedachten. Hier wordt ook meegeleefd. En hier zijn ook mensen die elkaar in het echte leven ook opzoeken.
Nou ja... ze zeggen zo vaak... dat internet... dat gaat alleen maar ten koste van de contacten die je eigenlijk zou moeten hebben. Van de week werd ik ik juist weer getroffen door een voorbeeld van het tegendeel.
Er waren 2 meiden die door een hele moeilijke periode in hun leven gaan. Zonder in details te treden, Vette Shit :-(
Nu hebben een groot aantal moeders (en ik was verbaasd, hoe vaak ik er ook even buurt, maar dit was totaal langs me heen gegaan) de handen in één geslagen en allemaal een lapje gehaakt. Van al die lapjes is een warme deken gemaakt, en naar de 2 moeders opgestuurd. Als troost.
Dit zijn dingen.... daarvan val ik gewoon helemaal stil... Mooi hè?
Vandaar de hulde: hulde aan de moeders die de handen ineen hebben geslagen!
Kijk hier *klik* voor een blog over 'the making of', van een forum/bloggenoot.
zondag 25 maart 2012
Ster en Twinkel
Vorige week hebben we met ons team zo iets bijzonders gedaan!
We hadden een teambuildingsmiddagje met de twee allerschattigste paardjes die er in heel Brabant rondlopen: Ster en Twinkel.
De bedoeling was duidelijk maar riep ook veel vragen op: Met de paardjes gingen we activiteiten doen, onder toeziend oog van 2 coaches, Gusta en Chantal. Ons gedrag en reacties zouden teruggekoppeld worden naar de werkvloer en daar zouden we vanalles van kunnen leren. Duidelijk ja. Maar hoe betrek je in hemelsnaam 2 paardjes in je spel? En wat is 'equicoaching'? Equi komt van paard... (o, nee, andersom :-) ) zover was ik al... maar hoe gaat dat dan verder?
In Putte, op het randje van Nederland, en op Nederlands schoonste boerderij ( ik heb nog nooit een stal gezien waar geen strootjes op de grond rondslingeren) werd het allemaal duidelijk.
We troffen het enorm met het weer, en gelukkig hadden Gusta en Chantal de tafel buiten gedekt. Op een zonovergoten terras werden we getrakteerd op thee en een heerlijke zelfgebakken cake. Daar deden we het eerste spel. Op tafel lagen allemaal plaatjes van paarden. We moesten er 1 van uitkiezen die wat zei over de collega die naast je zat. Voor de enige man in ons gezelschap een moeilijke opdracht om een vrouw met een paard te moeten vergelijken.... Zelf koos ik bijvoorbeeld voor onze kersverse nieuwe collega een plaatje van een ruiter in de schemer, een tegenlichtopname, omdat er bij mijn collega die er nog maar 3 weken werkt, nog heel veel niet gezien is, en heel veel te ontdekken valt. En ik koos nog een plaatje van een paard met een hele wilde pony (die pluk haar op het voorhoofd) omdat we erg om onze collega hebben moeten lachen toen ze zó niet blij was met de pony die ze in heur haar had laten knippen.
Toen waren eindelijk de paardjes aan de beurt. Ster en Twinkel! Zo lief, zo zacht, zo koddig, zo ondeugend. Om beurten leidden we twee collega's met een paardje over een parcours. Daarbij kwamen heel duidelijk je karaktereigenschappen naar voren. Heb je ooit met je officemanager gierend van de lach door een weitje gehobbeld terwijl je de controle kwijt was over een paardje van een meter hoog? De coaches wisten dit soort situaties heel goed terug te koppelen naar werksituaties. Er zijn een hoop eye-openers gepasseerd.
De volgende activiteit bestond uit het maken van een creatie: 'hoe zie jij de praktijk en jouw rol hierin?' Omdat de praktijk al tijden volop in beweging is, en omdat er heel veel veranderingen zijn geweest de afgelopen tijd, was de eerste associatie: rollercoaster. Maar op een achtbaan kan je niet sturen en dender je maar door. Wij hebben wel invloed op de dingen die gebeuren. Zo kwamen we op een bochtige weg in een berglandschap, waar je af en toe de snelweg neemt (en 160 rijdt) en af en toe met 30 kilometer een hobbelig bergweggetje pakt. Onderweg rusten we uit bij een kabbelend meertje, maar dat is niet het einddoel! Voor dit hele proces, het bedenken en het uitvoeren kregen we slechts een kwartiertje!
De tweede paardjes-opdracht was een teamopdracht. We moesten met het hele team tussen 2 pionnen staan. Daartussen mochten we niet praten. We mochten maximaal 10 seconden (later werden dat teruggeschroefd naar 5 seconden) buiten de pionnen komen, en dan mocht je wel praten. Doel was om een paardje in de bak te krijgen, zo'n 15 meter verderop. Dat werd dus helemaal niks. Tegen de tijd dat je bij het paardje was, was je tijd alweer om. Totdat de eerste daar was met een Eureka!-moment. Toen was het een peace of cake. Verder zeg ik niks... jullie mogen raden :-).
Ik denk dat ik voor het hele team spreek als ik zeg dat het een hele positieve middag is geweest. We hebben veel geleerd, over elkaar, over wat we willen, over welk doel we willen bereiken. Sommigen hebben hun angst voor paardjes overwonnen. We hebben flink wat zonnestraaltjes gevangen. Maar we hebben bovendien veel lol gehad!
Na de heerlijke middag in de zon zochten we een donkere kelder op. Groter kon de tegenstelling niet zijn. In de kelder van de pastoor (klik) hadden we een heerlijk tapas-menu. Echt, de heerlijkste tapas ever! Een afzakkertje in de Ierse pub maakte de avond compleet.
Ik raad het iedereen, die zijn team aan een doel wil laten werken, aan om af te reizen naar Putte. Hier is de link:
gestraft
Ken je dat moment...
Dat moment dat je opstaat van tafel na een paar glazen wijn, en dat blijkt dat het zittend allemaal nog wel ging, maar dat het bewegend toch iets moeilijker wordt?
En ken je dan ook dat moment dat je met je gezelschap (collega's bijvoorbeeld) naar buiten loopt om een kroegje verder te gaan, en dat je besluit je fiets alvast mee te nemen, en terwijl ze op je staan te wachten vóel je gewoon de opluchting wanneer het je binnen 5 seconden is gelukt om je fiets van het slot te friemelen?
In die toestand sloot ik vrijdagavond na een leuke teambuildingmiddag (waarover hier *klik* meer) de week af.
Ik had me ook voorgenomen om geen smoesjes meer te verzinnen om trainingen over te slaan. Dussss.... op zaterdagmorgen ging mijn wekker. Ik constateerde hoofdpijn en dorst en een lichte misselijkheid. En ik constateerde dat ik eigenlijk nog wel even door wilde slapen. Maar hé, de zon scheen, ik dacht: 's avonds een vent, 's morgens een vent. Ik werkte een boterhammetje naar binnen (de koffie sloeg ik over... ja, dan is het ernstig met me gesteld) en ik maakte me klaar om naar het bos te gaan om te gaan hardlopen.
Op het moment dat ik mijn been over mijn fiets slingerde om op te stappen hoorde ik plotseling een echo van de stem van mijn trainer in mijn hoofd: 'Volgende week heb ik een verrassing voor jullie'. Ik overwoog nog even af te stappen, maar ik was nu al zo ver gekomen...
Tja... die verrassing, dat kon eigenlijk maar 1 ding betekenen: de Coopertest. Maar meestal wordt-ie pas in april afgenomen. Dus misschien zou het meevallen. Voor degenen die hem niet kennen: de Coopertest is een test om je conditie te meten. In 12 minuten loop je zo ver als je kunt en geef je álles! En het zijn maar 12 minuten. Maar je gaat bijna dood.
Terwijl we met de loopgroep stonden te wachten tot het 9 uur was, werd mijn vermoeden steeds meer bevestigd. De trainer verscheen niet (die wast vast de bordjes op het parcours neer aan het zetten) en de vervangende trainer nam ons zonder iets te zeggen mee op pad. Hij vermeed angstvallig het Coopertestparcours. En ik wist.... ik wist met mijn houten kop, dat ik ergens tussen nu en 10 uur zo diep zou zitten, dat ik niets meer geven kon. Daar had ik gisteravond nou geen moment over nagedacht. Pffff... één avondje losbandig, en dan gelijk zo gestraft worden ?
Nou ja. Ik heb nu wel geleerd dat je ondanks een stevige kater toch een redelijke Coopertest kan lopen. Hij was niet wat hij ooit geweest was, maar wel weer een klein stukje verder dan een half jaar geleden. En daar was ik al heel tevreden mee. En er heeft weer eens een keer verse lucht gecirculeerd in mijn diepstgelegen, minderactieve longblaasjes. Ik voelde gewoon dat ze ervan schrokken!
Vanmorgen mocht ik in de herkansing voor een lekker loopje. Om 8 uur ging de wekker (eigenlijk 7 uur vanwege het aanvangen van de zomertijd). En dat was dan weer heerlijk. Zo rustig. Tempo laag. Stil op straat. De belofte van het vroege voorjaar. De belofte van een mooie dag. En zoals altijd.... als ik opsta, dan denk ik; waarom leg ik mezelf dit op, waarom moet ik van mezelf. Maar als ik dan eenmaal loop, dan ben ik altijd weer blij dat ik ben gegaan.
Dat moment dat je opstaat van tafel na een paar glazen wijn, en dat blijkt dat het zittend allemaal nog wel ging, maar dat het bewegend toch iets moeilijker wordt?
En ken je dan ook dat moment dat je met je gezelschap (collega's bijvoorbeeld) naar buiten loopt om een kroegje verder te gaan, en dat je besluit je fiets alvast mee te nemen, en terwijl ze op je staan te wachten vóel je gewoon de opluchting wanneer het je binnen 5 seconden is gelukt om je fiets van het slot te friemelen?
In die toestand sloot ik vrijdagavond na een leuke teambuildingmiddag (waarover hier *klik* meer) de week af.
Ik had me ook voorgenomen om geen smoesjes meer te verzinnen om trainingen over te slaan. Dussss.... op zaterdagmorgen ging mijn wekker. Ik constateerde hoofdpijn en dorst en een lichte misselijkheid. En ik constateerde dat ik eigenlijk nog wel even door wilde slapen. Maar hé, de zon scheen, ik dacht: 's avonds een vent, 's morgens een vent. Ik werkte een boterhammetje naar binnen (de koffie sloeg ik over... ja, dan is het ernstig met me gesteld) en ik maakte me klaar om naar het bos te gaan om te gaan hardlopen.
Op het moment dat ik mijn been over mijn fiets slingerde om op te stappen hoorde ik plotseling een echo van de stem van mijn trainer in mijn hoofd: 'Volgende week heb ik een verrassing voor jullie'. Ik overwoog nog even af te stappen, maar ik was nu al zo ver gekomen...
Tja... die verrassing, dat kon eigenlijk maar 1 ding betekenen: de Coopertest. Maar meestal wordt-ie pas in april afgenomen. Dus misschien zou het meevallen. Voor degenen die hem niet kennen: de Coopertest is een test om je conditie te meten. In 12 minuten loop je zo ver als je kunt en geef je álles! En het zijn maar 12 minuten. Maar je gaat bijna dood.
Terwijl we met de loopgroep stonden te wachten tot het 9 uur was, werd mijn vermoeden steeds meer bevestigd. De trainer verscheen niet (die wast vast de bordjes op het parcours neer aan het zetten) en de vervangende trainer nam ons zonder iets te zeggen mee op pad. Hij vermeed angstvallig het Coopertestparcours. En ik wist.... ik wist met mijn houten kop, dat ik ergens tussen nu en 10 uur zo diep zou zitten, dat ik niets meer geven kon. Daar had ik gisteravond nou geen moment over nagedacht. Pffff... één avondje losbandig, en dan gelijk zo gestraft worden ?
Nou ja. Ik heb nu wel geleerd dat je ondanks een stevige kater toch een redelijke Coopertest kan lopen. Hij was niet wat hij ooit geweest was, maar wel weer een klein stukje verder dan een half jaar geleden. En daar was ik al heel tevreden mee. En er heeft weer eens een keer verse lucht gecirculeerd in mijn diepstgelegen, minderactieve longblaasjes. Ik voelde gewoon dat ze ervan schrokken!
Vanmorgen mocht ik in de herkansing voor een lekker loopje. Om 8 uur ging de wekker (eigenlijk 7 uur vanwege het aanvangen van de zomertijd). En dat was dan weer heerlijk. Zo rustig. Tempo laag. Stil op straat. De belofte van het vroege voorjaar. De belofte van een mooie dag. En zoals altijd.... als ik opsta, dan denk ik; waarom leg ik mezelf dit op, waarom moet ik van mezelf. Maar als ik dan eenmaal loop, dan ben ik altijd weer blij dat ik ben gegaan.
De rest van de dag heb ik bij verschillende famileden zittend op het terras, genietend van de zon en fijne mensen, doorgebracht. En liggend, op een stretcher: met mijn kont naar de zon en de wind toegekeerd. Dochterlief was zo goed om een glas water om te gooien. Een voltreffer midden in mijn kruis. Het had veel erger gekund: 10 minuten daarvoor zat ik nog aan een kop tomatensoep :-)
donderdag 22 maart 2012
The English Patiënt
Ik heb een spannend verhaal. Oké... net niet, maar wel bíjna. Bíjna was het écht heel spannend.
Via de spoedgevallendienst was er een poosje terug een engelsman bij ons aan komen waaien op het werk (tandarts).
Vaag verhaal, hij was in het leger geweest, nu hier op vakantie bij zijn ouders.
Hij werd behandeld en kreeg vervolgafspraken.
Op een bepaald ogenblik kwam hij niet meer opdagen voor zijn afspraken.
Ik heb toen al zijn verdere vervolgafspraken uit de agenda gehaald. Ik heb geprobeerd te bellen naar hem om dit te vertellen, en naar het telefoonummer van zijn vriend, maar ik kreeg hem niet te pakken. En ik had een rekening klaargezet voor de niet nagekomen afspraak. Was een lange afspraak, dus een fors bedrag.
We hadden het onderling intussen al vaak over deze man gehad. Raar verhaal, klopt niet, vertrouw het voor geen meter, dat soort dingen.
Nu had mijn mannetje vorige week een afgebroken vulling, dus die kon ik mooi op dat vrijgekomen plekje zetten. Ik had Mr. C. al ingelicht dat de kans aanwezig zou zijn dat ik weleens hommeles zou kunnen hebben met een Engelse patiënt , vanwege de afspraak die ik eruit had gehaald en de nota voor de niet nagekomen afspraak. 'Nou', zei Mike, 'dan doe ik wel net of ik je niet ken, en dan help ik je wel'. :-)
Afijn, Mr.C. zat daar strijdlustig in de wachtkamer. Klant kwam niet opdagen. Geen hommeles. Mr. C 's bijval was niet nodig. De klant leek met de noorderzon vertrokken: hij kwam nooit meer opdagen.
Nu weten we waarom:
Gisteren zag de tandarts op het nieuws dat Engelands meestgezochte topcrimineel was opgepakt. Zelfs met balkje voor zijn ogen werd hij herkend. Hij had in Engeland levenslang staan en hij was door handlangers tijdens een transport met veel geweld (bommen en granaten) bevrijd. En sindsdien was hij spoorloos. Ik heb even gegoogeled op 'engelse topcrimineel opgepakt' en inderdaad... de naam klopt niet, maar het is hem wel.... En nee.... het is geen lieverdje...
Nou ja.... Ik heb dus nèt geen spannend verhaal over Mr.C. die het voor me opnam tegen Engelands meestgezochte, vuurwapengevaarlijke topcrimineel :-). Maar wel bijna!
Wel een eng idee hoor, dat zo'n griezel gewoon bij je langs is geweest.
Iemand nog een sterker verhaal dan dit vandaag ???
Via de spoedgevallendienst was er een poosje terug een engelsman bij ons aan komen waaien op het werk (tandarts).
Vaag verhaal, hij was in het leger geweest, nu hier op vakantie bij zijn ouders.
Hij werd behandeld en kreeg vervolgafspraken.
Op een bepaald ogenblik kwam hij niet meer opdagen voor zijn afspraken.
Ik heb toen al zijn verdere vervolgafspraken uit de agenda gehaald. Ik heb geprobeerd te bellen naar hem om dit te vertellen, en naar het telefoonummer van zijn vriend, maar ik kreeg hem niet te pakken. En ik had een rekening klaargezet voor de niet nagekomen afspraak. Was een lange afspraak, dus een fors bedrag.
We hadden het onderling intussen al vaak over deze man gehad. Raar verhaal, klopt niet, vertrouw het voor geen meter, dat soort dingen.
Nu had mijn mannetje vorige week een afgebroken vulling, dus die kon ik mooi op dat vrijgekomen plekje zetten. Ik had Mr. C. al ingelicht dat de kans aanwezig zou zijn dat ik weleens hommeles zou kunnen hebben met een Engelse patiënt , vanwege de afspraak die ik eruit had gehaald en de nota voor de niet nagekomen afspraak. 'Nou', zei Mike, 'dan doe ik wel net of ik je niet ken, en dan help ik je wel'. :-)
Afijn, Mr.C. zat daar strijdlustig in de wachtkamer. Klant kwam niet opdagen. Geen hommeles. Mr. C 's bijval was niet nodig. De klant leek met de noorderzon vertrokken: hij kwam nooit meer opdagen.
Nu weten we waarom:
Gisteren zag de tandarts op het nieuws dat Engelands meestgezochte topcrimineel was opgepakt. Zelfs met balkje voor zijn ogen werd hij herkend. Hij had in Engeland levenslang staan en hij was door handlangers tijdens een transport met veel geweld (bommen en granaten) bevrijd. En sindsdien was hij spoorloos. Ik heb even gegoogeled op 'engelse topcrimineel opgepakt' en inderdaad... de naam klopt niet, maar het is hem wel.... En nee.... het is geen lieverdje...
Nou ja.... Ik heb dus nèt geen spannend verhaal over Mr.C. die het voor me opnam tegen Engelands meestgezochte, vuurwapengevaarlijke topcrimineel :-). Maar wel bijna!
Wel een eng idee hoor, dat zo'n griezel gewoon bij je langs is geweest.
Iemand nog een sterker verhaal dan dit vandaag ???
zondag 18 maart 2012
rondje vuurtoren
Vandaag stond een bezoekje aan (o)ma op het programma.
(O)ma woont op een heerlijk plekje op een vakantiepark. Daar geniet zij van een levenslange vakantie. We komen er graag. De kinderen kunnen daar lekker spelen in haar tuin. Het strand is op loopafstand. En het is er ALTIJD mooi weer. (Oké... bijna altijd... we hebben er een zomer met de caravan gestaan, en toen was het net géén mooi weer, 14 dagen lang).
Omdat een loopje voor of na het bezoek niet past in een planning met een beetje uitslapen en uitgebreid ontbijt, besloot ik mijn rondje daar te doen. Het was al voorspeld: in de loop van de middag opklaringen.
Dus in de loop van de middag hees ik me in de hardloophose, bond ik m'n schoenen onder en ik ging op pad. Linkaf, de vuurtoren was mijn baken. Doel: duurloop, ongeveer anderhalf uur, hartslag laag in de vetverbrandingszone. Dat laatste viel niet mee zonder bijna stil te staan. Ik had de wind vol tegen.
De vuurtoren was nog een eind weg. Hij leek lang ook maar niet dichterbij te komen. Op een bepaald ogenblik was hij door de bosjes uit zicht. Maar na 40 minuten stond hij toch ineens aan mijn rechterhand.
Op het strand aangekomen was het heerlijk. Ik weet niet wat dat is met dat lopen, maar de zintuigen staan vol open als ik loop. Ik ruik en voel alles beter. En ik voel me vaak zo gezegend en übergelukkig als ik loop. Ik geef de endorfinen daarvan de schuld. Vandaar ook de verslaving...
Het strand viel me toch wel zwaar. Doordat ik toch behoorlijk wegzakte voelde ik al gauw protest van mijn pezen. Na een klein kwartier besloot ik bij de eerste strandopgang de duinen weer in te gaan. Op de hoge dijk, met de wind in de rug kon het jasje uit. En precies volgens de planning was ik na een uur een kwartier weer op het punt waar ik wilde zijn.
Na anderhalf uur schoof ik bij (o)ma weer aan op het terras. Wijntje, kopje soep, zonnetje op de kop. Meer heeft een mens niet nodig :-) .
Wat dan tegenviel was de afstand die ik had afgelegd. Nog geen 13 kilometer in anderhalf uur. Maar.... het was wel een onwijs lekker en ontspannen loopje!
(O)ma woont op een heerlijk plekje op een vakantiepark. Daar geniet zij van een levenslange vakantie. We komen er graag. De kinderen kunnen daar lekker spelen in haar tuin. Het strand is op loopafstand. En het is er ALTIJD mooi weer. (Oké... bijna altijd... we hebben er een zomer met de caravan gestaan, en toen was het net géén mooi weer, 14 dagen lang).
Omdat een loopje voor of na het bezoek niet past in een planning met een beetje uitslapen en uitgebreid ontbijt, besloot ik mijn rondje daar te doen. Het was al voorspeld: in de loop van de middag opklaringen.
Dus in de loop van de middag hees ik me in de hardloophose, bond ik m'n schoenen onder en ik ging op pad. Linkaf, de vuurtoren was mijn baken. Doel: duurloop, ongeveer anderhalf uur, hartslag laag in de vetverbrandingszone. Dat laatste viel niet mee zonder bijna stil te staan. Ik had de wind vol tegen.
De vuurtoren was nog een eind weg. Hij leek lang ook maar niet dichterbij te komen. Op een bepaald ogenblik was hij door de bosjes uit zicht. Maar na 40 minuten stond hij toch ineens aan mijn rechterhand.
Op het strand aangekomen was het heerlijk. Ik weet niet wat dat is met dat lopen, maar de zintuigen staan vol open als ik loop. Ik ruik en voel alles beter. En ik voel me vaak zo gezegend en übergelukkig als ik loop. Ik geef de endorfinen daarvan de schuld. Vandaar ook de verslaving...
Het strand viel me toch wel zwaar. Doordat ik toch behoorlijk wegzakte voelde ik al gauw protest van mijn pezen. Na een klein kwartier besloot ik bij de eerste strandopgang de duinen weer in te gaan. Op de hoge dijk, met de wind in de rug kon het jasje uit. En precies volgens de planning was ik na een uur een kwartier weer op het punt waar ik wilde zijn.
Na anderhalf uur schoof ik bij (o)ma weer aan op het terras. Wijntje, kopje soep, zonnetje op de kop. Meer heeft een mens niet nodig :-) .
Wat dan tegenviel was de afstand die ik had afgelegd. Nog geen 13 kilometer in anderhalf uur. Maar.... het was wel een onwijs lekker en ontspannen loopje!
opstekertje :-)
Ik geloof.... dat ik het 5 dagen van de week niet eens zo slecht doe :-)
Vandaag glimt alles weer voor een dag of 2.
zaterdag 17 maart 2012
vrijdag 16 maart 2012
dan ben je blij dat je klaar bent met de zwemlessen....
De afgelopen jaren heb ik best veel tijd doorgebracht in het zwembad. Niet voor mijn lol, maar wachtend op de kinderen. Jip en Janneke waren geen vlotte zwemleerlingen. Al met al heb ik een jaar of 5-6 nonstop in te warme, plakkerige zwembaden rondgehangen.
Janneke had al bedacht dat ze na haar b-diploma zou gaan paardrijden. Zo gezegd zo gedaan... een proeflesje, even kijken of ze het leuk vond, wat losse lessen boeken, een abonnementje, en nu krijgt ze dus ook haar ruiterpaspoort. Ze vindt het leuk, en ik heb het gevoel dat dat paardrijden wel een blijvertje is.
En dan zijn er momenten dat ik me afvraag wat erger is. De manege ligt prachtig midden in het bos. Zeker 's zomers is het geen straf om daar op het terras te zitten als ze in de buitenbak rijden. Veel beter dan dat vieze, klamme, stinkende zwembad.
Maar nou komt het: Als je kind het niet zelf kan, dan wordt er dus van je verwacht dat je als ouder mee helpt met op- en aftuigen van het paard. En ik heb niet zoveel met paarden. Ik vind ze groot, ik vind ze onvoorspelbaar, ik vind ze eng (want ze kunnen bijten en trappen), en ik vind ze vies (want het zijn dieren). Als kind heb ik wel een paar keer op een paard gezeten. Maar aan dat op en aftuigen heb ik geen herinneringen.
Om even voor 5 worden altijd de paardjes omgeroepen. Wie rijdt op welk paardje. Altijd weer een spannend moment. Want als ik bof, dan rijdt het paard al in de les en hoef ik niets te doen. Maar meestal bof ik niet en dan moet ik optuigen.
Ik moet zeggen, ik maak vorderingen. Tot een paar weken terug ging ik met een rotsvast voornemen om het klusje nu even te klaren gewapend met zadel en hoofdstel de box binnen. Maar bij de geringste beweging van het paard zijn hoofd richting mij stond ik met dezelfde vaart weer buiten. En nu ben ik zover dat het zadel me wel lukt. Het hoofdstel, daar begin ik net zo dapper mee, maar daar ontbreekt het me toch echt aan moed. Tot nu toe is er altijd wel een aardige vader geweest die zijn kortdate mannelijkheid wilde tonen, of een aardige instructeur die wel even wilde helpen. Het komt dus altijd goed. Zij het met zweet op mijn rug.
Janneke rijdt een uurtje paard. Ik kom een uurtje bij. En dan komt deel twee van het verhaal: het aftuigen.
Het paard is na de les lekker klam en bezweet. Er zit allemaal schuim om zijn bek en om zijn bit. Janneke brengt het paard naar de stal, en wordt dan vervolgens net zo zenuwachtig als ik. Het paard duikt meestal met bit en al de voerbak in, dus van aftuigen komt niks, totdat hij klaar is met eten. Om zijnbek mond zitten nu behalve schuim ook etensresten. Janneke springt intussen zenuwachtig om heen. Ik probeer kalm te blijven en met al mijn moed het paard in de juiste positie te krijgen om het af te tuigen. Vaak moet ik dan onder zijn kop hoofd door kruipen die in de voerbak hangt. Alles voelt nat aan. Ik vind het al vies om mijn eigen bezwete shirtjes uit mijn sporttas te pakken, laat staan dat ik een vies, nat, behaard paardenzadel van een rug af haal. Het zadel is zwaar, dus ik moet het met heel mijn armen tegen mijn lijf dragen (ieuw).
Dan komt het hoofdstel. Het paard vindt dat niet fijn. Ik ben niet doortastend genoeg en aarzel te veel, en het paard schudt met zijn kop. Schuimklodders vliegen om mijn oren (gruwel). Een zucht van verlichtig als het hoofdstel uiteindelijk van zijn hoofd afglijdt. Uiteindelijk hangt alles weer in de stal (het bitje wassen is Jannekes taak). Het paardje wordt beloond voor zijn geduld. En ik kan weer een weekje bijkomen.
En ja... dan verlang ik weer even terug naar dat warme, plakkerige zwembad. Maar Jannekes glunderende koppie als ze op het paardje zit, maakt altijd weer een hoop goed.
Janneke had al bedacht dat ze na haar b-diploma zou gaan paardrijden. Zo gezegd zo gedaan... een proeflesje, even kijken of ze het leuk vond, wat losse lessen boeken, een abonnementje, en nu krijgt ze dus ook haar ruiterpaspoort. Ze vindt het leuk, en ik heb het gevoel dat dat paardrijden wel een blijvertje is.
En dan zijn er momenten dat ik me afvraag wat erger is. De manege ligt prachtig midden in het bos. Zeker 's zomers is het geen straf om daar op het terras te zitten als ze in de buitenbak rijden. Veel beter dan dat vieze, klamme, stinkende zwembad.
Maar nou komt het: Als je kind het niet zelf kan, dan wordt er dus van je verwacht dat je als ouder mee helpt met op- en aftuigen van het paard. En ik heb niet zoveel met paarden. Ik vind ze groot, ik vind ze onvoorspelbaar, ik vind ze eng (want ze kunnen bijten en trappen), en ik vind ze vies (want het zijn dieren). Als kind heb ik wel een paar keer op een paard gezeten. Maar aan dat op en aftuigen heb ik geen herinneringen.
Om even voor 5 worden altijd de paardjes omgeroepen. Wie rijdt op welk paardje. Altijd weer een spannend moment. Want als ik bof, dan rijdt het paard al in de les en hoef ik niets te doen. Maar meestal bof ik niet en dan moet ik optuigen.
Ik moet zeggen, ik maak vorderingen. Tot een paar weken terug ging ik met een rotsvast voornemen om het klusje nu even te klaren gewapend met zadel en hoofdstel de box binnen. Maar bij de geringste beweging van het paard zijn hoofd richting mij stond ik met dezelfde vaart weer buiten. En nu ben ik zover dat het zadel me wel lukt. Het hoofdstel, daar begin ik net zo dapper mee, maar daar ontbreekt het me toch echt aan moed. Tot nu toe is er altijd wel een aardige vader geweest die zijn kortdate mannelijkheid wilde tonen, of een aardige instructeur die wel even wilde helpen. Het komt dus altijd goed. Zij het met zweet op mijn rug.
Janneke rijdt een uurtje paard. Ik kom een uurtje bij. En dan komt deel twee van het verhaal: het aftuigen.
Het paard is na de les lekker klam en bezweet. Er zit allemaal schuim om zijn bek en om zijn bit. Janneke brengt het paard naar de stal, en wordt dan vervolgens net zo zenuwachtig als ik. Het paard duikt meestal met bit en al de voerbak in, dus van aftuigen komt niks, totdat hij klaar is met eten. Om zijn
Dan komt het hoofdstel. Het paard vindt dat niet fijn. Ik ben niet doortastend genoeg en aarzel te veel, en het paard schudt met zijn kop. Schuimklodders vliegen om mijn oren (gruwel). Een zucht van verlichtig als het hoofdstel uiteindelijk van zijn hoofd afglijdt. Uiteindelijk hangt alles weer in de stal (het bitje wassen is Jannekes taak). Het paardje wordt beloond voor zijn geduld. En ik kan weer een weekje bijkomen.
En ja... dan verlang ik weer even terug naar dat warme, plakkerige zwembad. Maar Jannekes glunderende koppie als ze op het paardje zit, maakt altijd weer een hoop goed.
woensdag 14 maart 2012
escher goes Ikea
Zo, vandaag even een makkelijk blogje, bij gebrek aan tijd en overtollige energie.
Ik plaats gewoon even een leuk plaatje :-)
Ik plaats gewoon even een leuk plaatje :-)
zondag 11 maart 2012
nagenieten
Als dat moment, waar je in de winter zo vaak naar verlangt, er dan eindelijk is, dan is dat wel zo lekker! Hoe vaak heb ik de afgelopen weken niet verlangd naar het lopen van mijn vertrouwde rondje rond de plas, maar dan in korte broek en korte mouwen, in de frisse ochtendzon? Hoe vaak heb ik niet verlangd naar een middag in de tuin, vergezeld door bubbels en goed gezelschap? Vandaag was het er ineens! En het is altijd lekker, maar die eerste keer.... dat is wel zo enorm genieten!
Veel woorden zal ik er niet aan vuil maken. Heel Nederland was vandaag in de ban van de zon en het lekkere lenteweer. We weten allemaal wat ik bedoel.
De middag kon me niet lang genoeg duren. Het was heerlijk, het was goed. Het was zoals het met mijn bijna 45-jarige vriendinnetje wezen moet :-)
O, ja, en weten jullie nog dat ik een gedramatiseerde WE schreef waarbij ik me liet inspireren door mijn vriendin 'Renate'? *klik* Ze zou de CityPierCity lopen? Vandaag heeft ze hem volbracht. 5 hele kilometers aan één stuk. Ik ben trots op d'r!
Veel woorden zal ik er niet aan vuil maken. Heel Nederland was vandaag in de ban van de zon en het lekkere lenteweer. We weten allemaal wat ik bedoel.
De middag kon me niet lang genoeg duren. Het was heerlijk, het was goed. Het was zoals het met mijn bijna 45-jarige vriendinnetje wezen moet :-)
O, ja, en weten jullie nog dat ik een gedramatiseerde WE schreef waarbij ik me liet inspireren door mijn vriendin 'Renate'? *klik* Ze zou de CityPierCity lopen? Vandaag heeft ze hem volbracht. 5 hele kilometers aan één stuk. Ik ben trots op d'r!
40
(vervolg van 39 *klik*)
... werd ik zonder dat ik er erg in had 40! Het deed geeneens pijn!
Om 1 over twaalf kwamen de felicitaties binnen op mijn telefoon. Mijn vriendinnen die me fijntjes aan dit heuglijke feit wilden herinneren. Gezellig zo... met mijn vriendinnen op de wordfeud en facebook in bed :-)
Toen ik na lang uitslapen wakker werd, stond er een heerlijk ontbijtje voor me klaar. Met kado's en tekeningen. Ik heb uitgebreid gebadderd, gesauna'd en gezonnebankt. Een vriend kwam over met zijn kinderen om mee te gaan schaatsen. En eigenlijk had ik zo ongeveer mijn beste verjaardag ever. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het altijd heel gezellig om bezoek te hebben, maar ik vind het ook altijd wel heel erg druk. En ik vind het altijd weer jammer dat ik op zo'n dag eigenlijk niemand genoeg aandacht kan geven. Nee, laat mij maar een dagje schaatsen.
Vanwege het warme weer was van de 5 kilometer slechts 3 kilometer ijs geopend. Gaf niks, rondjes van 3 kilometer schaatsen is ook erg leuk. De vriend die een dagje op bezoek was en ik waren qua tempo redelijk aan elkaar gewaagd. Was erg prettig en gezellig.
Janneke vermaakte zich prima met haar vriendinnetje. Mr. C schaatste gezellig met de meiden mee.
... werd ik zonder dat ik er erg in had 40! Het deed geeneens pijn!
Om 1 over twaalf kwamen de felicitaties binnen op mijn telefoon. Mijn vriendinnen die me fijntjes aan dit heuglijke feit wilden herinneren. Gezellig zo... met mijn vriendinnen op de wordfeud en facebook in bed :-)
Toen ik na lang uitslapen wakker werd, stond er een heerlijk ontbijtje voor me klaar. Met kado's en tekeningen. Ik heb uitgebreid gebadderd, gesauna'd en gezonnebankt. Een vriend kwam over met zijn kinderen om mee te gaan schaatsen. En eigenlijk had ik zo ongeveer mijn beste verjaardag ever. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het altijd heel gezellig om bezoek te hebben, maar ik vind het ook altijd wel heel erg druk. En ik vind het altijd weer jammer dat ik op zo'n dag eigenlijk niemand genoeg aandacht kan geven. Nee, laat mij maar een dagje schaatsen.
Vanwege het warme weer was van de 5 kilometer slechts 3 kilometer ijs geopend. Gaf niks, rondjes van 3 kilometer schaatsen is ook erg leuk. De vriend die een dagje op bezoek was en ik waren qua tempo redelijk aan elkaar gewaagd. Was erg prettig en gezellig.
uitzicht van Mr.C op een kont van 40 jaar oud |
Janneke vermaakte zich prima met haar vriendinnetje. Mr. C schaatste gezellig met de meiden mee.
Na de pannekoeken hebben Jip en Mr.C zich nog vermaakt met een shoot-out. En na een laatste ronde sauna hebben we het 's avonds laat het heerlijke huisje weer moeten verlaten. Morgen zouden werk en school weer wachten.
En wat is dit?
Dit kwam ik donderdagavond tegen toen ik mijn bedje in wilde kruipen: het resultaat van een weekend weg en een week bijna fulltime werken. Die wasmachine draait wel, dat is het probleem niet... maar hoe vind je de tijd om die berg weer weg te vouwen en weg te strijken? Gelukkig is het daar weer weekend voor. Tijd om achterstallig werk beet te pakken!
zaterdag 10 maart 2012
39
Ik heb nog helemaal niks geschreven over ons weekendje weg van vorige week...
Het was zo leuk! We hadden een huisje geboekt in Biddinghuizen of all places, ver verstopt in de flevopolder. Voordat de de schaatsen in het vet gingen wilde ik ze nog 1 keer gebruiken op de grote 5 kilomterbaan die daar ligt. Dat was dus een mooie gelegenheid om daar een huisje in de buurt te boeken. Maar dat stond pas voor zondag op de planning.
De zaterdag hebben we besteed aan een bezoekje aan de bataviawerf in Lelystad. Daar is een replica gebouwd van de Batavia. Een schip dat in 1628 is gebouwd en een jaar later zonk voor de kust van Australië.
Momenteel bouwens ze een replica van een tweede schip: de zeven provinciën.
Er was vanalles te bekijken, natuurlijk het schip, maar ook de touwslagerij, de smederij, en een houtsnijderij (heet dat zo?). Het leukste waren de enthousiaste vrijwiligers die vanalles wisten te vertellen over de bouw van het schip en het leven op zo'n boot in die tijd.
Hoogtepunt was een bezoekje aan de smederij, waar Jip en Janneke zelf een schroef mochten smeden.
Naast de bataviawerf lag batavia stad. Een outlet centrum waar je, naar zeggen, voor een prikkie mooie merkkleding kan kopen. Nou ben ik niet zo ontzettend merkengeil, en ben ik de hema en de H&M gewend, dus ik vind al gauw iets duur.
Omdat ik Jip zijn onderbroeken was vergeten in te pakken (op zich heel knap, op vrijdagmiddag tussen half 2 en 3 had ik precies anderhalf uur tijd om voor 3 persoen spullen te pakken... ik was maar drie dingen vergeten!) moesten we toch even gaan shoppen. Jip scoorde een paar mooie vingino's en vol trots liet hij zijn spijkerbroek een paar centimeter van zijn kont zakken. Kleine jongens worden groot.
En wat doen we altijd in een huisje? Omdat ik het thuis teveel vind stinken, gaan we daar altijd lekker a-sociaal gourmetten en pannekoeken bakken. En nu komen we meteen bij het tweede item waar ik niet aan had gedacht: het verlengsnoer!
Na een kleine verbouwing konden we toch aan de slag. Jip en Janneke vonden het geweldig. Hadden dit nog nooit gedaan (want mama vond het thuis teveel stinken) en wilden het volgende week weer doen.
Na een rondje zonnebank en sauna (ja, we hadden een heerlijk luxe huisje) zijn de kinderen lekker gaan slapen en is Mr. C. op de veel te krappe bank dubbelgevouwen in slaap gevallen. En ik ben heel gezellig met mijn iphone en mijn wordfeud vriendjes in bed gaan liggen. Zo sloot ik een decennium af en ......
Lees verder... *klik*
Het was zo leuk! We hadden een huisje geboekt in Biddinghuizen of all places, ver verstopt in de flevopolder. Voordat de de schaatsen in het vet gingen wilde ik ze nog 1 keer gebruiken op de grote 5 kilomterbaan die daar ligt. Dat was dus een mooie gelegenheid om daar een huisje in de buurt te boeken. Maar dat stond pas voor zondag op de planning.
De zaterdag hebben we besteed aan een bezoekje aan de bataviawerf in Lelystad. Daar is een replica gebouwd van de Batavia. Een schip dat in 1628 is gebouwd en een jaar later zonk voor de kust van Australië.
Momenteel bouwens ze een replica van een tweede schip: de zeven provinciën.
Er was vanalles te bekijken, natuurlijk het schip, maar ook de touwslagerij, de smederij, en een houtsnijderij (heet dat zo?). Het leukste waren de enthousiaste vrijwiligers die vanalles wisten te vertellen over de bouw van het schip en het leven op zo'n boot in die tijd.
Hoogtepunt was een bezoekje aan de smederij, waar Jip en Janneke zelf een schroef mochten smeden.
En wat heb je dan? Een eenhoorn! |
Naast de bataviawerf lag batavia stad. Een outlet centrum waar je, naar zeggen, voor een prikkie mooie merkkleding kan kopen. Nou ben ik niet zo ontzettend merkengeil, en ben ik de hema en de H&M gewend, dus ik vind al gauw iets duur.
Beeld van meneer Lely |
Omdat ik Jip zijn onderbroeken was vergeten in te pakken (op zich heel knap, op vrijdagmiddag tussen half 2 en 3 had ik precies anderhalf uur tijd om voor 3 persoen spullen te pakken... ik was maar drie dingen vergeten!) moesten we toch even gaan shoppen. Jip scoorde een paar mooie vingino's en vol trots liet hij zijn spijkerbroek een paar centimeter van zijn kont zakken. Kleine jongens worden groot.
En wat doen we altijd in een huisje? Omdat ik het thuis teveel vind stinken, gaan we daar altijd lekker a-sociaal gourmetten en pannekoeken bakken. En nu komen we meteen bij het tweede item waar ik niet aan had gedacht: het verlengsnoer!
Oeps... te kort! |
Na een kleine verbouwing konden we toch aan de slag. Jip en Janneke vonden het geweldig. Hadden dit nog nooit gedaan (want mama vond het thuis teveel stinken) en wilden het volgende week weer doen.
Na een rondje zonnebank en sauna (ja, we hadden een heerlijk luxe huisje) zijn de kinderen lekker gaan slapen en is Mr. C. op de veel te krappe bank dubbelgevouwen in slaap gevallen. En ik ben heel gezellig met mijn iphone en mijn wordfeud vriendjes in bed gaan liggen. Zo sloot ik een decennium af en ......
Lees verder... *klik*
belasting (we-300)
Nee, niet dat slagschip! Het leek wel of de toeristen ieder jaar dikker werden. Konden ze niet op een bordje zetten dat er een maximaal gewicht toelaatbaar was? Hij voelde zijn stramme gewrichten al protesteren. Zijn doorgezakte rug was nog niet hersteld van de vorige rit.
Ja hoor, de man kwam hijgend en puffend zijn kant op. Hij hoopte dat hij door zou lopen naar zijn maatje naast hem. Hij had al drie zware ritten gehad. Het was buiten het seizoen; kleine kinderen waren er niet meer. Alleen maar zware klimmen deze dagen.
We-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: belasting.
Meer lezen/meedoen? http://platoonline.wordpress.com
Ja hoor, de man kwam hijgend en puffend zijn kant op. Hij hoopte dat hij door zou lopen naar zijn maatje naast hem. Hij had al drie zware ritten gehad. Het was buiten het seizoen; kleine kinderen waren er niet meer. Alleen maar zware klimmen deze dagen.
Zijn moeder had hem toen hij jong was een veel rooskleuriger toekomst voorspeld. Ze was toen net zou oud als hij nu was en net zo versleten. Dertig jaar geleden was er een kabelbaan gebouwd naar het dorp boven op het eiland. Ze zouden overbodig worden had zijn moeder gezegd. Ze zouden misschien wel bij een lief oud vrouwtje komen om af en toe een bos takken voor haar te dragen, of om de oogst naar de markt te brengen. Maar zijn moeder kreeg helaas ongelijk. Ondanks dat de kabelbaan in het hoogseizoen dagelijks 8000 toeristen naar het witte dorpje omhoog bracht, bleef hij al dertig jaar lang, dag in dag uit, de trappen oplopen om de mensen naar boven te brengen. Kennelijk vonden ze dat leuker dan de kabelbaan.
Hij had het weer goed aangevoeld. Hij zette zich schrap. De zware man nam plaats op zijn rug. En terwijl hij bijna door zijn hoeven zakte, verzamelde hij moed voor de vijfhonderd treden naar boven. Niet gaan was geen optie. Hij had dorst. En alleen boven in het dorp stond een emmer water.
In de verte klonk de scheepshoorn van de volgende boot met toeristen. De bejaarde ezel balkte terug. Hij was nog niet klaar voor vandaag….
We-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: belasting.
Meer lezen/meedoen? http://platoonline.wordpress.com
dinsdag 6 maart 2012
APK-tje
Vlak voordat mijn moeder overleed had ik een gesprekje met haar. Over hoe het leven in het hiernamaals zou zijn. Of er überhaupt een leven in een hiernamaals zou zijn. En hoewel het toch een beetje een moeilijk onderwerp is om te bespreken, kan ik me herinneren dat de sfeer een beetje lacherig was. Ik vroeg me af of ze ons nog zou zien. Of wij het zouden merken als ze om ons heen was. We spraken af dat ze zo af en toe maar eens een teken moest geven. We spraken af dat ze het dan maar een beetje op een originele manier moest doen. Niet zoiets afgezaagds als knipperen met het licht, of kloppen op de deur. We wisten niet hoe, want we wisten immers nog niet wat in de mogelijkheden zou liggen. Maar, beloofde ze me: als ik dan een teken geef, dan wéét je dat ik het ben.
De maand maart is na al die tijd nog steeds een beetje een lastige. We waren altijd kort op elkaar jarig. De lente was écht haar seizoen. Ze was een echte zonaanbidster en als ze kon, dan zou ze de eerste zonnestralen gulzig naar binnen slurpen. Ze genoot van alle prille beloftes op een lange zonnige zomer die de natuur liet zien.
Maart is ook altijd de maand waarin mijn periodieke controle valt. Omdat mijn moeder al op jonge leeftijd borstkanker kreeg, word ik regelmatig gecontroleerd. Wel zo fijn dat dat kan... Ik moet dan altijd naar het ziekenhuis om röntgenfoto's van mijn borsten te laten maken. Dan volgt er een controle door de dokter, en direct daarna krijg ik de uitslag van de foto's. Al met al niet heel ingrijpend, maar omdat ik voor dat pakketje naar Rotterdam moet, ben ik daar toch weer een dagdeel aan kwijt. En hoewel het slechts als iets meer dan een routine-controle bij de tandarts voelt, ben ik toch altijd weer blij om te horen als het goed is. Ik heb mijn APK-tje weer binnen, zeg ik dan altijd maar, om het een beetje luchtig te houden. Maar diep in mijn hart denk ik er wel altijd even over na dat het weleens een erop of eronder kan zijn.
Zo reed ik dus vorige week weer terug uit Rotterdam. Alle tijd om na te denken. Alle tijd om met mijn gedachten weer even bij mijn moedertje te zijn. En toen ik Bergen binnen reed, reed er een wagentje voor me. Met grote letters op de achterruit www.rietje.be. Haar naam.... Dat kon geen toeval zijn. Dat was nou weer zo'n moment waarop ik dacht... zie wel... ze is er. De wagen bleef voor me rijden. Tot aan mijn huis, en 1 straat voorbij mijn huis moest hij zijn.
Ik heb de website even gecheckt. En dat was dan wel weer jammer... een saaie website van een garagebedrijf in België, daar was niets bijzonders op te zien. Dat had ze beter kunnen doen :-).
En omdat ik nu toch aan haar denk, laat ik gelijk het liedje even horen, dat steevast voorbijkomt, op momenten dat we haar missen. Op momenten dat we allemaal bij elkaar zijn en zij schittert door afwezigheid. Nu, na ruim 13 jaar, kan ik er eindelijk met droge ogen naar luisteren...
De maand maart is na al die tijd nog steeds een beetje een lastige. We waren altijd kort op elkaar jarig. De lente was écht haar seizoen. Ze was een echte zonaanbidster en als ze kon, dan zou ze de eerste zonnestralen gulzig naar binnen slurpen. Ze genoot van alle prille beloftes op een lange zonnige zomer die de natuur liet zien.
Maart is ook altijd de maand waarin mijn periodieke controle valt. Omdat mijn moeder al op jonge leeftijd borstkanker kreeg, word ik regelmatig gecontroleerd. Wel zo fijn dat dat kan... Ik moet dan altijd naar het ziekenhuis om röntgenfoto's van mijn borsten te laten maken. Dan volgt er een controle door de dokter, en direct daarna krijg ik de uitslag van de foto's. Al met al niet heel ingrijpend, maar omdat ik voor dat pakketje naar Rotterdam moet, ben ik daar toch weer een dagdeel aan kwijt. En hoewel het slechts als iets meer dan een routine-controle bij de tandarts voelt, ben ik toch altijd weer blij om te horen als het goed is. Ik heb mijn APK-tje weer binnen, zeg ik dan altijd maar, om het een beetje luchtig te houden. Maar diep in mijn hart denk ik er wel altijd even over na dat het weleens een erop of eronder kan zijn.
Zo reed ik dus vorige week weer terug uit Rotterdam. Alle tijd om na te denken. Alle tijd om met mijn gedachten weer even bij mijn moedertje te zijn. En toen ik Bergen binnen reed, reed er een wagentje voor me. Met grote letters op de achterruit www.rietje.be. Haar naam.... Dat kon geen toeval zijn. Dat was nou weer zo'n moment waarop ik dacht... zie wel... ze is er. De wagen bleef voor me rijden. Tot aan mijn huis, en 1 straat voorbij mijn huis moest hij zijn.
Ik heb de website even gecheckt. En dat was dan wel weer jammer... een saaie website van een garagebedrijf in België, daar was niets bijzonders op te zien. Dat had ze beter kunnen doen :-).
En omdat ik nu toch aan haar denk, laat ik gelijk het liedje even horen, dat steevast voorbijkomt, op momenten dat we haar missen. Op momenten dat we allemaal bij elkaar zijn en zij schittert door afwezigheid. Nu, na ruim 13 jaar, kan ik er eindelijk met droge ogen naar luisteren...
O, en dames... hebben jullie de maandelijkse zelf-controle in de agenda staan? Ook jullie, ja, de jonkies, voor wie het allemaal de ver van je bed show is, omdat het allemaal pas voorkomt als je ouder wordt? Het is belangrijk dat je nu al je borsten 'leert kennen'. Dat je nu weet wat normaal en afwijkend is. Dat je straks, als je ooit wat denkt te voelen, weet wat normaal is en wat abnormaal is. Ik heb zelf vorige week ook weer even de puntjes op de i gezet en de maandelijkse reminder in de iphone gezet.
Zo... ik heb gesproken :-)
maandag 5 maart 2012
Hakken en zagen (op een hard hoofd)
Jannekes klas stond zaterdag in de krant. In de BN de stem.Ondwerp was de lerarenstaking. Of eigenlijk het feit dat de school NIET gaat staken tegen alle bezuinigingen in het onderwijs. De reden kun je lezen in de link *klik* . En het wel/niet dat vind ik ook even minder belangrijk. De absurditeit van de plannen vind ik veel erger.
Voor ons zelf is het volgende aan de hand.
Eindelijk is het GGZ ervan doordrongen dat het voor Jip zijn welzijn, en zijn welbevinden beter is dat hij meer hulp krijgt. Wij leggen zelf al jaren uit waar we bang voor zijn, aan school, aan het GGZ, en alles wat we hebben voorspeld is uitgekomen. De zorgen zijn nu gericht op zijn welbevinden nu, en de stap straks naar het middelbaar. De grote veranderingen. Het zelfstandiger moeten gaan werken. Het plannen van je werk. Ik noem het Grote Zorgen, met HOOFDLETTERS !
En nèt nu we van het GGZ toegezegd hebben gekregen dat Jip via hun na de zomer in aanmerking komt voor dagbehandeling, nèt nu we te horen hebben gekregen dat er een kans is dat Jip via dat traject door kan stromen naar speciaal voortgezet onderwijs, nèt nu gaat er aan alle kanten gehakt worden. De dagbehandeling is al deeltijdbehandeling geworden. En die wordt dus nog eens gehalveerd. Tot juni kunnen ze ons nog geen uitsluitsel geven over hoe het één en ander er voor Jip uit zal gaan zien. Laat staan dat wij al dingen uit kunnen gaan leggen.
Vanwege alle bezuinigingen gaan we op advies van het GGZ wedden op 2 paarden. Ook op school herstarten we een aanvraag voor een indictatie voor rec4 ( kortgezegd: extra hulp of speciaal onderwijs waar kinderen met bijvoorbeeld een stoornis binnnen het autisme spectrum voor in aanmerking kunnen komen). Deze indicatie is in het verleden al eens afgewezen. Mede op grond van een verkeerde vraagstelling, maar ook op grond van zijn goede resultaten. En ook omdat de problemen die we verwachtten op dat moment (nog) niet aan de orde waren. Dat Jip in de klas helemaal niet lekker in de groep valt, niet lekker in zijn vel zit, bij vlagen niet graag naar school gaat en af en toe een diep-ongelukkig is, daar kijkt niemand naar. Althans, niet binnen de indicatie commissie. Ik heb er dus een hard hoofd in dat Jip die indicatie nu wel gaat krijgen, want in wezen is er niets veranderd. Jips resultaten zijn nog steeds prima (dankzij de inzet van school, en ook wij zitten er boven op). De problemen die er zijn die hebben met die resultaten niets te maken, en veel van de problemen die we verwachten zijn nu nog niet aan de orde. Hij is alleen nog net even ongelukkiger dan toen.
Veel kinderen die al op het speciaal onderwijs zitten, zullen ook een herindactie krijgen. En mogelijk moeten ze weer terug naar het normale basisonderwijs. Waar de klassen groter zullen worden, het geld en de middelen minder... dus ja.... alles bij elkaar geloof ik er niet.
En zo kan ik in mijn omgeving nog genoeg kinderen aanwijzen die kampen met dezelfde problemen. Of veel grotere problemen. En geloof me, ieder kind zal eronder lijden wanneer de klassen groter zullen worden. Hoe goed ze ook in het profiel van 'een gemiddeld kind' zullen passen. Voorzover een gemiddeld kind al bestaat...
Voorlopig worden er weer genoeg manuren gestopt in het aanvullen en volledig maken van het dossier. Tot die tijd kunnen we niet zo heel veel doen. Behalve hopen en afwachten op een goed ordeel. Tot die tijd ben ik geneigd om nergens meer achteraan te zitten. Ik stuur Jip om 12 uur naar bed, ik zit niet meer achter zijn huiswerk aan. Hij zoekt het maar uit. Dan worden die cito-B-tjes vanzelf D-tjes en E-tjes, en komt die indicatie er misschien vanzelf. Maar ja.... of dat nou de juiste weg is?
Janneke, het meisje linksvoor, dat af zit te kijken... You go girl, zo kom je er wel! |
Jannekes klas stond zaterdag in de krant. In de BN de stem.Ondwerp was de lerarenstaking. Of eigenlijk het feit dat de school NIET gaat staken tegen alle bezuinigingen in het onderwijs. De reden kun je lezen in de link *klik* . En het wel/niet dat vind ik ook even minder belangrijk. De absurditeit van de plannen vind ik veel erger.
Voor ons zelf is het volgende aan de hand.
Eindelijk is het GGZ ervan doordrongen dat het voor Jip zijn welzijn, en zijn welbevinden beter is dat hij meer hulp krijgt. Wij leggen zelf al jaren uit waar we bang voor zijn, aan school, aan het GGZ, en alles wat we hebben voorspeld is uitgekomen. De zorgen zijn nu gericht op zijn welbevinden nu, en de stap straks naar het middelbaar. De grote veranderingen. Het zelfstandiger moeten gaan werken. Het plannen van je werk. Ik noem het Grote Zorgen, met HOOFDLETTERS !
En nèt nu we van het GGZ toegezegd hebben gekregen dat Jip via hun na de zomer in aanmerking komt voor dagbehandeling, nèt nu we te horen hebben gekregen dat er een kans is dat Jip via dat traject door kan stromen naar speciaal voortgezet onderwijs, nèt nu gaat er aan alle kanten gehakt worden. De dagbehandeling is al deeltijdbehandeling geworden. En die wordt dus nog eens gehalveerd. Tot juni kunnen ze ons nog geen uitsluitsel geven over hoe het één en ander er voor Jip uit zal gaan zien. Laat staan dat wij al dingen uit kunnen gaan leggen.
Vanwege alle bezuinigingen gaan we op advies van het GGZ wedden op 2 paarden. Ook op school herstarten we een aanvraag voor een indictatie voor rec4 ( kortgezegd: extra hulp of speciaal onderwijs waar kinderen met bijvoorbeeld een stoornis binnnen het autisme spectrum voor in aanmerking kunnen komen). Deze indicatie is in het verleden al eens afgewezen. Mede op grond van een verkeerde vraagstelling, maar ook op grond van zijn goede resultaten. En ook omdat de problemen die we verwachtten op dat moment (nog) niet aan de orde waren. Dat Jip in de klas helemaal niet lekker in de groep valt, niet lekker in zijn vel zit, bij vlagen niet graag naar school gaat en af en toe een diep-ongelukkig is, daar kijkt niemand naar. Althans, niet binnen de indicatie commissie. Ik heb er dus een hard hoofd in dat Jip die indicatie nu wel gaat krijgen, want in wezen is er niets veranderd. Jips resultaten zijn nog steeds prima (dankzij de inzet van school, en ook wij zitten er boven op). De problemen die er zijn die hebben met die resultaten niets te maken, en veel van de problemen die we verwachten zijn nu nog niet aan de orde. Hij is alleen nog net even ongelukkiger dan toen.
Veel kinderen die al op het speciaal onderwijs zitten, zullen ook een herindactie krijgen. En mogelijk moeten ze weer terug naar het normale basisonderwijs. Waar de klassen groter zullen worden, het geld en de middelen minder... dus ja.... alles bij elkaar geloof ik er niet.
En zo kan ik in mijn omgeving nog genoeg kinderen aanwijzen die kampen met dezelfde problemen. Of veel grotere problemen. En geloof me, ieder kind zal eronder lijden wanneer de klassen groter zullen worden. Hoe goed ze ook in het profiel van 'een gemiddeld kind' zullen passen. Voorzover een gemiddeld kind al bestaat...
Voorlopig worden er weer genoeg manuren gestopt in het aanvullen en volledig maken van het dossier. Tot die tijd kunnen we niet zo heel veel doen. Behalve hopen en afwachten op een goed ordeel. Tot die tijd ben ik geneigd om nergens meer achteraan te zitten. Ik stuur Jip om 12 uur naar bed, ik zit niet meer achter zijn huiswerk aan. Hij zoekt het maar uit. Dan worden die cito-B-tjes vanzelf D-tjes en E-tjes, en komt die indicatie er misschien vanzelf. Maar ja.... of dat nou de juiste weg is?
Abonneren op:
Posts (Atom)