Zwijmelen op zaterdag: is this love

Jip viert vanavond feest. Hij heeft zijn matties uitgenodigd. Morgen wordt hij 14.

In de tuin hoor ik luide muziek. Guns'n'Roses, Linkin Park, maar vooral dat ouwe album van Bob Marley uit onze eigen collectie was 'baas'.
Vooral... zware stemmen. Ik schrik er steeds van: wie is die vreemde man in onze tuin?

Onbeholpen, te lange ledematen. 

Er verschijnen selfies op facebook waarin Jip wordt getagd: awesome party... met Jip C.
Het is niet meer dan een verregende bbq onder de partytent :-).
'Dit is chill, dude'.

Eén vriendje vraagt of hij een sigaret op mag steken. Netjes dat hij het vraagt. Liever niet natuurlijk ;-), maar van mij mag het. Hij is 16. Wie ben ik om iets te verbieden?
Er komt een e-smoker van het formaat kleine waterpijp tevoorschijn. 'Ananassmaak' zegt hij lachend, na een flinke haal. Oeps....Nieuwe tijden? Of moet ik hier wat van vinden?

Ze zeiden allemaal dat ze bier mochten drinken. Uiteindelijk bleek bij navraag bij de ouders dat slechts één dat oké vond. Dus het bier slaan we dus nog maar over dit jaar. Jip mag sowieso niet.

Het regent, maar ze houden stug vol onder de partytent. 'Take me down to the paradise city, where the grass is green en the girls are pretty' zingen ze luid mee.

Ik word er een beetje weemoedig van.
Een paar jaar heeft hij geen partijtje gevierd. Bij gebrek aan vrienden :-(.
Nu zitten er 3 bij hem in de tuin. Ik ben blij voor Jip. En voor mezelf. Zijn vrienden helpen hem goed bij zijn ontwikkeling. Maar toch is het raar. Gaat het snel.

Het lijkt alsof ze nét een fase verder zijn dan Jip.
Maar misschien ben ík wel degene die het niet bij kan houden...

Zwijmelen op zaterdag: Engel

Er is een jaar voorbij.
Voor Jip is zijn oom voor altijd zijn voorbeeld.
Hoe je vecht tegen pijn. Hoe je vecht om ergens bovenop te komen.

Mijn zwager heeft een jaar geknokt: revalideren, mobiel worden, en ook alles in het koppie weer op orde zien te krijgen.

Een motorweekend van mijn man, mijn broer, mijn zwager en een hele goede vriend liep vorig jaar dramatisch af *klik*. Een hele zomer lang lag hij in Koblenz in het ziekenhuis om zijn been te redden. Wij waren in de buurt. Op de camping bij zijn gezin. Zodat we mijn zus konden steunen in alles wat zij voor hem deed, en hun kinderen toch een beetje vakantiegevoel te kunnen geven.

Vorig weekend waren we weer zo gelukkig met elkaar, op onze plek in Duitsland. Het lijkt zo gewoon, een compleet gezinnetje in de caravan naast je. Maar het voelde zo bijzonder.

"I'll be Back", zei hij.
En hij was terug. In shape. Met een elektrische step. Zo'n lullig steppie dat zelfs verandert in stoer aanzien, zo gauw hij er op gaat zitten. Het scheuren blijft toch in zijn bloed zitten.

Zoals het het hele jaar gegaan is... twee stappen vooruit en ééntje terug, zo ging het ook bij thuiskomst.
Een week later hoge koorts en spoedopname. Werd hij zomaar teruggefloten door een ontsteking in zijn been. Wéér een verjaardag 'vieren' in het ziekenhuis. Weer 20 stappen terug.

De zwijmel is vandaag voor hem.
Voor de moed. Voor het vechten.
En voor mijn zus. Die als een leeuw mee vocht.Alle ballen in de lucht hield.
Omdat ik er van uit ga dat we over een paar weken gewoon met zijn allen vakantie gaan vieren.
Zoals we dat al 20 jaar doen.

"Gott Weiss Ich Will Kein Engel Sein" staat voor de rest van zijn leven met dikke letters op zijn arm.
Sla gerust over als je het niet trekt.
Ik waarschuw alleen maar :-)

Meer zwijmelen? Kijk bij Marja!

Hartverzakking

Marlies veegde de laatste hoopjes zand in de kiertjes tussen de klinkers en zette de bezem in de hoek. De klus zat erop. Het was niet de vraag geweest óf het zou gebeuren, maar wanneer… De grond in de wijk was te snel bebouwd en verzakte. Iedereen in de straat kreeg een beurt.

  

De tekenen waren er maandenlang geweest. Opkomend water in de toiletpot en gorgelende putjes. En als het dan gebeurt, komt het natuurlijk ongelegen. Net toen ze op vakantie waren en hun zoon voor het eerst alleen thuis was, liep het verzakte riool over.

Marlies bekeek voldaan haar werk toen haar buurvrouw de tuin in kwam. Schuifelend op krukken, de krant in een tasje om haar nek. ‘Kijk’, riep ze lachend, ‘eindelijk heb ik de krant gehaald!’

Nu kon de buurvrouw erom lachen, maar vorige week had was het diepe ellende. Ze was door het terras gezakt. Daar stond ze, tot haar middel in een gat. Ze was zich te pletter geschrokken en kon er met geen mogelijkheid uitkomen. Het duurde lang voordat iemand haar roep om hulp hoorde. Uiteindelijk heeft de brandweer haar letterlijk en figuurlijk uit de put gehaald.

Ze liet de wonden op haar been zien. En hoewel Marlies er niks aan kon doen voelde ze zich er schuldig over. De toedracht stond op pagina 5 in de krant. Haar zoon had de tuin gesproeid en was vergeten de buitenkraan dicht te draaien. Dagenlang sijpelde het water langs de tuinslang en spoelde het zand onder het terras van de buurvrouw weg in de verzakte loze ruimtes onder het huis. Toen de buurvrouw naar buiten stapte ging het mis.

Marlies liep naar binnen voor haar leesbril. De buurvrouw schoot in de lach, toen ze Marlies met een  sprong van zéker een meter de drempel zag nemen. 

Foto: Remco de Ruijter. Bron: OmroepBrabant.nl

Deze WE-300 is verzonnen bij een gebeurtenis *klik* bij mij in de wijk in de zomer van 2013.

WE-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: lekken. Meer lezen/meedoen? http://platoonline.wordpress.com/