Vorige week heb ik geen zwijmel kunnen plaatsen omdat ik bij mijn dochter en haar vriend in Zwitserland was. (Ze zijn er een paar weken geleden gaan wonen).
Wat was dat een geweldig ervaring.
Het was een treinreis, voor het eerst zo ver alleen.
Het was het weerzien met mijn dochter en haar vriend, en zien hoe leuk ze wonen en vooral hoe goed ze het samen doen en genieten van wat de stad en Zwitserland te bieden heeft.
Het was Bern. Een hele fijne stad!
Het was zwemmen in de gratis open lucht baden en zwemmen in de Aare.
Het was wandelen met mijn schoonzoon en mijn neef naar de Oeschinensee.
Het was (vega)worstjes grillen op 1 van de vele grillplekken die overal zijn.
Het was in mijn eentje wandelen door het Gesteredal. 2,5 uur heen, 2,5 uur terug lang de rivier de Kander. Ik heb genoten.
Ik kan gewoon niet dieper in gaan op hoe mooi het was. Daarvoor was het gewoon teveel en te intens. Ik weet niet waar ik moet beginnen en wat ik moet uitlichten.
Het hoogtepunt was toch wel de wandeling alleen langs de rivier de Kander, zo heerlijk in mijn uppie. Ik kreeg helemaal into the wild vibes! En dat werd de inspiratie voor deze zwijmel. Een nummer van Eddie Vedder uit deze prachtige film!
Het is me vandaag niet gelukt om een zwijmel te plaatsen. Ik ben bij mijn dochter en schoonzoon in Zwitserland. Het lukt me niet om een liedje up te loaden via mijn telefoon. Het lukt me niet om een mooi plaatje te plaatsen.
Ik heb mijn best gedaan... ik geef het op.
Wellicht volgende week. Mijn vakantie duurt nog even. Nog geen idee waar ik volgende week zaterdag uithang. Ik hoop dat ik dan weer een zwijmel kan plaatsen.
Vandaag zwijmel ik met een terugblik op de etappe van het Pieterpad die ik vorige week zaterdag liep. En het liedje? Ik had even geen passend liedje, maar vond dit gewoon een hele mooie van Halestorm. Een liedje dat vaak in mijn hoofd gezeten heeft de afgelopen tijd. Naar me gestuurd door m'n lover, en daarom toegevoegd aan mijn favoriete playlistje, en om die reden alleen al zeer zwijmelwaardig.
Pieterpadetappe Vierlingsbeek-Swolgen > 24 kilometer
Zaterdag 3 september:
Vanmorgen ging om 4.30 de wekker. Belachelijk vroeg, maar na een week fulltime werken was het niet gelukt om alle voorbereidingen te treffen voor mijn Pieterpad weekend in Limburg, dus moest ik vroeg op. Tot voorbij Den-Bosch gereden in de dikke mist. Pas bij Venray klaarde het op.
Keurig op tijd was ik bij de bushalte voor de bus en trein die me bij het startpunt in Vierlingsbeek zou brengen. Ik stapte in met een gezin met 3 jonge kinderen (en twee stepjes) die ook deze etappe gingen lopen. De overstap op de trein zouden we net wel/net niet halen. Om 9.44 kwamen we op het station. We trokken met ons zessen een sprintje en om 9.45 zaten we in de trein en nog geen 5 minuten later waren we in Vierlingsbeek.
Na een plas in de wc van de kleedkamers van de voetbalvereniging (de horeca was nog niet open), begon ik aan mijn tocht. De route begon mooi door het oude Maasdal met meanderende beekjes. Ik ben nu echt in Limburg beland, want mijn 'goedemorgens' worden beantwoord met 'haye'.
De tocht was afwisselend. Wat dorpjes, een stuk langs het spoor, over een zandverstuiving met bloeiende heide en (zeldzaam) jeneverbesstruiken.
Koolveld met veel koolwitjes
Op een bankje had ik mijn eerste stop. Ik genoot van de stilte. Ik zag op dit punt geen pieterpad-pijltjes meer, maar het boekje zei: volg de witte paaltjes en laat deze route los tot je weer een pieterpad-teken tegenkomt. Dus ik volg de witte paaltjes, kreeg al het gevoel dat ik een rondje liep. En jawel... ik kwam weer bij het bankje, waar nu het gezin met de stepjes zat te lunchen.
Jenerverbes
'Het bankje'
Zij hadden de juiste app, en ze stuurden me de kant op , waar ik eerst naartoe gegaan was. Nog maar een keer proberen dan.
Verderop kwam ik een stel tegen die het ook niet wisten. De tegenliggers die we tegenkwamen (ik noem ze 'de amsterdammers') zeiden dat we echt rechtsaf moesten. Dus wij rechtsaf, waar we weer tegemoet gelopen werden door het gezin met de stepjes. Zij liepen volgens de app nog keurig op hun streepje, dus het werd een hele optocht achter de Stepjes aan, de heide af.
De Amsterdammers waren twee stellen. De heren hadden een hoog tempo, de dames liepen wat achterop, en ze hadden me al gewaarschuwd dat de heren weleens een pijltje misten. Het tempo van de heren lag me beter. Dus hop, ik erachteraan. En je raadt het al.... de heren werden gebeld door de dames dat ze ze kwijt waren. Ze (we) waren te ver doorgelopen, dus dat waren voor de tweede keer extra kilometers.
Er volgde een prachtig stuk bos, met een stromend beekje en een watermolen.
De Rosmolen (1667)
Bij Wanssum ging het weer bijna mis. De pijltjes ontbraken, maar volgens de tegenliggers die ik tegenkwam, zat ik nog op het goede pad. 'Straks kom je nog langs een kapelletje' zeiden ze, 'en daarna moet je door een weiland met pinken'.
De mensen die mij kennen weten dat ik niet zo goed ben met dieren, dus ik zei: 'maar dat durf ik helemaal niet, dat ga ik echt niet doen hoor!'. 'Gewoon wat lawaai maken' was het advies, 'dan gaan ze wel opzij'.
St-Goars-kapel
'Goed', zei ik, 'dan ga ik eerst wel even bidden bij de kapel, en dan komt er vast wel een oplossing'. Dus ik kom bij de kapel, waar de heilige Sint-Goar aanbeden wordt (leuk... wij kamperen al meer dan 30 jaar in Sanct-Goar in Duitsland) en ik zag in de verte de pinken al staan. Midden op het pad. Wat nu... ik moest er toch echt langs. En terwijl ik zat te wachten op een helder idee voor een oplossing, en de heilige Sint Goar aanriep, kwamen de Stepjes én de Amsterdammers aanlopen. Opgelost! Als een soort kudde liepen we met elkaar door de kudde pinken.
Ondertussen had vriendin Kleine Tas al geappt dat ze op de camping gearriveerd was en met rosé en koffie op me zou wachten. Ze wilde heel graag de etappe van morgen met me meelopen en daarom was ze ook naar Limburg getogen. Zo gezellig!
De route was ver, er waren veel extra kilometers. Het werd later en later, en ik begon het echt een beetje zat te worden. Af en aan liep ik op met de Amsterdammers op. Ergens stond een tafeltje klaar waar we limonade mochten pakken. En er lagen heerlijke appels uit de boomgaard bij. Zo leuk! Dus wij erop af. Maar daardoor misten we weer een pijltje en liepen we weer verkeerd. Het was inmiddels tegen 16 uur.
Mergellandschaap. Hoort vast thuis in het Merglandschap.
Er volgde nog een heel stuk over een knollenpad langs een beek. Ik kon niet meer. Toen nog een heel stuk door een bos (leuk, met gedichten). En toen ik het echt zat was zei ik tegen de Amsterdammers: hoe mooi zou het zijn als we straks dit bos uitlopen, en dat we dan rechttegenover de kerk van Swolgen staan? Nog geen 500 meter verder kwamen we het bos uit, en waren we vlakbij de kerk, waar de auto stond! Het was intussen 17 uur.
Swolgen bereikt
De camping bleek maar 600 meter rijden te zijn. Een allervriendelijkste ontvangst door de eigenaren. Kleine Tas en ik hadden niet tegelijk geboekt, maar we waren wel per ongeluk naast elkaar gezet. Er was inderdaad heerlijke koude rosé.
Kleine Tas in Grote tent, Grote Tas in Kleine tent
Genoten van de zon! De tent werd samen in een sneltreinvaart opgezet. Daarna douchen. Heerlijk buiten op een terras kunnen uiteten.
Ik viel uitgeput in slaap met het geluid van uilen op de achtergrond.
Ik eindig nog even met een boodschap voor de medezwijmelaars: Ik lees en luister bij altijd. Het lukt me alleen steeds niet om te reageren. Ik krijg foutmeldingen, weigeringen ,en soms zie ik dat een reactie tóch doorgekomen is. Het is dus niet dat ik niet geïnteresserd ben in jullie zwijmels. Het reageren gaat gewoon met hobbels.
Voor degenen die mee willen zwijmelen... Plaats hier je link.
Met deze zinnen brandden de tranen de laatste maanden regelmatig achter mijn ogen. En deze zinnen deden me ook paar maanden geleden besluiten om met Josha tóch naar het concert van Harry Styles te gaan. We twijfelden al een poos. Tickets waren duur. Ver weg. Een doordeweekse dag. We moesten werken. En het was in de galmbak die Arena heet.
Maar toen ik de zinnen: 'straks is het verboden, of te laat om nog te gaan', op de radio hoorde wist ik het: Tas... pakken wat je pakken kan, met je Prulleke.
Ik wist toen al dat ze na de zomer met haar vriend voor een jaar naar Zwitserland zou gaan. Na de zomer leek toen nog ver weg. En ik dacht ineens: wie weet... hoe de wereld er over een jaar uit zal zien. Straks is het verboden, of te laat om nog te gaan...
Dus kochten we tickets, trokken we een dag later onze mooiste glitterkleding aan, en gingen we naar Harry Styles en hadden we de avond van ons leven.
Deze week was het dan zover. Het vorig weekend lag ineens de verhuisdatum vast: de aankomende woensdag zou ze vertrekken. Dat zou betekenen dat ik haar nog maar een paar uurtjes zou kunnen zien voor vertrek!!! Om de pijn te verzachten boekten we direct een treinticket voor mij, voor over een paar weken zodat er een datum vast zou liggen waarop ik haar weer zou zien. En achteraf blijkt dat een grote troost te zijn! Gauw organiseerde ik nog een afscheidspicknick en zo kon ik nog wat extra uurtjes samen stelen.
We hebben heel wat tranen laten lopen de afgelopen week. We gaan elkaar ontzettend missen.
Het was zondag ook 25 jaar geleden dat mijn lieve moedertje overleed. En het missen, loslaten, onvoorwaardelijk liefhebben was ineens zo'n enorm thema in mijn leven. De tranen mochten er zijn. Maar ook het gevoel van ontzettend trots dat ze deze stap gaan zetten. (Ze is nog maar 19 hè?!!). 'Stevig geworteld om veilig hun vleugels uit te kunnen slaan'. Josha gaat als verpleegkundige werken in een Hospitaal in Bern. Voor haar vriend is een jaar buitenland een verplicht onderdeel van zijn studie. Ik hoop dat het ze ontzettend veel ervaringen en plezier zal brengen.
Willen jullie nog een mooi verhaal horen hoe ze aan een huis kwamen? Het lukte maar niet om een woning te vinden in Bern. Ze, en we, hadden wel gedacht dat ze dat online zou kunnen lukken. Maar de makelaars wilden geen woning verhuren zonder bezichtiging. Dus ze zijn de afgelopen tijd een keer of 3 naar Zwitserland gereden. Steeds 50 of meer gegadigden voor 1 woning. En toen ze eindelijk beet hadden, wilde de makelaar een verblijfsvergunning zien. De ambassade, waar ze heen gingen voor advies voor die vergunning, vertelde dat ze daar een woonadres voor moesten hebben... kastje-muurverhaal. Zondag avond zaten ze aan een meertje en ze raakten aan de praat met een surfer. Ze vertelden waarvoor ze in Zwitserland waren, en de surfer bleek makelaar te zijn in Bern, hij had een appartement beschikbaar, ze mochten de volgende avond komen kijken... Dat was wel even spannend... want zo'n ontmoeting... als het te mooi lijkt om waar te zijn... dan ís het vaak te mooi om waar te zijn. Maar het verhaal eindigde er dus mee dat ze nu in dat appartement wonen. Ik weet van 1 persoon zéker dat er een gebedje voor hun is gedaan. Ik bid zelf nooit, maar ik geloof graag dat het clubje mensen hier boven beetje aan de touwtjes getrokken hebben. En dat het universum in actie kwam en gewoon deed doet wat het moest doen.
Lief Prulleke, ik weet niet of je hier leest. Maar ik het heb het je ook al gezegd en ik kan het niet vaak genoeg zeggen: Wat ben ik ontzèttend trots op jouw grote stappen, jij, met je zevenmijlslaarzen aan. Je gaat dit rocken. En het zal niet altijd even makkelijk zijn, want je bent daar maar samen, totdat je mensen leert kennen. Maar ook: je bènt daar samen. En je zal me missen. Maar we kunnen iedere dag videobellen als we willen. Ik geloof in je en ik hou van je! So close no matter how far!
Vandaag zwijmel ik met een terugblik op de etappe van het Pieterpad die ik een week of drie geleden liep.
Etappe Groesbeek-Gennep 15 km
Vanmorgen was ik alweer voor de wekker wakker. Ruim op tijd om op het gemak alles te doen wat op een camping net wat meer tijd kost. (Plassen, koffie zetten, opfrissen).
Met de auto reed ik naar eindpunt Gennep. Vanaf daar wilde ik met het OV terug naar het Groesbeek, naar het startpunt van deze etappe.
Gennep. Bij beter weer vast een beter aanzicht
Ik zou eerst een stukje met de bus moeten, en bij een bepaalde halte zou een reistaxi op me wachten om me verder naar Groesbeek te brengen. Die taxi had ik keurig besproken. Je leest het al: het woordje 'zou' impliceert dat het niet helemaal goed ging.
De bus was bijna bij de halte, ik druk op de stopknop. Knopje weigert. Ik druk nog een keer. Knopje weigert. Ik druk nóg een keer, nu harder, en het lampje 'stop' gaat branden. Helaas te laat, kennelijk, want de chauffeur rijdt mijn halte voorbij. Er volgde een halte verder, toen ik uitstapte, een discussie. Chauffeur zei: je drukte te laat. Ik zei: ik was op tijd. Hij zei: niks aan te doen. Ik heb je reistaxi wel zien staan, dus neem aan de overkant de bus maar terug. Echt... sjagerijnige vent.
Maar ja... die bus aan de overkant kwam pas na 20 minuten. En dan was die reistaxi ongetwijfeld weer vertrokken. Echt... Moed In De Schoenen. Stond ik daar... langs een N-weg. Midden in een bouwput van wegwerkzaamheden. In de stromende regen. Er was niet eens een bushokje. Ik dacht: dit wordt niks vandaag. Ik ga terug naar de camping, mijn spullen inpakken, en terug naar huis.
Maar... ik had een ingeving. In de OV-app kwam ik het telefoonnummer tegen van de reistaxi. Dus ik belde, vroeg of de reistaxi me misschien een halte verder op wilde pikken. Vriendelijke vrouw aan de telefoon ging gelijk bellen met de taxi, en voor ik het wist, kwam de taxi aanrijden. De taxi-chauffeuse was een hele lieve dame, die me niet alleen naar Groesbeek reed, maar ook nog eens voorkwam dat ik een kwartier extra moest lopen van haar halte naar het beginpunt van mijn etappe. Ze zette me keurig bij het startpunt af. Mijn dag was weer goed.
Ik geloof niet dat ik deze etappe anders had willen lopen als vandaag in de regen. Tuurlijk had het bij mooi weer ook prachtig geweest. Maar ik ben amper mensen tegengekomen en het voelde zo lekker om alleen in het bos te lopen. De regenjas ging al snel uit. Goor plakding. Regenjassen zijn echt overrated.
In het bos was het beschut, niet koud, en eigenlijk gewoon prima om de regen op je huid te voelen. Op één of andere manier, misschien door de stilte in het bos, zat ik vandaag ontzettend in mijn hoofd. Mijn leven is nooit saai. Er is altijd wel iets wat aandacht nodig heeft. Vaak meerdere dingen tegelijk. Het was goed om al die pingpongballen in mijn hoofd even de nodige aandacht te geven. En je hebt bos en bos, maar dit was práchtig bos. Heel veel hoogteverschillen (over de sint-jansberg), mooie waterpartijtjes.
veel herinneringen aan de oorlog op deze etappe
En het werd zowaar droog toen ik het bos uit kwam. Nog een lange rechte weg richting Milsbeek. Met de kerktoren van eindpunt Gennep in zicht kwam ik nog een beschutte theetuin tegen. Er was warme chocomelk en vlaai (ik ben inmiddels in Limburg beland).
En met een extra rondje door het mooie, historische Gennep had ik tegen 2 uur het eindpunt alweer bereikt.
Onderweg had ik al besloten dat het Pieterpad met deze etappe voor nu even klaar was. De volgende etappe zou weer meer dan 20 km zijn, en er was voor morgen weer een bak regen voorspeld. Op de camping zag ik dat mijn tent bijna droog was. Droger dan dit zou hij vandaag niet worden. Dus ik heb de hele zooi in de kofferbak geflikkerd en ik ben lekker naar huis gereden.
Thuis was het droog, hier waaide de wind niet om mijn oren, hier was comfort en een zacht bed waar ik hopelijk weer een nacht goed in zou slapen.
Vandaag zwijmel ik met een terugblik op de Pieterpadetappe die ik twee weken geleden liep.
Pieterpad Etappe Gennep-Vierlingsbeek 17 km
Vanmorgen was ik ruim voor de wekker wakker. Of lees eigenlijk: ik was blij dat het tijd was om op te staan. Wat een dramanacht was het. Gewoon... niks aan de hand. Maar ieder uur voorbij zien komen.
Op het gemakje opgestaan. Koffie gezet. Heel luxe op het gasfornuis van de camping. Ontbijt gegeten, broodjes klaar gemaakt voor de lunch. Ruim op tijd naar Vierlingsbeek gereden om met het OV terug te gaan naar Gennep. (Om vervolgens weer terug te wandelen naar Vierlingsbeek.)
Soms is het universum zo met je. Ik had 4 manieren bij me om het OV te betalen.
Een bankpasje, maar omdat contactloos stuk is op die pas, en de bank me geen gratis nieuwe wil geven, doet die het ook niet in het ov. Daarom heb ik betalen met je mobiel geactiveerd. Werkte ook niet op het perron. Ik had nog een pasje van een tweede rekening, maar die was nieuw en daarmee moest ik eerst een pintransactie doen, dan zou contactloos automatisch geactiveerd worden. En ik had nog geen pin-transactie gedaan met dat pasje. Het ov pasje wat ik nog had zou een dag later verlopen. Ik wist dat er nog een heel laag saldo op stond. Genoeg voor de trein, maar niet voor de bus die ik daarna nog moest nemen. Dus ik dacht: ik zie wel. Kom ik bij de bus... staat er zo'n 8 persoons taxibusje klaar. En daar was het incheck apparaat van kapot. Dus ik mocht gratis mee naar Gennep
De route in Gennep begon mooi, langs de uiterwaarden. Het bos in. Ik vroeg me af of het nog ergens spectaculair ging worden, want, verwend nest intussen, bos en uiterwaarden had ik al gezien.
En het werd prachtig! Er was een stuk over de heide die net in bloei stond. Ik keek uit over een gebied met allemaal vennetjes. Echt een mooi stukje Nederland weer. Het Quin heet dat gebied. Ik moest het even opzoeken.
Vlak voor Afferden kwam ik een theetuin tegen. Zeer welkom, want ik had echt trek in zoete zooi. Suikerdipje. Heerlijke bosvruchtenkruimeltaart werd er geserveerd. En het mooie was: ik zat nog geen twee minuten onder de overkapping, of het ging me daar toch een partij los met de regen! En hoe gezellig: de mensen die ik vanmorgen trof in het 8-persoonsbusje, die zaten er ook te schuilen.
De bui duurde precies een koffie, taart en een plas lang, dus ik ging met frisse zin weer verder. En hoera! Ik mocht met de pont over. Vind ik altijd zo leuk, met de pont overvaren.
zo'n dramatisch verkeersbord dit!
Daarna werd het saai. Ook dat is pieterpad. Kilometers zandpad, met hoge hagen... niks aan.
Net toen ik dacht dat het eindpunt wel in zicht mocht komen zag ik links en rechts een kerktoren boven het veld uit komen. Éen van de twee zou toch wel Vierlingsbeek moeten zijn?
Is het eindpunt bij het kerkje links?
Of is het eindpunt bij het kerkje rechts?
Een klein halfuurtje later wandelde ik inderdaad aan de rechterkant Vierlingsbeek binnen. Helaas... het station lag precies aan de andere kant van het dorp dus dat werden extra kilometers.
Wat opviel... ik denk dat het zondag was vandaag . Veel MAMILS in het bos vandaag op mountainbikes. (Middle-aged-man-in-lycra.) Veel mussen in deze hoek van het land. De heide bloeit wat vroeger dan vorig jaar. En er waren al heel veel paddestoelen te zien.
Tegen 4 uur was ik weer terug op de camping. Het waaide heel hard. Eigenlijk wilde ik na het douchen gelijk even een tukkie doen. Maar de buienradar zei dat het elk moment los kan gaan met onweer en alles. Dus met het laatste pufje fut wat ik nog had, heb ik toch maar mijn tweede koelelement opgewarmd (de uit de vriezer getrokken... -soep. Ik kan niet op de naam komen. Zo'n gele wortel, zo'n ouderwetse groente). Oja, pastinaaksoep! Gelijk de afwas gedaan, tanden gepoetst... en met de kippen op stok lekker mijn tent in gedoken. En dan hoop ik tegen beter weten in dat alle regen vannacht valt. Dan heb ik morgen nog wat droge stukjes Pieterpad.
Het liedje? Heel toepasselijk voor een Pieterpadetappe. Die werd me tijdens toegestuurd door... haha, ik ga zijn naam en identiteit lekker niet prijsgeven, maar het werd me toegestuurd door die man die al weken mijn hoofd in beslag neemt. Typisch zo'n liedje dat ik al vaker had gehoord, maar waar ik nog niet niet eerder goed naar geluisterd had. Maar zeg nou zelf... het is toch een prachtig liedje?
