vrijdag 29 december 2023

Zwijmelen op Zaterdag: Resistance



Het jaar zit er alweer op. Niet te geloven hoe snel het is gegaan. 

2023 was voor mij het jaar van landen in mijn nieuwe leven. Geland zijn! 
Ik heb nog even mijn laatste blog van 2022 gelezen en ik hoopte op meer rust. 
Ik schreef over kruisen in agenda's en geen opdrachten meer aannemen waar tijdsdruk op zat. 

Haha. Ik voltooide een jurk voor een bruid, paste een trouwjurk aan... Hoezo druk? 
Ik heb nog nooit zoveel uitjes gehad als in de afgelopen maanden. 
Wat nou kruisen in agenda's? Zo gauw er een gaatje open was, kwam er weer een leuk concert voorbij.
Er is nog nooit zoveel muziek in mijn leven geweest als het afgelopen jaar. Eigenlijk was mijn leven vanaf de 1e week van juni 1 groot feest! 

Ik zag Muse, Arstidir, Corey Taylor, Danny Vera, Danko Jones, Till Lindeman en Alestorm op het podium. En niet te vergeten Harry Styles samen met mijn Prulleke. Wat was dat een mooie avond. 



Ik bezocht veel tributebandjes. Rootsriders met Henny Vrienten tribute, Legends of Rock, Haags Plagiaat. Veelal met Kleine Tas aan mijn zijde. 
Er waren festivals: 'Hier' in Ahoy met als klapper het optreden van Di-rect, Blommenkinders, Dynamo, het bevrijdingsfestival (Met DeWolff en Goldband). 
Het vloog van Metal naar Nederlandstalige nostalgie.
Zaterdagavond sluit ik het jaar nostalgisch af met Wham Mania. 

Met stip op 1, als mooiste moment van 2023, staat RosRock. De avond was niet alleen legendarisch door de verrassende en fantastische muziek en het fijne gezelschap, maar vooral ook door het brommerskiek'n en de heerlijke zoen die daarbij volgde bij de gastank, verscholen in de bosjes. En de vreselijke verliefdheid die daarop volgde. 
Mèèèn... ik beleefde mijn tweede puberteit dit jaar. Weer met grote regelmaat met Kleine Tas en andere vrienden en vriendinnen voor een podium staan. De wereld door een roze bril bekijken. Het leven was mooi. 

Het was ook een jaar van missen. Mijn zus met haar gezin in Duitsland. Het is toch een eind weg. 
En vooral m'n Prulleke en haar vriend, nu in Zwitserland. Ik ben zo trots op die twee: wat doen ze het goed daar en wat maken ze mooie dingen mee! 



Andere hoogtepunten van dit jaar waren het groots vieren van mijn 51e verjaardag, met (bijna) iedereen die me lief was om me heen. 
Het voltooien van het Pieterpad. 
De wandelingen in de Zwitserse Alpen. Alleen door de Kandersteg en met Sem en Lex naar de Oeschienensee.







En het liedje wat ik vandaag heb gekozen? 
Het moest sowieso een liedje worden van iemand die ik dit jaar live heb gezien. 
Een liedje wat indruk op me heeft gemaakt. 

En ik vond het heel moeilijk om te kiezen, want in het jaar dat liefde weer een fijne rol speelde in mijn leven, kregen de meest onbenullige liedje ineens een hele diepe betekenis. En ik leerde ook heel veel nieuwe muziek kennen. 
Dat krijg je zomaar cadeau als nieuwe mensen een grote rol gaan spelen in je leven. 

Het is Resistance van Muse geworden. 
Typisch zo'n nummer waarvan ik zei: al heel vaak gehoord, maar ineens komt het binnen. 

Ik durf nog niet zo vooruit te blikken op 2024. 
Niets is zo verrassend als het leven zelf. Morgen kunnen de sterren anders staan. Iemand die je vandaag nog niet kent kan zomaar ineens een grote rol in je leven gaan spelen. En andersom kun je mensen die een grote rol spelen ook zomaar ineens gaan missen. 
Ik heb heel erg in het moment geleefd. Simpelweg ook omdat de agenda zo vol stond met leuks, dat ik het zelf allemaal niet bij kon houden en kon overzien. Simpelweg omdat de toekomst zo open ligt dat ik nog geen lange termijn planning kan maken.
Het leuke, alle krenten uit de pap, kersen op taarten, wil ik vooral vasthouden in het nieuwe jaar. 
En ik neem het me, net als vorig jaar, weer voor: met iets meer rust en kruisen in agenda's. 
Maar goed: ik spreek mezelf over 52 weken weer. Dan gaan we zien wat daarvan terecht is gekomen :-). 

Ik wens iedereen een goed uiteinde toe. 
Hou vast wat goed was, neem dat mee naar het nieuwe jaar. 
Laat achter wat je in 2023 wil laten. 
En koester wat wat er in 2023 nog was, maar wat je in 2024 moet missen, op een mooi plekje in je hart. 

Wil je mee Zwijmelen? 
Plaats dan hier je link. 









You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

vrijdag 22 december 2023

Zwijmelen op Zaterdag: Fairytale of New York


Degenen die mijn zwijmels al een poosje volgen weten dat ik niet zo heel goed ga op kerstliedjes. 
Op mijn werk was het de laatste jaren afzien omdat we daar altijd Sky Radio op hebben staan en daar word je vanaf November doodgegooid met kerstliedjes. 
Die belletjes... die paardenhoefjes... dat vrolijke kerstgeneuzel: ik trek het gewoon niet. 

Dit jaar heb ik het allemaal heel handig weten te omzeilen. We hebben op het werk ontdekt dat er verschillende kanalen zijn op Sky: Sky hits, Sky love songs, Sky @ work, enzovoorts. 
En daar worden dus 0 kerstliedjes gedraaid. 
En zolang ik nergens over sprak, werd het door de collega's prima geaccepteerd dat er geen kerstmuziek op de radio te horen was. 

Tot de laatst dag voor kerst. Toen kon ik er echt niet meer onderuit en ben ik gecapituleerd. 

Het is ook altijd de sport om met kerst een redelijk te pruimen kerstliedje te plaatsen. 
Dit jaar kwam, natuurlijk, het nummer van The Pogues voorbij. 
Voor mij een heel goed te pruimen kerstliedje, zonder belletjes en paardenhoefjes en hysterische uithalen. 

Ik wens jullie allemaal een mooie kerst toe. Het liefst vol liefde, armen om je heen waar nodig. 

Ik vier de kerst dit jaar heel divers. 
Op kerstavond zijn mijn kinderen en aanhang bij me. En joepie: m'n prulleke en haar vriend zijn over uit Zwitserland. 
Eerste kerstdag zoeken de overgebleven vrijgezelle sneuneuzen elkaar op. 
Nee... zo zou je het kunnen uitleggen, maar het is anders. In al die meer dan 30 jaar dat Kleine Tas en ik vriendinnen zijn, hebben we nog nooit samen kerst gevierd. Nu we de kans daartoe hebben grijpen we die met beide handen aan. 
Zo ook tweede kerstdag. Met mijn nicht ga ik lekker een dag in de sauna rondhangen. Niet nadenken over wat te dragen. Niet nadenken over wat te doen met eten. Rust, bijkletsen en genieten!  
Het is toch heerlijk dat dat gewoon ook kan? 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats dan hier je link. 





You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

vrijdag 15 december 2023

Zwijmelen op Zaterdag: My Little RNR

 


Een korte zwijmel dit keer, omdat ik weer de hele week in touw ben. 

Ik blik terug op afgelopen zondag. Ik ging, uit nieuwsgierigheid, naar een concert van Danko Jones. 
Een voor mij onbekende zager/band. Maar het bleek één van de beste optredens te zijn die ik ooit heb gezien. De band was één met het publiek. De bassist heeft het hele optreden een big-smile op zijn gezicht gehad. Fantastische muziek. Mooie zanger. En de hele zaal deed mee. 
Danko Jones heeft er een fan bij. 

Komende week zal ik van twee weken zwijmels terug gaan luisteren. 
Ik heb er gewoonweg de tijd niet voor gevonden. 


Wil je mee zwijmelen?
Plaats hier je link.

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

zaterdag 9 december 2023

Zwijmelen op Zaterdag: Je te Laisserai des Mots

 


Deze week was weer stemweek voor de Top2000.
Ik zie heel veel stemlijstjes voorbijkomen van familie, vrienden, kennissen op de socials. 
En ik vind het leuk om te zien welke overeenkomsten en verschillen er zijn. 
Maar ook bijzonder hoe voor sommigen de mooiste nummers ooit, voor mij totaal onbekend zijn. 
Dit nummer komt van het stemlijstje van mijn dochter. 
Hoe verrassend, een Franstalig nummer. 

En ja... ook een paar keer Pink Floyd en Radiohead op haar lijstje dus ik beschouw de muzikale opvoeding als geslaagd. 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats dan hier je link. 




You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter


vrijdag 1 december 2023

Zwijmelen op Zaterdag: My way, soon


Vandaag blik ik terug op de laatste Pieterpad-etappe die ik liep op 25 september. 

Pieterpadetappe Strabeek-Sint Pietersberg Maastricht > 17 km

Het was een korte etappe vandaag. Om even voor half 9 parkeerde ik de auto op de P&R bij station Valkenburg om aan de route te beginnen. Het startpunt lag 2 kilometer verder, en omdat er geen busverbinding was, begon ik met dit voorafje.

 

Gauw de stad uit, de natuur weer in. Het eerste stuk liep door een bos. Al gauw liet ik de hondenuitlaters achter me en liep ik alleen. Het bos werd stiller en stiller, en steeds donkerder en de klim steeds steiler... het was heerlijk en bijna magisch, maar ik was ook blij toen ik eruit was... er was niemand om me heen.

Ingendael, hoe toepasselijk :-) 




Terwijl ik na het bos de weg overstak kwam ik de buurwijnvatbewoner tegen met wie ik gisteravond pizza had gegeten en wijn had gedronken. Hij was vanaf de camping op de Cauberg naar beneden gelopen en stomtoevallig haakten we weer bij elkaar aan op de plek waar hij de route ook weer oppikte. Even verderop zat de jongedame die ik afgelopen dagen ook steeds tegenkwam gezellig (nu met haar moeder, die de laatste etappe meeliep) op een bankje thee te drinken. We vervolgden het pad elk op ons eigen tempo. 

Het was in het bos al goed te zien dat we in het mergellandschap liepen.
En even verderop kwam ik de eerste mergelgrotten tegen.


Wat later een bordje waar op stond dat ik nog maar 9 kilometer moest lopen tot het eindpunt.
Tweestrijd: ik snakte naar de finish, en tegelijkertijd wilde ik de tijd stilzetten en dat het pad niet zou eindigen. Mens, wat genoot ik ervan! 







De wijnvatbuurman passeerde me toen ik op een bankje zat te pauzeren, en in Maastricht haalde ik hem weer in.


Bij het eerste koffietentje besloten we om samen koffie te gaan drinken en er was, hoera!, nog warme abrikozenvlaai! De twee dames hadden hetzelfde plan gevat, en haakten gezellig aan.

 

Vanaf daar was het nog 5 kwartier lopen. Dwars door het centrum van Maastricht.
We spraken af dat we dat ook weer op eigen tempo zouden doen, en dat we elkaar bij het eindpunt zouden treffen.

 
 
In de stad liep ik een paar keer verkeerd.
Uiteindelijk pikte ik de route weer op, de Pietersberg op, en ik had eigenlijk verwacht dat boven bij het fort de finish zou zijn. Helaas... het eindpunt was nog anderhalve kilometer verder.

 

Die laatste anderhalve kilometer was best een ding. Ik heb hem huilend afgelegd. Alles wat er in het afgelopen jaar waarin ik het pad liep is gebeurd, passeerde de revue. Toen ik begon aan het pad, voelde ik dat ik in de landingsfase was van mijn 'nieuwe' vrijgezelle leven. Intussen kan ik zeggen dat ik voel dat ik geland ben, en dat is een ontzettend fijne constatering. Er is heel veel op zijn plek gekomen in mijn leven. Er zijn nog een paar (belangrijke) losse eindjes. Waar ik me nu bevind (qua fase en woning) voelt als een tussenstation. De toekomst heeft verschillende de opties, en voorlopig nog geen keuze maken is ook een prima optie. Ik geniet van heel veel leuke dingen. Uitgaan met vriendinnen, mijn eigen gang gaan, mijn lover, om maar eens wat leuks te noemen. De agenda staat ramvol met concerten. En niemand die er wat van vindt als ik wéér eens de hort op ga. 
Dit allemaal overdenkend bereikte ik toch ineens het eindpunt. 

Het uitzicht op het einde was magnifiek: op een plateau boven de steengroeve.
Boven zaten mijn partners in crime al op me te wachten. Ze waren al een beetje teleurgesteld... omdat ik het hoogste tempo had, hadden ze verwacht dat ik er als eerste zou zijn, en ze dachten dat ik zonder hen was vertrokken. Doordat ik in de stad twee keer verkeer liep, lagen zij ver voor op me, en konden zij mij bij de finish onthalen!

 
Samen hebben we het voltooien van het pad gevierd, met nog andere finishers. (Eén man had het pad in 14 dagen !!! gelopen, voor KIKA!!!)
Er was wijn, bier, slingers, balonnen. Het was een klein feestje.

Maar we moesten nog naar beneden. En dat deden we ook gezamenlijk. Op een terras namen we nog een afzakkertje.
Een ober vroeg ons onze namen op te schrijven en deelde daarna ten overstaan van het hele terras de oorkondes uit. Onder luid applaus namen we ze in ontvangst.

 

Gisteren vroeg een retraiteganger in het klooster me, of het pad me iets gebracht heeft. Of het me inzichten heeft gegeven.
Ik had er toen niet echt antwoord op.
Uiteraard heb ik onderweg over die vraag nagedacht. En wat ik op het pad heb geleerd, is om in het hier en nu te leven.

In het begin van het pad was ik ontzettend bezig met de finish, en of mijn lichaam het wel aankon, en of de terugrit met het OV wel zou lukken en dat soort dingen.
Het heeft een half pad geduurd voordat ik erop kon vertrouwen dat het altijd lukt. En de verdere etappes heb ik heerlijk met mijn hoofd in het hier en nu gelopen. En dat leven in het hier en nu wil ik ook in mijn dagelijks leven vast blijven houden.

En daarbij... ik heb ontzettend veel gastvrijheid ervaren. Leuke mensen ontmoet. En ik heb ontzettend veel support gevoeld van de mensen (vrienden, familie, kennissen) om me heen. Support online, berichtjes, sommigen kwamen kamperen of liepen etappes mee. Ik vond het grandioos!

Mijn trouwe schoenen na ruim 500 km 
 
Ik lees in reacties dat mensen mijn verhalen gaan missen. Maar jullie zijn niet van me af.
Ik zal blijven wandelen en blijven vertellen. Het leuke is: er zijn ontzettend veel wandelpaden in Nederland en er loopt er één van Thorn (in Limburg) naar Sluis (in Zeeuws Vlaanderen) en dat pad loopt ook door mijn woonplaats. Hoe leuk is het om nu van Limburg weer terug naar huis te wandelen!

In april staat het pelgrimspad gepland van Sint_Hildgegard op de planning. Dat loopt van Idar-Oberstein naar Bingen (Duitsland). 

En eigenlijk is mijn wens gewoon om op een dag mijn spullen te pakken, de boel de boel te laten en gewoon een paar maanden te gaan lopen. Maar ja. Teveel verplichtingen die me daarvan weerhouden. Ooit zal de tijd daar rijp voor zijn. 

Het liedje, My way, soon van Greta van Fleet, sluit mooi aan op de nu nog onbekende wegen die de toekomst gaan brengen.

Wil je mee zwijmelen? 

Plaats dan hier je link. 

 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

zaterdag 25 november 2023

Zwijmelen op Zaterdag: Through the Glass


Ik hou het kort vandaag in de zwijmel. 
Ik ben de hele week al brak. Hoesten, keelpijn, snotteren. 
Maar ja... al het leuks moet ook gewoon doorgaan. 
En daarmee het werk natuurlijk ook gewoon. Dus ik sprokkel hier en daar mijn rust bij elkaar. 

Gisteren was het de beurt aan Corey Taylor om me te vermaken. 
Ik zag hem een paar jaar geleden als frontman van Stone Sour op een festival en hij had toen al mijn hart gestolen. Zóveel plezier en zóveel energie op het podium! 
Nu doet hij een solotour en gisteravond speelde hij in 013 in Tilburg. 

Ik plaats een rustig liedje van Corey. Zwijmelwaardig. Want het grootste deel van de avond was gewoon knallen hoor! 

En ik moet nu wel lachen om hoe toepasselijk ik de titel vind: de avond eindigde iets minder leuk... Ik trof in de parkeergarage mijn auto aan met een enorme barst in mijn voorruit. Echt zó balen!

Ik heb meneer Taylor gisteren weer in mijn hart gesloten. Heerlijke man. 
Hij is er echt sámen met zijn publiek. 

En wanneer sta je nou in een zaal vol volwassenen Spongebob mee te brullen? 
Dat is ook alleen maar bij Corey Taylor :-) 




Wil je mee zwijmelen? Plaats dan hier je link 

 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

woensdag 22 november 2023

WE-300: Vallen

 Als een blok. Voor elkaar. Voor altijd in mijn strik gevangen.

Ik ben een gastank, verscholen in de bosjes in een boomgaard in de Betuwe.
Verscholen. maar door het gebladerte overzie ik alles.

Jaarlijks organiseert mijn eigenaar een festival tussen de fruitbomen. Ieder jaar komt een stelletje tegen mij aan, een eh… afterparty houden. Wat niemand weet: het is mijn spel. Mijn hinderlaag. Eénmaal in mijn strik beland, komen ze nooit meer van elkaar af.

De laatste editie leek mijn spel mislukt. Ik had geen slachtoffers gevonden.
De laatste act had het podium verlaten. De DJ draaide zijn laatste lied.
 
Opeens zag ik haar. Een prima slachtoffer. Alweer een poosje vrijgezel. Vijftig maar over een paar minuten zou ze zich zestien voelen. Een wijntje teveel op en wel zin in vlinders en een zoen. De man waar ze al een paar keer naar keek kon ik moeilijker peilen. Maakt niet uit. Hij was precies waar ze op viel, met zijn strakke pak, pet, zonnebril en zijn vrolijke kop.
Ik hoefde alleen nog zijn blik haar kant op te sturen en het gesprek naar iets gemeensschappelijks. Waarom kwam ik in vredesnaam op Harry Styles op dit metal-feestje? Dat tiener-idool? Alleen zij zullen het nog weten, maar vanaf hier brak het ijs en was het raak!
Ik zag vonken! Hier gebeurde iets! Iets op het eerste gezicht!

Hij leidde haar aan de hand weg van de menigte. In één streep kwamen ze struikelend, giechelend en zoenend, botsend tegen mij aan.

Geen vonken, maar vuurwerk tussen die twee! Ik vreesde, als gastank, voor mijn leven. 

De geruchten gaan dat ze de volgende dag besloten dat het bij een herinnering zou blijven. Maar alleen ík weet, dat zij - eenmaal in mijn strikken beland - na deze nacht nog veel meer vuurwerk hebben beleefd.

Dit is een WE-300.
Een schrijfuitdaging van Plato. 
Schrijf in exact 300 woorden een verhaal over een woord, maar dat woord mag niet gebruikt worden in het verhaal. 

Deze keer was het woord: vallen. ||

https://platoonline.wordpress.com/2023/11/08/we-300-november/

vrijdag 17 november 2023

Zwijmelen op Zaterdag: the moon shines bright



Vandaag blik ik in de Zwijmel terug naar de op één na laatste Pieterpad etappe die ik op 24 september liep.

Pieterpad etappe Sittard-Strabeek (Valkenburg) 22 -> 25 km
24-09-2023

Wat een topdag was het vandaag. Wakker geworden na een heerlijke nacht (het was er echt muisstil) in het klooster. Ontbeten met 4 retraitegangers. Een eenvoudig ontbijt. Wat boterhammen, beleg, sapje, yoghurt en fruit. Niet overdadig maar voor elk wat wils. Precies zoals ik het in het klooster verwachtte. 
Gelukkig kwamen er geen ingewikkelde vragen over hoe ik in het geloof stond en wat ik dan als ongelovige dan in vredesnaam in het klooster deed. Wel een leuk gesprek over wat het Pieterpad me gebracht had. Mijn antwoord was dat ik gaandeweg meer in het hier en nu was gaan wandelen in plaats van bezig zijn met het einddoel en de dagen na de dag van vandaag. En dat ik hoopte dat ik dat ook in het echte leven toe zou kunnen passen. 



Met de auto reed ik naar station Valkenburg, om met de trein terug te keren naar Sittard om vervolgens weer naar Valkenburg te wandelen. Ik moest starten met wat extra kilometers om van het station naar het startpunt op de markt te komen. Onderweg daarnaartoe trof ik de wandelaar waar ik gisteren een stuk mee opliep. Samen gingen we van start, maar we lieten elkaar gauw los omdat mijn tempo wat hoger lag.

 
 
Ik liep weer terug langs het klooster, over de Kollumberg, waar de korenwolf (hamster) en zwijnen wonen. Beide niet gezien. 


De route werd afwisselend en prachtig!
Ik wilde een afwisselend landschap, na de saaiere etappes van gisteren en eergisteren, ik kreeg een afwisselend landschap.
Ik wilde heuvels, ik kreeg heuvels.
Ik hoopte op goede benen, ik liep als een zonnetje.
Ik wenste mooi wandelweer, ik kreeg een strakblauwe lucht.
Geen maisvelden meer. Wel velden vol met suikerbiet.



Veel diepe (door regen en erosie uitgesleten) zandpaden vandaag. Het akkerveld lag steeds op ooghoogte. 

Holleweg

Veel mensen op pad, gezellige gesprekjes gehad. Maar ook een mooie ontmoeting met een vrouw die vertelde dat ze voor het eerst, sinds haar man in juni was overleden, het rondje alleen liep, dat ze altijd samen liepen. Ik was de route kwijtgeraakt, en vroeg haar de weg en ze zei: ik loop wel even met je op, dan wijs ik je de weg. Zodoende had ze alle gelegenheid om haar hele verhaal te vertellen.


Bij kasteel Ter Borgh namen we afscheid. Ik was weer op de route en daar kon ik koffie (met likeur!) drinken en een plas doen. Het was intussen half 1... 3 uur na de start en pas mijn eerste stop... zo lekker liep ik!




Het pad ging hoog over de heuvels, maar dankzij de wandelingen in Zwitserland nam ik ze zonder moeite.




 
Onderweg mooie dorpjes (Nuth) met 'spekhuizen' en vakwerkhuizen.

 

Op een bepaald moment kwam ik de vrouw weer tegen met wie ik gisteren samen eindigde in Sittard, en samen hebben we weer een stuk opgelopen.

een populier uit 1972 stond er op een bordje bij. Mijn bouwjaar :-) 

Bij het eindpunt in Strabeek was geen busvervoer naar het station Valkenburg, dus ik moest nog een half uurtje doorbuffelen in de warme zon.

Ik had voor vanavond een wijnvat geboekt boven op de Cauwbergh. 

Kon mooi de tent die nog nat in de auto lag even drogen. 


En wat blijkt: mijn buurwijnvatbewoner is de man met wie ik vanmorgen de etappe begonnen was. Hij is samen met zijn buurvouw op pad. Zij fietst het Pieterpad. We hadden een leuke klik en samen hebben we vanavond pizza gegeten en wijn gedronken.

Mooiberg heette de wijn. Ik vond het toepasselijk. 


Natuurlijk weer op tijd naar bed om morgen weer vroeg op te kunnen voor de aller-allerlaatste etappe.
Ik kijk ernaar uit om het pad te votooien!

En het liedje van vandaag? 
Ik maak even een grote sprong van 24 september naar deze week. 
Ik zag in het filmhuis de film 'the unlikely pilgrimage of Harold Fry'. 
Het is, kortgezegd, een film over een man die besluit door heel Engeland te gaan wandelen om een oud collega op te zoeken die op korte termijn zal overlijden aan kanker. Zijn idee is, dat zolang hij loopt, dat zij op hem zal wachten en niet zal sterven. 
Ik heb de hele film óf met prikkende ogen gezeten, óf zitten huilen. 

De muziek in de film was van folkzanger Sam Lee. 
En de film raakte me en deed me zo ontzettend denken aan mijn Pieterpad. Daarom plaatst ik vandaag een liedje van Sam Lee uit deze film. 

En tip: het gelijknamige boek waar deze film dus een verfilming van is, is geschreven door Rachel Joyce.  En het leuke is: als dit boek je aanspreekt, dan zijn er nog twee delen te lezen. Over hetzelfde verhaal, maar dan geschreven uit de oogpunten de echtgenote van Harold, én die van de zieke oud-collega. 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats dan hier je link. 

 



You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

vrijdag 10 november 2023

Zwijmelen op Zaterdag: One Step Beyond




Vandaag blik ik in de Zwijmel weer terug op een Pieterpadetappe die ik in september liep.
Montfoort-Sittart... het einde is nu echt in zicht. 

23 september 2023
Pieterpad etappe Montfort-Sittard 24 km

Vanmorgen was ik al vroeg op pad. Ik werd om half 6 wakker, nadat ik rond 22 uur in slaap was gevallen. Ik was te lui geweest om voor dit ene nachtje mijn luchtbed op te pompen, dus ik rolde een slaapmatje uit. Ik was bang dat ik er spijt van ging krijgen. Er lag niet meer dan een centimeter matras tussen mij en de grond. Dat het koud zou zijn, was ook ongegronde vrees. Ik heb veel beter geslapen dan al die andere Pieterpadnachten op mijn luchtbed. Toch fijn dat je daar tegen het einde van het pad achter komt, dat een uitrolmatje voldoende is... 
Ik weet niet of het een gelukstreffer was (na die heerlijke slapeloze nacht ;-) ) maar ik ga het zeker nog een keer proberen. 

Om half 6 begon ik wat te rommelen met aankleden en spullen inpakken. Heel zachtjes, want alles klinkt luid op de vroege morgen op een camping. Om 7.45 was ik ingepakt.
De tent ligt kleddernat op een hoopje in de auto. En echt goor: het was vannacht de invasie van de naaktslakken. Ik heb er wel 10 weggeplukt tussen binnentent en buitentent. Vieze smerige slijmsporen overal op mijn tent!



Ik reed met de auto naar station Sittard om met de trein naar het startpunt in Montfort te gaan. Om 9 uur startte ik al met de etappe.
Heerlijk wandelweer. Frisse wind, zonnetje, zalig! Zo anders als toen ik gisteren eindigde in Montfoort, in de zeikregen. 

De etappe begon heel mooi langs kasteel Montfort, langs de historische tuin, over een lang pad richting, alweer zandpaden langs akkers. Met alweer: Mais. Net als gisteren.



Ik weet niet waarom, misschien was mijn hoofd meer in de stemming vandaag, maar ondanks dat het weer veel van hetzelfde was, vond ik het wel mooier vandaag.
Ik liep een poosje op met twee andere Pieterpatters, en toen zij wilden rusten, besloot ik alleen verder te lopen.

Een deel van de etappe liep precies over de grens met Duitsland. Een deel liep door Duitsland heen. En een stuk door het smalste stuk van Nederland. (4,8 km)
Het stuk langs het IJzeren Bosch was werkelijk prachtig.

erehaag :-)
 
 
Ik heb enorm veel modder op de zandpaden onder mijn voeten gehad vandaag. Maar tijdens de etappe is er geen spetter regen gevallen.

Oke... als linksom of rechtsom niet gaat, dan lijkt dwars door het midden soms de beste optie!
(Daar was de plas nog geen centimeter diep).
 
Op het laatste stukje haalde ik één van de wandelaars van vanmorgen weer in en al kletsend bereikten we bijna als vanzelf het eindpunt in Sittard. Het was inmiddels tegen 15.00 uur. Cultuurshock weer hoor, volle winkelstraten en een druk marktplein op de zaterdagmiddag.

 


Ik moest nog een stukje teruglopen naar de p&r bij het station en daarmee heb ik de 25 km vandaag ruimschoots overschreden.

Op het station kocht ik een maaltijdsalade voor het avondeten, en die heb ik net lekker op bed opgegeten.
Ik slaap vannacht in een bezinningshuis. Dat is een soort klooster van de Karmelieten. 







Ik heb een prima kamer met eigen douche en toilet, en ik lig hier al sinds ik hier ben lekker een beetje lui op bed te hangen. Ik mocht nog deelnemen aan het avondgebed, maar dat was niet verplicht. 
Ik werd hartelijk ontvangen door een pater, en morgenochtend zal ik de zusters (nonnen) treffen bij het ontbijt. Lekker vroeg, om half 8 al! Kan ik bijtijds starten met de één na laatste etappe.

En om het evenwicht weer een beetje recht te trekken: morgen slaap ik in een wijnvat. Past beter bij me

En het liedje van vandaag: Heel toepasselijk: One step Beyond (1 stap verder) van Madness. 
De teks is vandaag heel makkelijk te volgen: Oooneee step beeeeeyond! 

Wil je mee zwijmelen? 

Plaats dan hier je link. 





You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

vrijdag 3 november 2023

Zwijmelen op Zaterdag: Steentje




Vandaag blik ik terrug op de Pieterpadetappe die ik in mijn zomervakantie, op 22 september liep. 
Het laatste stukje Pieterpad van Swalmen tot de Sint-Pietersberg heb ik weer in 1 ruk, in een paar dagen achter elkaar gelopen. 
 
Pieterpad etappe Swalmen-Montfoort 22 km

22 september 2023

Vandaag liep ik Pieterpad etappe Swalmen-Montfoort. Het was niet de allermooiste etappe die ik heb gelopen. Hij was een beetje saai. En dat had niet te maken met het feit dat ik vorige week in  Zwitserland verwend ben met de meest prachtige vergezichten.
Er waren deze etappe veel 'achterdoorweggetjes'. Achter bebouwing en weides langs. Het eerste stuk continu geruis van een snelweg. Een stuk langs een N-weg, een stuk langs bedrijventerrein. Nog steeds niet de Limburgse heuvels waar ik op gehoopt had. En mais. Ik kan intussen geen mais meer zien. Eergisteren ook, met de trein door Duitsland. Honderden en honderden kilometers mais heb ik voorbij zien denderen. Hoeveel mais hebben we in godsnaam nodig in Europa?
Maar goed.


Om redenen startte ik veel te laat met mijn etappe.
Hoe openhartig ga ik hier zijn? Fuck it... ik ga gewoon zeggen hoe het was.
Ik had een hele gezellige nacht gehad met mijn lover. Ik had die nacht veel te weinig geslapen.  Daardoor parkeerde ik ook pas om even voor 11 uur mijn auto bij het station in Swalmen, en liep ik het dorp in op zoek naar de kerktoren waar het startpunt van deze etappe was. Handig... het was toen precies 11 uur dus ik kon op het geluid af gaan.





Het eerste stuk heel veel kleine weides met paarden. Het lijkt wel of iedereen in Limburg een paardje bezit.

 


Later een prachtig stukje bos waar de lage herfstzon mooi licht door de bladeren gaf. De dikke grijze regenwolk die in de verte hing, leek met enige fantasie op een grijze bergmuur, zoals ik het van de week in Zwitserland zag.






Mijn hoofd was moe deze etappe. Ik voelde me mentaal een zombie. Er was weinig afwisseling. Het geruis van de snelweg stoorde me. Het was nog niet heuvelachtig. Het was niet mooi... of ik zag het gewoon niet.
Ik merkte wel dat ik van de week op hoogtestage was geweest .
Mijn benen hebben nog nooit zo soepel gevoeld als vandaag. 
Ik heb ook maar weinig foto's gemaakt.


Wat opviel: veel dikke zwarte torren op de bospaden. En de eikels en kastanjes vallen alweer van de bomen. Het is al herfstig.

Een dikke 6 km voor het eindpunt zag ik in de verte een bui aankomen. Ik zou hem vol krijgen.
In de zeikregen liep ik om 16.30u Montfort binnen.

 


 
De bus terug naar het startpunt liet nog een half uur op zich wachten. In de snackbar bestelde ik een cola en een frietje. Ik had bedacht: dan zet ik zo de tent op, ga ik douchen en hoef ik geen eten meer te regelen. Prima idee! 

Gelukkig was de regen gestopt toen ik de tent moest opzetten. En nu lig ik lekker met het getik van de regen op het tentdak mijn verslagje te schrijven en de etappe van morgen voor te bereiden. 
Ik ben te gaar om mijn luchtbed op de blazen, dus ik heb een matje van niet meer dan een halve centimeter dik uitgerold. Ik hoop dat ik na een nacht slaapdeprivatie zo moe ben dat ik gewoon als een blok in slaap val en niet meer wakker word voor de wekker gaat. 



De slaapplek voor morgen is al geregeld: morgen slaap ik in een bezinningshuis bij de nonnen.
Ook weer eens wat anders!

En het liedje van vandaag? Het gaat over een steentje in je schoen. En andere ongemakken die je tegen kan komen op een pad. Irritante muggen. Een slapeloze nacht. Blaren op je voeten. 
(Brihang zing over 'bleinen' in plaatst van blaren. Nu ben ik benieuwd hoeveel mensen het woord 'blein' kennen. Ik had er, voordat ik in Zeeland ging werken, nog nooit van gehoord.)
Eigenlijk gaat het in het liedje over een breder iets. De krassen op je ziel die je je hele leven mee draagt. En hoeveel dat het piekt, zingt hij, is maar hoe je het vergelijkt. 
Zo was het op het Pieterpad ook. Soms kunnen pijntjes, ongemakken, ontzettend in de weg zitten. Maar met de juiste mind-set lukt het me soms ook om er kilometers lang niet aan te denken. 
Een hoofd zit raar in elkaar. 
Ik plaatst de tekst er even bij. Want dat vlaams is toch niet altijd even goed te verstaan.  

Der zit een steentje in m'n schoen, maar kzien der al gewend aan
'T Is daardoor da'k 't gevoel heb da'k besta
Ik ben der want ik zie het in de spiegel van het raam
Ik ben der want ik spreek dezelfste taal, au revoir

Der zat een wimper in m'n oog en een vlieg in m'n mond
'T Was daardoor da'k 't gevoel had da'k bestond
Ik rookte sigaretten met de pintjes da'k dronk
Want als ik dan ga sterven, doe'k het liever ongezond, ha-ha

Der zit een liedje in m'n kop, in de douche zing ik mee
Daardoor da'k 't gevoel heb da'k leef
Ik weun al heel m'n leven in een droomkasteel
Geweun omdat'k de kamer met je deel, en tzien der veel

Der zit een mug op de muur en ik krijg hem nie geklopt
En tis toch weer typisch want 'k moe morgen vroeg op
Je weet wa da ze zeggen over het toeval en het lot
Ik ben het bijna zeker ja die mug is God, ha-ha

Het knelt en het wringt nu al 26 jaar
Ja 't is al heel m'n leven da'k het steentje meedraag
Der zien zo van die dingen die gebeuren
Op den duur stel je 't ook niet meer in vraag

Ik voelde pas da'k leefde door te spelen met de vlam
Ma, van te veel te leven, ja dan raak je opgebrand
Dus vertrekken we op reis naar een tropisch warm land
En een foto als bewijs om te posten via Instagram, ha-ha

Der zit een splinter in m'n duim en 'k henne bleine op m'n hiel
Kuje daar geen pilletje voor schrijven, alsjeblieft?
En ook voor m'n verdriet, is der niks da je kunt doen?
'T Zit verzekers nog een- nenenene

Der is niemand dat het ziet, aiaiai
Maar ik voel het in m'n ziel, aiaiai
En hoeveel dat het piekt, is hoe da je 't vergelijkt
Of hoe da je 't bekijkt, aiaiai
Der is niemand dat het ziet, aiaiai
Maar ik voel het in m'n ziel, aiaiai
En hoeveel dat het piekt, is hoe da je 't vergelijkt
Of hoe da je 't bekijkt, aiaiai
Der is niemand dat het ziet, aiaiai
Maar ik voel het in m'n ziel, aiaiai
En hoeveel dat het piekt, is hoe da je 't vergelijkt
Of hoe da je 't bekijkt, aiaiai
Der is niemand dat het ziet, aiaiai
Maar ik voel het in m'n ziel, aiaiai
En hoeveel dat het piekt, is hoe da je 't vergelijkt
Of hoe da je 't bekijkt, aiaiai

'T Zit verzekers nog een steentje in m'n schoen, ha-ha



Wil je mee zwijmelen? 
Plaats dan hier je link. 





















You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter