Het gebeurt me zelden dat ik er zó naast zit. Het gebeurt natuurlijk weleens dat ik niet weet wie een liedje zingt, of dat ik twijfel van wie het is. Maar dit nummer was in mijn hoofd gewoon van David Bowie. Punt. Nooit gedacht dat het zou kunnen zijn dat het niet zo was.
Maar van de week zat ik naar Kink radio te luisteren, dan worden de artiesten en nummers getoond, en ik keek even terug wat ik allemaal gehoord had, en nou raar.... David Bowie stond er niet tussen. Het blijkt dus van Edwyn Collins te zijn. Een Schot, liet Wiki me weten. En dan vind ik het ook raar dat ik verder geen andere nummers ken van deze man. Want dit is toch bést een heel mooi nummer.
Ik had al eens verteld hè, dat ik in Zwitserland bij de kringloopwinkel zo'n leuke vondst had.... een cd-tje van Doe Maar!
Dit jaar in de vakantie ging ik terug om te kijken of er nog wat leuks was. En ik heb me daar toch een partij gescoord! Het leek wel of iemand zijn hele metal-collectie had gebracht. Ik haal de wel zeker 25 albums weg, van Metallica, Korn, Smashing Pumkins, System of a Down... Ze kostten maar 1 Frank ( is ongeveer een euro) per stuk, en bij de kassa ging er nog eens 50 procent kassakorting af. Haha, ze waren zeker blij dat ze van die takke-herrie verlost waren.
Vorige week moest ik weer een stuk rijden en daarom was het tijd voor een nieuw album: het werd Adore van the Smashing Pumpkins. Het eerste nummer ging gelijk 3x op repeat. Ik was op slag verliefd op dit liedje. En ik vind het ook ontzettend zwijmelwaardig!
Dus... ik hoop dat ik jullie een plezier doe met het plaatsen van dit nummer.
Vorige week was ik op Appelpop. Waarschijnlijk was het de laatste kampeernacht dit seizoen, en het was kkkkkoud... Overdag heerlijk in je hempie in de zon, maar het afpilzen bij de tent na het festival kon rustig in je ski-jack.
Wederom (ik zag ze eerder op het bevrijdingsfestival in Den Haag) omver geblazen door Sonmieux. En geen idee waarom. Maar biggelende tranen over mijn wangen bij dit nummer die avond.
Een week of twee geleden was er ineens, na jaren radiostilte sinds de dood van zanger Chester, actie op de site van Linkin Park. Er stond een aftelklok op de site. Toen 3 dagen later de klok bijna bij de 0 stond, was de hele Linkin Park minnende mensheid in rep en roer. Het kon haast niet anders dan dat er een nieuwe zanger/ zangeres bekendgemaakt zou worden. De klok liep af.... 3...2... 1.... er kwam wat storing in beeld... ennnnn.... de klok begon weer vrolijk op te tellen. Wat een anti-climax.
Een paar dagen later kwam dan toch het bericht: Er is een nieuwe zangeres, er komt een nieuw album, ze gaan weer toeren. Emily Armstrong is de nieuwe zangeres.
De meningen zijn erg verdeeld. Vaak word gezegd dat het een goede zet is geweest om een vrouw neer te zetten. Ik deel die mening. De vergelijking met Chester wordt dan wat minder snel gemaakt. Mag ze de nummers van Chester zingen, die hij met zo ontzettend veel emotie recht uit zijn hart zong? Ik weet het niet. Fans komen toch ook vaak naar concerten om de oude hits te horen. Haar stem vind ik mooi. En ga er maar aan staan op zo'n live optreden: iedereen gaat wat van je vinden en er worden een heleboel meningen over je gedeeld.
Ik ken de zangeres niet van ander werk. De tijd zal leren of de nieuwe nummers van Linkin Park me net zo zullen blijven raken als het eerdere werk.
Vorige week vroeg ik, een beetje inspiratieloos, aan mijn dochter, of zij suggesties had voor mijn zwijmel.
Ze kwam met dit nummer: Meneater.
Ik was verrast... zo uit de jaren '80.... Verbaasd dat ze het überhaupt kende.
En ik vroeg me ook af welke reputatie ik in godsnaam heb... Ze zou haar moeder toch niet zien als een meneater? Ik fladder wat rond in mijn vrijgezellenbestaan. Heb af en toe een flirt. Een lover waar ik af en toe een date mee heb... maar een mannenverslinder kan ik mezelf toch niet noemen.
Gelukkig gaf ze ontkennend antwoord op de vraag of ze me zo zag. Ze vertelde dat het liedje in een film zat waar één van haar favoriete filmsterren in speelde. Nou... ik heb het er even bij gezocht. Vond ik leuk.
Ik vind het origineel een heerlijke '80's vibe hebben, met die snaredrums. Alle nummers hadden toen snaredrums, lijkt wel.
Vorig weekend kwam mijn dochter en haar vriend weer terug thuis na een jaar Zwitserland. Een jaar lang hebben ze daar geleefd, gewerkt (zij) en gestudeerd (hij) en samen genoten van al het moois dat Bern en het land te bieden hadden.
Het liedje impliceert misschien dat het dat het een moeilijke periode was, maar dat was het niet hoor. Ik heb het nummer vooral gekozen vanwege de eerste regels, en omdat ik het nummer prachtig vind.
Ik ben heel trots op ze. Ze hebben het daar toch maar gefixt daar samen. Zo jong nog... en gewoon al zulke stappen samen durven zetten. Ze hebben er samen uit gehaald wat erin zat. Hobbels overwonnen. Keihard gewerkt. Maar ook genoten. En ik heb zelf af en toe mee mogen genieten in dat prachtige land!
Ik geniet ervan dat ze nu af en toe weer even bij mij aan tafel aanschuift, weer binnen kan wippen voor een bakkie, en dat ze gewoon in de buurt is op momenten dat ze even support nodig heeft. En dat we gewoon weer bijna iedere dag even kunnen knuffelen! Hoe zalig is dat!
Ik ga Sean Webster eens wat aandacht geven. Ik weet niet of hij ooit al een plekje had gekregen in de zwijmelrubriek, maar hij verdient het zéker!
Vorige week was ik op het Haags Beat Festival. Een leuk, klein opgezet festival, in het openluchttheater in het Zuiderpark. Veel artiesten gezien. Cesar en Rinus van The Earrings waren er. Erwin Java. Erik Mesi van Toontje lager. En nog veel meer waarvan de namen me even niet te binnen willen schieten. Ook jong haags talent kreeg een plek op het podium. Het optreden van Sean Webster was voor mij het beste optreden. Maar het mooiste was, toen alle artiesten samen op het podium kwamen en Radar Lover gingen spelen. Sean Webster (een engelsman) had geen idee, maar probeerde keihard de akkoorden mee te spelen. Hoe mooi om dan te zien hoe er dan gemusiceerd wordt op dat podium.
Maar het allermooiste was het slot. Heel het theater stond uit volle borst, O, O, Den Haag, mooie stad achter de duine..... te zingen.
Een festival dat voor volgend jaar weer in de agenda gaat! Haagse muziekfeestjes zijn altijd fijn!
Vandaag een korte zwijmel. Lekker geborreld vanavond met een vriendin. Een druk weekend voor de boeg. Zaterdag ga ik het Pieterpad met het Grenslandpad verbinden. Dan loop ik van Montfort naar Thorn, in Limburg. In de avond is er een voorstelling in een openlucht theater in Someren. Over de heks van Almen. Zondag ga ik naar het Haags Beat Festival, waar ik onder andere Erwin Java, Sean Webster en Ceasar Zuijderwijk ga zien. Dit alles natuurlijk met Kleine Tas! Dus geen tijd voor een lang verhaal.
Maar nog wel even tijd voor een korte zwijmel. Kijk nou dit filmpje van Nick Cave en PJ Harvey! Pure chemie toch? Zeer zwijmelwaardig.
Vandaag blik ik terug op de allerlaatste etappe van het Hildegard von Bingen Pelgrimspad, die ik in april met mijn vriendin Kleine Tas liep.
De laatste vakantiedag. Vandaag zijn we dan eindelijk écht bij de beentjes van Sint Hildegard aangekomen. Maar ook daar kwamen we niet zomaar. We begonnen de dag in Bingen met een rondleiding van een gids in de gewelven van de kelder van het klooster van Sint Hildegard, dat ooit op de Rupertsberg gebouwd was. De gids die ons een paar dagen geleden rondleidde in de kerk in Waldböckelheim had ons het telefoonnummer van deze mevrouw gegeven en gezegd dat we haar toch écht moesten bellen als we in Bingen zouden zijn. Zo gezegd, zo gedaan. Het was een gouden tip!
De keldergewelven, restanten van het oude klooster
Onze reputatie was ons al vooruitgesneld , de gids uit Waldböckelheim had haar al verteld dat er over een paar dagen 2 pelgrims zouden komen .
Van de ruïne van het klooster is niets meer bewaard gebleven. Alles is bij de aanleg van het treinspoor verdwenen. Behalve dan de gewelven van de kelder van het klooster. En onder die gewelven heeft een allerliefste dame ruim anderhalf uur verteld over Sint Hildegard in Bingen, en aan de overkant van de Rijn, waar ze een tweede klooster stichtte.
Uitzicht op de plek waar ooit het klooster stond
Zo moet het er toen uit hebben gezien, op de plek waar de Nahe in de Rijn stroomt
De gids kon ontzettend levendig vertellen. Ik had echt metersdik kippenvel toen we de kelders betraden en toen zij het verhaal van Hilly vertelde. Wát een sterke vrouw moet ze geweest zijn!
De gids liet bijvoorbeeld een kopie van een beschermbrief zien, waarmee Hildegard beschermd kon reizen.
Via een bezoek aan een kerk wandelden we naar de pont om naar Rüdesheim te varen. Daar boven op de berg, in Eibingen, heeft Hilly dus een tweede klooster gesticht.
Een toch nog weer lange wandeling door de wijnvelden, dit keer in korte mouwen in de zon, hoera!, met wederom flink klimmen, bracht ons bij het klooster. Vroeger heb ik dit stuk een paar keer gedaan in de stoeltjeslift, toen de kinderen nog klein waren. Leuk om dit stuk ook eens te wandelen!
Hoe het nou precies zat met in welke kerk nou de botjes waren, dat was niet helemaal duidelijk. Maar in het klooster moesten we sowieso zijn. Hand in hand liepen we de laatste meters van het pad naar de kerk. De kerk was prachtig. Het voelde echt als een bijzondere plek.
Bijna bij het klooster!
Maar daar lagen niet de beentjes.
Wél haalden we er de laatste stempel van onze Pelgrimspas. Ook een mooi moment. Voor de beentjes moesten we wat lager op de berg zijn. In het dorpje Eibingen zelf. Daar, bij de kerk, heeft oorspronkelijk het klooster gestaan en dáár liggen de beentjes van Sint Hildegard in een gouden schrijn.
zicht op Eibingen
De kerk was een onooglijke kerk. Sorry. Maar het leek haast de beentjes niet waardig.
Het was heel bijzonder om samen met Tas uiteindelijk voor de beentjes te staan.
We hadden ineens het échte einddoel van onze wandeling bereikt. Het zat erop. Het was volbracht. Het was klaar.
Toch vond ik het ook wel raar. In een vitrine hingen, als een soort troffeeën, nog andere skeletdelen van andere heiligen.
de 'troffeeënkast'
Het voelt niet goed voor mij, dat mensen dingen doen met delen van je lichaam, terwijl je er zelf geen zeggenschap meer over hebt. Zo ook het nekwerveltje van Hilly, dat kilometers verder in een kerk in Waldböckelheim ligt. En in Bingen kwamen we nog een ander botje van haar tegen in een kerk.
En toch was het bereiken van de beentjes ook een deel van het doel van het Pelgrimspad geworden.
Tas schreef nog een bedankje aan Hilly in een gastenboek dat bij Hilly lag. We brandden wat kaarsjes. En met een laatste groet aan de beentjes, en een bedankje voor de prachtige tocht, verlieten we de kerk en Sint Hildegard.
Het zat erop. Moe maar voldaan wandelden we terug naar de pont. Nog even de toerist uithangen en door de toeristische Drosselgasse langs de winkeltjes met kerstmeuk en souvenirsmeuk. Vanaf de pont was het nog een half uur lopen naar de Bahnhof in Bingen. We namen een tussenstop voor een laatste spaggetti-eis en een wafel. En toen we bij de auto waren, hadden we er toch weer 16 wandelkilometers op zitten.
En dan is, waar we zolang naartoe geleefd hebben, naartoe gewandeld hebben, ineens voorbij. Het was mooi, het was genieten, het was verdiepen, het was vriendschap, het was liefde, het was natuur, het was afzien, het was nat, het was kou, het was de voorjaarszon op je huid voelen, het was lachen, het was huilen, het was verwerken, het was shit achterlaten, het waren mooie ontmoetingen, het waren mooie verhalen, het was bewonderen, het was verwonderen, het was overwinnen, het was verrast worden. Het was ontzettend veel en ontzettend prachtig!
Kleine Tas... ik ben zo dankbaar dat ik dit met jou mocht doen!
En de muziek... Tja... ik ben niet zo van de klassieke muziek. Maar ik zou Hilly te weinig eer aan doen, als ik géén muziekstuk van haar zou plaatsen. Want ze was óók nog eens een componiste.
Vandaag blik ik terug naar de op één na laatste etappe van het Hildegard von Bingen Pelgrimspad die we in april liepen.
Stromberg-Bingen Bijna 20 kilometer.
De laatste echte lange etappe. Wat een euforische dag was het vandaag! We hadden de laatste echte etappe van ongeveer 20 km op het programma staan we zagen er een klein beetje tegenop. 20 km in de heuvels is best ver.
Maar... gewoon beginnen. Blieve loepe, om Rowwen Hèze maar eens aan te halen. En dan komen we er vanzelf. We begonnen, voor het eerst op Het Pad, met een langzame stijging in plaats van met een steile. Ook wel eens fijn.
We kwamen bij een piepklein dorpje waar een klein kerkje stond, en daar konden we een stempel zetten in onze pelgrimspas. De rest van de route hebben we alleen maar natuur gezien.
De boterham aten we bij gebrek aan bankje op de grond. Het lukte me daarna zelfs om zonder hulpmiddelen weer overeind te komen.
Tas plukt weegbree voor op brood
We kwamen door een heel leuk stukje bos waar overal gezichtjes in de bomen zijn gemaakt. De laatste etappe loopt zo anders.... weemoed en euforie gingen hand in hand vandaag. En de laatste 5 kilometer kreeg ik vleugels voor mijn gevoel.
De eerste blik op de Rijn was ook wel even een momentje voor me. We hebben meer dan 30 jaar langs de Rijn, in dit Rijndal gekampeerd, en bij de Rijn aankomen voelt als een soort van thuiskomen.
Na de eerste blik op de Rijn was het nog een uur wandelen naar het eindpunt in Bingen. Het einpunt was een beetje een anticlimax.
Het eindpunt was bij de Bahnhof. Niet op een mooi pleintje in de Altstad ofzo.
Voor de binnenstad moesten we nog een brug over, een stuk lopen en daar had ik even geen zin meer in. Ik wilde in Sanct-Goar, 30 km verderop, waar we dus altijd kampeerden een pizza gaan eten, en ik had afgesproken voor een kop koffie met Simona und Nicola, de voormalig eigenaren van de pizzeria.
Daarbij, Bingen was me, na al die stilte in de natuur, veel te druk met al die mensen en het verkeer. Kortom: wegwezen en op naar Sanct-Goar.
Ik vond het fantastisch om over de Rijnoever naar Sanct-Goar te rijden en om even terug te zijn op de plek waar zoveel herinneringen met het gezin en de familie liggen.
Morgen gaan we terug naar Bingen. Daar lopen we nog een tourtje langs dingen die te maken hebben met Hildegard, steken we over met de pont naar Rüdesheim en zullen we uiteindelijk uitkomen bij de Beentjes die daar als relikwie bewaard worden.
We hebben gewoon heel dat fakking pad volbracht. Met al z'n sneeuw, hagel, regen, glibberige afdalingen, modderige paden, stomme klimmetjes, maar ook met al z'n verrassingen, mooie natuur, mooie vergezichten, en mooie momenten en inzichten.
Ik ben blij dat ik dit pad niet alleen liep. We kwamen soms hele dagen geen mens tegen in het bos. En ik ben blij dat ik Kleine Tas naast me had. Altijd maar doorgaan. Altijd de moed erin houden. Altijd verdieping zoeken.
En dankbaar dat onze lijven het zonder noemenswaardige blessures konden volhouden. We zijn moe en voldaan.
En het pad heeft ons gegeven wat we zochten en wat we nodig hadden. En dankjewel Hilly, voor alles wat we tegenkwamen en dat je ons al die tijd naar het eindpunt hebt geleid!
Nog even ter herinnering dit bankje. Een hele persoonlijke herinnering, Maar hier was wel even mijn breekpunt van deze tocht.
En ja, ik weet... ik plaats deze zwijmel 2 dagen te vroeg. Maar zaterdag ben ik de hele dag op pad. Dan start ik met de Camino Brabant.
Vandaag blik ik terug op een etappe van het Hildegard von Bingen Pelgrimspad die we in april liepen.
Etappe 7 Dalberg-Stromberg Ongeveer 15 km.
Ik begon niet heel lekker aan deze etappe. Ik had heel slecht geslapen. Tot 3 uur ieder uur op de klok voorbij zien komen. Ik zag er tegenop. De buienradar had de hele dag regen voorspeld, en maar weer een graad of 6. Was strontchagerijnig met een ochtendhumeur ver below zero. Maar gelukkig zijn we samen en hebben we samen een doel: morgen aankomen in Bingen, en de dag erna bij de Beentjes van Sint Hildegard.
Dus hop.... toen om 7 uur de wekker ging toch maar onder de douche gesprongen en me klaar gemaakt voor de etappe van vandaag. Deze etappe was eigenlijk 20 km. Maar we hadden met de rustdag gisteren vast een kilometer of 5 van deze etappe gehad.
De truc met de auto's: met 2 auto's naar eindpunt Stromberg rijden. 1 auto laten staan. Met de andere auto samen terug naar het startpunt om straks na de etappe met 1 auto weer terug te rijden van het eindpunt naar het startpunt om de auto daar weer op te halen. Het is en blijft een puzzel .
Eerst wachten in de auto tot de buienradar zei dat de ergste regenpiek voorbij zou zijn.
In Dalberg mochten we gelijk klimmen richting de burcht. We hebben me daar toch een partij strakke beentjes als we eind deze week klaar zijn! We hebben heel veel geklommen de afgelopen weken.
Bij de burcht haalden we onze eerste stempel van vandaag en liepen we even rond bij de burcht. Zo fijn dat we zo vroeg in het seizoen de attracties nog niet met toeristen hoeven te delen. We liepen daarna door een stuk bos waar de hellingen bezaaid lagen met omgevallen bomen. Eén grote ravage in het bos.
En we keken, na de Hexen-kruidenbijeenkomst van gisterenavond, met hele andere ogen naar de planten. We zagen zoveel wat eetbaar was! Hele maaltijdsalades stonden er aan de rand van het pad! Zo leuk! Hoe meer je weet, hoe meer je ziet. Dat is met alles zo. En dus ook met plantjes en kruiden in het bos. In deze etappe kwamen we veel Maria-verering tegen. Kapelletjes, ook voor andere heiligen.
En de (van binnen prachtige kerk) van Spabrücken is het eindpunt van een Maria pelgrimspad. Hier haalden we onze tweede stempel. Het altaar is gebouwd om een zwarte madonna uit 1400.
Verder is er in de dorpjes niks te beleven. Alles is dicht. Geen horeca. Geen winkels. Geen openbare toiletten. Misschien dat het in het zomerseizoen wat levendig is, maar we moeten het echt hebben van meegenomen broodjes en onze thermosflesjes thee.
We hadden vandaag echt 4 seasons in one day. Hagel, regen, sneeuw, koud. Maar we waren dankbaar voor de droge momenten en soms kwam de zon er zelfs even bij. Kleine Tas wist zelfs een positieve draai aan de hagelbui te geven: hagel stuitert van je af, dus je wordt er minder nat van dan van regen .
Doordat er op het eerste stuk van de etappe zoveel te zien was, deden we 2 uur over de eerste 3 kilometer. We zagen weinig wijnbouw vandaag. Wel weer meer bos. En het bos is zoooo prachtig fris groen op dit moment!
We passeerden Schöneberg. Bij een oud huis was ook weer een stempelpost. Daar kwam een man naar buiten lopen met een gastenboek, en hij vroeg of wij er, als pelgrims, wat in wilden schrijven. Hij wees ons op de kruidentuin bij de kerk, die ook open is, zei hij. We bezochten in de hagel de kruidentuin, herkenden ook weer veel van gisteren, en gingen daarna even een rondje door de kerk. Op een bankje aten we nog een broodje, niet in de zon, maar wel in de droog, dat was al heel wat. We kwamen langs een Mariakapelletje en vonden stempel 4. Na een laatste stukje prachtig bos liepen we ons eindpunt, Stromberg binnen. Bij de kerk vonden de 5e stempel. Het ging hard met de stempels vandaag!
We waren echt moe maar voldaan na de etappe van vandaag. De kou, de buien, regenjas aan, regenjas uit.... het zit met het weer echt niet mee. Maar het wandelen is heerlijk, en we hebben ook echt een hoop lol met elkaar. En ook mooie gesprekken. Want zo'n pad nodigt toch ook uit tot bezinning. Morgen de laatste lange etappe: 20 km naar Bingen. Daarna volgt nog 1 kortere en dan zit het er alweer op. De voorspellingen voor het weer zijn iets vriendelijker morgen.
"Vakkenvullen"
En de zwijmel van vandaag? Een liedje over Maria. Omdat het vandaag toch wel een Mariapad was. Er wordt gezongen over een hele andere Maria dan die we vandaag steeds zagen in de kerken en kapelletjes. Maar ik vond de associatie wel leuk.
.jpg)
, de gids uit Waldböckelheim had haar al verteld dat er over een paar dagen 2 pelgrims zouden komen 
.
.
.
