Zwijmelen op Zaterdag: Speak to me

We hebben hem alvast even voor je gecheckt hoor, die nieuwe fim over de muziek van The Beatles die deze week uitkwam. 

Een leuk gegeven: stel dat jij erachter komt dat je de enige bent op aarde die zich de muziek van The Beatles kan herinneren. Wat doe je dan? 

Waarschijnlijk zit het hele verhaal dat je verzint in deze film. Doe er nog een liefdes-verhaallijntje bij en het recept voor deze film is compleet. Heel voorspelbaar dus. 

Ondanks dat was het een heerlijke film die geen minuut verveelde. Een aanrader dus. 

En natuurlijk was ik weer de enige die huilend van ontroering de bioscoopzaal verliet. 

Weekdiertje... 

Maar er was meer muziek deze week. 

Vorige week vertelde ik dat we het weekend begonnen met Graspop. 

De zondag en maandag daarna was er meer muziek in de stad. 

Op het Poppodium in onze stad werd maandagavond de Sena Guitar Award uitgereikt aan John Petrucci, de gitarist van Dream Theater.
In het kader van dit evenement waren er allemaal gitaar-gerelateerde activiteiten in de stad.
Samen met de andere leerlingen van de gitaarleraar van Jip ging Jip een nummer van Dream Theater spelen voor John Petrucci.
In het stadspaleis, het Markiezenhof, waren allemaal gitaarworkshops te volgen en 's avonds traden er verschillende gitaristen op op het poppodium.
De avond werd samengesteld en gehost door Pablo van der Poel, jullie weten wel... die ene van DeWolff... die zo lekker is speelt.
Jan Akkerman, Vedran Mirceti van De Staat, Eriv Vaarzon Morel (een Flamenco gitarist), Joe Tal van de band Textures, om maar eens een paar namen te noemen waren allemaal van de partij.

  Voor mij als leek waren de workshops niet allemaal even goed te volgen. Maar het mooie was wel dat ze allemaal met bezieling over hun instrument spraken en allemaal, ondanks dat ze het allemaal over de gitaar hadden, een compleet ander verhaal vertelden.
De Flamco gitarist vertelde veel over de geschiedenis van de Flamencomuziek en maatvoering. Joe Tal over hoe je dezelfde akkoorden op verschillende manieren kan spelen. En Vedran Mirceti van De Staat vertelde wat hem inspireerde en legde uit hoe hij zijn gitaar min of meer als synthesizer gebruikt.

Helaas heb ik de workshop van Pablo gemist... met pijn in mijn hart.
Maar ja... Jip moest repeteren voor het nummer dat ze voor Petrucci zouden spelen... daar móest ik dus bij zijn. De goede-moeder-punten zijn weer behaald.

De twee avonden die daarop volgden waren vet! Het neusje van de zalm van gitaarspelend Nederland samen met the Legend Petrucci op 1 podium... de namen zullen jullie misschien niet heel veel zeggen, en het zegt mij ook allemaal niet evenveel, maar geloof me: het was fantastisch.

Je zou denken dat ik inmiddels op een punt ben waarop ik zeg: ik kan geen noot meer horen...
Echt... het is nog niet zo ver... muziek verveelt nooit!

Dus vandaag in de Zwijmel: Het mooie nummer van Dream Theater dat Jip samen met anderen speelde voor John Petrucci: Speak to me.

Zwijmelen op Zaterdag: Ice Queen

Ieder jaar ga ik een dagje festivallen met mijn zoon. 

De afgelopen jaren heb ík gekozen, vanwege de optredens van mijn favoriete bands. 

Dit jaar houdt Slayer zijn afscheidstour en had ik eigenlijk geen keus: mijn langharig tuig móest Slayer zien. Dus het werd Graspop (Metal Meeting).

Ik was er de hele dag al een beetje zenuwachtig voor: Is alleen maar metal niet teveel van het goede voor me? En vooral: Jip wilde vooraan staan bij Slayer. Ik weet hoe het er aan toe kan gaan bij metal concerten; ik was bang dat ik er niet onbeschadigd uit zou komen. 

Jip had me al gewaarschuwd voordat Slayer begon: 'Mam, bereid je voor op wat duw en trekwerk hoor, als het begint... Hell Awaits.'

En bij het eerste akkoord brak de hel volledig los. Binnen 1 seconde was om mij heen een moshpit ontstaan waar ik middenin stond. Wegwezen!!! 

Voor de niet metallers...  dit is wat happens in a moshpit: 

Wegwezen... dat dacht de ene helft van het  publiek. 

De andere helft dacht: De Moshpit! Daar moet ik naartoe!

Het werd een enorme duw- en trekpartij.

What else did I expect... Ik had zoiets wel verwacht vooraan bij Slayer, maar niet binnen 1 seconde. 

Toen iedereen zijn plekje weer had gevonden was er nog het gebruikelijke duw- en trekwerk en was het uitkijken geblazen voor armen en benen in je nek van crowdsurfers, maar dat was goed te doen. Jip was erg allert en beschermde zijn moeder bij gevaar. Sprong voor of achter me als het even wild werd om me heen. Hield armen en benen van de crowdsurfers bij mijn hoofd (en vooral bril) vandaan. Zo mooi om te zien :-).

Mooi ook hoe de metal-fans dan ook weer lief zijn voor elkaar. Zodra er iets gebeurt in het publiek (iemand valt, of wordt ongelukkig geraakt) wordt er ruimte gemaakt. De handen gaan omhoog en er wordt tot rust gemaand, totdat de persoon aangeeft dat het oke is. Daarna pas gaat iedereen weer los. 

Ongeschreven regels in de metal-scene. Er zijn er vele. 

Slayer speelde een hele strakke show. Dit is echt één van de meest vette dingen ik ooit heb gezien en heb meegemaakt. Het zal niet snel overtroffen worden.

Ook het afscheid was prachtig. Frontman Tom Araya nam de tijd om afscheid te nemen van het publiek. In stilte keek hij minuten lang uit over het publiek. Hij bedankte zijn fans. Hij eindigde met waterige oogjes. En om mij heen zag ik heel veel grote, fors behaarde mannen met tranen in hun ogen staan. Sommigen echt huilend om een tijdperk dat werd afgesloten. 

Ik vond het mooi om daar getuige van te mogen zijn... 

Ik had gedacht dat ik hier met de beste wil van de wereld geen zwijmel uit kon halen. Maar ik heb toch iets. 

Het mooie aan Graspop is dat er naast elkaar 2 podia staan. Terwijl we stonden te wachten op Slayer speelde op het naastgelegen podium de Nederlandse band Within Temptation (Symphonische Metal). En dat werd op 'ons' podium op grote schermen getoond. Goed geregeld! 

 Ze hadden het moeilijk tussen 2 stevige metalbands in, maar ze gaven een hele goeie show weg. De zangeres zong als een nachtegaaltje. 

Een nummer van Slayer in de zwijmel doe ik jullie niet aan. 

Het wat bekendere nummer van Within Temptation, Ice Queen, lijkt me een goed alternatief. 

Ik duik mijn bedje weer even in. Het werd al licht aan de horizon toen ik mijn bedje vond vannacht. 

Zwijmelen op Zaterdag: You Learn

Mijn laatste blog dateert van 25 mei. 

3 weken geleden alweer. 
Jemig... Wat was ik die dag zenuwachtig. 
Ik had die dag examen voor de module dames/heren voor mijn opleiding tot coupeuse.
En dit was het resultaat: Zelf ontworpen, op eigen maat getekend en natuurlijk zelf genaaid. 

Geslaagd!

Intussen zijn we alweer verder gegaan met de volgende modules. 

Dit jaar doe ik twee modules. Echt hè... ik ben niet te stoppen. 

Ik doe de module lingerie en de module coupeuse 1. 

Het jaar moet ik dus afronden met 2 examens en met het maken van 2 examenstukken: 

Een BH en een slip, of een bustier of bodystocking en een mantel. 

De mantel heb ik in mijn hoofd al klaar. Dat scheelt. Nu de rest nog. 

En wat is het heerlijk dat ik nu weer tijd over heb. Dat ik af en toe op de bank zit en gewoon kan blijven zitten zonder het gevoel te hebben dat ik iets moet doen. 

Of dat ik kan besluiten om lekker een rondje ga hardlopen. Of lekker een boek gaan lezen. Of misschien toch de naaimachine op tafel zet. 

Of dat ik besluit om de kampeerspullen achterin de auto te gooien om een weekend naar ons favoriete plekje aan de de Rijn te gaan. 

Ik heb me in geen tijden zo tevreden en rustig gevoeld als zondagmorgen, toen ik met mijn bakkie koffie aan het water zat en al mijn gedachten mee liet stromen met het water. Zo fijn... 

Weet je wanneer ik nog meer zo zenuwachtig was? 

Woensdagmiddag. 

De puberella zou de uitslag van haar examen krijgen. 

Tussen half 1 en 2 uur verwachtten we een belletje. 

Toen hoorden we dat er een grote landelijke storing was bij het SomToday programma waar de school de resultaten in verwerkt. Het zou mogelijk nog een dag kunnen duren. 

Zenuwslopend. Het hing erom, dacht ze zelf. 

Uiteindelijk was daar toch nog vrij snel om even na tweeën het verlossende telefoontje: 

Dus... we gaan opgelucht en ontspannen het weekend in!
En voor wat betreft de zwijmel:
Een liedje over leren. Van Alanis Morisette.