De zomer van 1987 kan ik me nog goed herinneren.
Under the Boardwalk was een grote hit deze zomer.
Ik was met het gezin van mijn beste vriendin mee naar een camping. En het was goud.
Een heerlijk gezin waar ik me ontzettend thuis voelde. Ze had een schat van een moeder die gewoon begreep hoe het leven van een puber in elkaar stak. We hadden er de tijd van ons leven.
Die vriendin beschouw ik nog steeds als één van mijn beste vriendinnen en met haar moeder heb ik ook sinds kort weer een soort hernieuwde klik omdat zij ook thuis is in het naaien van lingerie.
Het nummer Under the Boardwalk voert me altijd weer terug naar deze vakantie en ik denk altijd aan mijn vriendin als ik dit nummer hoor.
Ik dacht, ik ga hem plaatsen als vakantie zwijmel.
En wat schetst mijn verbazing: het werd gezongen door de acteur Bruce Willis...
Najaaaaa.... nooit geweten. Zo vaak gehoord....
Zo zie je maar weer wat je allemaal tegenkomt als je op zoek gaat naar zwijmels.
Ik heb besloten dat ik meer dingen ter ontspanning en afwikkeling in moet bouwen. Ik ben natuurlijk al veel buiten. Ik loop al vaak hard en wandel regelmatig. Maar zo na mijn werk schiet het er toch nog weleens bij in. Daarom heb ik besloten dat ik met mooi weer op de fiets naar mijn werk ga. Ik moet er achterlijk vroeg voor mijn bed uit, kwart over 5, het is 25 kilometer enkele reis... maar man, man, wat een cadeautje is dat. Sinds ik vorige week mijn elektrische fiets heb is de reistijd met een half uur ingekort. Dus ook een halfuurtje langer slapen! Vooral op de terugweg is het heerlijk om af te wikkelen. De weg voert bijna alleen maar door de polder en ik kom er bijna geen kip tegen! De dagen op mijn werk zijn druk en intensief en ik merk dat ik ontspannen thuis kom als ik een uurtje gefietst heb.
Van de week was Losing my Religion op mijn playlist toen ik mijn schaduw naast me zag fietsen in de polder. En mijn hoofd zong de tekst mee als: That's me in the polder, That's me in the sunlight....
Waarom heb ik dit liedje nog nooit in de zwijmel geplaatst? Iemand enig idee?
Ik krijg altijd een blij gevoel als ik deze hoor!
Vanwege de mooie violen en voor het betere festivalgevoel wat we nu missen, plaats ik deze live-versie uit Hyde Park. Wat heeft hij een braaf publiek! Kijk eens hoe goed ze naar hem luisteren! Geweldige versie dit!
Een fijn weekend allemaal. Gooi vroeg de gordijnen open en ik hoop dat we kunnen genieten van veel buiten en veel zon!
Drinking in the morning sun Blinking in the morning sun Shaking off the heavy one Heavy like a loaded gun What made me behave that way?
Using words I never say I can only think it must be love Oh, anyway, it's looking like a beautiful day Someone tell me how I feel It's silly wrong but vivid right Oh, kiss me like the final meal Yeah, kiss me like we die tonight
Cause holy cow, I love your eyes And only now I see the light Yeah, lying with me half awake Oh, anyway, it's looking like a beautiful day When my face is chamois-creased If you think I'll wink, I did Laugh politely at repeats
Yeah, kiss me when my lips are thin
Cause holy cow, I love your eyes And only now I see you like Yeah, lying with me half awake Stumbling over what to say Well, anyway, it's looking like a beautiful day Throw those curtains wide! One day like this a year'd see me right Throw those curtains wide! One day like this a year'd we'll sing it right
Meezwijmelen?
Afgelopen dinsdag ontving mijn langharig tuig zijn diploma.
Zijn eerste. MBO niveau1.
We waren zo trots al een aap met 7 lullen.
Dat hij, nu hij 20 is, zijn eerste diploma heeft gehaald zegt iets over de weg die hij heeft afgelegd.
Op de lagere school, voordat hij naar speciaal onderwijs ging, heeft hij jarenlang in de overlevingsstand gestaan waardoor hij eigenlijk aan leren niet toekwam.
De laatste jaren op de basisschool en het VMBO op het speciaal onderwijs heeft hij prima doorlopen.
Maar dat werd helaas niet beloond met een diploma.
Nadat hij op het MBO weer naar het regulier ging, ging het mis.
Uiteindelijk kwam bij op de niveau 1 opleiding terecht waar hij een geweldige mentor trof.
Aan het begin van het jaar kwam ze thuis om te praten en om te kijken wat hij nodig had om hem te laten slagen. Ze zag al gauw dat hij qua kennisniveau meer kon dan ze aanboden, maar ze zag ook dat zijn persoonlijke groei heel veel aandacht vroeg, en daar was alle ruimte voor. Ze vond twee fijne stageplekken voor hem, waar hij ook echt ruimte kreeg om te groeien.
In de speech zei ze de mentor dat ze heel veel van hem had geleerd het afgelopen jaar.
En toen ze dat zei hield ik het niet droog.
Met zijn drieën, mr. C., Jip en ik, liepen we vervolgens een parcoursje over het schoolterrein. Een hapje, een drankje, een foto (die onwijs leuk is, maar die ik niet mag plaatsen, én hij wilde als enige van zijn klas mét zijn ouders op de foto! Yes!), een praatje met de docenten, en uiteindelijk de handtekeningen op het diploma. Alles lekker in de buitenlucht en op veilige afstand van elkaar.
Het liedje van vandaag, Why Worry, luisterde ik vaak in de afgelopen weken.
Het brengt me terug naar de afgelopen jaren waarin ik af en toe gewoon echt niet meer wist hoe ik mijn zoon moest helpen. Gelukkig hebben we nu weer een goede periode achter de rug.
Volgend jaar mag hij nog lekker blijven op deze opleiding en ik hoop dat hij weer een stageplek krijgt waar hij de ruimte krijgt om nog meer te groeien. Want wat is het fijn als je kind gewoon weer lekker in zijn vel, of eigenlijk, in zijn hoofd zit.
Baby, I see this world has made you sad Some people can be bad The things they do, the things they say
But baby, I'll wipe away those bitter tears I'll chase away those restless fears And turn your blue skies into gray
Why worry There should be laughter after pain There should be sunshine after rain These things have always been the same So why worry now Why worry now
Baby, when I get down I turn to you And you make sense of what I do And though it isn't hard to say But baby, just when this world seems mean and cold Our love comes shining red and gold And all the rest is by the way
Why worry There should be laughter after pain There should be sunshine after rain These things have always been the same So why worry now Why worry now
De weken vliegen weer voorbij sinds ik weer aan het werk ben.
Ik zit alweer een maand bij de nieuwe tandarts in de Zeeuwse polder.
Een fijne plek, waar ik mijn draai heel snel gevonden heb.
En ik heb weer echt weekenden om naar toe te leven.
Tijd voor mezelf. Bijkomen (starten met een nieuwe baan is heel intensief). En het huishouden wat in dat weekend gepropt moet worden.
En o, ja... het examen komt er in oktober ook nog aan. Dat moet ik nu toch echt wel serieus gaan voorbereiden.
Dit weekend is het lekker rustig in huize C.
De mannen zijn de hort op. Ik ben lekker samen met mijn prulleke thuis.
We gaan er een klein feestje van maken.
Als zwijmel heb ik gekozen voor een klein liedje van David Gilmour.
Mijn zoon en ik zijn het samen eens: wat was het vroeger een mooie man!
Hoewel ik Pink Floyd en de bandleden door de jaren heen toch wel een klein beetje ben blijven volgen, heb ik op één of andere manier dit juweeltje gemist toen het in 2006 uitkwam.
Ik ben blij het nummer toch nog op mijn pad is gekomen, want ik draai het de laatste tijd vaak. (Haha, ik schreef draai... alsof ik achter mijn platenspeler zit :-) ).
