vrijdag 25 september 2020

Zwijmelen op Zaterdag: Time to Give


Voorspelbaarheid. Ik vaar er goed op. Wie niet? 
De een heeft het misschien meer nodig als de ander. Maar  ik hou ervan als ik weet wat er komen gaat. 
Ik heb iedere dag hetzelfde ochtendritueel. Ik ontbijt al jaren met havermoutpap en koffie met sojamelk. 
Ik hou van protocollen. We gaan al meer dan 25 jaar naar dezelfde plekken op vakantie. 
Als ik moet rijden naar een plek die ik niet ken dan kijk ik op streetview zodat ik dingen kan herkennen als ik er ben. We roepen hier in huis al jaren: mijn zoon heeft het label, maar feitelijk ben ik de grootste autist. Ik krijg echt errors in mijn hoofd als ik niet kan voorspellen hoe dingen gaan. 

En dat is misschien ook wel het fijne aan muziek. Je weet, van de liedjes die je kent tenminste, precies wat er komen gaat. En van de liedjes die je niet kent is het soms voorspelbaar wat er gaat volgen. En juist als er dan een live-versie is van een nummer waar lange solo's aan worden toegevoegd bijvoorbeeld, maakt dat de muziek juist weer verrassend en spannend. Daar krijg ik dan weer géén error van. 
 
En zo kom ik op een liedje waarbij ik zelfs na vaak luisteren nog naar moeilijk kan voorspellen waar het heen gaat. 
Het gaat om Time to Give van White Lies.
De eerste helft is oké. Het nummer begint een beetje (sorry voor de makers) als 13 in een dozijn. 
Maar in de tweede helft heeft een opvolging van modulaties die alle kanten op gaan. En ik word er helemaal in meegezogen. Grappig dan weer, dat ik het ondanks de onvoorspelbaarheid een heerlijk nummer vind. 

Overigens geeft het dozijn ook errors bij mij. Net als het gros. Wat is 144 nou voor raar getal? 
Doe dan 10 of  150. Historisch gezien is het allemaal te verklaren. Maar het is toch niet meer van deze tijd? 

Mee zwijmelen? 
Plaats hier je link!





 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

vrijdag 18 september 2020

Zwijmelen op Zaterdag: Oh darling what have I done?




Ik was vorige week een beetje confused. 
Ik hoorde een nummer op de radio waarvan ik dacht dat het van Eddie Vedder was. 
Maar ik kende het nummer helemaal niet.  En soms vond ik de stem ineens ook niet op die van Eddie Vedder lijken. De gitaar paste ook niet helemaal bij hoe ik de muziek van Eddie Vedder of Pearl Jam ken.
Het was meer een Chris Isaak-achtige gitaar. Of zoals je hem ook in de muziek van Danny Vera zou kunnen horen. Zo'n lekker Americana soundje. 
Nou ja... wat bleek... Gelukkig kreeg ik de afkondiging mee... het was Eddie Vedder niet.
Het bleek The White Buffalo te zijn, ik had het snel op een kladje genoteerd. Een singer-songwriter met een hele lekkere stem en een fijne sound. Nog nooit van gehoord, maar leuk, weer eens wat nieuws ontdekt. 

Meezwijmelen? Plaats hier je link. 

 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

vrijdag 11 september 2020

Zwijmelen op Zaterdag: Everybody wants to rule the world


Vanwege geen tijd om na te denken over de zwijmel, borduur ik even voort op de zwijmel van vorige week. Omdat er zó ontzettend veel muziek zit in de nummers van Tears for Fears plaats ik er nog eentje. 
Al voordat het weekend begonnen is ben ik vertrokken naar mijn geliefde plekje aan zee. 
Even zonder zorgen, Sans Soucis, met mijn broer en mijn zus. 
Mijn huiswerk gaat gewoon mee hoor. Nog 3 weken tot het examen. Ik lig nog op schema hoor, maar een heel weekend niks doen kan ik me in deze fase niet permitteren. 

Mij zwijmelen? Plaats hier je link! 
 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

zaterdag 5 september 2020

Zwijmelen op Zaterdag: Woman in chains


 

Vorige week zag ik een programma op de televisie uit de serie Classic Albums. 
In die serie wordt steeds een album uitvoerig besproken door muzikanten, producers en mensen die er verstand  van hebben. Dit keer was the Big Chair van Tears for Fears aan de beurt. 
In de jaren '80, toen Tears for Fears 'hip' was, zijn ze een beetje aan mijn aandacht voorbij gegaan. Ik kende de muziek. En ik kon de liedjes meezingen. Maar meer dan dat ook niet. 
In de loop van de jaren ben ik de muziek van Tears for Fears steeds meer gaan waarderen. 
Er zit zó ontzettend veel muziek in de nummers van Tears for Fears. Als je goed luistert, hoor je steeds meer. 
Ik denk dat ik de komende weken jullie gewoon ga spammen met Tears for Fears want ik weet gewoon niet welk nummer ik moet kiezen. Er is zoveel moois! 
Nu dus gekozen voor Woman in Chains, met Oleta Adams. 
Maar het had net zo goed Sowing the seads of love, Shout, of Everybody wants to rule the world kunnen zijn. 

Enne... als ik alle zwijmels juist 'gelabeld' heb, dan schrijf ik nu mijn 300e zwijmel. 
Wow... 300 liedjes die me raken. Op wat voor manier dan ook. 
Ik vind het wel heel tof hoor. 


Hier nog even een linkje naar het programma: https://www.vpro.nl/programmas/classic-albums/tears-for-fears.html


Meezwijmelen? 
Plaats hier je link: 



You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter