Het gebeurt weleens dat je tickets koopt voor een concert en als je dan je agenda later bekijkt staat de week ineens vol muziek.
Afgelopen zondag mocht ik met vriendin Kleine Tas eindelijk, na twee jaar uitstel naar Nightwish, in Antwerpen.
Dinsdag was Tilburg aan de beurt. Met mijn Langharig tuig naar Mongoolse Folk Metal: The Hu. Daarover hoop ik volgende week meer te vertellen.
Vrijdagavond had ik vrijwilligersdienst bij het poppodium. Er was Hiphop. Sommige dingen moet je je gewoon ook voor af kunnen sluiten :-). Hier ga ik ook geen blog aan wijden :-).
Eerst Floor en Nightwish.
Floor Jansen volg ik al wat jaartjes, getipt door mijn zwager die ooit vertelde dat er een Nederlandse zangeres met een gouden stem zingt in een Finse metal band.
Een paar jaar geleden maakte zo ongeveer heel Nederland kennis met Floor Jansen toen ze meedeed aan het televisieprogramma De Beste Zangers. Ze vertolkte toen onder andere The Phantom of The Opera met operazanger Henk Poort.
Floor dus, met haar prachtige stem. En haar prachtige verschijning. En haar krachtige uitstraling. En haar fantastische kostuums.
Een week of 3 voor het begin van de tour van Nightwish werd er borstkanker geconstateerd bij Floor. Ze werd geopereerd en ik verwachtte dat het concert voor de 3e keer op rij (lang leve de corona vorige keren) uitgesteld zou worden. Maar nee hoor. Daar stond ze gewoon, zondagavond, op het podium, met de band, in Antwerpen. 
Ik heb het eerste uur alleen maar gehuild. Zo mooi was het. Zo enorm was ik onder de indruk van de kracht van deze vrouw. Ik weet niet wat er met me gebeurde. Ik denk ook dat de sluizen van de afgelopen twee jaar even open moesten. Misschien was het ook omdat ik moest denken aan mijn moeder. Zij heeft het niet gered met de diagnose borstkanker en die avond voelde ik ook het missen van mijn moedertje.
Het was ook om Floor zelf, die na het derde nummer moest huilen... (Het was bij het nummer Sleeping Sun). En het was de sfeer in de zaal, het publiek, die ontzèttend supportive was naar Floor en de band.
Het respect was voelbaar!
Kleine Tas en ik hebben echt keihard genoten.
Om half 11 was het concert alweer afgelopen en konden we weer op tijd thuis zijn.
Kónden... want dat gebeurde niet. We namen de verkeerde stampvolle tram naar de verkeerde kant van Antwerpen, en mochten een extra ritje met een desolate lege tram weer terug naar het Sportpaleis om op een verlaten perronnetje moederziel alleen te wachten op een tram die ons wel weer bij de auto zou brengen. Nou ja... we waren gelukkig samen, en samen zijn we niet gauw bang.
Het was een avond die de geschiedenisboeken in gaat.
Ik heb hierboven een mooie, officiële versie van Sleeping Sun.
Hieronder plaats ik een slechte opname van het concert in Antwerpen, die wel heel goed de sfeer van de avond weergeeft.
En de foto's heb ik zonder toestemming gepikt van Kleine Tas.
