Zwijmelen op Zaterdag: Sitting on the dock of the Bay

Gek is dat altijd...

Als je de kansberekening erop loslaat dan zouden de verjaardagen op de kalender netjes over het jaar verdeeld moeten staan.

Het blijkt echter dat er overal, bij wie je ook op de verjaardagskalenders kijkt, er kleine kluitjes namen op een regeltje gepropt staan, omdat ze zich niet aan de wetten van de kansberekening hebben gehouden.

Hoe groot is dan de kans dat je op dezelfde dag twee begrafenissen hebt? Exact op hetzelfde tijdstip, om 13.30 uur.

Dit zijn lastige keuzes. Mr.C. zijn oom overleed vorige week. Hij was ziek. Maar we hadden het overlijden nog niet zien aankomen.
Roel, de man van Mientje, mijn naailerares, overleed.
Al 7 jaar delen we lief en leed met ons naaiclubje. Mientje is me erg dierbaar geworden, die lieve Indische dame. We zijn de afgelopen tijd erg betrokken geweest bij de ziekte en de achteruitgang van haar man. Ik wilde er graag zijn om haar te steunen.

Het lot hielp een beetje mee in het besluit. Omdat Mr. C. diezelfde morgen een belangrijk gesprek had richting het oosten van het land, en er geen tijd meer was om mij op te halen voor de dienst van zijn oom, besloot ik toch om naar de begrafenis van Roel te gaan, en Mike ging alleen afscheid nemen van zijn oom.

Hoe verdrietig zo'n afscheid ook is... ik vind het ook altijd weer erg mooi dat ik de mensen die erbij betrokken zijn, de mensen die ik ken, ook weer iets beter leer kennen.

Er kwamen verhalen van vroeger voorbij. Uiteraard. Herinneringen over hoe ze elkaar leerden kennen. Een komisch verhaal over haar vader die een leuke jongeman uitnodigde voor een jacht in de jungle. Die vader vond dat Mientje maar mee moest om hen gezelschap te houden. Toen ze schrokken van een groep wilde zwijnen sprong zij van schrik in de armen van die leuke jongeman. En sindsdien waren Roel en Mientje verliefd :-). 

Er werd veel verteld over de omzwervingen in Indië. Over de reis naar Nederland. De aankomst in Nederland. Ze mochten kiezen waar ze wilden wonen. Bergen op Zoom. Dat leek ze wel wat. Daar had je vast en zeker bergen...

En wat mij ook zeer raakte was dat hun zoon vertelde dat Roel 's nachts last had van de spoken uit het oorlogsverleden. 'De herinneringen had hij weggestopt, in een doosje, het doosje op slot gedraaid en de sleutel verweg gegooid. Nooit is hierover gesproken. Over de oorlog werden alleen de stoere heldenverhalen verteld...'

Het stelt me gerust dat er goed voor Mientje zal worden gezorgd. Ga er maar aan staan... alleen na zo'n intens leven samen. Een paar van haar kinderen zijn dichtbij haar. Haar kleinkinderen zijn grotendeels volwassen, en ze zullen er ook voor haar zijn.

Met de dames van de naaiclub hebben we afscheid genomen van haar man. De man die altijd met ons meereed, omdat hij biljartte in hetzelfde gebouw. De man die altijd even kwam kijken, of de lockmachines die hij had gerepareerd het nog wel deden. De man met zijn ondeugende humor, die op zijn sterfbed zijn vrouw probeerde wijs te maken dat de luxe verstelbare fauteuil waar ze in zat wel 69 standjes had... 

Vandaar dus de keuze voor mijn zwijmel.

Een nummer dat door de familie R. gekozen was om hun man/vader te herdenken.

Sitting on the Dock of the Bay, van Otis Redding. 

(Vanwege de privacy heb ik niet de echte namen vermeld).