Eigenlijk kan ik gewoon een copy-paste doen van mijn vakantieblogje van vorig jaar.
En het jaar daarvoor... en het jaar daarvoor...
Zelfde plek, zelfde gezelschap, zelfde activiteiten...
En man wat was het heerlijk.
In mijn vorige blogje schreef ik dat ik de foto's van ons privéstrandje aan de Rijn zou laten zien.
Dat was wel anders dan vorig jaar... Vorig jaar was het hoog water, en was er helemaal geen strand. Dit jaar lag het strandje er weer prachtig bij.
Het ligt een beetje verborgen aan de rand van een hoge weg. Vanaf het fietspad kun je het net zien liggen, maar het gros van de mensen fiets er voorbij zonder dat ze het zien. Vanuit de auto zie je het helemaal niet liggen.
Om er te komen moet je halsbrekende toeren uithalen. Door het hek langs het fietspad, langs een laddertje naar beneden, klauteren over rotsen... en dat met tassen vol frisdrank, eten, boeken, waterspeelgoed, een ligstoel en een parasol. Maar als je daar eenmaal bent... je waant je in het paradijs.
Doordat het zo verborgen ligt komt er bijna niemand. In ons hoofd zijn we dan ook gewoon de eigenaar van ons mooie paradijsje langs de Rijn.
Janneke had hier haar luxe waterspeeltje meegenomen. Haar GoPro camera met waterdichte behuizing. Vanaf haar telefoon kan ze de GoPro besturen en kijken wat ze filmt. Zo leuk...
D'overkant...
Zwemmen is er ten strengste verboden. De Rijn is op deze plek heel smal en de stroming heel sterk. Als de waterpolitie langs komt varen roepen we heel hard: Podzilei (in plaats van Polizei) en dan vliegt het hele spul de kant op.
En ja... ze hebben pokon gehad. Ze schieten zo enorm de lengte in....
Op de achtergrond staat het huis dat ik ooit samen met mijn zus ( die er ook altijd bij is als we op vakantie zijn) wil kopen.
Allebei een eigen vleugel. Maar eigenlijk ligt het te dicht bij de trein en aan de verkeerde kant van de Rijn dus het is er nog niet van gekomen :-).
En als de kinderen zoet zijn... is moeders ook zoet. In mijn favoriete houding. Kijk maar naar mijn profielfoto rechtsboven op mijn blogpagina...
Echt... meer als dit hebben we niet nodig in de vakantie.
Dan de zwijmel.
Ieder jaar als we op vakantie zijn dan is er aan de overkant van de camping, bovenop de Lorey, een Tattoo.
En daar zijn ook altijd 'doedelzakkers'. En ik hou ervan, van doedelzakkers.
Naast het geijkte 'waarheen lijdt de weg' en 'Scotland the Brave' was er dit jaar een nieuw geluid te horen. The Red Hot Chili Pipers. Zij zetten het bagpipen in een stoer jasje.
Nummers als we will rock you van Queen, Thunder van AC/DC, maar ook Snow Patrol, Avici en Coldplay kwamen voorbij.
Wat hebben we het weer goed gehad de afgelopen weken.
We waren, zoals we eigenlijk de afgelopen jaren gewend zijn, met mijn zus en haar gezin gaan kamperen in Sankt Goar, aan de Rijn in Duitsland.
En man, man... we hadden het echt goed.
We hebben genoten van het mooie weer, van elkaar, van de rust, van de gezelligheid, van elkaars kinderen, van lekker eten (vooral de pizza's in ons favoriete restaurant, zie foto boven mijn blog), van veel te veel glazen wijn en Aperol.
We hebben gelachen. We hebben gehuild bij het afscheid en innig gehoopt dat het niet de laatste keer was dat we samen daar vakantie vierden.
De kinderen worden groter en willen misschien wat anders.
We hebben nu een zomerhuisje op Goeree. Is het wijs om dan de caravan te houden?
Willen we de vakanties in Duitsland wel opgeven?
Ik heb zo intens genoten van ons 'privé-strandje' aan de Rijn.
De foto's staan op Jannekes laptop en daar kan ik nu niet bij.
Hierover later dus meer.
Stapels en stapels boeken heb ik gelezen.
Hele nachten heb ik lezend doorgehaald op de momenten dat ik mijn hoofd niet rustig kreeg en maar bleef malen. Want juist dat schijn ik in de vakanties 's nachts meer en meer te doen, dat malen. Geen probleem. Juist in de vakantie weet ik dat ik overdag slaap in kan halen en lig ik 'redelijk ontspannen' wakker. Over de boeken later ook meer.
De zwijmel dan...
I See Fire van Ed Sheeran. En wel hierom:
Een bekend fenomeen aan de Rijn in Duitsland is Rhein in Flammen.
Een drukbezocht spektakel waar we veel over hadden gehoord, maar wat we nog nooit hadden bezocht in onze vakanties. Iets met vuurwerk en bootjes en duizenden bezoekers. En het laatste weekend van onze vakantie zou dat in Koblenz zijn.
Dit jaar werkte de camping mee en konden we met de bus vanaf de camping heen en terug.
Eenvoudiger kon niet zou je denken...
Maar met het instappen kon ik op mijn vingers al natellen dat het fout zou gaan. Wij hadden een briefje waarop stond dat we met 3 personen waren. Maar we waren met 4. Mr.C, Jip, Janneke en ik. Onze dochter was onder de 13 dus die hoefde niet te betalen. Dus die stond niet op het briefje. Maar ze was wel mee. En zo waren er nog een paar niet geregistreerde koters aan boord. 52 personen in totaal. Een volle bus.
Goed... ik was niet van de organisatie dus ik bemoeide me er niet mee. Maar meldde wel even aan de chauffeur dat het aantal op het briefje niet klopte en dat was geen probleem.
Onderweg zagen we rijen en rijen toeringcars klaar staan die naar Koblenz moesten.
In Koblenz aangekomen stonden er op de toegangsweg kilometers bussen geparkeerd. De chauffeur zette ons af in het centrum en sommeerde ons om op de terugweg binnen 3 kwartier na afloop van het vuurwerk naar de lange toegangsweg te lopen, want 'daar ergens' zou hij staan wachten en na 3 kwartier zou hij vertrekken. Niet echt heel duidelijk dus.
We moesten nog een uur of 3 wachten voor het vuurwerk eindelijk begon. Er hing een lekker sfeertje op de kade. Veel volk, veel bandjes, mensen met kleedjes, flessen wijn en picknickmanden... helemaal goed. Maar niet voor onze snel overprikkelde Jip. Dat werd nog een hele uitdaging. Het voordeel van een kade langs een rivier is dat je met je rug naar de drukte kan staan en met je neus naar het kabbelende water. Zo hebben we hem gelukkig een paar uur lang weten te vermaken.
En ja... het vuurwerk zelf... Grandioos.
Overal op het water verlichte rondvaartbootjes. De burcht boven de stad waarop het vuurwerk afgeschoten werd was prachtig verlicht. Het vuurwerk werd afgestoken op maat van de muziek. Het was wel écht een spektakel.
Toen de terugweg...
Na een wandeling van ruim een half uur kwamen we uiteindelijk op de toegangsweg de bus tegen. We stapten allemaal in en reden weg. Alle 52 mensen. Dachten we...
Na ongeveer een kwartier rijden parkeerde de bus ineens langs de weg. Wat bleek: de buschauffeur was mogelijk een aantal mensen vergeten mee terug te nemen.
Hoe het is gegaan is, is nu nog steeds niet duidelijk, maar ergens tussen de kilometerslange toegangsweg en het centrum zouden nog 3 mensen moeten staan die met onze bus mee terug zouden moeten. En of we die mensen misten... dat wisten we ook niet zeker.
Precies ja... er waren 3 niet geregistreerde kinderen aan boord ( want die hoefden niet te betalen) dus de chauffeur dacht dat we compleet waren. Ik zei het toch toch dat het fout zou gaan???
Dus de bus maakte rechtsomkeert om in het centrum van Koblenz 3 mensen te gaan zoeken, die mogelijk niet eens 'vermist' waren...
Wonder boven wonder hebben we tussen de 25.000 bezoekers de 3 achterblijvers kunnen vinden.
Puntje bij paaltje waren we om 18.30 uur vanaf de camping vertrokken en waren we om half drie 's nachts weer thuis... en dat voor een half uurtje vuurwerk...
Zucht...
Jip zei na afloop dat het gelijk de laatste keer was dat hij op vakantie met de bus ergens heen ging... en als hij dat zegt... dan is het ook gelijk de laatste keer geweest.
Eén van de nummers waarop ze het vuurwerk afstaken was dus I See Fire van Ed Sheeran. En dat liedje raakte me. Juist in combinatie met het vuurwerk. Dus vandaar dat die deze week in de zwijmel staat.
Klik hier** voor een youtubeje als je meer wil zien van het vuurwerk.
